واضح آرشیو وب فارسی:فارس: «یومالنکبه» روایت چندین دهه رنج و آوارگی ملت فلسطین
در پانزدهم ماه مى سال 1948 (۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷) رژیم جعلی اسرائیل با آوارهکردن نزدیک به ۸۰۰ هزار فلسطینی تاسیس شد و این روز «یومالنکبه» (روز نکبت) نام گرفت.
به گزارش گروه بینالملل فارس، در پانزدهم ماه مى سال 1948 (26 اردیبهشت 1327) حادثهاى در تاریخ فلسطین روى داد که یوم النکبه (روز نکبت) نام گرفت؛ از نظر فلسطینىها این روز یادآور روزهاى تلخ یعنى اشغال سرزمینشان و مصادره اراضى و اولین موج آوارگى و اخراج بیش از 800 هزار فلسطینى از خانه و کاشانهشان است. یوم النکبه چیست؟ «نکبه» کلمه عربى و به معناى مصیبت است؛ یوم النکبه یا روز نکبت، اصطلاحى است که اشاره به جنگ رژیم صهیونیستی و فلسطین در سال 1948 دارد که در نتیجه آن، هزاران فلسطینى به اجبار ترک وطن کردند و آواره سرزمینهاى دیگر شدند، به عبارت دیگر، اشاره به روز نکبتى دارد که در آن روز، رژیم صهیونیستی تاسیس شد. هر ساله در روز پانزدهم ماه مى، فلسطینیها با برگزارى تظاهرات و تجمعات اعتراضى، از سالگرد این رویداد به عنوان سالگرد نکبت یاد مىکنند. در جریان درگیرى سال 1948 که سرانجام به تأسیس رژیم جعلی اسرائیل انجامید بیش از هشتصد هزار فلسطینى آواره شدند. بعد از گذشت 68 سال از موجودیت رژیم صهیونیستى و اشغال سرزمینهاى اشغالى شمار آوارگان به 4 میلیون نفر رسیده که همچنان بیشتر این آوارگان در اردوگاههایى در کرانه باخترى، نوار غزه و دیگر کشورهاى همسایه عربى زندگى مىکنند. تاریخچه اشغال گرچه رژیم صهیونیستى در 1327 تنها یک روز پس از خروج آخرین سرباز انگلیسى از فلسطین تشکیل شد، اما این اقدام زمینهها و ریشههایى داشت که به گذشتهها و افکار نامقدس باز مىگشت. زمینهسازى براى تشکیل این رژیم به نیم قرن قبل از روز اعلام تشکیل این رژیم یا روز نکبت باز مىگردد. پس از برپایى نخستین کنگره صهیونیسم در سال 1865 ش در شهر بال سوئیس و تصویب تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین، مهاجرت صهیونیستها به این سرزمین تحت حمایت استعمار انگلیس توسط سازمان جهانى صهیونیسم آغاز گردید. چهار سال پس از این تاریخ سازمان جهانى صهیونیسم با هدف تسریع در روند مهاجرت یهودیان، شرکتى تحت عنوان صندوق ملى یهود تشکیل داد تا براى سکنىگزیدن یهودیان مهاجر در فلسطین زمین بخرد. زمینهاى خریدارى شده توسط این صندوق به عنوان دارایى غیر قابل انتقال مردم یهود محسوب مىشد. پس از پایان جنگ جهانى اول، مهاجران یهودى به سمت فلسطین روانه شدند. در این تاریخ آژانس یهود براى هماهنگسازى و تسریع در روند مهاجرت یهودیان تشکیل شد. با روى کار آمدن هیتلر در آلمان، نازیسم بهانهاى شد تا روند مهاجرت یهودیان به فلسطین شدت یابد به گونهاى که شمار یهودیان ساکن در فلسطین به بیش از 650 هزار نفر در سال 1327 رسید این در حالى بود که تنها 12 درصد از خاک اشغالى فلسطین در تصرف یهودیان بود. از این زمان به بعد با حمایت علنى استعمار انگلیس خشونت برنامهریزى شده صهیونیسم با هدف فرارى دادن فلسطینىها و اسکان یهودیان مهاجر آغاز گردید. جنبش عزالدین قسام در این دوران آغاز شد اما توسط انگلیسىها سرکوب شد. در سال 1326 سازمان ملل که تازه توسط طرفهاى پیروز جنگ جهانى تشکیل شده بود و کاملا دراختیار آنان قرار داشت قطعنامهاى صادر کرد و سرزمین فلسطین را به دو بخش یهودى و فلسطینى تقسیم کرد. بلافاصله پس از صدور قطعنامه 181، کشتارهاى خونین گروههاى ترور صهیونیستى آغاز شد. از سال 1326 تا اردیبهشت 1327 چند کشتار وسیع از جمله بلده الشیخ، سعسع ،الجلیل، قطار قاهره، حیفا، دیر یاسین و ناصرالدین توسط گروههاى ترور صهیونیستى هاگانا اشترون انجام گرفت که در این قتلعامها هزاران فلسطینى اعم از مرد و زن و پیر و جوان کشته شدند و صدها هزار نفر از ساکنان بىپناه فلسطینى مجبور به رها کردن خانه و کاشانه خود شدند. تنها در کشتار دیریاسین که توسط دو گروه ایرگون و اشترون انجام شد 254 تن از افراد غیر نظامى کشته شدند. ... و سرانجام در چهاردهم ماه مى میلادى انگلستان استعمارگر از حضور خود در فلسطین چشم پوشید و همزمان با خروج کمیسر عالى انگلیس از فلسطین، صهیونیستها به سرکردگى «دیوید بن گوریون» موجودیت رژیم غاصب و جعلى صهیونیستى را با نام اسرائیل اعلام کردند و ساعتها بعد از این اقدام آمریکا و شوروى سابق این رژیم را به رسمیت شناختند و آژانس یهود نیز از قطعنامه 181 سازمان ملل متحد به عنوان سند شناسایى این رژیم نام برد. در واقع تنها نمىتوان صهیونیستها را عامل توطئه اشغال و آوارگى ملت فلسطین دانست. بلکه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت که اشغال فلسطین نتیجه توطئهاى شوم بود که در سال 1897 میلادى در شهر بال سوئیس شروع شد و طى مراحلى با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال 1917 میلادى مقدمات حضور صهیونیستها در فلسطین و واگذارى این سرزمین به آنها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد در تاریخ 29 نوامبر سال 1947 میلادى نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال 1948، قطعنامه شمار 181 خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودىها و عربها تقسیم کرد. 33 کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهاى اروپایى به این قطعنامه راى مثبت دادند و 13 کشور به آن راى مخالف و 10 کشور هم راى ممتنع دادند. این زمان بود که توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بینالمللى شکل آشکارترى به خود گرفت و قطعنامه 181 در سازمان ملل مهر تأییدى بود بر وجود یک توطئه جهانى براى اشغال فلسطین و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتى از پیکره کشورهاى اسلامى و عربى و واگذارى آن به مهاجران یهودى. این گونه بود که در آن زمان، سازمان ملل با تصویب این قطعنامه زمینه اشغال فلسطین و آواره شدن میلیونها فلسطینى بىگناه را فراهم کرد و عملا پا به عرصه توطئه شوم واگذارى فلسطین به یهودیان گذاشت. جالب این که در آن زمان حتى خود صهیونیستها با این قطعنامه مخالفت کردند، علت مخالفت آنها با این قطعنامه به زیادهخواهى صهیونیستها باز مىگشت. آنها معتقد بودند که پس از تصویب این قطعنامه تنها صاحب نزدیک به نیمى از مساحت فلسطین مىشوند در حالى که به دنبال کل فلسطین بودند تا از آن پلى براى تحقق رویاى دیرینه صهیونیسم یعنى تشکیل «اسرائیل بزرگ» از نیل تا فرات بسازند. این گونه بود که درست نزدیک به یک سال بعد از این قطعنامه، فلسطین بطور کامل به اشغال صهیونیستها در آمد و فاجعه آوارگى و بىخانمانى ملتى در تاریخ نوین که شعار دمکراسى و آزادیخواهى را سر مىدهد، شکل گرفت که مجامع جهانى، سازمان ملل، کشورهاى اروپایى و غربى در این جنایت شریک صهیونیستها بودند. در این میان، سهلانگاری کشورهاى عربى و اسلامى بر کسى پوشیده نیست و همه واقفند که اگر سستى و ضعف و چند دستگى کشورهاى عربى نبود، ما اکنون شاهد دردناکترین واقعه تاریخ یعنى مسئله فلسطین نبودیم و آوارگى این ملت مظلوم را نظارهگر نبودیم. تهدیدات فراروى رژیم صهیونیستى از آنجا که مقوله امنیت با هستى و بقاى رژیم اشغالگر اسراییل مترادف است لذا تمام امکانات داخلى و خارجىاسراییل براى حفظ امنیت ملى بسیج شده و روند امنیت ملى و عوامل ذاتى آن پیوسته در حال تغییر، تحول و ارتقا یافتن است. تهدیدات امنیتی مورد توجه رژیم صهیونیستی تهدیدات امنیتى علیه رژیم صهیونیستی را میتوان در عنوانهاى زیر مورد بررسى قرار داد: تهدیدات ناشى از عدم مشروعیت بعد از گذشت 68 سال اسراییل به دلیل ماهیت اشغالگر خود همچنان از سوى اغلب کشورهاى منطقه خاورمیانه مورد تحریم و عدم شناسایى مىباشد و به همین دلیل یافتن همپیمانان وفادار در منطقه در راس سیاست خارجى این رژیم قرار دارد. تهدیدات ناشى از موقعیت ژئوپلتیک امنیت ملى رژیم غاصب اسراییل تحت تاثیر منفى عامل جغرافیاى سیاسى قرار گرفته است. فقدان عمق استراتژیک قابل قبول براى رژیم صهیونیستی به عنوان یک آسیبپذیرى استراتژیک مطرح است. قلمرو محدود اراضى اشغالى و انزواى جغرافیایى از دیگر مسایل ژئوپلیتیکى است که رژیم صهیونیستی همواره با آن مواجه بوده و استراتژىهاى انتقال جنگ به خارج از اراضى اشغالى و رفتارهاى هجومى اسراییل پس از 62 سال به هیچ روى از بار تهدیدات مذکور نکاسته است. همزمان شدن یومالنکبه امسال با وقوع انتقاضه سوم یومالنکبه امسال (شصت و هشتمین سالگرد) با انتفاضه سوم فلسطین همزمان شده است؛ انتفاضه قدس در پی هتکحرمت مرتب نظامیان صهیونیست به مقدسات فلسطینی در ابتدای اکتبر سال گذشته ( 2015) آغاز شد. تا کنون در این انتفاضه بیش از 200 فلسطینی به شهادت رسیدهاند و صدها تن دیگر زخمی شدهاند. انتهای پیام/
95/02/25 :: 13:47
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]