تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834809295
از ۱۲ سالگی عکاس ورزشی شدم! - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: در بحبوحه روزهای المپیک و سرنوشت نه چندان خوب کاروان المپیک ایران، با ما همراه شوید تا زندگی جوان ترین عکاس ورزشی ایران را به بهانه روز جهانی عکاس برای شما به تصویر بکشیم.مجله مهر: یکی از عکس هایش را در روزهای برگزاری یورو ۲۰۱۶ در جای دیگری دیده بودم، از سر کنجکاوی خود عکس را سرچ کردم و همین جست و جو مرا به اینستاگرام مهدی ابراهیمی رساند، اینستاگرامی که پر از عکس های ورزشی و فوتبالی بود، عکس های یورو دست اول و داغ بودند و برای من که بازی ها را دنبال می کردم، جای خوبی بود که هر روز سر بزنم و نگاهی دیگر به فرانسه و روزهای فوتبالی آن داشته باشم. شاید هیجان انگیزترین نکته ای که من را به سمت این صفحه می کشاند، ایرانی بودن عکاس آن بود! کسی که از عکس هایش می شد حدس زد، خیلی بزرگ نیست و حتی تصور نمی کردم سابقه فعالیت های مطبوعاتی زیادی داشته باشد! بازی ها که تمام شد و از عکس ها فهمیدم به ایران برگشته، تماس گرفتم و خواستم که پای صحبت های عکاس ایرانی در یکی از مهم ترین تورنومنت های بزرگ ورزشی بنشینیم، از فرانسه و ورزشگاه ها تا فضای امنیتی شدید آن روزهای شهر و در نهایت نحوه عکاسی در مسابقات مختلف و حواشی که شاید عکس ها خیلی گویای آن نباشند. مهدی ابراهیمی متولد سال ۶۹ است، از وقتی ۱۲ ساله بوده، در مطبوعات کار می کرده است و ماجرای حضورش در مطبوعات و عکاس خبری شدن خیلی شنیدنی است، با این حال مطمئن باشید این تنها اتفاق جالب و خنده دار زندگی این عکاس جوان نبوده است! دادکان کوچکترین عکاس ورزشی را کشف کرد مهدی ابراهیمی از سال ۸۲ وقتی تنها ۱۲ سال داشته، کار عکاسی ورزشی را شروع کرده است.«مثل خیلی از هوادارهای دیگر برای امضا گرفتن رفته بودم استادیوم، آن زمان مسابقات فوتسال جام باشگاه های آسیا در تهران برگزار می شد، دکتر محمد دادکان هم رئیس فدراسیون فوتبال بود، من با جثه خیلی کوچکی رفته بودم که امضا بگیرم، این کار تا دیروقت طول کشید و مانده بودم، آخر شب شده بود و همه بازیکن ها هم رفته بودند، رفتم پیش آقای دادکان که از او هم امضا بگیرم، کاغذم را گرفت و پرسید: اسمت چیست؟ گفتم مهدی. گفت: آقا مهدی چرا تا این موقع شب این جا ماندی؟ گفتم فوتبال دوست دارم و می آیم. همان موقع برایم روی کاغذ نوشت: «آقا مهدی لطفا با بزرگترها بیا- محمد دادکان.» بعد از آن پرسید خانه تان کجاست که وقتی آدرس را گفتم، من را سوار ماشین کرد و به خانه رساند. آن موقع دوره مقدماتی بازی ها بود و همین سوار ماشین شدن باعث شکل گرفتن آشنایی من با آقای دادکان شد و بعد از آن برای بازی ها با او تماس می گرفتم. او از همان دوران کودکی و نوجوانی به روزنامه و رسانه ها علاقه داشته و اخبار را دنبال می کرده است؛ «در آن زمان روزنامه زیاد می خواندم، ضمیه ای به نام «میدان» روزنامه همشهری داشت که سه شنبه ها منتشر می شد، در یکی از خبرها خواندم که تیم ملی در هتل لاله اردو دارد و زنگ زدم به آقای دادکان و گفتم می خواهم بروم پیش تیم ملی و با اعضا عکس بگیرم. اوضاع برایم جور شد و با یک دوربین یک بار مصرف زرد رنگی هم که خریده بودم، رفتم. آن جا و در فضای هتل با مدیر تدارکات تیم ملی، تک تک اتاق های بازیکن ها را رفتم و با همه شان عکس گرفتم. عکس ها را چاپ کردم ولی خیلی بی کیفیت شده بودند و دلم می خواست دوباره برای عکاسی بروم، اما دوربین عکاسی خوب می خواستم.» مادرش عکاسی می کرده و از همین رو دوربین حرفه ای داشته، دوربین مادر را قرض می گیرد و حالا که سطح توقعاتش هم بالا رفته است، از دادکان تقاضای کارت می کند تا بتواند وارد زمین بازی شود و عکس بگیرد. «در مدت زمان سه ماه از یک هوادار معمولی تبدیل به کسی شدم که آی دی کارت دارد و وارد زمین می شود. مهر ماه سال ۸۲ در مسابقات مقدماتی جام ملت های آسیای سال ۲۰۰۴ بود، فکر می کنم اولین بازی که وارد زمین شدم، ایران و لبنان بود که یک کاور بلندی پوشیدم و عکاسی می کردم. حتی در آن زمان مجله AFC به عنوان کوچکترین عکاس با من مصاحبه کرد و در ۱۲ سالگی مرا دیدند.» ابراهیمی به گفته خودش هیچ دوربین یا لنزی را خراب نکرده، البته به جز اولین دوربینش! همانی به برای مادرش بود و اتفاقا هم جزو وسیله های مهم به حساب می آمده است، «مادرم روی دوربینش حساس بود و عصبانی شده بود، اما همان زمانی که می خواست دعوایم کند، برنامه «شب بخیر تهران» شروع شد که من مهمان برنامه بودم. همان جا بود که وقتی مادرم مرا دید، همه ناراحتی اش را فراموش کرد و فضا هم تغییر کرد. فردایش برام دوربین زنیت خریدند که دیجیتال هم نبود، اما کم کم لنز خریدم و وسایل را بهتر کردم. این شرایط تا سال ۸۴ ادامه داشت که در روزنامه «خبر ورزشی» کار کردم.» با روپوش مدرسه در بازی ها حاضر می شدم ماجرای حضورش در مطبوعات از جایی شروع می شود که محمد دادکان از فدراسیون فوتبال می رود و به قول خودش دیگر هیچ لابی نداشته و با تغییر سیستم مدیریتی دیگر کسی او را نمی شناخته تا برایش کارت صادر کنند و بتواند در مسابقات حاضر شود، «سال ۸۴ که ۱۴- ۱۵ ساله بودم، درست زمانی که تیم ملی از جام جهانی برگشته بود و من هم دیگر هیچ لابی نداشتم و حتی یک بار با این جمله روبرو شدم که «مگه این جا کودکستانه!» چاره ای نداشتم و در سازمان تربیت بدنی هم برای اینکه کاری را از پیش ببرم، نیاز به نامه ای از یک رسانه داشتم. برای این کار اول به روزنامه «جهان فوتبال» سر زدم که گفتند بچه ای، همان موقع کسی آن جا بود که روزنامه های آرشیو شده را به یکدیگر منگنه می کرد، یک دسته روزنامه به من داد که پشت یکی از شماره ها، آدرس دیگر روزنامه های ورزشی را نوشته بودم و فهمیدم «خبر ورزشی» در خیابان خردمند است و من هم سریع رفتم همان جا. تعدای از بچه های روزنامه جلوی در بودند و به آن ها گفتم که می خواهم عکاس شوم و نامه می خواهم که بتوانم به برنامه های دیگر بروم. به من گفتند چهار روز دیگر برگرد. آن زمان عباس عبدالملکی سردبیر خبر ورزشی بود و با اینکه من اصلا نمونه کاری هم نداشتم، به واسطه اینکه فرشاد عباسی، دبیر عکس روزنامه من را در بازی های مختلفی دیده بود و می شناخت، قبولم کردند و برایم نامه زدند که بتوانم برای عکاسی به مسابقات بروم. البته آن زمان حتی دوربین خوبی هم نداشتم، چون دوربین های دیجیتال علاوه بر اینکه کم بودند، قیمت زیادی هم داشتند. در آن زمان با روپوش مدرسه سر برنامه ها حاضر می شدم.» نخستین عکسم روی جلد روزنامه بعد از یک ماه برایش نامه می زنند و دیگر می تواند در مسابقات حضور داشته باشد و البته دوربین دیجیتال هم می خرد! اما اولین عکسش بعد از دو ماه کار کردن روی جلد روزنامه می رود، «بعد از دو ماه اولین عکسم روی جلد روزنامه رفت، آن هم عکسی که کسی نتوانسته بود بگیرد. سال ۸۵ بود، روز مسابقه ملوان و استقلال. اگر دیده باشید همه عکاس ها یک سمت جمع می شوند و عکس می گیرند، اما من نتوانستم در میان شان باشم و برای همین یک گوشه ای برای خودم پیدا کرده و نشسته بودم. نکته جالب این بود که در آن بازی علی انصاری فرد دقیقا جلوی پای من دندان هایش شکست و آمبولانس هم همان جا کنار من او را برد. بعد از چند دقیقه سیاوش اکبرپور گل زد و برای شادی گل به سمت من آمد! من هم تنها عکاسی بودم که آن جا نشسته بودم و عکس گرفتم و همان عکس هم روی جلد رفت و هیچ عکاس دیگری مشابه آن را نداشت. آن زمان سوم راهنمایی بودم و فردای آن روز که عکس روی جلد رفته بود، مدرسه از من تقدیر کرد و لوح داد.» با اولین حقوق عکاسی باورم شد عکاس شده ام اولین حقوقش ۱۵۰ تومان بوده است به اضافه ۵۰ تومان پاداش برای همان عکس اکبرپور که روی جلد رفته بود. درسش را مرتبط با کاری که دوست دارد، انتخاب می کند، «هنرستان هم عکاسی خواندم و شاید بدآموزی داشته باشد اما خیلی سر کلاس ها حاضر نمی شدم، به هر حال داشتم با همان عکاسی کار می کردم. می دانید همیشه عکاسی را دوست داشتم و از دیدن عکس ها لذت می بردم. از بچگی روزنامه می خواندم و عکس هایش را که می دیدم با خودم می گفتم کاش این عکس را من گرفته بودم.» اولین حقوقش را که می گیرد باورش می شود که دیگر عکاس شده، «وقتی که اولین حقوقم را گرفتم، می دانستم که دیگر دارم عکاسی می کنم. سربازی هم رفتم و در آن جا هم عکاسی می کردم. خبر ورزشی و همشهری هم کار می کردم، آن زمان کار زیاد بود و با آدم های مختلفی کار می کردم و انرژی زیادی هم برای عکاسی ها می گذاشتم. حتی اتفاق می افتاد که طی روز ۴ برنامه می رفتم و در همه روزنامه ها و مجله ها و هفته نامه ها و ... بودم. به هر حال آن زمان تعداد عکاس هایی هم که فعالیت می کردند زیاد نبود، الان تعداد خیلی زیاد شده است.» در عکاسی به دنیای سیاست علاقه مند شدم بیشتر عکس های ابراهیمی در دنیای ورزش و البته فوتبال بوده است، اما چند سالی به واسطه حضور در نشریه مثلث و برنامه های سیاسی، به سیاست علاقه مند می شود، «حضور در فضاهای سیاسی که همراه خبرنگارها برای مصاحبه ها می رفتم یا در برنامه هایی بودم که درباره سیاست و مسائل روز صحبت می کردند، من را به سیاست که به هر حال جذابیت های خودش را هم دارد، علاقه مند کرد. به همین دلیل در دانشگاه علوم سیاسی خواندم که البته هنوز تمام نشده، متاسفانه زمان امتحان های دانشگاه یعنی دی و خرداد تورنومنت های ورزشی است و خیلی نمی رسم درس بخوانم.» حضور در رقابت های جهانی این عکاس جوان در مدت زمان سربازی از روزنامه خبر ورزشی بیرون می آید و پس از این دوره در روزنامه «گل» مشغول می شود، جایی که هنوز هم در آن حضور دارد. در این مدت مسابقات و رقابت های جهانی را هم تجربه کرده، «جام جهانی نوجوانان در امارات که سال ۲۰۱۳ بود را رفته بودم، همچنین بعضی تک بازی ها را هم می رفتم، مثل بازی رئال و میلان. در مسابقات اینچئون هم حضور داشتم تا اینکه یورو ۲۰۱۶ شد و به فرانسه سفر کردم و بیشتر عکس ها در خبرگزاری ایرنا منتشر می شدند، اما برخی از عکس ها بودند که خودم خیلی دوست داشتم یا خیلی حاشیه ای بودند که آن ها را در صفحه اینستاگرام خودم منتشر می کردم که اتفاقا بازتاب های جالبی هم در این زمینه وجود داشت.» وقتی زلاتان به گردنش ورزش می داد به بازی های یورو که می رسیم، هیجان می گیرد و توضیح می دهد به دلیل اینکه در عکس گرفتن از بازی ها اولویتی نداشته و تنها عکس گرفتن مهم بوده، می توانسته در زمین حرکت کند و وقتی همه عکاس ها سرگرم یک نقطه باشند، او نگاهی به دیگر بخش ها بیندازد، اتفاقی که باعث می شود یکی از عکس های زیبای جام را بگیرد، عکسی که در شبکه های اجتماعی خیلی دست به دست شده بود، «یکی از بازی های سوئد بود و همه مشغول عکس گرفتن بودند، اما من خسته بودم و همین طور اطراف زمین می چرخیدم که در همان لحظه که عکاس ها جلوی بازیکن های برای ثبت عکس دسته جمعی حضور داشتند، زلاتان ابراهیموویچ بعد از اینکه با بازیکن های دیگر دست داد، گردنش را به سمت چپ و راست حرکت داد و من تنها کسی بودم که آن صحنه را شکار کرد. بعد از اینکه عکس را در اینستاگرام منتشر کردم، در هشتگهای زلاتان، بارها و بارها این عکس بازنشر داده شده بود و برای خودم هم جالب بود.» او همین عکس زلاتان و عکسی را که از یک تار عنکبوت در استادیوم استادوفرانس گرفته را خیلی دوست دارد. من یک دلال دوربین هستم! از او درباره تعداد خرابی ها و شکستنی های دوربینش که می پرسم، می خندد و می گوید که «تا به حال دوربینی را خراب نکرده ام، اما اگر از همکارهایم بپرسید، من را دلال دوربین می دانند! یکی می خرم مدتی دستم است و دوباره می فروشم و جدید می خرم. به هر حال دوربین خیلی گران است و با توجه به درآمدی که داریم نمی توانیم بهترین دوربین ها را داشته باشیم، من هر دوربینی که می آید را می خرم و مدتی کار می کنم و می روم سراغ بعدی. خیلی دوربین خراب نکردم و لنز نشکستم! اما یک بار دوربینم را دزد زده که باور کنید بدترین اتفاقی است که ممکن است برای یک عکاس بیفتد! باور کنید من فکر می کنم عکاس ها زود پیر می شوند! چون تمام مدت این دغدغه را دارند که دوربین شان را از ماشین ندزدند. دوربین من را جلوی دفتر مجله زدند و در صندوق عقب را باز کرده بودند، وقتی با در ماشین باز شده روبرو شدم، از حال رفته بودم. دوربین و تمامی اجزاهای بغلی اش را برده بود. البته بعد از دو ماه کیفی که برده بودند را برگرداندند، اما دوران سختی بود.» یورو بی نظیر بود! تجربه حضور در یورو خیلی فوق العاده بوده و ابراهیمی هم از این موضوع ابراز رضایت دارد، «ما عکاس ایرانی داریم که برای AP کار می کرد ولی من اولین عکاس ایرانی بودم که برای یورو مجوز گرفتم. من می خواستم محدود کار خودم را انجام بدهم اما در همان اینستاگرامم کامنت هایی از مردم می گرفتم که چقدر خوب یک ایرانی برای عکاسی از بازی های یورو رفته است. با اینکه خبرنگاران پیش از این در تورنومنت های بزرگ حضور داشته اند، اما خیلی دیده نمی شود، یکی به خاطر زبان دانستن است و دیگری اینکه آن جا خیلی فضا پیدا نمی کنند که بتوانند کاری انجام دهند، اما فضای عکاس ها فرق می کند، درست است که اولویت هایی برای آن ها در نحوه نشستن در جایگاه ها وجود دارد، اما حداقل این است که عکاس بالاخره عکسی را با خودش می آورد.» ایرلندی ها، ایرلندی ها! این عکاس خبری سطح بازی های در یورو را بالا توصیف می کند، به گفته خودش همیشه شنیده بوده که سطح بازی های یورو حتی از جام جهانی هم بالاتر است، چون تیم های بی کیفیت آسیا و افریقا در آن نیستند، اما تماشای از نزدیک بهترین تیم های اروپا بسیار هیجان انگیز است، آن هم همراه با هواداران آن ها! «بازی های ایرلند فضای خیلی خاص و متفاوتی نسبت به بقیه تیم ها داشت. طرفدارهای ایرلند فوق العاده بودند و در هر صورت سر و صدا و شادی خودشان را برای تیم داشتند. شعار آن ها این بود که شماره هفت ما، شما را آتش میزند! این در حالی است که اصلا شماره هفت آن ها در جام حضور نداشت. مردم آن ها بی خود و بی جهت خوشحالی بودند. اما بازی ایتالیا و سوئد را از دست دادم! به خاطر زلاتان و بوفون خیلی دوست داشتم در ورزشگاه حضور پیدا می کردم. ولی هر دوی آن ها را در یک بازی دیگر دیدم. بازی ایتالیا و اسپانیا خیلی خوب بود، چون پر از ستاره بود و خودم هم نمی دانستم طرفدار کدام باشم!» حضور یک عکاس ایرانی خیلی اتفاق خوبی بود «فضای یورو به شکلی بود که خیلی احترام می گذاشتند و از اینکه یک عکاس ایرانی برای پوشش مسابقات آمده، استقبال می کردند. دلیلش هم این است که کمتر کشورهای خاورمیانه را در این مراسم می بینید، من دوستانی در همین کشورهای همسایه دارم که برای عکاسی رقابت های بزرگ قبول شان نمی کنند، اما به هر حال فوتبال ایران در جهان حرفی برای گفتن دارد و بازتاب آن در دنیا زیاد است.» مورد عجیب رونالدو ابراهیمی تعریف می کند که در بازی فینال رونالدو خیلی تغییر کرده بود، «بازی رئال و میلان را قبلا در جام باشگاه های اروپا را رفته بودم و رونالدو را در زمین دیده بودم، رونالدو آن جا خیلی آرام و راحت بود، اما در بازی فینال جام ملت ها جالب بود که همه عکاس ها فقط از رونالدو عکس می گرفتند و یک ربع تلاش کرد که خودش را در زمین نگه دارد اما نتوانست و گریه کرد و تعویض شد. یک رونالدی دیگری را دیدم، وقتی کنار زمین بود، خیلی انرژی داشت و بالا می پرید. دیدن رونالدو به این شکل که همیشه پر از غرور به نظر می رسد، ولی آن جا عوض شده بود و انرژی اش را کنار زمین خالی می کرد، خیلی جالب بود.» شهر امنیتی پاریس بعد از چند مورد حملات تروریستی از کشور فرانسه، فضای برگزاری مسابقات به شدت امنیتی بود، «شهر خیلی امنیتی بود! روز اولی که من رسیده بودم پاریس، یک داعشی دو پلیس را با چاقو کشته بود و من خیلی می ترسیدم. هر روز فرودگاه مارسی تعطیل می شد و اخبار می آمد که داعش یکی از بازی ها را تهدید کرده است. کنار برج ایفل فضایی را آماده کرده بودند و تلویزیون هایی برای دیدن بازی ها گذاشته بودند، آن جا هر روز شلوغ می شد. ما نژاد پرست نیستیم، ولی باور کنید خود من وقتی کسی را می دیدم که ریش بدون سبیل دارد، کوله هم انداخته، واقعا می ترسیدم. در فرانسه افریقایی های زیادی هستند و آن ها یک لباس رسمی دارند که زیر دشداشه شان ژیله ای می پوشند که از دور مانند این است که چیزی به خودشان بسته اند و این خیلی ترسناک بود!» بدترین اتفاقی را که تجربه کرده به شایعه حضور داعش مربوط می شود، «بدترین اتفاقی که افتاد زمان بازی آلمان و ایتالیا بود که استادیوم نرفتم و به جایش در محیط نزدیک برج ایفل رفتم که با مردم بازی را ببینم. مکان بزرگی بود که شاید در حدود ۵۰-۶۰ هزار نفر جمع شده بودند، بازی ۱۲۰ دقیقه ای شده بود. وقتی ۹۰ دقیقه تمام شد، قبل از شروع وقت اضافه، صدای همهمه پشت سر خودم شنیدم، وقتی برگشتم دیدم پشت سرم همه می دوند! خیلی اوضاع بدی بود، بعدش فهمیدم که کسی در آن میانه گفته بود «داعش» و به این شکل همه شروع به دویدن کرده بودند، بعد از اینکه محوطه خالی شده بود، روی زمین پر از موبایل و عینک و کتانی و دمپایی شده بود به اضافه کلی آدم با دست و پای شکسته!» شب های قدر را هم در پاریس می گذارند، آن هم در فضایی ملتهب؛ «واقعا ایران خیلی امنیت دارد، اصلا همان شب های احیا که من می رفتم خیلی خطرناک بود، سه شب احیا را در یک مکانی که ایرانی ها جمع می شدند، برگزار کردند. شب های احیا کلی پلیس جمع می شد که داعش بلایی سر ما نیاورد، مراسم نماز عید فطر را هم با همین فضای امنیتی برگزار کردیم.» فکر می کردم خودمان زرنگ هستیم! ابراهیمی در سفر به فرانسه و حضور در یورو چیزهای زیادی یاد گرفته است، اما اعتقاد پیدا کرده که از ایرانی ها زرنگ تر هم پیدا می شود! «جالب است من فکر می کردم ما عکاس ها در ایران خیلی زرنگ هستیم، اما وقتی فرانسه رفتم، فهمیدم از ما زرنگ تر هم هست. استعدادهای زیادی در ایران هست و اصلا ما خیلی خوبیم! اما آن ها زرنگ بازی درمی آوردند. صف را بهم می ریختند، جای دیگری را می گرفتند، کافی بود سرت را برمی گرداندی تا جایت را بگیرند. شارژت را از برق می کشد تا برای خودشان رابزنند. اما به هر حال تفاوت هایی هم وجود دارد، برای مثال در ایران وقتی کسی جلوی عکاس ها باشد، همه با صدای بلند می خواهند که برود کنار، اما آن جا این طور نیست و چون جایگاه ها با صندلی پر شده است، هیچ کسی جلوی دیگری نیست، البته در همین حالت ممکن است بعضی تصاویر را هم از دست بدهیم، اما این تصمیم ماست که وقتی یک جا نشسته ایم، تنها از میدان دید خودمان عکسبرداری کنیم.» تجربه عکسبرداری از فوتبال فوق حرفه ای برایش خیلی هیجان انگیز بوده است، «موضوعی که در یورو برای خودم جالب بود، این بود که تا به حال فوتبال تا این حد حرفه ای را عکاسی نکرده بودم. از طرفی عکاس های کشورهای دیگر با چهار دوربین می آیند، یکی را می کارند، یکی دستشان است، یکی گردن شان، یکی را هم جلوی شان نصب می کنند! اما من خیلی می توانستم دوربین داشته باشم، دو تا بود. یا شاید دوربین سوم را پشت دروازه میکاشتم که معمولا فرصت نمی شد. چون یورو را برای دل خودم رفته بودم و می خواستم تجربه کنم.» همکاری با یانگوم در حمل مشعل! ابراهیمی عکاس با اعتماد به نفسی است که برای بدست آوردن عکس های بهتر همه تلاشش را کرده است، اما خودش هم فکر نمی کرده در بازی های اینچئون چنین اتفاقی برایش بیفتد، خودش این طور تعریف می کند که «روز افتتاحیه بازی های اینچئون بود که آتش بازی هم داشتند و همه عکاس ها در جایگاه نشسته بودیم. نزدیک آخر مراسم بود که می خواستند آتش بازی کنند و من برای اینکه عکس های طولی خوبی بگیرم، می خواستم جایم را عوض کردم، همه می گفتند نرو و نمی گذارند، ولی من راهم را ادامه دادم. رسیدم به طول ورزشگاه و شروع کردم به عکس گرفتن. در همان لحظه روی تلویزیون های اطراف دیدم که مشعل در حال حرکت است و اصلا هم نمی دانستم این قسمت از برنامه مشعل داریم! جایگاهی که نشسته بودم، ناگهان روشن شد و نورهای ورزشگاه در همان قسمت افتاد، جماعت ۴۰ نفره ای که اطرافم بودند، ایستادند و حرکات نمایشی زدند! تصور کنید من با دوربین دقیقا بین آن ها نشسته بودم و دوربین های تصویری که در سراسر جهان پخش زنده داشت هم همه چیز را می گرفتند! من هم با اصرار اطرافیان سرپا ایستادم. این بخش از مراسم که تمام شد، کسانی که نشسته بودند، یک راه باز کردند و ناگهان مشعل المپیک به سمت من می آمد! یکی از درهایی که کنار من بود، باز شد و خانم یانگوم با لباس سنتی کشورشان بیرون آمد! یانگوم کنار من ایستاده بود و مشعل را گرفت و از پله ها بالا رفت! در آن لحظه هیچ عکاسی در محل حاضر نبود و من همراه با یانگوم از پله ها بالا رفتم و عکس هایم را گرفتم!» خیلی سال است که در این شغل هستم ابراهیمی دل خوشی از فضای این روزهای عکاسی ندارد، «عکاس خیلی زیاد شده و اصلا کار ما را خراب می کنند. هرکسی یک دوربین می خرد و فکر می کند عکاس شده است. یک دوربین و یک لنز می خرند و فضا را شلوغ می کنند و بهم ریختگی به وجود می آورند. مثلا من شاید برای مصاحبه ۲۰۰ هزار تومان بگیرم، اما کسی که اوایل کارش است حتی با ۵۰ تومان هم این کار را انجام می دهد که این طور خوب نیست. این روند به قدری زیاد و قارچ گونه شده که حتی عکاس بودن برای آدم کسرشان می شود. باید حرفه ای دوره ببینند و عکس حرفه ای بگیرند. نه اینکه همه وارد حوزه خبری بشوند و فکر کنند می توانند کار کنند. درآمد خوبی ندارد و اتفاقا باید خیلی خرج کنند.» این عکاس جوان دیگر از عکاسی کردن به عنوان یک شغل خسته شده و می خواهد آن را عوض کند و در کار و شرایط دیگری هم خودش را محک بزند، «از عکاسی خسته شدم و حتی فکر می کنم آدم را پیر می کند. حمل دوربین ها خیلی سخت است و در پرواز بار سی کیلویی ابزار و تجهیزات عکاسی را با خودم جابه جا می کنم. خودم می خواهم شغلم را عوض کنم، چون از درآمدم راضی نیستم. قطعا حتی اگر کارم را هم عوض کنم، ارتباطات خودم را حفظ کنم و حتی عکاسی را هم انجام می دهم و برای مسابقات با هزینه های خودم می روم. چون نمی توانم این کار را کنار بگذارم! اما خودم معتقدم یک المپیک و دو تا جام جهانی دیگر بروم این کار را کنار می گذارم و سراغ درسم می روم. از دادکان چه خبر؟ از او درباره محمد دادکان می پرسم، کسی که به او برای حضور در عرصه عکاسی کمک کرده است، «ارتباطم با آقای دادکان را خیلی حفظ نکرده بودم، به هر حال بچه بودم و نمی دانستم باید چطور ارتباطم را نگه دارم، تا اینکه چند سال قبل رفتم پیش او و خودم را معرفی کردم. من را که دید گریه کرد و گفت، همین من را بس! اینکه آن شب تو را رساندم و دنبال چیزهای دیگر نرفتی و حالا برای خودت کسی شدی و موفق بودی، برای من کافی است. روی خوشی که دکتر دادکان رئیس فدراسیون فوتبال نشان داد، قطعا در کار و مسیر من تاثیرگذار بود.
جمعه ، ۲۹مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها