محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827047417
کری و ظریف فراتر از مذاکره اتمی رفتند - سایت خبری تحلیلی پارس نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:پارس نیوز: عضو شورای امنیت ملی آمریکا در زمان ریاست کارتر و ریگان در یک مصاحبه به مناسبت یک سالگی برجام مسائل مرتبط با موضوع هسته ای را تحلیل کرد و گفت «کری و ظریف فراتر از مذاکره اتمی رفتند».به گزارش پارس نیوز ، عضو شورای امنیت ملی آمریکا در دولت های کارتر و ریگان در یک مصاحبه درباره برجام، ایران و آمریکا اظهارنظر کرد. «گری سیک» عضو سابق شورای امنیت ملی آمریکا که در زمان انقلاب در کاخ سفید مسئولیت داشته و همچنین علاوه بر کار در دولت جیمی کارتر، در دولت رونالد ریگان هم حضور داشته، برجام را موفق خوانده است. او در مصاحبه با «رادیو فردا» (نزدیک به صدای آمریکا) به سوالات مختلف آن در قبال برجام پاسخ داده و البته ادعاهایی هم درباره ایران مطرح کرده است. در زیر متن مصاحبه (با تلخیص) با این عضو اسبق شورای امنیت ملی آمریکا آمده است: «به نظرم برجام دستاوردی تاریخی بود. اما بسیار محدود. این توافق بنا داشت که از دستیابی ایران به سلاح اتمی جلوگیری کند. از این منظر من فکر می کنم بسیار موفق بوده است. ایران بیش از 90 درصد اورانیوم غنی شده خود را تحویل داده، بخش بزرگی از سانتریفوژهایش را انبار کرده، مواد هسته ای را از فردو خارج کرده، هسته رآکتور آب سنگین اراک را درآورده و در آن بتن ریخته، و نمی تواند از آن به صورت قبل استفاده کند. به علاوه ایران قبول کرده که تحت نظارت های گسترده آژانس باشد که هیچ کشوری این را نپذیرفته و محدودیت بر برنامه هسته ای را قرار است تا 10 یا 15 سال آینده اعمال کند. همچنین اعلام کرده که هیچگاه برای تولید سلاح اتمی تلاش نخواهد کرد. این همه تضمین هایی است که یک کشور می توانست به جامعه بین المللی بدهد. از این منظر این مذاکرات بسیار موفق تر از آن چیزی بود که همه در ابتدا تصور می کردند. این مذاکرات به این منجر نشد که ایران دولت یا سیاست خارجی اش را تغییر دهد، یا اینکه رفتارش را در زمینه حقوق بشر یا حمایت از حزب الله تغییر دهد. مذاکرات در این زمینه نبود و بر روی یک موضوع متمرکز بود و موفق شد. بسیاری از جمله خود من، از این موضوع استقبال می کردیم که این زمینه ساز و فرصتی باشد تا درباره سایر مسائل، چه آنجا که ایران و آمریکا منافع مشترک دارند و چه حوزه هایی که اختلاف نظر اساسی دارند، به صورت نظام یافته گفت وگو کنند. سوال- منظورتان در یک فرصت مجزا و نه در قالب گفت وگوهای هسته ای است؟ این هیچگاه قرار نبود بخشی از توافق اتمی باشد. بعد از توافق که در راستای منافع ایران هم بود، و حال شرکت های خارجی در صدد سرمایه گذاری در ایران هستند و حال با احتیاط این کار را شروع می کنند، و چالش های در این زمینه دارند، که یک نگرانی جدی از نقطه نظر ایران است. اما موضوعات دیگر باید جداگانه بررسی شود و هنوز اتفاق نیافتاده است. به نظرم فرصتی بود، که باید استفاده می شد، و در این مقطع، خصوصاً ایران، اصلاً تمایلی به توسعه این ارتباط مثلاً با آمریکا نشان نمی دهد و از آن عقب نشسته است. آنها تنها درباره هسته ای مذاکره کردند و علاقه ای به بیشتر از آن ندارند. توافق از حدود شش ماه پیش اجرایی شده و نمی دانیم که چگونه از این پس پیش خواهد رفت. سوال- اما در همین زمان کوتاه مثلاً ایران به میز مذاکره در زمینه سوریه دعوت شد، آن را قبول کرد و آن طور که نشان داده می خواهد فعالانه در این زمینه کار کند. این یک نمونه است. درست است. در دوران مذاکرات، کسانی که در آن دخیل بودند، از جمله جان کری [وزیر خارجه]، رابطه کاری قوی ای با همتای ایرانی خود ایجاد کردند. در نتیجه کری و ظریف در دیدارهایشان فراتر از مذاکره اتمی رفتند. من این را مثبت ارزیابی می کنم که دو کشور بعد از بیش از سی سال، توانستند درباره مسائل گفت وگو کنند. درست است که ایران به مذاکرات سوریه دعوت شد، به نظرم باید بسیار پیش از این اتفاق می افتاد. ایران در این مسئله نقش دارد، و باید سر میز باشد، چه ما سیاستش را قبول داشته باشیم، چه نداشته باشیم. اما تا اینجای کار، به غیر از روابط مقام های بلندپایه آمریکا و اروپا با ایران که امروز با سهولت بیشتر و طبیعی تر انجام می شود، ما شاهد پیشرفت دیگری در زمینه تغییر سیاست ایران از یک سو و تغییر رویکرد غرب در زمینه خاورمیانه نبودیم. سوال- شما به دو وزیر خارجه ایران و آمریکا اشاره کردید. آیا به نظرتان آنچه این دو تا این لحظه انجام دادند، مبنای شخصی داشته یا تغییری اساسی در نظام دو کشور بود که این گفت وگوها را تسهیل کرد، و اگر مبنای شخصی داشته، با رفتن این دو نفر یا یکی از آنها چه خواهد شد؟ خب نهادینه که نشده است. کری و ظریف و سایر مقام ها مثل وزیر انرژی ارنست مونیز و همتایش در ایران علی اکبر صالحی، ساعت های متمادی را در یک اتاق به صورت فشرده با هم گفت وگو کرده اند و به نظرم نوعی اعتماد بینشان شکل گرفته به شکلی که اگر تلفن زنگ بزند و دیگری آن سوی خط باشد، تلفن را جواب خواهد داد و به آن بی اعتنایی نمی کند. این نوعی تغییر است اما نهادینه نشده است و به این معنی نیست که وزیر خارجه بعدی آمریکا الزاماً در قبال ظریف اینگونه عمل خواهد کرد. ممکن است که همان رفتار را داشته باشد و البته همه این بستگی به این دارد که وزیر بعدی چه کسی باشد و رئیس جمهور آینده چه برنامه ای در قبال ایران داشته باشد. برای بیش از سه دهه دیپلمات های دو طرف اجازه صحبت با هم نداشتند. حال آن کوه یخی شکسته است. اما باید منتظر بود و دید. واقعیت این است که وقتی اوباما و روحانی در سال 2013، گفت وگوی تلفنی داشتند، به عنوان یک موضوع بسیار شگفت انگیز ارزیابی شد. امروز این گونه نیست چرا که ما به دیدن مقام های ارشد ایران و آمریکا در کنار هم، در حال حرف زدن، راه رفتن یا کنفرانس خبری مشترک عادت کردیم. اما این به این معنی نیست که پایه و اساسی برای این موضوع بین دو کشور ایجاد شده، که مثلاً به طور مرتب درباره امنیت در خلیج فارس یا موضوع مبارزه داعش گفت وگو کنند. سوال- ما به پایان کار این دولت نزدیک می شویم. سؤالم از شما این است که آیا توافق اتمی به تغییر رویکرد آمریکا در قبال متحدانش منجر شده است یا خیر؟ برخی می گویند که آمریکا این روزها نمی داند که با عربستان سعودی چه رفتاری باید بکند. خیلی ها می گویند که سعودی ها با توافق مخالف بودند و در این زمینه اقداماتی هم کردند. اما واقعیت این است که سعودی ها در دو مقطع و در توسط مقام های بلندپایه گفته اند که این توافق از دستیابی ایران به سلاح اتمی جلوگیری کرده و از اجرای آن حمایت می کنند. اما خب برخی در این باره شک دارند و من آن را می فهمم. مشکل اصلی آمریکا و عربستان سعودی، توافق اتمی نیست. این توافق شاید موجب شد که این سختی ها و اختلاف ها در روابط دو کشور، بروز پیدا کند، اما دو کشور در زمینه نحوه اداره بازار نفت، سیاست عربستان درباره استفاده آمریکا از ذخایر نفتی داخلی اش، در مورد سوریه و سیاست های پیشین عربستان در آنجا و حمایت از گروه های سنی که گاه افراطی هم بودند، در مورد مصر، یمن و جنگ در آن کشور و نقش غیرمستقیمی که آمریکا در این نبرد دارد. در نتیجه مشکلات زیادی وجود دارد و در آمریکا این کنجکاوی وجود دارد که عربستان با آمدن پادشاه سلمان به کدام سو می رود. در نتیجه توافق اتمی موضوع اصلی بین دو کشور نیست، و هنگامی که اوباما با پادشاه عربستان در آینده نزدیک دیدار کند، این موضوع اولویت ندارد. سوال- آیا زمانی فرا خواهد رسید که آمریکا مجبور شود بین ایران و عربستان به عنوان یک کشور مسلمان قابل اعتنا و اعتماد در منطقه، یکی را انتخاب کند؟ امروز که این اتفاق نخواهد افتاد. اما اگر آمریکا باید انتخاب کند، ما هیچ رابطه دیپلماتیکی با ایران نداریم، سوئیس حافظ منافع ما در آنجاست و در تهران حتی نمی توان ویزای سفر به آمریکا دریافت کرد. اما از آن سو عربستان که آمریکا کمک فنی زیادی به آن می کند، ما چه دوست داشته باشیم یا نه، در کارزار یمن به این کشور غیرمستقیم کمک کنیم و تاریخچه ای بسیار طولانی مدت در زمینه فروش تسلیحات، مبارزه با تروریسم و مسایل امنیتی داریم. اصلاً قابل مقایسه نیست. واقعیت این است که ایران متحد آمریکا نیست و عربستان هست، آیا این در آینده این تغییر می کند؟ ممکن است اما من در کوتاه مدت این احتمال را نمی دهم. تغییری در زمینه ایران و آمریکا ایجاد شده، برجام قدم بزرگی به پیش بوده اما بیشتر از این نیست و نشانه این نیست که حتی ایران به ارتباط داشتن تمایل داشته باشد و این را در صحبت های رهبر ایران درباره ارتباط مستقیم یا اتحاد با آمریکا می شنویم. سوال- در طول دوران ریاست جمهوری باراک اوباما، برخی تحلیلگران معتقد بودند که اوباما در صدد خروج از خاورمیانه و در تلاش برای تمرکز بر شرق آسیاست. اما شما از جمله کسانی هستید که فکر می کنید نه تنها اوباما از خاورمیانه رو برنگرداند، بلکه، آمریکا فعلاً در خاورمیانه خواهد ماند. اگر به آنچه اوباما درباره خاورمیانه گفته دقت شود، او هیچگاه نگفت آمریکا از خاورمیانه رو بر می گرداند و آن را رها می کند و به حال خود می گذارد. در مقایسه با نیروهای استعماری که در 150 سال اخیر بریتانیا در خاورمیانه داشته، ما بیشتر از هر زمانی نیرو در این منطقه داریم. ما هنوز در افغانستان و در مبارزه با داعش در شمال عراق درگیر هستیم و آن را ترک نمی کنیم. آنچه رئیس جمهور گفته این بوده که آیا ما تا ابد احتیاج داریم که چهل هزار نیروی آمریکایی در خلیج فارس داشته باشیم؟ شاید نه. آیا ممکن است که مثلاً عربستان سعودی و ایران، به شیوه خود، راهی برای رابطه پیدا کنند که شامل دخالت آمریکا نشود؟ به نظرم این ممکن است و خوب است که کشورهای منطقه به جای نگاه به آمریکا برای حل مشکلاتشان، مسئولانه عمل کنند و مشکلاتشان را خود حل کنند، و این آن چیزی بود که اوباما می گفت. وقتی او از برقراری توازن تازه برای نیروهای آمریکا در منطقه صحبت می کند این به معنی ترک و رها کردن منطقه نیست. شاید این تقصیر خود اوست که به نوعی این موضوع را مطرح کرد که سوبرداشت پیش آمد. آمریکا در منطقه است و به شکلی حضور دارد که دو دهه پیش غیر قابل تصور بود. تا سال 1986 آمریکا تقریباً حضور نظامی نداشت و برخی اوقات چند کشتی رفت و آمد می کردند. امروز ما در نقاط مختلف خلیج فارس پایگاه داریم، در حال نبرد در باقی مانده دو جنگ هستیم و در جنگ سومی در یمن هم هست که به صورت غیرمستقیم در آن دخیل هستیم. این رها کردن نیست و ما خیلی عمیق در این منطقه درگیر هستیم. اینکه آیا بیش از اندازه درگیر هستیم، و باید درباره اقدامات مان کمی تامل کنیم، به نظر من باید این اتفاق بیفتد و مفید خواهد بود. سوال- آیا برای شما توازن برقرار کردن بین ایران و عربستان سعودی، بدون دخالت آمریکا، شدنی است؟ برای من اصلاً سخت نیست که ایران و عربستان این کار را بکنند. وقتی ملک عبدالله ولی عهد بود بعد از جنگ ایران و عراق، زمانی که عربستان در جنگی ویرانگر در مقابل ایران، از عراق حمایت کرده بود، و [حجت الاسلام اکبر هاشمی] رفسنجانی به ریاست جمهوری در ایران انتخاب شد، او و ولی عهد عربستان در پاکستان و تهران دیدار کردند، درباره روابطشان بر روی یک توافق مذاکره کردند، بدون آنکه آمریکا هیچ نقشی در آن داشته باشد. این تنها یک نسل پیش بود، عبدالله بعد پادشاه شد، و رفسنجانی هنوز زنده است و در ایران است. این دور از تصور نیست که کمی حسن نیت از سوی دو طرف، می تواند ابزار یافتن راه حل برای مشکلات را در یک رابطه کاری به دست آوردند، رابطه ای که به دور از این پروپاگاندا و فریاد کشیدن های این روزها باشد اما الزاماً هم به دوستی و متحد شدن منجر نشود. به نظرم اگر بخواهند به این ساز و کار دست یابند، آمریکا در آن میان، کمکی نخواهد بود، حتی کار را سخت می کند، آنها باید خود با یکدیگر حرف بزنند. سوال- سؤال آخرم از شما این است که به نظرتان تهدید اصلی برای برجام در این وضعیت کنونی چیست؟ باید بگویم که آنچه الان می بینیم این است که برجام آن طور که باید در حال اجرا شدن است. ایران به تعهداتش پایبند بوده و در عین حال از سرعت رفع تحریم ها راضی نیست. این موضوع در طول زمان بهتر خواهد شد. اما برجام برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی موفق بوده و به نظرم موفق هم خواهد بود. همه آنچه که منافع آمریکا، ایران یا عربستان را تهدید می کند، به نظرم مرتبط با برجام نیست. معتقدم که هر اقدامی برای مقابله با داعش، آشوب سیاسی در عراق، جنگ ادامه دار در یمن یا جنگ داخلی در سوریه، مستقیم با توافق در ارتباط نیستند اما اگر بخواهیم در زمینه این بحران ها اقدام کنیم، هم اکنون می توان فارغ از تهدید اینکه ایران به سلاح اتمی دست یابد، انجام شود. موضوع هسته ای برطرف شده اما این به معنی این نیست که آمریکا و ایران بر سر موضوع سوریه به راحتی توافق می کنند، بلکه این یعنی هر گفت وگویی که درباره سوریه انجام شود، بدون سایه این تهدید اتمی از سوی ایران انجام می شود و این خیلی در وضعیت تفاوت ایجاد می کند. از همین رو هم برجام به دست آمد چرا که آن تهدید همه آنچه مربوط به سیاست خارجی در خاورمیانه می شد، تحت الشعاع قرار می داد. برجام، یافتن راه حل را تسهیل یا تضمین نمی کند، اما یک مانع بزرگ را برای یافتن راه حل از سر راه برداشت. برای بر طرف کردن سایر بحران ها احتیاج به حسن نیت از سوی همه بازیگرهاست. حل مسئله هسته ای ایران، مشکل سوریه را حل نمی کند، آن مشکل فقط با تلاش بازیگرهایش برای یافتن راه حل، رفع می شود که آن هم در این مقطع من آنچنان خوش بین به وضعیت نیستم. در مورد مبارزه با داعش، باید با بحران، به صورت نظامی مقابله کرد و تهدید را کاهش داد اما سایر مشکلات باقی می مانند و باید در فضایی بدون تهدید اتمی ایران، درباره آن مذاکره کرد و این موفقیت برجام بود». برای دریافت آخرین اخبار در کانال پارس نیوز عضو شوید
جمعه ، ۲۵تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارس نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]
-
گوناگون
پربازدیدترینها