محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831602605
آذرخش فراهانی را چقدر میشناسید؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبرداغ: صحبت از آذرخش فراهانى است، برادر وسطى شقایق و گلشیفته که حین گفت و گو اصرار دارد در عین احترام به خانواده اش، درباره شخصیت مستقل خودش صحبت شود.به گزارش خبرداغ به نقل از وب سایت موسیقی ما: اینکه یک نفر در اولین حضورش روى پرده نقره اى کاندید نقش مکمل شود، آن هم بدون هیچ تست بازیگرى براى حضور در فیلم کسى مثل پرویز شهبازى، طبیعتا باید تعجبمان را برانگیزد اما وقتى آن یک نفر از خانواده هنرمندى چون «فراهانى» ها باشد که از پدر گرفته تا مادر و خواهر ها هنرى براى ارائه دارند، ممکن است این اتفاق کمى منطقى تر به نظر برسد. خودش که مى گوید سینما برایش دغدغه نیست و هیچ چیز نمى تواند جلوى عشق اش به موسیقى را بگیرد و اصلا به همین دلیل بوده که در فیلم «مالاریا» بازى کرده است؛ آن هم در نقش یک نوازنده خیابانى. صحبت از آذرخش فراهانى است، برادر وسطى شقایق و گلشیفته که حین گفت و گو اصرار دارد در عین احترام به خانواده اش، درباره شخصیت مستقل خودش صحبت شود. شاید حق هم دارد؛ به هرحال کم نبودند افرادى که در طول فعالیت هنرىشان، از زیر سایه خانواده هنرمند داشتن بیرون نیامدند و به همین دلیل کسى آن ها را جدى نگرفت. او اما در کارش مصمم است هرچند که سخت هم نمى گیرد و ترجیح مى دهد با ریتم کندترى مسیرش را پیدا کند. البته که حضورش در سینما دلیل گفت و گوى ما با آذرخش نبود، بلکه فعالیت ١۴ ساله اش در موسیقى است که تا امروز آهسته و البته ناپیوسته در این ژانر حرکت کرده و تمام این مدت گروه «کوچ نشین» را مدیریت کرده است. مى گوید با شقایق، گلشیفته و مادرش همیشه موسیقى را دنبال مى کردند و اصلا از همان زمان کودکى در معرض موسیقى بوده است اما عجله اى براى افتادن نامش سر زبان ها نداشته و هنوز هم ندارد. از نوازندگى اش در مترو تهران مى گوید و اینکه بیشترین درآمدش را از آنجا داشته است، از اینکه اولین پروگرسیو راک رپ کار ایران هستند و از عشقش به هرمز که به واسطه آن قطعه «هرمز» (از سری برنامه های واریته های بهاری سایت موسیقی ما) را منتشر کرده است و الان که این گفت و گو را مى خوانید، بیش از یک ماه است که به این جزیره رویایى سفر کرده است. البته که وقتى سراغ گفت و گو با آذرخش فراهانى مى روى، طبیعتا صحبت ها مى تواند حول مسائل دیگرى هم بچرخد، اما نشد؛ آن هم به دلیل برخى مسائل و ملاحظات! نام خانوادگی شما یعنی «فراهانی»، جزو لاینفکی از چهره هنری شماست که پشت آن یک خانواده هنرمند ایستاده است. از طرف دیگر با شخصیت مستقلی روبه رو هستیم که تصمیم گرفته به عنوان یک موزیسین در جامعه هنری فعالیت کند. حالا این نام فامیلی چقدر روی کاراکتر خودت تاثیر گذاشته است؟ به شخصه چیزهای بسیار ارزشمندی را از خانواده ام دارم اما در کل معتقدم هر کس می تواند دنبال آنچه که دوست دارد، برود حالا اگر لیاقت آن را نداشته باشد -چه خانواده اش فرهنگی باشند و چه نباشند- این موهبت از او سلب می شود. و اگر هم فرد لایقی باشد، می تواند آن را دنبال کند و حتی قوی تر از آدمی مثل من، آن را در خودش به طور مستقل پرورش دهد. قطعا چنین آدمی قدر این موهبت را بیشتر از من می داند. شما به دلیل همین موقعیت خانوادگی در معرض هنرهای مختلف بوده ای؛ از ادبیات و سینما و تلویزیون گرفته تا نقاشی و کاریکاتور و موسیقی. چه طور می شود که در این میان، موسیقی برایت جدی تر می شود؟ من همیشه در زندگی ام در معرض موسیقی بوده ام. مثلا از بچگی مادرم سمفونی های مختلف از چایکوفسکی، شوستاکوویچ و شوپن و بتهوون برای ما می گذاشت. حتی نوار کاست های گیتار کلاسیک مثل سه گوویا برایمان می گذاشت. از آن طرف هم با خواهر بزرگم -شقایق- موسیقی پاپیولار روز دنیا -دهه هشتاد میلادی- مثل مایکل جکسون، مدرن تاکینگ و یک سری گروه های دیگر را گوش می کردیم. موسیقی سنتی را هم پدرم دوست داشت و گاهی گوش می کرد. ضمن اینکه هشت، نه ساله بودم که به کلاس ارف آقای محقق و خانم جلالی رفتم و ساز گیتار را هم انتخاب کردم و حدودا از ۹ سالگی شروع به گیتار زدن کردم و از همان زمان هم کنسرت دادم. کنسرت گروهی؟ اجراهای تک نفره بیشتر در همان مهدکودک بود و به صورت گروهی هم در مکان هایی مثل «فرهنگسرای بهمن» اجرا کردیم. چون سبک های مختلف را شنیده بودی، علاقه ات به کدام سبک گرایش پیدا کرده بود؟ اول که به موسیقی کلاسیک و سبک های پاپیولار دهه هشتاد علاقه داشتم اما، به دلیل فضایی که آن دوره در جامعه حکمفرما بود، نمی دانستم که می توانم دنبال سبک های دیگر هم بروم. برای همین نزدیک به ۵ سال گیتار کلاسیک زدم که تاثیر خوبی داشت و اصلا هم پشیمان نیستم. بعد یک مدت ساز را کلا کنار گذاشتم و دوباره از سن ۱۸ سالگی، این بار با سبک راک فعالیتم را شروع کردم. چه زمانی تصمیم گرفتی گروه تشکیل بدهی و به صورت جدی تر فعالیت کنی؟ حدودا از ۲۰ سالگی یعنی سال ۸۰ گروه «کوچ نشین» را تشکیل دادم. با اعضای گروه هم کاملا تصادفی آشنا شدم. مثلا یکی از همسایه هایمان درامز می زد و یکی هم گیتار و در این میان با هم تصادفی کارهایی کردیم که البته خیلی جسته و گریخته بود. «کوچ نشین» گروهی است که ۱۴ سال از تشکیل آن می گذرد و در این مدت حدودا ۲۸ قطعه منتشر کرده ایم. سال ۸۰ فضا آن قدر باز نبود و عضویت در گروه های زیرزمینی جرم بود. ما آن زمان اجراهای خیلی محدودی مثلا در سالن دانشگاه مان برگزار می کردیم یا مثلا یک بار در سالن دانشگاه شریف اجرا کردیم که اینسترومنتال بود. خلاصه اینکه اجراهای خاصی نداشتیم. چند قطعه جمع کردیم و برای مسابقه «تهران اونیو» فرستادیم که سال ۸۲ یعنی در دوره دوم این مسابقه، بین ۴۲ گروه اول شدیم. محسن نامجو آن زمان دوم شد. کلا من شش تک آهنگ منتشر کردم و دوباره چهار سال همه چیز را رها کردم و به سفر رفتم. ۲۷ سالگی دوباره کارم را شروع کردم و با لطف و همراهی اساتید موسیقی، یک آلبوم جمع کردم و چند کنسرت هم برگزار کردم. منتها این بار دیگر فضا تغییر کرده بود. آن زمان در سالن های مختلف مثل فارابی و همچنین در کافه ها و برنامه هایی تحت عنوان کنسرت پژوهشی، اجرا داشتیم. بعد از آلبوم هم موسیقی فیلم «مالاریا» را کار کردم و بعد از همه این ها قطعه «هرمز» را منتشر کرده ام که پروژه بزرگی است. درست است که شاید آهنگ بامزه و کوتاهی باشد اما در آن هشت خواننده، چهار نوازنده و در واقع ۱۵ هنرمند حضور داشته اند. این قطعات در سبک های مختلف هم بوده اند؛ از کانتری و هیپ هاپ تا جز، راک و سبک های دیگر. این تغییر سبک ها عامدانه بوده یا هنوز برای انتخاب سبک مورد علاقه ات به نتیجه نرسیدی؟ بله. کاملا عامدانه بوده است. هنوز هم می خواهم همین روند را ادامه بدهم و قرار نیست در آینده هم لزوما کارم به یک سبک منتهی شود. می خواهم مثل گروه های مولتی استایل، کار کنم. مثل «مستر بوگی» یا حتی خود گروه «پینک فلوید» که با اینکه گروه شان غالبا در سبک پروگرسیو راک و سایکدلیک راک فعال بوده، اما در زمینه موسیقی کلاسیک و اپرا و امبینت و نویز هم کار کرده اند و مولتی استایل بوده اند. می دانم که مولتی استایل بودن روی بورس نیست اما روی آن اصرار دارم. به هر حال در سبک هایی کار کرده ای که خیلی مخاطب پی گیر و گسترده ای هم ندارد. بله. حتی در برخی از سبک ها در ایران من اولین نفر بوده ام. این ها در دنیا هم خیلی کم مخاطب هستند. مثلا من سبک پروگرسیو راک رپ کار کرده ام که در دنیا بسیار کم مخاطب است. یا مثلا اولین کاری که در ایران در سبک جز رپ منتشر شد، ما با همراهی حمزه یگانه و دارا دارایی و آرش پژندمقدم ساختیم. چه سالی؟ آن کار را نوروز سال ۹۲ منتشر کردیم که کاملا آکوستیک هم هست. در ایران برای موسیقی رپ عموما از بیت استفاده می شود اما ما آن را کاملا تنظیم کردیم. وقتی آدم سبکی را استارت می زند، دنبال مخاطب نیست و فقط می خواهد شروعش کند. بعضی از قطعاتی که با همراهی دوستان ساختیم، مثل راه رفتن در کوهی است که حتی راه مال رو هم در آن وجود ندارد و تاریکی مطلق است. من خیلی اوقات شب ها به کوه می روم اما شجاعت این را ندارم که در بی راهه قدم بزنم و همیشه مسیری را انتخاب می کنم که چند جای پا ببینم. ولی در موسیقی این شجاعت را داشتیم و در جاهایی قدم گذاشتیم که جای پایی وجود نداشت و این برای من بسیار لذت بخش بود. این موسیقی ها نه قرار است گل کند و نه بترکاند و نهایتا ممکن است در پایان نامه یک دانشجو به ما اشاره شود که اولین کار پروگرسیو راک رپ ایران را ساخته ایم. اما همین که آدم در بیراهه پیش می رود و اولین گروه در یک سبک خاص می شود، لذت بخش است. با قاطعیت می گویی که من اولین موسیقی پروگراسیو راک رپ ایران را منتشر کرده ام؟ گروه «کوچ نشین» اولین آهنگ پروگراسیو راک رپ و اولین آهنگ جز رپ ایران را منتشر کرده است. اگر موردی هست به من نشان دهید، چون تا امروز که من ندیده ام. ما اولین نوازنده های ایران بودیم که در مترو موسیقی راک زدیم. پراگرسیو راک رپ سبکی است که من تا همین چند ماه پیش اصلا نمی دانستم وجود دارد و فکر می کردم ما در دنیا اولین بار این را کرده ایم. اما یکی از دوستانم گفت خواننده های چند تا از گروه های معروف با هم یک گروه تشکیل داده اند که در این سبک فعالیت می کنند. البته من هنوز هم نشنیده ام و باید در اینترنت آن ها را پیدا کنم و کارشان را بشنوم. سبک جز رپ هم در دنیا متداول است اما در ایران کار نشده. چون رپر ها معمولا بچه های کف خیابان هستند که برای من قابل احترامند، اما جزمن ها در ایران بچه هایی هستند که در خانه شان نشسته اند و ساز زده اند، در نتیجه این ها باهم برخورد نداشته اند و کمتر با یکدیگر کار کرده اند. هر دو موزیک سیاه پوستی است و پتانسیل خوبی برای ترکیب شدن با هم دارد. شما که به کار کردن در سبک های مختلف علاقه مندی، معمولا در فضای موسیقی چه کارهایی گوش می کنی؟ بیشتر موسیقی خارجی گوش می کنم. مثلا استیون ویلسون، پینک فلوید؛ کلا گروه های پرورسیو راک و رپ ها را دوست دارم. گروه Everlast را با اینکه رپ خالص نیست، خیلی دوست دارم. موسیقی Lyrics Born را خیلی می پسندم. در موسیقی داخلی هم بیژن موسوی و مرجان فرساد را دوست دارم. به نظرم آلبوم «داماهی» هم خوب بود. رپ های زیرزمینی ایرانی را هم دوست دارم. کار گروه «کامنت» هم خوب است و بیشتر، کارهایی از آن ها را می پسندم که ایده هایشان از خودشان است. چون همان طور که خودشان هم می گویند در بعضی از قطعاتشان از ردیو هد و بلک فیلد ایده گرفته اند. علاوه بر فعالیت موسیقایی، امسال وجهه دیگری از آذرخش فراهانی را هم دیدیم که طی آن اولین تجربه بازیگری ات در فیلم «مالاریا» را از سر گذراندی. تجربه ای که برای آن کاندید دریافت جایزه هم شدی؛ نقش یک موزیسین را بازی کردی و قطعاتش را هم خودت ساختی. چطور شد که تصمیم گرفتی سراغ تصویر هم بروی؟ این هم خیلی تصادفی بود. آقای شهبازی ده سال پیش من را در خانه خواهرم در یک جلسه نمایش فیلم خانگی دیده بود و هنوز من را به خاطر داشت. برای این فیلم هم یک موزیسین زیرزمینی می خواست که موسیقی اش خیلی پاپ نباشد. خلاصه یک روز پیش آقای شهبازی رفتم و آلبوم «کوچ نشین» را به او دادم که تست نگرفته، من را برای فیلم انتخاب کرد. برای موسیقی این فیلم هم ایشان قبلا کارهایی کرده بود؛ مثلا از یک لهستانی خواسته بود برایش موزیک بسازد اما آنچه را که می خواست، کسی نتوانسته بود برایش بسازد. اگر اشتباه نکنم، دو قطعه از موسیقی این فیلم متعلق به گروه «کوچ نشین» است و باقی آن ها را خودت تنها برای فیلم ساخته ای. شش قطعه برای این فیلم داشتیم که دو تا از آن یعنی آهنگ های «بدو حسن» و «موبایل ۲»، بدون هیچ تغییری از آلبوم «کوچ نشین» انتخاب شده بود. «موبایل» و «خدای آسمون ها» قطعات سر صحنه ای بودند که به صورت زنده اجرا شدند. موسیقی تیتراژ و موزیک «هی یو» گروه «پینک فلوید» را هم در استودیو ضبط کردیم. معمولا وقتی موزیسین های ما قرار است در فیلمی بازی کنند، ترجیح می دهند در نقش خودشان ظاهر شوند و بر موزیسین بودنشان تأکید می کنند. شما هم به همین صورت در این فیلم حضور پیدا کردید یا دوست دارید بازیگر هم باشید؟ اصراری ندارم اما می توانم بازیگر هم باشم. اینکه در این سال ها بازی نکردی به این دلیل بوده که منتظر پیشنهاد نقشی بودی که شخصیت واقعی خودت باشد؟ من اصلا منتظر فیلم بازی کردن نبودم. آن زمان برای کار هایم تور اروپا داشتم و فقط به این دلیل حاضر شدم از آن تور بگذرم -البته وسط فیلمبرداری در دو کنسرت هم شرکت کردم- که قرار بود موسیقی های ما هم در این فیلم باشند. در غیر این صورت ترجیح می دادم تورم را برگزار کنم که از بازیگری هم برایم جذاب تر است. پس دغدغه بازیگری نداری. نه من اصلا دغدغه بازیگری ندارم. من روی موسیقی خیلی وقت گذاشته ام اما روی بازیگری وقتی نگذاشته ام. در خبرهای فیلم «مالاریا»، به این موضوع اشاره شده بود که قرار است سینا حجازی جای شما بخواند. شایعه بود. در قراداد شرط کرده بودم که کسی جای من نخواند. درواقع اگر این بند از قرارداد نبود، من در این فیلم بازی نمی کردم. البته بسیار خوشحال شدم که سعادت حضور کنار آقای شهبازی را پیدا کردم اما شرایطی هم برای بازی داشتم. موضوعی که کمی من را ناراحت کرد این بود که می گفتند صدایم شبیه به سینا حجازی است . او فرد قابل احترامی است و کار هایش هم ارزشمند است اما سلیقه من نیست. اگر می گفتند صدایم شبیه کسی است که مدل سلیقه من باشد، از شنیدنش لذت می بردم اما وقتی می گویند شبیه شخصی است که جزو سلیقه من نیست و آن استایل هم نمی خوانم -در عین حالی که کارش قابل احترام است- من را ناراحت می کند. برگردیم به سراغ فعالیت های موسیقایی ات. تو ترانه قطعه «هرمز» را هم خودت گفته ای. این ترانه ها به چه صورت شکل می گیرند؟ برای من شنونده فضای کانتری گونه این موسیقی با متنی همراه است که نمی توانم بگویم انتقادی است، اما سعی می کند پیشنهاد هایی بدهد. این ترانه با چه ایده ای شکل گرفت؟ ترانه های من هم مثل سبکم خیلی متفاوتند. این قطعه «هرمز» هم یک جزیره را توصیف می کند که در دنیا بسیار خاص است. ارتفاع آن سالی پنج سانتی متر بلند می شود و کناره های جزیره دیوار است که خودشان می گویند این ها قلعه های پرتغالی هاست اما حقیقت ندارد. بچه های اهل دل، آنجا چادر می زنند و مردم بسیار خوبی دارد که هیچ مشکلی هم با این کار ندارند. من هم ارادت خاصی به مردم آنجا و خود جزیره دارم. اما متاسفانه به وضعیت محیط زیست این جزیره زیبا و دورافتاده توجه نمی شود که این موضوع برایم خیلی مهم بود. پس این کار برایت نوعی ادای دین بوده است. بله نوعی ادای دین هم می تواند باشد. البته شعر این قطعه خیلی تصادفی شکل گرفت؛ با چند نفر از دوستان جمع شده بودیم و حوصله مان سر رفته بود که شروع به نوشتن این شعر کردم و دوستان هم گاهی پیشنهادهایی می دادند. بقیه قطعات مثل «موبایل» یا «حسن» هم از ابتدا موسیقی اش ساخته شده بود و روی آن ها شعر نوشتم. می خواستم به این برسم که آیا جهان بینی خاصی داری که می خواهی آن را با موسیقی و کلامت نشان دهی یا اینکه به تبع اتفاقات، عکس العمل موسیقایی نشان می دهی؟ هر دوی این ها وجود دارد. اما ناب ترین هنر زمانی پیش می آید که هیچ جهان بینی پشت آن نباشد و آدم بی واسطه با دنیا در ارتباط باشد. در واقع باید از منطق و تفکر خارج و وارد یک فضای کاملا حسی شود. «هرمز» هم تا حدودی به این صورت ساخته شد. اما من جهان بینی هم دارم؛ مثلا در قطعه «موبایل» یک جهان بینی وجود دارد که اگر بخواهم در یک کلمه آن را بیان کنم می شود «انسانیت». یعنی هدفت این است که با موسیقی به انسانیت کمک کنی؟ بله. البته منظور فقط انسانیت نیست. یک جور حیوانیت یا طبیعت گرایی هم هست؛ در واقع هر آنچه که جان دارد. «هر آنکه در پیش خدا به جانی ارزد، بر سفره ما به نانی ارزد» جانداران همه قابل احترامند و نباید نادیده گرفته شوند. اما باز هم می گویم که اصل هنر، ورای جهان بینی است و انسان برای رسیدن به هنر ناب، باید مانند یک کودک، خالص شود. شما تجربه اجراهای خیابانی هم داشته ای و در فیلم «مالاریا» هم این کار را کرده ای. کمی راجع به این تجربه صحبت کن. ما در این فیلم هم در خیابان موسیقی اجرا می کنیم. آقای شهبازی هم برایش مهم بود که گروه موسیقی که برای فیلمش انتخاب می کند، تجربه اجرا در خیابان را هم داشته باشد. چه انگیزه ای باعث شد به اجراهای خیابانی روی بیاوری؟ چون این کار در اروپا بسیار متداول است و در دنیا هم هنر والایی شمرده می شود اما در ایران کم کم در حال جان گرفتن است. من همیشه دوست داشتم در مترو برای مردم اجرا کنم. این کار را در اروپا هم دیده بودم و در بین آن ها موسیقی های خیلی خوبی هم شنیده بودم. آنجا فهمیدم از روی بیچارگی نیست که این افراد در مترو می زنند و بعضی از آن ها خیلی حرفه ای هستند. وقتی به ایران برگشتم دوست داشتم در مترو این کار را انجام دهم که سال ۸۹ آن را شروع کردم. نوازندگی در مترو بازتاب خیلی خوبی داشت و آن را به همه نوازنده ها هم توصیه می کنم. مردم خیلی همکاری می کردند و برایمان جا هم باز می کردند. ما تصمیم داشتیم فقط بالای شهر این کار را بکنیم اما اشتباه می کردیم. پایین شهر خیلی شجاعانه تر از ما استقبال می کردند و حتی در آن شلوغی مترو برایمان استیج می بستند و یک عده بدون اینکه ما بگوییم، آن را مدیریت می کردند. من خارج از ایران در کشورهایی مثل آلمان، ترکیه و هندوستان هم اجرای خیابانی داشته ام. نگاه شان به شما چگونه بود؟ فکر می کردند به دلیل نیاز مالی این کار را می کنید یا می خواهید هنرتان را ارئه کنید؟ هر کس یک جور نگاه می کرد. یک عده فکر می کردند ما نیاز مالی داریم و اتفاقا خیلی هم خوب پول درمی آوردیم. می توانم بگویم نوازندگی در مترو بهترین درآمد من بوده اما خیلی ها هم با احترام جلو می آمدند و می خواستند درباره موسیقی به صورت تخصصی از من سوال کنند و مثل استاد ها با من برخورد می کردند. این کار فقط برای تجربه و امتحان بود یا قرار است ادامه پیدا کند؟ امتحان بود. درمورد ادامه دادن آن تنبلی کردم وگرنه تجربه بسیار جالبی بود. فلسلفه این کار در دنیا می تواند این باشد که هنر کمی بی واسطه تر و عجین با زندگی مردم نمود پیدا کند. هنرهای خیابانی مثل گرافیتی و موسیقی، هنرهای بسیار مهمی در دنیای مدرن هستند اما متاسفانه در ایران کمتر به آن بها داده می شود. بله این هنر باید جدی گرفته شود. فکر می کنم دلیل اینکه خیلی ها سراغ آن نمی روند این باشد که خیلی اوقات این کار ها خطرناک تشخیص داده می شوند و با آن ها برخورد می شود. اما برای ما نوازندگی در مترو مشکلی پیش نیاورد. البته درباره گرافیتی این را می دانم که با مشکل مواجه اند اما نباید با این هنر ها به این شکل برخورد شود چون به هر حال نمی توان آن ها را از بین برد و هر کاری که بکنند، بالاخره خطی روی دیواری کشیده می شود. کارهای بعضی از آن ها خیلی خوب است و باید با آن ها دوستی کرد. مثلا شهرداری می تواند از یک هنرمند گرافیتی کار، برای زیبا کردن نقطه ای از شهر کمک بگیرد. موسیقی هم همین طور است و از نظر من در کل باید با این هنرمندان دوستی کرد. در دنیا این کار، فرهنگ غالب است و افراد حرفه ای هم در این زمینه فعالیت می کنند. بله. من موسیقی خیابانی را بخشی از فرایند سفرهای طولانی می دانم. در واقع افرادی که طولانی سفر می کنند، می توانند در این سفر ها بسته به استعدادشان یک منبع درآمد داشته باشند. تعریفت از موسیقی زیرزمینی چیست؟ چون در ایران معنی این واژه با سوءتفاهم همراه است. فکر می کنی آیا صرف مجوزدار شدن باعث می شود این عنوان برداشته شود؟ معنای ساده آن این است که در ایران به موسیقی که مجوز ندارد، موسیقی زیرزمینی می گویند. به هر حال کسی که به صورت مجاز کار می کند، باید در یک چارچوب خاص فعالیت کند. با این موضوع مشکلی نداری؟ چه شد که فعالیت به صورت مجاز را به هنرمندی که می تواند خارج از یک چارچوب خاص، آزاد و جسورانه تر فعالیت کند، ترجیح دادی؟ چارچوبی که بچه های زیرزمینی گرفتار آن هستند، چارچوب مالی است. موزیسین زیرزمینی رپ با تجهیزات کوچکی کارش را انجام می دهد و هزینه آن چنانی برایش ندارد. اما موزیسین راک زیرزمینی تجهیزات حرفه ای نیاز دارد که همه این ها هزینه دارد. من می خواهم انتقادی هم بکنم از برخی همکارانم. چرا باید از گروه زیرزمینی که بازده مالی ندارد، برای نوازندگی طلب دستمزد کرد؟ این هنرمندان این کار را صرفا برای ارائه هنر انجام می دهند و مثل یک انسان پیشرو هستند که باید تجلیل شوند. اگر به من بگویند با فلان گروه زیرزمینی کار کن، این کار را بدون هزینه انجام می دهم که قبلا هم کرده ام. وقتی همکار من حاضر نباشد در این راه پر پیچ و خم قدم بردارد -که البته او هم به دلیل محدودیت ها و گرفتاری های مالی اش این کار را می کند- مجبورم مجوز بگیرم تا بتوانم کنسرت برگزار کنم و درآمد داشته باشم. شما در زمینه نقاشی و کاریکاتور هم فعال بوده ای و از کاور آهنگ هایت کاملا مشخص است که یک ایده و تفکر پشت این تصاویر وجود دارد. من در دانشگاه نقاشی خواندم و الان هم گاهی نقاشی می کنم. دوست دارم کاور آثارم هنرمندانه باشد و دلم نمی خواهد عکس شخص من یا گروه موسیقی ام روی آن قرار گیرد. طرح ها را خودت می زنی؟ بعضی از پوسترهای کنسرت را خودم طراحی می کنم. می گویند کار را باید به کاردان سپرد. برای همین آن را به افرادی محول می کنم که کاربلد باشند. برای کاور آخرین کارم، در یکی از پیج های خارجی اینستاگرام، پیامی را برای ۴۰ نفر از گرافیست های خارجی فرستادم که دو نفر حاضر شدند پوستر من را طراحی کنند. باید کار ها هنرمندانه باشند، من اصلا از این کارهای بازاری خوشم نمی آید. یک آدم چقدر باید خودش را دوست داشته باشد که بگوید در قیافه من یک چیز ارزشمند وجود دارد که شما باید آن را جلوی چشمت بگذاری و من را ببینی. من کسی را نقد نمی کنم اما ترجیح می دهم کاور، خودش یک اثر هنری مستقل باشد؛ مثل خود موسیقی که وقتی از من منتشر می شود، نسبت به من مستقل می شود. کاور هم باید یک اثر هنری باشد که به صورت مستقل کار خودش را بکند. برای بخش پایانی گفت وگو می خواهم بپرسم اگر قرار باشد تنها یک حرف از تو به یادگار بماند، چه می گویی؟ با هم مهربان باشید. با این روندی که جلو می رویم فکر می کنم آیندگان خیلی عجول باشند و سر منافعشان با هم در چالش و جدل باشند. فکر می کنم سعی می کنی در موسیقی ات هم همین را بگویی. خاستگاه ترانه هایم مختلف است اما همزیستی و مهربانی جزئی از انسانیت است. در حال حاضر روند زندگی خیلی از مردم به سمت فردگرایی و خودبینی و خودخواهی کشیده شده و حرص و طمع در دنیا در حال افزایش است. قبلا این حد از عجول بودن وجود نداشت اما خاستگاه فردی این قدر بزرگ شده که نمی توان آینده خوبی برایش پیش بینی کرد. قبلا وقتی یک نفر پول روزانه اش را درمی آورد مغازه اش را می بست و به زندگی اش می رسید. اصلا این فرهنگ الان کجاست؟ الان افراد می خواهند اصطلاحا بترکانند و رقیب هایشان را به سرعت پشت سر بگذرانند. این افراد در حرص و طمعی گیر افتاده اند که اصلا نمی دانند چه می خواهند؛ نه به زندگی خود می رسند و نه تفریح می کنند. حتی فکر می کنم به آن پولی که می خواهند هم درست و حسابی نمی رسند. به هر حال وقتی آدم در فضای حرفه ای قرار می گیرد این رقابت ها به وجود می آید. به نظر من که اشتباه است. من اگر حرفی دارم آن را می زنم. اگر هم حرفی ندارم، چرا نباید مثلا دو ماه بروم جزیره هرمز و تفریح کنم. چرا باید بگویم الان رقبای من در حال انتشار آثارشان هستند و من هم باید حتما یک کاری بکنم! فکر نمی کنی همین تفکر باعث شده که ۱۴ سال از تشکیل گروه «کوچ نشین» بگذرد اما الان انگار تازه قرار است کارت را شروع کنی؟ به هر حال هر آدم ضعف ها و قدرت هایی دارد و شاید قدرت من این باشد که این مساله را که حرص نزنم، حداقل در تئوری فهمیده ام... یعنی برای گرفتن سالن ها و برگزاری کنسرت حاضر به جنگیدن نیستی؟ حاضرم تلاش و تکاپو بکنم اما حاضر نیستم کلنجار بروم. ضعف من می تواند این باشد که در چنین منشی، آدم ممکن است دچار تنبلی شود. این خلق و خو مرز باریکی با تنبلی دارد که باید به شدت حواست را به آن جمع کنی. تا امروز شده که پیش یک تهیه کننده بروی و بخواهی راجع به کارت با او صحبت کنی؟ بله. چند مورد بوده است و الان هم یک نفر هست که می خواهد آلبوم من را منتشر کند. کارهای این چینی را که انجام می دهم اما، به نظرم کلنجار رفتن کار درستی نیست. و حرف پایانی؟ می خواستم از موزیسین هایی که تا امروز با من کار کرده اند، تشکر کنم. چون در هنر مستقل، کمترین چیزی که وجود دارد، پول است. ما همیشه تلاش می کنیم و خیلی وقت ها حتی مخاطب هم نداریم. پس بیشتر از هر کسی مدیون همه این اساتید موسیقی هستم که با من همکاری کرده اند.
چهارشنبه ، ۱۵اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرداغ]
[مشاهده در: www.khabaredagh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها