واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: بازی استقلال- نفت اصلاً برگزار نشد!
سکوت سرد ورزشگاه آزادی آنقدر دل آزار بود که بازی را از نفس انداخت. مسابقه فوتبال بدون تماشاگر هیچ تفاوتی با یک تمرین ندارد.
عصرایران؛ احسان محمدی- استقلال و نفت در نخستین دیدار لیگ شانزدهم به تساوی یک بر یک دست یافتند. گل زیبای جابر انصاری را ارسلان مطهری شاگرد پیشین علیرضا منصوریان جبران کرد اما این بازی در واقع برگزار نشد چون مسابقه فوتبال بدون تماشاگر دیدن ندارد!
سکوت سرد ورزشگاه آزادی آنقدر دل آزار بود که بازی را از نفس انداخت. بختیار رحمانی، کاوه رضایی، وریا غفوری و دیگر بازیکنان جوان استقلال حتماً با حضور تماشاگران استقلالی پرشورتر و با انرژی بیشتری بازی می کردند. مسابقه فوتبال بدون تماشاگر هیچ تفاوتی با یک تمرین ندارد.
این نوشتار در پی تحلیل چرایی محرومیت استقلال میزبان از حضور تماشاگرانش نیست. اصولاً انگار ساده ترین راه برای برخورد با ناهنجاری تماشاگران همین است؛ از ورودشان به ورزشگاه جلوگیری کنید و مسابقه بدون حضور تماشاگر برگزار شود. اما این راهکار که هر سال اجرایی می شود بازخوردی دارد؟ یعنی نتیجه ای هم در بر داشته است؟
کسی کار آماری و تحقیقاتی انجام داده که به صورت مستدل نشان بدهد مثلاً بعد از دو بار محروم کردن یک تیم از حضور تماشاگران در خانه، آنها لب شان را گزیده اند و از تکرار رفتارهای ناشایست خودداری کرده اند؟
[ضمن این که آزادی مگر ورزشگاه اختصاصی استقلال یا پرسپولیس است که آنان بتوانند رفتار هواداران را کنترل کنند؟ اسما میزبان یا میهمان هستند و در ورزشگاه اختصاصی خود بازی نمی کنند تا هر رفتار هر هوادار را بتوان به باشگاه نسبت داد و تازه در ورزشگاه های اختصاصی هم چنین امری امکان پذیر نیست].
رفتارهای ناهنجار تماشاگران اتفاق تازه ای نیست. مختص به فوتبال ایران هم نیست. مسابقات یورو 2016 هم تحت تاثیر اوباش سازمان یافته روس قرار گرفت که می خواستند به هولیگان های انگلیسی درس عبرت بدهند.
در ایران معمولاً تماشاگران جز در موراد بسیار معدوی که با هم درگیری فیزیکی پیدا کردند، عموماً دست به فحاشی های رکیک علیه داور و بازیکنان حریف می زنند و به همین دلیل محروم می شوند.
اواخر دهه هشتاد باشگاه استاندارد لیژ بلژیک تصمیم به آموزش هوادارانش گرفت تا آنها در هنگام پیروزی، شکست یا رد و بدل شدن گل واکنش مطلوبی نسبت به تیم حریف و داور مسابقه از خود نشان دهند. آنها از این برنامه با عنوان «مربیگری هواداران فوتبال» یاد کردند. طرحی که در چند کشور هم اجرا شد.
فارغ از چنین برنامه های آموزشی، افزایش امکانات رفاهی برای هواداران فوتبال هم در دستور کار قرار گرفت تا یک تماشاگر فوتبال مثل دیدن یک فیلم سینمایی از این نمایش رنگارنگ لذت ببرد.
می توانید تصور کنید تیم های فوتبال لیگ برتر که عنوان پرطمطراق «فرهنگی – ورزشی» را یدک می کشند چه درصدی از بودجه شان را صرف ارائه آموزش یا خدمات به هواداران می کنند؟
صدور کارت هواداری و انتظار اینکه تماشاگر تمام مدت تیم را با بالاترین کیفیت تشویق کند آسان است اما لیدرها چطور انتخاب می شوند؟ چه آموزشی می بینند؟ توده بی شکل هواداران چطور در لحظات بحرانی تصمیم می گیرند و تیم شان را با رفتارهای پرهیجان و البته عموماً پرضرر نابود می کنند؟
فحاشی و آشوبگری تماشاگران فوتبال به هیچ وجه پذیرفتنی نیست اما بازتابی از فضای عمومی جامعه است که آنجا امکان بروز و ظهور پیدا می کند. حذف تماشاگران از مسابقه فوتبال روح آن را می کُشد، وقت آن است که راهکارهای تازه ای پیدا کنیم.
تاریخ انتشار: ۰۸:۲۲ - ۰۵ مرداد ۱۳۹۵ - 26 July 2016
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]