واضح آرشیو وب فارسی:وارث: وارث : آیات دوم و سوم این سوره به معرفی قرآن می پردازد و می فرماید: (طا، سین. آن ]کلام والا[ آیات قرآن و کتابی روشن و روشنگر است؛ که ]مایه[ هدایت و بشارت برای مومنان است. همانا که نماز بر پا می دارند و زکات می دهند و به آخرت یقین دارند) در این آیات، خداوند به رسول اکرم(ص) می فرماید: کلام ارزشمندی که بر تو وحی می شود، آیات کتابی است روشن که روشنگر حق از باطل است. مقاصد خود را واضح بیان می کند و ابهام و پیچیدگی در آن نیست و برای بشر قابل فهم است. عقاید صحیح، رفتار شایسته انسان در مقابل خداوند، اخلاق و رفتار نیکوی انسانها در برابر یکدیگر، سرگذشت اقوام گذشته، سرانجام انسان ها در آخرت و ... را به روشنی بیان می کند. آری قرآن با بیانات روشنگر خود راهنما و هدایتگر انسان هاست و آنان را به سوی حق و رشد هدایت می کند. کسانی که خود را از آن محروم می دارند بدیهی است که از قرآن سودی نمی برند، اما مومنان با بهره گیری از هدایت های آن در دنیا و آخرت به سعادت و نیکبختی دست می یابند. همچنین قرآن بشارتی برای مومنان است، چرا که با بیان نعمت هایی که در بهشت جاویدان الهی برای آنان فراهم گردیده، آنها را دلشاد می دارد؛ همان مومنانی که آثار ایمان در اعمال و کردارشان هویداست و به آخرت یقین دارند. در آیه ششم نیز بیان می کند که قرآن از جانب خدایی است که سرچشمه حکمت است و بر تمامی امور داناست. در این سوره بخش هایی از زندگی و سرگذشت پیامبر بزرگ الهی: حضرت موسی، حضرت داوود، حضرت سلیمان، حضرت صالح و حضرت لوط ذکر شده است. داستان حضرت سلیمان در آیات 15 تا 44 می آید. ابتدای داستان چنین است: (و به راستی به داوود و سلیمان(1) دانشی عطا کردیم، و آن دو گفتند: «ستایش خدایی را که ما را بر بسیاری از بندگان با ایمانش برتری داده است.» و سلیمان از داوود میراث یافت و گفت: «ای مردم، ما زبان پرندگان را تعلیم یافته ایم و از هر چیزی به ما داده شده است. راستی که این همان امتیاز آشکار است.» و برای سلیمان سپاهیانش از جن و انس و پرندگان جمع شدند و با نظم و ترتیب به هم پیوستند. ]لشگریان سلیمان به راه افتادند[ تا آنگاه که به وادی مورچگان رسیدند. مورچه ای ]به زبان خویش[ گفت: «ای مورچگان به خانه هایتان داخل شوید، مبادا سلیمان و سپاهیانش ندیده و ندانسته شما را پایمال کنند.» ]سلیمان[ از گفتار او دهان به خنده گشود و گفت: «پروردگارا در دلم افکن تا نعمتی را که به من و پدر و مادرم ارزانی داشته ای سپاس بگذارم، و به کار شایسته ای که آن را می پسندی بپردازم، و مرا به رحمت خویش در میان بندگان شایسته ات داخل کن.») در این داستان حضرت سلیمان با فهمیدن کلام آن مورچه از شدت سرور تبسمی می کند، که خداوند رحمان تا چه حد به او نعمت ارزانی داشته است: نبوت، دانش فهم کلام پرندگان و سایر حیوانات، ملک و سلطنت و لشکریانی از جن و انس و پرندگان و... بنابراین از خداوند درخواست می کند که توفیق شکر این نعمت ها را به او عطا کند و او را به کارهایی که مایه رضای خداوند است موفق بدارد. آنگاه در سپاس و تشکر خویش، شکر نعمت هایی که پدر و مادرش از آن بهره مند بوده اند را نیز اضافه می کند . در پایان از خدا می خواهد که او را در زمزه بندگان صالح خویش داخل کند. این سوره چون به جریان موری اشاره دارد که بر سر راه لشکریان حضرت سلیمان بود، به نام «نمل» یعنی «مورچه» نامیده شده است. 1-حضرت سلیمان فرزند حضرت داوود است. کتاب گلستان سوره ها – ص 154 محمد حسین جعفری /1102001307
شنبه ، ۲۱فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: وارث]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]