تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837804210
چه چیزی یک جوان معمولی را به قاتلی بی رحم تبدیل می کند؟ - پایگاه اطلاع رسانی بلاغ مازندران
واضح آرشیو وب فارسی:بلاغ نیوز: در عمق؛ درک کامل همه ی علل و ابعاد به وجود آمدن نازی ها یا داعش در تاریخ بشر تقریبا غیرممکن است. اما شرارت هایی که نهایتا به تروریسم و جنگ می انجامند، از چه عواملی ناشی می شوند؟به گزارش بلاغ ، چه دلیلی می تواند عامل تبدیل یک دانشجوی معمولی به یک تروریست خونسرد باشد؟ این معمایی است که از زمان به وجود آمدن گروه تروریستی داعش، بسیاری را به مطالعه و تفکر در خصوص آن مجبور و مشغول کرده است. اما ۷۰ سال پیش هم سوالاتی مشابه در رابطه با کمپ های نازی ها پرسیده می شد. سوال این است که: چرا یک آدم معمولی به یک آدم کش تبدیل می شود؟ ایده ی انسان شهرنشینی که هر لحظه ممکن است رفتارهایی وحشیانه از او سر بزند چیزی است که آن را در اغلب اوقات به غریزه ی حیوانی مان ربط می دهیم. در گذشته تصور می شد بخش بدوی مغز از بروز رفتارهای منطقی جلوگیری می کند، اما بعدها تحقیقات بیشتر، این تعریف را تغییر داد. در واقع مشخص شد که بخش های دیگری که تکامل یافته تر هستند، می توانند عامل بروز این رفتارها باشند. در مجموع، می توان نتیجه گرفت که برخی رفتارهای بی رحمانه ای که از افراد سر می زند در واقع ریشه در مغز دارند. به این معنی که برخی تغییرات مغزی باعث بروز این تغییر رفتارها می شوند. این مساله با عنوان «سندروم E» (یا Syndrome E) شناخته می شود که حرف E در آن از واژه Evil به معنی شرارت، گرفته شده است. در دنیایی که مملو از کشتارهای ایدئولوژیک شده، انجام مطالعات بیشتر در خصوص این مساله به شدت ضرورت دارد. اما ربط دادن شرارت با بیماری مساله ای بحث انگیز است. برخی معتقدند این اعمال فجیع در دستورالعمل هایی سازماندهی شده برای به افراط کشاندن جوانان قابل توجیه است. اما برخی دیگر این نظریه را رد کرده و معتقدند همه ما به صورت بالقوه امکان تبدیل شدن به موجودی شیطانی را در وجودمان داریم. طرفداران این نظریه می گویند در صورتی که بتوانیم آسیب شناسی صحیحی از مفهوم شرارت داشته باشیم، این امکان وجود دارد که از سرایت آن به افراد آسیب پذیر جامعه جلوگیری کنیم. و اگر در این زمینه موفق باشیم، احتمالا می توانیم روند شیوع افراط گرایی را هم معکوس کنیم. در طول جنگ دوم جهانی رفتار سربازها در کمپ های نازی ها موضوع یک تحقیق شد. محققان تمایل سربازان، جلادانی که به واسطه ی تفکرات ایدئولوژیک کار خود را انجام می دادند و افرادی که بدون فکر به اطاعت از دستورات دیگران می پرداختند را مطالعه کردند. این بحث در میانه ی دهه ۹۰ میلادی در نسل کشی رواندا و قتل عام مردم بوسنی توسط صرب ها در ۱۹۹۶ هم ادامه داشت و تقریبا هیچ کس در آن دوره این اعمال شنیع را از زاویه بیولوژیک در نظر نگرفت. اما «ایتزاک فراید» (Itzhak Fried) -جراح مغز و اعصاب در دانشگاه کالیفرنیا- تلاش کرد که این جنبه را در نظر گیرد و تحقیقات خود را بر این مساله متمرکز کرد. چه چیزی باعث تبدیل شدن یک جوان معمولی به قاتلی بی رحم می شود؟ در نتایجی که در سال ۱۹۹۷ منتشر شد. او بحثی را در خصوص علایمی که اشخاص آرام و عادی را به قاتل هایی بی رحم تبدیل می کند، آغاز کرده و دلایل بروز این علایم را به مسایل عادی ارتباط می دهد. او نام این پدیده را -که در بالا به آن اشاره شد- «سندروم E» می گذارد که به هفت نشانه ی شرارت اشاره دارد (این هفت نشانه در انتهای مطلب آمده اند). به اعتقاد فراید، این سندروم ناشی از «شکاف شناختی» است. شکاف شناختی زمانی رخ می دهد که کورتکس جلویی مغز (PFC) -که رفتارهای منطقی و تصمیم گیری های ما را کنترل می کند- به سیگنال های بخش بدوی مغز بی توجهی کرده و در نتیجه ی آن، وضعیت در موقعیت های مختلف، از کنترل خارج می شود. به گفته ی فراید، این ایده تصورات پیشین مردم را تغییر داد. چرا که تعریف و توضیحی تازه در خود داشت و از یک نقص در ساختار تکامل ما خبر می داد. او معتقد بود که وقتی علایمی مانند تب و سرفه خبر از احتمال بروز سرماخوردگی می دهند، این علایم شرارت هم از نشانه های اولیه یک ایراد شناختی در مغز خبر می دهند. اما این نظریه ای بود که بر پایه ی برخی سرنخ ها شکل گرفته بود. علم عصب شناسی تا به حال پیشرفت های زیادی داشته و فراید برای درک بهتر ابعاد این نظریه، در ماه های گذشته کنفرانسی را به همین منظور در پاریس سازماندهی و برپا کرد. درک اینکه چرا و چگونه اقدام به کشتار می تواند به بخشی در مغز که تصمیم گیری ها در آن انجام می شود مرتبط باشد، از مهمترین موضوعات این کنفرانس بوده است. نظریه ی فراید بیشتر بر این پایه است که افراد به صورت طبیعی علاقه ای به صدمه زدن به دیگران ندارند. اگر نظر او صحیح باشد، می توان سندروم E را عامل شرارت های بشری دانست. اما این اتفاق دقیقا چگونه می افتد؟ «اتین کچلین» (Etienne Koechlin) -از دانشگاه اکول نرمال سوپریور در پاریس- در تحقیقی به این مساله پرداخته. او داوطلبان را داخل یک اسکنر مغزی قرار داده و به آنها گفته که می توانند بین دو وظیفه ساده یک انتخاب داشته باشند. آنها طوری راهنمایی می شدند که بتوانند انتخاب هایی که پاداش های بهتری (۶ یورو در برابر ۴ یورو) داشته را بیشتر و بهتر انجام دهند. پس از مدتی که پاداش هایی را بر اساس الگویی خاص از دستورات به شرکت کنندگان میداد، نورهای رنگی را جایگزین پاداش ها کرد. سپس به داوطلبان گفته شد در صورت عدم اطاعت از دستورات سابق، هیچ پولی دریافت نمی کنند. تحقیقات نشان می دهد که گرایش به خشونت می تواند مشایی کاملا بیولوژیک داشته باشد. احتمالا پیش بینی شما هم این است که آنها از قوانین پیروی کردند. حتی زمانی که انتخاب گزینه می توانست پاداش کمتری برای آنها به ارمغان داشته باشد. و همینطور هم شد. اما چیزی غیرمنتظره هم پیش آمد. در طول اطاعت از دستورات که برای آنها تصمیم گیری را ساده می کرد، طولانی شدن این روند، ناسازگاری مغزی را پدیدار کرد. اسکن های مغزی نشان دادند که فعالیت بخش های جانبی و میانی PFC، افزایش پیدا کرد. بخش اول نسبت به قوانین فعال شده و بخش دوم، با دریافت اطلاعات از بخش لیمبیک مغز که پردازش های حسی و غریزی ما را کنترل می کند. به زبان دیگر، زمانی که از قوانین پیروی میشد، افراد هنوز به احساسات و اولویت های خود توجه نشان می دادند، اما فعالیت بخش جانبی کورتکس مغز، به آن احساسات و اولویت ها، فایق می آمده است. البته، تلاش برای به دست آوردن چند یورو بیشتر، شاید دلیل قانع کننده ای برای کشتار به نظر نرسد. اما او معتقد است که نتایج به دست آمده از آزمایش کچلین، نشان می دهد که ارزش های ذاتی حتی در موقعیت هایی که شرایط و قوانین بازی تغییر می کند، سر جای خود هستند. او می گوید که قوانین این ارزش ها را تغییر نمی دهد، و فقط در رفتارها بروز پیدا می کنند. تفسیر او از نتایج این آزمایش این است که این وضعیت عادی است و نمی توان سیگنال هایی که در تغییر رفتار افراد موثر هستند را با بخشی از مغز که فعالیت بدوی و غریزی ما را کنترل می کند، وابسته و مرتبط دانست. اگر نظریه ی فراید درست باشد، این مساله می تواند تعریفی بهتر از اینکه چرا یک شخص -تحت تاثیر بروز سندروم E- به سخت گیری های خود در مقابله با کشتار بی توجهی می کند را توضیح دهد. در همین زمینه می توان به آزمایش مشهور «استنلی میلگرم» (Stanley Milgram) در سال ۱۹۶۰ هم اشاره کرد که نشان داد چگونه افراد از اطاعت بی قید و شرط از بالادست ها، به عنوان علت لازم و کافی برای بی تفاوتی نسبت به شکنجه کردن افراد با شوک الکتریکی یاد می کنند. به گفته ی فراید، تجارب افراد در زمانی که اولین بار دست به کشتن می زنند، احشایی و جسمی است. اما آنها به سرعت نسبت به این مساله بی حس می شوند. به علاوه، غریزه ی ما که علاقه ای به آزار و اذیت دیگران ندارد، در زمان هایی که تنها از دستورات اطاعت می کنیم، کاملا خاموش می شود. «پاتریک هاگارد» (Patrick Haggard) -از کالج لندن- با کمک اسکن های مغزی نشان داد که اطاعت از دستور می تواند احساس مسوولیت پذیری ما نسبت به رفتارهامان را کاهش دهد. به گفته ی هاگارد «در اینجا اجبار به انجام کاری ناخوشایند تجربه ای متفاوت در ما ایجاد می کند که اگر بتوانیم به صورت ذهنی از آنچه در حال انجامش هستیم فاصله بگیریم، در عمل -بدون اینکه به غریزه ی خود مراجعه کنیم- انجام اش می دهیم.» غریزه ی ما که علاقه ای به آزار و اذیت دیگران ندارد، در زمان هایی که تنها از دستورات اطاعت می کنیم، خاموش می شود. با این حال آنچه در بسیاری از کشتارهای جمعی معاصر و تاریخی شاهد آن بوده ایم، این است که اغلب عاملان جنایت، کشتار را -حتی زمانی که تحت تاثیر یک دستور از سمت کسی نبوده اند- انتخاب کرده اند. «کریستوفر براونینگ» (Christopher Browning) -تاریخ نگار و نویسنده ی کتاب Ordinary Men- در کتابش به یک گردان نازی ها که ۱۰۱ عضو داشت اشاره می کند که دستور کشتار گرفتند. گروه کوچکی از آنها به واسطه ی گرایش های خشن روانی یا سادیستی شان، از همان ابتدا شروع به کشتار کردند؛ با این حال اغلب آنها میل چندانی نسبت به کشتار نداشتند؛ تا اینکه این رویه تغییر کرده و آنها هم شرور و بی رحم شدند. براونینگ در کتابش از آنها با عنوان قاتل های روتین یاد کرده و اشاره می کند: با یک بار کشتن، این مساله به سرعت [برای آنها] تبدیل به یک عادت شد. عادت ها برای مدت طولانی برای ما به عنوان رفتارهایی بدون فکر و نیمه خودکار تصور می شدند که مغز ما در سطوح بالا دخالت چندانی در آنها ندارد. اما این تفسیر با تحقیقی که اخیرا توسط «آن گرِی بیل» (Ann Graybiel) -عصب شناس در دانشگاه MIT- انجام شده تعارض دارد. او افرادی را با اختلال هایی روانی مثل افسردگی و اعتیاد که به نوعی عاداتی برای تصمیم گیری های نامناسب به حساب می آیند را مورد مطالعه قرار داده است. در موقعیت های با ریسک بالا، این افراد به هزینه ی بالایی که باید پرداخت می کردند بی توجه بوده و ریسک های بزرگتری را انتخاب کرده اند. به نظر دکتر گری بیل، در اینجا عملکرد مغز نسبت به رفتار در برابر عادت های ریسکی، قابل تامل است. در یک مجموعه از آزمایشات دیگر، گروه او موش ها را برای کسب عاداتی خاص آموزش دادند که از مسیرهای مشخصی در دالان ها گذر کنند. در این تحقیق ارتباط بخشی که سیگنال های بخش بدوی (آمیگدال – Amygdala) را به PFC منتقل می کرد، قطع شد. با این تغییر، رفتار موش ها و عادت هاشان ناپدید شد. به گفته گری بیل، این مساله نشان می دهد ایده و تفکر قدیمی ای که دخالت ذهن ما در ایجاد و انجام عادات ما را نقض می کرد، اشتباه بوده است. در واقع نه تنها بخش شناختی و ناخودآگاه مغز ما با عادات ما ارتباط دارند، بلکه این ارتباطی کنترلی و لحظه به لحظه است. به گفته ی او، این خبری هیجان انگیز است که نشان می دهد می توان راهی برای درمان بیمارانی که دچار عادت های ناهنجار مثل وسواس فکری و عملی هستند، یافت؛ و در همین راستا، ممکن است بتوان سندروم E را هم با همین یافته ی تازه، به نحوی درمان کرد. اما چیزی که انجام این آزمایش را ممکن کرد، تکنولوژی اپتوژنتیک بود که امکان تنظیم فعالیت های عصبی مغز موش در PFC را با کمک نور دارد. استفاده از این تکنولوژی در انسان فعلا مجاز نیست، اما درمان های شناختی و رفتاری یا داروها می توانند تاثیری مشابه بر مغز داشته باشند. به عقیده ی گری بیل، این روش احتمالا می تواند از اقدام به کشتن توسط افراد، پیشگیری کند. در آزمایشی متفاوت که در آن از موش هایی که ریسک پذیری بالا استفاده شد، تیم او متوجه شدند که تکنیک اپتوژنتیک می تواند سطح فعالیت های بخش دیگری از مغز را که با PFC در ارتباط است کم کرده و به این ترتیب ریسک پذیری آنها را کاهش دهد. به گفته ی گری بیل، بدین ترتیب ما به نوعی امکان ایجاد مستقیم تغییر در رفتار موش ها را پیدا کردیم. پژوهشگران تمایل ذاتی به خشونت را سندروم E یا همان Evil Syndrome نام گذاری کرده اند. اما اینکه جامعه بخواهد با کمک یافته های گری بیل اقدام به دخالت در رفتار افراد بکند یا خیر، بحثی متفاوت ایجاد می کند. بحثی که در آن باید تشخیص داد که اگر یک تروریست را در واقع مبارز در راه آزادی تصور کنیم، پس چه کسی باید در دسته ی افرادی با رفتارهای ناهنجار قرار گیرد؟ در واقع سوال این است که معیارها برای تشخیص یک شخص یا گروه به عنوان بیماری که باید تحت این نوع درمان یا دخالت مستقیم قرار گیرد، چیست و این معیارها چگونه و توسط چه کسی باید تنظیم شوند؟ «اسکات آتران» (Scott Atran) -انسان شناس از دانشگاه میشیگان- به این نکته توجه داشته و در تحقیقش بر روی تاثیر ایدئولوژی بر ترویج خشونت پرداخته است. آتران مخالف تاثیر آسیب شناسی شرارت است و معتقد است که این مساله تردیدهای بیشتری ایجاد می کند. به نظر «استفن ریچر» (Stephen Reicher) -روانشناس اجتماعی از دانشگاه سنت اندروس بریتانیا- مشکل بزرگ پرداختن به سندروم E به عنوان عامل اصلی بروز خشونت، تقسیم دنیا به دو دسته ی ما و آنها است. به گفته ی او، در نظریه سندروم E، فقط افرادی با مغز و ذهن های ناقص امکان تبدیل شدن به افرادی شرور را دارند. به گفته ی ریچر، اگر هدف ما ساختن دنیایی با خشونت کمتر است، باید این زمینه را در نظر بگیریم که هر کسی ممکن است در این چارچوب بگنجد. و این مساله به بازگشت به عقب و تغییر زاویه و تمرکز نگاه ها از اشخاص به گروه ها نیاز دارد. ریچر به آزمایش میلگرم اشاره می کند و معتقد است افراد در واقع بخشی از پاسخی بزرگتر هستند که اشتیاق به مشارکت یا دودلی ناشی از بی مسوولیتی، می تواند عامل انتخاب شان شود. آنچه مشخص است این است که عکس العمل هر فرد، در واقع موجب شناخت بهتر او توسط آزمایش کننده، دولت ها و قربانی می شود. ریچر اعتقاد دارد که پرداختن به اینکه عاملان کشتارها چگونه خودشان را برای سایرین تعریف می کنند، کلید اصلی پاسخ به این سوال است که این رفتارها از جنبه شخصی و گروهی، چگونه و چرا شکل می گیرند. هفت نشانه ی بروز شرارت | همانطور که اشاره شد ایده ی نگاه به بروز شرارت به عنوان یک بیماری، نظریه سندروم E را شکل داده است. از مهمترین نشانه های مشترک بین عاملان قتل عام و کشتارهای جمعی عبارتند از 1- تکرار اجباری خشونت 2- عقاید وسواس گونه 3- بی حسی نسبت به خشونت 4 - احساسات ثابت و کم تغییر 5- عدم نمایش خشونت در فعالیت های روزانه 6- تمایل به اطاعت و تمکین از جایگاه های بالادست 7- لحاظ افراد گروه به عنوان افرادی پرهیزکار و پاکدامن بدین ترتیب شاید بتوان ارتباطی معنی دار بین آنچه ما از رفتار این گروه ها می دانیم، پیدا کرد. ما انسان ها در قالب حیواناتی کاملا اجتماعی تکامل یافته، و متکی به بقا از طریق زندگی گروهی بوده ایم. گرایش ما برای پیوستن به گروه ها ممکن است به عواملی لحظه ای مثل یک رنگ و برانگیخته شدن حس وابستگی به یک غریبه به واسطه ی یافتن تنها یک صفت مشترک باشد. «جولی گرِز» (Julie Grèzes) -عصب شناس از دانشگاه اکول نرمال سوپریور- می گوید که ایجاد حس تعلق خاطر به واسطه ی عوامل بیرونی، می تواند نسبت به یک گروه کوچک و ناپایدار هم شکل گیرد. در واقع ما احساس همدلی کمتری نسبت به افراد خارج از گروه پیدا کرده و ممکن است آنها را فاقد احساسات انسانی تصور کنیم. به واسطه تمایل ما به قبول اعتقادات و ارزش های هر گروه، ممکن است هویت خود را وابسته به آنها پنداشته و گروه ما هم رفتارمان را در بیرون، خط دهی کند. چیزی که به گفته ی ریچر به معنای واقعی کلمه خطرناک و سمی است. و بالقوه می تواند ساختارهایی را برای صدور مجوز کشتار در داخل یا خارج از گروه، تشکیل دهد. البته گروه ها می توانند مثبت و متمدنانه هم رفتار کنند. در واقع مقاومت در برابر خشونت می تواند دلیلی برای نمایش اشتراک ها باشد و اجتماعاتی مثبت و موثر هم تشکیل دهد. به گفته ی ریچر، ما باید عضویت در گروه ها را تشویق کنیم و البته افراد را نسبت به تمایزات تیره و روشن اخلاقی، آگاه کرده و آموزش دهیم. ریچر و آتران هر دو معتقدند که تحقیقات در آینده بیشتر از اینکه چرا افراد به رفتارهای افراطی دست میزنند، به سمت کشف دلایل تمایل آنها به پیوستن به سازمان ها و گروه های افراطی خواهد رفت. آتران معتقد است که جوان ترها به یک رویا احتیاج دارند. تشویق به میانه روی هرگز برای یک جوان که در سال های ماجراجویی برای کسب توجه و شهرت بیشتر است، پاسخگو نیست. اما فراید، عصب شناسان را به گسترش تحقیقات حول نظریه سندروم E تشویق می کند و هنوز معتقد است که ما می توانیم با تفکر بیشتر روی این عنوان، به اتفاقاتی که در مغز یک آدم کش می افتد، بیشتر واقف شویم. فراید در خصوص تجویز دارو برای درمان سندروم E توضیحی نمی دهد؛ در عوض او فکر می کند ما باید با گسترش دانش عصب شناسی نسبت به تشخیص زودهنگام افراط گرایی اقدام کرده و عوامل موثر بر این مساله را از افراد مستعد دور کنیم. به گفته ی فراید، عوامل و نشانه ها باید به خوبی شناسایی شوند و افراد هم امکان تشخیص آنها را داشته باشند. در اینجا، آموزش احتمالا کلید اصلی برای پیشگیری است.
جمعه ، ۲۵تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بلاغ نیوز]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 65]
-
گوناگون
پربازدیدترینها