تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838131985
دولت دیگر مانعی به نام مجلس ندارد - پایگاه خبری تحلیلی تدبیر۲۴
واضح آرشیو وب فارسی:تدبیر24: آنچه در هفتم اسفندماه و دهم اردیبهشت ماه رخ داد حدی از تعادل و همگرایی را به فضای سیاسی کشور بازگرداندتدبیر24 : روزنامه ایران درباره آنچه در انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی رخ داد و مضامین مستتر در فعالیت های انتخاباتی اصلاح طلبان و اصولگرایان، این بار با عباس عبدی گفت و گو کرده است. تحلیلگر ارشد مسائل سیاسی ایران که هر چند نگاهی اصلاح طلبانه دارد، اما رویکردش نسبت به کنش های سیاسی اصولگرایان نیز مسموع است. او معتقد است که در کنار شکل گیری مجلسی متعادل و همسو با دولت که می تواند فضای بهتری برای حل مشکلات کشور ایجاد کند، مضمون اصلی انتخابات، کاهش شکاف اصلاح طلبان و حاکمیت بوده است. او این مضمون را از دل فهرست ائتلافی «امید» باز می نماید، هر چند معتقد است ضرورتی حتمی برای تداوم این ائتلاف نیست و برحسب شرایط سیاسی کشور، می توان منتظر موقعیت یابی های جدید کنشگران سیاسی بود. عبدی درباره اصولگرایان معتقد است که فعالیت های انتخاباتی آنان فاقد مضمونی فراگیر بوده است و همین را دلیل شکست آنان می داند. او در عین حال معتقد است که با وجود شکست اصولگرایان، آنان می توانند بار دیگر خود را بازیابی کنند، البته اگر اصلاح طلبان با کنش های اعتدالی خود، بار دیگر مجال بازیابی را برای این جریان سیاسی کشور فراهم کنند. این گفت و گو پیش روی شماست. در گفت و گویی که پیش از انتخابات با شما داشتیم، تأکید کردید که مضمون انتخابات هفتم اسفندماه، باید کاهش انشقاق ها و شکاف های موجود در کشور باشد. حال، آیا این مضمون در انتخابات دیده شد و اساساً مضمون انتخابات چه بوده است؟ مضمون انتخابات در ائتلافی که شکل گرفت یا در نحوه ورود اصلاح طلبان به انتخابات، دیده و محقق شد. بنابراین، در اصل، مضمون انتخابات، کاهش شکاف بوده است و اساساً اگر مضمون، کاهش شکاف نمی بود، شاهد اتفاقاتی از این دست نمی بودیم که آقای علی مطهری یا آقای علی لاریجانی در فهرست اصلاح طلبان قرار بگیرند. اساساً در هر حوزه انتخابیه که اصولگرای معتدلی در رقابت حضور داشت، اصلاح طلبان از او حمایت کردند. یا اینکه اصلاح طلبان در برابر ردصلاحیت ها رویکرد آرامی را در پیش گرفتند، که همه اینها نشان دهنده وجود و حضور این مضمون در انتخابات است. اگر چه مضمون کاهش شکاف در انتخابات وجود داشته است، اما این که در ادامه چه اتفاقی خواهد افتاد و آیا این رویکرد در نهایت به کاهش شکاف منجر خواهد شد یا خیر، مسأله دیگری است. آنچه مدنظر شما بود، شکاف میان حاکمیت و اصلاح طلبان بود. تفاوتی وجود ندارد زیرا نمی توان حاکمیت را امر منتزع از جریان های سیاسی دانست. اتفاقاً اینکه در انتخابات اخیر بسیاری از نامزدها ردصلاحیت شدند اما اصلاح طلبان و حامیان دولت با این موضوع کنار می آیند و حتی با نیروهایی که به شدت به حاکمیت نزدیک هستند، ائئلاف می کنند، همین معنا را می رساند. در غیر این صورت، اساساً مگر قرار است شکاف با حاکمیت چگونه برطرف شود؟ از قضا مصادیق کاهش شکاف، همین کنش ها و رویکردهایی بود که اصلاح طلبان در انتخابات در پیش گرفتند که به آن اشاره کردم. ضمن این که این جریان نمی تواند کار خاص دیگری انجام دهد. در شرایط فعلی نیز معتقدم همین که اکثریت قابل توجهی یا اقلیت نزدیک به اکثریتی در مجلس دهم شکل گرفت که رویکرد تعاملی دارد، سبب می شود که زمینه کاهش شکاف افزایش یابد. البته تداوم این راه به تعامل و همراهی طرف مقابل نیز وابسته است. چه عواملی می تواند به تداوم ائتلاف کمک کند؟ اینکه چه باید کرد؛ در برابر پذیرش اصل تحلیل یک بحث فرعی است. اگر تحلیل را قبول داریم، آنگاه درخواهیم یافت که چه باید کرد. چگونه؟ از خلال گفت و گو، مشاوره و البته بر اساس تحلیل به وجود می آید. ممکن است من، شما یا هر کس دیگری در نحوه انجام این ایده، نظری داشته باشد که البته مشکلی هم نیست. مسأله اصلی این است که گفت و گو در گرفته و براساس تحلیل، عمل شود. برخی معتقدند با فهرست «امید» صف بندی های سیاسی در کشور نیز تغییر کرد تا چه اندازه این دیدگاه را قبول دارید؟ لزوماً نمی توان این گونه گفت، البته ممکن است در آینده چنین اتفاقی رخ دهد. در پاسخ به پرسش شما، مثالی بزنم. برخی رنگ ها هستند که وقتی در کنار رنگ دیگری قرار می گیرند، گویی نسبت به حالت اولیه دچار تغییر رنگ می شوند، بدون این که اساساً این رنگ تغییری کرده باشد. زیرا هنگامی که کنار هم قرار می گیرند، بر نگاه ما تأثیر می گذارند و این سبب می شد برداشت دیگری نسبت به آن داشته باشیم. از این مثال می خواهم این طور نتیجه بگیرم که به شخصه، تاکنون ندیده ام که مرزبندی های سیاسی، پس از ائتلاف بهم ریخته باشد، اما طبیعی است هنگامی که جریان های سیاسی بر اساس موقعیت سیاسی موجود، به هم نزدیک شوند تصور از آنان تا حدی تغییر می کند. حمایت این جریان های سه گانه از دولت یا آقای روحانی، سبب نزدیکی آنان به هم شده و کنار هم قرار گرفته اند، اما این طور نبوده که مرزها تغییر کرده باشد. آیا علت ایجاد ائتلاف، می تواند انگیزه ای برای ادامه آن باشد؟ هر تحلیل و رفتار سیاسی مبتنی بر شرایط سیاسی است. روشن است که اصلاح طلبان بیرون بودن هیچ گروهی از جمله خودشان از حکومت را شرایط مطلوبی برای جامعه نمی دانند، بنابراین برای بازگشت به حکومت باید اقدامی انجام دهند. در کنار این، دولتی بر سر کار آمده است که برنامه های اعتدالی و به نسبت عقلایی خود را پیش می برد و اجرا می کند، دولتی که اصلاح طلبان نیز در کلیت آن را تأیید می کنند. اما در چنین شرایطی، می بینیم که مجلس موجود دقیقا مخالف این روند بود و اساساً اجازه نمی داد که دولت کار چندانی انجام دهد. با درنظر گرفتن این دو وضعیت و نیز با توجه به موازنه قوایی که در کشور وجود دارد، اصلاح طلبان به این نتیجه می رسند که باید نیروهایی را به مجلس بفرستند تا بتوانند اکثریت مورد نظر مردم شوند، و درعین حال، به آن طیف از نیروهای اصولگرا نزدیک شوند که می خواهند به دولت کمک کنند یا حداقل، در مسیر دولت سنگ اندازی نمی کنند. از این منظر، آنان به دنبال شناسایی و معرفی نیروهایی رفتند که بتوانند ویزای تأیید صلاحیت را اخذ کنند و از این مانع رد شوند یا وضعیت آرامش هم به جامعه برگردانده شود، اینها نتایج مشخصی است که از آن تحلیل گرفته می شود. حالا ممکن است شرایط دیگری باشد و اساساً نیازی به این نوع ائتلاف ها وجود نداشته باشد. به عبارت دیگر، نباید فکر کنیم که مرغ نیروی سیاسی، همیشه یک پا دارد. یعنی احتمال دارد فضا و گروه بندی های جدید شکل بگیرد؟ نکته مهمی در سیاست وجود دارد و آن اینکه سیاست یک پروژه نیست. مثلاً وقتی ما تشنه هستیم، با خوردن یک لیوان آب تشنگی خود را رفع می کنیم، یا پس از 12 سال درس خواندن، در پایان با قبولی در یک امتحان نهایی می توانید دیپلم خود را بگیرید، اما در مقابل، می بینیم که یادگیری زبان این گونه نیست. مثلاً یک کودک همواره در فرایند یادگیری قرار دارد و هرچه پیشتر می رود، بیشتر یاد می گیرد. از این رو، سیاست یک پروژه نیست که گفته شود حال که مجلس را گرفتیم، دیگر بازی و ائتلاف گذشته تمام شد. سیاست یک پروسه و فرآیند است؛ به این معنی که حتی اگر از اینجا به بعد درست عمل نکنیم، ممکن است اصلاً به وضعیت گذشته و حتی بدتر از آن بازگردد. بنابراین؛ به یک تعبیر می شود گفت در این مرحله ائتلاف به اهداف خود رسیده، اما این دستیابی به اهداف، به این معنا نیست که در اینجا می توانند با خیال راحت بخوابند، بلکه باید قدم های بعدی را در مسیر پیشرفت و از دست ندادن مواضعی که به دست آورده اند، تعریف کنند. فکر می کنید ائتلاف امید در مجلس ادامه یابد؟ هنگامی که ائتلاف به نتایجش می رسد به طوری که فرآیند طی شده بازگشت ناپذیر می شود، دیگر هیچ ضرورتی برای حفظ یا ادامه همان ائتلاف وجود ندارد. ائتلاف یک امر سیاسی، برحسب موقعیت است. تاکنون روی محورهایی چون برجام و مخالفت با تندروها ائتلاف کرده اند، از این رو تا زمانی که این مسأله اصلی هست، باید این ائتلاف را حفظ کرد. اما اگر به دلیلی وقتی این مسأله منتفی شد، هیچ دلیلی وجود ندارد که این ائتلاف وجود داشته باشد و می تواند به شکل دیگری در بیاید. طیفی از رقبا معتقدند اصولگرایان معتدل و اصلاح طلبان نگاه ابزاری به یکدیگر داشته اند و به همین دلیل بزودی از هم جدا شده و مقابل هم قرار می گیرند، اما شما معتقدید که اساساً نفس شکستن این ائتلاف هیچ ایرادی ندارد... مگر قرار بود به صورت غیرابزاری به هم نگاه کنند؟ کسانی که این طور نقد می کنند، میان خودشان نیز به یکدیگر نگاه ابزاری دارند، اما همان ها حال انتظار دارند که طرف مقابلشان به یکدیگر نگاه غیرابزاری داشته باشند. مفاهیم اخلاقی به معنای ساده انگارانه آن اینجا کاربرد لازم را ندارد. مسأله این است که این نیروها برای رسیدن به هدفی با هم ائتلاف کرده اند و تا آن زمان که به این هدف دست یابند، بر همین شاکله بازی خواهند کرد اما هرگاه سر یک دوراهی قرار می گیرند، طبیعی است که هر کس به راه خود برود. تا دیروز با هم متحد بودند، امروز از هم تفکیک می شوند و این، هیچ ایرادی ندارد. نه تنها امر بدی نیست، بلکه اصلاً قرار نیست که بد باشد بلکه اخلاقی ترین کار است. افراد گرچه با هم ازدواج می کنند، اما وقتی نمی توانند با هم زندگی کنند، از هم جدا می شوند، چه رسد به اینکه ازدواج موقت هم باشد. هر ائتلاف یا کنش سیاسی، همانطور که زمان وصل دارد، زمان فصل خود را هم دارد. ولی این ائتلاف هنوز به این نقطه نرسیده است. مشکل ما این است که برخی زودتر از موعد دنبال فصلش باشند. همه تمرکزها روی پیروزی است و کمتر کسی به این تحلیل می پردازد که وضعیت تندروها چگونه خواهد بود. به نظر شما آنان پس از شکست در انتخابات، چه رویکردی را در پیش خواهند گرفت؟ آنان روی انتخابات ریاست جمهوری تمرکز خواهند کرد یا اینکه در بیرون از مجلس تلاش خواهند کرد مشکل سازی کنند. در مجلس، اما دیگر به سهولت گذشته نمی توانند کاری از پیش ببرند. هرچند تعدادی از آنان در مجلس دهم هم حضور دارند و ممکن است این عده بازی هایی نیز در بیاورند اما به نظر من اصلاح طلبان باید یاد بگیرند که چگونه با آنان برخورد کنند تا اجازه ندهند که فضای تبلیغاتی به دست آنان بیفتد. اصلاح طلبان باید اجازه بدهند که این نیروها هرچه دلشان می خواهد بگویند و انجام دهند، هیچ ایرادی ندارد ولی داخل بازی آنها نشوند. در مجموع، بر این نظرم که تندروها تلاش خواهند کرد در عرصه عمومی فشار بیشتری روی دولت و اصلاح طلبان وارد کنند. ایده «بازیابی اصولگرایان با کمک اصلاح طلبان» را مطرح کردید، مرادتان چه بود؟ این طور تعبیر نشود که منظور من آن بوده که اصولگرایان نیاز دارند تا اصلاح طلبان به آنان کمک کنند. منظورم این بود که اصلاح طلبان باید به گونه ای رفتار کنند که مانع این بازیابی نشوند. بازیابی به چه معنا؟ اصولگرایان در سال 84 در تصمیمی اشتباه با احمدی نژاد متحد شدند، به عبارت دیگر، آنان از فرط ضعف به گروگان احمدی نژاد درآمدند والا ساختار و شاکله اصولگرایان، تناسب و هماهنگی ای با احمدی نژاد و جبهه پایداری ندارد. به همین دلیل اصولگرایان همواره مترصد بوده اند تا از آنان جدا شوند، اما چون فکر می کردند خطر اصلاح طلبان جدی است یا فشارهایی روی آنان وجود داشت، عزم خود برای جدایی از آن طیف را عملی نمی کردند. اما از سال 90 اندک اندک راه خود را از احمدی نژاد و پایداری ها جدا کردند و دیدیم که در سال 92 نیز سعی کردند این جدایی را تکمیل کنند. پس از انتخابات ریاست جمهوری 92 نیز این فرایند تا حدود زیادی طی شد. در جمع بندی، باید بگویم به نظر من، در چنین شرایطی، چنانچه اصلاح طلبان شرایطی را فراهم کنند که اصولگرایان میانه، منفعل شده و به تبعیت از احمدی نژادی ها یا پایداری ها مجبور شوند، اتفاق نامبارکی خواهد بود. اصلاح طلبان اگر همین یک کار را انجام ندهند و سیاست هایی را دنبال نکنند که به این نتیجه منتهی شود، نتیجه نهایی این خواهد بود که اصولگرایان از پایداری ها جدا شوند. البته این یک بخش از تغییرات است در بخش مهم تر آنان باید نگاه خود را به جامعه عوض کنند. اینکه جامعه مثل موم نیست که آنان هر طور خواستند آن را شکل دهند. باید با الزامات جامعه جدید و مطالبات عمومی مردم کنار آیند. بنابراین، حتی پس از انتخابات نیز یک پروژه باید تداوم تلاش ها برای به حاشیه راندن تندروها با مدیریت و هدایت اصلاح طلبان باشد؟ بیشتر یک پروسه است تا یک پروژه. در واقع فرایندی است که باید کاملاً به آن توجه داشت و این فرایند را تا جایی ادامه داد که دیگر امکان بازگشت و تکرار این اتحاد، وجود نداشته باشد. پس کار در انتخابات 94 تمام نشده و باید نگاهی به 96 داشت تا ائتلاف و پیروزی، باز هم تکرار شود؟ اصلاً این گونه نگاه نکنیم که انتخابات شد یا نشد. زیرا هنوز به نتیجه نرسیده ایم و اساساً نمی دانیم که چه زمانی به نتیجه می رسیم. اما خطری که موجب شد این نیروها در قالب این ائتلاف با هم متحد شوند، نگرانی از حضور، قدرت و رفتار تندروها بود. تا وقتی که این نگرانی وجود دارد، باید با دقت لازم حرکت کرد. اما اگر همین فردا آن خطر رفع شود، دیگر نیازی نیست که به این ائتلاف برسیم یا آن را حفظ کنیم. وقتی می گوییم نیازی به ائتلاف نیست، به این معنی نیست که این نیروها با یکدیگر دشمنی کنند. معنای بی نیازی به ائتلاف، این است که فقط با هم ائتلاف نمی کنند، بلکه با هم رقابت می کنند. استراتژی اصولگرایان در انتخابات 94 چه بود؟ اصولگرایان در انتخابات اخیر هیچ برنامه روشنی نداشتند. اشتباهی که اصلاح طلبان پیشتر مرتکب می شدند، در این انتخابات اصولگرایان مرتکب شدند. اغلب اصولگرایان تنها به دنبال این بودند که پیروز شوند، بدون اینکه ایده، طرح و تحلیلی داشته باشند. این اشتباهی بود که اصلاح طلبان در سال های 84 و 88 و حتی انتخابات شورای شهر دوم مرتکب شدند. اما دیدیم که در این انتخابات، اصلاح طلبان در پی آن نبودند که پیروز شوند. روشن کنم که منظور من این نیست که اصلاح طلبان اساساً برای پیروزی کار نکردند، بلکه همانند اتفاقی که در سال 76 رخ داد، در سال 94 نیز اصلاح طلبان برای پیروزی نیامده بودند، بلکه آمده بودند تا یک بازی خوب انجام دهند. در این شرایط، هرگاه بازی خوبی انجام می دهید، نتیجه اش می تواند برد باشد، هرچند گاهی می تواند به لحاظ عددی نتیجه بخش نباشد ولی در مجموع یک گام به پیش و برد است. می بینید که در سال 92 هم همین اتفاق افتاد. در انتخابات ریاست جمهوری گذشته، اصلاح طلبان امیدی به برد نداشتند، اما بازی خوبی انجام دادند که منجر به پیروزی آنان شد. اما در مقاطع دیگر همچون سال 84 و 88 تنها برای برد آمده بودند، غیر از برد چیزی آنان را ارضا نمی کرد و به همین دلیل هم باختند. برای اینکه وقتی برای برد حاضر می شویم، در این میان بسیاری از ضرورت های دیگر انجام یک بازی خوب را از یاد می بریم. چه ضرورت هایی؟ اصول ورود به سیاست و انتخابات را از یاد می برد و نمی داند چکار باید بکند، عین کسی که دارد غرق می شود و هی دست و پا می زند، اما نمی داند که دست و پا زدن ها، بیشتر او را خسته کرده و بیشتر او را به زیر آب می برد. کسی که شنا بلد است، این کار را نمی کند، بسیار راحت شنا می کند و ممکن است بسیار راحت از آب عبور کند و غرق نشود. در انتخابات هفتم اسفند، جناح رقیب این گونه بازی کردند، یعنی تمام تلاش خود را روی این مسأله قرار دادند که به هر صورتی که شده اکثریت مجلس را حفظ کنند. به همین دلیل بود وقتی که با چنین باختی مواجه شدند، فضای فکری شان را در هم شکست تا جایی که آقای حدادعادل از مداخله دولت سخن گفت که البته دیدیم حتی برخی از اصولگرایان در رسانه هایشان گفتند که ایشان شوخی کرده و منظوری نداشته است. این امر نشان می دهد که یک نیروی سیاسی هیچ گاه نباید فقط روی برد متمرکز شود، نه اینکه برای برد کار نکند، بلکه تنها برای برد بازی نکند. در بازی فوتبال، بهترین بازی خود را ارائه می کنید که ببرید، اما مسأله این است که بهترین بازی خود را ارائه می دهید، هرچند ممکن است ببرید و ممکن است ببازید، اما تمرکز شما روی بازی خوب است. به نظرم جناح رقیب با فهرستی که به جامعه ارائه کردند، نشان دادند که همه هدفشان برد بود، بدون اینکه در اساس کوشش کنند نیروهای خود را توجیه نمایند، یا کوشش کنند با ارائه فهرست مطلوبی از خود، تحلیل مشخصی ارائه کنند، بنابر این از ابتدا تا حدی روشن بود که به چنین نتیجه ای منتهی می شود. آقای باهنر معتقد بودکه دو قطبی شدن انتخابات یکی از عوامل شکست آنها بود. این اشتباه نیز محصول همان رفتار و پایه ای است که به آن اشاره کردم. به عبارت دیگر، اغلب راهبران جناح رقیب اصلاً دغدغه خطر دو قطبی شدن را نداشتند و حتی تحلیلی از این واقعیت نداشتند که دو قطبی شدن چگونه به ضررشان تمام خواهد شد. اساساً تحلیلی نداشتند که ممکن است چه اتفاقی بیفتد. حتی از قبل به آنان گفته شده بود که اگر فضا را دو قطبی کنید، می بازید، اما اتفاقاً آنان فقط و فقط یک فهرست ارائه دادند که نتیجه عملی اش این شد که عملاً خودشان قضیه را دو قطبی کردند. آنان فکر می کردند اگر یک فهرست داشته باشند، برنده خواهند شد، درحالی که این گونه نیست. دستیابی به وحدت با داشتن یک فهرست واحد، دو موضوع کاملاً متفاوت است. داشتن وحدت، به فهرست واحد منتهی می شود، اما داشتن یک فهرست، لزوماً به معنای داشتن وحدت نیست. اما در مقابل، دیدیم که این بار اصلاح طلبان با اعتدالی ها و طیفی از اصولگرایان به وحدت دست یافتند، چنان که همه آنان از فهرست «امید» دفاع می کردند، هر چند اصلاً اسامی حاضر در فهرست را نمی شناختند. اما برای اصولگرایان، این طور نبود که داشتن یک فهرست، به معنای داشتن وحدت هم هست. زیرا ممکن است شما این فهرست را به صورت دیگری به دست آورده باشید، مثلاً به صورت سهم خواهی. و این درحالی است که وحدت با سهم خواهی محقق نمی شود، بلکه با تحلیل به دست می آید. شما نمی توانید در فهرست خود آقای آل اسحاق را کنار یک عضو جبهه پایداری قرار دهید. این کار اساساً محتوای این فهرست را به هم می زند، آن هم در شرایطی که برجام مسأله اصلی جامعه است و مسائل اقتصادی نیز در اولویت قرار دارد. چطور می شود که یک احمدی نژادی در کنار آل اسحاق در یک فهرست قرار بگیرند؟ این دو با هم جور در نمی آید. عین فرق یک نقاشی من و شما با نقاشی پیکاسو است. من و شما نیز برای نقاشی از قلم، آبرنگ و بوم استفاده می کنیم، اما نتیجه این می شود که نقاشی من و شما هیچ ارزشی ندارد، اما نقاشی پیکاسو میلیون ها دلار می ارزد. زیرا پیکاسو می تواند مفهوم یا محتوایی به محصول بوم و آبرنگ خود بدهد، اما ما توانایی چنین کاری را نداریم. لیست اصولگرایان در تهران مثل نقاشی من بود. اشاره کرده بودید که فصل الخطاب اصلاح طلبان از دل جامعه بیرون می آید. آیا برای سال 94 نیز شرایط به همین صورت بود؟ برای اصلاح طلبان، این نگاه ها در نیروهای پایه و بدنه آنان وجود داشت. به همین دلیل بود که باوجود نگرانی برخی از این نیروها نسبت به این که ممکن است فهرست اصلاح طلبان در جامعه مقبول نیفتد، اما دیدیم که به دلیل وجود آن پایه اشتراکی، بلافاصله همه این فهرست را پذیرفتند و از آن تبعیت کردند. دیدیم که در میان اصلاح طلبان کسی به لحاظ تحلیلی به فهرست اعتراضی نداشت، هرچند برخی به لحاظ فنی و تاکتیکی اعتراض داشتند که مثلاً فلانی باشد و فلان اسم نباشد، اما به لحاظ استراتژیکی همه این فهرست را پذیرفته بودند. نسبت مجلس دهم و دولت را چطور می بینید؟ این دو قوه در وضعیت جدید قوه مقننه، می توانند کاملاً با هم همکاری کنند. دولت فرصت خوبی دارد تا هر برنامه ای که دارد، اجرا کند و دیگر دغدغه احضارهای بی مورد به مجلس را نداشته باشد. از این رو معتقدم سال 95 فرصت خوبی است که دولت کار خود را انجام دهد و اساساً دیگر نمی تواند مانعی به نام مجلس را طرح کند.»
یکشنبه ، ۲۶اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تدبیر24]
[مشاهده در: www.tadbir24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها