محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845556329
روایت یک شهید از «همدان» تا «خان طومان» - پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ ایثار و شهادت
واضح آرشیو وب فارسی:فاش نیوز: ظاهراً شهادت یک حادثه یا یک نقطه نیست بلکه یک جریان است و فقط در تجلّی تیر و خون و شمشیر خلاصه نمی شود. اصل شهادت در همان جهاد و مجاهدت است، که به دنبال خود شهادت دارد. شهادت برای دلخوشی مجاهدان است، در پایان خط زندگی دنیا؛ این طور اگر در بستر هم بمیری شهیدی. شهادت یک سبک زندگی است؛ سبک زندگی نه سبک مرگ! حالا در این بین شهادت به سبک گمنام شدن نصیب یک مجاهد بشود دیگر اوج خوشبختی است. زیرا شهید گمنام یعنی کسی که به مادر سادات اقتدا کند. این ها را گفتیم تا از شهید مدافع حرمی روایت کنیم که هر موقع وارد هیئت یا جلسه روضه حضرت سیدالشهداء(ع) می شد، شروع می کرد به مجلس گردانی! در وسط مجلس می ایستاد و سینه می زد و دیگران را به عزاداری دعوت می کرد. به سراغ خانواده ای رفتیم که 10 روز از مهدی خبر نداشتند و وقتی هم اطلاع پیدا کردند نتوانستند برای آخرین بار چهره اش را ببینند. حالا خود مهدی هر شب به خواب هانیه همسرش می آید و به او می گوید؛ چرا گریه می کنی؟ من هنوز زنده ام... و چنان آرامش، متانت و صبر زینب گونه ای به همسرش القاء کرده که وقتی با او صحبت می کنی باور نداری که چندی است عزیزی را از دست داده است. یاد آن مصاحبه کوتاهی که مهدی قبل از رفتنش در قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء(ص)-محل کارش انجام داده می افتیم که در آن از انگیزه های حضورش در جمع مدافعان حرم صحبت می کند؛ «کشور سوریه مردم مظلومی دارد. هرجا که صدای مظلومی شنیده می شود، وظیفه مسلمانان است که به کمکش بشتابند». بسیاری از دوستان و همکارانش با شنیدن این سخنان و رفتارهای خاص مهدی به این باور رسیده بودند که دنیا برای مهدی دیگر تمام شده و او دیگر تعلقی به این جهان ندارد. چرا که او تنها 10 روز در مناطق عملیاتی حضور داشت و به درجه رفیع شهادت که سال ها در مجالس عزاداری امام حسین(ع) از ائمه اطهار طلب کرد، نائل آمد. شهید مهدی حیدری متولد بیست و هشتم بهمن سال 1363 در قروه همدان، دارای کمربند مشکی جودو، خادم حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، مربی دفاع شخصی و از همه مهم تر جوانی که با داشتن همسر و یک پسر که اول اردیبهشت وارد پنج سالگی شد از همه تعلقات دنیوی گذشت و بیست و یکم دی سال 94 در سوریه به شهادت رسید. در حالی که 10 روز بعد، خبر شهادتش را به خانواده اش دادند. در ادامه مشروح مصاحبه ما با دوستان و همسر شهید مدافع حرم جاویدالاثر مهدی حیدری را مطالعه بفرمایید. تقریباً بیش از سه ماه است که هانیه مالمیر، در غم فراغ همسرش مهدی حیدری صبوری حضرت زینب(س) و غیرت حضرت عباس(ع) را تمرین می کند و به پسر پنج ساله اش محمدمهدی می آموزد. وقتی با او تماس گرفتیم نه مثل یک همسر جوان بیست و هفت ساله بلکه مثل فردی پخته و روزگار دیده و اهل بیتی با سؤالات ما برخورد کرد و از خاطراتی گفت که این روزها یادگاری هایی از همسرش هستند که به هرکدام شان عشق می ورزد. مصاحبه را با سؤالی از سال شروع زندگی مشترک و این که وقتی مهدی با خانواده اش به خواستگاری آمدند با شغل پاسداری و درآمد پایین او مشکلی نداشتید، آغاز کردیم. و حال برسیم به پاسخ های همسر شهید: تصور نمی کردم روزی شهید بشود سال 86 که با هم ازدواج کردیم، مهدی سه سالی می شد که پاسدار بود. خدمتش را در سپاه کرج شروع کرد و یک ماه پس از ازدواج به نیروی زمینی سپاه رفت. آن زمان در قسمت مخابرات بود و به گفته خودش شغل کارمندی داشت. به همین خاطر هیچ گاه تصور نمی کردم که روزی به شهادت برسد. اما بعدها در طول زندگی احساس مسئولیت های مهدی را در مقابل اتفاقات مختلف نسبت به انقلاب و مردم دیدم به این نتیجه رسیدم که او آدمی نیست که تنها به آرامش خود بیندیشد و دیگران برایش اهمیتی نداشته باشند. می دانستم او دست بردار نیست طولی نکشید که آقا مهدی لیسانس آی تی شان را گرفتند و به بخش نظامی منتقل شدند. شاید وقتی اتفاقات شمالغرب در سال 90 به شدت خودش رسید و او داوطلبانه به جمع مجاهدان مقابله با این فتنه ها شتافت دیگر فهمیدم او کسی نیست که دست روی دست بگذارد. حتی وقتی ابتدای سال 94 به قرارگاه سازندگی خاتم الانبیاء(ص) انتقال پیدا کرد هم اضطرابم تمامی نداشت. چون می دانستم او دست بردار نیست؛ ماه ها برای رفتن به سوریه تلاش کرد و بالاخره هم به مقصودش رسید. مهدی عاشق پسرمان بود؛ وقتی پسرمان بدنیا آمد آن قدر خوشحال شده بود که با شناسنامه به بیمارستان آمد. وقتی صفحه اول شناسنامه را باز کردم دیدم نامش را گذاشته «محمدمهدی»! همیشه هم تأکید می کرد او را محمد یا مهدی صدا نکنید نام کامل پسرم هست؛«محمدمهدی». هر موقع دوستان و آشنایان از او به خاطر گذاشتن این اسم سؤال می کردند که اسم خودت هم مهدی است، چرا اسم این فرزند را محمدمهدی گذاشته ای؟! مهدی هم در جواب می گفت؛ نام امام زمان آن قدر زیباست که حیفم آمد روی پسرم نگذارم. محل کار همسرم از خانه مان که ورامین است خیلی دور بود، ایشان قبل از روشنایی می رفت و حداقل سه ساعت در راه بود. به همین خاطر در طول هفته کمتر محمدمهدی را می دید، اما در روزهای تعطیل جبران می کرد و این پدر و پسر همه جا با هم بودند. اصلاً پسرمان می دانست این پنج شنبه و جمعه یا بهشت زهرا می روند و یا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی و خودش را آماده می کرد. اما هفته آخر هیچ وقت یادم نمی رود که هم بهشت زهرا رفتیم و هم حضرت عبدالعظیم را زیارت کردیم. آن روز یکی از دوستان شهید حیدری با خانواده شان در ماشین ما بودند و بعد از زیارت حضرت عبدالعظیم به طرف بهشت زهرا رفتیم. وقتی وارد اتوبان مربوط به بهشت زهرا شدیم یک حالت ذوق زدگی خاصی در محمدمهدی بوجود آمد. در طول این چهار سال چنین حالت ذوقی را در پسرم ندیده بودم. آقا مهدی در پاسخ به این سؤال که این ذوق محمدمهدی برای چه بود؟، گفت که می داند که پدرش روزی شهید می شود و در این جا خاکش می کنند، خوشحال شده است. دوستش گفت شهادت لیاقت می خواهد و او یک جوابی داد که قدری من را ترساند... آقا مهدی گفت حالا می بینی که چه کسی لیاقت دارد... حتی همسر دوستش پس از این سخن به من گفت از نظرمن نگذارید به سوریه برود. وقتی به خانه آمدیم دوستش به مهدی گفت ان شاءالله بروید و برگردید یک بنری برای عرض زیارت قبول برای شما نصب خواهیم کرد. ایشان هم گفت اگر افقی آمدم که نمی خواهد ولی اگر عمودی برگشتم همه یکی دو بنر برایم خواهند زد. از او پرسیدیم چرا دو تا؟ گفت یکی جلوی خانه پدرم و یکی در مقابل منزلم. خانم؛ پیشاپیش تولدت مبارک 19 دی با هم تماس تلفنی داشتیم که گفتند می دانم 24 دی تولد شماست، ان شاءالله روسفید برگردم تماس می گیرم و روز تولدتان را تبریک خواهم گفت، اگرنه پیشاپیش تولدتان مبارک. و دیگر از ایشان خبری نداشتم تا خبر شهادتشان را یکم بهمن به ما دادند. آن روز بسیار شوکه شدم و ترسیدم. تا سه روز هم گریه می کردم. امروز به من می گویند تو خیلی صبوری! بله، این صبوری را هم از خود مهدی یاد گرفتم. مهدی واقعاً خیلی صبور بود. از طرفی هم اعتقاد دارم مهدی برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) رفته و این شهادت بسیار ارزش دارد. من همیشه فکر می کنم داغ من کجا و داغ بی بی زینب(س) کجا... بنابراین خجالت می کشم که فریاد عزاداری برآورم. تقلا برای حضور در میدان نبرد به دلیل اضافه وزن، با حضور او در میدان رزم موافقت نمی کردند. به همین خاطر بعد از ماه مبارک رمضان به مدت 40 روز هم روزه گرفت و پس از افطار هم ورزش می کرد. وقتی به وزن مناسب رسید هم به او می گفتند؛ تو مرد رزم نیستی! اما هشت ماه تلاش کرد و در دوره تخصصی تیراندازی و آمادگی رزم هم حضور یافت تا همه شرایط برای اعزام به سوریه را به دست آورد. رزمنده ها می گویند شب آخر آقا مهدی از فهرست اعزام خط خورد و به او گفتند به منزل برود. تا صبح گریه کرد؛ اما می گویند موقع نماز صبح یک آرامش خاصی داشت. از او سؤال کردیم که چه شده به منزل می روی؟ گفت اگر خدا بخواهد نامم در فهرست خواهد بود. همان هم شد و فرمانده، اولین نامی را که خواند، مهدی حیدری بود. اصلاً تعجب نکرد و برایش عادی بود. رفت از داخل ماشین پاسپورتش را آورد تا کارهای مربوط به اعزام انجام شود. دیگر هیچ وقت برنگشت! روز اول که به دنبال بنده آمدند فکر کردم برای دیدن پیکر آقا مهدی می روم و بعد فهمیدم که برای خواندن وصیت نامه است. چرا که تنها خانم حاضر در محل من بودم. از هرکسی هم سؤال می کردم جوابی به من نمی داد. وقتی وصیت نامه خوانده شد از پدر خودم سؤال کردم پس پیکرش چه شد؟ گفت آقا مهدی پیکر ندارد! البته در ابتدا می گفتند موشکی به آمبولانس شان زده اند که چیزی از پیکر او باقی نمانده است و سپس گفتند یکی از دوستان مهدی مجروح می شود، او برای آوردن دوستش جلو می رود و از ناحیه سر تیر می خورد. به نیابتش می رویم به زیارت شهدای گمنام فقط از این ناراحت شدم که اگر پیکرش برمی گشت محمدمهدی می توانست برای آخرین بار پدرش را ببیند. الان هم به نیت او هر پنج شنبه می رویم گروه شهدای گمنام امامزاده طاهر خیرآباد زیارت می کنیم. البته همزمان با شهادت او یک شهید افغانستانی هم به امامزاده آوردند، چون پدر و مادری ندارد به نیابت آنها هم به این شهید ادای احترام می کنیم. هر وقت حضرت زینب(س) اجازه دادند پیکرش برمی گردد. اما من به سالم بودن پیکر او ایمان دارم، چون مهدی هیچ وقت غسل جمعه اش ترک نمی شد. از طرفی هم بارها به خواب من آمده و گفته من زنده ام. پشیمان نیستم وقتی به من گفت می خواهد به سوریه برود کاملاً مخالفت کردم. مهدی به من گفت پس امسال محرم نه من به هیئت می روم و نه می گذارم شما بروید. اگر سلفی ها هم به حرم حضرت زینب(س) صدمه بزنند من یک لحظه هم با تو زندگی نمی کنم. وقتی دیدم آن قدر برایش اهمیت دارد، موافقت کردم. بعد از دوره آموزشی و موقع وداع که قرآن را روی سرش گرفتم به من گفت: همه حرف ها و تهدیدهایی که کردم شوخی بود. اگر واقعاً راضی نیستی، نمی روم. من هم گفتم برو خدا پشت و پناهت و او هم رفت. بماند که بعد از شهادتش بسیاری به من طعنه زدند که چرا اجازه دادی برود اما من اصلاً پشیمان نیستم. مهدی برای همان اعتقاداتی رفت که عمری در مسیرش تلاش کرده بود. به نظر من او عاشق اهل بیت بود و معشوق همیشه در مسیر عشق قدم برمی دارد. فقط شهادت او را آرام کرد سجاد نیکومنش سال 89 که وارد نیروی زمینی سپاه شد برای اولین بار مهدی حیدری را دید. وقتی صبر و شکیبایی، مهربانی و خیرخواهی او را دید، باب این رفاقت باز شد. وی می گوید: صبر و شکیبایی او در برخی اوقات فتنه ها و درگیری هایی را میان دوستان از بین می برد. سعی می کرد مشکل دیگران را به هر صورت حل کند و سنگ صبوری برای دوستان و همکاران باشد. وی با بیان اینکه شهید حیدری عاشق امیرالمومنین(ع) بود، اضافه کرد: با وجود اینکه سید نبود اما عیدغدیر اسکناس های نو تهیه می کرد و به دوستان و همکاران عیدی می داد. در مجالس اهل بیت، مجلس گردانی می کرد، حتی در مراسم های سازمانی که افراد برای خودشان یک سیستمی قائل هستند او به هیچ چیز، جز گرم کردن مجلس روضه حضرت سیدالشهداء(ع) نمی اندیشید. نیکومنش خاطرنشان کرد: شرایط کاری مهدی بعد از انتقال به قرارگاه خاتم بهتر شده بود اما این آرامش های دنیوی، مهدی را راضی نمی کرد. به همین خاطر برای رفتن به سوریه هرکاری کرد تا اعزام شود. حتی بارها به نیروی زمینی مراجعه کرد تا این اتفاق هرچه زودتر بیفتد. وی درباره روز آخر و سپردن مسئولیت وصیت نامه، گفت: یک روز قبل از اعزام با من تماس گرفت و گفت خانه هستی، می خواهم بیایم ببینمت. ماشینش و یک وصیت نامه به من داد و رفت. من به او گفتم خودت سالم برمی گردی و وصیت نامه را به خودت می دهم. از من خواست وصیت نامه را به مسئول نمایندگی ولی فقیه در قرارگاه خاتم بدهم. این سخن او خیلی مرا ترساند که نکند مهدی شهید شود. طولی نکشید که همسرش با من تماس گرفت که مهدی چند روزی است تماس نگرفته و ابزار نگرانی کرد. تا اینکه در حرم امام(ره) بودم که به من اطلاع دادند مهدی شهید شده است. نیکومنش در پایان اظهار کرد: مهدی حیدری همانند پاسدارهای سال 58 زندگی و رفتار می کرد. در محله ورامین منشأ خیر و اثر بود. خادم حرم حضرت عبدالعظیم بود و بسیار زندگی ساده و بی ریایی داشت. با همه این مشکلاتش رفت و در سوریه با دلاوری ها و ایثارگری هایی که از خودش به جای می گذارد، سرانجام در یک محاصره منطقه خان طومان با شلیک گلوله قناصه به زمین می افتد و به شهادت می رسد. تصاویر شهدا را در فضای اتاقش نصب کرده بود محمدرضا خرمی مسئول اداری پشتیبانی نمایندگی ولی فقیه در قرارگاه سازندگی خاتم دیگر دوست شهید مهدی حیدری است که بیش از دیگران روزهای آخر با این شهید بزرگوار بوده است. او می گوید اتاق محل کارش مملو از تصاویر شهدای مدافع حرم و صابرین بود؛ در اتاقی که او به عنوان افسر آی تی فعالیت می کرد. واقعاً برای شهادت آمادگی داشت، زیرا یک روز قبل از شهادت از سوریه با من تماس گرفت و از همکاران حلالیت خواست. مهدی واقعاً آگاهانه به استقبال شهادت رفت. وی افزود: یک هفته قبل از اعزام به سوریه پسر 4 ساله اش را به محل کارش آورد؛ کاری که تا آن روز هیچ گاه انجام نداده بود. این کار نشان می داد که او می خواهد با ما یک اتمام حجتی داشته باشد که فرزندش با محیط سپاه آشنا شود و از طرفی هم همکاران و دوستان هم خانواده و فرزندش را فراموش نکنند. این ارتباط بعد از شهادت با فرزندش ادامه پیدا کند. بخشی از وصیت نامه شهید مهدی حیدری مهدیا جانا شنو از ما سلام جان به قربان توایم مولا سلام «این وصیت نامه عبد حقیر، بنده گناهکار و امیدوار به رحمت خدای مهربان مهدی حیدری است.»«در ابتدا به یگانگی خداوند شهادت میدهم و سپس به حقانیت رسولش محمد مصطفی(ص) و قرآن کتاب زندگی و به ولایت علی مرتضی(ع) و همسرش زهرای زکیه(س) و به اولاد علی(ع) و زهرا(س) که درود خدا بر اولین آنها تا آخرین آنها مهدی موعود(عج) و مظلوم ترین مرد تاریخ علی(ع) که نامش برای بزرگ مردان تاریخ مایه آرامش و قدرت و برای مظلومان مایه شهامت و برای من حقیر یک دنیا حرف، کسی که در اوج قدرت و در عین حقانیت شاهد رحلت رسول خدا(ص) بود و همچنین سیلی خوردن ناموس خدا و به خاطر مظلومیتی که داشت ریسمان بر گردنش افکندند تا بلکه شیر خدا را در بند کنند ، اما زهی خیال باطل ، یا علی جان (ع) یا زهرا(س)، جان ناقابل من فدای شما و راه شما وفدای حقانیت شما و فدای اولاد شما، ان شاءالله که بپذیرید. من یک پاسدار با لباسی سبز برگرفته از علوی بودن رهبرم امامم سیدعلی خامنه ای (حفظه الله) با استعانت از خدای متعال و امام زمان(عج) که جانم به قربانش. امامی که در سن 5 سالگی بارسنگین من بچه شیعه نافرمان و گناهکار را به دوش کشید و چقدر از دست من خون جگر خورد ، مولا جان شرمنده هستم ببخشید که شما را این قدر خون جگر کردم خدایا تنها تو و اولیایت بودید که در سختیها مرا همراهی کردید و یاریم نمودید، یا صبور ، یا رحمان ، یا رحیم ایاک نعبد و ایاک نستعین. خلوص در عمل تنها چاره ساز است ای عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) بایستی محتوای فرامین امام خمینی(ره) و رهبر عزیزمان امام خامنه ای(حفظه الله) را درک و عمل نماییم، بصیرت داشته باشیم تا بلکه قدری از تکلیف خود بابت شکر گذاری به جای آورده باشیم بی طرفی در دعوای حق و باطل معنا ندارد و باید در مقابل باطل ایستاد.» منبع: کیهان
دوشنبه ، ۲۷اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فاش نیوز]
[مشاهده در: www.fashnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
گوناگون
پربازدیدترینها