تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837488291
حافظه جهانی یونسکو و ثبت نسخ مثنوی
واضح آرشیو وب فارسی:الف: حافظه جهانی یونسکو و ثبت نسخ مثنوی
احمد جلالی، سفیر در یونسکو، 27 خرداد 95
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۷ خرداد ۱۳۹۵ ساعت ۰۹:۱۵
بسیار اتفاق افتاده که موضوع ثبت آثار در یونسکو، در رسانه ها به شکل نادرست یا ناقص مطرح می شود و سوء تعبیرهائی پدید می آید. مشکل اصلی این است که بدون آگاهی درست و کافی از یونسکو و فلسفه و معنا و هدف و برنامه ها و آئینِ کار این سازمان، حرف هائی را رسانه ای می کنند که مبنای معتبری ندارد. اگر یک اتفاق خوب، که می تواند اسباب خوشحالی همه باشد، بد مطرح شود، و اطلاع رسانی غیر دقیق صورت بگیرد، گاهی اسباب سوء تفاهم و کدورت می شود، چنانکه مثلا این روزها در موضوع ثبت نسخ مثنوی مولانا چنین شده است. اولا، گاهی خلط مبحث می شود به این معنی که ثبت در فهرست میراث فرهنگی یا طبیعی یا معنوی یونسکو را با ثبت در حافظه جهانی اشتباه می گیرند. مبنای ثبت در میراث فرهنگی یا طبیعی، کنوانسیون ۱۹۷۲ است که مثلا ما تخت جمشید یا نقش جهان (میدان امام) اصفهان را ثبت کرده ایم، و اساس کار در ثبت میراث معنوی، کنوانسیون ۲۰۰۳ است که مثلا ما نوروز را به همراه شش کشور دیگر به عنوان یک میراث مشترک ثبت کرده ایم و حالا هم پنج کشور دیگر تقاضای پیوستن به آن را داده اند که پرونده اش در جریان است و هم آهنگ کننده کار هم ایران است. اما مبنای ثبت «حافظه جهانی» ، یک کنوانسیون جهانی نیست که به تایید پارلمانِ کشورها رسیده باشد، بلکه یک برنامه است که در سال۱۳۷۱ شمسی (۱۹۹۲ ميلادي) تاسیس شد، با این هدف که وضعيت حفاظت از مواریث مستند که در حافظۀ جمعی همۀ ملتها ارزشمند هستند ارتقاء پیدا کند، و شرایط بهتری برای دسترسي به آن در قسمتهاي مختلف دنيا ایجاد شود. تجربه های تلخ تاریخی نشان داده بود که چگونه مجموعه هاي مهمي در جهان در اثر حوادث طبیعی و جنگ ها و آشوبهاي اجتماعي و تاراج و پراكندگي و داد و ستد غيرقانوني، و یا كمبود منابع و بودجه و نگهداری نادرست آسیب دیده یا از میان رفته است. این مجموعه ها می توانند نسخ خطی با ارزش، نقاشی ها، فیلم، صفحه هائی که صداهای مهم را ضبط کرده اند و یا چیزهای دیگری باشند که بخشی از حافظه جمعی بشری در آن جای دارد که می تواند در معرض آسیب یا نابودی قرار گیرد. با چنین هدفی در سال ۱۹۹۳ میلادی كميته مشاوره بين المللي آي اي سي (IAC ) در پالتاسك لهستان تشكيل جلسه داد. این كميته طرحي ارائه داد كه به موجب آن نقش يونسكو در این خصوص عبارت است از آگاه كننده دولتها، نهادها و سازمانهاي بين المللي و ترويج مشارکت در اجراي پروژه های مربوط به این موضوع. تا کنون حدود ۴۵ كميته ملي حافظه جهاني در دنيا تاسيس شده. دفتر ثبت حافظه جهاني در سال ۱۹۹۵ ميلادي بنيانگذاري شد و از طريق توافقهايي كه در گردهماييهاي متوالي آي اي سي صورت مي گرفت، رشدكرد تا مردم دنیا را بیشتر به این برنامه آشنا کند. ثانیا، درست برعکس آنچه گاهی به نادرست تیلیغ می شود، برنامه حافظه جهاني برای آن است که بگوید فلان اثر، ميراث مستند جهان و متعلق به همه بشر است و بايد برای همیشه و به صورت كامل حفاظت و نگهداري شود و در دسترس هميشگي همگان باشد. برای رسیدن به این هدف، محل نگهداری آن اثر مطرح است نه پديد آورنده آن. دلیلش هم این است که جلوگیری از این آسیب ها در آن محل باید شکل بگیرد و تخصیص بودجه مناسب برای حفاظت از آن هم باید در آن محل تدارک شود. مثلا مکن است یک نسخه قدیمی و مهم قرآن یا شاهنامه یا قانون ابن سینا در کتابخانه ای در اروپا یا آسیا یا جای دیگر باشد که آن کشور می تواند آن را به کمیته حافظه جهانی یونسکو معرفی کند و ثبت شود. مثلا در سال ۲۰۰۷ میلادی دولت مصر اثری تحت عنوان «نسخه های خطی فارسی مصور و مذهب» را در فهرست حافظه جهانی یونسکو ثبت کرد. این میراث مستند شامل مجموعه ای حاوی ۷۱ نسخه خطی نادر است که سیر تطور هنر در کارگاههای پادشاهی ایران از قرن ۱۶ تا ۱۹ میلادی را نشان می دهد، و ویژگی مهم این مجموعه در این است که تاریخ مینیاتور اسلامی ایرانی و تحول مربوط به سبکهای خطاطی فارسی و هنر بر آمده از آن را در صفحات ساده و در آلبوم های مرقع در بر گرفته است. حالا آیا ما ایرانی ها باید ناراحت بشویم که چرا چنین اثری را مصر ثبت کرده؟! یا بالعکس، باید خیلی هم خوشحال باشیم که مصر آمده یک اثر بسیار مهم و تاریخی از جهات مختلف را که به فرهنگ و تمدن ما مربوط می شود مورد توجه قرار داده، ثبت کرده و در معرفی و حفاظت آن از انواع آسیبها همت کرده؟ قطعا این اتفاق خوبی است و ما هم خوشحالیم. اصلا یکی از اهداف برنامه حافظۀ جهانی این است که ملتها را تشویق کند که همه نسبت به آثار مستند ارزشمند ملتهای دیگر همت و حساسیت داشته باشند. در قرون قبل، بسیار اتفاق افتاده که قومی بر قوم دیگری، یا تفکری بر تفکر دیگری، پیروز می شده و از سر عناد و تعصب، آثار بزرگی از مستندات حافظه جمعی و تاریخی قوم مغلوب را نابود می کرده است. حالا هم دو نسخه خطی با عنوان «مثنوی معنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی رومی » برای درج در فهرست حافظه جهانی پیشنهاد شده به ترتیب تاریخ نسخه، نسخه خطی اول، نسخه خطی به شماره ۴۱ موجود در موزه مولانا در قونیه که به تاریخ دوم رجب سال ۶۷۷ هجری قمری کتابتش پایان یافته است، و دوم نسخه خطی کتابخانه آیت الله مرعشی که کتابتش به خط درویش علی محمد در تاریخ جمعه هفتم رمضان ۸۱۸ هجری قمری به پایان رسیده است. در موضوع ثبت این نسخ و نسخ معتبر قدیمی و ارزشمند مثنوی دیگر مولانا، در هرکجای دنیا که باشد، بحث خود مولانا یا کجائی بودنش یا مباحث کتاب مثنوی یا تمدنی که این اثر را به وجود آورده مطرح نیست بلکه موضوع، خود این نسخه های مهم و محل و شرایط نگهداری آنهاست. پس همۀ مردمانی که مولانا را از خود می دانند و به او علاقه خاص دارند باید خوشحال باشند که نسخه های خطی معتبر قدیمی و ارزشمند و فاخر مثنوی به لحاظ ملاکهای آئین نامۀ مربوط در یونسکو، در هر کجای جهان که باشند، در حافظه جهانی یونسکو ثبت شوند. ما بسیار استقبال می کنیم که نسخه های خطی مربوط به تمدن و فرهنگ و میراث زبان پارسی که در کتابخانه ها یا موزه های دنیا وجود دارند محفوظ بمانند و از طریق ثبت در یونسکو هم به جهانیان بهتر معرفی بشوند. اینکه در جهان امروز نسبت به این مواریث توجه می شود خبر خوبی است. ماسفانه در گذشته آثار بسیاری از تمدن ما را دیگران از میان بردند یا در اثر بی توجهی خودمان از میان رفت. با اینکه موضوع این یادداشت به خود مولانا مربوط نمی شود، مناسب می بینم عرض کنم که این وظیفۀ اهل فضل و فرهنگ است که تلاش کنند تعصب ها و نادانی ها را کنار بزنند و نگذارند آنچه را می باید اسباب تفاهم و همدلی و دوستی باشد، اسباب ایجاد فاصله و کدورت و شکاف میان ملتها بشود. میراث مولانا می تواند همه بشریت را به صلح و دوستی و تفاهم بکشاند. در سال ۲۰۰۶، بنده و سفیر محترم افغانستان و سفیر محترم ترکیه در یونسکو، با همکاری هم، مدال رسمی مولانا را در یونسکو تاسیس کردیم، و متنی را که هر سه نفر امضا کردیم سند تاسیس مدال شد. می خواهم در اینجا بخش هائی از ترجمه فارسی آن سند را که در سپتامبر ۲۰۰۶ به تصویب شوراي اجرائي يونسکو رسید در زیر بیاورم تا راهنمای ما در توجه به میراث مولانا در سطح جهانی قرار گیرد و نمونه ای باشد که، به جای مناقشات بی حاصل در امور فرهنگی، چگونه می شود همگی با هم به میراث مشترکمان احترام بگذاریم و آن را وسیلۀ تزدیکی بیشتر قرار بدهیم. در آن سند که به امضای سفرای هر سه کشور در یونسکو رسید آمده است: « . . . پيشواي معنوي، متفکر و شاعر نامي زبان فارسي Prominent Persian Language Poet) ، مولانا جلال الدين بلخي رومي در سال ۱۲۰۷ ميلادي در شهر بلخ (در افغانستان امروزی) متولد شد. او عملا" عمده زندگي خود را در قونيه (در ترکيه امروزي) گذرانيد و در سال ۱۲۷۳ ميلادي در آنجا درگذشت. او يکي از بزرگترين انديشوران و دانشمندان تمدن اسلامي است. وي بشريت را به مثابه يک کل، مورد خطاب قرار مي دهد و مي گويد: " گفتا که بنشناسم من خويش زبيگانه". با اين وجود مردم افغانستان، ايران و ترکيه او را شاعري از آن خود مي دانند. . . . مولانا دوازده سال را به نگارش شش جلد اثر بزرگ خود يعني مثنوي اختصاص داد . . . آثارش به کرات از زبان فارسي (Persian) به زبان هاي ديگر ترجمه ودر سطحي وسيع منتشر شده است . . . . جهان مولانا دنياي انحصار نيست بلکه برعکس به حالت انسان برتر اشاره دارد. انساني که به مرحله کمال رسيده باشد. او کسي را مورد تهاجم قرار نمي دهد و به عنوان انسان کامل و جوياي عشق، حقيقت و وحدت روح بشري، خود را در معرض انديشه همگان قرار مي دهد. . . بنابراين اجازه دهيد با ضرب مدال يونسکو به نام مولانا جلال الدين بلخي - رومي، يکي از بزرگترين شاعران، فيلسوفان و بشردوستان را که متعلق به کل بشريت است، و در ارتباط با هشتصدمين سالروز تولدش در سال ۲۰۰۷، بزرگ بداريم، به اميد به آنکه، اين مدال تشويقي باشد براي آنهائي که به انتشار انديشه ها و آرمان هاي مولوي مي پردازند که در واقع خود به مثابه نوعي انتشار ايده هاي يونسکو خواهد بود.»این را هم بگویم که: در سال ۲۰۰۵ هم قطع نامه بزرگداشت هشتصدمین سال تولد او تصویب شد. خیلی ها نمی دانند که یونسکو، برای این بزرگداشتها و ثبت ها، نه خودش متولي مي شود و نه متولي تعيين مي كند. اصلاً از نظر يونسكو در اين قبيل امور متولي بودن معنا ندارد. مولانا که یک کالا نیست که صاحب یا متولی داشته باشد. اساساً هدف اين قطعنامه ها و اين رويه در يونسكو وصل کردن است نه فصل کردن. این برنامه ها برای اين است كه ملتها را تشويق كند تا براي شناخت مفاخر ديگر فرهنگها و تمدنها تلاش كنند و يك احساس عام جهاني و بشري مشترك براي شناخت و حرمت اين مواريث برانگيزند و از اين راه ملتها را به هم نزديك شوند. اينكه شخصيتي به كدام ملت بيش از بقيه تعلق دارد اصولاً هدف و كار يونسكو نيست. یونسکو که جای بحث های تخصصی تاریخی نیست. اما تا آنجا که به فرهنگ و تمدن ما و منطقه ما مربوط می شود، ما افتخار مي كنيم كه تمدن كهن ما فرزندي داشته است كه شايسته آن است كه همه جهان او را و ميراث بزرگ او به زبان فارسي را از خود بدانند. بنابراين علاوه بر ايران، افغانستان، تركيه، تاجيكستان، و دنياي فارسي زبانان، كه به بزرگداشت مولانا و آثارش علاقه خاص دارند، اگر هر كشور ديگري هم، در يونسكو يا در هر جاي جهان، براي معرفی و ثبت نسخه های آثار مولانا تلاش کند اسباب خوشحالی همه مولانا دوستان است.بگذارید آنچه را که قبلا هم به مناسبتی گفته بودم، در اینجا یادآوری کنم و بپرسم که چرا ما بجای اینکه بر سر کجائی بودن مولانا مناقشه راه بیندازیم، در شناخت و معرفی معارفش تلاش نمی کنیم؟ در مورد اينكه مولانا اهل كجاست و از جهت تاریخی به كدام فرهنگ یا تمدن يا سرزمين تعلق دارد واقعياتي وجود دارد كه با سليقه و نظر يا تعصب اين و آن تغييري نمي كند. این کار مورخان است. اما در عالم معنا، از تعصبات و تنگ نظري ها كه بگذريم،واقعيت آن است كه كه مولانا يك صداست كه در هر جاي جهان كه بهتر شنيده شود به آنجا بيشتر تعلق دارد. اگر فرضاً كسي در صحراهاي آفريقا يا در دشتهاي سيبري يا در سرزمينهاي دور آمريكاي لاتين يا آمريكاي شمالي يا در جزيره اي دور در اقيانوسيه حرف او را بهتر و عميق تر از مثلا من ايراني بفهمد و هضم كند، آنوقت مولوي در باطن بيشتر از من به او تعلق دارد. مولانا و ميراث او یک پیام است كه بيش از همه به آن گوش و آن دلي تعلق دارد كه او را بهتر بفهمد و بشنود. در عالم معنا، اينجايي يا آنجايي بودن ملاكهاي ديگري دارد. بگذارید از خود مولانا در این باب بشنویم:گفت بوي بلعجب آمد به منهمچنان كه مصطفي را از يمنتا پيمبر گفت بر دست صبااز يمن مي آيدم بوي خدااز اويس و از قرن بوي عجبمصطفي را مست كرد و پر طرباحمد جلالی، ۲۴ خرداد ۱۳۹۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها