محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828929284
نصیرشلال در ایسنا: خداحافظیام ناخواسته بود/ می‌خواهم مربی شوم
واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: نصیرشلال در ایسنا: خداحافظیام ناخواسته بود/ می‌خواهم مربی شوم
وزنه‌بردار المپیکی خوزستان می‌گوید در سالی که عزم خود را برای حضور دوباره در المپیک جزم کرده بودم و خیلی دوست داشتم دو المپیکه شوم، مصدوم و مجبور به خداحافظی شدم.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه خوزستان، نواب نصیرشلال با حضور در تحریریه ایسنای خوزستان در خصوص مسایل بسیاری از جمله آغاز کار وزنه‌برداری، رسیدن به تیم‌ملی، المپیک لندن، خداحافظی از وزنه‌برداری و ... به صحبت پرداخت. مشروح این گفت‌وگو را در زیر می‌خوانید. *آقای نصیرشلال به سال های دور برگردیم؛ از زمان آغاز فعالیت‌تان در وزنه‌برداری بگویید. مراحل رشد من در این رشته فراز و فرودهای بسیاری داشت؛ سال 80 بود که وزنه برداری را از شهرستان مسجدسلیمان آغاز کردم، آن زمان هیچ وقت خودم هم فکر نمی کردم که بتوانم روزی حتی به مسابقات کشوری بروم؛ چرا که هم دیدمان باز نبود و هم این که سن مان کم بود که بخواهیم چنین چیزهایی را برای خودمان در ذهن مان تجسم کنیم. سال 83 بود که تمریناتم را در باشگاه نفت اهواز ادامه دادم و آن زمان بسیار به صورت اتفاقی آقای ایوانف، مربی بلغارستانی تیم‌ملی به اهواز آمد و همراه با کادر فنی‌اش از ما تست گرفت و من هم توانستم در آن سن و سال، طبق معیارهای آن ها عملکردی قابل قبول داشته باشم. فکر می کنم از اوایل سال 84 بود که حضور در اولین اردوی تیم ملی را تجربه کردم و آن اردو خیلی به من کمک کرد و فکر می‌کنم در شش ماه نخستی که در آن اردو بودم، با توجه به تفاوت شرایط تمرینی در شهرستان و اردوی تیم ملی و همچنین تمریناتی که ایوانف و کادرش به ما می دادند، توانستم نزدیک به 60 کیلوگرم، رکورد بزنم. این رکورد خیلی به چشم می آمد و قابل قبول بود و از همین جا بود که در سن نوجوانی توانستم خودم را در تیم ملی جوانان جا بدهم و در سن جوانی هم توانستم خودم را در تیم ملی بزرگسالان ببینم. آن زمان آقای ایوانف به جز من، دو نفر دیگر را هم به عنوان استعداد از خوزستان شناسایی کرد؛ خوزستان آن زمان خیلی خوب بود و جایگاه داشت و به قول خودمان آن زمان همیشه چند اتاق تیم ملی در اختیار وزنه برداران خوزستانی بود؛ چیزی که اکنون دیگر شاهد آن نیستیم.
*آن استعداد مسجدسلیمانی مرحله به مرحله رشد کرد تا مسافر لندن شد؛ از حضور در المپیک بگویید. با توجه به این که المپیک هر چهار سال یک بار برگزار می شود، همیشه استعدادهایی هستند که شاید سال های قبل از آن شناخته شده نبودند ولی توانستند رشد کنند و به المپیک برسند. حضور من هم در المپیک لندن حاصل سال ها تمرین و حضور در اردوی تیم ملی بود و همان طور که گفتم از بدو ورودم به اولین اردوی تیم ملی ایران تا سال 2012 (المپیک لندن)، تقریبا 8، 9 سال، به صورت شبانه روز در اردو بودم و تمرینات مستمری داشتم. چه روزهایی بود آن روزها؛ چه آسیب دیدگی ها و جراحی هایی را پشت سر گذاشتم و چه روزهای بالا و پایینی داشتم و چه روزهای خوب و همراه با رکوردشکنی را پشت سر گذاشتم. به هر حال می خواهم این را بگویم که حضورم در المپیک یک شبه شکل نگرفت؛ اصلا در وزنه برداری استعدادی که یک شبه شکل بگیرد، نداریم و این رشته برای افزایش رکورد نیاز به تمرین و زمان دارد. البته در طول عمر وزنه برداری می توان در یک دوره کوتاه، یک بار افزایش رکورد زیاد داشت ولی پس از آن، افزایش رکورد به مرور و شاید سالی چهار، پنج کیلوگرم اتفاق بیافتد. *خیلی به کسب مدال فکر می کردید؟ در هر صورت المپیک 2012 حاصل سال ها تمرین بود که در نهایت جواب داد. من پیش از این که سال المپیک برسد، در سال 2010 نتوانستم در اردوها شرکت کنم ولی در سال 2011 باز مشغول به فعالیت شدم و عملکرد نسبتا قابل قبولی هم داشتم و شاید در سال 2012 کسی خیلی از من انتظار مدال نداشت ولی خواست خدا، تلاش خودم و دعای مردم باعث شد که بتوانم نشان نقره المپیک 2012 را به دست آورم. المپیک رفتن کلا مهم است و آن زمان من واقعا انگیزه داشتم و همه‌اش فقط به فکر این که مسافر لندن شوم، نبودم و برای کسب مدال خیلی انگیزه داشتم و واقعا روزهای سخت و پراسترسی بود و به هیچ صورت نمی توان آن روزها را توصیف کرد. *مدال نقره المپیک را گرفتید ولی پس از آن درگیر یکسری مسایل شدید که واقعا افت شما را در پی داشت و دیگر آن نصیرشلال لندن نبودید. خیلی عوامل پس از المپیک 2012، حداقل روی عملکرد من تاثیر گذاشت؛ یکی از دلایل این بود که ما پس از المپیک خیلی استراحت کردیم و تقریبا هفت ماه استراحت داشتیم و زمانی هم که شروع به کار کردیم، اختلافات فدراسیونی به وجود آمد و شاید تقریبا یک سال و نیم تا مجددا به اردو رفتن مان، فاصله ایجاد شد. این مدت زمان بسیار، روی بحث تاکتیکی مان تاثیرگذار بود، چرا که یکسری تمرینات و مرور تکنیک ها مختص اردو است و اگر ورزشکار حرفه ای از اردو دور باشد، با افت مواجه خواهد شد. پس از آن هم به اردو رفتم و شرایطم خوب بود ولی هیچ وقت به آن آمادگی المپیک لندن نرسیدم. در کل یک سال در مسابقات جهانی شرکت نکردم و یک سال هم مشکلات فدراسیون وجود داشت تا این که در سال 2015 در مسابقات جهانی شرکت کردم که در حرکت دو ضرب اگر می توانستم یکی از حرکت هایم را با موفقیت پشت سر بگذارم، مدال می گرفتم ولی متاسفانه آن اتفاق نیفتاد و مدالی که در دستم بود، از دست دادم و پس از آن هم که در سال 2016 در اردوها شرکت کردم و انگیزه ام بهتر از سال قبل بود، با مصدومیت مواجه شدم. *تا چه اندازه اختلافات فدراسیونی را ضربه به روزهای خوب خود می دانید؟ اختلافات وجود داشت و قطعا هم تاثیرگذار بود و روی عملکرد من نیز تاثیر خود را گذاشت ولی این که بخواهیم پس از گذشت چند سال، تقصیرات را گردن دیگری بیاندازیم، احساسا این کار را درست نمی دانم.
*افت بسیار شما پس از المپیک لندن این ذهنیت را به وجود آورد که نواب نصیرشلال به نقره المپیک بسنده کرده و دیگر اشباع شده است. مدال المپیک یک مدال استانی نیست؛ خوشحالم که اولین مدال المپیک استان خوزستان را کسب کردم و می دانم سال ها هم برای استان می‌ماند و برای خودم هم بسیار ارزش دارد که برای استانی مدال گرفتم که در همه چیز خوب است ولی مدال المپیک نداشت. واقعیت این است که افت داشتم و شاید انگیزه‌ام کم شد که در عملکردم نیز تاثیر گذاشت؛ طی این سال ها من هم مشکلات شخصی، اختلافات فدراسیون و دور بودن از اردوها را داشتم و نمی‌گویم که بی انگیزه نشده بودم ولی به کار علاقه‌مند بودم و اگر کاملا بی‌انگیزه شده بودم دیگر تمرین نمی کردم و اجباری هم نبود، چرا که مدال المپیک را گرفته بودم و می‌توانستم در اوج خداحافظی کنم. در هر صورت عوامل بسیاری در افت من تاثیرگذار بود. البته این طور هم نبود که طی این سال ها اصلا در مسابقه ای شرکت نکنم؛ همین سال گذشته، در آخرین هفته لیگ برتر کشور برای ملی حفاری به روی تخته رفتم و اگر من پیروز نمی شدم، ملی حفاری در رده چهارم قرار می گرفت ولی این تیم جوان و بومی موفق شد، در رده سوم قرار بگیرد. همچنین در این سال ها در اردوهای تیم ملی از ما رکوردگیری و برای لیگ برتر در نظر گرفته می شد. *شما بارها از این که از سوی استان خوزستان حمایت نشدید گله مند بودید؛ چقدر این موضوع را در افت این سال های خود تاثیرگذار می دانید؟ من و دیگر دوستان هیچ وقت از سوی استان حمایت نشدیم؛ در این سال ها هیچ وقت مسوولان ما نیامدند پا در میانی کنند و فشار بیاورند. به هر حال آن ها یا آن قدر توان و نفوذ نداشتند یا این که نخواستند کاری برای وزنه‌برداران استان کنند. طی این سال ها هر کاری کردیم، خودمان انجام دادیم. یعنی هر مشکلی بود، خودمان حل کردیم و واقعا طی این مدت هیچ کاری برای وزنه‌برداری خوزستان نشد و ما می‌توانستیم جایگاه خیلی بهتری داشته باشیم. دوستان اکنون فقط خودشان را می‌بینند. از این موضوعی که برای من به وجود آمده است ناراحت نیستم، فقط خیلی تاسف می خورم که جایگاه وزنه برداری استان مان خراب می شود.
* از وضعیت تیم‌ملی هم بگویید و به نظرتان چقدر شرایط آن، با آمدن سجاد انوشیروانی تغییر کرده است؟ شرایط روحی تیم پس از آمدن سجاد انوشیروانی خوب شده و یک همدلی و نظم خوبی در اردوها حاکم شده است. فکر می‌کنم تمریناتی که وزنه‌برداران در این بیش از دو ماه، با انوشیروانی داشته‌اند خیلی تاثیرگذار بوده است. تقریبا هفت نفر در اردو هستند که بهداد سلیمی پس از رفع آسیب دیدگی اش، در یک ضرب توانسته است، به 90، 95 درصد از آمادگی برسد، البته او هنوز کمی در دو ضرب مشکل دارد. بهادر مولایی هم شرایط خوبی دارد ولی متاسفانه به دلیل آسیب دیدگی در مسابقات جام فجر نتوانست عملکرد خیلی قابل قبولی داشته باشد. آقای براری هم خیلی خوب است. در دسته 94 کیلوگرم نیز سهراب مرادی را داریم که امید اول مدال طلای ایران در المپیک است و تمرینات خیلی خوبی را پشت سر گذاشته است و رکوردهای بسیار خوبی هم دارد. علی هاشمی را هم داریم که یک جوان با انگیزه و با استعداد است و در سال های آینده جایگزین خوبی در این وزن خواهد بود. در دسته 85 کیلوگرم هم کیانوش رستمی را داریم که یک وزنه بردار شناخته شده و قطعا امید مدال مان است. در همین دسته سیدایوب موسوی از خوزستان را هم داریم که واقعا با انگیزه است و می‌خواهد و خیلی خوب نیز تمرین می‌کند. از این هفت نفر به جز مرادی و رستمی، هر وزنه برداری در اردوی سطح دریا تمرینات خیلی خوبی داشته باشد، می تواند جزو تیم‌ملی باشد. *به نظر می‌رسد با آمدن انوشیروانی، تیم‌ملی به آرامش رسیده است. بله، همین طور است؛ در ورزش خیلی فشار روی ورزشکار است و اگر بخواهیم فشار عصبی هم به او وارد کنیم واقعا بد است و فکر می کنم نیاز به همدلی، دوستی و درک و فهم متقابل است که می تواند از سوی مربی ایجاد شود. انوشیروانی چنین شرایطی را دارد و توانسته است به خوبی با بازیکنان ارتباط برقرار کند. کمی از این موضوع نیز به این برمی گردد که او سال ها در کنار خودمان تمرین کرده است و کمی دیگر هم به روحیات و رفتار خودش بر می گردد. من فکر می کنم رویه ای که انوشیروانی در پیش گرفته است، می تواند قابل قبول باشد.
*انوشیرانی می تواند در المپیک هم مانند رقابت های آسیایی موفق باشد؟ قطعا کار در المپیک سخت تر است ولی او دو تجربه خوب را در مسابقات آسیایی و جام فجر داشته است، ضمن این که خودش تجربه حضور در المپیک را هم دارد و فکر می‌کنم هیچ مشکلی نباشد و اگر اعتماد به نفس خودش را از دست ندهد، در المپیک نیز موفق می شود. *تست دوپینگ ایلیا ایلین هم مثبت اعلام شده است، نبودش تا چه اندازه در عملکرد تیم ملی ما تاثیرگذار خواهد بود؟ قطعا نبود او تاثیرگذار است، چرا که یکی از شانس های مدال طلا است. یک کشور از ایلیا حمایت می کند و تمام مسوولان سیاسی و ورزشی کشورش از او حمایت داشته‌اند. به هر حال با علم سال 2016، نمونه آزمایش های سال 2012 بررسی می شوند و آزمایش هر کسی با این علم مثبت باشد، نمی تواند در المپیک 2016 شرکت کند. *و اما برسیم به مصدومیت شما و خداحافظی اجباری‌تان از وزنه‌برداری. سال های گذشته هم این مصدومیت بود و چند سالی بود که با این شرایط تمرین می کردم ولی هیچ وقت شرایطم مانند حال حاضر نبود؛ امسال در شروع اردوها که تقریبا اواخر فروردین ماه بود، کمی درد کمرم آغاز شد و کمی بیشتر از گذشته هم بود که با توجه به شرایط حساسی که وجود داشت، تمریناتم را قطع نکردم ولی یک روز که تمرین سنگین داشتیم، دردم کمی بیشتر شد و شدت آن دائما افزایش پیدا می کرد تا این که پیگیری کردم و متوجه شدم که مشکل من از ناحیه دیسک کمر بود و لگنم نیز بی‌ثبات شده بود. این مشکل باعث شد من یک تزریق کنار دیسک ها داشته باشم که خیلی هم به من کمک کرد و توانستم پس از یک هفته استراحت، تمریناتم را مجددا آغاز کنم. البته فقط 50، 60 درصد توانم به من اجازه تمرین می داد، در حالی که برای مسابقات المپیک تمام توان نیاز است. به هر حال مجبور شدم فشار را بیشتر کنم ولی باز دردم شروع و خیلی هم بدتر شد. دوباره پیگیر شدم و تقریبا نظر تمام پزشکانی که به آن ها مراجعه کردم، این بود که من نباید تمرین کنم و خطرناک است. پزشکان به گفتند اگر آسیب دیدگی ات، تشدید شود، باعث خواهد شد که پاهایت نیز با مشکل مواجه شوند. من به حرف دو پزشک اکتفا نکردم و به پزشکان دیگر هم مراجعه کردم و فیزیوتراپی انجام دادم ولی به این نتیجه رسیدم که سلامتی‌ام مهم‌تر است. قرار بود تزریق دیگری هم داشته باشم که نظر تمام پزشکان این بود که انجام آن خطرناک است و نباید انجام دهم و همین باعث شد که ناخواسته از وزنه‌برداری خداحافظی کنم. *در سالی مجبور به خداحافظی شدید که عزم‌تان را برای حضور در المپیک ریو جزم کرده بودید. من امسال واقعا با انگیزه تمرین کردم و شرایط و تمرینات خیلی خوبی داشتم. شرایط اردویی و فدراسیون نیز خوب بود و سالی بود که عزم خود را برای المپیک جزم کرده بودم و خیلی دوست داشتم، دو المپیکه شوم ولی به هر حال نشد و کاری هم نمی‌توان کرد. خودم واقعا ناراحت شدم، چرا که جایگاه خوبی در تیم‌ملی داشتم و جزو پنج سهمیه المپیک و به نوعی تقریبا برای ریو انتخاب شده بودم. هیچ وقت دوست نداشتم این اتفاق بیافتد. *برنامه‌تان در ادامه چیست؟ در حال حاضر چند برنامه برای خودم در نظر دارم؛ می‌خواهم درسم را در دانشگاه، در رشته تربیت‌بدنی به پایان برسانم و در کنار آن دوره های مربیگری را پشت سر بگذارم و دوست دارم در این عرصه مشغول به کار شوم.
*کار ساخت خانه وزنه‌برداری به نام شما که پس از مدال‌آوری‌تان در المپیک تصمیم به احداث آن گرفته شد، به کجا رسید؟ خیلی چیزها در حد وعده بود و خیلی ها قول دادند و فراموش کردند؛ این ها طبیعی است. اگر حمایت شود می خواهم این کار را خودم و با حمایت مسوولان انجام دهم و برنامه هایی نیز مدنظر دارم. *حرف پایانی. انتظار دارم که مسوولان استان واقعا از ورزشکاران حمایت کنند و به این صورت نباشد هر ورزشکاری که توانست دست و بال خود را جمع کند و به تهران یا تیم های دیگر برود، فراموش یا رها شود. بلکه مسوولان استان باید از ورزشکاران خود حمایت کنند تا آن‌ها در استان خود بمانند و سال ها تجربه خود را به دیگر علاقه‌مندان انتقال دهند. نه این که آن ورزشکار آن قدر بی مهری ببیند که این جا ماندن به ضررش باشد و خیلی راحت آن ورزشکار محل زندگی اش را تغییر دهد و محیط برایش قابل تحمل نباشد. به هر حال باید شرایط فراهم شود که یک ورزشکار بتواند در استان خود بماند و کار کند. ورزشکار سال‌ها تلاش می‌کند ولی وقتی تبدیل به یک برند می‌شود و می‌توان از آن استفاده کرد، به راحتی از آن می‌گذریم. مشکلی که الان داریم این است که ورزشکاران ما جایگاهی در استان ندارند. پریسا زنگنهمنش؛ ایسنای خوزستان
تاریخ انتشار: ۰۴ تير ۱۳۹۵ - ۱۴:۳۴
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[مشاهده در: www.javanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
ورزش
پربازدیدترینها