واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: رسیدن به این اندیشه و عمل کردن بر اساس این نظریه، نیازمند ذهنی پویا و خلاق بود تا از سطح فهم های سنتی رایج در حوزه های علمیه فراتر رود و با تحجر و جمود موجود در حوزه های علمیه آن زمان مقابله کند و در عین حال، در این مسیر به ورطه غربزدگی و غربگرایی نیفتد و به انکار مبانی دینی در سیاست و حکومت نپردازد. رویکرد امام به مبارزه و تاسیس حکومت، نگاه دینی و تکلیف محور بود و نه رویکردی معطوف به قدرت و رسیدن به نتایج سیاسی آن. از خصوصیات برجسته امام اعتقاد واقعی و نه صوری به مردم و توان و رای و نظر آنان در پی ریزی حکومت بود. بر همین اساس بود که از ابتدا عنوان نظام سیاسی تازه را «جمهوری اسلامی» قرار دارد و نظام حکومت را مبتنی بر رای و نظر و خواست مردم بنا کرد. خیلی از افراد در آن زمان از اینکه از وضعیت انقلابی بعد از پیروزی، بهره گرفته نمی شود و امام به جای مردم تصمیمات مورد نیاز را اتخاذ نمی کند، شکایت داشتند اما امام خمینی بر این باور بود که در اسرع وقت باید به تاسیس نهادهای حکومت مبادرت کرد و در همه جا این تصمیمات را به رای مردم و اراده آنان متکی ساخت. با همین اعتقاد بود که با برگزاری چندین انتخابات در همان سال اول بعد از پیروزی، اصل نظام و قانون اساسی و دولت و مجلس را با نظر مردم نهایی کرد. ایشان میزان را در امور حکومتی، رای مردم می دانست و این سخن را از سر تعارف و تزیین و فریب مطرح نمی کرد. او واقعا خود را خادم مردم می دانست و ... مردم را ولی نعمت همه مسوولان و مشروعیت سیاسی حاکمان را هم بر اساس رای و خواست مردم تبیین می کرد. از نکات مهم در مواضع و عملکرد ایشان، بهره گیری از همه نیروهای سیاسی درون جبهه انقلاب برای حفظ نظام و خدمت به مردم بود. ایشان هرگز راضی نمی شد که کسانی از دایره انقلاب خارج شوند و حتی با کسانی که با مواضع غلط خود در مقابل نظام قرار می گرفتند همیشه با مدارا برخورد می کرد. البته کسانی به تدریج در مقابل انقلاب قرار گرفتند و از چرخه قدرت و نظام خارج شدند اما این خواست امام نبود بلکه نوع مواضع و عملکرد خودشان منجر به آن مسائل شد. هنوز یادم نرفته است وقتی بنی صدر به منافقین پیوست و مخفی شد امام چگونه او را نصیحت کرد که به دام شیاطینی که در خارج انتظار می کشند نیفتد و در ایران بماند و تالیف و تحقیق کند. از نوآوری های امام خمینی باید بر این نکته تاکید کنم که ایشان پای مصلحت را به فقه شیعه باز کرد و ضرورت توجه به مصلحت مسلمانان و نظام اسلامی در صدور فتوا و تصویب قوانین را برجسته ساخت. تا پیش از ایشان چنین وضعی را شاهد نبودیم و بیشتر علمای اهل سنت بودند که به مقوله مصلحت توجه نشان می دادند اما در عالم تشیع، شاید بتوان امام خمینی را برجسته ترین فقیهی دانست که به عنصر مصلحت و ضرورت توجه به آن در امور حکومتی توجه نشان داد و حتی نهادی مانند مجمع تشخیص مصلحت نظام را پدید آورد که در صورت نیاز بتواند حتی خلاف احکام اولیه و ثانویه، به موضوعات وارد شود و از فوت مصلحت نظام اسلامی جلوگیری کند. اجازه دهید با بیان یک نکته دیگر این مختصر را خاتمه دهم. امام خمینی از نادر فقهایی بود که معنویت و سیاست را درهم تنید و ورود به حوزه مسائل سیاسی را دون شأن جایگاهش به عنوان یک عارف ندانست، همان گونه که مخل شأن مرجعیت خود هم نمی دانست. به باور ایشان، اتفاقا کسانی که خود را تهذیب و بهدرستی تربیت کرده اند برای دخالت در امور سیاسی مناسب ترند زیرا آنان میل به دنیا ندارند و قدرت را برای خودشان نمی خواهند بلکه مجالی برای خدمت به مردم تلقی می کنند و از همین منظر، تقرب الی الله رخ می دهد. «خدا» هسته مرکزی همه اندیشه و عمل امام خمینی بود.
پنجشنبه ، ۱۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]