محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852655567
این روزها بازیگران هم باید تبلیغاتچی شوند! - پایگاه خبری تحلیلی صراط
واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: رحیم نوروزی که این روزها با نمایش «مستاجر» روی صحنه است، گفت: این روزها خودِ بازیگران هم باید به تبلیغاتچی تبدیل شوند و در فضای مجازی و صفحه های شخصی برای کارهایشان تبلیغ کنند و من این وضعیت را نمی پسندم.صراط: رحیم نوروزی که این روزها با نمایش «مستاجر» روی صحنه است، گفت: این روزها خودِ بازیگران هم باید به تبلیغاتچی تبدیل شوند و در فضای مجازی و صفحه های شخصی برای کارهایشان تبلیغ کنند و من این وضعیت را نمی پسندم. این بازیگر در گفت وگو با ایسنا با اشاره به حضور پررنگ روابط عمومی ها و سایت های تبلیغی در تئاتر، افزود: اینها شلوغی های حاشیه است. در حال حاضر خود بازیگران هم باید به تبلیغاتچی تبدیل شوند! هر بازیگری انگار باید صفحه شخصی در فضای مجازی داشته باشد و اگر برای کارش تبلیغ نکند، گویی به کار خود بی مهری کرده است. در حالیکه به عنوان بازیگر فکر می کنم مسئولیتم این است که شش دانگ روی صحنه باشم و بازی استانداردی ارائه دهم تا تماشاگر را تحت تاثیر قرار دهم. تعهد من نسبت به کارم چنین است ولی متاسفم که این روزها هیچ آرامشی ندارم در حالیکه 10 سال پیش خیلی با آرامش کار می کردم. بازار گرمی نمی کنم وی ابراز تاسف کرد: به جز اینها مسایل دیگری هم هست؛ مثل اینکه برای حضور در جلسات تمرین، روزانه باید حدود 40 هزار تومان طرح ترافیک بخرم. مساله ایاب و ذهاب آنقدر خسته کننده شده که اصل ماجرا تحت الشعاع قرار می گیرد. حرف زدن از این رقم ها چندان قشنگ نیست و احساس خوشایندی از بیان این چیزها ندارم، بنابراین از مخارج ریز دیگر مثل هر روز غذای رستوران خوردن، فاکتور می گیرم اما ببینید اگر در تمام طول سال این وضعیت برای من ادامه داشته باشد، آن وقت با چه رقمی در قیاس با دستمزدی که از تئاتر می گیرم رو به رو می شوم. بازیگر نمایش های «مرگ فروشنده» و «عشق و عالیجناب» درباره حضور کمرنگش در تئاتر در مقایسه با گذشته اضافه کرد: من اصلا حضور کمرنگی ندارم . نهایتا دو کار کافی است و این حضور کمرنگی نیست، آن هم حضور در چه کاری و با چه بازخوردی. پرکار بودن خیلی هم خوب نیست. بازیگر حرفه ای نباید با چنگ و دندان دنبال کار باشد چون دچار فرسایش می شود و از سوی دیگر قرار نیست فضای تئاتر مانند سینما و تلویزیون فقط در انحصار عده ای خاص باشد. بنابراین از نظر من سالی یک یا نهایتا دو کار، کافی است. وی افزود: بازار گرمی نمی کنم، اما پیشنهادات زیادی برای کار دارم و برایم عجیب است کسانی سراغم می آیند که اصلا تئاتری نیستند. مثلا بعضی از آنها دوستانم و کارگردان های تلویزیونی هستند که نمی دانم دلیل رویکردشان به تئاتر چیست، اما این روزها که سالن های خصوصی و غیراستاندارد به سرعت زیاد شده، بعضی از این دوستان هم به اجرای تئاتر ترغیب شده اند. چرا باید این همه تخته گاز برای جلب تماشاگر برویم؟! نوروزی پروسه تولید تئاتر را دشوار توصیف کرد و افزود: متاسفانه به دلیل شرایط اقتصادی و وابستگی تئاتر به گیشه، بسیاری از کارگردان ها در پی دو نوبت اجرا در روز هستند در حالیکه این شیوه برای بازیگر بسیار طاقت فرساست. وی در ادامه با ابراز تاسف از دو اجرایی شدن بعضی از نمایش ها خاطرنشان کرد: چرا باید این همه تخته گاز برای جلب تماشاگر برویم؟! در چه مسابقه ای شرکت می کنیم؟! چرا انتظار داریم نصف جمعیت تهران کار ما را ببینند؟! این سالن های کوچک که به تئاتر اضافه شده و جوانان متقاضی و جویای نام، فضایی ملتهب و ناآرام ایجاد کرده است . نگاه چندان مثبتی به این وضعیت ندارم و با دیده تردید به پر بودن بعضی از این سالن ها می نگرم. هرگز کشته مرده نقش اول نبوده ام بازیگر نمایش های «رقصی چنین» و «یک صبح ناگهان» یادآور شد: این روزها بشدت خسته ام. از آبان ماه درگیر تمرین «ریچارد سوم» بودیم که به اجرا نرسید و از آنجا که کارگردان نمایش دکتر دلخواه به من لطف دارند، تاکید داشت حتما نمایشی را جایگزین کند تا من نقش اول آن را بازی کنم و چون اردیبهشت ماه سالن اجرا داشتیم، ایشان اصرار داشت به سرعت متن دیگری را جایگزین کنیم. این هم یک روند معکوس است که به تئاتر تحمیل شده و بشدت به تولید صنعتی و پیمانکاری شبیه است. یک سالن، یک تاریخ، یک کارگردان ملزومات اجرای تئاتر است. او تاکید کرد: هرگز کشته مرده نقش اول نبوده ام. دکتر دلخواه چند پیشنهاد داد که یکی از آن اقتباسی نمایشی از رمان «بیگانه» بود که از نظر من اثر دشواری بود زیرا در وهله اول همه ما با این رمان خاطره داریم. زمانی نویسندگانی مانند سارتر و کامو برای همه ما جذاب بوده اند اما از سوی دیگر حس می کردم دوره این کارها کمی سپری شده و امروزه هیجانی که زمانی برای آثار کامو وجود داشته، دیگر نیست. مورسو هم مثل هملت ترسناک بود نوروزی با اشاره به تعدد لوکیشن در رمان «بیگانه»، خاطرنشان کرد: این وضعیت آداپت تئاتری این رمان را دشوار می کرد و بیشتر به کار سینما می آمد. از سوی دیگر بازی در نقش «مورسو» کاراکتر اصلی رمان به دلیل خاطره ای که همه ما از او داریم، همچون شخصیت «هملت» دشوار بود. همچنانکه هر بازیگری دوست دارد در جوانی «هملت» بازی کند و در عین حال به خاطر داوری همگان، از این کاراکتر می ترسد. مورسو هم به همین اندازه ترسناک است اما من بدون هیچ فکری سراغش رفتم و در واقع با بی تفاوتی خود او به «مورسو» نزدیک شدم اما نه با بی مسئولیتی. ظاهرا هیچ کاری نکرده ام وی با اشاره به نوعی تناقض در شخصیت «مورسو» توضیح داد: از نظر ساختاری و فرمول دراماتیک، درام همواره نیازمند یک شخصیت محوری است که کنش داشته باشد و حوادث را رقم بزند. او کسی است یا وضعیت موجود را نمی پذیرد. در وضعیت نامتعادل وارد قصه می شود و می خواهد تعادل برقرار کند یا برعکس برهم زننده تعادل موجود است. اما مورسو شخصیت محوری بی کنش و بی تفاوتی بود و همین موضوع، پارادوکسی با درام داشت که نمی دانستم باید با او چه کنم و همه اینها موانعی بود که مرا به نپذیرفتن نقش ترغیب می کرد. وی با اشاره به نظرات یکی از کارگردانان سینما درباره ی اینکه نوروزی بی تفاوت بازی می کند، تصریح کرد: بیشتر واکنش های «مورسو» در مغزش رخ می دهد. بی تفاوتی را چگونه می توان نشان داد؟! به عنوان بازیگر باید با رفتار جسمانی ام این رفتار را نشان دهم، در حالیکه ظاهرا هیچ کاری نکرده ام؛ اما یک سری تمرین های بدنی انجام می دهم که مخصوص خودم است . از گیر و گرفتی که برای اجرای جسمانی و دیداری در عمل با آن روبرو می شوم، به این تمرین ها می رسم. اینها را در کلاس های بدن یاد نمی دهند. من هم در کلاس های خودم به هنرجویان یاد نمی دهم، چون باید از درک خود بازیگر نسبت به بدنش برآمده باشد. تمرین های بیان را هم همینطور انجام می دهم، بنابراین از مشارکت در تمرین های گروهی کلیشه ای و تکراری ناکارآمد پیش از تمرین و اجرا در حد تنفر گریزان و در عذابم. برای مثال بدنم را از تعادل خارج می کنم و در این وضعیت حتی پلک زدن هایم ارادی است. خودم می دانم چقدر با کار مسئولانه برخورد کرده ام و برایش انرژی گذاشته ام. کارخانه تئاتر که نیستم! این بازیگر به درون مایه «بیگانه» اشاره کرد و افزود: اهمیت این کار این است که به مسایلی مانند مسئولیت انسان در زندگی، ارتباط با آدم ها، دروغ ها و نقاب هایی که مناسبات و عادت های زندگی اجتماعی در حذف هویت و فهم و کنش ارادی به ما تحمیل می کند، و از این مهم با ارزش یا بی ارزش بودن زندگی در تقابل با مرگ محتوم که همه ما محکوم به آنیم. نوروزی با اشاره به استقبال تماشاگران از«بیگانه» گفت: کار ما نه کمدی بود نه ورزشکار محبوبی روی صحنه داریم ، اما حتما اتفاق دیگری در آن می افتد که تماشاگران از آن استقبال می کنند، هرچند نمی توان همیشه به تعریف و تمجید بعضی از تماشاگران، توجه کرد. کار من شامورتی بازی نیست کارگردان نمایش های «بر فراز برجک ها» و «شما خانمی با مانتوی آبی ندیدید؟» درباره ی حضور کمرنگش در کارگردانی تئاتر نیز توضیح داد: چرا باید مدام کار کنم؟! کارخانه تئاتر که نیستیم! باید دغدغه متن خاصی را داشته باشم و ضرورتش را حس کنم تا آن را به صحنه بیاورم البته طرح هایی دارم اما جریان تولید تئاتر از دست من خارج است چون این روزها تولید تئاتر دست سایت هایی مانند «تیوال» و روابط عمومی هاست که ربطی به بدنه تئاتر ندارد. کسان دیگری پر شدن سالن را تعیین می کنند . بلد نیستم در این شرایط کار کنم باید شامورتی بازی در بیاورم که کار من نیست. او با اشاره به اجرای نمایش «می روم روزنامه بخرم» در سال 80 که در سالن شماره 2 تئاتر شهر به صحنه رفت، یادآور شد: آن روزها کمتر کسی ما را می شناخت. در همان دوره مرکز هنرهای نمایشی حدود 9 میلیون تومان کمک هزینه به ما داد. پوسترمان را چاپ کرد و گروه های نمایشی براحتی در کارگاه دکوری که در تئاتر شهر وجود داشت، دکورشان را می ساختند. بچه های آن کارگاه دوستان ما بودند که به بهترین شکل دکورمان را می ساختند و روزی هم 100 تماشاگر داشتیم. دغدغه ما دیده شدن کارمان بود و هیچ کاری به گیشه نداشتیم چون گیشه متعلق به مرکز بود. وی اضافه کرد: در آن وضعیت با آرامش بسیار بیشتری کار می کردیم اما این روزها مدام اضطراب بلیت مهمان، تعداد صندلی، تبلیغات و ... را داریم. همچنان که درآمد من از تئاتر حتی تکافوی رفت و آمدم را نمی کند. کارگردان هم به دلیل مسئولیتی که در قبال گروهش حس می کند، ناچار است دغدغه گیشه را داشته باشد و این چنین است که به بهانه استقبال کم نظیر تماشاگران، دو اجرا در روز داریم. نوروزی که همزمان با تعدادی از اجراهای «بیگانه» دچار کسالت شده بود، ادامه داد: 18 اجرا را با بیماری و تب و لرز سپری کردم و در نهایت کارم به بیمارستان و تعطیلی دو اجرای نمایش کشید. اما فکر می کنم چرا باید یک بازیگر این چنین شرایطی را متحمل شود؟! سرانجام گروه تئاتر امروز این عضو گروه تئاتر «امروز» در بخش پایانی گفتگویش با ایسنا درباره سرانجام این گروه که دهه هفتاد با حضور هنرمندانی چون محمد یعقوبی، ریما رامین فر، پانته آ بهرام، امیر جعفری، زنده یاد پوپک گلدره، هومن برق نورد، احمد مهرانفر، سیاک احصایی، نرمین نظمی و ... شکل گرفته بود، توضیح داد: در آن دوره بچه های گروه، نمایش «شب بخیر مادر» را در زیرزمین خانه پانته آ بهرام اجرا کردند، چون اصلا جوانان را به تئاتر شهر راه نمی دادند. در این مجموعه هنرمندان حرفه ای مانند رکن الدین خسروی، بهزاد فراهانی، سهراب سلیمی و ... کار می کردند و ما اگر به عنوان تماشاگر به تئاتر شهر می رفتیم، افتخار می کردیم. با این حال مدتی بعد سالن شماره دو تئاتر شهر را به اجرای نمایش «شب بخیر مادر» اختصاص دادند. آن زمان هنوز به گروه ملحق نشده بودم، اما با محمد از سال هفتاد در کلاس های آقای سمندریان آشنا بودم و با هم کار کرده بودیم. محمد یعقوبی باهوش بود و نگاه خاصی هم به بازیگری و ادبیات نمایشی داشت که در آن مقطع خوب بود اما ادامه دادنش، درست نبود. دهه شصت هر بازیگری یک دف داشت! نوروزی با اشاره به شیوه بازی های رئال گروه «امروز» یادآور شد: در دهه شصت هر تئاتری یک دف روی کولش بود، موهای بلندی داشت و با حرکاتِ سر بازی می کرد. همه چیز بسیار اغراق شده بود و مدام فکر می کردیم چرا در تئاتر آدم زنده ملموس و زمینی نمی بینیم؟! و این چنین بود که در تقابل با آن شیوه، کارهای رئال روی صحنه رفت. ما از سال 76 تا 80 به طور پیوسته کار کردیم، اما بعدا هر یک از اعضا اسم و رسمی به هم زدند و پیشنهادهای سینمایی و تلویزیونی به آنها شد. کم کم همه معروف و صاحب ادعا شدند. دل مان می خواست خودمان بنویسیم و کارگردانی کنیم و یعقوبی نویسنده و کارگردان مطلق گروه نباشد. از سوی دیگر، گرفتار معیشت شدیم حالا شغل ما هم تئاتر و سینما بود و دگیر مجالی برای جانفشانی های یک نفر برای همه یا همه برای کارگردان باقی نمانده بود، آدم در سن پایین تر از همه چیز می تواند و باید مایه بگذارد اما مشکل شخصی و خاصی نداشتیم و با دلگیری جدا نشدیم. وی با تاکید بر اینکه باقی نماندن گروه های تئاتری جای بررسی دارد،خاطرنشان کرد: گاهی اوقات این مسئله به دوره تاریخی ، اجتماعی و اقتصادی هم برمی گردد. اشتباها و سوء تفاهمات فکری به دلیل تحلیل نادرست اوضاع است.در حال حاضر گروه های تئاتری تصادفی هستند. آنها دیدگاه و تربیت های مشترک تئاتری ندارند و ناچارند با هم کنار بیایند اما کار یکپارچه نمی شود. رحیم نوروزی در پایان گفت: جوان ترها دوست دارند دور هم باشند اما با بالاتر رفتن سن، همه قدری دگم تر، محافظه کارتر و بی انرژی تر می شوند و فقط تلاش می کنند جایگاهشان را با احتیاط حفظ کنند. دهه 70 انگار تئاتر غبار روبی شد. نیروی جوان و با نشاطی آمد و زمینه ای فراهم شد که تئاتر جان بگیرد. روزهای بسیار خوبی بود. به گزارش ایسنا، نوروزی این روزها با بازی در نمایش«مستاجر» کار ستاره امینیان در تالار «حافظ» روی صحنه است. این نمایش هر شب ساعت 21 به صحنه می رود.
سه شنبه ، ۵مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]
-
گوناگون
پربازدیدترینها