محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827071758
پاسخ حمیدرضا مدقق به مقاله محمد قوچانی درباره تلویزیون - سایت خبری تحلیلی بولتن
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: شرایط تلویزیون چندان مساعد نیست و حالا دیگر این واقعیتی است که علاقمندان رسانه ملی را هم به چاره جویی انداخته است. در این شرایط هر ایده و نظری می تواند بازتاب بسیاری پیدا کند.ماجرای امروز؛ معمای ژورنالیسم در سیما گروه فرهنگ و هنر: شرایط تلویزیون چندان مساعد نیست و حالا دیگر این واقعیتی است که علاقمندان رسانه ملی را هم به چاره جویی انداخته است. در این شرایط هر ایده و نظری می تواند بازتاب بسیاری پیدا کند. دیدگاه محمد قوچانی که در قالب سرمقاله ای در روزنامه «سینما» منتشر شد در همین راستا مورد توجه قرار گرفت. ایده محوری قوچانی در این سرمقاله تأکید بر لزوم توانمندی های ژورنالیستی برای سردبیری تولیدات تلویزیونی بود. این ایده اما چقدر عملیاتی است و سایر کارشناسان چه دیدگاهی درباره آن دارند؟ آقای قوچانی! کدام فقر؟ کدام ژورنالیسم؟ به گزارش بولتن نیوز، ایده محمد قوچانی در سرمقاله اش برای «سینما» درباره فقر ژورنالیسم در سیما واکنش هایی به همراه داشت؛ حمیدرضا مدقق سردبیر و مجری شبکه خبر پاسخ نسبتا تندی به این سرمقاله داده است طراحی یک پرونده جمع و جور به بهانه میزگردهای داغ برنامه «180 درجه» در روزنامه «سینما» و پیشنهاد نگارش سرمقاله ای مرتبط با این برنامه به محمد قوچانی نقطه شروع بازتاب های گسترده برای یک سرمقاله بود. سرمقاله ای که محمد قوچانی در کمتر از دو ساعت پس از پیشنهاد ما آن را به رشته تحریر درآورد اما ایده محوری آن آنقدر جذاب و قابل تأمل بود که با نظر سردبیر به جای سرمقاله تبدیل به تیتر نخست روزنامه شد. «فقر ژورنالیسم، فقر سردبیر در تلویزیون» عنوان یادداشت قوچانی به بهانه موفقیت برنامه «180 درجه» بود که خیلی زود مورد توجه رسانه های دیگر قرار گرفت و در برخی روزنامه ها بازنشر شد. اهالی تلویزیون اما با نگاهی نقادانه این سرمقاله را خواندند و نسبت به آن واکنش نشان دادند. حمیدرضا مدقق یکی از همین فعالان تلویزیونی است که سردبیری بخش فرهنگ شبکه خبر تلویزیون را برعهده دارد و خود سابقه همکاری با مطبوعات سینمایی را هم دارد. مرور کوتاه؛ بازتاب های یک ایده بعد از انتشار مقاله «فقر ژورنالیسم، فقر سردبیر در تلویزیون» در روزنامه سینما ایده محوری آن در فضای مجازی مورد نقد و بررسی برخی فعالان و کارشناسان قرار گرفت. در میان این حجم از نقد و نظر اما یادداشت نسبتا بلند میلاد دخانچی به عنوان مجری برنامه «جیوگی» در تلویزیون بازتاب بیشتری داشت و بعدها در خبرگزاری فارس و سایت مشرق هم بازنشر شد. دخانچی هرچند در ابتدای نقد خود رویکرد نقادانه قوچانی به رسانه ملی را ستوده بود اما در ادامه ضمن ارزیابی این یادداشت در چند محور به این جمع بندی رسید که «به همان میزان که رسانه کنونی از کمبود تهیه کننده رنج میبرد از عدم وجود منتقدان منصف نیز رنج می برد.» آنچه در ادامه می خوانید پاسخ یکی دیگر از برنامه سازان سیما به پیشنهاد محمد قوچانی برای خروج تلویزیون از وضعیت بحرانی فعلی است. مدقق: غیرسازی نکنیم! نزدیک به یک هفته پس از طرح ایده «فقر سردبیر و ژورنالیسم در سیما» حالا یکی از «سردبیران تلویزیون» دست به قلم برده و نکاتی را درباره این ایده مطرح کرده است. فارغ از قضاوت درباره نکات مطرح شده و به واسطه استمرار دیالوگ پیرامون این ایده در فضای رسانه ای یادداشت حمیدرضا مدقق را در ادامه می خوانیم؛ مطلب محمد قوچانی با عنوان «فقر سردبیر، فقر ژورنالیسم در صدا و سیما» در شماره 144 روزنامه سینما (23 فروردین) دربردارنده یک گزاره اصلی است: ورود بدنه مطبوعاتی کشور و رفع فقرِ نگاه ژورنالیستی سبب کارآمدی صدا و سیما می شود. اما این گزاره در نوشته قوچانی استوار بر بنیان های محکم و خدشه ناپذیر نیست. امری که به نظر نگارنده از ناآشنایی قوچانی با ساختار سازمانی صدا و سیما و ناآگاهی وی از علوم ارتباطات ناشی می شود. همین امر هم سبب می شود مطلبی که ظاهری خیرخواهانه و همگرایانه دارد، در باطن با دمیدن بر آتش دوگانه سازی های کاذب، مروج واگرایی های بیشتر شود. * ناآشنایی با ساختار سازمانی صداوسیما: قوچانی ساختار صدا و سیما را نمی شناسد. مثلا او نمی داند که معاونت خبر ربطی به آقای پورمحمدی (معاونت سیما) ندارد و در حالی که حتی بین دست اندرکاران کوچک ترین برنامه ها (مثلاً دو بخش خبری یا دو برنامه سینمایی یا اجتماعی) رقابتی جدی وجود دارد، منکر چنین رقابتی می شود. بر اساس همین بی اطلاعی نیز می توان اصلی ترین پیشنهاد قوچانی مبنی بر «ضرورت وارد کردن بدنه مطبوعاتی به صدا و سیما» را به سادگی رد کرد، چون برخلاف ادعای او، بسیاری از دست اندرکاران رسمی و غیررسمی سازمان صدا و سیما در معاونت های گوناگون (صدا، سیما، خبر و برون مرزی) را همکاران مطبوعاتی با خاستگاه های فکری و اجتماعی گوناگون تشکیل می دهند و طبعا آنها در قدرت و ضعف و یا موفقیت و شکست برنامه هایی که پخش می شوند نقش موثر و مسئولیت دارند. * ناآگاهی از علوم ارتباطات: قوچانی با علوم ارتباطات به عنوان علم حاکم بر چیستی، نقش، کارکرد و اثرگذاری رسانه ها بیگانه است. او در نوشته اش اساسا رسانه مهم رادیو را نادیده گرفته و توجه نکرده که لازمه هرگونه نظریه پردازی در زمینه رسانه تلویزیون (و همچنین رادیو)، توجه به تفاوت های موجود بین قالب های مختلف برنامه سازی است. بدیهی است که بین خبر زنده تلویزیونی، تاک شو، گفتگوی ضبط شده استودیویی و دیگر ژانرهای برنامه سازی تفاوت های بسیاری وجود دارد و نظریه ای که این تفاوت ها را لحاظ نکند به لحاظ علمی و عملی واجد ارزش نخواهد بود. او البته به درستی به این نکته اشاره می کند که «ژورنالیسم امروز فقط محدود به مطبوعات نیست» اما با به کار بردن قید «امروز» در این جمله نشان می دهد که اطلاعی از تاریخ رسانه ها ندارد. رادیو و پس از آن تلویزیون نه فقط امروز که از همان بدو پیدایش شان ابزارهای ژورنالیستی تلقی شدند و برخلاف باور نادرست رایج در محافل رسانه ای ایران که ژورنالیسم را فقط معادل «روزنامه نگاری» می داند، ژورنالیسم در علوم ارتباطات، چتری فراگیر داشته و کاربرد عبارت های ژورنالیسم مطبوعاتی، ژورنالیسم رادیویی، ژورنالیسم تلویزیونی (و اخیرا ژورنالیسم آنلاین) از دیرباز رواج داشته و دارد. از سوی دیگر قوچانی هر چند که در ابتدا عرصه ژورنالیسم را فراگیر می خواند، اما چند سطر پایین تر با تاکید بر آن که «خلق دوگانه ها و دوقطبی ها کار را جذاب می کند»، شروع به غیرسازی می کند و با خلق تقابل های «مطبوعات در برابر صداوسیما»، «خصوصی در برابر دولتی»، «حرفه ای در برابر غیرحرفه ای»، «کارآمد در برابر ناکارآمد» و «ما در برابر آنها» اولی را بر دیگری ارجح می داند. بر همین اساس این را هم می توان فرض کرد که چون خود او نیز سابقه مطبوعاتی دارد، آن کس که در نهایت رندانه «حرفه ای و کارآمد» قلمداد می شود، احتمالا کسی جز محمد قوچانی نخواهد بود. این نگرش خودپسندانه که متاسفانه سابقه ای طولانی در تاریخ رسانه های کشور دارد برآمده از همان دیدگاهی است که ژورنالیسم را فقط و فقط معادل روزنامه نگاری می داند. در این دیدگاه بدون در نظر گرفتن تفاوت های ذاتیِ موجود بین رسانه ها، مطبوعات با رادیو و تلویزیون، رقیب (و گاه حتی دشمن) فرض گرفته می شوند و در حالی که ژورنالیسم مطبوعاتی قدر می بیند و حرفه ای خوانده می شود، فعالیت رادیویی و تلویزیونی کم ارزش و غیرحرفه ای قلمداد می شود. بدیهی است که ثمره چنین دیدگاهی هم چیزی جز افزودن فاصله ها و عمیق تر کردن شکاف ها نبوده و نیست. امری که به نوبه خود، احتمالا سبب می شود کسانی نیز در رادیو و تلویزیون متقابلا از قوچانی بپرسند که آیا برچسب به اصطلاح «دولتی بودن» شامل روزنامه ها و نشریات نمی شود؟ اگر ژورنالیسم مطبوعاتی ما و سردبیرانش تا این اندازه حرفه ای و کارآمد هستند، پس چرا وضعیت مطبوعات ما نابه سامان است و شمارگان پایین؟ چرا پس از این همه سال هنوز در برخی از شهرستان ها حتی یک نسخه روزنامه یا نشریه نیز توزیع نمی شود؟ و آیا بدین ترتیب بهتر نیست که «حرفه ای ها» ابتدا به حیطه کاری خود سروسامان دهند و سپس گام در وادی های دیگر نهند؟ البته نگارنده ابداًض هیچ یک از این رویکردها را قبول ندارد و به جای کوبیدن بر طبل واگرایی با پیروی از باور حاکم در علوم ارتباطات معتقد است که رسانه ها هیچ گاه جای همدیگر را تنگ نکرده اند و به لحاظ تاریخی، نه دشمن و رقیب که مکمل هم بوده اند. علوم ارتباطات همچنین به ما می آموزد که با محو شدن تفاوت های ذاتی رسانه ها، در عصر حاضر با مفهوم «رسانه های هم پوشان(convergent media)» روبه رو هستیم. بر این اساس، رسانه های روزگار دیجیتال قابلیت بهره گیری توامان از هر سه محتوای متن، صدا و تصویر را دارند و ژورنالیست امروزی کسی است که مثلا هم بتواند مقاله بنویسد، هم گفتگوی رادیویی انجام داد و هم گزارش تلویزیونی تولید کند. بدین ترتیب در روزگار هم پوشانی، به جای نظریه پردازی های مبتنی بر فخرفروشی، تفاوت انگاری و دو قطبی سازی های جعلی و ارجح دانستن یکی بر دیگری که اساسا ضد توسعه است، بهتر است منادی نظریه های همگرای توسعه بخش باشیم. نظریه هایی که با تاکید بر «منافع ملی و منافع مشترک همه رسانه ها» در پی پدید آوردن یک نظام رسانه ای فراگیر باشند. در چنین نظامی، رسانه ها فارغ از همه تفاوت های شان احتمالا می توانند با پذیرش مسئولیت اجتماعی کارشان، بیش از هر کس دیگری بر عملکرد یکدیگر نظارت کنند و مدافع حقوق هم باشند. علوم ارتباطات یک آموزه بسیار قدیمی هم دارد. این که پیش از نگارش هر مطلب ژورنالیستی، باید به خوبی درباره موضوع، تحقیق و مطالعه کرد. آن قدر که درباره آن به اصطلاح به «اشراف کامل» دست یافت. اما تجربه نشان داده که گاه حتی ژورنالیست باسابقه ای مانند محمد قوچانی نیز متاسفانه این آموزه بنیادین را فراموش می کند. منبع: روزنامه تحلیلی سینما
جمعه ، ۳۱اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها