محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845412952
آخرین خواسته امام خمینی از احمد متوسلیان چه بود - پایگاه خبری تحلیلی آشخانه
واضح آرشیو وب فارسی:آشخانه: حاج احمد گفت: وقتی خدمت امام رسیدم، همین که آمدم خدمت امام بشینم، از حضرت امام اجازه گرفتم و گفتم: آقا ببخشید من پایم ترکش خورده و خم نمی شود. شرمنده ام باید پایم را دراز کنم.به گزارش پایگاه خبری آشخانه به نقل از مشرق؛همه ساله در سالگرد ربایش 4 دیپلمات ایرانی اخبار و اطلاعاتی در رسانه های منتشر می شود که ضد و نقیض است. اخباری که از زنده بودن این 4 نفر حکایت دارد. این این موضوع تنها در حد خبر باقی می ماند و پیگیری جدی در این زمینه صورت نمی گیرد. حتی بعد از 14 تیر هر سال هیچ خبری در این زمینه منتشر نمی گردد. تنها در این میان خانواده های چشم انتظار این 4 نفر هستند که همچنان امیدوار به اتفاق تازه هستند. به همین دلیل بر آن شدیم تا پیرامون انفاقات سال 61 و اعزام نیروهای قوای محمد رسول الله(ص) به سوریه و خاطرات جاویدان اثر حاج احمد متوسلیان با سردار عباس برقی گفتگو کنیم: * شما از زمان حضور حاج احمد متوسلیان در کردستان کنارشان حضور داشتید. اگر اجازه بدهید با توجه به نزدیک شدن 14 تیرماه در این جلسه تنها پیرامون اعزام قوای محمد رسول الله(ص) به سوریه صحبت کنیم. بعد از پیروزی در عملیات «الی بیت المقدس» بخشی فرماندهان حاضر در این عملیات به دیدار امام خمینی رفتند. در این زمینه برایمان صحبت کنید. آن جلسه در دو قسمت برگزار شد. بخش اول دیدار فرماندهان تراز اول سپاه و ارتش در بیت حضرت امام(ره) بود که دست بوس انجام شد. قسمت دوم هم حضور در حسینیه جماران که حضرت امام تشریف می آوردند تا برای همه صحبت کنند. گذشته از فرماندهان درجه یک، حاج احمد زحمت کشیده بود و یک دسته از فرماندهان زیر دست خودش در تیپ محمد رسول الله(ص) را در این جلسه همراه خود آورده بود که حدود سی الی چهل نفر بودیم. در خاطرات قبلی هم اشاره کردم که این نفرات در مقر سپاه منطقه ده (سپاه تهران) که در محل بیت رهبری فعلی حضور داشت، جمع شده بودند که همه با هم به دیدار حضرت امام(ره) برویم. هر چه منتظر حاج احمد شدیم، فایده نداشت و حاجی نیامد. به هر صورت تصمیم گفته شد که ما به جماران برویم و حاج احمد خودش را به ما برساند. وقتی ما به جماران رسیدیم دیدار خصوصی با حضرت امام تمام شده بود. یعنی آقا محسن (رضایی) و فرماندهان سپاه و ارتش داخل حسینیه جماران منتظر نشسته بودند تا حضرت امام به جایگاه بیایند و برای حاضرین صحبت کنند. خب خیلی نگران حاج احمد بودم که چرا تاخیر کرده است. حاجی به دلیل داشتن جراحت از عصا استفاده می کرد. در بیرون از حسینیه جماران و نزدیک درب ورودی بیت ایستاده بودم و دائم به ابتدا کوچه نگاه می کردم و منتظر حاج احمد بودم. تا اینکه از دور دیدم حاجی لنگان لنگان به همراه دو نفر دیگر به سمت ما می آمند. یکی از آن افراد برادر عزیزمان شهید ناصر کاظمی (فرمانده سپاه منطقه هفت کشوری) و نفر دوم هم برادرمان تقی رستگار، راننده حاج احمد بود. یکی از برادران پاسداری که جزو تیم حفاظت از جماران بود وقتی حاج احمد را دید با او روبوسی کرد و سریع به داخل رفت و گویا به حضرت امام گزارش داده بود که حاج احمد متوسلیان تازه رسیده است و با گروه قبلی نتوانسته که برای دست بوس بیاید. حضرت امام هم لطف کردند و حاج احمد را پذیرفتند. حاج احمد تنها به داخل حیاط منزل امام رفتند. این دیدار حدود بیست دقیقه ای طول کشید. من جلوی درب منتظر حاجی ایستاده بودم. حاج احمد که بیرون آمد، مشغول حرف زدن شدیم و بهش گفتم: حاجی خوش به حالت و از این گونه صحبت ها. یک مرتبه از پشت سر یکی فریاد زد که نامردها امام را دیدید و مرا جا گذاشتید؟ برگشتم و دیدم شهید رضا چراغی فرمانده گردان انصار در عملیات الی بیت المقدس است. پایش تا بالای زانو در گچ بود. داشت به زور و با دو عصا این سربالایی را بالا می آید. حاج احمد که دید امام پذیرفتش؛ فکر می کرد رضا چراغی را هم می تواند خدمت امام ببرد. به رضا گفت: ناراحت نباش رضاجان، الان تو را هم می بریم که امام را ببینی. رضا چراغی یک دستش را انداخت گردن من و یک دستش گردن حاج احمد. عصاهایش را گذاشت بغل دیوار و به داخل رفتیم. همان برادر پاسدار که حاج احمد را به داخل برد تا ما را دید و مقصدمان را فهمید، گفت: ببخشید حاج احمد؛ امام خیلی حالشان بد است و خود شما هم دیدید که به سختی صحبت می کردند. قلبشان مشکل دارد و اذیت می شوند. ان شالله دیدار دیگری بیایید. رضا چراغی هم خیلی مشتی بود تا این جمله را شنید گفت: اشکال ندارد. ما که نمی خواهیم امام اذیت شود. بعد پرسید: امام به داخل حسینیه که می آیند تا زیارتشان کنیم؟ آن پاسدار گفت: بله. چراغی گفت: همین کفایت می کند. موقعی که این صحبت ها تمام شد؛ من یک لحظه متوجه موضوعی شدم و به پاهای حاج احمد نگاه کردم. با خودم گفتم حاج احمد وقتی می خواست به دیدن امام برود عصا داشت؛ چطور شده که الان او عصای رضا چراغی شده و خودش عصا ندارد. به حاج احمد گفتم: حاجی عصایت را چه کار کردی؟ حاجی یک نگاهی به پاهایش و یک نگاه به بیت امام کرد و گفت: فلانی من دیگر اصلا احساس ناراحتی نمی کنم. ببین زانوهایم خم می شود. چون حاج احمد در عملیات ترکش به زانویش خورده بود و پایش اصلا خم نمی شد. حاج احمد گفت: وقتی خدمت امام رسیدم، همین که آمدم خدمت امام بشینم، از حضرت امام اجازه گرفتم و گفتم: آقا ببخشید من پایم ترکش خورده و خم نمی شود. شرمنده ام باید پایم را دراز کنم. حضرت امام فرمودند: اشکال ندارد پسرم، پایت را دراز کن. من هم پایم را دراز کردم. امام هم از روی کاناپه ای که بر روی آن نشسته بودند، خم شدند و دستشان را روی زانوی زخمی من گذاشتند و سه بار روی زانوی من زدند و گفتند: ان شالله خوب می شود، ان شالله خوب می شود، ان شالله خوب می شود. حاج احمد گزارش عملیات بیت المقدس را خدمت امام می دهند و امام هم از او تقدیر و تشکر می کند. حاجی می گفت موقع خداحافظی دست امام را بوسیدم و بلند شدم که بیرون بیایم، یادم رفت عصام را بردارم و با همان حالت بلند شدم و الان هم پیش تو هستم و پایم هم هیچ مشکلی ندارد. حالا شما این موضوع را اگر به یک جراح ارتوپد بگویید اصلا باورش نمی شود. ولی من دیدم که خوب شد. شما عکس ها را نگاه کنی سه روز بعد از این ماجرا در سوریه هستیم و حاج احمد عصا در دستش نیست. * از داخل بیت امام که حاج احمد آمد بیرون آمد مطلبی نگفت؟ نه دیگر وقت نبود و سریع به داخل حسینیه رفتیم. آن روز هم ما بار اول بود که امام را از نزدیک می دیدیم. تمام این بچه هایی که با ما بودند زوم شده بودند روی چهره امام و امام هم که حالشان خوب نبود و صحبت نکردند. دقیقاً یادم هست که 45 دقیقه آقای کروبی صحبت کردند و امام هم روی صندلی خود نشسته بود و عین این که به تمام صورت های ما نگاه می کردند. یعنی یک لحظه شما متوجه می شدید که امام به شما نگاه می کند، یا من متوجه می شدم، ایشان به من نگاه می کنند. این گونه چشمش در میان همه ما چرخید. اگر بگویید یک کلمه از حرف های کروبی را از آن روز بگو؛ به خدا یادم نیست. به خاطر اینکه همه ما غرق نگاه امام بودیم. وقتی مراسم تمام شد و بیرون آمدیم، حاج احمد همه ما را در سه راهی یاسر جمع کرد و گفت که همه روی زمین بنشینند. اکثر کادر فرماندهی تیپ 27 محمد رسول الله (ص) آنجا حضور داشتند. حاج احمد با آن جذبه خاص خودش گفت: برادرهای عزیز، من گزارش عملیات بیت المقدس را به حضرت امام دادم. آخر کار که دست بوسی ایشان تمام شد و خواستم از اتاق بیایم بیرون بیایم، امام به من گفت: حاج احمد مردم از جنگ خسته شده اند! بروید کار جنگ را یکسره کنید. امام این حرف را به فرمانده هان دیگر هم گفته بودند اما چون حاج احمد تنها رفته بود به او هم گفته بودند. حالا این حرف برای چه سالی است؟ سال 61 است و دو سال از شروع جنگ گذشته است. حاج احمد گفت: من به عنوان مسئوول تیپ 27 محمدرسول الله(ص) می گویم: «یا زنگی زنگی یا رومی رومی». می رویم که ان شالله کار جنگ را تمام کنیم. در همین حین یکی از بچه ها گفت: تکبیر و بچه ها مشتشان را گره زده به بالا بردند که شعار بدهند، علی موحد دانش که دستش را به سرعت بالا برده بود، دست مصنوعی اش جدا شد و به آسمان رفت! بچه ها هم دویدند که این دست مصنوعی را که زمین نخورد و بشکند. چون اگر دست می شکست، علی مشکل داشت. بعد حاج احمد گفت: آقایان بفرمائید بروید دنبال کارهای شخصی خودتان، تا اطلاع بدهیم چه زمانی بیایید و به منطقه برویم. *در اینجا هیچ بحثی از اعزام نیرو به سوریه و لبنان مطرح نشد؟ خیر. نکته مهم همین جاست که مردم اشتباه می کنند؛ امام به حاج احمد فرمودند که بروید کار جنگ را یکسره کنید. در همانجا بود که حاج احمد با انگشت به من علامت دادند که جلو بروم. وقتی رفتم، به من گفت (شهید) ناهیدی کجاست. ناهیدی را پیدا کردم و او را صدا کردم. حاج احمد به ما گفت: شما دو نفر صبح با اولین وسیله ممکن به جنوب و منطقه انرژی اتمی بروید. کارهایتان را انجام بدهید و خودتان را برای عملیات بعدی که عملیات رمضان بود آماده کنید. * شما آن موقع چه مسئوولیتی داشتید؟ معاون گردان ذوالفقار بودم و ناهیدی هم فرمانده گردان بود. محسن نورانی جانشین بود و من معاون بودم. محسن نورانی در تهران ماند و همراه با حاج احمد شد. حاجی عادت داشت پس از پایان هر عملیات به همراه دیگر فرماندهان به دیدار خانواده شهدا برای سرکشی می رفت. من و ناهیدی هم صبح زود با اولین پرواز هواپیمای 130 C به جنوب رفتیم و برای یک عملیات جدید آماده شدیم. سه روز از ماجرا گذشت و ما در منطقه انرژی اتمی بودیم و هیچ اطلاع از تهران نداشتیم. دوستی داشتیم به نام محسن مهاجر که بچه مشهد بود و بعدها در عملیات والفجر 4 به شهادت رسید. مهاجر بعد از سه روز پیش ما آمد و یک کاغذ به اندازه 10 سانت در 6 سانت برای ما آورد. روی کاغذ نوشته بود: «به نام خدا برادر برقی یا ناهیدی در اسرع وقت وسائل تیپ را جمع کرده و به پادگان امام حسین (ع) تهران بیایید. عازم لبنان هستیم برای جنگ با اسرائیل.» آن روزها ما با همدیگر شوخی داشتیم و اگر کسی درباره موضوعی خالی می بست؛ توی سرش می زدیم و می گفتیم: خاک توی سر صدام! آن روز من این کار را کردم و زدم توی سر محسن مهاجر و گفتم: خالی بند؛ چیزی بهتر از این گیر نیاوردی؟! سه روز پیش امام فرمود که بروید کار جنگ را تمام کنید! حاج احمد هم گفت: زنگی زنگی یا رومی رومی. حالا تو الان به من می گویی، می خواهیم برای جنگ به لبنان برویم. مهاجر گفت: این به خدا دستخط حاج احمد و امضای حاجی است. راست هم می گفت؛ امضا و دستخط حاجی بود. با این حال این حرف را قبول نکردم. شب برای نماز مغرب و عشاء به قرارگاه کربلا رفتم. امام جماعت آقای رحیم صفوی بود. نماز مغرب را که خواندیم، بین دو نماز من جلو رفتم و با او سلام و احوال پرسی کردم. گفتم: آقا رحیم این نامه را حاج احمد برایم فرستاده؛ خواستم بدانم صحت دارد یا نه؟ گفت: بله، بله برادر بجنبید و آماده شوید. به قرارگاه خودمان برگشتم و جریان را برای ناهیدی تعریف کردم. ناهیدی خیلی آدم باتقوا و سر به زیری بود. وقتی جریان را شنید، شروع کرد به بشکن زدن و گفت: آخ جون می خواهیم برویم پدر اسرائیلی ها را در بیاوریم. همه ما از این جریان خیلی خوشحال بودیم. وسائل تیپ را در عرض دو سه روز جمع آوری کردیم. من یک عکسی در منزل دارم که 57 خودرو پشت سر خودرو من در حال عبور از جاده هستند. من سر ستون سوار تویوتا که یک مینی کاتیوشا روی آن وصل است به سمت تهران راه افتادیم و ماشین های دیگر هم پشت سر من بودند. من فکر کردم که اگر بخواهم همراه ستون به تهران بروم، حداقل دو سه روز طول می کشد تا به تهران برسم. یک نفر را سر ستون جای خودم قرار دادم و با سرعت به سمت تهران راه افتادم. با هر دردسری که بود خود را ساعت 12 شب به پادگان امام حسین(ع) رساندم. در داخل پادگان پرنده ای پر نمی ز و هیچکس نبود. یک اتاقی را تحت اتاق ستاد حاج احمد متوسلیان پیدا کردم. فردی داخل اتاق پای تلفن نشسته بود که من نشناختمش. به او گفتم: حاج احمد و نیروهایش کجا هستند؟ گفت: دیروز یا پریروز یک گروهی را به سوریه بردند. گویا صیادشیرازی نیمی از تیپ هوابرد (کلاه سبزها) را به سوریه برده بود و حاج احمد هم یک هواپیما حدود 400- 500 نفر از نیروها را برده بود. فکر کنم دو یا سه روز در پادگان ماندم که حاج احمد برگشت تا گروه بعدی را به سوریه ببرد. (نفر اول از راست؛ سردار عباس برقی در دوران دفاع مقدس است) یک گروه 500-400 نفره شده بودیم. حاج احمد آمد و برای بچه ها سخنرانی کرد. او گفت: ای کسانی که در عملیات های فتح المبین و بیت المقدس با من بودید، ما داریم راهی را می رویم که شاید برگشت ندارد. حتی شاید جنازه هایمان هم برنگردد. وصیت نامه هایتان را بنویسید و همین جا بگذارید که اگر جنازه هایتان برنگشت؛ بی وصیت نمانید. بعد هم نیروها پخش شدند تا به خانه هایشان برای خداحافظی بروند و ساک هایشان را بردارند و بیایند که فردا صبح یا پس فردا صبح ما به سوریه برویم. من از حاج احمد جدا شدم و آمدم جلوی اتاقی که ستاد بود و روی پله ها نشستم. در این فکر بودم که چه کنیم. در همین لحظه یک ماشین استیشن آمد و جلوی من ایستاد. سرم را بالا آوردم و دیدم جعفر جهروتی پشت فرمان ماشین نشسته و آقای حیات پور معاون جعفر جهروتی، یک روحانی هم به نام آقای محبی هم در صندلی عقب نشسته اند و حاج احمد هم جلو نشسته بود. حاج احمد به من گفت: برادر برقی! چرا اینجا نشسته ای؟! حاجی می دانست خانه ما در ساوه است. گفتم: حاج آقا در این زمان کم ارزش ندارد که به ساوه بروم. همین جا در اتاق شما می خوابم و فردا صبح در خدمت شما هستم. یک دفعه حاجی گفت: برای احمد خیلی زشت است که رفیق و هم رزمش در پادگان بخوابد و به خانه او نیاید. تا این جمله را شنیدم انگار که بال درآوردم؛ حاج احمد مرا به منزلش دعوت کرده است. سوار همان ماشین شدم و راه افتادیم. در طول مسیر در خیابان شریعتی با ماشین یک خانم بدحجاب و بددهن تصادف کردیم. آن خانم هم از ماشین پیاده شد و هر چی از دهانشان درآمد به ما گفت. جعفر هم که پشت فرمان ماشین نشسته بود، درب ماشین را باز کرد و داد و بیداد کرد. حالا حاج احمد با لباس فرم سپاه در صندلی جلو نشسته بود. به جهروتی گفت: جعفر خجالت بکش؛ آدم با زن نامحرم که روبرو و اینگونه هم کلام نمی شود، ولش کن. بعد حاجی به من گفت: تو بیا بشین پشت فرمان. من هم پشت فرمان نشستم. وقتی حاج احمد جعفر را دعوا کرد، ترس مرا گرفت و خیلی آهسته رانندگی می کردم. یک مرتبه حاجی گفت: تو هم که ما را مسخره کرده ای؛ مقداری پایت را روی پدال گاز فشار بده. حاج احمد ما را به بازار سیداسماعیل و مغازه پدرش برد و شیرینی تعارف مان کرد و یک حال و احوال هم با کارگرهای شیرین فروشی کرد و به منزلشان رفتیم. در منزل حاجی، دور هم نشسته بودیم و برای هم از خاطرات عملیات می گفتیم. ساعت حدود ده و نیم شب بود که زنگ خانه حاجی را زدند. اتاقی داشت سه متر در سه متر قدیمی با سقف چوبی، که وقتی راه می رفتی سقفش تکان می خورد. معلوم بود که از خانه های قدیمی و چوبی بود. من پنجره اتاق را باز کردم و دیدم یک موتور هوندا که دو نفر سرنشین دارد جلوی درب خانه منتظر هستند. از همان بالا گفتم: بله برادر، با چه کسی کار دارید؟! یکی از آنها گفت: به حاج احمد بگویید جلو درب بیاید، از سوریه برایش پیغام آورده ایم. حاج احمد یک نگاهی از بالا به آنها کرد و گفت الان می آیم. رفت پایین و حدود ده دقیقه یا یک ربع طول کشید. وقتی که پیش ما آمد، دست هایش را پشت کمر و شروع کرد به راه رفتن داخل این اتاق سه متری. از ابتدای اتاق به انتهای اتاق می رفت و برمی گشت و گریه می کرد. تا آن لحظه من گریه حاج احمد را هیچ وقت ندیده بودم. به گونه ای که اشک هایش از گونه اش می چکید. ما هم جرات نداشتیم که از حاجی بپرسیم آن دو نفر چه مطلبی را گفتند که اینقدر برآشفته و ناراحت شدی. مقداری زمان که گذشت من جرات پیدا کردم و گفتم: حاج آقا ببخشید اتفاقی افتاده که شما اینقدر ناراحت شده اید و گریه می کنید؟ حاج احمد گفت: بدبخت شدیم، بیچاره شدیم، آبرویمان رفت. عین این جملات را می گفت. خدا لعنتشان کند و شروع کرد به اعتراض کردن پشت سر بعضی از آقایان. *دلیل این کارش چه بود؟ می گفت تیپ محمد رسول الله(ص) را سه قسمت کردند. نیمی از نیروها هنوز در منطقه انرژی اتمی در جنوب حضور دارند. بخش از نیروها در سوریه هستند و بخشی هم در تهران. تیپ مرا از هم پاشانده اند. حاجی با اینکه مشتاق جنگ با اسرائیل بود، ولی این حرف ها را زد. من بعدها حدس زدم که این صحبت های حاجی زمانی گفته می شود که او مطلع از حرف امام که فرمودند «راه قدس از کربلا می گذرد» شده است. ولی به ما چیزی نمی گوید و ما را هم به سوریه می برد. ادامه دارد...
جمعه ، ۱۸تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آشخانه]
[مشاهده در: www.ashkhane.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها