محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845129715
با مو ضوع مداحی می شود فیلم کمدی بامزه ساخت - پایگاه خبری رسانه قانون
واضح آرشیو وب فارسی:قانون: تلویزیون مجبور است یک بازنگری اساسی در سیاست هایش کند. عده ای هستند که تلویزیون را در یک مدار مصنوعی نگه داشته اند و راضی به تغییر شرایط هم نیستندقانون - مینا مهری / عکس : گل آرا سجاد یان سلیقه شخصی آدم ها می گوید که فیلمی باید اکران یا نباید اکران شود مارمولک در دولت اصلاحات ساخته شد که در آن زمان فضای کار بسیار متفاوت تر از قبل و بعد از آن دوره بود من و آقای روحانی باهم «مارمولک» را در شورای عالی امنیت ملی دیدیم آقای روحانی با «مارمولک» مخالف بود و علنا گفت که فیلم باید توقیف و با شماها هم برخورد شود الان اگر بخواهید کاری انجام دهید که کمی ساختارشکنانه باشد حتما باید مجوزهای اولیه آن رابگیرید چرخش را معمولا سر هر فیلم به من می گویند اما من خودم مارمولکی ام که هر دفعه به یک رنگ در می آیم من خودم «امکان مینا» را خیلی دوست دارم و نسبت به سایر فیلم هایم دید ویژه ای به آن دارم متاسفانه تلویزیون از یک تاریخی به بعد دشمن سینما بوده و هست اصلا مگر افخمی توانایی اجرا دارد؟ او یک کارگردان است و بهترین کاری که می تواند انجام دهد این است که فیلم خوب بسازد آدم باید ظرفیت خودش را بشناسد.الان اگر به من بگویند بیا و موتور سوار کن خب معلوم است که قبول نمی کنم حالا فکر کنید کنار افخمی آدمی هم گذاشته اند که گل سرسبدمنتقدان است خب نتیجه چه آش شوربایی می شود؟ تلویزیون مجبور است یک بازنگری اساسی در سیاست هایش کند. عده ای هستند که تلویزیون را در یک مدار مصنوعی نگه داشته اند و راضی به تغییر شرایط هم نیستند ما آدم هایی که در جبهه مخالف باشند و تعادل داشته باشند را نداریم.متاسفانه یا موافق افراطی داریم یا مخالف بی منطق.برای همین تحمل مخالف وجود ندارد آقای تبریزی با «لیلی با من است» شروع کنیم. این فیلم زمانی ساخته شد که دوردوم ریاست جمهوری آیت ا.. هاشمی رفسنجانی بود وآقای میرسلیم که تفکر سیاسی شان همسو با حزب موتلفه اسلامی است رییس وقت ارشاد بودند. از طرفی کشور هم در حالت گذار بود.مردم جنگ را از سر گذرانده بودند و تازه داشتند با شرایط جدیدی آشنا می شدند. می خواهم بدانم ساخت چنین فیلمی که برای اولین بار فضایی کمدی از جنگ ارائه می دهد نیازآن زمان بوده و به نوعی هزینه ای محسوب می شده که باید پرداخته می شده یا این طور نبوده و اصلا هزینه یا نیاز محسوب نمی شده است؟ من فکر می کنم برای کار فیلمسازی قاعده ای وجود دارد و آن هم این است که شما به عنوان فیلمساز باید مواضع تان را مشخص کنید البته اینکه می گویم به لحاظ مفهوم و مضمون است چون ممکن است فیلمی با توجه به گذشته ساخته شده و روایتگر بخشی از تاریخ باشد اما در هرحال باید از نظر مفهومی یا از زمان معاصر بیان کند یا مضمونی نسبت به آینده داشته باشد و«لیلی با من است» چنین قالبی برای فیلمسازی جنگ است.تا قبل از«لیلی با من است» هر فیلمی که ساخته می شد باید یکسری قوانین پروپاگاندا را رعایت و در حقیقت شکل تبلیغی خود را حفظ می کرد.ترس امری عادی است و از ویژگی های هر انسانی است اما بیان این مفهوم انسانی ساده برای جنگ و سربازی که در آن جنگیده است قابل گفتن نبود. تمام سربازها باید به عنوان انسان هایی نمایش داده می شدند که از چیزی نمی ترسیدند وشهامت خیلی بالایی داشتند .من زمان جنگ کارمستند می کردم وهمراه یکی از دوستانم از گردان ها،عملیات ها و حال و هوای جنگ مستند می ساختیم.همان زمان یکی از دوستان ما در جبهه خیلی می ترسید و این ترسش کاملا مشهود بودیا یکی از دوستانم بود که زمان بمباران کاملا از نظر اعصاب به هم می ریخت چون هر لحظه فکر می کرد ممکن است گلوله ای به سرش اصابت کند.این ترس خیلی طبیعی است و در وجود همه هست فقط شدت و ضعف دارد. فیلمسازی از سوپرمن ها و ابرقهرمانان نشان دادن شجاعت محض است اما وقتی می خواهیم از انسانی فیلم بسازیم که سرباز است باید بدانیم این آدم مجموع صفات و خصلت های مختلف است، مانند جمع ترس و شهامت. همین حس به من می گفت که باید چنین فیلمنامه ای ساخته شود. شما ممکن است این قضیه را به آن تعبیر کنید که این ماحصل مسیری بوده که جامعه طی می کرده و فیلم های زیادی در خصوص جنگ هم ساخته می شده است.اما این در اصل به روحیه فیلمساز برمی گردد.ما فیلمی ساختیم در مورد فردی که می ترسد به جبهه برود و برای آن که اثرگذاری اش بیشتر شود از مقوله طنز کمک گرفتیم و فیلم را در قالب کمدی ساختیم. خب با تمام این تعاریف به هرحال کمدی جنگی در آن زمان ساختارشکنی محسوب می شده و معلوم نبوده که سعه صدر در قبال این نوع فیلمسازی چگونه باشد. کار اول من یعنی فیلم «عبور»، فیلمی در خصوص جنگ بود و بعد از آن «در مسلخ عشق» را ساختم که هرگز اجازه پخش نگرفت. «در مسلخ عشق» فیلمی ساختارشکنانه محسوب می شد تا آن زمان هر فیلمی که راجع به جنگ ساخته می شد در خصوص پیروزی بود اما این فیلم راجع به شکست نیروهای ما و درنهایت عقب نشینی آنها بود که هرگز اجازه نمایش نگرفت.بعد از آن هم به قدری فیلم مثله و تکه پاره شده بود که قابلیت اکران نداشت. نترسیدید که با جنگ شوخی می کنید؟ آن هم برای اولین بار... یکی از مشکلات من این است که نمی ترسم و کلا آدم نترسی هستم. یادم می آید که «لیلی با من است» را با شرایط بسیار سختی ساختیم . این فیلم یکی از سخت ترین فیلم هایی است که تا به امروز ساخته ام اما نکته ای که وجود دارد این است که زمانی که «لیلی با من است» ساخته شد این طور نبود که فیلمی به راحتی تخطئه و از اکرانش جلوگیری شود.از طرفی ترکیب مدیران فرهنگی آن زمان به صورتی بود که برای چنین ساختارشکنی هایی بسیار با شهامت بودند.یکی از عوامل حمایت از این فیلم محمدحسین حقیقی بود که آن زمان ریاست بنیاد فارابی را بر عهده داشت و درحقیقت حمایت،پشتیبانی و تضمینی که او داد باعث شد ما بتوانیم «لیلی با من است» را بسازیم. یادم می آید آن زمان یک آقای روحانی قدکوتاهی بود که تمام تلاشش را می کرد تا «لیلی با من است» اکران نشود و به همه نهادها- از مجلس گرفته تا بسیج و وزارتخانه های مختلف رفته و- گفته بود که این ها قصد دارند جنگ را مسخره کنند و به خود من هم گفته بود که من نمی گذارم این فیلم اکران شود. مخالفان «لیلی با من است» چه کسانی بودند؟ روحیه محتاطی در وزارت ارشاد وجود داشت که مخالف اکران این فیلم بودند، عده ای هم از بیرون این وزارتخانه بودند که با «لیلی با من است» مخالفت می کردند. ما حتی در تهیه امکانات نظامی برای ساختن این فیلم هم دچار مشکل شده بودیم چون همه بعد از خواندن فیلمنامه می خندیدند و می گفتند: آقا نمی شود که با جنگ و جبهه شوخی کرد. حتی خیلی از دوستان و حامیان ما می گفتند که این کار دودمان تان را به باد خواهد داد.من هنوز که هنوز است فکر می کنم عرصه هنر ،عرصه ای است که باید به آن اجازه تجربه داده شود. ممانعت از رخدادهای تازه سینما باعث می شود عرصه هایی از این هنر که تا به حال نامکشوف مانده برای همیشه گنگ بماند و کسی جرأت نکند برای فیلم ساختن به سمتش برود.فیلم ها علاوه بر جنبه سینمایی و هنری شان نوعی مردم نگاری و بیان تاریخ هر کشوری نیز محسوب می شوند. این که نشان دهیم مردم در آن مقطع تاریخی چطور به مفاهیم نگاه می کرده اند و تعاریف شان از هر موضوعی چه بوده.در حقیقت هر فیلمی نشان دهنده تاریخی از زندگی مردم است. در مقابل مخالفان، موافقان فیلم هم کسانی بودند که تجربه جنگ را داشتند و کاملا با این فضا آشنا بودند. کاملا همین طور است. افرادی که دستی بر آتش داشتند می دانستند که ما داریم چه چیزی را می گوییم و اتفاقا ممیزها هم این موضوع را دقیق می دانستند.افرادی که فیلم را ممیزی می کردند کاملا می فهمیدند که فیلم واقعی است و هرآنچه در آن مطرح شده درست است ولی «صلاح» نیست که نمایش داده شود و «مصلحت» است که از اکرانش جلوگیری شود وگرنه همه می دانند که حرف،حرف درستی است. به عنوان مثال فیلم «خانه پدری» کیانوش عیاری را کسی نیست که بر درست بودنش شکی داشته باشد و در مقطعی رابطه هایی که بر زن ها و مردها حکمفرما بوده همین بوده است اما خب بنا بر همان قاعده «صلاح» نیست که این حرف ها گفته شود این فیلم هم توقیف می شود. آقای تبریزی به نظر شما اصلا می شود این مصلحت ها را برای سینما تعریف کرد؟ نه، به نظر من اینها سلایق شخصی است وسلیقه آدم ها می گوید که فیلمی باید اکران یا نباید اکران شود. درست مانند همان اتفاقی که برای سریال «سرزمین کهن » افتاد.این سریال بنا برخواست مدیرانی ساخته شد و بعد که آن مدیران از سازمان رفتند، مدیران تازه وارد گفتند که ساخت این سریال از اساس اشتباه بوده و باید متوقف شود. حالا امروز دوباره آن مدیرها هم رفته اند و تفکری مدیریت را برعهده گرفته که متقعد است «سرزمین کهن» باید ادامه پیدا کند آن هم بدون حذفیات و اصلاحات. در واقع ما درپروسه ای 8 ساله درجا زده و فقط هزینه داده ایم.به چه دلیل؟ فقط و فقط به سلیقه بعضی از آدم ها که می گفتند نباید تاریخ این طور نقل شود و بایدشیوه نقل فیلم عوض شود. الان که دردوره اعتدال هستیم فیلم ها بیشترین ضربه را از ممیزی می خورند. می خواهم بدانم آیا آن زمان که «لیلی با من است» ساخته شد ممیزی شد؟ «لیلی با من است» هیچ ممیزی عمده ای نشد.در حقیقت از اول انقلاب تا به امروز میزان ممیزی های ما رفته رفته افزایش پیدا کرده است. اوایل انقلاب ممیزی به این شکل و این حجم وجود نداشت و همه می توانستند درباره موضوعاتی که در فکرشان بود فیلم بسازند. البته نه اینکه اصلا ممیزی وجود نداشته باشد بلکه فقط در حدی بود که می گفتند فلان پلان یا دیالوگ حذف یا جایگزین شود . به تدریج این ممیزی ها بیشتر شد و دلیلش هم ضعف مدیریتی است.در حوزه فرهنگ خلاء حضور مدیرانی وجود دارد که به این حوزه مسلط باشند.ما مدیری نداریم که متوجه باشد اگر نقدی پایه اجتماعی قوی نداشته باشد کسی آن را نمی پذیرد. باید کاری کنیم که جامعه سالم داشته باشیم . اگر جامعه مشکلات نداشته باشد فیلمسازی دلیلی برای ساختن فیلم هایی که روایتگر معضلات باشند، ندارد اما وقتی این معضلات در جامعه وجود دارد ناخودآگاه فیلمساز هم در قبالش احساس مسئولیت می کند و فیلم می سازد آن وقت است که می گویند فیلم سیاه بوده و فیلمساز سیاه نمایی کرده است.درحقیقت اگر جامعه به سمت ایده آل شدن پیش برود خود به خود میزان ممیزی ها هم کم می شود. ممیزی همیشه در جوامعی زیاد است که مشکلات زیادی دارند. یعنی انگ سیاه نمایی به فیلم ها برای پنهان کردن ضعف های مدیریتی سایر نهادهاست؟ دقیقا. درحقیقت سعی در پنهان کردن ضعف های خودشان دارند.من می گویم شما نمی توانید فیلمساز را محدود کنید که بدحجابی که از نظر شما در جامعه وجود دارد را نشان ندهد،فیلمساز به جامعه نگاه می کند و کاراکترش را بر اساس چیزی که می بیند تعریف می کند و می سازد.علت فاصله فرسنگی تلویزیون با بدنه جامعه هم همین است زیرا در تلویزیون می گویند تمام کاراکترها باید حتما حجاب کامل داشته باشند ولی در حقیقت این حجاب کامل در تمام جامعه دیده نمی شودبه طور مثال در بخشی از این فاز سرزمین کهن روایتگر بخشی از داستان هستیم که در سال 1356 رقم می خورد. خب در سال 56 وضعیت حجاب ایران چگونه بوده؟ قاعدتا هرکسی به میزانی حجابش را رعایت می کرده وحجاب تمام افراد یکسان نبوده است. حتی با یک سرچ ساده اینترنتی تمام عکس های آن مقطع قابل دسترسی است.واقعا فاجعه است که شما سال 1356 را نشان دهی اما همه بازیگرانت مجبور به رعایت حجاب کامل باشند، راه حل این مساله هم حداقل استفاده از کلاه گیس هاست. تلویزیون باید به این بصیرت برسد که نمایش هر مقطعی از تاریخ باید باورپذیر و وفادار به واقعیت های آن زمان باشد. به نظر می رسد فرهنگ نیازمند مدیرانی ا ست که بتوانند این نیاز را برای مدیران ارشد توضیح دهند، مدیرانی مثل آقای ظریف در امورخارجه که قدرت چانه زنی داشته باشند. واقعیت قدرت نفوذی دارد که اجتناب ناپذیر است و اگر کسی بخواهد در مقابل واقعیت ایستادگی کند این خودش است که از بین می رود نه بخشی که آن را انکار کرده.فرهنگ مدیری می خواهد که این مساله را درک کند.می خواهم بگویم این برای ما معضل بزرگی است که هنوز خیلی از مشکلات ابتدایی در این عرصه وجود دارد که پاشنه آشیل آن محسوب می شود و نوعی فاصله گذاری بین رسانه و مخاطب است. حدود8 سال بعد از «لیلی با من است» شما فیلم «مارمولک» را ساختید. فیلمی که این بار قشری را مورد هدف فیلمسازی قرار داده بود که شاید تا قبل از آن شوخی با آن قشر به نوعی تابو محسوب می شد.شما این بار سراغ مساله روحانیت رفتید. این شهامت از کجا آمده بود؟ مارمولک در دولت اصلاحات ساخته شد که در آن زمان فضای کار بسیار متفاوت تر از قبل و بعد از آن دوره بود.ارتباط فیلمسازها با مسئولان فرهنگی خیلی نزدیک و دوستانه شده بود. دیگر کسی این طرف یا آن طرف میز نبود، همه همکار و دوست شده بودند که هدف مشترکی به اسم سینما داشتند.اولین اتفاقی که ماحصل این شرایط است آزاد شدن ذهن فیلمساز از محدودیت هاست البته طبیعی است که همواره خطوط قرمزی وجود دارد که خود فیلمسازان هم آن ها را رعایت می کنند اما من در مورد نزدیک شدن به مرزهای خطوط قرمز صحبت می کنم و نتایج آن کارهای شاخصی شد که تا قبل از آن امکان ساختش وجود نداشت.یادم می آید زمانی که مارمولک ساخته شد دو دسته نظر و جبهه گیری در قبال این فیلم وجود داشت؛ مخالفان شدیدی که مار ا تکفیری می دانستند و تا حد حکم زندان و اعدام ما هم پیش رفته بودند و می گفتند اینها لباس پیامبر را مسخره کرده اند. گروهی هم مردم بودند که به شدت فیلم را دوست داشتند. آن هایی که من و آقای محمدی را نمی شناختند خیال می کردند که ما قصد براندازی کرده ایم چون به هرحال روحانیت بسیار با حکومت عجین است و البته نگاه سومی هم وجود داشت و آن هم دید مخالفان باهوش نظام بود آن ها می گفتند خوب با یک فیلم روحانیت را تطهیر کرده اید! چون متوجه بودند که فیلم اتفاقا ضربه گیری برای جامعه روحانیت است و اتفاقا تبلیغ مناسبی برای آن است. گویا آقای روحانی هم آن زمان از مخالفان سرسخت «مارمولک» بودند. درست است؟ من و آقای روحانی باهم «مارمولک» را در شورای عالی امنیت ملی دیدیم. آقای روحانی با فیلم مخالف بود و علنا در روی من گفت که فیلم باید توقیف و با شماها هم برخورد شود. به هرحال هر آدمی نظری دارد که در جای خودش محترم است. آقای روحانی هم در آن زمان نظرشان این بوده . آقای تبریزی سوال بعدی ام را صریح بگویم . برای من که در این زمان با این اوضاع ممیزی و سانسور در سینما روزنامه نگاری می کنم، باورپذیر نیست که کسی در مورد جنگ یا روحانیت فیلم بسازد بدون آنکه قبل از آن با جایی مذاکره نکرده و مجوزهایی را نگرفته باشد. شما برای مجوز ساخت این فیلم ها رایزنی کرده اید؟ خوشبختانه یا متاسفانه آن زمان این طور نبود اما الان این وجود دارد که اگر بخواهید کاری انجام دهید که کمی ساختارشکنانه و متفاوت باشد حتما باید بروید و مجوزهای اولیه آن رابگیرید. مثلا الان چه حیطه ای در فیلمسازی نیازمند کسب مجوز و رایزنی است؟ به طور مثال اگر الان بخواهیم یک فیلم طنز در مورد مداح ها بسازیم قطعا باید با آن ها صحبت کنیم ودر جریان شان بگذاریم. می شود با این موضوع یک فیلم کمدی خیلی بامزه ساخت چون زمینه های ساخت آن خیلی وجود دارد. زمانی که مارمولک ساخته شد این محدودیت ها نبود ولی الان سکانس های مرتبط به مداحی در فیلم «پاداش» حذف شده است و این نشان از تغییر وضعیت دارد. شما اکرانی هم در شورای عالی امنیت ملی داشته اید؛ از آن اکران و فضایش می گویید؟ زمان اکران مارمولک شرایط عجیبی پیش آمده بود؛ از طرفی به شدت با فیلم مخالفت می شد و از طرف دیگر برای دیدن فیلم بلیت پیدا نمی شد و صف های طویل مقابل سینما ایجاد شده بود.زمانی که حساسیت ها خیلی زیاد شد ،برای ما یک نمایش در شورای عالی امنیت ملی گذاشتند که تمام اعضای آن آمدند تا فیلم را ببینند و درمورد آن تصمیم گیری کنند، به ما هم گفتند کنار ما بنشینید تا اگر در طول اکران سوالی داشتیم بتوانیم بپرسیم. اتفاق جالبی که افتاد این بود ؛ زمانی که قرار شد فیلم برای اعضای شورای عالی امنیت ملی به نمایش درآید خانواده های آن ها از این ماجرا باخبر شده و گفته بودند برای دیدن فیلم آن ها هم می آیند.کل سالن نمایش فیلم پر شده بود از خانواده های اعضای شورای عالی امنیت ملی و محافظان شان. زمانی که «مارمولک» شروع شد به پخش شدن در سالن، اعضای شورا با حالت عصبی ودر سکوت فیلم را می دیدند در حالی که کل سالن از صدای خنده خانواده هایشان پر شده بود. یک بار هم دو آقای روحانی از طرف دادگستری برای تصمیم گیری در مورد فیلم آمده بودند و به جای اینکه فیلم را نگاه کنند مدام یادداشت برمی داشتند. بعد از اینکه فیلم تمام شد به نمایندگان قوه قضاییه گفتیم خب حالا نظرتان راجع به فیلم چیست؟برایم خیلی جالب بود که گفتند از نظر ما اکرانش هیچ اشکالی ندارد چون آنقدر غیرواقعی ا ست که کسی تمایلی برای دیدنش ندارد در حالی که زمان اکران فیلم بلیت پیدا نمی شد. این نشان از فاصله با مردم دارد. گفتید که مارمولک هیچ ممیزی ای نشد؟ «مارمولک» در جشنواره کامل پخش شد اما زمان اکران یک سکانس آن حذف شد. چه سکانسی بود؟ صحنه ای بود که رضا مارمولک سوار قطار می شود که به مرز برود چند جوان دورش جمع می شوند و شروع می کنند به دست انداختنش. به او می گویند حاج آقا عمامه ات را برعکس گذاشتی او هم به تندی جواب شان را می دهد و در آخر هم می گوید:«سلام من را به مادرت برسون». البته این صحنه در نسخه ای از فیلم که دی وی دی شد وجود دارد. ماجرای تغییر اسم فیلم چه بوده؟ چرا تصمیم داشتید اسمش را عوض کنید؟ یادم می آید آن زمان ما فکر کردیم که ممکن است اسم «مارمولک» حساسیت زا باشد بنابراین با آقای محمدی به این نتیجه رسیدیم که شاید بهتر است اسم فیلم را عوض کنیم. حتی آقای محمدی در بین گروه سازنده جایزه گذاشت که اگر کسی بتواند یک اسم خوب برای فیلم پیشنهاد بدهد یک سکه به عنوان جایزه به او داده می شود. «آدرس خدا» آخرین اسمی بود که به آن رسیدیم و از تمام پیشنهادات بهتر بود اما آقای محمدیگفت، ارشاد اعلام کرده فیلم باید با همان اسمی که مجوز گرفته اکران شود و نیازی به تغییر اسم نیست اما بعد از اینکه فیلم نمایش داده شد خیلی ها اعلام کردند اگر اسم فیلم این نبود این مشکلات برایش پیش نمی آمد من هم گفتم اشکالی ندارد من اسم فیلم را عوض می کنم شما به ما اجازه اکران مجدد بدهید اتفاقی که هیچ وقت نگذاشتند رخ بدهد. در کنار تمام مخالفت ها،«مارمولک» حامیان بزرگی هم داشت. بله این بعد از آن بود که مقام معظم رهبری حامی فیلم شدند. زمانی که رهبری حمایت شان از این فیلم را علنی اعلام کردند سایر افراد هم گفتند که حامی این فیلم هستند ولی تا قبل از حمایت مقام معظم رهبری چیزی نگفته بودند.تنها کسی که برای اولین بار از این فیلم حمایت کرد شخص رهبری بود. این حمایت رهبری چطور بود؟ از دفترشان زنگ زدند و از فیلم تعریف کردند که فیلم بسیار خوبی بوده است و ... گویا خود آقای محمدی جلوی اکران «مارمولک» را گرفتند. آقای محمدی دچار استرس وحشتناکی شده بود چون تلفن های وحشتناکی می شد و او را تهدید های عجیبی می کردند. فضای عجیب و غریبی در زمان اکران «مارمولک» به وجود آمد مثلا در تمام نماز جمعه ها علیه این فیلم صحبت شده بود. یادم می آید زمانی که فیلم در دانشگاه تهران اکران شد، عده ای می خندیدند و عده ای دیگر با اخم به فیلم نگاه می کردند. یعنی همیشه فضای دوقطبی در قبال این فیلم وجود داشت. به نظرتان اگر الان «لیلی با من است» و «مارمولک» را می خواستید بسازید امکان ساختش بود؟ اول این را بگویم که الان به «مارمولک2» فکر می کنم.باید سعی کنیم که ظرفیت آن را به وجود آوریم و این اتفاق به مرور رخ می دهد. برای «دونده زمین» چرا آنقدر مشکل پیش آمد؟ چون شما در فیلم «دونده زمین» شرایطی را می بینید که انکارناپذیر است و برای اینکه بشود آن را انکار کرد نیاز به فرافکنی و جنجال هست؛ اینکه بزنی در مسیر دیگری و بگویی این فیلم می خواسته به مردم توهین کند. این فیلم حاوی نکات زیادی است که می گوید جامعه در آن دوران معروف 8ساله روبه اضمحلال می رفته و عملا در مسیر نابودی بوده است.حالا برای اینکه از آن دوران دفاع کنند می گویند این فیلم ربطی به آن دوران ندارد و قصدش فقط تخریب مردم بوده و این موضوع که این فیلم راوی شرایطی است که در 8 سال بر مردم گذشته را، منکر می شوند.اتفاقا اگر به خوبی در فیلم دقیق شوید متوجه می شوید که این فیلم به واقع دارد از آن دوران می گوید و اگر این اشاره خیلی رو نیست برای آن است که در آن صورت اصلا پروانه ساخت به فیلم داده نمی شد. چرا رفع توقیف فیلم و اجازه اکرانش 6 سال طول کشید؟ شما راضی به انجام اصلاحات فیلم نمی شدید؟ آنقدر که اصلاحیه می خورد. ما هر صحنه ای را در می آوردیم می گفتند یک صحنه دیگر هم باید حذف شود و چون تهیه کننده می خواست حتما در آن زمان نمایش داده شود تن به این اصلاحات داد. برای نمایش این فیلم عجله شد و درحقیقت نتوانستند بپذیرند که می شود در مقابل این هجمه ها از آن دفاع کرد. و اما برسیم به فیلم «پاداش». شما برای بار سوم سراغ یکی از مفاهیمی رفتید که شوخی با آن خط قرمز محسوب می شد:حج. اما این فیلم برخلاف دو کمدی ساختارشکنانه شما خیلی خوش اقبال نبود و مسیر پرپیچ و خمی را طی6 سال گذراند تا سرانجام به اکران رسید. این فیلم در مورد «حج» است. واقعیت این است که زمانی که شما به سفر حج می روید همراه هر کاروانی یک روحانی اعزام می شود تا نحوه صحیح نمازخواندن و به جا آوردن آداب را کنترل کند و مواظب باشد که دعاها درست خوانده شود. ما با این موضوع شوخی کردیم که خیلی هم بامزه از کار درآمد. این موضوع مثل یک خط در کل فیلم ادامه پیدا می کند که در نهایت با توجه به آن نتیجه گیری شده و مفهوم اصلی بیان می شود. ما با مداحی ای که در طول سفر می شود هم شوخی کردیم اما آن را هم حذف کردیم. جنس شوخی های حذف شده هم این بود که یک نفر در کاروان هست که زبانش می گیرد و مثلا «سین» را «شین» می گوید و خب این برایش سبب بروز مشکلاتی می شود یا قهرمان قصه از آذربایجان است و «قل» را «گل» می گوید و غیره. آخر فیلم با استناد به این صحنه ها رقم می خورد که چون تماشاگر این روند را ندیده است گیج می شود که خب چرا در آخر فیلم این اتفاقات افتاده. ایده اولیه فیلم پاداش از کجا آمده بود؟ من کم به سفر حج نرفته ام اما یک بار آن مربوط به زمانی می شد که با هنرمندان به خانه خدا مشرف شدیم و ایده اولیه «پاداش» برمی گردد به آن سفر.من در سفرحج با هنرمندان در تمام لحظات سفر کنار آقای انتظامی بودم و حتی سعی می کردم هنگام به جا آوردن اعمال هم ایشان را تنها نگذارم. آنجا بود که روحانی کاروانی توضیح می داد که برای هربار طواف به دور خانه خدا باید دعای مخصوص آن دور خوانده شود مانند دعای دور اول،دوم تا دور هفتم. یادم می آید که آقای انتظامی به من گفت کمال من چه کار کنم؟ من که نمی توانم این دعاها را حفظ کنم و بخوانم... من هم در جواب گفتم آقای انتظامی هرچه که دلت می خواهد به خدا بگو. ببین چه دوست داری بگویی، همان را به خدا بگو. آقای انتظامی هم گفت کمال دمت گرم! این شد ایده و جرقه اولیه برای ساخت فیلم «پاداش». قضاوت در مورد فیلم های شما انگار حد وسط ندارد... ما آدم هایی که در جبهه مخالف باشند و تعادل داشته باشند را نداریم.متاسفانه یا موافق افراطی داریم یا مخالف بی منطق.برای همین تحمل مخالف وجود ندارد. شما ببینید میزان اختلاس ها در آن دوران 8 ساله چقدر زیاد شده بود. شما قبل از «پاداش» و بعد از «مارمولک» ، فیلم «همیشه پای یک زن در میان است» را ساختید که برخلاف این دوفیلم کمدی- فانتزی است.آیا این نوعی تنفس شما بین این دو کاربوده یا نه ،اتفاقی این مسیر به این شکل طی شده است؟ من موقعی که فیلمی را کار می کنم بستگی به این دارد که چقدر بتوانم با آن ارتباط برقرار کنم.زمانی که تصمیم به ساخت «همیشه پای یک زن در میان است» گرفتم زمانی بود که تازه کتاب آقای سیدمهدی شجاعی را تمام کرده بودم و به نظرم قصه های کتاب فضایی پیشرو داشتند و این خیلی برایم جذاب بود که چنین ساختاری را وارد سینما کنیم و البته این فیلم مسیر خیلی متفاوتی را طی کرد تا رسید به چیزی که امروز آن را به اسم فیلم «همیشه پای یک زن در میان است» می بینید. چرا نتیجه کار از چیزی که در فکرتان بوده متفاوت شد؟ ما برای اینکه بتوانیم فیلم را بسازیم مجبور شدیم تغییراتی در آن ایجاد کنیم تا اجازه ساخت بگیریم.در حقیقت ساختار اولیه با چیزی که الان می بینید کاملا متفاوت است. فیلم در ابتدا ساختاری اپیزودیک و متفاوت داشت اما در نهایت به اینجا رسید.این فیلم روال عادی فیلمسازی را طی نکرد؛ بازیگران و تهیه کننده اش عوض شدند و خیلی پیشامدهای دیگر که نگذاشت این فیلم آن چیزی شود که باید می شد. زمانی که شما «خیابان های آرام» را ساختید خیلی از افرادی که جزو مخالفان سرسخت شما بودند گفتند تبریزی که فیلم «عبور» را ساخته امروز از عقیده هایش چرخش کرده است. چیزی شبیه آنچه تندروها به حاتمی کیا برای ساخت «به رنگ ارغوان» هم گفتند. چرخش را که معمولا سر هر فیلم به من می گویند اما من خودم مارمولکی ام که هر دفعه به یک رنگ در می آیم و مخالفانم می گویند معلوم نیست دفعه بعدی که تبریزی می خواهد فیلم بسازد قرار است چه کار کند! به هرحال دیدگاه های مختلفی وجود دارد و من هم سوای تمام آن ها دیدگاه خودم را دارم. مثل فیلمسازی من به آدمی می ماند که بالای یک بلندی ایستاده و افراد مختلف را می بیند و هر دفعه به سمت گروهی می چرخد و در موردآنها حرف می زند و فیلم می سازد. طبیعتا آن گروه دیگر ناراحت می شوند و این موضوع خوشایندشان نیست.به فیلم هایی که من می سازم فقط نگاه ساختاری و هنری نمی شود بلکه همیشه منتظر کشف ایدئولوژی مربوط به آن هستند و درصدد کشف حرف های مفهومی فیلم هستند خارج از جنبه هنری اش. خب به نظر شما این برای فیلمساز خوب است یا بد؟ من فکر می کنم خوب نیست. چون به عقیده ام نباید مضمون، سبب لطمه زدن به ساخت فیلم شود. می خواهم بگویم که ممکن است فیلمی از نظر ایدئولوژی با دیدگاه های عده ای متفاوت باشد خب این اشکالی ندارد چون ممکن است عده دیگری با آن موافق باشند اما همین عدم تطابق مضمون فیلم با جهان بینی کسی که آن را نقد می کند ممکن است سبب تخطئه کردن کل فیلم شود.حمایت دائمی از فیلمی وجود ندارد از طرفی من هم با کسی عهد اخوت نبسته ام که تا آخر با او در یک جبهه بمانم. یک وقتی ممکن است من تغییر مسیر دهم و زمانی هم ممکن است او مسیرش را عوض کند و من نخواهم به همراهی با چنین جریان فکری ای ادامه دهم.همین روحیه من باعث می شود که امروز خیلی راحت بگویم آقای روحانی با «مارمولک» مخالف بوده است. این افراد در حقیقت گاردشان را در قبال انتقادها باز می گذارند چون سنگری نیست که به وقت نیاز پشتش مخفی شوند. کاملا همین طور است. من فکر می کنم فیلمساز باید همین طور باشد و وابسته به هیچ تشکل یا جریان حزبی نباشد. استقلال فیلمساز از نظر من خیلی مهم است و اینکه تا جایی که می تواند در نقطه تعادل بایستد. من یادم می آید در مصاحبه ای گفتم که در مقطعی به نظرم محصورین می توانستند کیاست بیشتری به خرج دهند و شاید اگر این اتفاق می افتاد به جای آقای روحانی امروز آنها رییس جمهور بودند و از این خیلی جلوتر بودیم.این حرف من خیلی از دوستانم را ناراحت کرد که تو چرا این حرف را می زنی آن ها الان در حصر خانگی هستند و مشکلات دارند و زدن این حرف درست نیست اما خب عقیده من این بوده و بیانش کردم. در مورد فیلمسازی هم همین طور است. در حقیقت تبریزی خیابان های آرام و عبور از نظر ایدئولوژیک در گذر زمان فرق نکرده است؟ من فرق نکرده ام اما جامعه ما خیلی فرق کرده و از نقطه خیلی بالایی به نقطه پایینی رسیده است بنابراین من هم به عنوان فیلمساز به این تغییرات واکنش نشان می دهم.من به طور ناخودآگاه در تمام دوران زندگی ام در زمان حال زندگی کرده ام. به نظرم کسانی که وارد تشکیلات خاصی می شوند مجبورند از مانیفست حزب شان دفاع کنند حتی اگر خیلی دمده و ناکارآمد مثل قواعد کمونیستی باشد! خب چرا آدم باید چنین کاری کند؟ اینکه شما به خداوند اعتقاد دارید یک اعتقاد بنیادی است مانند قبول داشتن اصول دین ، اما در فروع دین چنین چیزی نیست از همین جهت می گویند باب اجتهاد برای فقها باز است. این یعنی نباید افرا دگمی باشیم و باید تا جایی که می شود با قواعد روز پیش رفت. «طبقه حساس» انتقادات زیادی به همراه داشت اما شما اعلام کردید که متفاوت ترین فیلم تان بوده است این فیلم راجع به آدم هایی است که وابسته به یکسری از اعتقاداتند و حالا شما می خواهید این وابستگی را مورد نقد قرار دهید.به نظرم دلیل اقبال مخاطب از این فیلم هم همین است.واقعیت فیلم ارتباط میان زن و مرد است. ایده اولیه این فیلم توسط آقای سیروس همتی مطرح شد؛ یک روز آمد و این بحث را مطرح کرد که این تعصب در بعضی آدم ها همین قدر زیاد است و فکر می کنم این موضوع در فامیل شان اتفاق افتاده بوده. «طعم شیرین خیال» اولین فیلم تان بود که شما موضع گیری تنذی در قبال حذفیاتش کردید. چرا؟ چون برای اولین بار بود که با خودم گفتم فیلمی می سازم که هیچ مشکلی برای آن به وجود نمی آیدو کسی به آن گیر نمی دهد و فقط راجع به محیط زیست است اما وقتی به آن هم گیر دادند دیگر جوش آوردم! «امکان مینا» انتقادات زیادی را به همراه داشت. خیلی از منتقدان معتقد بودند فیلمسازی که آثار موفق و تحسین برانگیزی مثل «پایان کودکی»، «مهر مادری»، «لیلی با من است» و به ویژه «مارمولک» را می سازد مسلما انتظارات از او خیلی بیشتر از چنین فیلمی است. من خودم «امکان مینا» را خیلی دوست دارم. واقعیت این است که همه فیلم هایم روی من تاثیر زیادی نمی گذارند اما «امکان مینا» اصلا این طور نیست و نسبت به سایر فیلم هایم دید ویژه ای به آن دارم.به نظر خودم حرفی را که می خواسته به حد متعادل زده و از نظر ساختار هم خوب است. آقای تبریزی برسیم به تلویزیون. امروزه شاهد گسست عجیبی بین هنرمندان و مردم با تلویزیون هستیم. به نظر شما چرا تلویزیون چنین مسیری را رفته است؟ متاسفانه تلویزیون از یک تاریخی به بعد دشمن سینما بوده و هست.نمی دانم چرا آب تلویزیون با سینما در یک جوی نمی رود. تلویزیون ما تا اطلاع ثانوی مثل سدی مقابل سینما ست و علتش را نمی دانم! تلویزیون مجبور است یک بازنگری اساسی در سیاست هایش کند. عده ای هستند که تلویزیون را در یک مدار مصنوعی نگه داشته اند و راضی به تغییر شرایط هم نیستند.مخاطب تلویزیون خیلی کم است وخب همین کم بودن مخاطب و آمار فاجعه را می دیدند که گفتند چه کار کنیم که بیننده جذب کنیم؟ جنجال کنیم و فحش بدهیم نمونه بارزش هم برنامه «هفت» است. شاید نکته غم انگیزش هم این است که یک کارگردان سینما بر مسند «هفت» نشسته و این اتفاقات رخ داده است. اصلا مگر افخمی توانایی اجرا دارد؟ او یک کارگردان است و بهترین کاری که می تواند انجام دهد این است که فیلم خوب بسازد.آدم باید ظرفیت خودش را بشناسد.الان اگر به من بگویند بیاروی دیوار مرگ موتور سواری کن خب معلوم است قبول نمی کنم چون توانایی اش را ندارم.حالا فکر کنید کنار افخمی آدمی هم گذاشته اند که گل سرسبدمنتقدان است خب نتیجه چه آش شوربایی می شود؟ قطعا تلویزیون نیازمند بازنگری است چون مسیری که آنها می رفتند به جاهای خطرناکی کشیده می شد. یعنی اگر به شما پیشنهاد اجرا بدهند، قبول نمی کنید؟ قطعا قبول نمی کنم، چون کار من چیز دیگری است
دوشنبه ، ۳۱خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قانون]
[مشاهده در: www.ghanoondaily.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها