جهاد با اهل بغی - سركوبی براندازان و توطئه‌گران

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
جهاد با اهل بغی - سركوبی براندازان و توطئه‌گران

از ديدگاه فقهي هر كس كه بر امام و پيشواي عادل خروج و مسلحانه شورش كند، باغی و اهل بغی محسوب مي‏شود. چنين شخصي محكوم به كفر است و جهاد با او بر ساير مسلمانان واجب مي‏باشد. يكي از انواع جهادها در اسلام جهاد بر ضد اهل بغي است، يعني سركوبي آنان كه به قصد براندازي شورش و توطئه مي‌كنند. فرقي هم ميان اهل بغي نيست كه از چه طايفه و گروه و با چه سوابق و نشان ها و ويژگي ها باشند. قيام مسلحانه بر ضد حكومت مشروع و قانوني و الهي كه كاري رجعت طلبانه و در راستاي احياي جاهليت است، حرام است و سركوب آن لازم و كشته هاي اين درگيري از سوي حق همه شهيدند و از سوي تجاوزگران همه دوزخي. وقتي مردم با اميرالمؤمنين بيعت كردند و «حكومت علوي» تحقق يافت، آنان كه مسلحانه به ميدان مبارزه با حكومت او آمدند، همه «اهل بغي» بودند. حضرت امير نيز با اين جمله كه: «و اَحُثّكم علي جهادِ اَهلِ البَغي» (شما را به پيكار با اهل بغي و تجاوز برمي انگيزم و فرا مي خوانم) بر اين نكته تأكيد مي فرمايد. امام امت(قدس سره) مي فرمايد: «قيام بر ضد حكومت اسلامي در حكم كفر است، بالاتر از همه معاصي است، همان بود كه معاويه قيام مي كرد. حضرت امير قتلش را واجب مي دانست. قيام بر ضد حكومتِ اسلامي يك چيز آساني نيست.» بغی، از جهت لغوی به معنی بی‌عدالتی و ظلم است و از جهت حقوقی به خروج از حاکمیت امام (رئیس کشور) به وسیله شورشیان و مخالفان مدعی حق حاکمیت، تعریف می‏شود و مقاومت واقعی در قبال حاکمیت و اقتدار قانونی محسوب می‏گردد و همه نمودهای بغی و شورش، فتنه و نفاق و مخالفت را شامل می‏گردد. علامه حلّی، باغی را چنین تعریف کرده است: «باغی کسی است که بر امام و پیشوای عادل خروج کند و مسلحانه بشورد.» (علامه حلّی، تبصرة المتعلمین، ص 81) اهل بغی بظاهر مسلمان هستند و شهادتین را اظهار می‏دارند و منکر معاد نیستند ولی با خروج و شورش مسلحانه علیه امام عادل، نظم و امنیت جامعه را بر هم می‏زنند و موجبات تضعیف مسلمانان را فراهم و زمینه هجوم کفار را آماده می‏سازند. از این رو، اسلام برای سرکوبی و مقابله با آنان، دستور اقدام مسلحانه را داده است. شایان ذکر است که فقیهان امامیه، اهل بغی را به دو دسته تقسیم کرده‏اند که هر دسته احکام خاصی دارند و برای هر کدام شیوه برخورد و مقابله جداگانه در نظر گرفته شده است. این دو گروه عبارتند از: الف) گروه ذی فئة؛ یعنی آن دسته از باغیانی که دارای فئه و گروه و سازمانی در پشت جبهه هستند؛ یعنی غیر از مهاجمین، افراد مجهز و مهیای دیگری دارند که در وقت نیاز، از آنان استفاده می‏کنند. به این گروه اصطلاحا «باغیان ذی فئة» می‏گویند. با این دسته از باغیان، باید جنگید و مجروحین آنها که اسیر می‏شوند محکوم به اعدام هستند و فراریهای آنان مورد تعقیب قرار می‏گیرند تا کاملاً متلاشی گردند. ب) گروه غیر ذی فئة؛ یعنی آن دسته از باغیان که دارای سازماندهی پشت جبهه نیستند و غیر از حاضرین در جنگ، افراد دیگری ندارند. مجروحان این دسته اعدام نمی‏شوند، فراریهای آنان تعقیب نمی‏شوند بلکه تا حدی اقدام می‏شود که متفرق و پراکنده شوند. علامه حلی در باره این دو دوسته از اهل بغی چنین می‏فرماید: «اهل بغی دو دسته‏اند: دسته‏ای که دارای فئه هستند. اینان اسیرانشان اعدام می‏شوند، فراریهایشان تعقیب می‏گردند و مجروحین آنان کشته می‏شوند. 2- دسته‏ای که دارای فئه نیستند، اسرا و مجروحین اینان اعدام نمی‏شوند و فراریهایشان تعقیب نمی‏گردند، باغیان و فرزندان و اموالشان به اسارت و غنیمت جنگجویان مسلمان در نمی‏آیند.» (علامه حلّی، پیشین.) شایان ذکر است که هم فقهای امامیه و هم فقهای عامه به سیره حضرت علی علیه‏السلام در برخورد با اهل بصره و خوارج (غیر ذی فئة) و اهل شام (ذی فئه) استناد کرده‏اند. (علامه حلّی، تذکرة الفقهاء، ج 1، کتاب الجهاد؛ محمد حسن نجفی، پیشین.) /2759/

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 794]