محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840628994
حکایت شهادت حضرت مهدی (عج)
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق خبر 24: شأن تلاش های فراوان صالحان در برپایی زندگی ای بر پایه عدل و امنیت از سویی و رشد خرد انسان ها از سوی دیگر، اصولاً، انگیزه ای برای از بین بردن منجی موعود را برجای نمی گذارد.اتاق خبر 24 : ۰+-گروه دیدگاه / حوزه مهدویتآدرس این صفحه کپی شد۹۵/۰۱/۲۷ :: ۰۰:۰۷ تحلیل نظریه شهادت امام مهدی از دیدگاه روایات - بخش دوم و پایانیحکایت شهادت حضرت مهدی (عج)خبرگزاری فارس: حکایت شهادت حضرت مهدی (عج) شأن تلاش های فراوان صالحان در برپایی زندگی ای بر پایه عدل و امنیت از سویی و رشد خرد انسان ها از سوی دیگر، اصولاً، انگیزه ای برای از بین بردن منجی موعود را برجای نمی گذارد. بررسی محتوایی روایت صدوق در کتاب عیون اخبار الرضا (ع)، در صدر روایت، سخنی به امام نسبت داده شده که طبق دیدگاه برخی از بزرگان شیعه، روایت از اعتبار ساقط می شود و آن “سهو النبی” است. در ابتدای روایت، هروی از امام می پرسد: گروهی در کوفه گمان می کنند بر پیامبر 9، در نماز سهوی عارض نشده است و این پاسخ به امام نسبت داده شده که فرمود: «کَذَبُوا لَعَنَهُمُ اللَّهُ إِنَّ الَّذِی لَا یَسْهُو هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُو؛ دروغ گفتند؛ خداوند لعنتشان کند! همانا آن که سهو نمی کند، خداوندی است که جز او خدایی نیست. با پذیرش نقل بدون ایراد این روایت، ضمن این که پس از این روایت، معارضی با آن بیان خواهد شد؛ این احتمال که مقصودِ حضرت فقط امامان پیش از خود است و شهادت امامان پس از آن حضرت به دلیل نیاز دارد؛ استدلالِ قطعی آن بر همه امامان: را نیز ناتمام خواهد ساخت. این احتمال زمانی قوّت پیدا می کند که به ادامه روایت توجه شود. در ادامه می خوانیم: فَقِیلَ لَهُ فَمَنْ یَقْتُلُکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ شَرُّ خَلْقِ اللَّهِ فِی زَمَانِی؛ چه کسی شما را به قتل می رساند؟ فرمود: بدترین خلق خداوند در زمان من. از سیاق روایت و پرسش پس از آن به دست می آ ید که امام می خواهد پیشاپیش، توطئه خلیفه جائر وقت مبنی بر درگذشت خود به مرگ طبیعی را خنثی نماید و در مقام بیان درگذشت امامان پس از خود نیست. ضمن این که در بخش پایانی روایت برای زیارت آن حضرت پاداشی بیان شده که سبب تردید در این گونه روایات شده است. البته کسی در فضل خداوند مبنی بر دادن پاداش هرآنچه بخواهد، تردیدی ندارد؛ اما این که برای زیارت حضرت ـ اگرچه فیض بزرگی است ـ این مقدار پاداش تأمل برانگیز است. در ادامه می خوانیم: أَلَا فَمَنْ زَارَنِی فِی غُرْبَتِی کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ أَجْرَ مِائَهِ أَلْفِ شَهِیدٍ وَ مِائَهِ أَلْفِ صِدِّیقٍ وَ مِائَهِ أَلْفِ حَاجٍّ وَ مُعْتَمِرٍ وَ مِائَهِ أَلْفِ مُجَاهِدٍ وَ حُشِرَ فِی زُمْرَتِنَا وَ جُعِلَ فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجَنَّهِ رَفِیقَنَا؛ کسی که مرا در غربت زیارت کند، پاداشی دارد برابر با پاداش یکصد هزار شهید، یکصدهزار صدیق، یکصدهزار حاجی، یکصدهزار عمره گذار، یکصدهزار مجاهد ومحشور شدن در زمره اهل بیت و در درجات برتر بهشت. بنابراین یگانه روایتی که از جهت سند بی اشکال بود، از نظر محتوا قابل تأمل است. صرف نظر از پذیرفتن یا نپذیرفتن، یادآوری می شود شخصیت بزرگی چون شیخ مفید، شهادت سه امام پس از امام رضا (ع) و پیش از حضرت مهدی (عج) را نیازمند دلیل روشن می داند. وی در باره امام جواد (ع) می نویسد: وَ قِیلَ إِنَّهُ مَضَى مَسْمُوماً وَ لَمْ یَثْبُتْ بِذَلِکَ عِنْدِی خَبَرٌ فَأَشْهَدُ بِهِ؛ و گفته شده مسموم از دنیا رفت اما چنین چیزی نزد من ثابت نشده تا بر آن گواهی دهم (شیخ مفید،1413، ج2: ص295) و نیز در باره امام هادی(ع) می نویسد: وَ تُوُفِّیَ وَ سِنُّهُ یَوْمَئِذٍ عَلَى مَا قَدَّمْنَاهُ إِحْدَى وَ أَرْبَعُونَ سَنَه؛ و از دنیا رفت و سن او در آن روز چهل و یک سال بود (همان: 312). و در باره امام عسکری (ع)می نویسد: وَ مَرِضَ أَبُو مُحَمَّدٍ ع فِی أَوَّلِ شَهْرِ رَبِیعٍ الْأَوَّلِ سَنَهَ سِتِّینَ وَ مِائَتَیْنِ وَ مَاتَ فِی یَوْمِ الْجُمُعَه؛ ابو محمد در اول ماه ربیع الاول سال 260 مریض شد و روز جمعه از دنیا رفت (همان: 336). روشن است کسی نمی تواند اتهام عدم فحص به شیخ مفید زده و بگوید شیخ اگر تلاش می کرد، نکته جدیدی به دست می آورد؛ چراکه بزرگی و جامعیت دانش وی جایی برای این تردید نخواهد گذاشت. البته شیخ مفید، جایی دیگر در نقد سخن شیخ صدوق دلیل های شهادت همه امامان :، را یقین آور ندانسته می نویسد: آنچه را شیخ صدوق در مورد درگذشت پیامبر و امامان معصوم(ع) به سم و قتل گفته، برخی از آن ها ثابت است و برخی ثابت نشده است… و برای رسیدن به یقین به آن راهی نیست (مفید،1414: 132). یادآوری این نکته لازم است که شیخ مفید منکر شهادت این امامان : نیست؛ بلکه ادله در دست را برای اثبات قطعی آن ناکافی می داند. بنابراین، اگر برای کسی ادله قطعی به دست بیاید با قول مرحوم مفید منافاتی ندارد. علامه مجلسی پس از آن که روایاتی را زیر عنوان «أنَّهُم: لایَمُوتُونَ اِلاّ بِالشَّهادَه» آورده است؛ در بیان پایانی خود بر روایات، دیدگاه شیخ مفید را این گونه نقد و بررسی کرده است و می نویسد: با توجه به اخبار فراوان دال بر شهادت امامان معصوم:، و نیز روایات خاصی که بر شهادت بیش تر آنان و چگونگی شهادت آنان وجود دارد ـ که در ابواب تاریخ وفات آن ها خواهد آمد ـ نمی توان آن را نفی کرد. البته غیر از علی(ع) و فاطمه3 و حسن(ع) و حسین(ع) و موسی بن جعفر(ع) و علی بن موسی الرضا(ع) که بر شهادت آنان دلیل قطعی داریم؛ در مورد دیگر ائمه: چنین دلیل قطعی نداریم؛ اما بر نفی هم دلیل نداریم و قرائن زندگی آنان و مخالفان گواه بر این است؛ به ویژه در باره امامانی که در زندان و زیر نظر آن ها از دنیا رفته اند. شاید مقصود شیخ مفید هم نفی قطع و تواتر است، نه ردّ روایات (مجلسی، 1403، ج 27: 26). البته این برداشت آخر از کلام شیخ مفید خلاف ظاهر سخن ایشان است. پس از شیخ مفید، برخی به این نکته اشاره کرده اند؛ مانند شیخ طبرسی که در این باره می نویسد: گروهی از اصحاب ما گفتند که امامان حسن عسکری(ع)، هادی(ع)، جواد(ع)، صادق(ع)، باقر(ع)، سجاد(ع) مسموم شدند و به شهادت رسیدند و برای این کلام خود به لحن امام صادق(ع) و امام رضا(ع) استدلال آوردند که فرمودند وَاللهِ ما مِنّا اِلاّ شَهِیدٌ مَقْتُولٌ این در حالی است که دلیل قاطعی بر صحت کلام آنان و روایتی از اهل بیت که موجب علم شود وجود ندارد (طبرسی، 1406: 59). قابل ذکر است نفی شهادت امامان:، بر فرض اثبات با دلایل قطعی، هیچ گونه نقصی بر آن ها وارد نمی سازد که برخی گویا سبب تضعیف مقام امامت ایشان پنداشته اند؛ چه این که یکی از نویسندگان معاصر با اشاره به روایات یادشده می نویسد: هنگامی که به تاریخ بنگریم می بینیم، کتاب های تاریخی این روایت را تأیید می کند؛ چرا که تاریخ، گویای آن است که امیرمؤمنان(ع) با شمشیر به شهادت رسید، امام حسن(ع) به وسیله سم خیانت، امام حسین(ع) با شمشیر استبداد و امام سجاد(ع) نیز با سم. همین گونه کتاب های تاریخی، گواه این مطلب است و لذا به برشمردن امامان نور یکی پس از دیگری نیازی نمی نگریم چرا که تا حضرت عسکری(ع) همگی در فشار استبداد حاکم بر عصر و زمانشان بودند و از سوی حکومت های بیدادگر اموی و عباسی نقشه خیانت کارانه ای برای شهادت آنان طرح و به اجرا درآمد. وی ادامه می دهد: نگارنده براین باور است که تردید در این امور، تردید در حقایق مسلم و مسایل قطعی است و هر کس در این ها تردید کند به آفت کوته فکری که آفتی علاج ناپذیر است، گرفتار است. البته مناسب بود توجه داشته باشد شخصیت هایی که تردید کرده اند چه کسانی بوده اند. نویسنده، آن گاه بدون ارائه هیچ دلیلی نتیجه می گیرد که: امام مهدی (عج) یکی از امامان راستین و آخرین آن هاست. از این رو روایت مورد بحث شامل حال آن گران مایه عصرها و نسل ها نیز می گردد. آن حضرت، طبق این روایت، به طور طبیعی جهان را بدرود نمی گوید؛ بلکه با شمشیر ستم و یا به وسیله سم خیانت به شهادت می رسد. در پایان نیز اشاره می کند: نگارنده در منابع موجود، چیزی که دلالت بر شهادت آن گرانمایه جهان هستی داشته باشد، جز عبارت الزام الناصب نیافته است ( قزوینی ، 1376: 784). البته روشن نیست چرا نویسنده پس از نقل سخن الزام الناصب، از بیان قاطع پیشین مبنی بر شهادت آن حضرت دست برداشته می نویسد: … به هر حال، به نظر ما، این مطلب سربسته و نارسا و بدون دلیل است، از این رو پذیرفتن شهادت آن حضرت بدین صورت مشکل است. شهادت او به وسیله «سم» نیز در روایات تصریح نشده است. بنابراین، چگونگی رحلت آن گرامی را تنها خدا می داند و بس (همان: 785). البته اگر ایشان به طور قطع دلالت روایات “ما مِنّا” را بر حضرت پذیرفته بود، حکم وی بر شهادت لازم می بود و جای هیچ گونه تردید باقی نمی ماند. برخی دیگر از نویسندگان معاصر، پس از ذکر روایات، خواسته اند مؤیداتی نیز ارائه دهند و لذا گفته اند: پیامبر و امامان با بنیه جسمانی بسیار قوی آفریده شده اند که قابل مردن نیستند، مگر به یک عارض خارجی. پس اگر عارضی بر او وارد نشد، قابلیت بقا را دارد؛ ولکن چون طبق قانون عمومی مرگ که هر کس مرگ را می چشد؛ ناگزیر باید عارضی بر آن ها وارد شود؛ مانند کشته شدن؛ و این دیدگاه، امام مهدی (عج) را هم شامل می شود (البیاتی، بی تا: 94). از این دست نوشته های بی پایه و اساس در برخی کتاب ها و نوشته های معاصر فراوان به چشم می آید که بدون هیچ استدلال قطعی ادعاهایی را مطرح می کنند. 3. حکایت شهادت حضرت مهدی (عج) افزون بر روایات یادشده، قائلین به شهادت حضرت مهدی (عج) به حکایتی استناد می کنند. که به نظر می رسد، نخستین کسی که چنین ادعایی را به گونه گسترده ای مطرح کرده، صاحب کتاب الزام الناصب بود. او در بخشی از کتاب خود آورده است: پس چون هفتاد سال گذشت، مرگ حضرت حجت (عج) فرا خواهد رسید. پس او را زنی از بنی تمیم که نامش سعیده و دارای ریشی همچون مردان است، با انداختن سنگی ]و طبق برخی نقل ها سنگی که برای آردکردن گندم استفاده می شود[ از بام بر آن حضرت به قتل خواهد رساند؛ در حالی که آن حضرت، از راه عبور می کند. چون از دنیا رفت، امام حسین(ع)، امور مربوط به وی را انجام خواهد داد (حائری، 1422، ج2: 139). صاحب الزام الناصب البته، در پایان این داستان و سخنان پراکنده و درهم آمیخته و ناهمگون، این گونه نوشته است: وَ ما ذَکَرناهُ هُنا مَلْتَقِطٌ مِنْ رِوایاتِ الأئِمَّهِ الأطْهار:…؛ و آنچه آوردیم در این جا برگرفته از روایات امامان معصوم: است (همان: 169). ای کاش به طور روشن می گفت این سخنان از کدام منبع، راوی و روایت و یا روایات به دست آمده است! همه منابع نوشتاری و غیر نوشتاری که به این بحث پرداخته اند، به منبعی جز “الزام الناصب“و یا “تاریخ پس از ظهور“ شهید سید محمد صدر (که از الزام الناصب نقل کرده است) اشاره نکرده اند. البته نویسنده تاریخ ما بعدالظهور، به قصد نقد و ابطال، سخنان الزام الناصب را می آورد و این خلاف آن استفاده ای است که به عمد یا خطا به تاریخ ما بعدالظهور ارجاع داده می شود. مرحوم صدر به طور مشخص در باره سخن الزام الناصب چنین نوشته است: در مطلبى که از الزام الناصب نقل کردیم به صراحت از کشته شدن امام مهدى (عج) و چگونگى آن سخن رفته است. آیا این سخن به تنهایى براى اثبات کشته شدن ایشان کافى نیست؟ پاسخ آن است که نقل الزام الناصب اساساً شایستگى اثبات تاریخى ندارد؛ زیرا نه از معصوم، بلکه از شخص ناشناسى نقل شده است. حتى اگر این سخن به مضامین روایات اشاره داشته باشد، باز در این صورت روایتى مرسل و بدون سند مى باشد که گویندۀ فرضاً معصوم آن شناخته شده نیست. علاوه آن که این گونه روایات معمولا ضعیف السند و داراى مضامینى غریب مى باشند و بالطبع از قابلیت اثبات تاریخى نیز ساقط مى گردند. اما در باره این سخن، باید توجه داشت: یک ـ از جهت منبع، تا قبل از قرن چهاردهم و کتاب الزام الناصب در هیچ منبعی چنین سخنی و مانند آن، نقل نشده است. دو ـ از جهت سند: این سخن هیچ گونه سندی ندارد و گوینده آن نیز ناشناخته است و صرف این که گفته شده از روایات گرفته شده است، اعتباری به آن نمی دهد. سه ـ از لحاظ متن: به طور کامل منفرد است و هیچ گونه مشابه و مؤید مستقیمی برای آن یافت نشد. افزون بر الزام الناصب، در کتاب عقد الدرر به شهادت آن حضرت اشاره شده است. آن هم سخنی از شخصیت شناخته شده کعب الاحبار که می گوید: اَلْمَنْصُورُ المَهْدی یُصَلّی عَلیهِ أهْلُ الأرْض، وَطَیِر السَّماءِ، یَبْتَلى بِقَتْلِ الرُّومِ وَالْمَلاحِمِ عِشْرِینَ سَنَهً،ثُمَّ یُقْتَلُ شَهِیداً هُوَ وَألفان مَعَهُ، کُلُّهُمْ أمِیرٌ صاحِبُ رایَهٍ، فَلَمْ تَصِبِ المُسْلِمینَ مُصِیبَهٌ بَعْدَ رَسُولٌ اللهِ6 أعْظَمُ مِنْها؛ منصور این امّت مهدی است وساکنان زمین وپرندگان آسمان بر او درود می فرستند. اوست که در جنگ با روم وجنگ های بزرگ مورد آزمایش قرار می گیرد واین آزمایش بیست سال طول می کشد وحضرتش به همراه دو هزار نفر از فرماندهان پرچم دار، به شهادت می رسند؛ سپس هیچ مصیبتی پس از مصیبت فقدان رسول اللَّه6 بر مسلمانان گران تر از آن نخواهد بود (یوسف بن یحیی المقدسی، 1399: 149). البته در باره اعتبار این روایت به این سخن نیازی نیست که نزد ما هیچ اعتباری ندارد. افزون بر گوینده آن، که محتوا به روشنی با عموم روایات مهدویت ناسازگار است. مهم ترین اشکال این که طول جنگ حضرت بیست سال دانسته شده و از برپایی حکومت عدل جهانی بر زمین سخنی به میان نیامده است. نتیجه گیری اصل در عموم انسان ها مردن به مرگ طبیعی است؛ مگر این که دلیلی ثابت کند که به مرگ غیر طبیعی از دنیا رفته اند. بر فرض پذیرفتن روایات یادشده، این روایات به امام هایی مربوط است که در زمان خلفای جور زندگی می کرده اند. از این رو برای اثبات شهادت آن حضرت به دلیلی محکم و روشن نیازمند هستیم و با توجه به این که هنوز آن اتفاق نیفتاده گزارش تاریخی نیز در آن باره بی معنا است. شهادت آن حضرت، با روایاتی که بر اصلاح کامل جامعه در عصر ظهور دلالت دارد، در تعارض است. از آنچه یاد شد، به دست می آید که برای اثبات شهادت حضرت مهدی (عج) دلیل هایی قطعی فراتر از آنچه ذکر شده، نیاز است و در نبود آن دلیل ها بر اساس روال طبیعی درگذشت انسان ها فرجام آن حضرت بر اساس مرگ طبیعی خواهد بود؛ مگر این که کسی مستندات قطعی بر شهادت آن حضرت ارائه نماید. منابع قرآن کریم. 1. ابن شهرآشوب مازندرانی، محمد بن علی(1379ق). مناقب آل أبی طالب(ع) ، قم، مؤسسه انتشارات علامه،. 2. ابن منظور (1405). لسان العرب، بی جا، نشر ادب الحوزه. 3. أحمدبن حنبل(بی تا). مسندأحمد، بیروت، دار صادر. 4. اربلی، علی بن عیسی (1381ق). کشف الغمه فی معرفه الائمه:،تبریز، مکتبه بنی هاشمی. 5. البیاتی، جعفر (بی تا). شهادهالأئمه:، بی جا، بی تا. 6. حائری،علی (1422). الزام الناصب فی اثبات الحجه الغائب، مصحح علی عاشور، بیروت، مؤسسه الاعلمی. 7. حر عاملی، محمد بن حسن (1425ق). اثبات الهداه بالنصوص و المعجزات، بیروت، اعلمی. 8. حلى، ابن داود (1383). رجال ابن داود، تهران، انتشارات دانشگاه تهران. 9. حلی، حسن بن یوسف(1411ق). رجال العلامه الحلی، نجف، دار الذخائر. 10. حلى، حسن بن سلیمان بن محمد (1421ق). مختصر البصائر، قم، مؤسسه النشر الإسلامی. 11. خزاز قمی، علی بن محمد (1401ق). کفایه الأثر فی النصّ على الأئمه الإثنی عشر، محقق/ مصحح: حسینى کوهکمرى، عبد اللطیف، قم، انتشارات بیدار. 12. خوئی، ابو القاسم(1413ق). معجم رجال الحدیث، قم، مرکزنشرالثقافهالإسلامیه. 13. صدر، سید محمد صدر (1389). تاریخ پس از ظهور، تهران، موعود عصر. 14. سبحانی، جعفر (1418ق). موسوعه طبقات الفقهاء، قم، مؤسسه الإمام الصادق(ع)٫ 15. صدوق، محمد بن علی بن حسین بن بابویه (1376). الامالی، تهران، کتابچى . 16. صدوق، محمد بن علی بن حسین بن بابویه (1378ق). عیون اخبار الرضا(ع)، محقق: لاجوردى، مهدى ، تهران، نشر جهان . 17. صدوق، محمد بن علی بن حسین بن بابویه (1395). کمال الدین و تمام النعمه، قم، دارالکتب الاسلامیه. 18. صدوق، محمد بن علی بن حسین بن بابویه (1413ق). من لایحضره الفقیه، محقق: غفارى، على اکبر، قم، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم. 19. طبرسى، فضل بن حسن (1417ق) . إعلام الورى بأعلام الهدى ، قم، ال البیت :. 20. ــــــــــــــــــــــ (1406ق). تاج الموالید، قم، مکتب آیت الله العظمى المرعشی النجفی. 21. طوسی، محمد بن الحسن (1415ق). رجال شیخ طوسی، قم، انتشارات اسلامى جامعه مدرسین. 22. ــــــــــــــــــــــ ، بی تا، الفهرست، نجف اشرف، المکتبهالمرتضویه. 23. ــــــــــــــــــــــ ، (1411ق). الغیبه، مؤسسه معارف اسلامی. 24. عُکبری، محمد بن محمد بن النعمان (1413ق). الارشاد، قم، کنگره شیخ مفید. 25. ـــــــــ (1414ق). تصحیح اعتقادات الإمامیه، تحقیق: حسین درگاهی، بیروت، دار المفید للطباعه والنشر والتوزیع. 26. فتال نیشابوری، محمّدبن حسن بن علی (بی تا). روضهالواعظین، قم، انتشارات رضی. 27. فراهیدی، خلیل بن احمد (1410ق). العین، بی جا، مؤسسه دار الهجره. 28. قزوینی ، محمد ک‍اظم ، (1376). امام مهدی (عج) از ولادت تا ظهور، ت‍رج‍م‍ه و تحقیق: علی ک‍رمی و محمد ح‍سینی ، قم ، انتشارات الهادی . 29. کلینی، محمّدبن یعقوب (1365). الکافی، چاپ چهارم، تهران، دارالکتب الاسلامیه. 30. مجلسی، محمّدباقر (1403ق). بحارالانوار، بیروت،دار احیاء التراث العربی. 31. مجلسی، محمّدباقر (1404ق). مرآه العقول فی شرح اخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الاسلامیه. 32. مسلم نیشابوری(بی تا). صحیح مسلم، بیروت، دارالفکر. 33. مقدسی، یوسف بن یحیى (1399). عقدالدرر فی أخبار المنتظر، تحقیق: دکترعبدالفتاح محمد الحلو، قاهره، مکتبه عالم الفکر. 34. نجاشی، احمد بن علی (1407ق). رجال النجاشی، قم، مؤسسه النشر الاسلامی التابعه لجامعه المدرسین. 35. نعمانی، محمّد بن ابراهیم (1397ق). الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق. خدامراد سلیمیان: استادیار علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی قم مجله انتظار موعود شماره 43.
جمعه ، ۲۷فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق خبر 24]
[مشاهده در: www.otaghkhabar24.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]
-
گوناگون
پربازدیدترینها