محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844967961
مانی حقیقی و فیلم های دوست داشتنی اش!
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق نیوز: فیلم «اژدها وارد می شود» آخرین ساخته مانی حقیقی بود که در بخش مسابقه جشنواره برلین به نمایش درآمد و توجه خیلی ها را به خود جلب کرد.به گزارش اتاق خبر، فیلم «اژدها وارد می شود» آخرین ساخته مانی حقیقی بود که در بخش مسابقه جشنواره برلین به نمایش درآمد و توجه خیلی ها را به خود جلب کرد. اما از همان ابتدا پیدا بود که هیأت داوران آن را مستحق کسب جایزه ندانسته است؛ موضوعی که معلوم نیست چقدر برای حقیقی حائز اهمیت بوده باشد. روز نمایش فیلم او در جشنواره، در طبقه چهارم کاخ جشنواره برلین با او هم کلام شدیم. مطابق رسم جشنواره برلین مصاحبه به طور مشترک با چند نفر دیگر برگزار می شد که البته هیچ یک به زبان فارسی نمی نویسند تا اختصاصی بودن مصاحبه «شرق» حفظ شود. سه روزنامه نگار حاضر دیگر از کانادا، ترکیه و لهستان بودند و به نظر می رسید هر سه علاقه ای خاص به فیلم حقیقی دارند و از سؤال هایشان برمی آمد که توجهی خاص به آن کرده اند. به علت حضور آنها گفت وگو به زبان انگلیسی انجام شد. حقیقی بسیار صمیمانه پاسخ ما را داد و البته با خبرنگار «شرق» و خبرنگار کانادایی (امیر گنجوی که ایرانی تبار است) به فارسی خوش وبش می کرد. وقتی خبرنگار لهستانی کمی دیر آمد، به احترام او گفت وگو را از اول آغاز کرد. در میان فیلم های پرشمار «جشنواره ای» که پر از ادا و افاده هستند، صحبت با حقیقی یادآور این است که او بیش از هرچیز فیلم سازی، عاشق سینما و قصه گویی است. هنرمندان معمولا دوست دارند اثرشان روی پای خودش بایستد اما دیدار از نزدیک با حقیقی باعث می شود فیلم های او را جور دیگری دوست داشته باشیم. در دنیایی که واقعیت مجازی بیداد می کند و همه چیز را گرفته، فیلم شما ظاهرا دارد حرفی در این زمینه می زند. از آنجا که زمینه فلسفه هم دارید، آیا فیلم قصد زیرسؤال بردن این اوضاع را هم دارد؟ به نظرم همین طور است. امیدوارم همین طور باشد. چون فیلم درواقع این طور عمل می کند که با این ادعا آغاز می شود که هرچه می بینید حقیقت دارد و عملا دارید یک فیلم مستند یا مستند داستانی یا چنین چیزی می بینید. گفته ای روی صفحه می آید که این حرف را می زند. بعد کارشناسان را داریم و آدم های واقعی که مدعی هستند این اتفاق ها واقعا برایشان افتاده. یعنی این میخ را می کوبیم که این فیلم روایت واقعیت است. اما بعد فیلم هرچقدر بیشتروبیشتر غیرواقعی می شود بیننده به این فکر می افتد که امکان ندارد ماجرا حقیقت داشته باشد. امید این است که مخاطب شروع به شک می کند که آیا واقعا فیلم ساز با او صادق بوده یا نه. در پایان به این تنش می رسیم که آیا این اصلا فیلم مستند است یا به کلی خیالی است. یا شاید نیمه واقعی است یعنی بنیانی در واقعیت داشته اما بعد چیزهای دیگری با غلو به آن اضافه شده؟ همین باعث می شود به این سؤال فکر کنیم که واقعا چقدر می شود به آن چیزی که به عنوان حقیقت به ما می دهند اعتماد کنیم. این فیلم متعلق به سنت فیلم سازی ایرانی نیست. یعنی فیلم سنتی ایرانی نیست. الهام هایتان برای آن چه بودند؟ (سؤال خبرنگار ترکیه) البته که متعلق به سنت سینمای ایرانی آن طوری که در جشنواره ها ارائه می شود نیست اما سینمای ایران بسیار متنوع تر از آن است. شاید به طورکلی در ایران هم جدید باشد. احتمالا همین طور است. به نظرم این لابد برمی گردد به متفاوت بودن پیشینه خود من. الهام فیلم از منابع مختلفی می آید. این فکر ۱۵ یا ۲۰ سال پیش به ذهن من رسید. در سلمانی نشسته بودم و منتظر اصلاح موهایم بودم و خبری را در روزنامه خواندم که راجع به کشف مار بزرگی در گورستانی صحرایی بود. مار همان جا زندگی می کرد و مردم محل پیدایش کرده بودند و بعد یک پرش ژنتیکی داشت و به حیوان بزرگی تبدیل شده بود. در سلمانی نشسته بودم و این خبر را می خواندم و از خودم می پرسیدم که آخر این مار در قبرستان چه می کرده و این جا بود که تخیلم سر به دیوانگی زد. گفتم لابد داشته جسد آدم ها را می خورده و اصلا شاید به خاطر همین کار زمین لرزه شود و خلاصه در این فکرها بودم که داستانی در ذهنم شکل گرفت. این داستان مدت های مدید با من باقی ماند. نمی دانستم باید با آن چه کار کنم. به نظر می رسید یا فیلم علمی - تخیلی است یا یک نوع «فیلم ب» یا فیلمی با موضوع زامبی ها. مدت زیادی طول کشید تا فیلم بدل به این چیزی شد که می بینید. در طول راه خیلی اتفاق ها افتاد. مهم ترینش این بود که به این نتیجه رسیدم که نباید داستان خطی ساده ای راجع به سه نفر بگویم که به دنبال دلیل زمین لرزه هستند. فکر کردم باید دو خط داستانی داشته باشیم. یکی دنبال این است که ببیند چه بلایی بر سر این سه نفر آمده و یکی راجع به این سه نفر است که می کوشند ببینند چه اتفاقی در گورستان افتاده. وقتی این دو داستان را کنار هم آوردم فهمیدم می شود این فیلم را ساخت. در «پذیرایی ساده» هم می بینیم که شما سبک داستان گویی غیرسنتی یا حتی پست مدرنی دارید اما همچنان بسیار علاقه مند به قصه گویی هستید. برخلاف خیلی از فیلم ها که در جشنواره ها می بینیم که انگار قصه گویی در آنها تابو شده و بیشتر بعضی تصاویر زیبا را کنار هم جمع می کنند. شما چگونه این سازش را انجام می دهید؟ حقه کار من دقیقا همین جاست. سینمای هنری حوصله من را به شدت سر می برد. اصلا هیچ علاقه ای به آن ندارم. به نظرم ادا و افاده است. سال هاست هیچ چیزی به من اضافه نکرده. البته آثار هو شیائو شین، هانکه یا بلاتار را دوست دارم و اینها هم همه فیلم های هنری هستند. اما اینها فیلم های محشری هستند. بقیه فیلم های آن سبکی، یعنی بقیه ۹۹درصدشان، واقعا حوصله ام را سر می برند. دلیلش هم این است که فیلم ساز تصور کرده همین که من آمدم و در سالن سینما نشستم و دارم به فیلم نگاه می کنم کافی است. هیچ مسئولیتی ندارد که بالاخره میهمانی آمده و باید سرگرمش کرد! این قضیه در ضمن مربوط به زندگی در تهران که خود شما هم بوده اید و می دانید، می شود. این مسئله برای من خیلی مهم است. تهران مشکلات عظیمی در زمینه ترافیک دارد. برای سفر از نقطه الف به نقطه ب باید خیلی تلاش کرد؛ چون کلی ترافیک، تنش و آلودگی شدید هست و خلاصه سفری در کار است و اگر آدم بخواهد به «نقطه ب» برود و این نقطه سینما باشد، ای کاش که فیلم خوبی باشد چون آدم این همه بدبختی از سر گذرانده. من که فیلم می سازم به این فکر می کنم و سعی می کنم فیلمی بسازم که ارزش از ترافیک ردشدن را داشته باشد تا مردم که فیلم را دیدند، بگویند شکر خدا، می ارزید. تجربه دیگرم هم مربوط به رفتن به جشنواره می شود. جوان تر که بودم در تورنتو زندگی می کردم و به جشنواره تورنتو می رفتم. قضیه مربوط به دهه ٨٠ است که هنوز اینترنت نبود و باید صف می ایستادی. ماه سپتامبر بود و هوا بد نبود. یکی از بهترین تجربه هایم صف ایستادن برای بلیت فیلم در جشنواره و آشنایی با بقیه مردم بود. جماعت بزرگی از کسانی که بلیت می خریدند و می فروختند و مدام از این صحبت می کردند که فلان فیلم را دیدی و از فلان فیلم خوشت آمد یا نه. فوق العاده بود! بعضی مواقع از دیدن خود فیلم هم بیشتر خوش می گذشت. برای همین همیشه دوست داشتم فیلم هایی بسازم که چنین جوی ایجاد کنند که اگر مردم صف ایستادند، حرف های جالبی برای زدن داشته باشند. خلاصه در پاسخ به سؤال شما، من همیشه می کوشم یک ساختار ساده سه پرده ای داشته باشم؛ یعنی مشکلی هست و مشکل را باید حل کرد. به سمت حل مشکل حرکت می کنیم و حالا یا حلش می کنیم یا نه و داستان همین است و همین بلافاصله به ایجاد علاقه در مخاطب می انجامد. حداقل مردم می دانند داستان فیلم راجع به چی است و به کجا می رود. بعد حول این خط ساده من می توانم خیلی کارهای دیگر هم انجام دهم که باعث شود شما بگویید پست مدرن است یا چه و چه، اما من واقعا قصه گوی کلاسیکی هستم. صحبت از این شد که شما با خیلی کارگردان های ایرانی تفاوت دارید. از طرفی کارتان شباهت هایی به امثال شهرام مکری و هومن سیدی دارد؛ چون با ژانر کار می کنید. می خواستم راجع به سانسور بپرسم؛ چون نمی توانید خیلی از تصاویر رایج در ژانرها را نشان دهید. چگونه این توازن را ایجاد می کنید؟ آیا این مسئله یا مشکلی جدی برای شما بوده است؟ برای شخص من نبوده است. من نمی گویم مشکل سانسور در ایران نداریم، معلوم است که داریم، اما من خوش شانسی آورده ام. البته باید در اصلاح حرف شما بگویم که من بیشتر از اینکه درگیر ژانر باشم درگیر مخلوط کردن ژانرها با یکدیگر هستم؛ یعنی دنبال ساختن داستان پلیسی یا کارآگاهی نیستم، بلکه عناصری از اینها را می گیرم و با فیلم های وسترن یا علمی و تخیلی مخلوط می کنم و در نتیجه دیگر ژانری در کار نیست و مخلوط است. مشکل من با سانسور هم ربطی به این پیدا نمی کند. مشکل من این است که همه فیلم های من را استعاره ای یا نمادین یا کنایه ای می بینند. به نظر خودم که فیلم هایم چنین نیستند! اما این تصور وجود دارد؛ یعنی مشکل من این است که می روم اداره ممیزی و توضیح می دهم که این فیلم آن چیزی که فکر می کنید نیست؛ یعنی باید به آنها ثابت کنم اگر جور دیگری فیلم را ببینند، به نتیجه دیگری می رسند و این پارانویا که من دارم مخفیانه یک حرفی می زنم، اشتباه است. معمولا هم در این توضیح موفقم. فیلم استفاده قوی ای از موسیقی می کند. خواستم بپرسم که برایتان چه جایگاهی دارد؟ موسیقی برای من هنگام نوشتن فیلم نامه خیلی مهم است. منظورم این نیست که لزوما هنگام نوشتن به موسیقی گوش می دهم، اما مدام به این فکر می کنم که چه نوع موسیقی ای داشته باشم. یکی از چیزهای اصلی که به من کمک می کند بفهمم ریتم فیلم باید چطور باشد و تصاویر آن چگونه باشند، همین موسیقی است. به دلایلی که برای خودم هم روشن نیست و انگار در ناخودآگاه ذهنم بود، از اول می دانستم می خواهم موسیقی این فیلم در مایه های هاوس و ریو و موسیقی نمایش و امثالهم باشد و با همین ایده فیلم نامه را نوشتم. بعد رفتم پیش کریستوف رضاعی، [آهنگ ساز فیلم] که قبلا هم دو بار با او کار کردم و طبیعتا او می گفت باید از سازهای محلی استفاده کنیم و من به شدت مخالف بودم؛ چون این فیلمی تاریخی نبود. فیلمی بود که داشت وانمود می کرد فیلم تاریخی است. این بود که به این سازش رسیدیم که موسیقی «ریو» می سازیم، اما با استفاده از سازهای جنوب ایران. باید توجه داشته باشید که این دو سنت موسیقی شباهت های بسیاری دارند و این را در فیلم ثابت می کنیم. ساخت موسیقی خیلی طول کشید. آهنگ ساز سه، چهار ماه نمی دانست چه می خواهد و من هم خیلی چیزها را رد کردم. آخرش او را با گروه «ناین اینچ نیلز» [گروه راک آمریکایی] آشنا کردم و گفت تازه فهمیدم چه می خواهی. برخلاف خیلی فیلم ها، شخصیت های بد شما ظاهرالصلاح اند و شخصیت های مثبت کراوات... اتفاقی است. آن شخصیت منفی اصلا با همان ترکیب آمد سر تست لباس، چون قبلش در نمایشی بازی می کرد و چون هنوز دو، سه شب اجرا داشت نمی توانست ریشش را بزند. وقتی به او کلاه و کت و شلوار و عینک زدیم و عکس های تستش را نگاه کردیم، دیدیم خیلی عجیب و غریب شده و خوشمان آمد. کراوات کارآگاه هم که طبیعی است؛ چون قیافه او شبیه کارآگاه های فیلم نوآر است و باید کراوات داشته باشد. در فیلم برداری صحنه های پیش از انقلاب چه چالش هایی داشتید؟ می بینیم که بیشتر صحنه ها در صحراست؟ خوب داشتیم فیلمی تاریخی می ساختیم و بودجه مان خیلی پایین بود و چاره ای نداشتیم، جز اینکه بزنیم به دل صحرا؛ چون آنجا تغییر نمی کند. (با خنده). البته نمی گویم فیلم را به این خاطر در صحرا گذاشتیم، اما خوب خیلی کمک می کند که فیلم راجع به سه نفر در دل صحرا است. درام های تاریخی معمولا از طراحی بد لباس رنج می برند، اما وقتی فقط سه، چهار کاراکتر داشته باشی، می توان تمرکز کرد و کار را به ثمر رساند. توجه داشته باشید که طراح صحنه و لباس سال ها پیش از نوشتن فیلم نامه به این فیلم پیوستند. دو سال قبل از هرگونه کار پیش تولید، با من کار می کردند. من خیلی کارها را در فیلم به خاطر آنها انجام دادم؛ مثلا می خواستند فیلم در زمستان بگذرد تا شخصیت بتواند آن بارانی گل دار را بپوشد. من هم گفتم باشد و نگاه کردیم به رویدادهای زمستان ۱۹۶۵ و این بود که رسیدیم به ترور نخست وزیر؛ یعنی اصلا به خاطر همان بارانی گل دار، ترور را در فیلم گذاشتیم. آدم وقتی با تیم خودش کار می کند در طول زمان به آنها خیلی اعتماد می کند و خوب با آنها آشنا می شود و نتیجه اینکه وقتی طراح صحنه و لباس من می گویند فلان بارانی گل دار را می خواهیم، همه کاری می کنم تا به آن برسند و جواب هم می دهد. به نظر می رسد از «ت مثل تقلب» اورسن ولز هم الهام گرفته اید؟ بله، بسیار زیاد. هم آن فیلم و هم تمام «ماکیومنتاری»ها (مستندهای کمدی یا طنز). منتهی فرقش این است که آن فیلم ها معمولا خودشان را به عنوان «مایکومنتاری» معرفی می کنند، اما من می خواستم فیلمی بسازم که معلوم نباشد. آیا مستند است یا ماکیومنتاری است؟ چه شد که از صدای علی مصفا در فیلم استفاده کردید؟ صدای کارآگاه که طبیعتا صدای خودش است. غیر از او باید دو دوبلور انتخاب می کردیم. یکی راوی کتاب؛ انتخاب دوبلور او برمی گردد به خاطره های خیلی قدیمی خودم. او همان کسی است که در جشنواره فیلم کودک قبل از انقلاب که من در کودکی به آن می رفتم، اعلامیه ها را می خواند؛ آقای منوچهر انور. صدای بسیار تکان دهنده ای دارد و من همیشه آن را با سینما تداعی کرده ام. این بود که رفتم و او را که الان ۸۵ سالش است پیدا کردم و دیدم هنوز هم همان صدای عمیق و فوق العاده را دارد. دیگر صداپیشه مربوط به فردی است که خاطرات را می خواند. اول خودم خواندم و دیدم جواب نمی دهد؛ چون نمی توانستم بین خودم و صدا فاصله بگذارم و یکسره فکر می کردم خراب شده. پس به فکر فرد دیگری بودم. علی دوست خوب من است و همان جا نشسته بود و از او خواستم بخواند و وقتی خواند و خوب شد از همان استفاده کردیم. برترین ها به نقل ازروزنامه شرق
یکشنبه ، ۱۵فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق نیوز]
[مشاهده در: www.otaghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 80]
-
گوناگون
پربازدیدترینها