واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: در روز ۲۶ مرداد ۱۳۶۹ اولین گروه آزادگان ایرانی پس از سالها اسارت در زندانهای رژیم بعث عراق به کشور بازگشتند. این رویداد دو هفته پس از اشغال نظامی کویت توسط ارتش صدام و ۲ روز پس از پذیرش مجدد عهدنامه ۱۹۷۵ الجزیره توسط صدام صورت گرفت. به گزارش «تابناک» آزادگان ایران که به طور میانگین 7 تا 10 سال درد و رنج اسارت را در زیر شکنجه های رژیم بعث تحمل کرده بودند، از چند نقطه مرزی و با تشریفات وارد کشور شدند. بوسه بر خاک ایران، ریختن اشک شوق، زیارت حرم امام خمینی(ره) و همچنین دیدار با مقام معظم رهبری از نخستین برنامهها و اقدامات مشترک آزادگان ایرانی بود. در پی بازگشت آزادگان به ایران دستور تشکیل ستاد رسیدگی به امور آزادگان صادر شد و ستاد رسیدگی به امور آزادگان در ۲۲ مرداد ۱۳۶۹، براساس قانون حمایت از آزادگان مصوب ۲۳ آذرماه ۱۳۶۸ مجلس تشکیل شد. جدا از اهتمام جدی این ستاد به پیگیری تبادل اسرا و آزادسازی همه آزادگان از چنگال رژیم بعث، این ستاد مسئولین پیگیری وضعیت رفاهی و شغلی آزادگان را نیز بر عهده گرفت. از سال 1383 طرح تجمیع نهادهاي ايثارگران در ساختاري يكپارچه در بدنه دولت به تصويب رسيد و به اين ترتيب بنياد شهيد و امورايثارگران مسئولیت پیگیری و رسیدگی به وضعیت خانواده های معظم شهدا، جانبازان و آزادگان را بر عهده گرفت. با این حال به مرور زمان و بنابر آنچه از زبان آزادگان انقلاب اسلامی مطرح می شود، رفته رفته خدمات و از جان گذشتگی های این قشر از ایثارگران در معرض فراموشی قرار گرفت. در رابطه با وضعیت کنونی آزادگان کشور و مشکلات فعلی آنها «حجت الاسلام و المسلمین علی علی دوست قزوینی»، از آزادگان اردوگاه موصل عراق به «تابناک» گفت: بعد از طرح تجمیع نهادهای ایثارگران تقریباً ما آزادگان بیسرپرست شدیم. این موضوع خود تبعاتی منفی بر زندگی ما گذاشت. برای مثال در حوزه درمان تا مدتی کوتاه هزینههای درمانی پرداخت میشد ولی در حال حاضر تنها کمک هزینههای درمانی و تسهیلات شامل آن دسته از آزادگانی میشود که درصد جانبازی داشته باشند و بقیه آزادگان از این حمایت ها علی رغم رنج و بیماری های ناشی از دوران اسارت بی بهره هستند. وی ادامه داد: از سال 69 که ما برگشتیم، دولت بخشنامه کرد و به همه سازمانهای دولتی دستور داد تا آزادگان را استخدام کنند. حتی آن اداراتی که ردیف شغلی نداشتند موظف شدند آزادگان را استخدام کنند تا در ادامه برای آنها ردیف شغلی تعریف شود. به عبارتی در آن زمان اکثر آزادگان کارمندهای دولت شدند. در این بین یک اتفاقی و تبعیضی که ایجاد شد این بود که آن رزمندگانی که به عنوان سربازهای ارتش در جبهه شرکت کرده بودند، بعداً جدا از حقوق شغل جدید خود، از مستمری ارتش نیز بهرهمند شدند ولی آن دسته از آزادگانی که به صورت داوطلب در جبهه شرکت کرده بودند از این مستمری بیبهره شدند. این آزاده 8 دفاع مقدس در رابطه با مشکلات درمانی آزادگان افزود: اکثر آزادگان بین 7 تا 10 سال رنج اسارت را تحمل کردند. رنج و فشارهای وارده آن دوران سبب شده است که اکنون خیلی از آنها در سالهای میانی عمر 40 تا 50 سال با انواع بیماریهای جسمی و روحی دست به گریبان باشند و از سویی نیز میزان امید به زندگی در میان آزادگان بسیار پایین است. علی دوست قزوینی در مورد مشکلات اقتصادی و معیشتی آزادگان نیز گفت: با توجه به اینکه آزادگان از اوایل دهه هفتاد با تجربه حدود 10 سال اسارت به استخدام دستگاههای دولتی در آمدند و دوران اسارت آنها با ضریب دو برای آنها سابقه کار لحاظ شد، اکثر آنها در اوایل دهه 80 با 10 سال کار در ادارات دولتی بازنشست شدند. مشکلی که وجود دارد این است که اکثر آزادگان در اوایل دهه 80 با حقوق بسیار پایین بازنشست شدند و اگرچه در حال حاضر در شرایطی هستند که فرزند دانشجو، دختر در شرف ازدواج و... دارند ولی با حقوق پایین بازنشستگی عملاً در شرایط خوب اقتصادی قرار ندارند. در حال حاضر مسئولین برای کمک به آزادگان قانونی وضع کردهاند که آنها در صورت تمایل به شغلهای دولتی بازگردند ولی باید توجه کرد که در حال حاضر بسیاری از آزادگان بازنشسته توان و انرژی کار مجدد را ندارند. این آزاده دوران دفاع مقدس و فعال فرهنگی با گلایه از کم توجهی مسئولین به آزادگان افزود: مقام معظم رهبری در یکی از دیدارهایی که با ایشان داشتیم در رابطه با آزادگان از اصطلاح الماس درخشان استفاده کردند. ایشان معتقدند آزادگان پس از تحمل درد و رنج سالهای اسارت همچون الماس با ارزش و درخشان شدهاند. نکتهای که باید به گوش مسئولین برسد این است که این الماسهای درخشان نباید به بوته فراموشی سپرده شوند. آنها میتوانند به عنوان الگوهای صبر، پایداری، مقاومت و ایثار برای جوانان نقش الگو را داشته باشند و این فضا را صداوسیما و رسانهها باید فراهم کنند. پیش تر نیز «فریبرز خوب نژاد» یکی دیگر از آزادگان دوران دفاع مقدس در گفت و با رسانه ها در مورد مشکلات این گروه از ایثارگران کشور گفته بود: امروز جوانان ورزشکاران و قهرمانان ورزشی را می شناسند ولی ما را که در زندانهای بعثی شکنجهها تحمل کردیم نمیشناسند. امروز آزادگان ما غم نان و درمان دارند. مشکل امروز آزادگان بحث معیشت و درمان است. این عزیزان در دوران جوانی اسیر شدند، ده سال در زندانهای بعث بودند. وقتی به میهن بازگشتند با تنی درمانده و با سنی تقریبا بالا ازدواج کردند. حال فرزندان این عزیزان که دوران بلوغ خود را طی میکنند همزمان با بازنشستگی آزادگان است. این یک مشکل را به وجود آورده است. بنابر آنچه آمد به نظر میرسد نباید پاسداشت یاد و خاطره آزادگان ایران اسلامی تنها به یک روز از تاریخ محدود شود و در دیگر روزهای سال مشکلات و درد و رنج آنها و مهمتر از همه هویت آنها فراموش شود. امروز جامعه جوان ایرانی بیش از پیش نیاز به الگو گیری از این قشر ارزشمند جامعه دارد و ضروری است تا مسئولین ضمن توجه به مشکلات معیشتی و درمانی آنها همچنین از توان و تجربه بالای آنها در جهت گسترش ادبیات مفاهیمی نظیر ایستادگی، مقاومت، صبر و پایمردی استفاده کند.
۲۶ مرداد ۱۳۹۵ - ۱۷:۳۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 97]