محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844996761
در نشست بررسی ابعاد «سند سهم ایران در کاهش گازهای گلخانه‌ای» مطرح شد دولت با امضای موافقتنامه پاریس به محدودیت توسعه صنعتی متعهد میشود/ فشارهای جدید اقتصادی با طعم گرمایش زمین
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: در نشست بررسی ابعاد «سند سهم ایران در کاهش گازهای گلخانه‌ای» مطرح شددولت با امضای موافقتنامه پاریس به محدودیت توسعه صنعتی متعهد میشود/ فشارهای جدید اقتصادی با طعم گرمایش زمین
برخی از ابعاد سند سهم ایران در کاهش گازهای گلخانه‌ای که از سوی ایران برنامه‌ریزی و تعهّد شده است (Intended Nationally Determined Contribution)، در نشست علمی «فشارهای جدید اقتصادی با طعم گرمایش زمین» مورد بررسی قرار گرفت.
به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری فارس، برخی از ابعاد سند سهم ایران در کاهش گازهای گلخانه‌ای که از سوی ایران برنامه‌ریزی و تعهّد شده است (Intended Nationally Determined Contribution)، در نشست علمی «فشارهای جدید اقتصادی با طعم گرمایش زمین» مورد بررسی قرار گرفت. نصیرالله دوستی از فیزیکدانان نخبه کشور در ابتدای این نشست علمی که توسط مرکز رشد دانشگاه امام صادق(ع) برگزار شد، به نقد مبانی علمی جریانات گرم شدن زمین پرداخت. وی با اشاره به اینکه مباحث علمی مربوط به گرم شدن اتمسفر زمین، مستلزم مطالعاتی در چندین حوزه فیزیک، مطالعات اقلیم‌شناسی، اپتیک فضا و ... است، از کمبود مطالعات متقن علمی و عدم تربیت متخصصان در این حوزه انتقاد کرد. دوستی با به چالش کشیدن نظریه مبنای موافقتنامه پاریس، نظرات مخالف مجموعه زیادی از دانشمندان جهان را نیز با این نظریه قدیمی و ضعیف مطرح و در انتها نظریه جدیدی را نیز که متکی به داده‌های بسیار محکم جدید در حوزه فضا و اتمسفر است، عنوان کرد. در ادامه این نشست سیدمجتبی امامی عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) با اشاره به ارتباط دلایل علمی تغییرات اقلیمی و مسائل سیاسی مرتبط با آن، اظهار کرد: ما وقتی به منابع متقن و معتبر علمی دنیا در حوزه سیاست‌های جهانی تغییرات اقلیمی مراجعه می‌کنیم، متوجّه می‌شویم که جدای از مسائل و دلایل علمیِ تغییرات اقلیمی، تعریف مسئله تغییر اقلیم و کاهش گازهای گلخانه‌ای کاملاً یک امر سیاسی است؛ در حالی که متاسفانه تعبیر و ادراک معمول دانشگاهیان، مسئولان و سیاستگذاران کشور ما از مسائل اقلیمی در داخل ایران صرفاً علمی و محیط زیستی است. وی همچنین از اینکه فهم عرفی رایج بین عالمان علوم اجتماعی، مدیران و سیاستگذاران، مباحث تغییر اقلیم (Climate Change) را با آلودگی هوا (Air Pollution) یکسان در نظر می‌گیرد، انتقاد کرد. امامی افزود: متأسفانه غالب واکنش‌ها و تعاملات ما با سازمان‌های بین‌المللی منفعلانه است. طبق مصوبه هیات دولت در مهرماه سال 94، ما حداقل به 74 سازمان بین‌المللی میلیون‌ها دلار حق عضویت می‌دهیم. این حق عضویت‌ها چندان مهم نیست، بلکه آنچه درجه بالاتری از اهمیت را دارد، این است که بدانیم از عضویت در این سازمان‌ها، معاهدات و توافقنامه‌ها چه به دست می‌آوریم. وی ادامه داد: این سازمان‌های بین‌المللی به علّت تخصصی بودن و داشتن بنیه خوب مالی، محل اجتماع مجموعه‌ای از متخصصان می‌شوند که در عین انجام یکسری کارهای علمی، در نهایت در خدمت کشورهای قدرتمند دنیا قرار می‌گیرند. از طرف دیگر، ما هم به انجام کارهای علمی و کارشناسی بر روی عملکرد و محصولات این سازمان‌ها نمی‌پردازیم و غالبا چشم و گوش بسته و مقهور از توان کارشناسی آنها، صرفا از نسخه‌ها و پیشنهادهای آنها تبعیت می‌کنیم. عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) تاکید کرد: تقریباً تمام شئون زندگی و حکومت ما تحت تأثیر نسخه‌های این سازمان‌های بین‌المللی قرار گرفته است. برخی از صاحب‌نظران در دنیا معتقدند حجم این خط‌مشی‌های تجویزی بین‌المللی آنقدر زیاد شده است که تقریباً چیز زیادی برای حاکمیّت‌های ملّی باقی نمانده است. اگر به حجم موافقت‌نامه‌ها، تعهدات و در درجه بعد تأثیرات این نهادها بر سیاست‌های داخلی ایران توجه کنیم، اهمیت این نهادها برای ما صدچندان خواهد شد. وی افزود: حال سؤال این است که وقتی تأثیرات بی حد و حصر این سازمان‌ها و معاهدات را می‌بینیم، نباید جامعه علمی و سیاست‌گذاری ما با چشم بازتری با این حرکت‌ها مواجه شود؟ آیا نباید دقت بیشتری بر امضاهایی که می‌کنیم داشته باشیم؟ آیا دانشگاه‌های ما نباید ابعاد مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و بین‌الملل این موافقت‌نامه‌ها را بررسی کرده و سیاست‌مداران ما را از آن آگاه کنند؟ چرا ما همیشه از اولین کشورهایی هستیم که هر معاهده‌ای را امضاء می‌کنند؟ امامی گفت: اگر این نظریه که «تولید دی اکسید کربن زمین را گرم کرده است»، قبول کنیم، ابتدا باید به سراغ کشورهایی برویم که دی اکسید کربن بیشتری تولید می‌کنند، وقتی پیمان کیوتو (این پیمان در سال 1997 برای کاهش غلظت گازهای گلخانه‌ای نهایی شد و از سال 2005 اجباری شد) به وجود آمد، آمریکایی‌ها با آنکه از اولین امضاء کنندگان این پیمان بودند، اما در نهایت، تنها امضاء کننده‌ای شدند که پیمان را مورد تأیید نهایی قرار نداد و اعلام کردند که میزان تولید دی اکسید کربن خود را کاهش نمی‌دهند. وی در تکمیل سخنان خود افزود: اما ایران، بدون اینکه از امضاء کنندگان پیمان باشد، در خرداد 1384 این پروتکل را به تصویب مجلس شورای اسلامی رساند. در نهایت جمع‌بندی بسیاری از کارشناسان جهان این است که پیمان کیوتو به دلایل متعددی شکست خورده است. استاد دانشگاه امام صادق(ع) تصریح کرد: کشورهای غربی در سال‌های اخیر، در واقع فرایندی را راه‌اندازی کردند تا بتوانند صورت‌های جدیدی از حکمرانی جهانی را طراحی کنند و سایر کشورها که به لحاظ تاریخی، نقش چندانی در انتشار گازهای گلخانه‌ای نداشته‌اند را برانگیزانند تا به ظاهر به صورت داوطلبانه در کاهش این گازها مسئولیت قبول کنند. وی ادامه داد: اوج شکل‌گیری و ثمردهی این سازوکار در کنفرانس پاریس در آذرماه سال 94 بود. در واقع باید گفت کشورهای توسعه‌یافته‌ای مانند آمریکا که حتی هم‌اکنون مسئولیت انتشار 24 درصد گازهای گلخانه‌ای جهان را بر عهده دارد، تلاش کردند تا در چهارچوب این موافقتنامه، کشورهای در حال توسعه را در مسئولیت کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای متعهد سازند. وی خاطرنشان کرد: در این فرایند، ابتدا گروهی پژوهشی، ظرفیت شش کشور را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای مورد مطالعه قرار دادند و سپس در چارچوب آن، فرمتی را طراحی کردند تا کشورها خودشان متعهد شوند و برنامه کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را ارائه دهند. عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) ادامه داد: تعهداتی که طبق گفته سند ایران از سوی کشورمان اعلام شده است حداقل 10 سال برنامه‌های توسعه ما را در فاصله سال‌های 2021 تا 2030 تحت تاثیر قرار می‌دهد. امامی در ادامه برای روشن‌تر شدن وضعیت کشورها در انتشار گازهای گلخانه‌ای تصریح کرد: طبق گزارش رسمی دبیرخانه تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد، سرانه انتشار دی اکسید کربن در سال 2012 در ایران، 96/6 تن است و در رتبه 41 جهان قرار دارد؛ در حالی که سرانه انتشار دی اکسید کربن در رژیم صهیونیستی در سال 2012 معادل 27/9 تن است و در رتبه 26 جهان قرار دارد؛ و سرانه انتشار دی اکسید کربن در ایالات متحده آمریکا در سال 2012 معادل 15/16 تن است و در رتبه 13 جهان قرار دارد. استاد دانشگاه امام صادق(ع) اضافه کرد: خوب است بدانید که ایران با داشتن 09/1 درصد جمعیّت جهان، 68/1 درصد انتشار دی اکسید کربن ناشی از احتراق سوخت جهان را به خود اختصاص داده است؛ در حالی که ایالات متحده با داشتن 4/4 درصد از جمعیّت جهان، 16 درصد انتشار دی اکسید کربن ناشی از احتراق سوخت جهان را به خود اختصاص داده است؛ یعنی 6/3 برابر جمعیّت خود و 5/9 برابر انتشار ایران. مراجعه به این آمارها نکات بسیاری را برای اهل تحقیق روشن خواهد کرد. وی گفت: سند تعهدات رژیم صهیونیستی در این زمینه را یک تیم کاملا تخصصی متشکل از چندین ارگان دولتی و مجموعه‌های علمی تنظیم کرده است. آنها در این راستا چندین تحلیل هزینه-فایده انجام داده‌اند. آنها با پیش‌بینی‌های متعدد در حوزه انرژی، جمعیت، اقتصاد و ... در نهایت میزان تعهد خود را برای حضور در موافقتنامه پاریس اعلام کردهاند. سؤال اینجاست که این مطالعات و بررسی‌ها آیا در طراحی تعهد ایران هم صورت پذیرفته است؟ امامی تصریح کرد: ایران در برنامه خود تعهد داده است که 4 درصد میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را در فاصله سال‌های 2021 تا 2030 کاهش دهد و در صورت اتمام تحریم‌ها، حمایت‌های مالی بین‌المللی و انتقال تکنولوژی، این میزان را به سه برابر یعنی 12 درصد افزایش دهد. در این سند مشخص نشده است که مرجع تشخیص این شرایط و قاعدتا تعهد 12 درصدی ایران چه کسی است. عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) گفت: به گفته کارشناسان غربی، پیمان پاریس، بسیار قوی‌تر ازپیمان کیوتو است و همه امضاکنندگان با سازوکارهایی به آنچه خودشان گفته‌اند، متعهد می‌شوند. متخصصان غربی برای تحقق این تعهدات نوآوری‌های بسیار زیادی کردهاند تا کشورها را مجبور به تبعیّت کنند. امامی خاطرنشان کرد: خود کارشناسان غربی هم معتقدند این موافقتنامه و تعهدات آن، تاثیرات بسیار زیاد اجتماعی، سیاسی و اقتصادی به همراه دارد. بسیاری از کشورها نیز مطالعات زیادی بر روی اثرات اجتماعی و فقر حاصل از تعهدات کاهش تولید دی اکسید کربن کردهاند. وی گفت: پرسش اینجاست آیا این آثار در کشور ما مطالعه شده است؟ چرا متخصصان علوم اجتماعی ما به یاری دولت نمی‌روند و این اثرات را بررسی نمی‌کنند؟ چرا غالب دانشگاهیان ما می‌گویند این مسئله به ما ارتباطی ندارد و به محیط زیستی‌ها و نهایتاً وزارت خارجه مربوط میشود. امامی تاکید کرد: این موضوع در بسیاری از کشورها در شورای عالی امنیت ملی آن کشور طرح شده است؛ چرا که مباحث اقتصادی و اجتماعی مربوط به آن آثار امنیت ملی دارد؛ ولی ما اصلا خبر نداریم که چه زمانی این موضوع در هیئت دولت تصویب شده است و باید سند تعهدات ایران را در سایت سازمان ملل پیدا کنیم. عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) افزود: اگر این موافقتنامه در جشن دوم اردیبهشت‌ماه سال جاری در مقر سازمان ملل در نیویورک، و یا در طی یک سال بعد از آن، توسط 55 کشور که 55 درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای را بر عهده دارند، به صورت رسمی امضاء شود، که احتمال آن بسیار زیاد است، کل موافقتنامه لازم الاجرا خواهد شد. امامی با بیان اینکه آمریکایی‌ها تعهدات کنفرانس کیوتو را انجام ندادند، گفت: اوباما در کنفرانس پاریس در آذرماه 94 می‌گوید این تعهدنامه نقطه عطف تاریخ جهان خواهد بود و همچنین از رهبری آمریکا در این کنفرانس تجلیل میکند. وی با اشاره به دلایل عدم پذیرش پیمان کیوتو توسط آمریکا گفت: جرج بوش در سال 2004 گفته بود ما پیمان کیوتو را به دلیل آنکه به اقتصاد آمریکا ضربه وارد میکند، نمی‌پذیریم؛ حتی در همان زمان سنای آمریکا مصوب کرد که امضای هر تعهد بین المللی که برای برنامه‌های توسعه آتی ایالات متحده محدودیت ایجاد کند، ممنوع است. آیا حالا جای این سؤال نیست که چه شده است که آمریکا خود را در نقش رهبری موافقتنامه پاریس مطرح میکند؟ عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) با تاکید بر اینکه پیامدهای امضای تعهد پاریس در اردیبهشت امسال زمانی برای ایران قابل لمس خواهد بود که ما می‌خواهیم برنامه هفتم و هشتم توسعه را بنویسیم و سپس اجرا کنیم، اظهارکرد: نتیجه کاهش 12 درصد تولید دی اکسید کربن این می شود که ما دیگر نمی توانیم صنایع خود را بیش از یک مقدار مشخص توسعه بدهیم. امامی ادامه داد: امضای سند تعهدات ایران در خصوص کاهش 12درصدی تولید گازهای گلخانه‌ای، تولیدات کشاورزی ما را هم تحت شعاع خود قرار می‌دهد؛ زیرا تولیدات کشاورزی هم باعث افزایش دی اکسید کربن میشود. وی خاطرنشان کرد: سند رژیم صهیونیستی مطرح میکند که آنها می‌خواسته‌اند طبق برنامه‌های ملی خود، سوخت فسیلی را به گاز تغییر دهند و همین امر بخش عمده تعهد آنها برای کاهش تولید دی اکسید کربن را پوشش می‌دهد. این روش تعهد دادن، در واقع فرایندی است که آنها قرار است تا سال 2030 انجام دهند و در کنفرانس پاریس در قالب یک تعهد امضا می‌کنند؛ یعنی فقط به همان کار عادی و برنامه‌های جاری خود متعهد می‌شوند. آیا تعهدات ما هم از همین جنس است؟ آیا کسی بر روی تعاملات دو طرفه نرخ رشد 8 درصدی اقتصاد و کاهش 12 درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ای مطالعه کرده است؟ عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) افزود: یکی از آثار روش جدید متعهد کردن کشورها در حکمرانی جهانی تغییرات اقلیمی، قرار دادن کشورها در جو چیزی شبیه گلریزان‌های سنتی خود ماست؛ یعنی کشورها را در تعارف و رقابت با یکدیگر قرار می‌دهند تا سهم بیشتری از تعهدات را بپذیرند؛ غافل از اینکه میزان انتشار کشورهای توسعه نیافته و در حال توسعه بسیار در مقایسه با کشورهای توسعه یافته اندک است. به عبارت دقیق‌تر، کشورهای در حال توسعه و توسعه نیافته در یک چشم‌و‌هم چشمی جهانی قرار می‌گیرند تا حداقل در این مسئولیت از کشورهای توسعه یافته عقب نمانند. وی خاطرنشان کرد: طبق این تعهدات توسعه صنایع ما با محدودیت‌های جدی مواجه میشود. فرایندهای تحقیق و توسعه عادی صنایع هم در این مسیر چندان کارآمد نخواهد بود، چرا که در فرآیند تحقیق و توسعه، تکنولوژی به تدریج بهبود پیدا میکند؛ در حالی که این بهبودِ تدریجی، معمولاً جوابگوی استانداردهای جهانی که متناسب با سطح تکنولوژی کشورهای پیشرفته تنظیم می‌شوند، و همچنین تعهدات بین‌المللی ما نیست. بنابراین تنها راهی که باقی می‌ماند، خرید تکنولوژی و صنایعی تحت لیسانس کشورهای توسعه یافته است. عضو هیات علمی دانشگاه امام صادق(ع) تصریح کرد: رصد سیاست صنعتی مجموعه‌هایی مثل OECD به خوبی نشان می‌دهد که طرح شعارهای زیبا و مردم‌فریبی همچون تکنولوژی سبز، بیش از آنکه به خاطر دلسوزی برای محیط زیست باشد، به خاطر به زانو در آوردن صنعت و اقتصاد کشورهای در حال توسعه است. به نظر می‌رسد موافقتنامه پاریس هم تکه‌ای از پازل غرب برای احیاء صنایع خود باشد. گفتنی است این سند در 29 آبان 1394 و پیش از برگزاری کنفرانس موافقتنامه پاریس– 10 تا 22 آذر 1394 – به صورت رسمی بر روی تارنمای کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات اقلیم (UNFCCC) منتشر شده است. این موافقتنامه هنوز به معنایی، نهایی و موثر نشده است و از 3 اردیبهشت به مدت یک سال، در مقر سازمان ملل متحد در نیویورک برای امضاء به اصطلاح باز میشود. انتهای س
95/01/18 :: 10:23
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 94]
-
گوناگون
پربازدیدترینها