تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833502413
گفت و گوی نوروزی با وزیر بهداشت
واضح آرشیو وب فارسی:خبر پرداز: وزیر بهداشت: مهمترین چالش ما بیمه ها هستند و مهمترین چالش آنها، منابع پایدار است/ اولویتهای وزارت بهداشت در سال95، مراقبت از طرح تحول و تشویق سرمایه گذاران خارجی در بیمارستان سازی و صنعت دارویی کشور استداروغذا: دفتر وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در طبقه شانزدهم ساختمان خیابان ایوانک بسیار دلگشاست اما خودش خیلی دل پری دارد. در صفحه اینستاگرامش از نارفیقانی که در این شرایط سخت تنهایش گذاشته اند گله کرده است و به ما می گوید با همه بدقولی ها تلاش می کند طرح های بر زمین مانده را هرطور هست به فرجام برساند. دکتر سید حسن هاشمی، زاده فریمان و متخصص چشم پزشکی و فوق تخصص جراحی قرنیه زمانی که وزارتخانه بهداشت و درمان را تحویل گرفت بحران دارو و درمان در کشور به اوج خود رسیده بود. او سکان دار مجموعه ای شد با میراث 8 هزار میلیارد ریال بدهی دولت گذشته که کمر وزارتخانه را خم کرده بود. تحریم ها از یک سو و انتقادهای تند مخالفان طرح تحول نظام سلامت وزیر را با چالشهایی روبه رو کرده بود که فائق آمدن بر آن بدون کمک دوستان میسر نمی شد. البته رفیقان در تلاطم انتقاد نیامدند و دستی نگرفتند. وقتی از او مرجع ضمیر دلخوری هایش را جویا می شویم، گله هایش را در لفافی نازک می پیچد: «خیلی صریح بگویم یک عده شان دوستانی هستند که هم لباس ما هستند و برخی ها هم دوستانی هستند که در حوزه سلامت مسئولیت داشتند. یک تعداد هم بالاخره دولتی ها هستند که مرا وسط این معرکه فرستادند و خب روزهای اول قول هایی دادند که بعد به آنها عمل نکردند. روزهای سختی بود. حالا چون به سمت عید و بهار و شادی می رویم، اجازه بدهید به آن دوران برنگردیم.» هرچقدر منتقد سیاست های دکتر هاشمی باشیم، باز هم او در عمل نشان داده دغدغه اولش سلامت و بهبود وضع بهداشت عمومی است و ترجیح می دهد تمرکز اصلی اش خدمت به مردم باشد. در آستانه فرا رسیدن نوروز 95 فرصتی پیش آمد تا شنوای حرف های وزیربهداشت باشیم و ببینیم حالا که منتقدان انگشت اتهام را به سمت این وزارتخانه نشانه گرفته اند او چه پاسخی برای آنها دارد. آقای دکتر به عنوان نخستین سؤال بفرمایید، دکتر هاشمی وزارتخانه بهداشت را با چه شرایطی تحویل گرفت؟ هم به لحاظ منابع مالی و تأمین اعتبار و هم اینکه در سال های 91 و 92 که در شرایط تحریم به سر می بردیم و بحث کمبود دارو و تجهیزات پزشکی نیز بشدت مطرح بود چطور با این چالش ها مواجه شدید؟ حالا چون به سمت عید و بهار و شادی می رویم، اجازه بدهید به آن دوران برنگردیم. روزهای سختی بود. نه صرفاً برای این دستگاه، برای همه دستگاه های کشور روزهای سختی بود و همان طور که شما اشاره کردید، بالاخره بحران دارو و درمان در کشور مطرح بود. وزارتخانه ای را تحویل گرفتیم که نزدیک به 8 هزار میلیارد ریال بدهی داشت، تعداد نیروی انسانی ظرف 8 سال دو برابر افزایش پیدا کرده بود و 100 هزار نفرشان ردیف حقوقی نداشتند و باید خود بیمارستان اعتبار لازم را تأمین می کرد و مسائل دیگری که از آن بگذریم. بالاخره آنچه که مشهود است، مردم امروز شان را با آن روزها که بیش از دو سال می گذرد با هم مقایسه می کنند و اگر رضایتمندی دارند معنی اش این است که تغییر اساسی به وجود آمده است. من معمولاً بیشتر علاقه مندم به آینده نگاه کنم تا به گذشته، بخصوص اگر تلخ باشد. چرا دولت یازدهم در شرایط کمبود بودجه، برای حوزه سلامت و طرح تحول نظام سلامت اهمیت ویژه ای قائل شد؟ من فکر می کنم نخست به خاطر تعهد جناب آقای دکتر روحانی به وعده هایی است که در دوران انتخابات دادند. بارها ایشان فرمودند که «من به مردم سر موضوعات مختلف قول داده ام و اگر نتوانم به قولم عمل کنم ماندن در این موقعیت چه فایده دارد.» بنابراین اول از همه تعهد شخصی خود ایشان نسبت به اجرای وعده هایی است که در دوران انتخابات ریاست جمهوری به مردم قولش را داده اند و این خیلی مهم است. نقش رئیس جمهوری در طرحی که ما شروع کرده ایم، ویژه است. تقریباً می توانم بگویم اگر طرح تحول نظام سلامت شروع شد و ادامه پیدا کرد و ان شاءالله ادامه هم خواهد یافت، مرهون توجه رئیس جمهوری است که خب البته این نگاه رئیس جمهوری انسانی هم است. فردی که رئیس جمهوری کشوری شده که مردم آن کشور در بخش سلامت بشدت مشکل دارند فکر می کند باید برای آسایش و آرامش مردم تلاش کند و چه اولویتی بالاتر از موضوع بهداشت و درمان. جدای از این موضوع بهداشت و درمان در قانون اساسی هم آمده ولی در این سال ها مغفول مانده که بهداشت و بیمه حق همگانی است. اینکه دولت یازدهم برای طرح تحول سلامت اهمیت قائل شد و در برنامه های متعددی به این موضوع توجه کرد نشانه تعهد رئیس جمهوری به وعده ای است که داده بودند. از لحاظ سیاسی هم اگر بخواهیم بررسی کنیم به عقیده من کشور در موضوع دارو و درمان به وضعیت بحران رسیده بود. بالاخره مسأله بهداشت و درمان مثل مرگ و زندگی است چرا اینکه وقتی مردم برای عزیزشان مشکلی پیش می آید حاضرند خانه و فرش زیرپایشان را بفروشند و از خورد و خوراک شان بزنند برای اینکه سلامتی فرد که عضوی از خانواده است، تأمین شود. من فکر می کنم دکتر روحانی به وظیفه انسانی و ملی شان عمل کردند و اجازه دادند طرح تحول سلامت در عین خالی بودن خزانه و مشکلات اقتصادی شروع شود و از آن حمایت کردند. شما کدام یک از 8 دستاورد طرح تحول سلامت را موفقیت آمیز تر می دانید، منظورم بویژه در بخش اجرای بسته های طرح است؟ در اجرا، طرحی که از همه ساده تر بوده طبعاً موفق تر است. کاهش پرداخت هزینه ها از جیب مردم و بیمه کردن همه ایرانی ها از همه راحت تر بود و در عین حال موفق تر هم است. یعنی ما در یک روز اعلام کردیم، «مردم پول ندهید ما به جای شما پول می دهیم یا اگر دفترچه ای ندارید به شما دفترچه مجانی می دهیم و بعد هم اگر روستایی هستید در مراجعه به بیمارستان های دولتی 3 درصد و اگر شهری هستید 6 درصد هزینه ها را پرداخت کنید.» فکر می کنم این برنامه خیلی خوب اجرا و نظارت شد و همکاران ما متعهد هستند که مردم از این جهت آسیب نبینند. البته برنامه های دیگری هم داشتیم، مثل زایمان طبیعی که اجرای آن خیلی راحت بود. گفتیم «مردم پول ندهند ما پولش را می دهیم و زایمان طبیعی مجانی انجام شود.» در مورد ماندگاری پزشکان نیز معتقدم، خیلی خوب عمل کردیم. البته این طرح نارضایتی جدی هم در جامعه جوان پزشکی به وجود آورد. به دلیل اینکه آنها موظف شدند در مناطق محروم که حضور پیدا می کنند صرفاً برای دولت کار کنند و مطب نزنند، در عوض پرداختی شان را افزایش دادیم ولی معتقدند آزادی عمل شان به نوعی سلب شده است. حسن ماندگاری پزشکان در مناطق محروم بهره مندی و رضایت مردم است. ما تصور می کنیم، بالاخره مردم برای ما سرمایه گذاشتند و ما با پول مردم پزشک و متخصص شدیم. خود ما هم همین مسیر را رفتیم دیگران هم همین مسیر را می روند. مسأله دیگری که البته سؤال شما نبود ولی من همین جا به شما بگویم؛ یک رویه ای که متأسفانه در سال های گذشته به دلیل بی پولی وزارت بهداشت و خلاف قانون ایجاد شده بود این بود که کسانی که در نقاط مختلف کشور طرح می گذراندند چون دولت پول نداشت، به آنها می گفت «شما بروید برای خودتان مطب بزنید و پول را از مردم بگیرید». ما آمدیم گفتیم: «نه» این پول را ما به جای مردم به پزشکان می دهیم اما آنها هم تمام وقت باید در اختیار مردم باشند» که رضایتمندی را خیلی بالا برد و پرداخت از جیب مردم را خیلی کم کرد. در برخی شهرها باورکردنی نیست زمانی یک متخصص هم در شهر نبود الان 35 تا 40 متخصص داریم و به نظر می رسد از منظر اداری کشور و رعایت حقوق شهروندان و مردم تصمیم خیلی خوبی بود. از نظر صنف هم اگر بخواهیم نگاه کنیم یا اگر به نص قانون برگردیم باز تصمیم خوبی است چون از سال 1318 طرح اجباری وجود داشته است. یعنی کسانی که پزشک می شدند آنها را به مناطق محروم می فرستادند و خدمت می کردند. در این چند سال از نظر من به دلیل بی توجهی دولت قبل که دارا تر از دولت یازدهم بود طرح ماندگاری پزشکان در مناطق محروم اجرا نشد، شاید تصور کردند که ساخت مسکن مهم تر از سلامت مردم است. یعنی به دلیل بی توجهی دولت قبلی، 95 درصد پزشکانی که به مناطق محروم اعزام می شدند، بیرون مطب می زدند و مردم مجبور بودند برای دریافت خدمت به مطب مراجعه کنند و باید 35 هزار تومان ویزیت می دادند اما الان مردم با 3 هزار تومان می توانند توسط فوق تخصص و متخصص ویزیت شوند. این خیلی برای ما افتخار است که در حال حاضر در زابل بیش از 50 نفر متخصص و فوق تخصص داریم. قبلاً چنین چیزی وجود نداشت یا در مورد پزشکان عمومی زمانی که پست وزارتخانه را تحویل گرفتم، دریافتی پزشک عمومی در سیستان و بلوچستان از یک بهورزی که 6 کلاس درس خوانده بود، کمتر بود. یعنی یک پزشک عمومی یک میلیون و 200-400 هزار تومان می گرفت. اینکه می گویند، دولت پول را به پزشکان داده است، در این قسمت درست است. افتخار هم می کنیم، چون دولت پول را به این پزشکان داده است. دولت حقوق این پزشکان را سه برابر افزایش داد الان آنها حدود 6 تا 7 میلیون تومان در ماه می گیرند. اما اتفاقی که افتاد این بود که دیگر در سیستان و بلوچستان هیچ مرکزی خالی ازپزشک نیست. در هیچ کجای ایران مراکز زیر 20 هزار نفر خالی از پزشک نیستند. بنابراین یکی دیگر از گام های موفق به نظر من دسترسی به خدمات است که یکی از آنها موضوع پزشک بود. ما حدود 10 هزار پزشک که 2 هزار تن از آنان پزشک عمومی و بقیه متخصص هستند، توزیع کردیم. حالا معتقدیم که در حوزه بهداشت هم موفق بودیم ولی موضوع بهداشت به دلیل اینکه زمان بر است، مشهودات آن در کوتاه مدت ممکن است خیلی قابل توجه نباشد ولی همین که به ازای 3 هزار نفر یک مراقب سلامت گذاشتیم، به ازای هر 12 هزار و 500 نفر یک پایگاه بهداشتی و به ازای 50 هزار نفر یک مرکز جامع خدمات سلامت ایجاد کردیم، معتقدم کار کمی نیست. بیش از دو هزار خانه بهداشت از ابتدای کار دولت تا الان ساخته شده است و صدها مراکز بهداشتی تعمیر و بازسازی شدند. در تحویل تخت های جدید، سرعتی که این دولت داشته تا به حال سابقه نداشته است. در گذشته هر سال 1600 تخت بیمارستانی تحویل می دادند، فکر می کنم ما تاکنون حدود 40 بیمارستان را تحویل دادیم و فکر می کنیم سال آینده سال طلایی در تحویل تخت های بیمارستانی خواهد بود و تقریباً با سرعتی بیش از دو برابر و نزدیک به سه برابر گذشته، 20 هزار تخت بیمارستانی را در این دولت تمام می کنیم و تحویل می دهیم وکارهای دیگری که در حوصله شما نمی گنجد. شما به نارضایتی پزشکان از طرح ماندگاری پزشکان اشاره کردید. فکر نمی کنید این نارضایتی موجب می شود آنها قانون را دور بزنند؟ شنیده ها حاکی از آن است که این پزشکان بیشتر اوقات هفته را در روستا و شهر های کوچک حضور ندارند و تعداد روزهای اندکی را به روستا ها سر می زنند و بیماران را ویزیت می کنند؟ نه خب اینکه نظارت می شود و مهم ترین ناظر خود مردم هستند. چون هر لحظه مردم احتیاج درمانی پیدا می کنند و اگر دیدند درب مجموعه تعطیل است گزارش می دهند. الان مردم تحمل نمی کنند و بعد هم مسئولان ما هستند که نظارت می کنند. در عین حال این سؤال شما ناشی از دید منفی است که احتمالاً ممکن است به بعضی از همکاران ما پیدا کرده باشید. واقعیت این است که جامعه پزشکی وظیفه شناس است و خدمتگزار مردم. شاید برای تان جالب باشد تاکنون یک مورد هم از این نوع تخلفات برایم گزارش نشده که کسی را برای انجام ارائه خدمت در جایی نصب کرده باشیم و او در ساعات موظف حضور نداشته باشد. نمی خواهم بگویم اصلاً تخلف نیست، چنین چیزی شاید به اغراق بیشتر شبیه باشد ولی اینکه نمود پیدا کند و مردم مثل قبل مکرر شکایت کنند، نه. تا الان شاهدش نبودیم چون بابتش هزینه پرداخت می کنیم. البته همین جا هم باید بگویم ما شرمنده هستیم به جهت اینکه من تصورم این بود که شرکای ما که بیمه ها هستند به تعهدات شان که در روز اول طرح شروع کردیم پایبند هستند و همچنین بالاخره دستگاه هایی که باید پول بیمه ها را می دادند. این چرخه آسیب دیده است؛ از این جهت که معوقات چندین ماهه داریم، بنابراین به قولی که از روز اول به پزشکان و پرستاران دادیم، درست عمل نکردیم. امیدواریم سال آینده سالی باشد که باعث شرمندگی مکرر دولت نشود یعنی وقتی کسی ارائه خدمت می کند، پزشک، پرستار، آزمایشگاه، رادیولوژی و کارکنان بهداشت و درمان بتوانند آخر ماه پولشان را بگیرند. اگر این اتفاق بیفتد به نظر من هم دلگرمی بیشتری ایجاد خواهد شد هم خدای نکرده تخلفاتی از این جنس که شما می گویید اگر هم وجود داشته باشد از بین خواهد رفت. یعنی معتقدید که کماکان مهم ترین چالش پیش روی وزارتخانه بهداشت و درمان، بیمه ها هستند؟ مهم ترین چالش بیمه ها هستند و برای بیمه ها مهم ترین چالش منابع پایدار است. بیمه را نمی توانیم یک جانبه متهم کنیم، چون بیمه هم خودش طلب کار است. یک عده باید حق بیمه پرداخت کنند. مردم که حق بیمه شان را می دهند اما دستگاه های دولتی بموقع پول را به سازمان های بیمه گر تحویل نمی دهند. خزانه هم باید پول بیمه را بدهد آن هم که می بینید پول بیمه را با تأخیر تحویل می دهد، مجلس هم باید قبول کند که حق بیمه افزایش پیدا کند که آن هم موافقت نمی کند. بنابراین بیمه نمی تواند درست عمل کند، دست و پای بیمه بسته است. اینکه بخواهیم یکسره بیمه را به عنوان مقصر متهم کنیم، منصفانه نیست. آنها هم با مشکلاتی مواجه هستند ولی مشکلات آنها به من که خدمت را می خرم برنمی گردد. مثل این می ماند که الان شما یک بنگاهی در اختیارتان است، یک کسی می آید جنسی را از شما می خرد، انتظار دارید که پولش را در زمان مقرر پرداخت کند. حالا اینکه خریدار از یکی دیگر طلبکار است و آن هم از دیگری طلبکار است این مشکل به شما خیلی ارتباطی پیدا نمی کند. من پولی که باید هزینه کنم از جنس حقوق است یعنی یا اینکه پزشک ویزیت و جراحی کرده و خدمت ارائه داده یا پرستار شب تا صبح بیدار مانده یا کارکنان اعم از خدمه و گروه پزشکی زحمت کشیده اند یا اینکه دارو دادیم و مردم استفاده کرده اند یا وسیله ای در بدن شان کار گذاشتیم باید پول قصاب، آب و برق شرکت دارویی، شرکت تجهیزاتی و حقوق پرسنل را بدهیم. آنها کاری ندارند که حالا من از بیمه طلب کارم یا بیمه پولش را نمی تواند از خزانه بگیرد، مشکلی که ما با آن مواجه هستیم این است و امیدواریم که حل کنند. برنامه ای هم دارید که چگونه می خواهید با بیمه ها تعامل داشته باشید در واقع نحوه تعامل وزارت بهداشت با وزارت رفاه در بحث بیمه ها به چه شکل خواهد بود؟ ما تعامل داریم و حرف همدیگر را هم متوجه می شویم اما خب بالاخره آنها هم معذوراتی دارند که ما نمی توانیم چشم مان را ببندیم. وزارت رفاه فقط با من مواجه است یعنی وزارت بهداشت طلبکار است، سراغ بیمه می رود، پول می خواهد و وزارت رفاه هم می گوید پول ندارم ولی من با 200 تا 250 هزار نفر که آمده اند و زندگی شان وابسته به دریافتی آخر ماهشان است مواجه هستم. بالاخره یک ماه تأخیر، دو ماه تأخیر، سه ماه تأخیر، پنج ماه تأخیر. جالب اینجاست، بعضی از آقایانی که در همین مسند بودند، مدعی هستند که شما قانون را عمل نمی کنید. کجای قانون را عمل نمی کنیم؟ ما که بیشتر از همه شما به قانون عمل کردیم. برنامه 5 ساله بوده مگر چقدر به این برنامه عمل شده که در این دولت به آن عمل نشده است؟ در ضمن ما چقدر به برنامه 5 ساله عمل کردیم و شما به آن بی توجه بوده اید یا سیاست های ابلاغی رهبری را چه کسی عمل کرد؟ ما در این دولت آمدیم و هر کدام از برنامه های 5 ساله را که بگویید از کاهش پرداخت از جیب مردم گرفته تا کاهش رنج مردم، افزایش دسترسی و عدالت و اولویت بهداشت و غیره را عمل کردیم. منتقدین می گویند: «شما به زور استاد دانشگاه را در دانشگاه نگه دارید ولو اینکه 10 سال خدمت هم کرده باشد اما اجازه ندهید مطب بزند.» چرا؟ چون قانون است. درست هم می گویند. ولی وقتی می گوییم: «آقا، آن قانون چیز دیگری هم نوشته و گفته است، بیمه ظرف دو هفته باید 60 درصد پول را بدهد، آن قانون نیست فقط اینکه شما می گویید قانون است؟» برای چی؟ برای اینکه مراکز علمی ما را از افراد مستعد خالی کنند. چرا؟ چون وقتی به عنوان استاد به دانشگاه می آید، انتظار دارد من پولش را بدهم، وقتی نمی تواند پنج ماه، 8 ماه و 10 ماه عقب ماندگی اش را دریافت کند، خب می گوید: «لااقل بروم بیرون مطب بزنم که می دانم آخر شب پولم در کشوی میزم است و می توانم زندگی ام را درست برنامه ریزی و اداره کنم.» چون شما می خواهید سراغ انتقادات بروید این حرف ها را مطرح می کنم. آنجا که به ما می گویند، شما قانون را رعایت نمی کنید، راست می گویند، این را من ادعا نمی کنم که ما رعایت کردیم ولی این قانون یک مقدمه ای دارد که شما مقدماتش را انجام ندادید مثل بقیه برنامه هایی که نوشتید و مقدماتش را فراهم نکردید. خودتان با افتخار می گویید ما قانون را تصویب کردیم، حداکثر 30 درصد آن اجرا شده خب این را هم به حساب آن 70درصدی بگذارید که اجرا نشده است وگرنه واقعیت این است که بیشترین تعهد را آن هم به لحاظ دینی که مردم به گردن ما دارند طرح تحول سلامت انجام داده است. شما در صفحه اینستاگرام تان از نارفیقانی گله کردید که شما را تنها گذاشته اند. منظورتان از نارفیقان چه کسانی است؟ یک عده شان دوستانی هستند که هم لباس ما هستند و برخی ها هم دوستانی هستند که در حوزه سلامت مسئولیت داشتند. یک تعداد هم بالاخره دولتی ها هستند که من را وسط این معرکه فرستادند و خب روزهای اول قول هایی دادند که بعد به آنها عمل نکردند. خیلی صریح بگویم. مثلاً چه قولی داده اند که تا به این جای کار به آن عمل نکرده اند؟ بالاخره این طرح که از سال 92 شروع کردیم یک اعتباری لازم داشته است. حرف ما این است که اصلاً افزایش تقاضا و 11 میلیونی که بیمه کردیم که به جمع متقاضیان قبلی هم اضافه می شوند و تورم را هم نادیده می گیریم، آن پولی که از روز اول در سال 92 تعهد کردید تا آخر این دولت اگر زنده ماندیم به ما بدهید تا ما بتوانیم طرح را با آبرومندی پیش ببریم. بنابراین یک بخش عمده اش همین دوستان هستند. آقای دکتر بعضی از همکاران و هم صنفی های شما که خیلی از آنها هم قبلاً روی این صندلی نشسته بودند الان به مهم ترین منتقدان شما بدل شده اند که خیلی هم برای جامعه عجیب است. یکی از بزرگ ترین انتقاداتی که به طرح تحول سلامت وارد می کنند این است که مقدار کارانه پزشکان در مقایسه با پرستاران اختلاف فاحشی دارد و مدام آن را تأکید و در رسانه ها تبلیغ می کنند. شما برای این گروه از منتقدان چه جوابی دارید؟ من ترجیح می دهم به این نقدها اعتنا نکنم چون توضیح برای آنها بی فایده است. خودشان می دانند که خلاف می گویند و از این بابت هم من متأسفم که یک کسی که وزیر ممکلت بوده یا نماینده مجلس است از تریبون عمومی، هم لباس های خودش را مورد اتهام قرار می دهد، بدون اینکه واقعیت داشته باشد. ما اعلام کردیم نسبت حقوق پزشک عمومی به پرستار 1.7 است. یعنی این نسبت حتی دو برابر هم نیست. البته این میانگین درآمد در سراسر کشور است. نمی خواهیم درآمد من را قبل از وزارت نسبت به پرستار مقایسه کنند. نه، ممکن است این اختلاف درآمد چند 10 برابر باشد. شما اگر یک نفر را ملاک و معیار سنجش قرار دهید، مثل این است که یک معلم آموزش و پرورش را در نظر بگیرید و بگویید این معلم در ازای تدریس یک ساعت درس زیست شناسی، 1.5 میلیون تومان می گیرد من خودم چنین معلمی را می شناسم اما این ها چند نفر هستند؟ 10 نفر هم نیستند، تعدادشان محدود است. این ظلم است که بیاییم میزان دریافتی کل جمعیت آموزش و پرورش را به این معلم تعمیم دهیم، این بد اخلاقی است، بی عدالتی است، بی مروتی است. چه بگویم... بنابراین نسبت دریافتی پزشک عمومی به پرستار 1.7 برابر است یعنی 3 برابر هم نیست و درآمد پزشک متخصص به پرستار4.3 است. من رفتم و در مجلس هم برای آقایان توضیح دادم و آنجا هم ادعا کردم که بازرسی و دیوان محاسبات دارید، خودتان هم هستید، بیایید و نگاه کنید. از یکی از این دو حالت بیشتر نیست یا حرفی که می زنم دروغ است. خب مرا استیضاح کنید چون من به درد این کار نمی خورم و گزارش دروغ به شما می دهم یا واقعیت دارد پس تکرار نکنید، این ظلم به مردم است. شما وقتی کهجامعه را نسبت به کسانی که خدمت می کنند بدبین می کنید، دو تا ظلم می کنید. یکی به آن کسانی که واقعاً شریف هستند و حق شان این نیست بدبین شان می کنید و یکی هم نسبت به خودشان، چون فکر می کنند به جای اینکه مرهمی بر زخم شان باشند نمک روی زخم شان می پاشند. حالا یا به قصد دیده شدن یا به قصد رأی آوردن این کار را می کنند یا اینکه بیمار هستند، من واقعاً نمی دانم. من دوست دارم، صریح صحبت کنم من متأسفم. آقای دکتر فاضل، دکتر فرهادی و دکتر ملک زاده هم وزیر بودند. الان دکتر ملک زاده به عنوان معاون در وزارتخانه کار می کند اما چرا آنها این حرف ها را نمی زنند؟ این حرف ها غیر از تحریک کردن مردم و بخش دیگری که بسیار دردآور است یعنی ناخواسته در جهت خلاف منافع ملی حرکت کردن، نتیجه ای ندارد. این یعنی اینکه شکاف ایجاد کردن در جامعه یعنی اینکه گروه های اجتماعی را به جان هم انداختن. فکر می کنید الان پرستار ها چه تصوری دارند وقتی می شنوند پزشکان 200، 300 برابر آنها حقوق می گیرند؟ من و شما هم که باشیم فکر می کنیم این ها چه زالو صفت هایی هستند که خون مردم را می مکند. مخصوصاً وقتی این حرف تکرار می شود مردم احساس می کنند بعد از اجرای طرح تحول یک شکاف عمیق طبقاتی در جامعه ایجاد شده است؟ بله. آن کارگری که بیچاره به نان شب خود محتاج است این ها همان 11 میلیون نفری هستند که تاکنون ما بیمه کرده ایم. آن وقت می گویند: «شما همه را دارا و ندار را بیمه کردید، همان کاری که آقای احمدی نژاد برای یارانه کرد.» 85 درصد کسانی که بیمه شده اند، درآمدشان زیر یک میلیون تومان است یعنی دولت آمده این افراد را بیمه کرده است، کسانی که پول نداشتند به پزشک مراجعه کنند. خب، این انصاف است؟ برای چی؟ برای چهار تا رأی؟ اصلاً چه ارزشی دارد؟ شما دیروز وزیر بودید، حالا وکیل هستید که حالا چشم به هم بزنید تمام می شود چرا این حرف ها را می زنید؟ این ها به خدا دامن خود آنها را هم می گیرد. اگر فضا ایجاد کنند، مطمئن باشید که به آنها بیشتر از ما می شود از این حرف ها زد. یا راست می گویند که نشان می دهد این سیستم اشکال دارد، خراب است و ما نمی توانیم بیایید، درست کنید یا اینکه دروغ می گویند. این انقلاب، یک انقلاب اخلاقی بوده است، این دین پیغمبرش فقط به خاطر مکارم اخلاق آمده وگرنه اصلاً مبعوث نمی شد. این وضعی است که ما در کشور درست کردیم؟ از بهترین تریبون های کشور بد اخلاقی را ترویج کنیم؟ بعد فکر می کنید جامعه پزشکی چه پزشکش که فکر می کند به او توهین شده و چه پرستارش که فکر می کند مورد ظلم شدید واقع شده و چه آن خدمه و نگهبان و کارکنانش با کدام روحیه و دلگرمی می خواهند، خدمت کنند؟ یا برای شان سریال درست می کنند یا در تلویزیون آبروی شان را می برند یا اینکه در تریبون ها همه شان یک طرفه حرف می زنند، این انصاف نیست. شاید بخشی از نگاه به اصطلاح غضب آلودی که من در بعضی جاها و محیط های پزشکی دارم، سختگیری نسبت به متخلف هایی است که در برخی رشته ها هستند با تمام وجودم معتقدم این لباس باید سپید و بدون رنگ و نقص بماند. بالاخره یک ضرب المثلی می گوید «حرمت امامزاده را باید متولی نگه دارد» ما با بقیه صنوف کاری نداریم که داخل شان چه خبر است ولی در مورد صنف پزشکان سختگیر هستیم اما واقعاً اشکالاتی که در بقیه صنوف است با این صنف قابل مقایسه است؟ خدا ان شاءالله انصاف بدهد بنابراین من ترجیح می دهم که نبینم شان. منتقدان می گویند، طبق قانون اعتباری که مجلس برای طرح تحول سلامت در نظر گرفته بود باید صرف مناطق محروم و بهداشت و پیشگیری می شد ولی طرح تحول در گام سوم به خاطر توجه به تعرفه ها و افزایش تعرفه های پزشکی پول را بیشتر به سمت پزشکان و بخش درمان برد تا جایی که حتی الان پرسنل بهداشت تمایلی به کار در حوزه بهداشت و پیشگیری ندارند و می خواهند وارد حوزه درمان شوند چون معتقدند پول در درمان است. پاسخ شما به این انتقاد چیست؟ این هم از جمله همان صحبت های دوستان است که چون تریبون دست شان است بالاخره راحت پرسنل ما را هم تحریک می کنند. واقعیت این است که متأسفانه از نظر بودجه عمومی که دولت ها به حوزه سلامت اختصاص می دهند رتبه 153 را در دنیا داریم. آنقدر در سر ما نزنند که به دکتر ها پول می دهیم. نه رتبه ما 153 دنیا است و درمنطقه هم شاید بتوان گفت که فقط افغانستان است که بودجه عمومی که برای حوزه سلامت در نظر می گیرند کمتر از کشور ما است. این را از منظر دفاع از حقوق مردم و حقوق شهروندان در حوزه سلامت عرض می کنم. ولی این همه کار که انجام شده با دعا و ثنا که انجام نشده با پول انجام شده است. ما فقط در این دولت یک و نیم میلیون متر مربع بیمارستان توسعه دادیم. حالا در زایمان طبیعی هزینه شده، بالگرد هوایی گذاشته شده، 10 هزار پزشک به مناطق محروم رفتند، بیش از 2 هزار خانه بهداشت ساخته شده، 24 میلیون نفر برای شان خدمات فراهم شده، دارو در دسترس هست و کمبود دارو از 300 قلم به کمتر از 30 قلم کاهش پیدا کرده است این ها همگی با پول انجام شده است. اما چقدر به ما پول دادند؟ 7هزار و 500، 600 میلیارد تومان. پولی که مردم از جیب شان می دادند قبلاً چقدر بوده است؟ 10 هزار میلیارد تومان. اصلاً بگوییم هیچ کاری انجام نشده و هیچ کدام از این کارهایی که مردم در اقصی نقاط کشور می بینند هم وجود ندارد همین که 11 میلیون نفری که بیمه کردیم و دیگر مردم آن 10 هزار میلیارد را از جیب شان پرداخت نمی کنند یعنی اینکه باز ما جلو هستیم و به نفع کشور شده است. من می توانم ادعا کنم که تنها دستگاهی که بزرگ ترین کارگاه ساخت و ساز را در کشور راه انداخته، حوزه بهداشت و درمان است. هزاران طرح در حال ساخت است. بنابراین این طوری نیست که به بهداشت توجه نشده است. البته کارکنان بهداشت کارانه نداشته اند. آن چیزی که ما پرداخت کردیم سه برابر قبل است اگرچه عدد زیادی نیست. مثلاً فرض کنید قبلاً به پرسنل بهداشت 60 هزار تومان می دادند حالا ما 200 هزار تومان می دهیم. پرسنل درمان از درآمدشان کارانه دریافت می کنند یعنی پرستاری که در بخش آی سی یو و اورژانس فعالیت می کند درآمدش بیشتر از پرستاری است که در بخش داخلی یا روانپزشکی مشغول است. وقتی پرسنل بهداشت درآمدشان را با درمان مقایسه می کنند مثل این می ماند که یک متخصص کودکان درآمدش را با چشم پزشک مقایسه کند و بگوید: «چرا من رفتم رشته کودکان تحصیل کردم و دیگری که درآمدش بیشتر است چشم پزشکی خوانده و درآمدش دو یا سه برابر متخصص کودکان است.» حالا اینکه این اختلاف درآمد درست است یا نه، نمی دانم. مثل بقیه شغل هایی است که در جامعه وجود دارد. خب، یا علاقه داشته اند یا به هر دلیلی دنبال این شغل رفته اند اگر هم ناعدالتی است در آن بخش بوده و الان دیگر نمی توان مقایسه کرد. اگر کارمند بهداشت با قبل مقایسه کند می بیند، وضعیت شان بهتر هم شده است چون پولش را سریع تر می گیرد و کارانه اش نسبت به قبل دو یا سه برابر تغییر کرده است اما اگر خودش را با پرستار مقایسه کند که قبلاً کارانه ای می گرفت و الان هم کارانه اش دو برابر افزایش پیدا کرده می تواند شغلش را عوض کند. اجازه بدهید کمی هم به برنامه های جدید وزیر بهداشت در سال آینده بپردازیم. سال 95 با دوران پسابرجام و لغو تحریم ها آغاز می شود وزارتخانه شما برای سال جدید چه برنامه ای دارد؟ برنامه ها خیلی مفصل است. مهم ترین کار ما مراقبت از طرح تحول سلامت است همین برنامه هایی که تا اینجا پیش رفتیم و در عین حال پیدا کردن سرمایه گذاران داخلی و خارجی است که بخواهند برای توسعه صنایع دارویی کشور و نوسازی و بازسازی آن بیایند و همچنین در ساخت بیمارستان های مدرن وارد عمل شوند. البته خیلی هم بدبین نیستیم، یعنی فکر می کنم اگرچه خیلی از عمر دولت باقی نمانده ان شاءالله بتوانیم در این یک سال، شرکت هایی را هم از داخل و هم از خارج متمایل شان کنیم که سرمایه گذاری کنند. بازسازی اورژانس به عنوان یک سازمان برنامه دیگر برای سال 95 است و اگر بتوانیم ان شاءالله بحث بیمه را با کمک دوستان وزارت رفاه و دولت در قالب برنامه ششم به یک جایی برسانیم، فکر می کنم کار مهمی است. همین طرح هایی که شروع شده و مراقبت از سلامت مردم و نظارت بر کیفیت ارائه خدمات به قوت ادامه پیدا می کند همچنین برای اینکه کارهایی که شروع کردیم کیفیتش ارتقا پیدا کند، نظارت ها تشدید می شود و فکر می کنم در سال 95 در حوزه غذا در قالب ساماندهی که در بخش بهداشت محیط اتفاق می افتد و نظارت ها تشدید می شود باید شاهد یک تغییر جدی باشیم. در واقع قرار است با تقویت بخش بهداشت محیط با متخلفین و کسانی که کارهای تقلبی می کنند و با سلامت مردم بازی می کنند، برخورد جدی تر صورت بگیرد. شاید برای مخاطبان روزنامه ما جالب باشد که قدری از زندگی شخصی تان بدانند. دکتر هاشمی از زمانی که وزارتخانه پر چالش بهداشت و درمان را در دست گرفته زندگی شخصی اش چه تغییری کرده است. رسانه ها شما را به عنوان وزیری پرکار می شناسند. مثلاً در یک روز می توانید به چند استان از شمال و جنوب و غرب و شرق کشور سفر کنید. برنامه زندگی تان را چگونه تنظیم می کنید؟ فرصت زیادی نمانده، چهار سال است، تمام می شود و در کل زندگی آدم حساب نمی شود چون بالاخره من از این جنس نیستم. راستش را بخواهید بعد از دوران وزارتم برمی گردم سر کار اصلی ام. عمده فعالیت هایی که انجام می دهم به این دلیل است که از فرصتی که خدا در اختیار ما گذاشته باید حداکثر استفاده را بکنیم. من چون خودم راضی نبودم وزارت بهداشت و درمان را تحویل بگیرم و کسی که مرا به این سمت سوق داده، همسرم است بنابراین از این بابت خیلی راحتم. یعنی شب خانه بروم، نروم، آخر شب برسم یا نرسم، اعتراضی نیست. تازه همسرم باید بیشتر تلاش کند که من اعتراض نکنم... . معمولاً صبح زود می آیم و آخر شب خانه می روم. نه اینکه الان این طور باشد؛ قبلش هم که برای خودم کار می کردم همین طور بود. آن موقع برای خودمان بود حالا برای مردم منبع: روزنامه ایران
سه شنبه ، ۱۰فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر پرداز]
[مشاهده در: www.khabarpardaz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها