محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832970718
بنا: حاضرم بمانم و دوباره بسازم - سایت خبری تحلیلی بولتن
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: این صدای گریه نیست. صدای ضجه است؛ ضجه مردی که انگار در یک لحظه همه چیزش را از دست داده است. کسی نمی تواند آرامش کند. در نیمه روز و بعد از حذف امید نوروزی و نرسیدن قاسم رضایی به فینال، ناب ترین و البته دردناک ترین تصویرها ثبت و ضبط می شود از مردی که چهار سال پیش، بر بام دنیا ایستاد و امروز مجبور است بدون طلا به کشور برگردد.به گزارش بولتن نیوز؛ دردش از این اوج و فرود نیست. دردش؛ درد مردم است که دلخوش اند به این موفقیت ها و او حالا نتوانسته کاری برای خوشحالی شان کند. محمد بنا که بعد از مسابقه قاسم رضایی و نرسیدن او به فینال، انگار دنیا روی سرش خراب شده، طوری گریه می کرد که همه را نگران خود کرد تا جایی که شاگردانش هم نگرانش شدند و می ترسیدند که اتفاقی برایش بیفتد. بنا سه شنبه، یکی از تلخ ترین روزهای زندگی اش را پشت سر گذاشت اما جالب است که بعد از این همه اتفاق های بد و به محض پایان کار شاگردانش در المپیک، باز خود را به سالن وزنه برداری ریو سنتر می رساند تا با حضورش از بهداد سلیمی حمایت کند. با توجه به اینکه قرار شده تیم فرنگی ظهر چهارشنبه ریو را به سمت تهران ترک کند، دیگر فرصتی نیست که در دهکده ورزشکاران با بنا همکلام شویم به همین خاطر از این فرصت استفاده می کنم تا در فاصله حرکت یک ضرب و دو ضرب رقابت های فوق سنگین وزنه برداری، کمی فراتر از گپ و گفت های بعد از مسابقه، با بنا حرف بزنیم؛ سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی؛ کسی که همه تقصیرها را به گردن می گیرد. بعد از باخت بچه ها حرفی نزدید اما با اشک هایتان خیلی چیزها را گفتید. حرفی نزدم، چون در ۲ -۳ دقیقه مصاحبه بعد از مسابقه نمی توانم حرف بزنم. اشکم هم از سر دردم بود. با خودم می گفتم، ۲۰ – ۳۰ ایرانی در سالن هستند، نمی توانم تو صورت شان نگاه کنم. چطور تو روی ۷۰ میلیون نفر نگاه کنم؟ بدجوری شرمنده مردم شدم. در آن لحظات به خدا می گفتم، خدایا همیشه شکرت را گفته ام، چرا اینطور شد؟ آرامتر شده اید؟ با وزنه هایی که بهداد زد و رکورد دنیا را شکست؛ بله. بهترم. روز خیلی سختی را پشت سر گذاشته اید. هر سه روزش وحشتناک بود. کلا شاکله ما همان روز اول به هم ریخت. همان موقعی که سردار تیم شکست خورد. در لندن وقتی حمید طلا گرفت، بقیه بچه ها هم دنبالش حرکت کردند و خدا را شکر سه طلا گرفتیم اما این بار برای حمید شرایطی پیش آمد که روی همه اعضای کادر فنی و کشتی گیران تاثیر منفی گذاشت. با اینکه داوری ها خیلی اذیت کرد اما اگر حمید نتیجه می گرفت، بچه ها جنگنده تر و بهتر کار را دنبال می کردند. قبل از مسابقات هم این تحلیل وجود داشت که اگر حمید سوریان آماده باشد، روی بقیه هم اثر می گذارد. همه بچه ها آماده بودند. ولی المپیک، شانسی به کسی مدال نمی دهند و آماده ترین ها قهرمان می شوند. اگر دو وزن سبک امسال را نگاه کنید، می بینید که هیچ کدام از قهرمانان دوره قبل روی سکو نرفتند. فکر می کنید با تلاش هایی که شما کردید و سختی هایی که بچه ها کشیدند، این تیم شایسته دو برنز بود؟ نه. ما چهار شانس مجدد داشتیم که... (چند لحظه ای سکوت می کند) من اگر الان حرف بزنم، می شود بهانه. ما ایرانی ها هم می گوییم، تا یکی می بازد، زود مساله داوری را مطرح می کنند. ولی خدا شاهد است که از لحاظ داوری، این مسابقه ها، بدترین مسابقه ای بود که دیدم. من اصلا باخت بچه هایم را توجیه نمی کنم. ولی کشتی امید نوروزی، کشتی سعید عبدولی و کشتی حبیب اخلاقی، مشکل داوری داشت. ضعف داوری بود یا اینکه فکر می کنید، عمدی پشت ماجراست؟ شما اگر کشتی، سوم- پنجمی آلمان با مجارستان در وزن حبیب را ببینید، متوجه خیلی از مسائل می شوید. من می گویم کشتی حبیب را من جانبدارانه قضاوت می کنم اما کشتی آلمان و مجار را باید ببینید تا متوجه شوید که چطور سر کشتی گیر مجار را مقابل ورزشکار آلمانی بریدند تا یک آلمانی و هموطن توماس باخ قهرمان شود. یا همین امروز، من واقعا دلم برای کشتی گیر ۶۶ کیلوگرم ارمنستان سوخت چون علنا حقش را مقابل کشتی گیر صربستان خوردند. می دانید که رییس فدراسیون جهانی صرب است و باید ورزشکارش مدال می گرفت، بنابراین طلا را به او هدیه دادند. در بعضی اوزان به وضوح دیده می شد که سعی می کردند کشتی گیران مطرح را از جلوی ورزشکارانی که می خواهند روی سکو بروند، بردارند. ضمن اینکه خود گرجستان هم در داوری مافیا دارد. بنابراین ما چند باند داریم که به همدیگر باج می دهند. سه طلای دوره قبل در این داوری ها تاثیر داشته؟ همان موقع هم که سه مدال طلا در لندن گرفتیم، اینها شوکه شدند، وگرنه نمی گذاشتند ما در یک رشته به سه طلا برسیم و تمام سعی شان را امسال کردند تا داوری ها را به سمت دیگری هدایت کنند. البته این حرف را نمی زنم که بگویم، من و تیمم مشکلی نداشتیم. قاسم رضایی به کشتی گیر کوبا باخت، هیچ توجیهی هم ندارد. یا حبیب اخلاقی به کشتی گیر روسیه باخت. حتی وقتی حمید سوریان، هفت امتیاز جلو است اما مقابل کشتی گیر قزاق ضربه می شود، توجیهی ندارد. باید بپذیریم که باخته است اما در مورد امید فکر می کنم کمی در حقش بی مهری کردند. اگر نوبتی هم اخطار بدهند، اخطار دوم برای حریف امید بود. الان به من ایراد می گیرند که حبیب اخلاقی فنی نزده است. سوال من این است که کشتی گیر آلمانی، مقابل حبیب چه فنی زده است. ولی اخطار اول را دادند به حریف حبیب و اخطار بعدی را گذاشتند دقیقا در ثانیه های پایانی به حبیب بدهند. خب این برنامه ریزی شده است. مثل اخطاری که به کشتی گیر ارمنستان در دیدار با صربستان دادند. در فاصله ۳۰ ثانیه مانده به پایان مسابقه، اخطار را به ارمنستانی و امتیاز را به کشتی گیر آلمانی دادند. اگر بخواهید هر شش کشتی گیر ایران را بررسی کنید، فکر می کنید، چند نفر به ناداوری باختند، چند نفر واقعا شکست خوردند؟ بچه های من خوب کشتی نگرفتند و این اجازه را به داور دادند که حقشان را بخورد. ما چهار سال قبل که چهار طلا گرفتیم، چهار سال بچه های ما در کورس قهرمانی بودند، و هدف ما چون المپیک بود، چهار سال المپیکی تمرین کردیم و با آمادگی کامل جنگیدیم. ولی این دوره فقط ۱۰ ماه وقت داشتیم. این ۱۰ ماه فرصتی نبود. من یکسری جوان داشتم که این جوان ها نمی توانستند برای المپیک کاری بکنند. شاید بعضی های شان مثل مهدی زیدوند الان بگوید اگر ما را می بردی، من جای امید نوروزی بهتر کشتی می گرفتم. ولی من این فضایالمپیک را می شناسم و می دانم چه فضای سنگینی است. قهرمان المپیکم در این فضا کم آورد پس اگر جوان می آوردم، مطمئن باشید او بیشتر خودش را می باخت. بعد اگر من مهدی را می آوردم و می باخت، همه می گفتند چرا قهرمان المپیک را نیاورده و این جوان را آورده است؟ این حرف ها شروع شده و احتمالا ادامه پیدا می کند. نگران شان نیستید؟ طبیعتا وقتی آدم می بازد، این حرف ها هم هست. با توجه به اینکه شورای فنی هم روی یکسری تصمیمات شما نقد داشت، به نظر می رسد باید منتظر انتقادهای تندی از سوی آنها باشید؟ به هر حال من باخته ام و آنها حق دارند که انتقاد کنند. من همه تقصیرها را به گردن می گیرم. این تیمی بوده که من انتخاب کردم و من هم باید جوابگویش باشم. اگر به عقب برگردید باز این شش نفر را انتخاب می کنید؟ ما برای المپیک از این شش نفر بهتر نداشتیم. ۱۰۰ سال هم بگذرد، باز روی این مساله مصر هستم. همه کارشناسان حق دارند ایراد بگیرند اما هیچ کسی به اندازه من، کادر فنی و خود بچه ها شرایط درون تیم را خوب نمی داند. من نمی گویم کسی نقد نکند. فقط تو را به خدا درست قضاوت کنید و انصاف داشته باشید. از نگاه برخی ها، اینطور مطرح است که بچه ها شرایط بدنی خوبی نداشتند. بخصوص در سه دقیقه دوم. نه. اصلا این حرف را قبول ندارم. اینجا میدان المپیک است. مثلا می گویند آقای معمارزاده رفته بوده و تیم مدتی مربی بدنساز نداشته است. اصلا این حرف ها نیست. آقای معمارزاده بدنساز تیم نبود. زیر اسمش نوشته می شد، بدنساز اما اصلا بدنساز نبود. مساله اصلی این است که ۱۰ ماه وقت داری. ۲ ماه اول باید وقت صرف کنی که کشتی گیرها را دور هم جمع کنی. بعد ۷،۸ ماه وقت برایت می ماند که در این مدت دوره فشار المپیکی را نمی توانی داشته باشی. نگاه می کنی می بینی، جوان هایت برای المپیک نمی رسند؛ با تجربه هایت هم سه سال و نیم است که شرایط خوبی نداشتند. من اگر می خواستم فشار المپیکی بیاورم، همه آسیب می دیدند. من مجبور بودم با آنها مدارا کنم. من تمام این چیزها را می دانستم اما شرایط به گونه ای بود که من باید با همین شرایط کار را پیش می بردم. حق گلایه هم نداشتم چون تا می آمدم حرفی بزنم، می گفتند خب اگر قرار نیست اتفاقی بیفتد چرا تو را آوردیم. می گذاشتیم همان مربیان قبلی باشند. ۱۰ بار این حرف را به من گفتند. فدراسیون؟ نه. فدراسیون که خودش من را آورد. من وقتی صحبت کردم و گفتم که شرایط خوب نیست و ما شانسی نداریم، عده ای گفتند چرا این را می گویی، برگشته ای که کار کنی و نتیجه بگیری. یعنی از قبل گفته بودید که این تیم شانس طلا ندارد؟ شانس طلا با خود طلا فرق می کند. بروید تمام مصاحبه های مرا مرور کنید. من وقتی در شرایطی قرار می گیرم که عمق را می شناسم و مجبورم روی شرایط جسمانی نصفه و نیمه کار کنم، مجبورم روی شرایط روحی روانی بچه هایم کار کنم. کار روی شرایط روحی روانی به این معنا نیست که من بگویم، چیزی نمی شویم. من باید به کشتی گیرم در شرایطی که می دانم هزار جور اشکال وجود دارد، روحیه بدهم. روحیه دادن به این معنا نیست که من ورزشکار را به گوشه ای بکشم و بگویم، تو می توانی. من باید اعلام رسمی کنم. این اعلام رسمی من در روزنامه و هر رسانه ای، منتشر شود و بعد جوانم این را بخواند. من نمی توانستم بیشتر از چیزی که گفتم، از مشکلات بگویم. روی بچه هایم تاثیر می گذاشت. نمی خواستم آنها پیش خودشان بگویند، این به ما می گوید، قهرمان می شویم، بعد در رسانه ها می گوید در المپیک، چیزی نمی شویم. من باید در همه شرایط، حواسم به بحث روحی بچه هایم باشد. کشتی گیر من باید فکر می کرد که ما شرایط خوبی داریم و می توانیم. من همیشه گفته ام که ما شش دلاور داریم، شش شانس مدال. شانس با خود مدال فرق دارد. تنها کسی که گفتم ۱۰۰ درصد مدال می گیرد، قاسم رضایی است که حتی در مورد او هم با قاطعیت درباره طلایش حرف نزدم. آقای خادم هنگام مسابقه بچه ها در سالن نبودند. دلتان نمی خواست رییس فدراسیون با وجود اینکه مشغله تیم آزاد را دارند، کنار تیم تان باشند؟ بودن رییس فدراسیون کنار بچه ها خیلی خوب است اما من به این فکر می کنم که آقای خادم الان مشغله های بسیاری دارد. او الان خیلی دردسر دارد و من به او حق می دهم که نیاید. البته از یک زاویه مثبت هم به این موضوع نگاه می کنم و می گویم این فرد به عنوان رییس فدراسیون، آنقدر به من اعتماد دارد که من را تنها می گذارد تا من با بچه هایم کار را پیش ببریم و در فضایی که خودم می خواهم، با آنها کار کنم. و حاضرید دوباره کار را ادامه دهید؟ یک تیم برای اینکه بخواهد در المپیک نتیجه بگیرد، حداقل باید چهار سال کار کند. ضمن اینکه تیم بعد از این المپیک باید جوان شود. اگر مرا بخواهند، با کمال میل می مانم و دوباره می سازم و برای المپیک بعد برنامه ریزی می کنم. تعدادی از بچه ها از خداحافظی حرف زده اند. تیم سن بالایی دارد و قطعا باید جوانگرایی کرد اما این با اینکه بچه ها بخواهند خداحافظی کنند، فرق می کند. به خداحفظی های بعد از یک مسابقه نباید خیلی توجه کرد، چون بیشتر احساسی است. باید صبر کنیم و ببینیم در آینده چه اتفاقی می افتد. دو برنز، تحفه درویشی است بنا بعد از مسابقه قاسم رضایی و مدال برنزش، گفت و گوی کوتاهی هم در سالن مسابقه ها دارد که به نکته های جالبی اشاره می کند. او می گوید: ۲ برنز تحفه درویشی بود برای مردم. به هر حال قاسم غیرت کرد تا بیشتر از این شرمنده مردم نشویم.» او ادامه می دهد: «لندن برای من شیرین تمام شد و ریو بسیار تلخ؛ اگر چه همین دو مدال برنز برای کشتی فرنگی ایران بسیار خوب است اما به هر حال من شرمنده ام.» سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی درباره اینکه اشک هایش مردم را ناراحت کرده است، نیز می گوید: «کشتی فرنگی مثل بچه من است. در لندن من به همراه تعدادی مربی زحمتکش نتیجه گرفتیم الان هم بعضی ها ممکن است به من بگویند بعد از آن موفقیت چه تاجی به سرت زدند. من دنبال تاج و آقای خاص شدن نبودم، من عاشق کشتی فرنگی هستم و این بچه ها مثل بچه های خودم هستند و با هر باختشان انگار که یک تکه از گوشت مرا می کنند.» بنا در ادامه می گوید: «مردم ایران خیلی درد و مشکل دارند و با موفقیت ورزشکاران از ته دل شاد می شوند. ناراحتم که نتوانستم مردم را بیشتر خوشحال کنم.» منبع: ایران ورزشی
پنجشنبه ، ۲۸مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]
-
گوناگون
پربازدیدترینها