محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845141419
بلای وحشتناکی که پسران در پارک بر سر دختر جوان آوردند - خبرداغ
واضح آرشیو وب فارسی:خبرداغ: دوران راهنمایی دخترم خیلی سرکشی می کرد از مدرسه و مشاورانش خواستم تا کمکم کنند اما خب آنها کمک نکردند.به گزارش خبرداغ به نقل از جام نیوز، دوران راهنمایی دخترم خیلی سرکشی می کرد از مدرسه و مشاورانش خواستم تا کمکم کنند اما خب آنها کمک نکردند اصلاً بلد نبودن که کمک کنن.هر کاری کردم تا دخترم ترک کند حتی چندین بار او را به کمپ فرستادم اما زمانی که از کمپ بیرون می آمد دوباره شروع می کرد به کشیدن مواد . من شاکی هستم چرا باید آنقدر راحت مواد در اختیار بچه ها باشه. همین جوری داره می فروشه اما کسی بهش هیچی نمی گه.توی همه پارک ها همینه، شما راحت می تونید هر چی بخواین پیدا کنین. از آن طرف خیابان شناختمش. فهمیدم او همان مادری است که دخترش تمام آرزوهای او را به دود و خماری و نئشگی فروخته و حالا این مادر است که تنها و بی پشت و پناه روز و شبش را پی یافتن نام و نشانی از دختر می گذراند. حال و روز خوبی نداشت از نگاهش،معلوم بود. شاید به خاطرهمین حال عجیب مادرانه اش او را شناختم. سراسیمه به سمتم آمد: «شما همون خبرنگار هستید.... همین جا بشینیم می خوام حرف بزنم، شاید صدای منو کسی بشنوه و کاری برای ما بکنه...»با تمام وجود غمگین است. مثل همان روزهایی که «مهسا » حرفی نمی زد و دردی می کشید و مادر نمی دانست درد مهسا را.... سرش را به هر طرف می چرخاند تا به قول خودش شاید دخترش را در همین پارکی که از دست داده دوباره پیدا کند. اطراف را با دقت نگاه می کند و زیر لب با خود نجوا می کند. پریشان است و پر از تشویش: «خانم پارک اصلاً جای امنی نیست.» پراکنده حرف می زند: «دخترم یعنی کجاست، غذا خورده....» بعد نگاهم می کند و دستم را می گیرد و می گوید: «من مقصراعتیادش نبودم....» مدام این جمله را تکرار می کند و می خواهد باور کنم که او مادری را در حق تنها دخترش تمام کرده حتی حالا که نیست و نمی داند شب و روزش را چه می کند..... چند دقیقه بعد افکار پریشانش را جمع می کند و برای من از روزها و شب هایی می گوید که در به در دنبال دختر 17 ساله اش کوچه پس کوچه های این شهر را می گشت، همان روزهایی که مهسا به بهانه مدرسه پا به پای دوستان معتادش مواد می زد یا شب هایی که با ترس و لرز به خانه می آمد تا به خاطر توهم ناشی از مصرف مواد مخدر داستان پلیس بازی اش را با مادرش شروع کند. مادر از روزهایی می گوید که از همه کمک خواسته بود تا بلکه درمانی بر زخم کهنه اش باشد، اما از دست هیچ کس هیچ کاری بر نیامد. از شب هایی می گوید که از ترس مردن مهسا تا صبح سر سجاده نماز نشسته بود و خدا خدا می کرد تا بلکه صدایی از دخترش بشنود. اما دستش از همه جا کوتاه بود و دختر خمار و نشئه در کنج خانه دیگری صبح را شب می کرد: «دخترم یک بیمار بود و من ناآگاه بودم. مهسا ترس های زیادی داشت و من غافل از این ترس ها بودم. زمانی که پدرش مصرف می کرد می آمد به من می گفت مامان حالا کی خرج ما رو میده ؟ چیکار کنیم که بابا ترک کنه ؟ مامان چطوری می خوای پول دربیاری ؟ الان می فهمم که چقدر این بچه ترس از آینده داشت و من بی خبر بودم. یک روز با همسرم دعوای بدی کردم. همسرم پسر کوچیکم رو با خودش برده بود و من هم خبری از پسرم نداشتم. رفتم کلانتری تا از دست همسرم شکایت کنم عصری که رسیدم خونه دیدم مهسا نیست. گفتم شاید رفته چیزی بخره. به خاطر همین زیاد پیگیر نشدم ساعت 9 شب شد دیدم مهسا نیومد. دلشوره داشتم. رفتم بیرون دنبالش. اما پیداش نکردم. سه شب در به در دنبالش گشتم تا روز سوم تلفن زد که اسلامشهره، رفتم دنبالش اما این مهسا، مهسای من نبود. هیچ وقت از مهسا نپرسیدید که در این دو روز چه اتفاقی براش افتاد؟ نه،راستش جرأت نکردم. دو سه روزی از آن موضوع گذشت. دیدم زخم دهنش خوب نشده. زنگ زدم به دکتر و از دکترمشاورم پرسیدم که کسی که مواد مصرف کنه دهنش زخم میشه؟ دکتر گفت، شیشه برای نخستین بار دهن رو زخم می کنه. نمی دونستم چیکار باید بکنم واقعاً نمی دونستم. عاجز بودم. ازاون شب به بعد مهسا دیگه مهسای سابق نبود.... دخترم برای یک نفر تعریف کرد که اون شب ناراحت بودم اومدم توی همین پارک. تو حال خودش نبود، متوجه می شه که چند تا پسر نشستن و دارن مواد مصرف می کنن. مهسا هم میره توی جمع اون ها. اون پسرها به مهسا مواد تعارف کردن و اونم کشید. دیگه چیزی نفهمید، حالش بد شد و اون پسرها هم بردنش اسلامشهر، بعد از دو روز زنگ زد که مامان من اسلامشهرم.... بغضش را می خورد و پی در پی حرف می زند. به هیچ کس نگفته که دخترش معتاد شده و خانه را ترک کرده، به کسی نگفته که مهسای پر جنب و جوشش تمام آرزوهای مادر را به باد داده است. کنارم که نشست آرام آرام از به دنیا آمدن مهسا گفت. از همان روزهای بچگی که چه خواب هایی برایش دیده بود: «مهسا همه زندگیم بود. عاشقانه دوستش دارم. دلم می خواد برگرده و درس بخونه....» این کوچکترین خواسته یک مادر برای دخترش است: «شب ها که دلم براش تنگ میشه عروسک های بچگیش رو بغل می کنم و در گوش اون ها لالایی می گم.» مادر مهسا گزارش هایی درباره اعتیاد دانش آموزان خوانده است. همان روز انتشار مطلب زنگ می زند و می خواهد داستان قصه دخترش را هم ما منتشر کنیم تا شاید مهسا جایی این مطلب را بخواند و به خانه برگردد: «قصه دختر منم مثل همین «ناهید »بود.» می گوید مهسا خیلی وقت ها به خانه می آید و خیلی وقت ها هم نمی آید. می خواست صدایش را مسئولان بشنوند و بدانند یک مادر چه غمی در دل دارد: «فکر کنید دخترم رفته و من چه دردی می کشم. خیلی بده که دختر از یک خانواده معتاد باشه و خونه رو ترک کنه...» فامیل می دونن؟ نمی دونم. اگر هم بدونن اصلاً به روی من نمی آرن. مادر مهسا پارک را انتخاب کرده بود تا به ما نشان دهد که در همین تاریکی های شهر چه اتفاقاتی در پارک ها برای دختران و پسران بی پناه می افتد. پر بیراه هم نمی گوید در همان یک ساعتی که من با مادر مهسا حرف می زدم پسران و دختران جوانی در پشت بوته های این پارک علف می کشیدند. بویش هم به مشام ما می رسید. به راحتی می شد ساقی پارک را هم تشخیص داد.پسری جوان که کلاهی به سر گذاشته بود روی نرده های پارک نشسته بود و از دور با دختران و پسران جوان خوش و بش می کرد. زیر چشمی همه را می پایید و ترسی هم از هیچ چیز نداشت.«من شکایت دارم. چرا باید آنقدر راحت مواد در اختیار بچه ها باشه. همین جوری داره می فروشه اما کسی بهش هیچی نمی گه.توی همه پارک ها همینه، شما راحت می تونید هر چی بخواین پیدا کنین.» آهی می کشد و به دخترها و پسرها نگاه می کند:«امروز که فهمیدم برای دخترم این اتفاق افتاده خیلی درد کشیدم اما جلسه می رفتم امروز به این آگاهی رسیدم که من مقصر نبودم و دخترم ژن اعتیاد را داشته است. همسرم مصرف کننده شد و او هم سوء استفاده کرد. من دخترم را رها نکرده ام رفتم دنبال اینکه بفهمم اعتیاد چی هست و برای چی این دختر معتاد شده، برای چی فرار کرد، برای چی نتونست به تعارف دوستاش نه بگه. رفتم دنبال اعتیاد که ببینم اعتیاد چی هست برای چی طرف معتاد میشه آیا مقصر من بودم. نه،من مقصر نبودم اما می تونستم مؤثر باشم. مادر مؤثری باشم اما نشد.» مادر صدایش خسته بود، غمی عجیب در دل داشت و به روزهای گذشته می اندیشید.از او خواستم برای ما از مدرسه و روزهای مدرسه رفتنمهسا بگوید: «بچه سرکشی بود. از همون بچگی باهاش مشکل داشتم مثلاً وقتی دوران راهنمایی رسید بهش می گفتم این لباس مخصوص تو نیست اما مهسا این لباس ها رو می برد بیرون یواشکی دور از چشم من می پوشید. اصلاً توجهی به حرف من نداشت کار خودش رو انجام می داد حتی یواشکی. حرف حرف خودش بود. مهسا اصلاً دوست نداشت مدرسه بره. همه اش می گفت از مدرسه بدم میاد. اونا منو نمی فهمن. درس هم نمی خوند. من با خواهش و التماس این سال ها فرستادمش مدرسه. بهش می گفتم مهسا من آرزو دارم تو با سواد بشی. برای خودت توی این اجتماع کسی بشی. من خیلی سختی کشیدم درس بخونی. هر روز سر مدرسه رفتن باهاش درگیر بودم ،هر روز بحث داشتم و روزهای سختی بود.اما خوب بالاخره دیپلم گرفت.» دوران مدرسه هم مصرف می کرد؟ الان که فکر می کنم متوجه میشم اون زمان میزان مصرفش کم بود. خیلی عصبی و پرخاشگر بود. خودم چند باری به مدرسه رفتم و از مدیرش خواستم که به وضع مهسا رسیدگی کنن که چرا یهو اینقدر افت درسی داشته، چرا مدرسه رو دوست نداره، هر روز بهانه می آورد و نمی رفت. اما مدیر اصلاً براش اهمیتی نداشت ،می گفت ولش کنید بذارید مردود بشه تازه حساب کار دستش می آد. اما من مادر بودم دلم نمی خواست دخترم مردود بشه. به مشاور هم گفتم مهسا اون مهسای سابق نیست اما هیچ کدومشون توجهی نکردند نهایتش یک هفته از مدرسه اخراجش می کردن که از خداش بود مدرسه نره.» یعنی واقعاً مشاور مدرسه متوجه وضعیت مهسا نشد؟ «نه. مهسا دوم راهنمایی بود که ابروهاش رو برداشت. مدرسه نفهمید ،خودم رفتم به مدیرش گفتم چرا دخترم ابروهاش رو برداشته شما چیزی بهش نگفتین؟ باید تنبیه اش می کردین. مدیر خندید و گفت خانم ما کلی دانش آموز داریم به کی باید برسیم. این حرف یعنی آنها اصلاً توجهی ندارن. منم اون روزها شک کرده بودم اما با خودم می گفتم اگر مصرف کننده هست چرا صبح زود می ره مدرسه. اما این اواخر مدرسه دیدم پاک رفتارش عوض شده. دوران دبیرستان هم با یه پسری دوست شده بود که اون پسر هم معتاد بوده. بعد از مدتی هم مرد. بعدش با یکی دیگه دوست شده بود اونم معتاد بود. الان که فکر می کنم می فهمم که مهسا بیشتر با این پسرها مصرف می کرد. یک روز تصمیم گرفتم ببرمش پیش روان شناس و بفهمم چرا با هر چی پسر معتاده دوست میشه ،تازه اونجا فهمیدم که دختر خودمم معتاده. اون روز زندگی برام تیره و تار شد. واقعاً حالم بد شد ،نمی دونستم چیکار کنم.» یعنی طی مدت تحصیل هیچ کس متوجه نشد؟ فکر می کنم اصلاً در اون سال ها مصرفش زیاد نبود. مشاور و معلم هم که دلی نمی سوزونن. مهسا توی خونه مصرف نمی کرد هر چی بود با همین پسرها بیرون از خونه بود. زمانی که شما فهمیدید عکس العمل مهسا چی بود؟ براش خیلی خوب شد به نظرم راحت شده بود که من فهمیدم. بعدش هی خونه رو ترک می کرد خونه نمی اومد. من با پدرش هر چی تلاش کردم بیاریمش خونه نشد با آدم های ناجور دوست شده بود. با کلی سارق دوست شده بود. الان هم با اون ها زندگی می کنه .بهش مواد میدن، لباس خوب، غذای خوب، جای خواب همه چی میدن با اون هاست. گاهی میاد خونه و بیشتر وقت ها خونه نمیاد.... مدام از خودش می گوید:«خیلی حساس بودم،به قدری حساس بودم که خودم مهسا را می بردم و می آوردم. پیش مشاور می رفتم که چطور باهاش برخورد کنم تا ناراحت نشه. دوران راهنمایی دخترم خیلی سرکشی می کرد از مدرسه و مشاورانش خواستم تا کمکم کنند اما خب آنها کمک نکردند اصلاً بلد نبودن که کمک کنن. شما این حرف ها را می زنید که بگید خودتون هیچ تقصیری ندارین؟ بله. الان که یکی به من می گه تو مقصری من از درون آتیش می گیرم. به خاطر این حساسیت بی جا نبوده؟ نه. فکر نمی کنم. رکنا: با بغض می گوید :«هر کاری کردم تا دخترم ترک کند حتی چندین بار او را به کمپ فرستادم اما زمانی که از کمپ بیرون می آمد دوباره شروع می کرد به کشیدن مواد .»دلش از خیلی ها پر است. مدام به جوان های پارک نگاه می کند و آهی بلند می کشد. «مهسا اصلاً با من تلفنی هم حرف نمی زنه.خیلی وقت ها دلم براش تنگ میشه. خیلی شب ها استرس می گیرم که نکنه مرده باشه.» همین ها را می گوید و بغضش می ترکد: «هر روز منتظرم تا مهسا در رو بزنه و بیاد خونه. بگه مامان من خسته ام. می خوام ترک کنم. می خوام ازدواج کنم و من براش جهیزیه درست کنم وتو لباس عروس ببینمش.»
پنجشنبه ، ۲۴تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرداغ]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها