محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845742875
مسی حیف شد، پنالتی همه چیز را خراب کرد! - پایگاه خبری آموزشی عصر بانک
واضح آرشیو وب فارسی:عصر بانک: آدم فضایی امروز صبح اشک ریخت. چیزی که از او ندیده بودیم. بعد هم اعلام کرد که با پیراهن تیم ملی آرژانتین خداحافظی می کند؛ حرفی که البته به نظر می رسد پس بگیرد.عصر بانک ؛ به گزارش ایسنا، احسان محمدی در «عصر ایران» نوشت: امروز اسم هیچکسی اندازه لیونل مسی در دنیا تکرار نمی شود. مردم در موتورهای جستجوگر دنبال اشک هایش می گردند. عاشقان فوتبال دوست دارند نزدیکش بودند، دست روی شانه اش می گذاشتند و می گفتند: «ببین لئو! همه بازیکن های بزرگ دنیا یه پنالتی هدر رفته توی زندگی شون دارن! همه شون! از مارادونا تا باجو!» در خلال کوپاآمه ریکا تماشاگری پلاکاردی را رو به دوربین ها نشان می داد با سه عکس از سه ستاره روز دنیا. مسی، رونالدو و زلاتان. روبه روی رونالدو عکس یک شیر بود، روبروی زلاتان یک ببر و روی مسی یک آدم فضایی! اما آدم فضایی امروز صبح اشک ریخت. چیزی که از او ندیده بودیم. بعد هم اعلام کرد که با پیراهن تیم ملی آرژانتین خداحافظی می کند. حرفی که البته به نظر می رسد، پس بگیرد. برای بازیکنی که هنوز 29 سال دارد، خداحافظی زود است و مردم آرژانتین کمپین #لئو_نرو راه انداخته و می خواهند به استقبالش در فرودگاه بروند. پیش از این یادداشتی نوشته بودم در مورد مسی. قبل تر از آن که سه فینال پیاپی را در سه سال متوالی از دست بدهد. از کنار جام ها با افسوس رد شود، دوربین ها او را نشان بدهند و کسی گونسالو هیگوآین را نشان ندهد که با فرصت سوزی محض مسی را به مغموم ترین ستاره دنیا تبدیل کرده است. بازخوانی اش شاید در این روز تلخ برای علاقه مندان به سبک بازی او بد نباشد: «سیاستمداران زندگی را شاید اندکی بهتر یا بدتر کنند اما رنگ به زندگی آدم ها نمی بخشند. زندگی را زیباتر نمی کنند. این کار را هنرمندان انجام می دهند. اگر کسی از شما بپرسد که خیام در زمان کدام شاه می زیست یا وقتی داوینچی لبخند ژوکوند را نقش می زند، کدام پادشاه تاج طلایی بر سر داشت، ممکن است شانه بالا بیندازید و بگوئید که نمی دانید. مردم سیاستمداران را فراموش می کنند اما هنرمندان را نه. بزرگی گفته است: «سیاستمداران میهمان تاریخ اند که می آیند و می روند اما هنرمندان میزبان تاریخ هستند و می مانند.» شاید خیلی ها ندانند که نام رئیس جمهور آرژانتین چیست اما همه پسر کوتاه قامت و سرخ گونه آرژانتینی ها را می شناسند. به جز ارنستو چه گوآرا که این شانس را داشته است که عکس اش حتی به پستوی دنج دفتر خاطرات و دیوار اتاق آدم هایی در پنج قاره راه پیدا کند، کمتر سیاست ورزی را می شود یافت که بچه هایی در هائیتی و تایلند و نیکاراگوئه و کنگو و ایرلند تی شرت هایی با نام یا عکس او به تن کنند. حتی وقتی بخش های خبری کوچه پس کوچه های خاک گرفته عراق یا پاکستان و افغانستان و سوریه را نشان می دهند که پس از یک انفجار تروریستی بوی باروت و خون می دهند، لابه لای جمعیت می شود، بچه هایی را دید که پیراهن های بارسلونا و آرژانتین منقوش به نام و شماره لیونل مسی را به تن کرده اند. این جادوی فوتبال است. لیونل مسی نه پنجه های جادویی رامبراند و بتهوون را دارد و نه چون میکل آنژ می تواند از سنگ های سخت جان، پیکره های شگفت آور بیرون بکشد، نه حتی چون پابلو نرودا به اسپانیولی شعر می گوید، چهره او گیرایی و جذابیت مردانه جان وین را ندارد، در باله هم شهرتی ندارد اما او یکی از هنرمندترین آدم های زمانه ماست که به زندگی مان رنگ می پاشد و آن را حتی در روزهای دشوار قابل تحمل می کند. کافی است چشم هایتان را ببندید و حیرت توام با ستایش و شادمانی تان را بعد از گلی که با لباس آرژانتین به مکزیک زد یاد آورید یا توپی را که بعد از دریبل نیمی از بازیکنان در اسپانیا به تور دروازه ختافه رساند،.وقتی در نوکمپ از لای پای بازیکنان بایرن مونیخ می گذشت و موبورهای آلمانی را مقهور کرد. وقتی در سال 2009 همراه با ارتش آبی -اناری کاتالان هر آن چه عنوان می شد، در فوتبال طراز اول دنیا کسب کرد را به نام خود رقم زد، آرسن ونگر گفت: «هر چیزی در زندگی می تواند هنر باشد. هر کاری که درست انجام شود، هنر است. وقتی اثر یک نویسنده بزرگ را می خوانی انگار سفری در ژرفای وجود انسان آغاز کرده ای و رازی درباره زندگی کشف می کنی. زندگی در ابعاد جزئی روزمره اش خیلی مهم است. چون همه سعی دارند این جزئیات را بدل به هنر کنند. فوتبال هم همین است. من فوتبال بارسلونا را هنر می دانم.» برای تکمیل حرف های ونگر، جان کیتس (با بازی مرحوم رابین ویلیامز) در فیلم «انجمن شاعران مرده» (اثر پیتر وی یر) در یک پلان تاثیرگذار به شاگردانش می گوید: «بچه ها! پزشکی، مهندسی، صنعت و پدیده های دیگر برای آن است که به واسطه شان زندگی کنیم اما ادبیات و شعر چیزی است که برایش زندگی می کنیم.» فوتبال و لیونل مسی را باید به ادبیات و شعر اضافه کرد. لیونل مسی یک هنرمند تمام عیار است. او به توپ لگد نمی زند. مسی با پاهایش شعر می گوید. باور کنیم که او فوتبال را در سال هایی که صفر-صفر و یک -صفر داشت به یک نتیجه کسالت بار و همیشگی تبدیل می شد، یا همه چیز در سانتر از جناحین خلاصه می شد، زیباتر کرد. شاید اساتید فنی ابرو به هم گره بزنند و تاکتیک را ماندگارتر و اثرگذارتر از دریبل بدانند اما باور کنیم که گاه «تلخی تازه به از قند مکرر» است. تکروی های مسی حتی وقتی از اندازه هم می گذشت، باعث شد در ساعات آخر روز در ایران لازم نباشد به سبک "نسیم" در بای سیکل ران برای باز ماندن چشم هایمان چوب کبریت زیر پلک هایمان ستون بزنیم! مسی مثل یک رویای شیرین در بیداری بود که خواب را دورتر می راند؛ حتی وقتی به رختخواب هم می رفتیم باز این لیونل مسی بود که رهایمان نمی کرد. وقتی در فینال جام جهانی 2006 زین الدین زیدان بزرگ از زمین اخراج شد و با آن چهره مصمم و قطره های درشت عرقی که از روی بینی اش لیز می خورد، بازوبند را از بازویش درآورد و از کنار جام طلایی به رختکن رفت، تلویزیون های دنیا سرگرم نشان دادن ضربه سر کشنده او به قفسه سینه یکی از خشن ترین بازیکنان دنیا (مارکو ماتراتزی) بودند، عادل فردوسی پور گزارشگر بازی گفت: «حیف شد. من خودم رو آماده کرده بودم که بعد از بازی بگم ممنونم زیدان برای همه لحظه های خوبی که با فوتبال زیبایت به ما بخشیدی. زیدان ممنون که توی این 10 سال بازیتو دیدیم و لذت بردیم.» ما هم مثل او دوست نداشتیم زیدان در آخرین بازی ملی اش به آن سبک و سیاق با مخمل سبز خداحافظی کند اما فوتبال سرشار است از کاش... کاش... حتی دیگو مارادونا فوتبالیست -آنارشیست آرژانتینی در فیلم مستند زندگی اش ساخته امیر کاستاریکا رو به دوربین می گوید: «حیف شد. کوکائین همه چیز رو خراب کرد. می دونی اگه کوکائین نبود من می تونستم چه فوتبالیست بهتری بشم؟ دنیا یه بازیکن خوب رو از دست داد.» حالا برای مسی هم می شود نوشت: حیف شد، پنالتی همه چیز را خراب کرد! لیونل مسی هنوز راه بسیاری در پیش دارد. هنوز هم از او جادو خواهیم دید. اما پیش از آن که دیر شود از مردی ستایش می کنم که با همه کوتاهی قدش، بر شانه او ایستادیم و لحظه های نابی را زندگی کردیم، مرسی مسی! برای همه لحظه های خوبی که در سال های اندوه و دود و خون به ما بخشیدی.»
دوشنبه ، ۷تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر بانک]
[مشاهده در: www.asrebank.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]
-
گوناگون
پربازدیدترینها