تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867197316
آروزی حداقلی واسه سال جدید!
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۱۷ فروردین ۱۳۹۵ - ۱۲:۲۸
خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - طنز روز فرزین پورمحبی عید پارسال تا دلتون بخواد واسه سال قبل برنامه ریختم اما پارسال هم عینهو هر سال بدون اقدام عملی خاصی گذشت. مثل همیشه صبح به صبح به هر دری زدم واسه یه لقمه نون خالی و شب به شب پشت درهای بسته نشستم پای اینترنت و دنیای خیالی! روز یه غلطی می‌کردم و شبش پست می‌ذاشتم که نباید از این غلط‌ها کرد! با لایک‌های دنیای مجازی از پس عذاب وجدانم در دنیای خاکی برمی‌اومدم. بعد هم روز از نو و روزی از نو و هر روز مثل دیروز، عینهو فیلم‌های تکراری شبکه «آی فیلم»! هر سال من، 365 روز نیست، سال من سال ضد نوریه، یعنی فقط یک روزه و اون روز رو 365 بار تکرار می‌کنم. با این حساب هم چیزی از توش درنمیاد و من اون‌وقت با قیافه متفکرانه‌ای می‌گم: سال سال دریغ از پارسال. راستشو بخواید سر تا پای زندگی من یه جور آسیب اجتماعیه! نه خیر و برکتی واسه بقیه دارم و نه طرح و حرکتی واسه باقیاتم. مثل مرغ صبح تا شب به زمین نوک می‌زنم تا چینه‌دونم پر بشه. بلانسبت بعضی‌ها، بقیه هم، کم و بیش همینند. حکایتمون شده عینهو حیوونای گله‌ای که شیر و پلنگ بهشون می‌زنه و هر کی به فکر نجات جون خودشه. بعد هم که آقا شیره تک و تنها جلو چشم همه ما یکی رو تیکه پاره می‌کنه پا که پیش نمی‌ذاریم هیچ، کلی هم دلخوشیم به اینکه ما جای اون نیستیم. حالا جنگ با شیر و پلنگ و مارادونا پیشکش، گل به خودی‌ها رو کجای دلمون بذاریم؟ دنیا شده یه رستوران بزرگ که داریم همدیگرو می‌خوریم! بعدش با چیبس و ماست می‌شینیم پای اخبار تلویزیون و به نشونه تاسف و همدردی در مورد اخباری که ساخته خودمونه سر تکون می‌دیم. آخرین مد لباس این روزها، شده جلیقه انتحاری. یه روز تعطیل دست و زن و بچه‌ت رو می‌گیری و باهاشون می‌ری پارک تا دور هم شاد باشید. یکهو یکی خودشو می‌ترکونه و روحتون می‌شه قرین شادی! خنده‌دارترین قسمت این ماجرا هم اینه که یکی میاد و با کلی پز و افاده و افتخار مسئولیت منفجر شدن شما و زن و بچه‌تون رو به عهده می‌گیره! حالا با این تفصیلات، خیر سرمون کلی هم تحقیقات می‌کنیم تا بتونیم طول عمرمون رو چندسالی بیشتر کنیم. آخه بالا بردن امید به زندگی، وقتی که قراره توش این همه ناامیدی باشه به چه درد می‌خوره؟ به این مو قسم خوردن نمک و شکر و چربی شرف داره به خوردن این همه حرص زیادی. خب زور داره وقنی می‌بینی در این اوضاع، هم و غم بعضی‌ها فقط اینه که واسه چندر غاز، خوش‌رقصی کنند و برای خوش‌رقصی میمون و قورباغه تو تلگرام و فیسبوک لایک بزنند. خب سال جدیده و سال هم سال میمونه و نباید مثل بز بی‌تفاوت بود. اگه سخته که حال خودمون رو احسن الحال کنیم باشه، ملالی نیست اما لااقل می‌شه که این اول سالی آرزو کرد ضد حال این و اون نباشیم. اگه روی دیوار مهربونی چیزی نمی‌ذاریم فدای سرمون، حداقل همدیگه رو بغل دیوار نچسبونیم. به جای اینکه مسئولیت ناکار کردن مردم رو به عهده بگیریم بیایم و فقط مسئولیت کارهای خودمون رو به گردن بگیریم. تو این دنیا هر چیزی رو می‌شه تحمل کرد اما خیلی زور داره که بخوای تاوان ندونم‌کاری یکی دیگه رو بدی. مثلا می‌شه به جای پریدن از روی دیوار مردم و یا سفارت‌خونه‌ها، خودمون رو بی سر و صدا از پشت بوم پرت کنیم تا فقط خودمون هزینه‌شو بدیم. با ماشینمون در جایی تخت گاز نریم که بعدش یکی دیگه رو بخوابونیم روی تخت خواب. اگه یه روز دلمون خواست خودمون رو بترکونیم بریم به جایی متروک و بدون ضمانت کسی ضامن رو بکشیم. اینطوری حداقل خیالمون راحت می‌شه که قرار نیست تقاص بقبه عالم رو بدیم و به خاطر هیچ و پوچ بریم به ........... فنا! با این آرزوی حداقلی فکر کنم تا حدودی دنیا قابل تحمل‌تر بشه و واسه بقیه‌ش هم خدا کریمه... با آرزوی میمون بودن سال میمون برای همه‌مون. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 120]
-
سرگرمی
پربازدیدترینها