محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829526120
روایتی از عملیات آزادسازی نبل و الزهرا توسط گیلانی ها - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: در کتاب «بی قرار» زندگینامه شهید حامد کوچک زاده روایتی از عملیات آزادسازی نبل و الزهرا و همچنین نحوه شهادت شهید کوچک زاده آمده است.به گزارش دولت بهار، اهمیت شکستن حصر ۴ ساله دو شهرک سوق الجیشی و شیعه نشین نبل و الزهرا و نقش رزمندگان گیلانی در این آزادسازی به حدی بالاست که می توان در مورد آن بارها حرف زد . در کتاب «بی قرار» زندگینامه شهید حامد کوچک زاده روایتی از عملیات آزادسازی نبل و الزهرا و همچنین نحوه شهادت شهید کوچک زاده آمده است . در بخشی از این کتاب آمده است : هدف اصلی این بود که مردم شهرهای نبل و الزهرا از محاصرهٔ دشمن خارج شوند. این دو شهر با بیش از پنجاه هزار نفر جمعیت نزدیک چهارسال در محاصره دشمن بودند. مردم از ترس تروریست هایی که اطراف شهر کمین کرده بودند، نمی توانستند کاری بکنند. حتی بچه های کوچک هم باید نگهبانی می دادند… تروریست ها، زن ها و بچه ها را از روستای مایر که فاصلهٔ چندصدمتری با آنجا داشت، نشانه می گرفتند و می زدند. خیلی راحت به حیاط خانه ها مسلط بودند. روزانه تعدادی خمپاره یا بمب های کپسولی توی شهر می ز دند که صدای ترسناکی دارد… کار ها خوابیده بود. زمین های کشاورزی بین خاکریز خودشان و خاکریز تروریست ها بود. از زمین های کشاورزی نمی توانستند استفاده کنند . کارمند ها سر کار نمی رفتند. مردم صبح که بیدار می شدند، کاری نداشتند. کنار هم می نشستند تا ظهر. خانه ها جای امنی نبود. خمپاره می خورد به مناطق مسکونی و هر روز عدهٔ زیادی شهید و مجروح می شدند. در این چهارسال حدود هفتصد نفر شهید شدند. روزی که تکفیری ها کلک رشتی خوردند خاکریز دشمن بسیار مستحکم بود. وقتی بچه ها خاکریز را بررسی کردند دیدند این خاکریز شکستنی نیست، برای شکست آن به بیش از هزار نفر نیرو احتیاج بود. در شرایط ایده آل، حدود هزار نفر نیرو با حجم بالایی از تانک باید به خط دشمن می زند تا بتوانند از آن عبور کنند. اگر می خواستند خاکریز را بزنند، قطعا نیروهای معارضین بچه ها را دور می زدند، کار از تدبیر گذشته بود. باید با توکل و توسل پیش می رفتند . کل نیروهای حاضر به کار ۱۵۷ نفر بودند. از این تعداد، ده بیست نفر کارهای پشتیبانی انجام می دادند. حدود صد و بیست سی نفر باید می جنگیدند. غیر از این دو تا گردان فاطمیون همراه شان بودند که تعدادی از نیرو هایش با تجربه بودند و عده ای هم تجربهٔ کافی نداشتند. از جمع دو گردان فاطمیون، حدود چهل و پنج نفر را به جمعشان اضافه کردند. در مجموع برای کاری که نزدیک به بیش از هزار نفر نیرو می خواست، حدود ۱۸۰ نیروی عملیاتی دور هم جمع شدند. این تعداد تازه برای شکستن خط احتیاج بود. اگر می خواستند جلو بروند نیروی بیشتری هم لازم بود. فرماندهان به این نتیجه رسیدند که بروند شناسایی. سردار حق بین، خودش با فرماندهان رده بالاتری که آنجا ماموریت داشتند رفتند جناح های چپ و راست را شناسایی کردند . در نگاه اول مسیر کاملا بسته بود. راهی به ذهنشان رسید که خطرش کمتر از خطر شکستن خط نبود، مسیری از میان نیروهای داعش و النصره. بچه های شناسایی نبل می گفتند «ما از ترس مسیر چندبار رفتیم و اومدیم» سردار گفت «بریم خودمون از نزدیک بررسی کنیم» دوربین های خودی هم آن ها را هدایت می کردند. مسیری تا نزدیکی دشمن بود که از آنجا می توانستند از نزدیک امکانات دشمن را ببینند. پشت خیابان ها خاکریز ها ضعیف می شد و قابل نفوذ بود… تقریبا ساعت دوازده شب برگشتند. بعد از آن تا ساعت دو و نیم شب نشستند و با دو نفر دیگر فرماندهان، روی مسیرهایی که شناسایی کرده بودند، بحث کردند خستگی راه و بی خوابی اجازه نمی داد که درست تصمیم بگیرند. جلسه را انداختند به فردا ساعت هشت صبح. راه پیدا شده بود . فقط باید برای زمان عملیات تصمیم می گرفتند. هوا شناسی می گفت که پس فردا بارندگی است. برای همین بهترین حالت این بود که عملیات را شروع کنند. تصمیم گرفتند همان شب عملیات کنند. بنا شد ساعت ۸ شب عملیات کلید بخورد. با نیرو ها صحبت کردند. نیرو ها اول فکر می کردند همان خاکریزی است که قرار بود گردان یک به آن بزند. اما توضیح داده شد که مسیر دیگری پیدا شده است. در این طرح جدید، دشمن را دور می زدند و دشمن کلک رشتی می خورد. اولش نیروها یک مقدار سختشان بود. فرماندهان گروهان می گفتند «ما اصلا زمین و منطقه را ندیده ایم و توجیه نیستیم .» سردار، شرایط و موقعیت را برایشان توضیح داد. او گفت «به خاطر وضعیت هوا بهتر است همین امشب عملیات کنیم» نیرو ها هم پذیرفتند. ظهر بین الصلاتین با نیرو ها صحبت کرد. برای نیرو ها توضیح داد و (آن ها) توجیه شدند. می خواهیم شما رو بفرستیم تو دهن شیر سردار به نیرو ها گفت «آقا ما داریم یک کار خوب ولی سخت را انجام می دهیم. منطقه اش را هم اجمالا همه می دونید که کجاست. تو این محدوده حجم بالایی تلفات دادیم. چندین بار عملیات شده که ناموفق بوده. شهدای زیادی هم دادیم. همه شون امید داشتند به منطقه نبل و الزهرا برسند اما تا حالا کسی موفق نشده. حالا هم می خوایم انشاالله به کمک خدا بریم تا این خط باز بشه و این مردم از اسارت نجات پیدا کنند. یک کلام به شما بگم، می خواهیم شما رو بفرستیم تو دهن شیر . هر کی نمی تونه از دهن شیر فرار کند، نیاد. از این خبر ها نیست که فکر کنید داریم می ریم جای راحتی». با نیرو ها هماهنگ کردند که رمز عملیات نیم ساعت زود تر در جایی در نزدیک دشمن اعلام می شود، بین نقطه رهایی و مقر دشمن. با هماهنگی هایی که با عقب انجام شد، رمز و ساعت شروع عملیات به عهدهٔ سردار حق بین گذاشته شد. فقط تاکید شد عملیات در ساعتی باید شروع شود که به طلوع ماه نخورد. سردار با ده نفر رفتند بالای یک ساختمان سه طبقه مستقر شدند. از آنجا هم می توانست ارتباط بی سیمی داشته باشد، هم اینکه خودش با چشم وضعیت را ببیند که بچه ها چکار می کنند … پیش بینی این بود که بالای ۲۰ نفر شهید بدهیم، سه برابر این تعداد هم مجروح داشته باشیم. از آنجا که عملیات آزادسازی نبل و الزهرا بود و شهر به نام مبارک حضرت فاطمهٔ زهرا، با یک صلوات، رمز مبارک «یا فاطمه الزهرا» بود. ساعت دوازده و ده دقیقهٔ نیمه شب، رمز عملیات اعلام شد. رمز عملیات سه بار تکرار شد. سردار، سومین بار را نمی توانست بگوید. گریه سراسر وجودش را گرفته بود. صدای گریهٔ سردار در بی سیم پخش شد. حامد جانشین پدافند بود. مهدی و سردار حق بین و تقی لو رفتند رو به روی منطقهٔ دویرالزیتون. حامد هم با حاج حامد مدنی و آقای محمودی و چند نفر دیگر رفتند به منطقهٔ باشکوی. در آنجا پدافند شد دو قسمت . یکی مهدی با توپ ۱۴. ۵ و چند ادوات جنگی، یکی هم در همین دو بخش، تقسیم شدند. حامد و مهدی و بچه های پدافند، یک خداحافظی جانانه کردند و هرکدام رفتند به منطقهٔ خودشان. تا فاصلهٔ سی متری می شد به راحتی رفت. اما از آنجا به بعد سختی ها شروع می شد. نیرو ها چند متر اول را رفتند جلو، اما خیلی زود ادامهٔ کار به مشکل برخورد. تا ساعت دوازده و نیم امکان ادامه مسیر وجود نداشت. حدود بیست دقیقه از برنامه عقب مانده بودند. ماه داشت می زد بیرون. همه جا مثل روز روشن می شد و همه چیز به هم می خورد. دقایقی بعد ماه در آمد. برای اینکه مکالمه ای انجام نشود بیسیم ها را قطع کرده بودند. اما لطف خداوند شامل حال نیرو ها شد و یک تکه ابر جلوی ماه را گرفت. ساعت یک نیمه شب شد. خیلی بیشتر از حدی که فکر می کردند، طول کشید . هوا سرد بود. سردار روی پشت بام مقر، تندتند راه می رفت تا گرم شود. کمی آن طرف تر بچه ها روی زمین درزا کشیده بودند و نمی توانستند تکان بخورند. نیروهای دشمن کمتر از پنجاه متریشان ایستاده بودند. فقط کافی بود تا از این صدنفر، یکی دو نفر پایش بلغزد و یا سرفه کند. تلاش چند روزه این همه رزمنده به هدر می رفت و تعداد زیادی نیرو بدون هیچ دستاوردی شهید و زخمی می شدند. شکستن در قلعهٔ خیبر ۱۱۰۴۷۰ _ orig شلیک ها به صورت دید مستقیم و غیرمستقیم بود. خمپاره و ۱۰۷ که به صورت منحنی شلیک می کنند دید مستقیم ندارند اما ۲۳ که حامد باهاش کار می کرد جزو آتش های مستقیم بود. قرار بود عملیات با نارنجک شروع شود. ساعت یک و ربع اولین نارنجک های ما به سمت سنگرهای دشمن پرتاب شد. درگیری از سمت چپ شروع شد. حین درگیری به دوتا کمین سرسخت در سمت چپ برخورد کردند. دشمن، تیربار را بست بین بچه ها. چند نفری مجروح شدند. بچه ها شجاعانه تیربار را خاموش کردند و از کمین گذشتند . وقتی قسمت اول خاکریز و ساختمان های اول تصرف شد، دشمن دیگر نتوانست در عقبه مقاومتی از خودش داشته باشد. حامد دو مدل سلاح همراهش بود، توپ ۲۳ و دوشکا. توپ ۲۳ روی یکی از تویوتا ها سوار بود و به صورت سیار اجرای آتش می کرد ولی دوشکا ثابت بود. غیر از اینکه خودش اجرای آتش می کرد، با رد های بالا تر هم هماهنگی می کرد. حامد فنی ترین نیروی پدافند بود. ارتباط بی سیمی اش با مهدی بود و مهدی هم با یک بیسیم دیگر از فرمانده لشکر دستور می گرفت. غیر از مهدی، حامد با محمودی هم که مسئول هماهنگی آتش بود، ارتباط مستقیم داشت و دستورات را برای اجرا می گرفت. نیروهای پدافند در عرض بیست دقیقه بیش از هشتصد گلولهٔ توپ روی سر تروریست ها ریختند… در آن محدوده یک کیلومتری حتی یک گلوله هم اشتباه نرفت. اگر یک گلوله اشتباه می رفت، صد متر آن طرف ترش نیروهای خودی داشتند عملیات می کردند. بعد از بیست دقیقه آتش را قطع کردند. دشمن آماده بود تا در خاکریز ها بجنگد، اما دیدند عقبه ها سقوط کرده است. آن ها کاملا دور خورده بودند. اما چاره ای نداشتند جز مقاومت و کشته شدن. میانهٔ میدان محدوده ای بود که از اولش هم معلوم بود به یک گره ای بر می خورد. یکی از فرماندهان گفت: «دشمن در این محدوده مقاومت سختی می کند». نیم ساعتی آتش را به آن سمت هدایت کردند تا بتوانند یک مقدار دشمن را زمین گیر کنند . بعد از نیم ساعت که اتش را قطع کردند، نیرو ها آنجا را هم گرفتند. تا نزدیکی های چهار صبح درگیری ها ادامه داشت. بنا بود نیرو ها عقبه ها را مستحکم کنند و از پشت یا از رو به رو به آن خاکریز مستحکم بزنند. اما از پشت نمی شد. خوشبختانه تلفات نیرو ها هم کم بود. با توجه به آمادگی روحیهٔ نیرو ها، سردار عده ای را فرستاد تا هر طور شده آن خاکریز را تا قبل از اذان صبح بگیرند. نزدیک اذان صبح، نیروهای لشکر ۱۶ قدس گیلان به خاکریز زدند. قبل از اذان، سردار، توی بیسیم قرارگاه، سه تا الله اکبر گفت و اعلام کرد خط نبل و الزهرا آزاد شده است. همه از خوشحالی اشک شوق می ریختند. بلافاصله دستور دادند لودر بیاید و خاکریز ها را باز کند. خاکریز را باز می کردند و تروریست ها از فاصلهٔ کمتر از صد متری تیراندازی می کردند. از دست دادن خاکریز برایشان خیلی سخت بود. آن ها همچنان در سوراخ ها و زیرزمین هایشان مقاومت می کردند. وقتی جاده باز شد، ماشین ها آژیرکشان رفتند. چنتا از نیرو ها مجروح شده بودند . مجروحین را به عقب منتقل کردند. وقتی دشمن متوجه شد راه باز شده و ماشین عبور می کند ناامید شدند. همان تعداد کمی هم که مقاومت می کردند، زدند به درخت های زیتون و راه فرار در پیش گرفتند. آن شب یگان بچه های فاطمیون نتوانستند مناطق مورد نظرشان را بگیرند. لشکر هفت هم پشت خاکریز ماند. راهکار آن ها را هم لشکر ۱۶ قدس گرفت. نزدیک صبح، راه باز شده بود و یگان های درگیر موفق شدند بیایند و مناطق تصرف شده را از لشکر ۱۶ قدس تحویل بگیرند. نوک پیکان عملیات شکت محاصرهٔ نبل و الزهرا لشکر ۱۶ قدس گیلان بود . اگر لشکر ۱۶ به هر دلیلی شکست می خورد و عقب نشینی می کرد، دگیر کسی نمی توانست عملیات کند. از بی قراری تا شهادت در بخش دیگری از این کتاب آمده است: بچه ها خودشان هم نمی دانستند دامنهٔ کاری که کرده اند، چقدر وسیع است. همان بعد از ظهر، جبههٔ دشمن باز شد و نبل آزاد شد. دو ساعت بعد از آن، یگان دیگری با ماشین وارد روستای حردتنین شد. جبهه دشمن کاملا فرو ریخته بود. فردا صبح ادامه مسیر طی شد. روستای کوچک معرسه الخان، مرز بین نبل و نیروهای معارض بود. خاکریز ضعیفی هم آنجا بود. بچه های نبل به خاکریز حمله کردند. آن خاکریز هم سقوط کرد. بعد از این فتح باشکوه نیرو ها باید مراقب پانک دشمن می بودند. پدافند تثبیت منطقه، سخت تر بود. سرعت عمل نیروهای معارض بالا بود و نگه داشتن مناطق آزاد شده خیلی سخت تر. چون اهمیت کار بالا بود نیروهای لشکر گیلان فردای عملیات را هم آنجا ماندند. آن شب، تا ساعت دوازده و نیم بیدار بودند . سردار با دکتر اسلامی رفت بالای ساختمان و منطقه را نگاه کردند. مهدی و حامد هم آنجا بودند. دور و اطراف پر از درختان زیتون بود. تکفیری ها توی دو ساختمان سیصدمتری موضع گرفته بودند و تیراندازی می کردند. از شب قبل، تکفیری ها در آن ساختمان پنهان شده بودند، بچه ها دوشکا را بالای ساختمان گذاشتند که اگر تکفیری ها حمله کردند بتوانند جلویشان را بگیرند. از پنج صبح روز قبل از عملیات تا فردای عملیات که باید کارهای تثبیت مواضع انجام می شد، حامد پلک روی هم نگذاشته بود. حدود غروب بود که مهدی به حامد گفت «تو برو بخواب که امشب راه سختی در پیش داریم». حامد تا ده خوابید و مهدی سات ده بیدارش کرد. گفت «تو واستا بالاسر کار تا منم یه چرتی بزنم» حدود یازده شب مهدی هم رفت تا یکی دو ساعتی را چشم روی هم بگذارد. او تا ساعت دو خوابید . هوا سرد شده بود و صدای انفجار ها هم کمابیش ادامه داشت. مهدی بیدار شد، بچه ها چنتا توپ ۲۳ و چند توپ ۱۴. ۵ در حدود پنج کیلومتری خط پدافند سازماندهی کرده بودند. دوربین ترمال هم داشتند که مخصوص دید در شب بود. ۱۱۰۴۷۳ _ orig مهدی رفت توی یکی از ماشین ها و بخاری را روشن کرد. ساعت حدود دو نیمه شب بود. گرمای بخاری ماشین کم کم داشت چشم های مهدی را گرم می کرد که یک هو صدای انفجاری در فاصله چهار پنج متری، خواب را از چشمانش پراند. دور و برش را نگاه کرد دید گلوله بالای ساختمان اصابت کرده است. نمی دانست حامد بالای ساختمان است یا نه. انگار به دلش الهام شد حامد هنوز بالای ساختمان مانده باشد. بند دلش پاره شد دوید پای بیسیم. صدایی نمی آمد. رفت پیش بچه های جوادالائمه. آنجا هم خبری از حامد نبود. دوباره برگشت. بچه های بالای ساختمان ایستاده بودند و مهدی را صدا می زدند. از سر و صدای بچه ها سردار هم از خواب بیدار شد. سردار تازه یکی دو ساعت پیش خوابیده بود. صدای یکی دوتا از بچه ها آمد؛ آمبولانس… امدادگر… این وسط، یکی از بچه ها هم اسم حامد را هم برد. سردار می دانست بچه های پدافند کجا هستند . بلافاصله با دکتر راه افتاد. همین که خواستند ماشین را روشن کنند، دیدند یک ماشین قبضهٔ ۱۴. ۵ با سرعت به سمتشان می آید. ماشین رسید جلوی ساختمان. حامد پشت ماشین دراز کشیده بود و از پشت گردنش خون می آمد. سردار چند لحظه ای ماتش برد . روز قبل حامد با آن خوشحالی آمده بود و با هم عکس گرفته بودند. سردار یک مقدار داد فریاد کرد و سریع بچه ها را جمع و جور کرد. به دکتر گفت «نگاه کن ببین وضعش چطوره» دکتر حامد را معاینه کرد. اما چند لحظه بعد سری تکان داد و گفت «حاجی تموم کرده. شاید یک درصد احتمال برگشت داشته باشه». در روز آزادی نبل، حاج قاسم به سردار حق بین گفت «شما در قلعه خیبر را شکستید» مهدی تا صبح پلک روی هم نگذاشت. حالا که حامد رفته بود، راز بعضی از حرف ها و کار هایش را می شد فهمید؛ مثل آن روز جمعه ای که داشت با خودش شعر «باید گذر کرد از دنیا به آسانی» را زمزمه می کرد . با وقتی که توی ذکر «اللهم ارزقنی شهادت فی سبیلک» را می گفت. خیلی وقت ها بچه ها به شوخیم ی گفتند «اینو نخون ما رو به شهادت می دهی ها» روز قبل از عملیات یکی از بچه ها از حامد فیلم گرفت و پرسید «یک راز مگو بگو»، حامد در جوابش گفت «راز مگو فقط حسین» بعد دوباره سوال کرد «فکر می کنی تو این عملیات چندتا شهید داشته باشیم؟» گفت «انشاالله هیچی، یه دونه، اونم روی ۲۳». یعنی خودش. کتاب «بی قرار» نوشته احسان احمدی خاوه بر اساس زندگینامه شهید مدافع حرم حامد(مهدی) کوچک زاده توسط انتشارات بعثت ۲۷ به چاپ رسیده است. منبع: دیار میرزا
یکشنبه ، ۶تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها