محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845711441
اچ آی وی، آتش زیر خاکستر است - پایگاه خبری خلیج فارس
واضح آرشیو وب فارسی:خلیج فارس: خلیج فارس: دکتر امید زمانی سال هاست پژوهشگر سلامت جنسی و ایدز است و کارگاه های آموزشی فراوانی را در مورد اچ آی وی و ایدز برای نهادهای مختلف، از انجمن های مردم نهاد گرفته تا سازمان های دولتی و آژانس های مختلف سازمان ملل برگزار کرده است. در برخی از این کارگاه ها بحث بر سر این بوده که چگونه ایدز نگیریم و در برخی دیگر با مخاطبان حرفه ای در خصوص نحوه رفتار صحیح با فردی که با اچ آی وی زندگی می کند یا روش های کنترل سرایت ویروس و... گفت وگو کرده است. به گزارش«خلیج فارس» به نقل از اعتماد؛ او چند سالی مسوول ارتباطات توسعه در دفتر یونیسف ایران بود و پیش از آن کتابی با عنوان چگونه ایدز نگیریم، تدوین کرده و در این کتاب به زبان بسیار ساده روش های انتقال اچ آی وی را توضیح داده و نوشته جوانان چگونه باید مراقب باشند تا دچار اچ آی وی نشوند. یک سالی می شود که دکتر زمانی به عنوان کارشناس فنی و ارتباطات دفتر منطقه ای صندوق جهانی ایدز، سل و مالاریا فعال است و همین بهانه ای می شود که در کافه ای نزدیک محل کارش او را ببینیم و از او درمورد وضعیت ایران در حوزه اچ آی وی و ایدز پرس و جو کنیم. او معتقد است در سال های گذشته به موضوع اچ آی وی به اندازه ای که نیاز است، توجه نشده است و همین باعث می شود که او و همکارانش نگران گسترش اچ آی وی باشند که فعلا نادیده گرفته شده است. وقتی دکتر زمانی در مورد اچ آی وی حرف می زند، ردی از اشتیاق برای ارایه راهکارهای کاهش آسیب و از سویی نگرانی از دغدغه ای همیشگی در تک تک کلمات او پیداست. اما این کار شناس اچ آی وی هرگز نا امید نیست و در راستای پیدا کردن روزنی برای آگاهی رسانی به جوانان، حالا ۲ سالی می شود که هدایت مشاوره آنلاین در خصوص اچ آی وی را هم در مرکز ملی پیشگیری از ایدز سازمان بهزیستی بر عهده دارد. به سراغ این پزشک جوان اما پر سابقه در حوزه پژوهش اچ آی وی و ایدز رفتیم تا با او درباره ویروسی که کنترل آن یکی از اولویت های هزاره سازمان ملل بوده است، گپ بزنیم. برای نخستین سوال بفرمایید «ایدز» که خیلی ها حسابی از آن می ترسند، چیست؟ به تفاوتش با اچ آی وی هم لطفا اشاره کنید. اول از همه بگذارید من بگویم ترس راه حلی برای ایدز به وجود نمی آورد. آدم ها باید اچ آی وی و ایدز را به خوبی بشناسند و خودشان را در برابر ابتلا به این ویروس مصون کنند. بگذارید از اچ آی وی شروع کنیم. اچ آی وی ویروس نقص ایمنی انسانی است که به سه طریق اصلی، یعنی آمیزش بی محابا، تزریق مشترک و از مادر به جنین منتقل می شود. بیش از نیمی از افرادی که تازه به اچ آی وی مبتلا شدند در عرض ٢ تا ۴ هفته علایمی مشابه آنفلوآنزا، مانند تب، خستگی، گلودرد، دانه های پوستی، درد مفصلی، سردرد و گاهی تورم گره های لنفی را تجربه می کنند. اما در کشور ما بیش از ٨٠ درصد افرادی که به این ویروس مبتلا می شوند؛ بر پایه دلایل مختلفی مانند میزان ویروس وارد شده به بدن، راه سرایت، دوری از خدمات بهداشتی و... خودشان هم تا سال ها متوجه نمی شوند که دچار این ویروس هستند. به همین دلیل است که توصیه می شود اگر کسی رفتار پرخطری مانند رابطه بدون کاندوم یا تزریق مشترک مواد داشت، برای اطمینان از وضعیت سلامت خود آزمایش اچ آی وی بدهد. ایدز اما مخفف «نشانگان نقص ایمنی اکتسابی» در زبان انگلیسی است و بر اثر تخریب یاخته های دستگاه ایمنی بدن ناشی از اچ آی وی، عوامل و عفونت هایی فرصت پیدا می کنند فرد را بیمار کنند. این بیماری ها علایم متنوعی در بدن به وجود می آورند و در نهایت فردی که به مرحله ایدز می رسد طول عمر او بسیار کوتاه خواهد بود. بنابراین کسی که با اچ آی وی زندگی می کند الزاما ایدز ندارد. این فرد چگونه می تواند در مقابل ابتلا به ایدز خود را ایمن کند؟ افرادی که با اچ آی وی زندگی می کنند با مصرف دقیق و به موقع داروهای ضد اچ آی وی (که آنتی رتروویرال هم نامیده می شوند) می توانند طول عمری مشابه افراد عادی داشته باشند و به مرحله ایدز وارد نشوند. تنها عامل مهم این است که فرد به موقع از وضعیت اچ آی وی خود با خبر شود و نکات بهداشتی و درمانی توصیه شده را رعایت کند. شما کتابی دارید با عنوان چگونه به ایدز مبتلا نشویم؟ جواب این سوال چیست؟ همان طور که گفتم انتقال ویروس اچ آی وی سه راه اصلی دارد؛ تزریق مشترک، آمیزش جنسی محافظت نشده و از مادر به جنین. انتقال از طریق تزریق مشترک بیشتر برای افراد معتاد تزریقی محتمل است و کسانی که در فضاهای غیر بهداشتی خالکوبی می کنند یا از تیغ مشترک استفاده می کنند. در این موارد کاربرد استراتژی های کاهش آسیب در اعتیاد، مانند تشویق معتادان به ترک مواد، تشویق به عدم تزریق مواد و استفاده از داروهای جایگزین مثل متادون، تشویق به عدم استفاده از سرنگ و سوزن مشترک و... مانع ابتلا به این ویروس می شود. در پیشگیری از طریق تماس جنسی پرهیز از رابطه خارج از چارچوب خانواده، وفاداری به همسر و حریم خانواده (داشتن تنها یک شریک جنسی)، استفاده از کاندوم در هر بار تماس جنسی و عدم استفاده از مواد روانگردان و الکل توصیه می شود چون که اینها می توانند کنترل فرد بر رفتارهای جنسی خود را کاهش دهد. در پیشگیری از انتقال مادر به کودک، به زنان اچ آی وی مثبت توصیه می شود اگر می توانند باردار نشوند و در صورتی که باردار شدند با مصرف داروهای ضد اچ آ ی وی، سزارین و ندادن شیر به کودک و دادن دارو به کودک احتمال ابتلا کودک به اچ آی وی را تا حد زیادی کاهش دهند. با این روش ها احتمال تولد نوزادانی که با اچ آی وی به دنیا بیایند صفر می شود؟ تا حد زیادی احتمال انتقال به جنین یا نوزاد کاهش پیدا می کند. البته این به شرطی است که مادر بداند که دچار اچ آی وی است و تمهیدات اشارهشده را رعایت کند. مواردی بوده که مثلا بچه یک ساله ای را با حال بسیار وخیم به بیمارستان آورده اند و بعد از آزمایش های مختلف، پزشکان متوجه شدند که بچه اچ آی وی مثبت است و بعد از تست از مادر، تازه مادر متوجه شده که اچ آی وی دارد. بنابراین زنانی که روابط جنسی خارج از خانواده متعدد دارند یا معتادند یا شریک جنسی شان روابط متعدد دارد، باید از وضعیت اچ آی وی خود مطلع باشند و در صورتی که با این ویروس زندگی می کنند مراقبت های لازم را در خصوص بارداری انجام دهند. تعداد افراد شناسایی و گزارش شده اچ آی وی در ایران ۳۰ هزار و ۱۸۳ هزار نفر اعلام شده است. از این تعداد چند نفر در زمان شناسایی کودک بوده اند؟ در زمان شناسایی و گزارش ۳۷۵ نفر زیر ۵ سال، ۱۵۲ نفر بین ۶ تا ۱۰ سال و ۱۱۸ نفر بین ۱۱ تا ۱۵ سال بوده اند. اما حالا که حرف از آمار شد، توضیحات تکمیلی را هم بفرمایید. این آمار بر اساس تفکیک جنسیتی و علل ابتلا چگونه است و چه تعداد از این افراد وارد مرحله ایدز شده اند؟ همان طور که گفتیم، تا تاریخ اول مهر ماه ۹۴، سی هزارو صد و هشتاد و سه نفر ثبت اچ آی وی داشته ایم. از این بین ۸۵ درصد مردان و ۱۵ درصد زنان را تشکیل می دهد. ۵۲ درصد موارد ثبت شده در گروه سنی ۲۱ تا ۳۵ سال هستند. تاکنون ۷۳۸۷ نفر از این تعداد فوت شده اند و ۹۳۹۴ نفر وارد مرحله ایدز شده اند. از سال۶۵ که اچ ای وی در ایران شناخته شده است، ۶۷ درصد در اثر تزریق مشترک مواد، ۱۸درصد رابطه جنسی محافظت نشده، ۲ درصد مادر به جنین و ۱۲درصد هم نامشخص بوده اند. یک درصد از این تعداد هم مربوط به خون و فرآورده های خونی پیش از اجرای سیاست های اطمینان از سلامت خون در سازمان انتقال خون بوده است. اما مدام می شنویم این الگو تغییر کرده است؟ بله. در سال های اخیر از موارد شناسایی شده ۳۴درصد زن بوده اند و ۳۹ درصد موارد جدید از راه تزریق مشترک و ۴۱ درصد از راه روابط جنسی محافظت نشده و ۳ درصد مادر به جنین بوده است. از سال ۲۰۰۷ با نظام جامع سلامت خون در سازمان انتقال خون هیچ موردی از انتقال اچ آی وی به علت فرآورده خونی آلوده نداشته ایم. به هر حال آنچه اهمیت دارد تغییر الگوی انتقال از راه تزریق مشترک به انتقال از طریق رابطه جنسی است که برای کار شناسان و مسوولان نگران کننده است. اما در حال حاضر داریم فقط در مورد موارد شناسایی شده صحبت می کنیم. این در حالی است که شما می گویید تعداد زیادی از افراد هستند که حامل اچ آی وی هستند و خودشان هم خبر ندارند. تخمین ها می گوید چه تعداد مبتلا به اچ آی وی در ایران زندگی می کنند؟ در برآوردهای علمی که هر دو سال انجام می شود بر اساس فراوانی رفتارهای پرخطر، تعداد افراد در معرض خطر و خطر سرایت در هر رفتار مدل های آماری مختلفی بررسی می شود و معمولا با یک فاصله اطمینان تخمینی از تعداد مبتلایان بیان می شود که البته یک برآورد منتشر شده در سال ۲۰۱٤ در حدود همان ۹۰ هزار نفر است. ممکن است خیلی ها که معتقد به مسکوت ماندن مساله اچ آی وی هستند بگویند این ٩٠ هزار نفر تعداد چشمگیر و زیادی در معیار جمعیتی ایران به حساب نمی آیند و بهتر است به جای تمرکز بر اچ آی وی به سراغ بیماری هایی رفت که مبتلایان بیشتری دارد. چه پاسخی برای این افراد وجود دارد؟ اچ آی وی مانند آتش زیر خاکستر است. انتقال آن با رابطه جنسی و تزریق مشترک صورت می گیرد. فردی که اچ آی وی دارد و خودش نمی داند، اصول مراقبتی را رعایت نمی کند و ممکن است افراد زیادی نادانسته به این ویروس مبتلا شوند. در واقع نگرانی بزرگ تر در خصوص افرادی است که خودشان از وضعیت اچ آی وی خود، آگاه نیستند. زنان تن فروش، معتادان تزریقی و گروه زیادی از جوانانی که با این گروه ها رفتار پرخطر دارند، خطر گسترش اچ آی وی را بالا می برند. بنا براین تا جای ممکن باید آموزش های لازم به همه افراد جامعه به صورت رسمی و غیررسمی در خصوص اچ آی وی ارایه شود، که جامعه از ابتلا به این ویروس دور شود. خب حالا که آموزش اینقدر مهم است بگذارید با سوالات متداول آموزشی در خصوص انتقال اچ آی وی شروع کنیم. هزاران سوال در مورد انتقال اچ آی وی به دیگری وجود دارد. از نیش پشه گرفته تا استفاده از توالت های عمومی، بنا به توضیحات شما این موارد هیچ کدام منجر به انتقال اچ آی وی نمی شود. نخیر. اچ آی وی در برخی مایعات داخلی بدن انسان وجود دارد اما فقط از راه آمیزش جنسی، تبادل خون یا فرآورده های آن و از مادر به جنین قابل سرایت به دیگری است. بنا براین عطسه، سرفه، تماس پوستی سالم، روبوسی، استفاده از ظروف غذای مشترک، دستشویی، حمام یا استخر مشترک، نیش پشه، غذاخوردن با هم و موارد مشابه راه انتقال آن نیست. در مورد این بیماری کلیشه هایی نیز وجود دارد، مانند اینکه این بیماری مخصوص برخی از افراد خاص است. ابتلا به اچ آی وی مخصوص هیچ گروه و طبقه خاصی نیست. همه طبقات اجتماعی و اقتصادی ممکن است در صورتی که مراقب نباشند به این ویروس مبتلا شوند. البته انگار سن هم نمی شناسد، آماری منتشر شده بود درباره اینکه چهار و نیم درصد از کودکان کار و خیابان به اچ آی وی مبتلا هستند. این آمار صحت داشت؟ بله، متاسفانه. تحقیقی نشان داده که ٥/ ٤ درصد از کودکان کار و خیابان در تهران به اچ آی وی مبتلا هستند. علاوه بر کودکان کار و خیابان برخی تحقیقات نشان داده که ٨ /١٣ درصد از معتادان تزریقی و ٥/ ٤ درصد از تن فروشان هم دچار اچ آی وی هستند. این در حالی است که شیوع اچ آی وی در جمعیت عمومی حدود یک دهم تا دو دهم درصد است. این فرضیه وجود دارد که تعداد زیادی از کودکانی که مبتلا به اچ آی وی می شوند، احتمالا مورد تعرض جنسی قرار گرفته اند. اگر بخواهیم راهنمایی برای افرادی که مورد تعرض قرار می گیرند بکنیم تا مبتلا به اچ آی وی نشوند چه پیشنهادهایی به آنها می توان ارایه داد؟ پیش از هر چیز باید بدانیم که فردی (به خصوص کودکی) که مورد تعرض قرار می گیرد پیش از هر چیز احتیاج به مشاوره پزشکی و سلامت روان دارد. باید آزمایش های مختلف از او گرفته شود و به سرعت تحت درمان روانپزشکی قرار بگیرد تا عوارض این «تروما» در او کم شود و دچار افسردگی یا مشکلات دیگر ناشی از این واقعه نشود. در عین حال این افراد می توانند تا حداکثر ۷۲ ساعت بعد از بروز این فاجعه استفاده از داروهای ویژه ای را شروع کنند که احتمال ابتلا به ویروس را تا حد بسیاری کاهش می دهد. این افراد در کنار خدمات سلامتی که دریافت می کنند باید مشاوره حقوقی و مشاوره اچ آی وی هم بشوند. چنین افرادی باید به خاطر داشته باشند که اگر چه تعرض اتفاق بسیار تلخ و ناخوشایندی است اما باید نگاه کاهش آسیبی داشته باشند و جلوی بروز مشکلات بزرگ تر مانند ابتلا به اچ آی وی را بگیرند. داروهایی که به آن اشاره کردید، برای کادر پزشکی و مددکاری که ممکن است در معرض سوزن آلوده باشند، هم کاربرد دارد؟ بله. این دارو ها در صورتی که تا ۷۲ ساعت پس از رفتار پرخطر شروع شود امکان ابتلا به اچ آی وی را کاهش می دهد. حال این امکان ابتلا بر اثر فرو رفتن سوزن آلوده باشد یا رابطه جنسی محافظت نشده. توصیه می شود فردی که در معرض خطر اچ آی وی قرار می گیرد به یکی از مراکز مشاوره بیماری های رفتاری رفته و راهنمایی لازم را بگیرد. در صورتی که لازم باشد داروهای ضد اچ آی وی برای فرد در معرض خطر آغاز می شود. اما به گفته بسیاری از کار شناسان اچ آی وی، تعداد زیادی از پرسنل درمانی و حتی پزشکان هم از این راهکارهای پیشگیری از اچ آی وی در مواقع بروز بحران خبر ندارند؟ متاسفانه گاهی اینچنین است و این به خاطر عدم اطلاع رسانی دقیق در خصوص اچ آی وی و راه های پیشگیری از آن است که حتی فعالان حوزه بهداشت و درمان هم از آن اطلاع کافی ندارند. حالا که بحث از سرنگ و سوزن آلوده شده بگذارید سراغ معتادان تزریقی هم برویم. طرحی وجود داشت که به معتادان تزریقی سرنگ یکبار مصرف رایگان ارایه می شد تا امکان ابتلا به اچ آی وی را کاهش دهد. این طرح چقدر موثربوده است؟ ارایه سوزن و سرنگ یکبار مصرف طرح بسیار خوبی است. اما واقعیت این است که تعداد لازم سرنگ و سوزن به معتادان ارایه نمی شود. برآورد می شود که معتادان تزریقی در سال بین ۴۴ تا ۶۰ سوزن و سرنگ رایگان دریافت می کنند. این در حالی است که طبق استاندارد های بهداشتی برای اثربخشی پیشگیری حداقل سرنگ دریافتی باید ۳۰۰ عدد در سال باشد. این رقم را نگاه کنید و ببینید ما چقدر از استاندارد ها فاصله داریم. این آمار در مورد خدمات پیشگیری اچ آی وی در تن فروشان چقدر بوده است؟ طبق گزارش ها خدمات پیشگیرانه به تن فروشان شامل اطلاع داشتن از محل دریافت کاندوم رایگان و محل مراجعه برای تست اچ آی وی و... ۴۵ درصد است که این آمار هم از وضعیت اثربخش فاصله زیادی دارد. در آماری که ابتدای صحبت اشاره کردید، گفتید الگوهای جدید نشان می دهد که تعداد زنان مبتلا به اچ آی وی رو به افزایش است. آیا خدمات به زنان هم با این روند افزایشی، بیشتر شده است؟ زنان به خاطر ساختار بدنی در مقابل ویروس ضعیف تر هستند. اطلاعات کمتری به آنها می رسد و آگاهی کمتری دارند. به علاوه ارایه خدمات به زنان با محدودیت های بسیار زیادی همراه است. گاهی زنان از سوی خانواده از رفتن به مراکز مشاوره و خدمات رسان منع می شوند. در عین حال مراکز بسیار کمتری هم برای خدمات رسانی به زنان اچ آی وی مثبت وجود دارد. در مجموع شاید بتوان گفت که زنانی که با اچ آی وی زندگی می کنند شرایط سخت تری را نسبت به مردان اچ آی وی مثبت تجربه می کنند. در این سال ها که بیماران زیادی را دیده اید، مهم ترین چالش های افرادی که با اچ آی وی زندگی می کنند را چه می دانید؟ وضعیت درمانی این بیماران، دریافت خدمات جراحی، دهان و دندان، خدمات تخصصی درمانی زنان و... با پیچیدگی های جدی روبه رو است. علاوه بر این وضعیت اشتغال افرادی که با اچ آی وی زندگی می کنند هم سخت است که عوامل مختلفی باعث بروز چالش در امر اشتغال شده است. از سویی اگر کارفرما بداند فردی اچ آی وی دارد ممکن است استخدامش نکند، از سوی دیگر ارایه خدمات رایگان به مبتلایان باعث شده سطح توقع آنها بالا باشد و دنبال کارهای ساده و کم دردسر و پر درآمد باشند. این امر وضعیت اشتغال شان را پیچیده تر هم می کند. طبیعی است که این افراد به خاطر مصرف داروهای خاصی احتیاج به نوشیدن مقدار زیادی مایعات دارند و آب باید در دسترس شان باشد و طبیعی است که باید فرصت هایی برای استراحت به آنها داده شود، اما این افراد هم باید سخت تلاش کنند و در کارهای تخصصی با پشتکار زیاد فعالیت کنند. در کنار این، مهم ترین مشکل این افراد انگ و تبعیضی است که به آنها تحمیل می شود. این انگ و تبعیض ها حتی کودکان مبتلا را هم در امان نمی گذارد. من نمونه ای دیده ام که کودکی بعد ازمرگ پدرش که ایدز داشته از مدرسه اخراج شده بود. یعنی از نظر اولیا و مدیران جرم بچه این بوده که چرا پدرت مبتلا به ایدز بوده است. مسائل درمانی و سلامت را یکی از چالش های جدی دانستید. آیا این در کنترل اچ آی وی هم صادق است. افراد اچ آی وی مثبت خدمات کامل را در خصوص اچ آی وی خود دریافت می کنند؟ نمی توانم بگوییم که حتی افراد شناسایی شده خدمات کامل دریافت می کنند. پوشش دارویی افراد اچ آی وی مثبت حدود ۲۰ درصد است. یعنی ۸۰ درصد از افراد اچ آی وی مثبت دارو برای کنترل ویروس دریافت نمی کنند؟ بر اساس چه پروتکلی؟ قبلا بر اساس میزان DC٤ فرد، تصمیم گرفته می شد که دارو دریافت کند یا نکند. اما طبق پروتکل های جدید به محض تشخیص اچ آی وی باید فرد تحت درمان دارویی قرار بگیرد. اما با این وجود بسیاری از افراد تحت دارو درمانی قرار نمی گیرند. چرا؟ هزینه دارویی، برای هر فرد مبتلا، در صورت عدم مقاومت دارویی، نزدیک به سالی هزار دلار است. شاید هزینه های آن در این تصمیم گیری بی تاثیر نباشد. البته بعضی افراد (به ویژه مصرف کنندگان مواد و افراد بی خانمان) هم برای دریافت خدمات دارویی به موقع مراجعه نمی کنند و نهاد های مسوول هم از ترس اینکه فرد با قطع و وصل درمان دچار مقاومت دارویی شود، ترجیح می دهند که دارو را برای افرادی که مراجعه منظم ندارند شروع نکنند. در حالی که در کشورهای پیشرفته حتی برای افراد کارتن خواب مبتلا توزیع داروهای ضد اچ آی وی منظم انجام می شود. به انگ و تبعیض هم به عنوان یک مشکل جدی اشاره کردید. برای کاهش انگ و تبعیض باید چه کار کرد؟ آموزش و اطلاع رسانی مهم ترین راهکار کاهش انگ و تبعیض است. آموزش به فردی که با اچ آی وی زندگی می کند، آموزش به خانواده و دوستان ونزدیکان این فرد و آموزش به عموم جامعه می تواند این انگ و تبعیض را کاهش بدهد. آموزش که خیلی کلی است. خوب مسوول این آموزش کیست؟ اول از همه خوب است بدانید که طبق اهداف سازمان ملل قرار بود تا سال۲۰۱۰، ۹۹ درصد از افراد اطلاعات عمومی راجع به اچ آی وی را داشته باشند. این رقم یعنی همه نهادهای آموزش رسمی و غیر رسمی از جمله آموزش عالی و آموزش و پرورش و رسانه ها باید در این امر دخیل باشند. بیش و پیش از هر نهادی هم، آموزش و پرورش مسوول آموزش عمومی در خصوص اچ آی وی است. نهادی که ظاهرا کمترین پاسخگویی و مسوولیت پذیری را هم دارد. آموزش و پروش الان می گوید یک میلیون دانش آموز را با مساله اچ آی وی آشنا کرده است. اما یک میلیون در مقابل جمعیت ٤٠ میلیونی جوانان واقعا رقم اندکی است. علاوه براین، آموزش و پرورش کارکرد مهارت آموزی ندارد. برای آموزش پیشگیری ازاچ آی وی باید به دانش آموزان مهارت های زندگی را آموخت. اما حتی کلاس های مهارت های زندگی دانش آموزان هم شبیه یک کلاس تئوریک و حفظی و ناکارآمد است. بحث از آموزش پیش آمد. شما سال هاست در حوزه اچ آی وی کار آموزشی و فرهنگی و درمانی انجام می دهید. تا به حال برای خودتان پیش آمده که بترسید که مبتلا به اچ آی وی شوید؟ بله. آدمی همیشه با ترس ها و نگرانی هایی روبه روست منتها می تواند با آگاه تر شدن بر آن ترس ها غلبه کند. یک بار هم اوایل کارم در این حوزه بود و برای بازدید به خانه فردی اچ آی وی مثبت رفتم که آشنایی کافی با او نداشتم. برایم چای آورد و چند دقیقه ای طول کشید تا تصمیم بگیرم که چایم را بخورم. ولی چون دلیل منطقی و علمی برای نخوردنش در ذهنم نیافتم و از طرفی اگر نمی خوردم به انگ و سرخوردگی او می انجامید، تصمیم درست را گرفتم. پس دانش کامل در خصوص راه های انتقال ویروس هم ممکن است کافی نباشد تا از ترس ابتلا به آن رها شوید؟ البته دانش کمک زیادی می کند. من پسر ۱۴ساله ای دارم که از وقتی سه و چهار ساله بود با خودم به مراکز حمایتی افراد اچ آی وی مثبت می بردمش تا با بچه ها بازی کند. زمانی که دانش کافی پیدا کردم، دیگر هرگز نمی ترسیدم که فرزندم با بچه هایی که با اچ آی وی زندگی می کنند، بازی کند. من می دانستم و مطمئنم که از طریق بازی کردن و هیچ تعامل روزمره ای هیچ کس به اچ آی وی دچار نمی شود. سال هاست که رصد گر اچ آی وی در ایران هستید. پیش بینی تان از آینده چیست؟ راستش آینده خیلی نگرانم می کند. می ترسم روزی برسد که ناگهان این آتش زیر خاکستر زبانه بکشد و در آن زمان کاری از دست کسی برنیاید. اقداماتی که در حال حاضر در حال انجام است نگرانی تان را کمتر نمی کند؟ اقدامات خوب زیادی در حال انجام است که آدم را امیدوار می کند. مشاوره آنلاین در بسیاری از مراکز، گسترش بیشتر اطلاع رسانی در خصوص اچ آی وی و گسترش مراکز مشاوره و خدمات رسان در شهرهای مختلف اگرچه اصلا کافی نیست اما امیدوار کننده است. اما واقعیت این است که کشور ما از ثبات سیاستی در خصوص مساله اچ آی وی برخوردار نیست. هرکسی که می آید، می تواند برنامه های جدیدی بریزد که گاهی خیلی خوب است و گاهی خیلی بد. مساله این است که سند خط مشی یا سیاست دقیقی در این باره وجود ندارد که بگویی این سند است و هر کس که می آید باید در راستای این سند عمل کند و کار را از قبلی تحویل بگیرد و به بعدی با پیشرفت منطقی تحویل بدهد. اما چند سال پیش یک سند جامع تدوین شد. سرانجام آن سند چه شد؟ در سال ١٣٨٥ سیاست های کشوری در خصوص اچ آی وی تدوین شد و به هیات دولت رفت. اما این سند از دستور کار دولت خارج شد و اقدام دیگری روی آن صورت نگرفت. آ٩ن زمان که برخی پیگیر سند سیاستی می شدند، مدام پاسخ می گرفتند که در حال بررسی است و حالا بعد از ۱۰ سال هنوز خبری از آن سند نیست. احتمالا جایی در هیات دولت بایگانی شده است. باید دوباره از دولت خواهش کرد که این سند را برای حمایت از سلامت همه افراد جامعه به بررسی بگذارد و امکان اجرایی شدن آن را فراهم کند. ببینید از اچ آی وی نباید ترسید اما باید آن را جدی گرفت و برای پیشگیری از شیوع آن هرکسی خودش را مسوول بداند و کاری مفید بکند.
یکشنبه ، ۲۶اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خلیج فارس]
[مشاهده در: www.pgnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 135]
-
گوناگون
پربازدیدترینها