محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826873246
اتفاقی که اشک های امام خمینی(ره) را در آورد - پایگاه اطلاع رسانی بلاغ مازندران
واضح آرشیو وب فارسی:بلاغ نیوز: آقای طباطبایی هم نشسته بود جلوی ایشان؛ دید که علامه سمنانی دارد اشتباه می کند، برای اینکه این اشتباه ادامه پیدا نکند، رو کرد به علامه سمنانی و گفت طباطبایی من هستم؛ ایشان استاد من، آقای خمینی هستند.به گزارش بلاغ ، کتاب «عبد صالح خدا» خاطرات رهبر معظم انقلاب اسلامی از زندگی و سیره مبارزاتی امام خمینی(ره) با حمایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی از سوی موسسه جهادی(صهبا) منتشر شد. *آقای خمینی استاد من است یک وقتی علامه سمنانی آمده بود قم، همه علما رفته بودند دیدنش؛ آقای خمینی هم بود، آقای طباطبایی هم بود. از بس قیافه آقای خمینی و آن متانت، در ذهن آقای علامه سمنانی ـ پیرمرد ملایی بود ـ جلوه کرده بود، خیال کرد که او علامه طباطبایی است؛ چون قبلاً هم «تفسیر المیزان» یا مثلاً «روش رئالیسم» را خوانده بود و به مقامات علمی و مقامات فلسفی ایشان واقف بود، فکر می کرد که آن صورت ذهنی با این چهره و این قیافه تطبیق می کند و شروع کرد با آقای خمینی به گرم گرفتن و اینکه بله، من کتاب شما را خوانده ام، المیزان را خوانده ام. آقای خمینی هم آدمی که دستپاچه بشود، مثلاً فوراً بگوید که نه خیر! من نیستم، یا خجالت بکشد که حالا او دارد اشتباه می کند، چنین آدمی نبود واقعاً. مثل کوه همینطور نشسته بود و گوش می کرد. آقای طباطبایی هم نشسته بود جلوی ایشان؛ دید که علامه سمنانی دارد اشتباه می کند، برای اینکه این اشتباه ادامه پیدا نکند، رو کرد به علامه سمنانی و گفت طباطبایی من هستم؛ ایشان استاد من، آقای خمینی هستند. *مرحوم آیت الله خوانساری پای درس اخلاق امام من وقتی وارد قم شدم، درس اخلاق ایشان تعطیل شده بود. سال ها بود که تعطیل شده بود و درس اخلاق نداشتند؛ کما اینکه درس فلسفه هم نداشتند، تعطیل کردند، فقط یک فقه و یک اصول می گفتند، اما خب معروف بود که ایشان مدرس اخلاق بودند و درس اخلاق ایشان آنچنان گیرا و پرجاذبه بوده که گاهی یکی از بزرگان قم، یا مرحوم [سید صدرالدین] صدر یا مرحوم آقای سیدمحمدتقی خوانساری، نقل کردند که می آمدند در مدرسه فیضیه که ایشان اخلاق می گفتند، پای درس اخلاق ایشان می نشستند؛ در حالی که مرحوم صدر و مرحوم آقا سید محمدتقی خوانساری در رتبه، مقدم بر رتبه امام بودند؛ یعنی آنها مرجع تقلید بودند و رئیس بودند و شهریه می دادند. در عین حال ایشان می آمدند درس اخلاق آقای خمینی می نشستند. اینها را ما شنیده بودیم و درک نکرده بودیم، لکن گاهی در درس، ایشان به مناسبتی وارد بحث اخلاق می شدند و قیامتی بر پا می شد؛ طلبه ها گریه می کردند، اصلاً همه چیز را در دل انسان تغییر می داد. *امام تا روزی که آیت الله بروجردی در قید حیات بودند روی منبر نرفت مثلاً به ایشان اصرار می کردند طلبه ها که روی منبر بنشینند؛ روی منبر نمی نشست، روی زمین می نشست. تا بعد به اصرار طلبه ها، بعد از وفات مرحوم آقای بروجردی، ایشان روی منبر نشست. روز اولی که روی منبر نشستند، برای طلبه ها خیلی جالب بود و طلبه ها با خنده و با تبسم مسئله را استقبال کردند. آن بالا که نشستند، یکهو دیدند بالا نشستند و چیز تازه ای بود برای ایشان، خنده شان گرفت. این طوری شروع کردند، گفتند: بسم الله الرحمن الرحیم، روز اولی که مرحوم آقای [شیخ محمد حسین] نائینی(ره) روی منبر نشستند، گریه کردند و گفتند این همان منبری است که شیخ [مرتضی انصاری] روی آن نشسته، بزرگان روی آن نشستند؛ حالا کار به جایی رسیده است که ما می نشینیم، نوبت ما رسیده؛ و ما هم امروز بایستی گریه کنیم که حالا نوبت به ما رسیده. * تشکیل جلسه پیش از ورود امام ماقبل از ورود امام(ره) که در دانشگاه تهران تحصن کرده بودیم، چهار، پنج روز مانده به ورود امام، جلسه ای با دوستان تشکیل دادیم. اغلب دوستان هم از روحانیون بودند، گفتیم: خب، فردا امام وارد تهران می شوند؛ مردم می ریزند سرمان؛ هر کس کاری دارد، مراجعه ای دارد، حرفی دارد. باید از حالا آماده باشیم و تشکیلات بیت امام را منظم کنیم. هر کس مسئولیتی به عهده بگیرد. همه قبول کردند که بیاییم درباره این قضیه فکر کنیم. جلسه گذاشتیم، بنده گفتم: من می شوم قهوه چی. رفقا خندیدند و گفتند: شوخی می کنی؟ گفتم: نه، شوخی نمی کنم. اتفاقاً چون اهل چای هستم، چای خوب درست می کنم. من می شوم قهوه چی. گفتند: حالا شوخی نکن. گفتم: من شوخی نمی کنم؛ جدی می گویم؛ بالاخره منزل امام، یک چای ریز می خواهد. آن چای ریز، من باشم. این حرف موجب شد که جلسه ما به یک سمت خوب رفت. فرق است بین اینکه هر کس بنشیند جایی و هدف بگیرند که رئیس این تشکیلات چه کسی باشد؟ من در دلم بگویم بالاخره من مناسب ترم، شما بگویید من مناسب ترم. اینجا یک معارضه و دعوا می شود. ما در این دعوا، به قول زورخانه چی ها، لنگ انداختیم. گفتیم ما نیستیم؛ شغل ما قهوه چی گری. همه لنگ انداختند و کار سامان گرفت. *امام گفت از آمریکا می ترسید؟ من یادم نمی رود، آن زمان که جوانان لانه جاسوسی را گرفته بودند و جنجال بلند شده بود، شاید حدود کمتر از یک ماه گذشته بود، ما هم آن اوقات، اتفاقاً تازه از حج آمده بودیم. من و آقای هاشمی و یک نفر دیگر، از تهران به قم، خدمت امام رفتیم که بپرسیم بالاخره آنها گرفتار شده اند، حالا با آنها چه کنیم؟ باید بمانند، نمانند، نگهشان داریم؟ به خصوص که هم در داخل، دولت موقت، جنجال عجیبی [درست کرده] بود، هم در دنیا، آمریکا تهدید می کرد، اروپا تهدید می کرد، حتی کشورهای جهان سوم خیلی هایشان به ما دهن کجی می کردند و با بی شرمی علیه ما موضع گیری می کردند. هیچ کس هم در دنیا کمک نمی کرد ما را. وقتی که با امام این قضیه را مطرح کردیم، ایشان یک سؤالی کردند، رو کردند به ما با یک لحن عجیبی، گفتند: از آمریکا می ترسید؟ همین طور سؤال کردند. خب، ما اولاً اینکه منتظر این سؤال نبودیم؛ ثانیاً معلوم بود که نمی ترسیدیم، گفتیم: نه. بنده گفتم نه، آن برادرمان هم گفت نه، آن سومی یادم نیست چه گفت. وقتی ما دو نفر گفتیم از آمریکا نمی ترسیم، فرمودند: پس اینها را نگهشان دارید. ما گفتیم: چشم. بلند شدیم، آمدیم و ماجرای گروگان ها آنطور که دیدید در دنیا پیش رفت. *اتفاقی که اشک های امام را در آورد گاهی در مقابل کارهایی که به نظر مردم، معمولی می آید، آن روح بزرگ و آن کوه ستبر تکان می خورد و می لرزید. هنگام جنگ، بچه های مدرسه در نمازجمعه تهران قلک های خود را شکسته بودند و پول هایش را برای جنگ هدیه کرده بودند. آمدند همین طور دانه دانه قلک ها را شکستند، پول هایشان را ریختند جلوی ما، یک عالم قلک؛ تلویزیون این را پخش کرد. کوهی از پول درست شده بود، امام در بیمارستان با مشاهده این صحنه از تلویزیون متأثر شدند و به من که در خدمت شان بودم، گفتند: دیدی این بچه ها چه کردند؟! در آن لحظه مشاهده کردم که چشم هایشان پر از اشک شده است و گریه می کنند. *منزل فرزند امام کجا بود او برای خودش هیچ چیز نمی خواست، برای تنها پسرش ـ که عزیزترین انسان ها برای امام، مرحوم حاج احمد آقا بود و ما بارها این را از امام شنیده بودیم که می فرمود اعزّ اشخاص در نظر من ایشان است در ده سال آن حکومت و آن زمامداری و رهبری بزرگ، یک خانه نخرید. ما مکرر رفته بودیم و دیده بودیم که عزیزترین کس امام، در آن باغچه ای که پشت حسینیه منزل امام بود، داخل دو، سه اتاق زندگی می کرد. آن بزرگوار برای خود، زخارف دنیوی و ذخیره و افزون طلبی نداشت و نخواست؛ بلکه به عکس، هدایای فراوانی برایش می آوردند که آن هدایا را در راه خدا می داد. *حوله ای که امام با آن اشکش را پاک می کرد خدا حاج احمد آقا را بیامرزد که می گفت: این اواخر، وقتی شب ها امام گریه می کردند، دستمال برای پاک کردن اشک چشم شان کافی نبود! حاج احمد آقا این مطلب را به طور خصوصی می گفت. می گفت: برای ایشان حوله می آوردیم تا اشک چشم را با آن خشک کنند. اشک پیرمرد نودساله سخت تر از اشک جوان بیست و پنج یا سی ساله سرازیر می شود. هم چنان که همه کارهای آن پیرمرد، عجیب بود و جوانانه، اشک ریختن شان هم جوانانه بود. *حقیقتا یتیم شدیم سخت ترین کار این است که درباره فقدان امام عزیز و جان و ملت سخن بگوییم، حقیقتا همه ما یتیم شدیم.
جمعه ، ۱۴خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بلاغ نیوز]
[مشاهده در: www.bloghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها