تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837913592
همراه با خاطرات علیرضا قزوه از کودکی تا روزهای انقلاب - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: علیرضا قزوه از جمله شاعران تاثیر گذار بعد از انقلاب است. حضور او در حوزه شعر از او شاعری موضع مند ساخته است. این بخش درباره خاطرات کودکی تا دوران دبیرستان وی است که مصادف با روزهای مبارزه علیه رژیم طاغوت شده است.فارس: علیرضا قزوه از جمله شاعران تاثیر گذار بعد از انقلاب است.حضور او در حوزه شعر از او شاعری موضعمند ساخته است. پیشتر قزوه را شاعر اعتراض می شناسند، حسین قرایی تاریخ شفاهی این شاعر را اماده چاپ کرده است و بخشی از این کتاب را در اختیار خبرگزاری فارس قرار داده است. این بخش درباره خاطرات کودکی تا دوران دبیرستان وی است که مصادف با روزهای مبارزه علیه رژیم طاغوت شده است. *** آقای قزوه! حالا که از مرز پنجاه سالگی عبور کرده اید شاید سخت باشد که از زندگی و تلخ و شیرینش بگویید اما شنیدن این مسیر طولانی لذت بخش است اگر موافق باشید با این سؤال این گفت وگوی مفصل را شروع کنیم که اولین تصاویری که از سال های ابتدایی زندگی در ذهنتان نقش بسته کدام است؟ دورترین خاطره ی من برای چهار سالگی و پنج سالگی ام است و آن چهارسالگی همان خاطراتی است که به سفر مشهد رفته بودیم و من گم شده بودم. در همین چهار سالگی؟ بله! آن موقع از پلیس می ترسیدم و خادم هایی که در حرم امام رضا (ع) بودند و لباس سیاه می پوشیدند فکر می کردم پلیس هستند! با ترس و لرز رفتم به یکی از آن ها گفتم که من گمشده ام! دسته ی عزاداری بود به همراه خانواده به مشهد رفته بودیم. در یکی از غزل هایتان که خودش هم به نظرم «غزل - خاطره» است از سفر مشهد یاد کردید؛ مشهد و عکس پدر، ضامن آهو و دل من گریه هم پاک نکرد از دل من گرد یتیمی تازه همسایه ی باران و خیابان شده بودیم کاشی چهاردهم، روبه روی کوی نسیمی (خنده)بله! این تصویر هم یادم هست که در مسیر مشهد، بین راه (مکث می کند و چشم هایش را می بندد)حدودهای سبزوار سیل آمده بود و راه خراب شده بود و ماشین ها نمی توانستند از آنجا عبور کنند ، با سختی فراوان مسافران را پیاده کردند. مردم آن دیارهم می آمدند پیرزن ها و پیرمردها را دوش می کردند و از مسیر عبور می دادند. دوباره در همین مسیر از دور، آهو هایی را از دور می دیدم. چنین خاطراتی در ذهنم هست. مشهد و گم شدن و پیدا شدن و دیدن خادم ها. صحنه دیگری یادتان نیست؟ یک صحنه ای دیگر یادم هست؛ نزدیک خانه مان یک آهنگری بود، من این میله ها را می گرفتم و تاب می خوردم ؛ تازه به پنج سالگی رسیده بودم و می گفتم پنج سالم شده است. (خنده) شاد بودید دیگر (خنده) بله! یک صحنه دیگر هم یادم هست ؛ حیاط خانه مان بزرگ بود و رب انبار درست می کردیم، انار بار می گذاشتیم و همین جور که داشت رب انار می جوشید، جبیبه خانم - مستأجر خانه ما - به لهجه شمالی با شوهرش آقای دانایی حرف می زد. همه این ها یادم هست بیشتر این ها برای چهارسالگی و شروع پنج سالگی است. نمی دانم چرا بعضی هایش از ذهنم رفته است! باز هم خوب است که خاطراتی که تعریف کردید در ذهنتان نه نشین شده بود. متولد بهمن چهل و دو بودید؟ بله! یکم بهمن چهل و دو. متولد گرمسار. کجا متولد شدید؟ در خود گرمسار به دنیا آمدم. خانه ی پدری ام که خانه ی بزرگی بود... پس «کهن دژ» کجاست؟ فکر کنم یک بار از خودتان شنیدم که در آنجا به دنیا آمدید؟ نه! «کُهن دژ» محله پدری ام است؛ محله ای است که پدر و عموهایم و پسر عموهایم آنجا ساکن بودند. یک نوستالژی هم برای شما دارد چون در خبرها می دیدم که دارید رمانی به نام «کهن دژ» می نویسد. بله، رمانی است که در آنجا بیشتر به عمو و پدر اشاره شده است. چه بهتر!از عمو و پدر و فضاهای موجود در زندگی و نگاه های فرهنگی - اگر داشتند - بگویید تا به خود علیرضای قزوه برسیم. (خنده) پدرم که متولد سمنان است و سال هاست در امامزاده علی بن جعفر در سمنان دفن است ؛ این امامزاده از فرزندان امام جعفر صادق(ع) و پدر بزرگ پدری ام و مادر بزرگ پدری ام. عمو و دو پسر عمویم و زن عمویم در حیاط امامزاده مدفون هستند. نزدیک ارگ سمنان است. آن جا قبلاً «کهن دژ» بوده یا نه جای دیگری است؟ «کهن دژ» در کنار بازار است. بازار سمنان؟ بله! کهن دژ؟ الان کهن دژ جمعیتی که در آن ساکن باشند ندارد؛ میراث فرهنگی آن مناطق را گرفته و ثبت و ضبط شده است. وجود خارجی دارد یا نه فقط اسمی از ان مانده؟ در داخل «کهن دژ» مسجدی به نام «ملاقزوینی» است. که جد شما بوده...؟ بله، جد هفتم پدری ام بوده. خاطرات ایشان را عمویم برایم می گفت ؛او خطاط بود و خط ثلث را خوب می نوشت؛ پس خط زیبایتان را از عمو به ارث بردید؟ عمو و دو دایی ام نیز خطاط بودند؛ به هر حال محله ی پدری ام «کهن دژ» است. برخی از روستاهای قدیمی اسمشان این گونه است که کنار «دژ» یک واژه ای می نشیند و می شود اسم روستا پدری ام؛ مثلاً کهن دژ، اَبَردژ. بله! با نام کهن دژ، جاهای دیگری هم یافت می شود، مثلاً «خمینی شهر اصفهان» کهن دژ دارد، «قندوز» یا «کندوز»، که در افغانستان هست، نجا هم «کهن دژ» دارد، در خیلی از شهرهای ایران شاید «کهن دژ» باشد؛ به هر حال خانه ی پدربزرگ و عمویم آنجا بود.جشن های نیمه شعبان در آنجا باشکوه برگزار می شد و فامیل های پدرم در بازار آنجا مغازه داشتند. یعنی از قدیم، بافت «کهن دژ» مذهبی بود؟ بله، خود من به هر حال در فضای هیئت های مذهبی بزرگ شدم. از فامیلی تان بگویید، واژه قزوه ریشه در کجا دارد؟ در سمنان چندین طایفه داریم؛ ملاقزوینی. قزوینی نژاد، قزوه ای. قزوه و عمویم که فامیلی اش را به «معاف» تغییر داد. عموها و پسرهایم یکی شان از قبل از انقلاب در «آلمان» زندگی می کند. همسر آلمانی دارد و عقدش را شهید بهشتی می خواند. عمویم فوت شد، یک عمو داشتم والان با پسر عمویم ارتباط دارم. الان کسانی با فامیلی «قزوه» در سمنان هستند؟ بله هم قزوه هستند و هم قزوینی هم قزوینی نژاد که همه مان با هم فامیل هستیم. قزوه به «غزوه»های پیامبر ربطی دارد؟ نه! به قزوینی نژاد مربوط می شود... در گرمسار متولد شدید و از پدر و مادر می گفتید... پدرم متولد سمنان بود و به گرمسار مهاجرت کرد و با مادرم ازدواج کرد. مادر متولد کجا بود؟ گرمسار. از چه طایفه ای بود؟ از صوفی آبادی ها بود، صوفی آباد نزدیک سمنان است؛ بعد از سرخه دست راست بیابانی است به نام «صوفی آباد» که «علاء الدوله سمنانی» آنجا دفن است و خانقاه داشته و در روزگاران قدیم بزرگان به آنجا می آمدند. از علاءالدوله سمنانی اطلاعاتی در دست دارید؟ در قرن هشت می زیست. خواجوی کرمانی خدمت ایشان درس خوانده بود. «میر سیدعلی همدانی» خدمت ایشان می رسد و بعد به سمت هند و کشمیر می رود و جهانگرد می شود. عارف بزرگی بود و خودش در عرفان، صاحب مکتب است. طایفه ای که امروز آنجا ماندند یک طایفه بیشتر نیستند و من حدسم این است که خارزان مادری ما از طایفه ایشان باشد. مادرم از طایفه «مریمی» ها است. خانواده شان کشاورز بودند. چندمین فرزند خانواده هستید؟ سومین. خانواده تان پرجمعیت بود؟ نه! شش نفر بودیم؛ سه برادر، سه خواهر و من سومی هستم. از بستر خانوادگی که در آن رشد یافتند بگویید، آیا پدر و مادر در فضای شعر و شاعری بودند ؟یا خیر؟ پدر و مادرم سواد کلاسیک داشتند. پدرم سواد قرآنی داشت؛ اکثر ادعیه ها را از حفظ بود، قرآن می خواند. برای خودش تاجری بود، بخشی از رمان «کهن دژ» به صورت گفت وگوها و دعواهای «آقاجان» و «عموجان» است که بین دو برادر روایت می شود، او در زمان شاه و تقریباً بعد از کودتا، یک تعدادی بودند که نامه ای نوشتند که شاه را به نفع مصدق دستگیر کنند. یعنی این قدر بینش سیاسی داشت؟ نه! یک فضایی بود که به نام این که قند و شکر را امضا کنند و اکثراً هم نمی دانستند که چه چیزی را امضا کردند! چه کسی این جماعت را تهیج کرده بود؟ نمی دانم؛ به هر حال بعضی ها را به دلیل نوشتن نامه دستگیر می کنند. پدر را هم دستگیر کردند؟ می خواستند دستگیرش کنند و عمویم به دادش رسیده و پا درمیانی می کند و می گوید که سواد ندارد و نمی دانسته چه چیزی را امضا کرده است. در آن دوره که پدر و عمو بودند از پدرشان. ملک هایی به ایشان رسیده بود، چون جد هفتم ما که گفتم «ملاقزوینی» بود، جد ششم «درویشعلی بیک» بوده و ایشان در سمنان «والی» می شود، مردم خیلی «ملای قزوینی» را دوست داشتند، زمینی هم به نام «ملک حوریان» داشتند که سندش الان پیش من هست. در زمان اصلاحات اراضی از این ملک نفت در می آید و این زمینی را به نام این که جزو انتقال هست از ما می گیرند. پدر و مادر به شعر و شاعری علاقه داشتند؟ مادر خیر! پدرم شعرهای «باباطاهر» و «خواجه عبدالله انصاری» را برایم زیاد می خواند، آن اوایل که شعر می گفتم پدرم می گفت «این جوری شعر بگو» مثل باباطاهر ؛ «به دریا بنگرم،دریا تُه وینم به صحرا بنگرم ،صحرا ته وینم به هر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان از قامت رعنا ته وینم» و یکی دیگر نیایش نامه و الهی نامه خواجه را بیشتر می خواند. - گفتید پدرتان هیئتی بود و خودتان در فضای هیأت و حضرت حسین (ع) نفس می کشیدید. از تنفس در این طراوت سیال بگویید. یکی از خاطرات بسیار قدیمی من در هیئت است، کنار سماور بزرگی در هیئت می نشستم و خیلی دوست داشتم به من چایی بدهند و من پخش کنم. غروب هیئت تشکیل می شد. من گاهی وقت ها سه چهار ساعت زودتر می آمدم ،جارو را برمی داشتم و تمام حیاط را جارو می زدم می رفتم تا راه پله و تا جلوی در دستشویی را جارو می کردم. زنجیر زدن ها و سینه زدن ها همه در خاطرم نشسته است و به خاطر همین فعالیت ها یک بافت سنتی از من شکل داده که با عزاداری و نوحه و دعا خیلی صمیمی هستم. این عبارت را در مقدمه کتاب «من می گویم، شما بگریید» دیدم. -بله! پس مذهب که در سنین کودکی این چنین عاطفی در جانتان خیمه زده کم کم دم می کشد و بعدها در شعرها و اندیشه های تان تأثیر می گذارد و دقیقاً بیشتر فضاهای پیش رو را از این دریچه نورانی می نگرید. بله! یک نکته دیگر را در همین جا عرض کنم که در بافت کویر و آرامشی که در آنجا وجود داشت و آن معماری ای که درمهندسی خانه به کار گرفته شده بود؛ حیاط بزرگ و باغچه و... این هم تأثیر داشت. آسمان کویر! بله! همین دیشب داشتم فیلمی را نگاه می کردم که دانشجویان برای رصد ستاره ها در آسمان و مسابقه ای که بین دانشجویان حرفه ای نجوم انجام می شود به شهر ما می روند و در پشت بام کاروانسرای قدیمی با چشم غیر مسلح آسمان را می بینند. با دانشجویان که صحبت می کردند می گفتند چه قدر آسمان اینجا زیبا و پر ستاره است! خود شما در همان کودکی به آسمان خیره می شدید، از تماشای این تابلوی افرینش، لذت می بردید؟ اتفاقاً یکی از علایق من این بود که برای خوابیدن در فصل تابستان پشت بام را ترجیح می دادم؛ پشه بند می زدم و آسمان را می دیدم. خنکای تابستان در این فصل در پوست آدم می دود. بله! فضای کویر و سکوت ،آدم را به تفکر وا می دارد. اگر دقت کنیم قوی ترین شعرهای عرب برای کسانی است که صحرانشین هستند و کویری اند و آسمان به ایشان نزدیک است و از هیاهوی شهر فارغ شده اند. این فضا خیلی به من کمک می کرد که در آن روزگار در کنار بافت سنتی و تفکر سنتی ای که داشتم اهل خیال پردازی هم باشم. مثلاً خود آسمان برایم یک صفحه نقاشی و نمایش بود . این زیبایی ها در شهرهای شلوغ به دست نمی آید . وقتی با «احد ده بزرگی» صحبت می کردم می گفت ،شعر «گهواره خالی، قنداقه خونین» - که جزو نوحه های خوب به شمار می رود می شود - را در سن شش سالگی سرودم با توجه به این تابلویی که از کودکی تان برا مان کشیدید در آن سال های کودکی نوحه می گفتید؟ این استعداد را داشتم که بگویم ولی هیچ وقت به عنوان یک نوحه و شعر امتحان نکرده بودم ولی در انشاهایم این فضا انعکاس داشت. از اول راهنمایی تا اول دبیرستان در انشاهایم تجلی داشت، در این سال ها در انشا و نویسندگی خودم را نشان داده بودم. پدرتان شما را در شعر گفتن و نوحه سرایی تشویقتان می کرد؟ نه! تصور نمی کردند که فرزندشان بیاید و پله های ترقی را طی کند و فردا کتاب بنویسد و آثارش مطرح شود. این را هم بگویم که شهر ما فاقد شاعر بود، در گذشته شهر ما که سیر می کنید می بینید شاعر درست و حسابی ولی پیش از زبان فارسی شاعر در دوره های قبل از پهلوی به نام «ایُز خاراکسی» بوده ؛فارسی این را از معلم جغرافیای مان آقای دکتر «اسماعیل عاشوری» شنیدم. سال های ابتدایی تحصیل تان چگونه گذشت؟ از فضای حاکم بر مدرسه و از تحرکات انقلابی که ایجاد می شد روایت کنید. هفت سالگی و هشت سالگی من سال های چهل و نه - پنجاه می شود، این سال ها ذهن من سمت انقلاب نبود که بگویم ما اهل مبارزه بودیم و... نبود. این سال ها سال هایی که چندین سال از خرداد 42 گذشته و دستگیری امام (ره) اتفاق می افتد و... نه آن سال ها ما خودمان در این فضای انقلابی نبودیم. چون شهر گرمسار به تعبیر قدیمی هایشان «خار ورامین» بوده و از حیثیت قرابت و همسایگی که بین این دو شهر وجود داشت ورامینی ها سال 42 در نهضت 15 خرداد نقش داشتند و چندین تن از آن سامان شهید شدند به همین جهت عرض کردم. این حادثه ها در کودکی خودم جلوی چشمم نبود ولی پدرم چون بازاری بود و سرشناس بود و اکثر افرادی که به عنوان امام جماعت به «گرمسار»می آمدند با پدرم ارتباط شان نزدیک بود. آقای لاهوتی به شهر ما تبعید شده بود و امام جمعه شهرمان بود،روزی که آقای لاهوتی می رفت و امام جمعه بعدی «آقای موسوی شالی بود همان شب خانه ما مهمان بود پدرم ایشان را دعوت می کرد در کنار هیأت در محیط مسجد بود.» مرتضی فضلعلی که یک مدت معلم شهر ما بود، اولین حدیثی که یاد گرفتم در مسجد قدیمی گرمسار بود از همین آقای فضلعلی آموختم. یک سال که به انقلاب مانده بود، آقای موسوی شالی در شب بیست و یکم ماه رمضان سخنرانی می کند و ماجرای امام خمینی (ره) و شاه را برملا می سازد و می ریزند ایشان را دستگیر می کنند خیلی ها مسجد را ترک کردند و تا سحر طول کشید. پلیس ها مدام صدا می کردند بیرون بروید و من و یکی از دوستانم «محمد شجاعی» - که پدرش در بانک ملی کارمند بود - دو نفری همین جور کنار هم نشسته بودیم و نگاه می کردیم خیلی هم شوخی می کردیم پلیس آرام آرام صدا می کرد و می گفت بروید بیرون! ما می "فتیم نمی خواهیم، دوست داریم همین جا بنشینیم (خنده) و امام جماعت را دستگیر کردند و ما هم رفتیم و ریختیم به خیابان و شعارهای «درود بر خمینی» و «زنده باد خمینی» را سر دادیم. آن شب کتک خوردم با باتوم من را می زدند و تا نزدیک دستگیری پیش رفتم؛ خانه مان دو در داشت؛ یکی در خیابان و دیگری در بیابان. بیابان یک فضای باز بزرگی بود و زمین فوتبال بود، و الان ساختمان شده است ،من و داداشم آمدیم از آ نجا بپریم بالا که پلیس ها چراغ انداختند و ما را دیدند و آمدند و دستگیرمان کنند پدر و مادرم سروصدا کردند و گفتند: «این ها بچه هستند و سنی ندارند که می خواهید دستگیر شان کنید!»آن موقع پانزده سالم بود و داداشم هم دو سال از من بزرگتر بود. بالاخره شما را دستگیر کردند یا خیر؟ می خواستند ببرند، آخرسر پدرم آن ها را قانع کرد که این ها بچه هستند و دیگر نمی آیند! چند وقت پیش که برای کتاب «از صدای سخن شعر» با شما گفت وگو می کردم از دایی تان «غلامحسین موحد» صحبت کردید و از ایشان ذکر خیر کردید... ایشان را همان جا دستگیر کردند.من می خواستم بگویم؛ دایی ام معلم «حرفه وفن» در مقطع راهنمایی بود معلم خود من نیز بود. تأثیرگذاری دایی روی ذهن و اندیشه شما چه قدر بود؟ خیلی سر کلاس حرفه وفن نماز خواندن یاد بچه ها می داد؛ مفصل در مورد ارکان نماز و... توجه می کرد. فقط به نماز و چگونگی آن می پرداخت یا از مباحث انقلابی هم صحبت می کرد؟ بحث های انقلابی هم می کرد. مثلاً چه بحث هایی؟ یادم هست به اردوی رامسر رفتیم به بچه ها طریقه نماز خواندن را یاد می داد. خودش کتاب های شریعتی را می خواند و با حضرت امام (ره) در نجف هم ارتباط داشت. یک بار خانه دایی ام رفته بودم . داشتند خانه را جابه جا می کردند یک دفعه زیر تختش کتابی را دیدم اسمش «یک جلوش تا بی نهایت صفرها» بود، این کتاب را خواندم و خیلی هم می خواندم، نثر شریعتی در انشاهایم اثرگذار شده بود. این طوری که روایت می کنید سال اول دبیرستان شما با «انقلاب اسلامی» مصادف می شود؛ از فضای راهپیمایی ها و فضای حاکم بر گرمسار آن موقع و خودتان جزئی تر بگویید. با یکی از همکلاسی هایم به نام «کیانوش پازوکی» به تهران می رفتم. یعنی در راهپیمایی ها و تظاهرات گرمسار شرکت نمی کردید و مدام تهران بودید؟ نه، در گرمسار هم بودیم، جالب است بدانیدگاهی وقت ها روزنامه هایی که در تهران منتشر می شد و مطالب انقلابی در آنها یافت می شد به گرمسار می بردیم. چون در گرمسار روزنامه زود تمام می شد. پس از تهران روزنامه می خریدید و در گرمسار می فروختید. نه به این صورت، روزنامه ها را بین بچه های خودمان در گرمسار تقسیم می کردیم سودی هم نمی گرفتیم. در گرمسار تشکیلات قابل توجهی داشتید که در فضاهای انقلاب به شما خط بدهد؟ هیئت حسینی که پدرم مسئولش بود، پایگاه اصلی بچه های انقلاب بود. می شود از این هیأت تعبیر «پاتوق بچه های انقلابی» داشت؟ بله! پاتوق بچه های روشنفکر، بچه هایی که خط شریعتی را قبول داشتند و اولین شعارهای انقلابی را دادند بچه های هیئت، بودند، هیئت ما از مسجد آقای موسوی جلوتر بود. البته در این هیأت بچه هایی با گرایش های مختلف پیدا شد. مثلاً چه گرایش هایی؟ یعنی یک تعداد از این بچه ها جزو مجاهدین شدند،همه رقم آدم در آنجا بود. پس زیاد مراقبت نمی کردید؟ به هر حال وقتی پاتوق باشد همه رقم آدم می آمدند، وقتی سخنران می خواست بیاید آنجا می آمد، مثلاً «فخرالدین حجازی» برای سخنرانی آنجا آمد. شلوغ هم می شد؟ بله! لحظه های قبل از انقلاب بود؛ در مسجد آقای موسوی این فضای پرشور حاکم نبود الاً این که در شب بیست و یکم رمضان ایشان بالای منبر خیلی داغ سخنرانی کرد و پس از آن سخنرانی مسجد ایشان یکی از پاتوق های بچه های انقلاب قلمداد می شد. از سال های دبیرستان با همین طراوت انقلابی که بر شما حاکم بود کمتر از شما شنیدیم. لذا شنیدن این خاطرات مغتنم است، دوره ی دبیرستان هم دوره ای است که بچه ها پخته تر می شوند و گلشان درحال شکل گیری است،معلم ها هم برنامه ریزی شده تر روی دانش آموزان تأثیر می گذارند. احتمال دارد یک معلم ،اندیشه اش در این مقطع بر ذهن شما چیره شده باشد. تقریباً می توانم بگویم در آن سال های انقلاب، مجموعه ای از خط های فکری را می شد در گرمسار پیدا کرد؛ چریک های فدایی، توده ای، مجاهدین خلق، بچه های حزب اللهی، بچه های سپاه و... بودند یعنی وقتی آن خاطرات در ذهنم قدمی کشد همه طوایف فکری آن سال ها بودند یعنی وقتی شعر «چمدان های قدیمی» مرا می خوانید یکی شان به فرانسه فرار می کند و دیگری شهید می شود، همه اینها واقعی است؛ دقیقاً تمام این آدم ها را داشتیم و در معلم هایمان نیز این نگاه ها حضور داشتند سال قبل از انقلاب معلم توده ای داشتیم.یک معلم به نام آقا قزلباش جغرافیا و آقای خالصی علوم اجتماعی درس می داد این ها هر دو درس می دادند.
شنبه ، ۹مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]
-
گوناگون
پربازدیدترینها