تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833284812
فساد ناشی از سیاست های لیبرال، نفس تولید را به شماره انداخته است - شبکه اطلاع رسانی اتحادیه طلا جواهر و سکه تهران
واضح آرشیو وب فارسی:اتحادیه طلا: ایلنا: حسین راغفر اعتقاد دارد که فساد در اقتصاد ایران، بخش واقعی اقتصاد را چنان در محاق برده است که نفس تولید و تولیدگران را به شماره انداخته است. عضو هیأت علمی دانشگاه الزهرا با انتقاد توأمان از دولت و بازار در ایران، مدعی است که نهادی به نام دولت به معنای واقعی آن وجود ندارد، و همین خلأ، باعث گسترش فساد در کشور شده است، از فسادهای بانکی گرفته تا فرارهای بزرگ مالیاتی. متن مصاحبه ایلنا با عضو هیأت علمی دانشگاه الزهرا و از اقتصاددانان برجسته ایرانی در ادامه می آید: آقای دکتر بحث فساد در اقتصاد ایران یا در واقع می شود گفت مکانیزیمی که تحت عنوان فساد معرفی می شود و یک دست انداز بزرگ در توسعه به وجود می آورد، سال هاست در ایران مطرح است. خود شما هم در واقع درگیر این قضیه بوده اید و کار کارشناسی این ماجرا را کرده اید،بحث هایی داشته اید و کارهایی در این زمینه منتشر کرده اید.در چند ساله گذشته به نظر می رسد که فساد در این حوزه یک قدم بزرگ جلو آمده و حالا تبدیل شده به جریانی که خیلی زیر زمین نیست. روی زمین دارد اتفاق می افتد و خوب همه هم از آن اطلاع دارند و همه مردم هم تا حد زیادی می دانند و جاهایی هم تبدیل شده به طنز.یعنی چیزی شده که معرف حضور همه است و خود حاکمیت هم ظاهراً با آن کنار آمده است.خیلی ساده می خواستم شروع بکنم. اسم چنین پدیده ای که حالا شکل رو گرفته چه می توانیم بگوییم؟ البته فساد همیشه بوده و جامعه بدون فساد اصلاً نداریم. همه جوامع بالاخره،فساد را در درجات و به اشکال مختلف دارند، منتهی فساد در دوره بعد از جنگ، به خصوص با این تفکر نئولیبرالی که در کشور حاکم شد، عملاً به اصطلاح نطفه های نظامندش در درون سیستم حاکمیت شکل گرفت. امروزه می شود گفت دو جریان اصلی در درون قدرت داریم که اینها ارتباط تنگاتنگی با مسائل اقتصادی دارند.باید گفت فساد در ایران از درون حاکمیت شکل می گیرد، یعنی کسانی که درون حاکمیت هستند وارد اقتصاد می شوند و بعد این آمیزه قدرت و ثروت است که کانون ها و شبکه هایی از فساد را در کشور تشکیل می دهد. دو جریان بعد از جنگ ساخته شد، یکی به اسم اصلاح طلبی، یکی هم که امروز به اسم اصولگرایی شناخته می شود. هر دویاینها از درون قدرت آمدند.در دولت، سوار این منابع شدند و الان هم دعوایشان سر منافع خودشان است و سر مملکت و مصالح ملی نیست. هر دو می گویند سهم بیشتری ما بدهید. به همین دلیل هم هست که از زمان آقای هاشمی به این طرف،به رغم اینکه خاتمی آمد، احمدی نژاد آمد یا روحانی الان سرکار است، همان سیاست نئولیبرالیدر کشور دنبال می شود. مهم نیست که چه کسی می آید و چه شعاری می دهد، مهم این است که چه عمل می شود و این اتفاقی است که در این چند ساله متأسفانه رخ داده است. آقای دکتر درست، ولی خب مثلاً دوره اصلاحات را که نمی توان با دولت های نهم و دهم مقایسه کنیم؟ دوره خاتمی یک ویژگی خاص داشت. اولاً خود خاتمی اصلاً آدم سیاسی نبود. آدم سالمی است و کاملاً متمایز از بقیه. آقای رفسنجانی خودش مبدع این نظام بود. ایشان اولین کاری که کرد،تغییر ماهوی در قانون اساسی بود و هنوز هم این موضوع دنبال می شود. برای مثال آقای روحانی سیزدهم اردیبهشت سال گذشته که روز قبل از آن، روز معلم بود،برای آموزش و پرورشی ها صحبت کرد و گفت: 15درصد سهم آموزش و پرورش بخش خصوصی کم است و باید زیادترشود. یعنی چی این سهم کم است؟ بر چه اساسی می گویند کم است؟ قانون اساسی می گوید همه آن باید مجانی باشد. شما صد بار هم این حرف یعنی مفاد قانون اساسی رابگویی، از این گوش می گیرند و می اندازند کنار و بعد به اسم خصوصی سازی هزار کار می کنند.تغییر همین اصل 44 منشأ بسیاری از فسادها در کشور بوده است. اکثریت مسؤولان حقوق های بالا می گیرند و هیچ کدامشان زندگی های معمولی ندارند. فوق العاده زندگی های مرفهی دارند و این وضعیت را همین ها ساخته اند و این فرهنگی است که آقایان اشاعه می کنند. شما وقتی که صاحب چند میلیارد تومان پول شدید،امروز هرکسی باشی، فردا دیگر تغییر کردی.اگر کارگر ساده باشی و فردا به تو چند میلیارد تومان داده باشند، دیگر یک شخصیت متفاوت می شوی. تمام تلاشت این است که این را چطور حفظ کنی و چطور رشد بدهی.یکی از این موارد فساد بزرگی است که در زد و بندهای بانکی به این ور و آن ور داده شد.می گویند 150هزار میلیارد تومان دیون معوقه بانکی است. تنها یک قلم که مطرح شد مبلغ 12هزار میلیارد تومانیبود که بعد گفتند این رقم 16هزار میلیارد تومان است که به آقای ه.ر و از این چیزهایی که می گویند، داده شده است.اینها چه کسانی هستند. تازه بعد وقتی این مطرح شد، کلی اعتراض شدکه چرا اصلاً اسم مطرح شده است. نفس همین 150هزار میلیارد تومان دیون معوقه بانکی، الان بانک های ما رو به این فضاحت کشانده است. بانک مرکزی آمده قانون گذاشته که می توانید 30درصد با اعتباراتتان شرکت داری کنید. 30درصد منابع فاجعه است. اصلاً بانک چرا باید فعالیت شرکت داری بکند؟ کار اصلی بانک، تجهیز منابع خرد مردم و سوق دادن این به سمت سرمایه گذاری برای توسعه کشور است. این اصلی ترین وظیفه و کارکرد بانک است. خیلی ها از مباحثی همچون این سخنان شما استفاده می کنند و می گویند که این نشانه های یک اقتصاد دولتی است که در این سال ها وجود داشته و این را معرف یک اقتصاد دولتی می دانند. بحثم دفاع از اقتصاد دولتی نیست اما بهنظر می رسد ما در اقتصاد مولفه دیگری هم داشته ایم تحت عنوان بازار.در ایران بازار کجا بوده وقتی این اتفاق می افتاد. آیا بازار هم یک شراکت خیلی عمده و بزرگ با دولت داشته و یک محیط خانوادگی بوده که یا حمایت می کرده یا سعی می کرده از تسهیلات بانک ها استفاده کند؟ ببینید ما از اقتصاد دولتی دفاع نمی کنیم ولی از کارکرد دولت به عنوان یک نهاد بسیار مؤثر در همه جای دنیا برای ساماندهی دفاع می کنیم. ناظر بر عقلانیت؟ فقط ناظر نیست بلکه نهادسازی می کند. برای مثال در این چند ساله می بینید که حمایت های بزرگی دولت از صنایع خودروسازی کرده ولی این صنعت هیچ کاری نکرده و فساد بزرگی هم احتمالاً آنجاها رقم خورده که در گزارش مجلس هم بود که فاجعه است. دولت اصلاً برنامه ای برای حمایتش نداشته است. هیچ کجای دنیا این گونه نیست که به یک نهادی بیایند یارانه بدهند، بدون اینکه از آن توقعی داشته باشند. این موضوع درباره آنهایی که آن طرف به اسم بخش خصوصی پاداش صادراتی می گرفتند یا می گیرند یا یارانه های بزرگی را دریافت می کنند هم وجود دارد. اینها به خاطر این است که طرفین با هم ذینفعند. به زیان ملت عمل می کردند. ما دولت نداریم. این حرف مهملی است که در ایران زده می شود. ما دولت نداریم. ما یک ماشین بزرگ توزیع منزلت اجتماعی داریم. یکی می شود وزیر، یکی می شود معاون وزیر یکی می شود مشاور رئیس جمهور، یکی می شود معاون رئیس جمهور و یکی می شود مدیرکل. ما بعد از جنگ دولت نداریم. نگرانی آدم هایی که درون دولت هستند، توزیع منزلت و فرصت های اجتماعی و قدرت بین یک شبکه خویشاوندی و فامیلی است که شکل گرفته و به این در اقتصاد سیاسی می گویند سرمایه داری رفاقتی که کاملاً شناخته شده است. این اتفاقی است که در ایران افتاده است. منتها در دوره آقای خاتمی علت اینکه فساد اینقدر گسترده نشده این است که فضای سیاسی کشور باز است. در دوران بعد از جنگ، بیشترین دوره ای که فضای سیاسی اینقدر باز است، دوره آقای خاتمی است. از لحاظ تعداد نشریات و همزمان احزاب مخالف به شدت و قدرت در مجلس و اینطرف و آنطرف ناظر بر دولت بودند. یعنی ما چه بخواهیم و چه نخواهیم این رقابت و نظارت وجود داشته. اتفاقی که در دوره آقای احمدی نژاد افتاد این بود که تمام احزاب سیاسی را از روز اول حذف کردند و لذا یک فضای انسداد سیاسی درست شد. بیشترین تعداد توقف و تعطیلی رسانه و روزنامه در همین دوره اتفاق افتاد. بنابراین فضای سیاسی بسته شد. بعد از آن طرف هم درآمدهای ارزی به وجه بی سابقه ای در تاریخ ایران افزایش پیدا کرد. امکان چگونگی استفاده از این منابع هم به دولت واگذار شد به خاطر رقابت های سیاسی. یعنی هر ندانم کاری که در درون دولت اتفاق می افتاد، مجلس حتی اگر متوجه می شد، رویش را می کرد آن طرف یا اینکه همدلی می کردند و این سبب شد که منابع بزرگی آمد دست دولت.دولت هم قوانین رسمی کشور را از جمله قانون بودجه به اشکال مختلف نقض کرد. همیشه بودجه چند ماه بعد از سال تصویب می شد. پیشتر هم گفته ام که ما شبه خصوصی داریم. یعنی اینکه طرف اسمش بخش خصوصی است اما می آید توی سیستم از یارانه های حاکمیت برخوردار می شود. در دوره ای که قیمت سوخت یک روستایی بدبخت (گاز و گازوئیل) یک باره چند برابر شد و روستایی ما نمی توانست به اندازه سوخت داشته باشد، سوخت پتروشیمی ها کماکان با یارانه پرداخت شد. فولاد را به اسم اصل 44 خصوصی کردند. همین فولاد 93 و 6 دهم یا 4 دهم درصد کل سهامش در اختیار نهادهای حکومتی است. پیشتر یک شرکت فولاد داشتیم که یک هیأت مدیره داشت، الان 12تا شرکت زیرمجموعه صاحب سهم اینها هستند که 12 تا هم هیأت مدیره دارند و هر کدام حقوق های کلان هم می گیرند. هر عضو هیأت مدیره حداقل 150 – 200 میلیون تومان در سال فقط پاداش می گیرد. اسمش را گذاشتند که خصوصی شده ویکی از بزرگترین بدهکارهای اصلی به بانک ها همین ها هستند. از نفوذشان استفاده کردند و اعتبارات بانکی گرفتند و پس هم ندادند. تنها 4/6 درصد سهام اینها متعلق به بقیه مردم است. این اسمش خصوصی سازی است؟! بنابراین مسأله دولت یا بخش خصوصی نیست. دولت در همه جای دنیا مالیات می گیرد و با آن خدمات عمومی ارائه می کند،اما ما دولت نداریم. رئیس سازمان مالیاتی کشور می گوید بین 20 تا 25 درصد تولید ناخالص داخلی کشور فرار مالیاتی داریم. سال 93 نزدیک به 70هزار میلیارد تومان مالیات جمع کردیم.تولید ناخالص داخلی کشور در سال 92 که ما رکود داشتیم 934هزار میلیارد تومان بود. 20درصدش می شود 185هزار میلیارد تومان. فقط 70هزار میلیارد تومان جمع آوری کردیم که با جمع فرار مالیاتی می شود 255هزار میلیارد تومان. این ظرفیت مالیاتی سال 93 کشور است. باید بدانیم که اگر اقتصادکشور کار کند، تولید ناخالص داخلی باید چیزی حدود 2 هزار میلیارد دلار باشد نه 400 میلیارد دلار که الان هست. بنابراین یک فساد این اتفاقی است که می افتد و آن تولید ناخالص داخلی بسیار نازل است که در اثر فساد است. در اثر زد و بندهایی است که حاصل شده و از آن عده ای پول های کلانی به دست آورده اند. چه کسانی صاحب خودروها، خانه ها، پنت هاوس ها هستند؟ ضمناً حجم بزرگی هم فرار سرمایه از کشور داشتیم. همین بانک هایی که به اسم بانک خصوصی درست شده در کشور، تمام اینها منابعشان، منابع نفتی است. یعنی بخش خصوصی مان هم بخش خصوصی نیست. اتفاقاًآن بخش خصوصی که بخش خصوصی واقعی و پایبند و زحمتکش و تولیدکننده است، بیشترین آسیب رو از این وضع می خورد. به همین دلیل است که خود آقایان می گویند 14هزار واحد تولیدی فقط در زمان دولت های نهم و دهم تعطیل شد. هنوز هم این روند ادامه دارد. هنوز هم هر روز این شرکت های تولیدی دارند ورشکست می شوند. اگر به ساخت اقتصاد کشور ما در 60 سال گذشته نگاه کنید و به سهم تشکیل سرمایه ثابت ناخالص داخلی در بخش های مختلف نگاه کنید، می بینید که سهم بخش خدمات چند برابر بخش صنعت است و یک درصد بسیار نازلی متعلق به بخش کشاورزی است. تولید اصلاً در کشور هیچ وقت جایگاهی نداشته و بیشترین علتش هم این ساخت سیاسی است.چون برای آدم هایی که در قدرت نشسته اند، ساده ترین کار این است که این پول را تبدیل کنند به تجارت و واردات. به همین دلیل است که شما می بینید یک نهادی حتی مثل کمیته امداد به تعبیر وزیر کشور فقط 27هزار خودروی لوکس ظرف یک دوره کوتاه وارد کشور کرده و مالیات نداده. باید ببینید تبعات اجتماعی این موضوع چه می شود. یک کسی که امروز یک خودرویی را سوار شد که بیشتر از 40،50درصد بالاتر از قیمت همین کشورهای مجاور با احتساب حتی مالیات است فقط این معنا را نمی دهد که یک خودرو گران می شود. سیب زمینی آن بیچاره ای هم که تنها قوت زندگی اش است هم قیمتش بالا می رود. در اثر قیمت های نسبی، وقتی پورشه می آید و قیمتش چند برابر می شود،آنوقت قیمتپراید هم می رود. بعد فقط پراید نیست که قیمتش می رود بالا. نان، گوشت، آب، سیب زمینی و همه اینها هم می رود بالا. زندگی مردم هم به این وجه اسفبار می افتد. می خواهم روی نکته ای دوباره دست بگذارم که شما اشاره کردید و آن هم سرمایه داری رفاقتی است. چون الان یک بحث هایی مطرح می شود که تأثیری در ذهن مردم هم می گذارد. به نظرم می رسد که این بحث ها هدایت شده است. جریانی در مقابل این همه خمودگی اقتصادی شکل گرفته که هر بار حمله ای به چیزی تحت عنوان نهاد دولت انجام می دهد و از آن طرف هم مدام از بازار صحبت می کند که اگر مکانیزم بازار حاکم بود این اتفاقات نمی افتاد. شاید منظورشان همان پدیده عرضه و تقاضا و تأثیر قیمت است ولی به شکلی از بازار صحبت می کنند که انگار در ایران و در یک جایی که کسی ندیده، چیزی وجود دارد که تحت ظلم قرار گرفته و نمی تواند بیاد جلو و کاری برای نجات اقتصاد انجام دهد. رسانه های این جریان هم به شکل خیلی پرقدرت دارند عمل می کنند. این بازار کجا قایم شده و چرا چنین پدیده مظلومی در ایران وجود دارد؟ البته این یک حربه تاریخی است و فقط هم در مورد ایران نیست. به هر صورت بازار و دولت هر دو ظرفیت ها و کاستی هایی دارند. منتها اینها در یک بستر نهادی، متناسب می توانند عمل کنند. این همه نابه سامانی به جهت کج کاری های نهادی در کشور به وجود آمده است. مثال می زنم. نظام بانکی ما وضعیتش جوری است که 150هزار میلیارد تومان از اعتباراتش دیون معوقه است (شما مطمئن باشید آمار این طرفش هم وجود ندارد که مبالغ به مراتب بیشتر از این پرداخت کرده اند و آنها دارند برمی گردانند).این منابع به چه کسانی داده شده است؟فردی به اسم تولید قارچ صنعتی می رود وام می گیرد.برای پرداخت این وام تمام قوانین و مقررات بانکی که خیلی هم دقیق و خیلی هم جدی است را کنار می گذارند. این وام باید تدریجی پرداخت بشود یعنی مرحله به مرحله با ساخت و پیشرفت آن واحد تولیدی. اتفاقی که می افتد این است که فرد این پول را می گیرد، بعد می گذارد در یک بانک دیگر. با نرخ بهره 4 درصد این وام را گرفته و 22درصد از محل سپرده گذاری سود می گیرد. اگر فقط یک میلیارد تومان وام گرفته باشد، سالی می شود 180 میلیون تومان مابه التفاوت سود که در جیباو می رود و اتفاقاً اقساط و سود آن بانک را هم می دهد. هیچکس نیامده بگوید این پولی را که شما وام داده اید و قرار بود شغل تولید کند،چه شد. بخش خصوصی است دیگر. منتها می گویند این دخالت دولت است. معتقدم ما دولت نداریم و چیزی که وجود داشته یک شبکه توزیع امکانات و ثروت بین دوستان و رفقا و آشنایان است. نداشتیم برای اینکه دولت کارکردش در همه جا دنیا با کارکردش در نظام مالیاتی و بعد ارائه خدمات بخش عمومی معنا می دهد. وقتی شما خودتان می گویید من 180هزار میلیارد تومان فرار مالیاتی دارم و 70 هزار میلیارد تومان جمع آوری می کنم یعنی 255هزار میلیارد تومان. کل بودجه جاری سال گذشته ما 170هزار میلیارد تومان بوده یعنی 80هزار میلیارد بیشتر ظرفیت درآمدی بوده که می توانستند با آن کلی خدمات ارائه کنند. هم زمان در ساختار اقتصاد بین 20 تا 30 میلیارد دلار قاچاق کالا دارید.در چنین ساختاری عرضم این است که بخش خصوصی چه معنایی می دهد؟باید دید چه کسانی منتفع هستند که همانهایی هستند که به اسم بخش خصوصی و شبه بخش خصوصی وجود دارند.اگر از تولیدکننده سوال کنید او به شما خواهد گفت و به نظر من راه حل دقیق تر را تولیدکننده به شما می دهد. ساختاقتصاد ما اصولاً این است که سهم تشکیل سرمایه ثابت ناخالص در بخش خدمات که عمدتاً به بخش واردات می آید اصلاً قابل مقایسه با بخش صنعت و تولید نیست. گزارشی را رادیو پخش می کرد و من هم از این طریق شنیدم. می گفت طرف سیب زمینی را کیلویی 200 تومان روی زمین می خرد، یعنی از تولیدکننده که بیچاره رفته جمع کرده و بسته بندی هم کرده 200 تومان می خرد ولی 3هزار تومان می فروشد. خب این اقتصادی است که با تولیدکننده اش اینجور برخورد می کند و بعد سود اصلی بیش از 10 - 20 برابریاین وسط توزیع می شود و به دلالی می رود. نورث می گوید اقتصادی که به فعالیت های غیرمولد پاداش می دهد، در چنین اقتصادی تولید و تولید ناخالص داخلی صنعتی شکل نمی گیرد و خیلی طبیعی است. به تعبیر دیگر می گویند سرمایه به جایی می رود که بیشترین بازدهی را دارد. وقتی که در فعالیت های سفته بازی و دلالی بیشترین بازدهی هست، مگر کسی عقلش پاره سنگ برمی دارد. درباره آن شعارها و رسانه ها هم متأسفانه شعارهاییکه می دهند به نظرم عمده ترین دلیلش منافع شخصی شان است. یعنی آدم ها از موضع اجتماعی و اقتصادی خودشان این حرف ها را می زنند. چه کسانی این تعداد مجله و روزنامه که امروزه اندیشه اقتصادی راست را در کشور ترویج می کند، به مبتذل ترین شکل خودش منتشر می کنند؟ اینها از کجا تغذیه می شوند؟ چه کسانی اینها را حمایت مالی می کند؟ همین هایی که منتفعین وضع موجود هستند. اتفاقاً در وضعیت کنونی کسی که آسیب می خورد، بخش خصوصی واقعی است. آن شبه خصوصی ها برنده اند، کما اینکه شبه دولتی ها هم برنده اند. آن چیزی که آسیب می خورد و از همه بیشتر قربانی می شود در این سیستم، کسانی هستند که صادقانه می خواهند برای مملکت کار بکنند. می خواهند چیزی تولید کنند و این تولیدکننده بخش خصوصی است که آسیب می خورد.علت آن هم فساد بزرگی است که در بخش مالیات وجود دارد. در دورانی که تولید به رکود رفته،بانک های ما سودهای حداقل 40 تا 50درصدی براساس آمارهای خودشون در بورس داشتند.خوب راه حل چیست؟ راه حل یک نظام مالیاتی پویا و فعال و به روز است که مالیات بزرگی ازاین سودها بگیرد و در بخش تولید توزیع کند. در سال 2013 دولت آلمان بالغ بر 40 میلیارد دلار فقط به بخش تولید صنعتی کمک کرد، نه به بخش خدمات. اینها حمایت می کنند تا کارگرش بتواند کار بکند و واحد تولیدش بتواند با کشورهای دیگر رقابت کند. حمایت از تولید در همه جا دنیا صورت می گیرد و در ایران ما هم باید صورت بگیرد. منتها حمایت از تولید چگونه صورت گرفته است؟ به پتروشیمی ها خوراکی را که 13 سنت صادر می کردند به اینها دادند 3 سنت به اسم خوراک و سوخت. خوراک و سوخت هر دو گاز است. خوب اینها چه کار کردند. آمار سال 90 نشان می دهد که ما نفت خام را صادر می کردیم تنی 780 دلار و محصولات پتروشیمی را صادر می کردیم تنی 740 دلار. این قرار بود روی نفت ارزش افزوده بگذارد و صادر بکند. این یارانه عظیمی که اینها در سوخت گرفتند،سبب شده که 50درصد سود بورس کشور به خاطر سود شرکت های پتروشیمی باشد. وقتی که مجلس در بهمن 92 تصویب کرد که اینها باید قیمت سوختشان 13 سنت بشود، بازار بورس در ایران فرو ریخت. چرا فرو ریخت؟ برای اینکه اینها روی زد و بند و رابطه بوده که این سودهای بزرگ را نشان می دادند نه روی خلاقیت، نه روی نوآوری و نه روی ابتکار. جالب است همین محصولی که ما صادر می کنیم 740 دلار، رفته ترکیه و 2500 دلار همین تن را ارزش افزوده گذاشتند و به ما صادر کردند و این شده محصول نهایی. چه باید کرد که تولید را به یک خواست عمومی تبدیل کرد؟ انتظار ما از دولت یازدهم این نبود که بیاید معجزه کند بلکه این بود که بیایند چند گزارش تهیه کنند و بخش هایی از شبه خصوصی ها و شبه دولتی ها را که مالیات نمی دهند و نبض اقتصاد را در دست گرفته اند، به مردم و مقام معظم رهبری گزارش دهد تا روش خود را اصلاح کنند. وقتی که برخی نهادهای نظامی و حاکمیتی مالیات نمی دهند،باعث می شود که جوان ما معتاد و سرخورده شود، چون شغلی برایش وجود ندارد. بعد اینها خلاف امنیت ملی است. یک جمعیت بزرگی قربانی این نظام اقتصادی شده اند، بیکارند و شغلشان را از دست دادند. زیر پل ملاصدرا مرکز توزیع مواد است و لذا ما در دانشگاه الزهرا مرتب تردد آدم های معتاد را از نزدیک می بینیم، به خصوص در زمستان که اینها به دنبال یک جای گرم هستند. در زمستانسال 93 یکی از کارگران را آنجا دیدم که پسر رعنای خانواده داری بود و بر اثر بیکار شدن به یک روز حال نذار و بیچاره ای تبدیل شده و معتاد شده بود. اینها قربانیان نظام به اصطلاح خصوصی سازی و آزاد سازی اقتصادی هستند. ما مخالف بخشخصوصی نیستم. اتفاقاً ما مدافع بخشخصوصی هستیم ولی آن بخش خصوصی که در قالب تعهدات اجتماعی کار کند نه آن بخش خصوصی که فقط به دنبال سود شخصی خود است. بخش خصوصی باید در بستری کار کند که امنیت اجتماعی در آن شکل گرفته باشد.اگر امنیت اجتماعی نباشد این اتفاق می افتد که طرف پورشه سوار می شود و آن یکی هم چاقو در دست می گیرد و سرچهار راه ها زورگیری می کند. همه جای دنیا نظام های حمایتی، نظام های تثبیت گر نظام اجتماعی است. اگر می خواهید امنیت داشته باشید، نمی شود از طرف دیگر فقر تولید کنیدو فقیر گسترش دهید و نابرابری های اجتماعی تا این حد فاحش باشد.سرمایه دار مسؤولیت اجتماعی دارد. او از فضای امنی که وجود دارد کسب سرمایه می کند و درمقابل آن متعهد است که مالیات بپردازد.البته منطق دست نامرئی و منطق منافع شخصی حکم می کند که بنده اگر می توانم رشوه بدهم و مالیات ندهم و این منطق شخصی است که من برای نفع خودم کار کنم و چیزی است که آقایان از آن صحبت می کنند. در حالی که آن چیزی که ما از آن صحبت می کنیم بازار اجتماعی است، یعنی بازاری که مسؤولیت اجتماعی خود را درک کند نه اینکه مسؤولیت غارت گری را برای خود تعریف کرده باشد. این همان چیزی که در قالب سرمایه گذاری رفاقتی صورت گرفته است. این مسؤولیت دولت است که باید این بازار را بسازد و این نظام مالیاتی است که وظیفه دارد این سرمایه را جمع آوری کند و این سرمایه های بادآورده را که بر زندوبند ایجاد شده، جمع آوری کند. امکان تداوم این وضعیت هم وجود ندارد و قطعاً با مشکل جدی روبه رو می شویم. در روسیه و خیلی جاهای دیگر نیز چنین اتفاقاتی افتاده، بعد یک ملت را متهم می کنند که آنها آدم های مفت خور و زیر کار در رو هستند و الان دارند تاوان آن را می پردازند که اصلاً این طور نیست و اینها تحریف تاریخ است.این فرض وجاهتی برای نظام فاسد سرمایه داری ایجاد می کند. همه استنادات ایشان این است که انگلیس، آمریکا و آلمان چه کرده است که خیلی از اینها دروغ محض است. شما وقتی وارد لایه های عمیق اقتصاد این کشورها می شوید فساد وجود دارد ولی فساد سازمان یافته ای که خود دولت ها آن را کنترل می کند. بزرگترین بانک پول شویی دنیا بانک HHVCانگلیس است که مأمن مافیای دنیا است و هر کسی پول بادآورده دارد از این طریقخرج می کند. البته خیلی ها نمی دانند که جزیره ای در انگلیس است به نام جزیره جرزی بین فرانسه و انگلیس که مرکز پولشویی دنیا است. در این جزیرهبیش از کل گردش بانک های سوئیس پول شویی صورت می گیرد. این ها بخشی از منابعی است که دولت انگلیس برای تثبیت نظام اجتماعی خود از دنیا جمع آوری می کند و به این اشکال مختلف درمی آورد و با نظام تبلیغاتی که در دست دارد خود را موجه جلوه می دهند ولی به این و آن تهمت می زند. بزرگترین کشوری که در دینا پول شویی می کند اسرائیل است ولی کسی جرأت نمی کند به آن اعتراض کند. همه جای دنیا پول شویی وجود دارد. مافیای روسیه پول های خود را به انگلیس می برند و آنجا خرج می کنند.آنها هم می دانند که اینپول ها، پول کثیف است اما چون این پول ها تبدیل به سرمایه می شود و شغل ایجاد می کند چشم پوشی می کنند. بنابراین شنیدن بحث اخلاق از ایشان جالب است. کسی نگاه نمی کند که با هزینه های اینها می شود میلیون ها معتاد را در دنیا نجات داد. بزرگترین مافیای روسیه اعضای بدن انسان را می فروشند و اینها بی اخلاق ترین حرفه هایی است که بشر تاکنون به خود دیده اما محل های کسب سودهای بسیاری است برای دولت های سرمایه داری که تبهکاری را در آنها شکل داده اند. چند سال پیش گفتند دولت سوریه علیه مخالفان خود از گازهای شیمیایی استفاده کرده، بحث تحریم ها و حمله به این کشور را برپا کردند و از نهادهای بین المللی خواستند که بر تسلیحات شیمیایی سوریه نظارت کنند و اگر لازم است منهدم کنند. گاردین گزارشی چاپ کرد که این سلاح ها و مواد شیمیایی آن از انگلیس به دست گروه های مخالف رسیده. اینها بی اخلاقی هایی است که امروز کسانی که در دنیا قدرت دارند انجام می دهند اما بر اثر هژمونی رسانه ای و اقتداری که دارند می توانند آنها را مخفی کند، در حالی که اگر کشور دیگری این کار را انجام دهد آن را محکوم می کنند مثل کاری که با دولت لیبی کردند. بنابراین اولا این سرمایه داری داخلی ما یک سرمایه داری قلابی است و آنهایی سرمایه دار واقعی هستند که از تلاش، نوآوری و خلاقیت خود کار کرده اند. اینها در حال حاضر در بیشترین فشار و مضیقه قرار دارند. ما طرفدار این سرمایه داری هستیم. اینها همه تولیدکننده اند و آدم هایی هستند که شیفته مملکت شان هستند ولی دراین مسیر افتاده اند و قربانی نظام بزرگتری به نام بخش خصوصی هستند،همین هایی که اتاق بازرگانی را اداره می کنند. در این خصوصی سازی ها عمده پتروشیمی ها را به اعضای یک حزب دادند در حالی که آنها حتی نمی دانستند که پتروشیمی چیست. این یک حرکت سیاسی است و خصوصی سازی و گسترش بخش خصوصی نیست.محصول این نظام سیاسی ما همین است.ما نگران فروپاشی هستیم. وقتی این جمعیت عظیم از کشور بیکار است بمب ساعتی است که کسی نمی داند قرار است چه اتفاقی بیافتد. در کشور ما یک آمار می گوید 200هزار و مدیرکل آموزش و پرورش سیستان می گوید 100هزار دانش آموز واجد شرایط در سیستان هستند که به مدرسه نمی روند. خیلی رقم بزرگی است. یعنی جمعیت بزرگ از اینها در آینده ای نزدیک به قاچاقچی و ریگی های آینده تبدیل می شوند و ناامنی ایجاد می کنند برای مملکت.
سه شنبه ، ۲۸اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتحادیه طلا]
[مشاهده در: www.tgju.org]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها