محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831433796
توصیه های صریح پرویز پرستویی به صداوسیما - نخست نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:نخست نیوز: پرویز پرستویی با انتقاد از مدیریت گذشتۀ صداوسیما، گفت: وقتی امثال حسن فتحی و داوود میرباقری نمی توانند در تلویزیون کار کنند، با این شرایط باید در این صداوسیما را بست... من هنوز هم تلویزیون را دوست دارم ولی رغبت نمی کنم کاری بکنم و از این قضیه هم متأسفم... خوش آمدید آقای علی عسگری، ولی تو را به خدا بیایید و همه ذهنیت های قبلی را پاک کنید. به گزارش نخست نیوز و به نقل از ایران، مهم ترین اتفاق فرهنگی هفته اخیر تغییر در مدیریت سازمان صداوسیما بود. محمد سرافراز بعد از تنها ١٨ ماه مدیریت بر حساس ترین سازمان رسانه ای کشور استعفا کرد و عبدالعلی علی عسگری به سمت رئیس سازمان صداوسیما منصوب شد. این تغییر با اظهارات چهره های سینمایی و فرهنگی همزمان بود و اغلب آنهایی که روزگاری در تولید پرمخاطب ترین و پرافتخارترین خروجی های این رسانه نقش داشتند از مخدوش شدن اعتماد شان به رسانه ملی گفتند و اینکه اگر اصلاحیات جدی صورت نگیرد حاضر نیستند با صداوسیما همکاری کنند. یکی از منتقدان جدی عملکرد این رسانه پرویز پرستویی بود که پس از هشت سال دوری بالاخره جمعه هفته گذشته رضایت داد در یک برنامه زنده استانی با نام «خوشا شیراز» حاضر شود. با این وجود این حضور هم خالی از گلایه نبود. نوک پیکان انتقادات این بازیگر شناخته شده متوجه برنامه «هفت» بود. صحبت های پرستویی با «ایران» نیز همچون دیگر فعالان سینمایی از دل پردرد نسبت به این برنامه نشان دارد و یکی از انتظارات جدی اهالی سینما از رئیس جدید این سازمان را هم تجدیدنظر در تیم مدیریتی و اجرایی این برنامه سینمایی می داند. او همچنین بر تعامل تلویزیون با سینما و حمایت از تبلیغ آثار روی پرده به عنوان دیگر توقع بحق سینماگران تأکید دارد. پرستویی البته علاوه بر جایگاه سینمایی اش به عنوان یک شهروند از لزوم پدیدآمدن یک اصلاح محسوس و قابل رؤیت در این سازمان می گوید و موضع ضعیف تلویزیون در شرایط فعلی را غیبت نیروهای کارآمد و بی اعتمادی بخشی از مردم و مخاطب عنوان می کند. با اینکه او معتقد است باید نگاه خوش بینانه ای به تغییر در مدیریت صداوسیما داشت از علاقه اش به حضور در این رسانه سخن می گوید و از چشم انتظاریش برای آشتی دوباره سریال سازان موفق با تلویزیون. بازیگر سریال های پرمخاطب «آپارتمان»، «رعنا»، «آشپزباشی»، «زیرتیغ»، «خاک سرخ» و... اگرچه در ابتدا تمایل چندانی برای صحبت در این مورد ندارد اما در نهایت حاضر می شود به خاطر همین نگاه خوش بینانه از توقع و انتظارات و انتقاداتش به صداوسیما سخن بگوید. به امید اینکه دست کم این گفت وگو برای تیم مدیریتی جدید رسانه ملی نکته هایی آموختنی دربرداشته باشد. عملکرد مدیریت سیما در ١٨ماه گذشته با فراز و نشیب های بسیاری همراه بود. در این دوران شاید یکی از پربحث ترین حوزه های فعالیت این رسانه مربوط به تعامل و انتظارات اهالی سینما باشد. فارغ از این توقعات که به آن نیز خواهیم پرداخت شما این دوره مدیریتی را چطور ارزیابی می کنید؟ در ابتدا قبل از هر چیز انتصاب دکتر علی عسگری به مدیریت صداوسیما را تبریک می گویم و آن را به فال نیک می گیرم چون تصورم این است که مدیریت جدید، قرار است برنامه ریزی و هدف متعالی تری در فرهنگ صداوسیما داشته باشد. با اینکه در دوره آقای ضرغامی مدیرانی بودند که ساز خودشان را می زدند اما به اعتقاد من حداقل ایشان اهل سینما بود، سینما را می شناخت و با اهالی سینما تعامل داشت اما متأسفانه از زمانی که آقای سرافراز - که بنده برای ایشان احترام قائلم و اسائه ادب نمی کنم - به مدیریت رسانه ملی منصوب شدند کارهای چشمگیری شاهد نبودیم بجز تغییرات مدیریتی و ادغام چند شبکه که فقط عده ای را بیکار کرد. اگر تمام اهتمام مدیر رسانه ای به جابه جایی و قلع و قمع مدیرها معطوف شود پس مسأله فرهنگ سازی چه می شود. این صحبت های من اگر چه تکراری است و از این بابت هم عذرخواهی می کنم اما ناچارم به این تکرار؛ که عملکرد و رسالت رسانه ملی خیلی فراگیرتر از آن چیزی است که الان هست. فرهنگ سازی فقط پخش برنامه های علمی، تخصصی، عرفانی و انسانی در یک شبکه خاص نیست. اگر قرار است فرهنگ سازی کنیم باید اول شناخت درستی از سطح فرهنگی مملکت خودمان داشته باشیم و فراخور حال آن برنامه بسازیم نه اینکه دائم نزول و سقوط کنیم. این اهمال و خطاها در دوره ای است که تلویزیون دیگر تنها رسانه جمعی نیست و رقیبان جدی بسیاری هم دارد. بله از همان دورانی که فعالیت شبکه های ماهواره ای جدی تر شد همه می گفتند ماهواره آمده و باید با این هجمه ای که از اقصی نقاط دنیا به کشور و فرهنگ ما روانه شده است مقابله بکنیم اما تمام این شبکه ها با سریال های ترک آمدند، مشتری پیدا کردند، فرهنگ ما را تحت تأثیر قرار دادند، خیانت را رواج دادند و به حریم خانواده ها خدشه وارد کردند و.... و در نهایت با وجود همه این اتفاق ها ما هیچ وقت نتوانستیم یک برنامه ریزی اصولی برای آنها داشته باشیم. شاید موارد استثنایی هم اتفاق افتاده باشد اما در اندازه ای نبوده که بتواند به مبارزه مسائل ضد فرهنگی و اخلاقی برود. حالا شرایط به اینجا ختم شده است که وقتی در کوچه و بازار با مردم روبه رو می شویم اغلب می گویند که ما اصلاً تلویزیون ایران را نمی بینیم. تلویزیون نه وجه فرهنگ سازی را مدنظر قرار داد و نه وجه سرگرم سازی را. این مسائل را قبلاً هم گفته ام، در همان روزهایی که حسن فتحی لطف کردند و ۵ قسمت سریال «شهرزاد» را به من دادند. همان زمان در اینستاگرام هم پست گذاشتم و مردم را به دیدن سریال دعوت کردم چراکه معتقدم حیف بود مردم این سریال را از دست بدهند، هر چند که نیاز به تبلیغ نداشت و بینندگانش سینه به سینه آن را به دیگران توصیه کردند. همان زمان گفتم که آقای سرافراز خوب است که شما هم سریال «شهرزاد» را ببینید و خوب است از این دست کارها بسازید. چه بخواهیم و چه نخواهیم باید باور کنیم که این مجموعه ١٠ سر و گردن از سریال های تلویزیونی بالاتر است. ببینید با اینکه برای سریال «معمای شاه» هزینه های آنچنانی شده است اما با ضرس قاطع می گویم تماشاگر ندارد؛ در مقابل بازتاب و تأثیرات سریالی که در شبکه نمایش خانگی عرضه شده است را به خوبی می بینیم. این را به عنوان شهروندی که در خانه ام قایم نمی شوم و در دل جامعه زندگی می کنم می گویم. وقتی مجموعه «شهرزاد» به شبکه نمایش خانگی آمد دیگر کسی فارسی وان و دیگر شبکه هایی که من نام و عنوانش را نمی دانم نگاه نمی کند. دیگر کسی سریال های ترک را که در شیرازه خانواده های ما ریشه دوانده است نگاه نمی کند. روشنفکر و غیر روشنفکر و عامی هم ندارد، همه شهرزاد را دیدند. به اعتقاد شما دلیل کوچ برنامه سازان موفق از صداوسیما به شبکه نمایش خانگی چیست؟ چه اتفاقی افتاده است که دیگر صداوسیما را رسانه خود نمی دانند. شما تمام کارهای داوود میرباقری را ببینید از «رعنا» و «گرگ ها» تا «امام علی(ع)» و «مختارنامه» همگی جزو پرمخاطب ترین سریال های تلویزیون بودند این یعنی سازنده آن آدم کار نابلدی نیست که بگوییم صداوسیما به این دلیل به آنها بها نمی دهد. میرباقری یکی از نوابغ عرصه فرهنگ و هنر است. به شبکه نمایش خانگی می رود چون در خانه اصلی اش که صداوسیماست جایی ندارد. حتی اگر مسائل مادی را هم به خودشان بسپارند می توانند به خوبی جذب سرمایه هم کنند. پس مدیران سیما نمی توانند بودجه را بهانه کنند. اگر بودجه ندارند، چرا این همه کارهای دم دستی تولید می شود؟ چرا فکر می کنیم که مخاطب تلویزیون از رشد کافی و وافی برخوردار نیست؟ سطح نگرش مردم ما خیلی بالاتر از این حرف هاست که این سطح تغذیه فرهنگی مان باشد. مگر سریال های حسن فتحی «شب دهم»، «میوه ممنوعه»، «پهلوانان نمی میرند» و ... کم مخاطب داشت؟ مشت نمونه خروار است، چرا ایشان باید خارج از این سازمان سریال بسازد؟ هرچند که تعداد بیننده های سریالش کم از بیننده های صداوسیما نیست. قرار است در صداوسیما یک کار بیننده عمومی داشته باشد؛ خب الآن برای «شهرزاد» این اتفاق افتاده است. به اعتقاد من با این شرایط باید در این صداوسیما را بست. یکی از دلایل رویگردانی سریال سازان موفق تلویزیونی به این موضوع برمی گردد که صداوسیما دستشان را باز نمی گذارد. شاید اگر آقای فتحی می خواست این ماجرا را در تلویزیون روایت کند دستش خیلی بسته تر و نتیجه هم متفاوت بود. بله صداوسیما یکسری خط قرمز هایی دارد که برای سریال سازان ما محدودیت ایجاد می کند اما همین کارگردان آمد و سریال موفقش را بیرون از صداوسیما ساخت و اتفاقاً آمار مخاطبانش هیچ فرقی نکرد به تعبیر دیگر اگر در تلویزیون هم پخش می شد باز هم همین مردم بودند که می خواستند سریال را ببینند. خب چه فرقی کرده است همه مردم الان دارند سریال را می بینند از مسئولان رده بالای مملکتی تا عامه مردم. مگر این سریال الان از مملکت دیگری مجوز پخش گرفته است یا مگر ملاک و معیار وزارت ارشاد متفاوت از ارزش ها و نگرش های رسانه ملی است. من این نکته را به عنوان یک شهروند می گویم اساساً قرار نیست ما جماعت فرهنگی کار سیاسی بکنیم. پس چرا این اعتماد در تلویزیون وجود ندارد. همه ما در این مملکت زندگی می کنیم و به قوانین آن پایبند هستیم و مصالح و موانع را هم خیلی خوب تشخیص می دهیم. به خدا شئون را خوب می فهمیم، حیثیت ایرانی را بخوبی درک می کنیم. یک کمی به مردم اعتماد و آنها را باور کنید. مردم و دست اندرکاران آثار هنری سرشان می شود که در کدام مملکت زندگی می کنند اگر نه مانند همان گروهی که به «جِم» رفتند و فعالیت می کنند می رفتند آنجا کار می کردند. خیلی بهتر از آنها هم بلدند کار کنند. مانده اند و با تمام سختی ها اینجا کار می کنند و با سیلی صورتشان را سرخ نگه می دارند. به هم اعتماد کنیم چرا یک زمانی ارگان تصمیم گیرنده در فرهنگ و هنر فقط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود اما الان همه با هم کار داریم. همه قرار است در کار هم دخالت کنیم و این به همان نبود اعتماد باز می گردد. همه در زیر مجموعه های مملکتی که در آن زندگی می کنیم مشغول کاریم و مسائل را بخوبی می شناسیم حتی اگر اعتقاد هم نداشته باشیم می دانیم که موظفیم آن را رعایت کنیم. وقتی رئیس جمهوری مملکتی از آن سر دنیا می آید و می داند که باید روسری روی سرش بگذارد ما هم به خدا این موازین را می فهمیم. همه شهروند این مملکت هستیم ولی متأسفانه همدیگر را باور نداریم و به خاطر نبود باور هزار جور بلا سرمان می آید و همه از کارهایمان می مانیم. نتیجه و عواقب همین بی اعتمادی به برنامه سازان و سریال سازان موفق، شده است بی اعتمادی مخاطب به رسانه ملی! الان تلویزیون برنامه پربیننده ندارد. مسأله فقط کارهای نمایشی نیست؛ چرا برنامه هایی مشابه گفت وگو با استاد غلامحسین دینانی بیشتر تولید نمی شود؟ پیش نیامده که من تصویر استاد دینانی را در قاب تلویزیون ببینم و تا آخر پای برنامه ننشینم. این مملکت چند تا استاد دینانی دارد؟ جایگاه این بزرگان در تلویزیون کجاست؟ چرا نیستند؟ من از ایشان درس زندگی می گیرم. هر کاری داشته باشم رها می کنم و صمٌ بکم حرف های ایشان را گوش می دهم. ولی شما از من پرویز پرستویی سؤال می کنید که چپ و راست بروم باز برمی گردم به حوزه خودم؛ حرفه ای که اتفاقاً برای مخاطب جذاب است و می تواند شادی را به خانه ها ببرد، می تواند به آدم ها تسکین بدهد می تواند بین آنها آشتی ایجاد کند و آنها را به فکر وادارد. آقای فتحی و میرباقری خارج از تلویزیون هم مخاطب خودشان را دارند و این تلویزیون است که به آنها نیاز دارد و باید آنها را جذب کند. آنها مدیوم تلویزیون و مخاطبانش را می شناسند. باید بستری فراهم شود که این عزیزان بیایند و کار بکنند. خود من مدتهاست که دلم می خواهد سریال کار کنم البته نه اینکه کاری پیشنهاد نشده باشد پیشنهاد هم شده است ولی چنگی به دل من نمی زند. چرا؟ چون من پرستویی به خودم می گویم اگر قرار است به خانه های مردم بروم برای مردمی که ناخوانده وارد خانه شان شده ام، چه دارم؟ من هنوز هم تلویزیون را دوست دارم ولی رغبت نمی کنم کاری بکنم و از این قضیه هم متأسفم. برگردیم به سؤال اول و توقع و انتظار اهالی سینما از تلویزیون. یکی از گلایه های اصلی فعالان این حوزه نبود امکان تبلیغ آثار سینمایی در تلویزیون است. عجیب است سینمایی که برای این مردم و فرهنگ کشورمان فیلم می سازد در شبکه های ماهواره فرصت اطلاع رسانی و تبلیغ دارد اما از رسانه ملی خودمان محروم است. آنونس یک فیلم باید از هفت خان بگذرد تا مجوز چند ثانیه تبلیغ در تلویزیون را پیدا کند. چه زمانی قرار است تعامل تلویزیون با سینما شکل بگیرد و تلویزیون نقش حمایتی اش را در قبال سینما ایفا کند. در یک دوره هم تلویزیون که تصمیم گرفت بالاخره یکی از درخواست اهالی سینما را بی پاسخ نگذارد به تولید برنامه تخصصی سینما رضایت داد که آن هم این روزها متأسفانه به جای اینکه نقش حمایتی داشته باشد شده است بلای جان سینما! این برنامه را مقایسه کنید با برنامه نود! ببینید عادل فردوسی پور چقدر باشعور، فهیم و با درایت برنامه را مدیریت می کند حتی اگر آدم ها را به چالش می کشد، از آن نتیجه درستی می گیرد. آنقدر درک درستی دارد که به تنهایی فرهنگ سازی می کند. به عنوان کوچک ترین عضو جامعه هنری و فرهنگی ما هم دوست داشتیم یک برنامه یا تریبون دو ساعته برای سینما داشته باشیم، اما نتیجه اش چه شد؟ الان برنامه «هفت» به یک شوخی می ماند که همه آمده اند به هم متلک بگویند. دقیقاً شبیه همین روزنامه های زرد و نشریات دم دستی که روی کیوسک ها می گذارند و رنگ اش هم زرد می شود از عدم استقبال. چرا یک اثر هنری که یک کارگردان و تهیه کننده با دشواری ساخته است باید در دست دو نفر در تلویزیون قرار بگیرد. چه قدرتی است که الزام ایجاد می کند که حتماً آقای فراستی پشت تریبون این برنامه بنشیند؟ از ابتدا هم قرص «نه» خورده باشد و همه کارها از دید ایشان مزخرف معرفی شود. آقای افخمی کجای این سینما و فرهنگ ایستاده است؟ چرا نباید اکبر عالمی این برنامه را مدیریت کند؟ چرا اسماعیل میرفخرایی مسئولیت آن را به عهده نگیرد؟ آقای افخمی نه مجری خوبی است و نه سینمایی که می شناسد به درد این مملکت می خورد. امیدوارم این تصور ایجاد نشود که چون چند تا تیکه بار من کرده اند من دلم درد گرفته است. من اصلاً مهم نیستم. بعد از انتشار این مطالب بنشینند در برنامه «هفت» و مرا به سخره بگیرند، مهم نیست. باز هم می گویم رئیس سازمان صدا و سیما گلی به جمالتان؛ شما با این برنامه سینما را به سخره گرفته اید و مردم دارند ریشخند می کنند. سابق بر این فیلم ها را تجزیه و تحلیل می کردند، اشکالش را می گفتند و حسن اش را هم. لطف منتقد این برنامه دیگر فقط شامل حال سینمای ما هم نیست. آخر ادبیات این اظهارنظر که «به نظر من خرس بهتر از دی کاپریو بازی کرده است!» در شأن یک رسانه و منتقدی است که به قول معروف کتاب دارد و استاد دانشگاه هم هست! انگار نه انگار که چشم سوم هم این طرف دارد شما را تماشا می کند. یک برنامه سینمایی باید به من بازی کردن، فیلمسازی و... یاد بدهد و به مردم خط بدهد که به سینما بروند و چه فیلمی را ببینند نه اینکه با یک کلمه و جمله همه فیلم ها را تخطئه کنند. با این شرایط چقدر نسبت به انتصاب آقای علی عسگری به مدیریت صداوسیما خوش بین هستید و از ایشان به عنوان مدیر جدید رسانه ملی چه توقعات و انتظاراتی دارید. ایشان بیگانه نیستند و خودشان زخم خورده صداوسیما هستند اما حالا که سکان دار و بیرق دار سازمانی شده اند که خیلی می تواند تأثیرگذار باشد چند درخواست عاجزانه دارم. ارزیابی نسبت به همه حوزه ها در تخصص من نیست اما به عنوان کسی که در عرصه فرهنگ و هنر فعالیت دارم توقع دارم از تیمی کمک بگیرند که سطح برنامه سازی و سریال سازی تلویزیون را ارتقا دهد. بستری فراهم کنند تا سریال سازان موفق دوباره تلویزیون را خانه خود بدانند. تقاضای ویژه من از ایشان تجدیدنظر جدی در برنامه «هفت» است. سینما عرصه تأثیرگذار و مهمی در دنیاست، اینقدر آن را کوچک نشماریم. آدم های بی حب و بغض، بی تکلف و متخصص را برای مدیریت و اجرای برنامه تخصصی سینما انتخاب کنیم؛ آدم هایی با حسن نیت که اسباب و تداوم آشتی دوباره مردم با سینما را فراهم کنند. این توقع بحق اهالی سینماست که انتظار داشته باشند اثرشان بیش از شبکه های ماهواره ای در رسانه ملی خودشان فرصت معرفی و تبلیغ به مردم را داشته باشد. اصلاً قصد ورود به این ماجرا و اظهارنظر در خصوص صداوسیما را نداشتم اما بگذارید این تغییر مدیریتی را به فال نیک بگیریم. من که به شخصه تلاش می کنم خوش بین باشم. این خوش بینی را همه مان نسبت به همدیگر داشته باشیم. بعد از سریال «آشپزباشی» بجز برنامه «دو قدم مانده به صبح» و موضوع آن که مرتبط به سالگرد سقوط ایرباس بود هیچ وقت رغبت نکردم به تلویزیون بیایم. به خاطر بی احترامی، بی توجهی و... مسائل بسیاری که خودتان هم می دانید اما با همه این اوصاف می خواهم حضور آقای علی عسگری را به فال نیک بگیرم. بیایید از همان تدبیر و امیدی که مردم رأی دادند وام بگیرید و امید بازگشت کارگردانان خوب به خانه های خودشان یعنی صداوسیما را زنده کنید تا مردم را پای تلویزیون بنشانید؛ امید و عشق بدهند؛ شادی بدهند؛ تخلیه شان بکنند؛ تسکینشان باشند؛ خوش بینانه نگاه کنیم؛ من می خواهم به تلویزیون برگردم و کار بکنم. دلم می خواهد، فکر کنم تلویزیون مال من است، تلویزیون مال مردم است مال همه ماست! خوش آمدید آقای علی عسگری، ولی تو را به خدا بیایید و همه ذهنیت های قبلی را پاک کنید. اعتماد کنید؛ هم به مخاطب و هم به دست اندرکاران تلویزیون.
جمعه ، ۳۱اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نخست نیوز]
[مشاهده در: www.nakhostnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها