تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835040332
قصه هایی از نقاش شدن مجید/ وقتی کلاغ ها خبر شهادت پسرم را آوردند
واضح آرشیو وب فارسی:رودبارنیوز: رودبارنیوز : امروز مادر مانده است با آلبوم های عکس، بوم های نقاشی و قصه های مجید؛ وقتی که هوا را سوز و سرما فرا گرفته بود، اولین فرزندش به دنیا آمد؛ فرزندی که با هزار دغدغه و زحمت بزرگ شد، مسیر هنر را انتخاب کرد. او برای انتقال فرهنگ جبهه به شهرها، راهی مناطق جنگی شد و سرانجام در همین راه و در منطقه مرزی سومار به شهادت رسید.به بهانه سالروز میلاد حضرت فاطمه زهرا (س) و بزرگداشت روز مادر، به دیدار «مهرانگیز شکوری» مادر شهید هنرمند «مجید بهرامی» رفتیم، مادری که در سحرگاه یک روز پاییزی، کلاغ ها خبر شهادت پسرش را آوردند. مادر شهید مجید بهرامی در کنار قاب عکس فرزند و برادرزاده شهیدش روایت این مادر شهید را در ادامه می خوانیم:۱۵ سالگی ازدواج کردم؛ همسرم معمار بود و مردی مؤمن و هنرمند؛ سال ۱۳۴۰ خدا مجید را به ما داد؛ هفته های اول مجید شیر نمی خورد و روز به روز ضعیف تر می شد تا اینکه او را به همراه عمه ام نزد عالمی بردیم و آیه قرآنی داد تا همراهش باشد. انگار مشخص بود مجید از ابتدا در مسیر قرآن حرکت خواهد کرد که به واسطه آیه قرآن شیر مرا خورد. کودکی شهید مجید بهرامی مجید از کودکی مهربان و باهوش بود؛ زیر بار زور نمی رفت و همیشه حرف حق را قبول می کرد. او دوره ابتدایی را در مدرسه اسلامی سادات گذراند؛ در ۹ سالگی علاقه زیادی به خواندن قرآن و نماز نشان می داد. تقریباً روزی دو ورق از خودآموز قرآن را می نوشت.مدیر مدرسه و معلم مدرسه همیشه از اخلاق و درس هایش راضی بودند؛ کلاس چهارم بود که ما را به مدرسه خواندند؛ رفتیم و معلم شان گفت پسر شما به نقاشی خیلی علاقه دارد. بعد هم گفت شما یک جعبه مداد رنگی و ارژنگ بخرید و به مدرسه بیاورید تا به عنوان جایزه به او بدهیم. جایزه را به مجید داده بودند، او ظهر به منزل آمد، آن روز خیلی خوشحال شده بود و در مدت یک ساعت نصف کتاب ارژنگ را رنگ کرد. کم کم از سن ۱۰ سالگی به هنر نقاشی و طراحی علاقه بسیاری پیدا کرد، دوره راهنمایی را به پایان رساند و زمانی بود که مجید می خواست انتخاب رشته کند و رشته مورد علاقه مجید همان رشته طراحی و نقاشی بود که هنرستان مربوط به این رشته پر شده بود و مجید را ثبت نام نکردند.به همین خاطر مجید مجبور شد سال اول دبیرستان را در رشته ریاضی ثبت نام کند؛ آن سال را با بی علاقگی در مدرسه صفوی به پایان رساند او حتی در امتحانات خردادماه هم شرکت نکرد. بعد هم به ما گفت: گفته بودم که به ریاضی علاقه ندارم.سال بعد به هنرستان امین الدوله که مربوط به رشته نقاشی بود رفت. او روز به روز با تجربه تر می شد و بیشتر ساعت ها نقاشی می کرد. بعد هم از آنجا به هنرستان قدوسی رفت و در این هنرستان رشته گرافیک را با موفقیت به پایان رساند. یک خاطره خنده دار از مجید دارم که شدت علاقه اش به هنر را نشان می داد. دوست داشتم مجید به کلاس زبان انگلیسی برود. او را ثبت نام کرده بودم تا در کلاس زبان شرکت کند؛ پایین ساختمان کلاس زبان، نگارخانه بود؛ او هر روز که به خانه می آمد، دقت می کردم و می دیدم که اثری از زبان نیست. یک روز که دنبالش رفتم، دیدم مجید از ساعت آغاز کلاس می رود از پشت شیشه های نگارخانه تابلوهای نقاشی را نگاه می کند تا زمانی که ساعت کلاس تمام شود. یکی از آثار نگارگری شهید بهرامی مجید راهش را انتخاب کرده بود؛ نقاشی و خط و گرافیک؛ او وقتی می خواست به من هدیه بدهد، روی کارت پستال خوشنویسی می کرد، به من هدیه می داد و محبتش را این گونه نشان می داد. نقاشی از بیت المقدس در دورانی که مجید راه هنر را در پیش گرفته بود، من و پدرش خیلی او را تشویق می کردیم و همراهش بودیم. آن زمان در یک خانه قدیمی زندگی می کردیم که یک اتاق در طبقه اول داشت و یک اتاق در طبقه دوم و آشپزخانه هم در زیرزمین بود؛ دیدیم مجید دارد پیشرفت می کند، یک اتاق را به مجید دادیم. آن موقع میز به قیمت ۱۸ هزار تومان برایش خریدیم. چندین قلم در ابعاد مختلف برای او گرفتیم. خیلی هزینه کردیم تا به جایی برسد.آن موقع که مجید ۱۵ ساله شد، در خیابان جهان پناه هفته ای دو روز کلاس می گذاشتند که در این کلاس ها بحث های سیاسی مخفیانه برگزار می شد. اینها در گروه شهید نواب بودند؛ در واقع شاگردان شهید نواب این کلاس ها را برگزار می کردند.شهید «حسین شکوری» (برادرزاده ام) زمان طاغوت به دلیل فعالیت های ضد رژیم، به مدت ۴ سال در زندان اوین بود. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران آزاد شد؛ بچه های ما را به کلاس های عقیدتی سیاسی می برد. بعد هم به سپاه رفت و در آزادسازی خرمشهر به شهادت رسید.زمانی که از زندان رژیم پهلوی آزاد شده بود، هر چند وقت یکبار سراغ مجید می آمد و برای مجید صحبت می کرد؛ حسین به کار مجید خیلی حساس بود و سعی می کرد که کار او هدف کلی پیدا کند و در خدمت انقلاب قرار گیرد.او با مجید درباره دردهای مردم و ظلم و ستم های جو حاکم و زندان ها صحبت می کرد. دقیقاً این جمله را به خاطر دارم که به مجید می گفت: زندانی را مجسم کن و بکش که سیاه است و آدمهایی از سقف آویزان هستند بعضی ها بسته شده اند و بعضی ها از شدت شکنجه مجروح شده اند.یادم هست در روزهای اول انقلاب، تازه اعلامیه های امام خمینی (ره) علنی پخش و یا بر دیوارها نصب می شد، در این میان مجید سراسیمه به خانه آمد و گفت اعلامیه پیدا کردم و آن روز خیلی خوشحال بود و آن را برای دیگران می خواند و یک بار هم برای خودش از روی آن می نوشت و اصل آن را به دیگران می داد. شور انقلاب ادامه داشت تا به شب های محرم رسید. در شب اول محرم رفت به پشت بام و الله اکبر گفت. صبح آن روز لباس مشکی بر تن کرد و از خانه بیرون رفت. تا غروب از او خبری نبود تا اینکه خودش برگشت، لباسی که صبح پوشیده بود را بر تن نداشت و صورتش سیاه و کبود و بدنش زخمی بود، پرسیدیم چرا به این وضع درآمده ای؟خودش تعریف کرد و گفت: صبح زود که از خانه بیرون رفتم، سربازان شاه در خیابان ها مستقر بودند و هر کس لباس مشکی بر تن داشت می گرفتند و کتک می زدند و یا دستگیر می کردند. من هم لباسم مشکی بود و بر موتور سوار بودم، در حین عبور از خیابان، به من علامت ایست دادند و من اعتنایی نکردم و به حرکتم ادامه دادم تا اینکه در پشت سرم شروع به تیراندازی کردند و لاستیک موتور پنچر شد، به طرف خیابان فرعی رفتم و آنجا هم پر از سرباز بود و خلاصه همه آنها ریختند بر سرم کتکم زدند، لباس هایم را تکه تکه کردند، مرا لخت در خیابان رها کردند و موتور را با سرنیزه خرد کردند. بعد مردم محل دلشان به حالم سوخت؛ من را به یکی از خانه ها بردند؛ لباس بر تنم کردند و تا غروب مرا نگه داشتند تا حالم کمی جا بیاید و به خانه برگشتم. نقاشی دیواری از تصویر حضرت امام (ره) مجید هم در مسائل انقلاب شرکت داشت و هم نقاشی می کرد تا اینکه ۲۲ بهمن انقلاب اسلامی به پیروزی رسید.پسرم مسائل مختلف سیاسی را برای ما تحلیل می کرد و هر اتفاقی که می افتاد آن را موشکافی می کرد؛ مثلاً در رابطه با جریان بنی صدر و منافقین تحلیل روشنگرانه ای داشت.او در ۱۷ سالگی درباره جریان لانه جاسوسی تحلیل های زیبایی از دانشجویان پیرو خط امام می کرد؛ هر روز گوشزد می کرد که بچه های دبیرستان ها را به سوی لانه جاسوسی به طرفداری از دانشجویان بکشیم و خودش حداقل روزی یک بار به لانه جاسوسی می رفت. در آن دوران موضوعات جالبی هم برای طراحی به دست می آورد و در رابطه با تسخیر لانه جاسوسی طرح هایی نیز کشید. مجید هم درس می خواند و هم نقاشی می کرد؛ او برای ادامه تحصیل در رشته تربیت معلم شرکت کرد و قبول شد؛ پسرم را برای ادامه تحصیل به اصفهان فرستادند و آنجا هم او را راضی نمی کرد و تلاش زیادی کرد تا او را به تهران منتقل کردند و باز هم راضی نبود.او به همراه برادرزاده ام ابوالفضل و پسرخاله ام مهرداد و چند نفر دیگر می خواستند به جبهه بروند. راستش را بگویم راضی نبودم؛ هیچ مادری راضی نیست فرزندش برود جبهه و تکه های بدنش بیاید. اینها گروهی بودند که باهم رفتند؛ اصلا ثبت نام نکردند و از طریق پادگان اعزام نشدند.سال آخری که مجید در کنارمان بود، در ماه مبارک رمضان سحر تا صبح به نماز و دعا مشغول بود. این اواخر نماز شب او ترک نمی شد.مستحبات برای او واجبات و مکروهات حرام شده بود. به طور کلی می توان گفت که تمام هدف او خداگونه شده بود و طراحی، وسیله ای بود برای رسیدن به این هدف.دو کار او تماشایی بود که ای کاش همه دیده بودند؛ یکی هنگام نماز که انسان فکر می کرد که او در این دنیا وجود ندارد و به خصوص نماز شب که گاهی اتفاقی او را می دیدیم که مدت طولانی بر سجده بود و دیگری هنگام نقاشی و طراحی بود که انسان را محو کارش می کرد. با هر قلم زدنش دردی از مردم را می کشید. صحنه ای از انقلاب را می کشید. به کشیدن عکس امام خمینی (ره) خیلی حساس بود و هر عکس جدیدی که از امام می دید، ساعت ها روی آن کار می کرد. هر شهیدی که در محله بود عکسش توسط مجید کشیده می شد. در هنگام کشیدن عکس شهدا فقط فکر می کرد و هیچ حرف نمی زد.مجید چون همیشه به فکر روستائیان و مستضعفین بود و با دردهای آنها آشنا شده بود، دنبال فرصتی بود که به این مردم و انقلاب خدمتی کند.مجید و ابوالفضل و چند تن از بچه ها طرحی داشتند که از طریق جهاد سازندگی بچه های مدارس را بسیج کنند و بروند و به روستاها و به کمک روستائیان بپردازند با جهاد هم مذاکراتی کردند، ولی چون طرح خیلی گسترده بود و آن موقع هم جهاد به این صورت امکانات نداشت، این طرح عملی نشد.بعد از این طرح، جریان سیل خوزستان پیش آمد و بچه ها عازم اهواز شدند که به سیل زدگان کمک کنند. مجید با رفتن به اهواز با کم کاری های بنی صدر از نزدیک آشنا شده بود و مخالفت با بنی صدر را شروع کرد.مجید تصاویری هم از جبهه می کشید، تصاویر خیلی قشنگ بود، یک کتری سیاه و دودزده با یک تفنگ که به راحتی می شد از آنها یک موضوع را بیان کرد؛ یعنی صداقتی که رزمندگان ما در جبهه دارند. او مسائل بسیار عادی را طراحی می کرد و انگار که به آدم می خواهد بگوید این زبان هنر است و عادی ترین مسئله در جبهه می تواند مهمترین مسئله باشد. حرکت یک سرباز در جبهه هم برای او یک سوژه نقاشی بود. او با همین طراحی از این مسائل بسیار ساده خیلی حرفها را می فهماند.مجید و دوستانش ۲ بار به جبهه اعزام شده بودند؛ بار سوم که می خواست اعزام شود، طور دیگری شده بود؛ به او گفتم: «نمی خواهد بروی!» مجید هم گفت: «مادر من! اگر نرویم دشمن می آید و شما را به دیوار پرس می کند.»در آخرین اعزام در حالی که لبخندی بر لب داشت، گفت: «ما که داریم می رویم، وای به حال شما که می مانید و بعد از مرگ امام را می بینید». الان هم هر وقت فساد، بی حجابی و بی بند و باری را در جامعه می بینم، یاد حرف مجید می افتم. انگار آنها این روزگار را می دیدند. مجید پرتره خودش را از آینه نقاشی کرده است مجید و ابوالفضل (برادر زاده ام) و دوستانشان از طرف یگانی به جبهه نرفته بودند؛ پلاک هم نداشتند و مشخصات شان را روی پارچه ای نوشته و به لباس شان نصب کرده بودند. تا اینکه در عملیات مسلم بن عقیل و پاتک نیروهای بعث عراق با بمب های خوشه ای مجید و ابوالفضل باهم شهید شدند.«مهرداد منصوری» (پسر خاله ام) که همراه بچه ها بود و در پاتک مجروح شد، تعریف می کرد: «در منطقه سومار و عملیات مسلم بن عقیل رزم داشتیم؛ لشکر محمد رسول الله(ص) بعد از عملیات برای استراحت به عقب خط مقدم آمد تا لشکر تازه نفس جلو برود. بعد هم عراقی ها پاتک زدند و بمب خوشه ای بر سر رزمند ه های که در حال استراحت بودند، ریختند؛ در این حمله تعداد زیادی از رزمنده ها به شهادت رسیدند و مجید و ابوالفضل هم شهید شدند.» پیکر شهید مجید بهرامی زمانی که مجید به شهادت رسید، ما خبر نداشتیم؛ اما آن روزها حالم بد بود، شبها خوابم نمی رفت. یک روز برای نماز صبح بلند شدم و دیدم در آسمان صدها کلاغ سیاه است؛ نمی دانم این کلاغ ها کجا می رفتند؛ در دلم گفتم نکند بچه ها شهید شدند!به من الهام شد که مجید شهید شده. از ۱۲ مهر تا ۲۰ مهر از مجید و ابوالفضل و مهرداد خبر نداشتیم. ۲۰ مهر برادرم آمد منزل ما و گفت: «حاجی کجاست؟» گفتم «زیر زمین هستند»… دیدم هیجان زده است. پرسیدم «چی شده؟» گفت «ابوالفضل شهید شده!»من گفتم: «داداش! مجید هم شهید شده شما خجالت می کشید به من بگویید.» گفت «من نمی دانم بچه ها گم شده اند، به حاجی بگو بیاید برویم گیلانغرب؛ تو نیایی.» همین را گفت و رفت.همان لحظه یاد کلاغ های صبح افتادم. بعد به حاجی گفتم «تو بعد از من می رفتی حیاط وضو بگیری، کلاغ ها را دیدی؟» همسرم گفت «نه چیزی ندیدم» انگار آن کلاغ ها را فقط من دیده بودم.با شنیدن این جریان، دخترم مریم هم به دیوار تکیه زد، نمی خواست ناراحتی اش را ببینم و به اتاق مجید رفت. دست و پایم سر شد، افتادم و همسایه مان آمد و به من آب قند داد. در این حالت به خودم تسلی دادم و گفتم «بلند شو زن؛ هر چه خدا بخواهد همان می شود؛ بعد از این می خواهی چه کار کنی؟!»بعد هم حاجی بهرامی و داداش و زن داداشم رفتند گیلانغرب؛ آنها چندین سردخانه در گیلانغرب را گشتند تا مجید و ابوالفضل را پیدا کردند. این بچه ها را از طریق لباس هایشان شناسایی کردند. ۲۲ مهر ۱۳۶۱ پیکر شهدا را پیدا کردند. مراسم تشییع پیکر شهید مجید بهرامی پیکر مجید بعد از برگزاری مراسم تشییع بزرگی، در قطعه ۲۶ گلزار شهدای بهشت زهرا(س) به خاک سپرده شد. بعد هم پدرش یک حوضچه کوچک کنار مزارش درست کرد.در ادامه این مصاحبه «مریم بهرامی» خواهر شهید بهرامی خاطره ای از کرامت شهید را بیان کرد.وقتی مجید به شهادت رسید، من نوجوان بودم؛ پدرم تعریف می کرد موقع شهادت مجید من سر داربست بودم؛ یک لحظه حالم بد شد؛ یک ساعت روی داربست نشستم و نمی توانستم بلند شوم در حالی که هنوز خبری از شهادت مجید نشنیده بودم.چند سال بعد از شهادت مجید با یکی از دوستانش ازدواج کردم؛ مدت ها بود که صاحب فرزندی نمی شدیم؛ سر مزار مجید می رفتیم و از او می خواستیم تا واسطه اجابت دعایمان شود.ظهر یک روز خواب دیدم که مجید به منزل مان آمده. به او گفتم بعد از این همه وقت چه شده آمدی منزل مان؟! گفت: آمده ام و برای تان رحمت آوردم. بعد از آن صاحب فرزندی شدیم که در نیمه شعبان به دنیا آمد و اسمش را مهدی گذاشتیم. رفتار و کارهای پسرم مثل مجید است.انتهای پیام/ج
چهارشنبه ، ۱۱فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رودبارنیوز]
[مشاهده در: www.rudbarnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها