تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833625366
با رپرهای تهرانی آشنا شوید!/ موسیقی که در آن سواد مهم نیست
واضح آرشیو وب فارسی:خبر ایرانی: امیررضا و فرشاد را از محله خانی آباد به اکباتان کشاندیم تا مقابل ابراهیم و مصطفی رپرهای اکباتانی از علاقه شان به رپ بگویند، سبکی که به قول خودشان، سواد در آن اهمیتی ندارد.خبرایرانی: لحن شان کاملا با هم فرق دارد و حتی بدون دانستن هویت شان هم می شود، به این تفاوت پی برد. مصطفی ملقب به M۸ نوزده ساله است و در چهار سال فعالیتش در زمینه رپ سه کار منتشر کرده و کار چهارمش در سبک لاو در آستانه انتشار است. یار غارش ابراهیم هم تا همین چند وقت پیش با لقب «اِبزی» شناخته می شده ولی حالا اِبی را ترجیح می دهد. فرشاد لقبش را گمراه انتخاب کرده است. با خنده می گوید: «خب چون خودمم گمراهم.» از ده سالگی به موسیقی رپ علاقه مند شده و چندین سال است که رپ کار می کند اما دو سال است که شروع به کار کرده و تا به حال دو ترک منتشر کرده. امیررضا هم که به بداهه گویی هایش معروف است، از نه سالگی با اسم سامان سایه، گرافیتی کار می کند و کار رپ را هم دو سال پیش با فرشاد شروع کرده است می خواهیم حرف مان را بگوییم... امیررضا: چون نمی توانیم با سبک های دیگر کار کنیم. ما یک سری مشکلاتی داریم که فقط در سبک رپ می توانیم حرف های مان را بگوییم. * نمی شود همین مشکلات را در سبک پاپ بیان کرد؟ امیررضا: خب پاپ را دوست ندارم. الان پاپ فقط راجع به عشق و «گذاشتی رفتی، برنگشتی...» است. ما از اول گوش مان به موسیقی رپ عادت کرده است. فرشاد: باورت می شود از ده سالگی از موسیقی پاپ بدم می آمد؟ من از بچگی رپ گوش دادم و به آن علاقه مند شدم. الان جایی که موسیقی پاپ می گذارند، می گویم داداش بزن بعدی. مصطفی: در تاکسی و مکان های عمومی که موسیقی پاپ می گذارند، هندزفری نجات بخش ما است. ابراهیم: من برعکس بچه ها همه چیز گوش می دهم. رپ، پاپ، سنتی و... بعضی ها تک بعدی هستند. مثل ورزش که یک کسی بین ورزش ها فقط فوتبال دوست دارد ولی کسانی هم هستند که به اصل ورزش علاقه مندند و از تمامی رشته ها لذت می برند . * کار اول تان چطور بود؟ مصطفی: اصلا نمی گذارم کسی کار اولم را گوش کند. یک کار اجتماعی بود، وقتی در خیابان راه می رفتم به ذهنم رسید و توی گوشیم نوشتم. سه تا وِرس (قسمت) داشت. بخش اول سیاسی بود، بخش بعدی در مورد جنگ و بخش آخر هم در مورد رفیق بود که هیچکدام به هم ربطی نداشتند. ولی آن موقع خیلی هم به خودم افتخار می کردم (می خندد) ولی الان به خودم می گویم چی بود من خواندم؟ الان کار جدیم که دیس لاو هست، را هرکسی گوش داده خوشش آمده و منتظر کار بعدیم است. فرشاد: از هر رپری که بپرسی می گوید نسبت به اولین کارش خیلی پیشرفت کرده است. مصطفی: خب من طرز فکرم نسبت به چهار سال پیش تغییر کرده است. مجوز نمی خواهیم! امیررضا: اصلا برای من مهم نیست. چون نه می خواهم آلبوم بدهم و نه کنسرت. ما مخاطب خاص خودمان را داریم و برای شهرت رپ نمی خوانیم. فرشاد: اگر من هم می خواستم مثل بقیه باشم، رپ را انتخاب می کردم. ممکن است ترک بدهید که قابلیت گرفتن مجوز را داشته باشد ولی در مجموع موسیقی رپ، اعتراضی اجتماعی است و نمی شود در چارچوب قرارش داد. ابراهیم: به نظرم مجوز آلبوم ندهند ولی اجازه بدهند رپرها هم کنسرت برگزار کنند. مصطفی: فکر نکنم کسی از رپرها با مجاز شدن رپ موافق باشد زیرا محدودیت هایی قائل می شوند که معنای رپ را زیر سوال می برد. چون رپ یعنی اعتراض. امیررضا: من اصلا با اسم «گفت آواز» مشکل دارم. اسمش را بگذارند گفتار، گفتک یا اعتراض. ابراهیم: اصلا رپ فارسی چه ایرادی دارد که حتما باید کلمه جایگزین برایش انتخاب کرد؟ مگر الان مازراتی وارد می کنند اسمش را می گذارند ماشین خیلی سریع؟ تحصیلات مهم نیست! مصطفی: به نظرم سواد برای رپ مهم نیست، مهم تجربه است. الان بزرگای رپ فارسی همه از روی تجربه رپ می خوانند. در رپ آدم با سواد کم داریم. مثلا فقط یک نفر هست که فوق لیسانس ادبیات است و رپ می خواند. به تلویزیون می گوید: جعبه جادویی که آدم ها را کنترل می کند و یا جای دیگر می گوید: خیاطی شده است طب اعتبار. یعنی باید یک کت و شلوار خوب بپوشی تا اعتبار کسب کنی. * شما که تازه شروع کرده اید برای تان مهم نیست تحصیلات آکادمیک داشته باشید؟ فرشاد: نه، آخرش این است که بیت های مان را خودمان می سازیم ولی اشخاصی را می شناسم که بیت از زندگی برای شان مهم تر است. مصطفی: شاید یک سری افراد باشند که بگویند برای چه درس بخوانیم، وقتی همین الان تکست های مان را خودمان می گوئیم؟ ولی من دوست دارم درس بخوانم و بتوانم خودم بیت هایم را بسازم و تکست های پخته تری بگویم. امیررضا: من بیشتر سعی می کنم از ایران بروم. چون اینجا محدودیت است و یک سری افراد کار ما را درک نمی کنند. * تو برای آدم های اینجا کار می کنی اگر بروی خارج برای کی رپ می خوانی؟ امیررضا: خب می توانم برای آدم های آنجا کار کنم. * خودت را انقدر قوی می دانی که بتوانی آنجا رقابت کنی؟ اصلا زبان بلد هستی؟ امیررضا: زبانم خوب نیست. مصطفی: ما مثل دکتری هستیم که دانشگاه های داخلی رویش سرمایه گذاری کرده است ولی در نهایت می رود آن ور آب. به نظرم باید این آدم ها را نگه داشت و از آنها در کشور استفاده کرد. ما هم همین طور هستیم، اگر بگذارند می توانیم خیلی کارها بکنیم. اگر جلوی مان را نگیرند ما هم می مانیم و همینجا کار می کنیم. رنج سنی مخاطبین اکثرا «تین ایجر» هستند! مصطفی: چند سال پیش وقتی من رپ را با صدای بلند گوش می دادم همه خانواده شاکی می شدند ولی الان برادر ابراهیم ده سالش است پا به پایش رپ گوش می دهد و تکرار می کند. به نظرم الان اکثر مخاطبین رپ سیزده تا بیست ساله ها هستند. امیررضا: ولی پنجاه سال دیگر ما هنوز رپ گوش می دهیم و مطمئنم بچه های مان هم گوش می کنند. البته الان هم آدم های سی ساله می شناسم که تیریپ بگ می پوشند. ابراهیم: خب کم هستند اکثریت تین ایجر هستند. امیررضا: گوش دادن با فهمیدن خیلی فرق دارد. من ترک گوش دادم «ما ز یاران چشم یاری داشتیم» را به صورت نثر می خواند. * واقعا نثر می خواند؟ مصطفی: اسمش نثر است. وقتی کلمات کلفت استفاده کنی بهش می گویند نثر. * فکر می کنید تا چند سال دیگر شیفته رپ می مانید؟ امیررضا: من که تا آخر عمرم. مصطفی: پایدار تا پایدار. * حتی اگر ازدواج کنید؟ فرشاد: ازدواج تاثیری روی گوش دادن رپ ندارد. امیررضا: باید با یک هیپ هاپی ازدواج کنیم. حتی لازم باشد با یه دختر علاقمند به رپ ازدواج می کنم تا مشکلی نداشته باشیم. * چرا این نوع پوشش را انتخاب کرده اید؟ صرفا چون رپرهای بزرگ این مدلی هستند؟ فرشاد: ما واقعا به این نوع پوشش علاقه داریم. امیررضا: کل شلوارهایی که داریم فاق بلند هستند و می توانیم راحت نفس بکشیم. من خودم شلوارم را شبیه شلوار نظامی طراحی کرده ام کسی بهم کاری ندارد. صفر تا صد تولید تِرَک رپ در سه روز فرشاد: مثلا ما سه نفر که یک گروه هستیم دور هم نشسته ایم و صحبت می کنیم. یکهو یکی موضوعی را مطرح می کند که برای هر سه نفر جذاب است. همان جا با هم هماهنگ می کنند که آقا فردا همین موقع تکست آماده است، یکی بیت را آماده می کند و زمانی را برای نهایی کردن کار انتخاب می کنیم. ابراهیم: آهنگ ساز بیت هایی را که دارد برای ما می آورد و ما بر اساس ضرب آهنگ بیت تکست می نویسیم. مصطفی: من برای نوشتن در ذهنم تصویرسازی می کنم. مثلا در خیابان که راه می روم، یک مازراتی از کنارم رد می شود و یک خانواده فقیر کنار پمپ بنزین نشسته اند. حرف هایی که آن موقع توی دلم می آید یک قافیه می گذارم این ور آن ورش و تکست تولید می کنم. * اول قافیه را پیدا می کنی بعد بر اساس آن تکست می نویسی؟ نه صرفا. مثلا یک مصرع می نویسی «یه حس خوب تومه.» * بعد بر وزن «تومه» یک قافیه می نویسی؟ مصطفی: آره. مثلا ادامه می دهی. «اون روزی که بودیم کنار رودخونه.» فرشاد: یا «یه حس خوب تومه، مثل اون روز تو مه» ایهام هم دارد. *میانگین زمان نوشتن تکست چقدر است؟ مصطفی: یکی هست که فی البداهه می گوید، یکی ده دقیقه ای و یکی دو روزه. بستگی به نوع کار دارد. * اصولا از زمان شروع تا خروجی ترک چقدر زمان طول می کشد؟ امیررضا: اگر خیلی جدی کار کنیم، دو الی سه هفته یک ترک تولید می کنیم. مصطفی: البته سریع تر هم می شود. شنبه شروع به کار کنی، یکشنبه استودیو بروی. دوشنبه هم کار کنی و سه شنبه کار را آماده تحویل بدهی. فرشاد: نوشتن تکست گاهی ۱۰ دقیقه زمان می برد، گاهی یک ساعت. ابراهیم: البته گاهی سه روز هم طول می کشد. بستگی به نوع کار دارد. مصطفی: گاهی صبح که بیدار می شوم و حالم خراب است چیزی می نویسم که وقتی شب حالم بهتر شده است همه اش را پاره می کنم که چه چیز مزخرفی نوشته ام. امیررضا: یکی از کارها را نصفه نوشته بودم رفتم استودیو بقیه اش را همان جا فری استایل کردم. * خب فکر نمی کنید این زمان مقابل فعالیت یکی دو ساله خوانندگان پاپ خیلی کم است؟ امیررضا: خب در کار پاپ تکست ها را کس دیگری می نویسد و آهنگ سازی با کس دیگری است ولی ما همه این کارها را خودمان می کنیم. مصطفی: ممکن است کسی در یک هفته سه تا ترک رپ بدهد ولی کسی مثل بهرام الان دو سال است که روی یک آلبوم کار می کند. ابراهیم: در موسیقی پاپ لازمه فعالیت این است که صدای خواننده خوب باشد ولی در موسیقی رپ صدای خواننده خیلی مهم نیست. مصطفی: الان کسی هست که نوک زبانی حرف می زند و همان جور رپ می خواند. این آدم هیچ وقت نمی تواند پاپ بخواند. رپ نسبت به پاپ موسیقی ساده تری هست ولی نه اینکه ما ساده کار می کنیم. امیررضا: اصل یک کار رپ همین چیزی است که می نویسی ولی در کار پاپ خیلی چیزها دخیل است. * خب وقتی هر کس در یک زمینه تمرکز کند نتیجه کار حرفه ای تر می شود. مصطفی: حرفه ای تر؟ وقتی همه کارها را یک نفر انجام دهد، بهتر نیست؟ فرشاد: مسلما چیزی که خودت روی کاغذ آورده ای را بهتر می توانی بیان کنی. * خب مگر توانایی داری همه این کارها را خودت انجام بدهی؟ فرشاد: خب وقتی توانایی اش را نداری نباید بخوانی. امیررضا: ما هم با همین ها مشکل داریم دیگر. فکر می کنند بلد هستند. * چند نفر رپر فارسی خوب داریم؟ ابراهیم: ۲۰-۳۰ تا * حالا چند نفر رپر فارسی وجود دارد؟ ابراهیم: اوه زیاد تا دلت بخواد. * اگر به طور نسبی سه هزار نفر رپر فارسی داشته باشیم، طبق گفته شما یک درصدشان خوب هستند. قبول دارید اکثر کسانی که رپ کار می کنند، این کاره نیستند؟ ابراهیم: آره. مشکل تفکره. همه فکر می کنند حتما باید بخوانند، خب تو یک شنونده حرفه ای باش. مصطفی: الان همه کارهای حرفه ای را می شنوند و با خودشان می گویند من هم می توان بخوانم. همان جا تکست می نویسند و ضبط می کنند. این آدم همین طور ادامه می دهد و بعد از ده سال هم هیچ چیزی نمی شود. * خودت گفتی که همینطور شروع کردی. یعنی مثل همین آدم ها که می گویی بودی. مصطفی: خب من هم هیچی نشدم * پس چرا ادامه می دهی؟ مصطفی: خب دارم تجربه کسب می کنم. * همه همین فکر را می کنند و تعداد خوانندگان رپ از شنودگانش بیشتر می شود. امیررضا: ولی ما کارمان را با برنامه ریزی جلو می بریم. روی این دو تا ترکی که دادیم، واقعا کار کردیم. ابراهیم: الان مد شده است آلبوم گروهی رپرهای معروف را جمع می کنند و از آدم های معمولی پول های کلان می گیرند تا در آلبوم قرار بگیرند. یک پسر چهارده ساله پول داده بود برای بودن در آلبوم سیزده تبر ولی نتیجه کار خیلی خنده دار شده بود. بچه رپرهای بالا، درد ندارند مصطفی: خب مسلما فرق می کند. امیررضا: چیزهایی که ما در خیابان می بینم را بچه های بالا هیچ وقت تصور نمی کنند. ابراهیم: بالای شهر همه اش پول است. من دوستانی دارم که تکست می خرند ۷۰۰ هزار، بیت را هم ۶۰۰ هزار می خرند، حتی لحن اجرا را هم ازشان تقلید می کنند. اسم خودشان را هم می گذارند رپر. مصطفی: رپ یعنی خیابان. بچه های بالا شهر خیابان نمی بینند که. فضای اینجا را ببین چقدر گَنگه. دلت می خواهد یک دوربین بکاری بروی توی دوربین. * چرا رپرها آنقدر به کل کل علاقه دارند؟ فرشاد: یک کسی توی خیابان به تو فحش بدهد، جوابش را نمی دهی؟ مثلا من با بعضی بچه های نازی آباد مشکل دارم. سبک خواندن شان با ما که دور هم جمع می شویم، فرق دارد ولی طرف می گوید هرکسی کل کل دارد بیاید پشت میکروفون. خب این کارشان به آدم فشار می آورد. مصطفی: دیس و دیس بک با اینکه مشکل ساز است ولی به رپ فارسی کمک هم می کند. گرمش می کند و باعث می شود هرکسی تلاش کند کار بهتری از طرف مقابل بسازد. ابراهیم: مثل وقتی است که در خیابان دعوا می شود و همه دورشان جمع می شوند و متوجه اتفاق می شوند. فرشاد: از همان اول که رپ را فهمیدم علاقه ای به دیسلاو نداشتم حتی یک بار اتفاقی یک ترک دیس لاو ضبط کردیم ولی سریع پشیمان شدیم و با اینکه پول استودیو را داده بودیم زنگ زدیم که حذفش کند. امیررضا: کاری به باقی بچه ها ندارم ولی من و فرشاد دیس لاو را ضعف می دانیم. از اول گنگ کار کردیم. ابراهیم: البته من هم علاقه ام بیشتر به گنگ است و مدام به مصطفی می گویم دیس لاو نخواند. هزینه؛ هرچی تیغ شان ببرد فرشاد: کار اولی ما صد و چهل هزارتومان هزینه اش شد چون فقط هزینه استودیو را داشتیم و پولی برای بیت و تکست ندادیم. مصطفی: اوایل که ما در طرشت کار می کردیم، استودیو ساعتی پانزده هزار تومان بود و پنجاه تا صدهزار تومان هم قیمت میکس و مستر بود. این کار لاو آخرم که به زودی منتشر می شود، دویست هزار تومان هزینه اش شد. ابراهیم: البته اگر بخواهی زود معروف شوی باید از آدم معروف بیت بخری و آن شخص هم خب پول اسمش را می گیرد دیگر. ابراهیم: الان خیلی از رپرهای معروف پول می گیرند باهات فیت می دهند. فرشاد: رفیق دارم با یک رپر معمولی فیت داده است. برای دو تا ترک چهار میلیون تومان حق فیت داده است. امیررضا: الان استعدادیابی می کنند. بکس های بزرگ فراخوان می دهند تا استعداهای رپ را کشف کنند.
یکشنبه ، ۸فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر ایرانی]
[مشاهده در: www.newsirani.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 103]
-
گوناگون
پربازدیدترینها