محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840689278
سال برجامی در تاریخ ایران
واضح آرشیو وب فارسی:تیک: پژمان رحیمیان- سرپرست تیم کارشناسی سازمان انرژی اتمی ایران در ویژه نامه روزنامه ایران نوشت: در مذاکرات هسته ای رهبر معظم انقلاب (مدّظله العالی) طی نامه 9 ماده ای خود، کف خواست ایران را انجام موضوع به دفعات تعیین فرمودند. به گزارش پایگاه خبری «تیک» (TIK.ir)؛ در تاریخ پر حادثه ایران، برخی از سال ها با حوادث ویژه ای، خود را از دیگر سال های سپری شده متمایز کرده اند. از این منظر سال 1394 با دستیابی جمهوری اسلامی ایران و کشورهای عضو گروه 1+5 به توافق بر سر برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) در تاریخ معاصر به عنوان یک نقطه عطف برجسته دیده خواهد شد. طلیعه سال 1394، با دور اول مذاکرات لوزان همراه بود. مذاکراتی که تنها 15 روز مانده به مهلت چهارماهه برای توافق سیاسی انجام می شد و با این حال تیم مذاکره کننده ایران بی تفاوت نسبت به گذر زمان و تنها با تمرکز بر کیفیت نتیجه، مذاکرات را پیش می برد. راه دشواری در حال طی شدن بود که درک واقعی دشواری آن تنها برای افرادی که به گزارش های رسمی و غیررسمی جلسات دسترسی داشته اند، امکانپذیر است. پیشتر در برخی حوزه های اصلی نظیر تعداد سانتریفیوژها توافقاتی صورت گرفته بود. با این حال هنوز چند مسأله پیچیده و غیر قابل حل روی میز بود و تیم باید پس از فراغتی کوتاه و تنها چند روز بعد از تحویل سال 1394، مجدداً راهی لوزان می شد. سفری که می توانست شاکله توافق را نمایان سازد. بالاخره مذاکرات لوزان 2، با افت و خیزهای فراوان و 13 جلسه نفسگیر که آخرین آن از ساعت 15/21 شامگاه 12 فروردین (برابر با 1 آوریل 2015) تا ساعت 6 صبح 13 فروردین (برابر با 2 آوریل) بدون توقف ادامه داشت، به هدف تعیین شده دست یافت. از نزدیک لمس می شد که هر گونه خستگی، یأس و تمرکز نداشتن می تواند به شکست در مذاکره ای بینجامد که حالا در آخرین قدم های خود تبدیل به جنگی تمام عیار شده بود. با این حال با مقاومت در برابر همه آنچه می توانست مذاکره کنندگان را از تمرکز بر مذاکرات بازدارد، روز 13 فروردین (برابر با 2 آوریل) به یکی از روزهای مهم تقویم سال 1394 تبدیل شد. هر چند هنوز تا تحقق «برجام» فاصله زیادی بود زیرا متنی که از منظر طرف های مذاکره جامع و مانع باشد، هنوز وجود نداشت و تازه کار کارشناسان و مدیران سیاسی آغاز شده بود. در لوزان 2 توافق شد تا حاشیه اجلاس بازنگری NPT در نیویورک به عنوان فرصتی برای نخستین دور نگارش برجام استفاده شود. در این فاصله طرف مقابل سعی کرده بود مطالب مورد انتظار یا بهتر بگوییم، برجام ایده آل خود را بویژه در حوزه هسته ای حتی فراتر از لوزان تدوین کند. اما در نیویورک با مانع محکم تیم مذاکره کننده کشورمان مواجه شد و تمامی آن متون به پارکینگ هدایت شدند و در عوض، متون منطقی تیم ایرانی مبنا قرار گرفت. البته این اقدام چندان هم آسان نبود. اختلاف ها چنان بالا گرفت که منجر به جلسه یک روزه پر تنشی در ژنو بین وزیران امور خارجه ایران و امریکا شد. همان جلسه معروفی که حرارت تا جایی بالا رفت که وزیر امور خارجه امریکا در اثر یک حرکت غیرارادی ناشی از عصبانیت زیاد، موجب پرتاب ناخواسته در خودکار خود به سمت یکی از اعضای تیم ایران شد و البته بعد از جلسه چندین بار عذرخواهی کرد. پس از چندین دور مذاکره چند روزه و کوتاه، تقویم مذاکرات، تیم های کارشناسی هر دو طرف را برای یک دوره نسبتاً طولانی به وین فرا خواند؛ 28 روز مذاکره در سطوح کارشناسی و مدیران سیاسی یعنی تا روز 26 خرداد (برابر با 30 ژوئن). البته پیچیدگی مباحث سبب شد کار، 14 روز بیشتر از تقویم مذاکرات، به درازا بینجامد. 42 روز حضور تیم کارشناسی در وین در 18 روز پایانی با حضور وزیران امور خارجه و انرژی ایران و امریکا همراه شد که در نوع خود از نظر طولانی شدن مذاکرات و حضور وزیر امور خارجه امریکا در خارج از کشور رکوردی کم سابقه به شمار آمد. روی دیگر این مذاکرات طولانی نشان می داد که تیم مذاکره کننده همان طور که بارها اعلام کرده بود تحت فشار زمان مذاکره نمی کند و 14 روز مذاکره در وقت اضافه، این ادعا را اثبات کرد. حتی در این 42 روز هم طرف مقابل با وجود فشار فراوان، نتوانست موضوعاتی را که قبلاً در نیویورک، به پارکینگ هدایت شده بودند به متن برجام بازگرداند. بخش عمده ای از این 42 روز به صیقل دادن متن برجام تخصیص یافت. شاید برای بیشتر خوانندگان، ساعت ها بحث و جدل بر سر قرار گرفتن محل یک علامت نشانه گذاری مانند یک ویرگول، غیر قابل تصور باشد. از دیگر دشواری های کار در این مدت، تطبیق متن با توافقات و ویرایش قبلی بود. گاهی اوقات تعداد این ویرایش ها به بیش از 2 یا حتی 3 ویرایش در 24 ساعت می رسید. نماینده اتحادیه اروپا، به عنوان هماهنگ کننده مذاکرات، مسئول اعمال تغییرات در متن، حذف یا اضافه کردن براکت ها و چاپ آخرین ویرایش با ذکر تاریخ و ساعت بود. به دلیل وجود براکت های زیاد، عبارت های مورد نظر هر طرف در یک موضوع واحد و نیز کاغذهای جداگانه (که برخی از آنها بعدها تبدیل به پاراگراف های 54 و 55 برجام شدند)، هر یک از ویرایش های تحریم و هسته ای، به بیش از 30 الی 40 صفحه می رسید. حتی اگر در یک جلسه، فقط یک صفحه از این 30 الی 40 صفحه مذاکره می شد، تیم کارشناسی هسته ای و تحریم، باید تمام 30 الی 40 صفحه را با دقت بسیار بالا بررسی می کرد تا از بداخلاقی طرف مقابل جلوگیری کند. این در حالی بود که به دفعات مشاهده شد که طرف مقابل با این تصور غلط که طرف ایرانی توجه کافی نخواهد داشت، آرزوهای خود را مجدداً در سایر بخش های متن جای داده بود. اما در فاصله کمتر از 3 الی 4 ساعت و در هر ساعتی از شبانه روز، موارد تناقض ویرایش جدید با قبلی مشخص و تا این موارد اصلاح نمی شدند، جلسه بعدی شروع نمی شد. در نهایت، روز 23 تیرماه (برابر با 14 جولای) در تقویم جلاله سال 1394 به یک روز تاریخی تبدیل شد و برجام در این روز به سرانجام رسید. ولی هنوز تا فرجام کار (روز اجرا) فاصله بسیار زیادی مانده بود. البته اتفاقی که چند روز بعد از این تاریخ در مقر دائمی سازمان ملل متحد در نیویورک به وقوع پیوست نیز ارزشی کمتر از روز سرانجام برجام نداشت. 29 تیرماه (برابر با 20 جولای) روز افتخار آمیزی بود که اعضای دائم و غیردائم شورای امنیت به عنوان شورایی که در سال های گذشته 6 قطعنامه را ذیل فصل هفت منشور ملل متحد و به صورت کاملاً ظالمانه علیه کشورمان به تصویب رسانده بود، همه این قطعنامه ها را به اتفاق آرا، لغو کردند. با تصویب قطعنامه ای جدید، دوران جدیدی برای کشور عزیزمان آغاز شد. اما پس از بازگشت از سفر 42 روزه وین و در شرایطی که هنوز گرد سفر را از چهره نزدوده بودیم، مأموریت خطیر دیگری آغاز شد. طبق برجام، ایران سه گزینه برای کاهش میزان ذخایر اورانیوم غنی شده خود اختیار کرده بود. یک گزینه یعنی رقیق سازی، صرفاً به مثابه شیر اطمینان در توافق تعبیه شد تا در صورت در دسترس نبودن دو گزینه دیگر، فشار را از روی سیستم رفع نماید. گزینه دیگر، یعنی ساخت سوخت واجد استانداردهای بین المللی در فاصله بین روز سرانجام تا روز فرجام یا همان اجرا، میسر نبود. گزینه دیگر، که بهترین گزینه نیز بود، ورود به بازار خرید و فروش محصولات اورانیوم بود. اتفاقی که حق مسلم و به رسمیت شناخته شده غنی سازی جمهوری اسلامی ایران را از یک مفهوم در حقوق بین الملل به یک حقیقت کارکردی تبدیل کرد. سؤالات بسیاری توسط سازمان که مسئولیت این مذاکرات را به عهده داشت، باید پاسخ داده می شد. چه کسی حاضر به این خرید و فروش است؟ قیمت این مواد به چه طریق ارزش گذاری شود؟ زمان، مکان و نحوه این تبادل چگونه باید باشد؟ ریسک های بسیار متعدد و خطراتی که حمل و نقل این کالا را تهدید می کند، چگونه باید مدیریت شوند؟ و دهها سؤال و ابهام دیگر که با توجه به خطوط قرمز ایران اهمیتی مضاعف می یافت. در نهایت مذاکرات برای مبادله اورانیوم غنی شده در برابر کیک زرد با توجه به سطح و عمق روابط، با کشور روسیه که تاکنون شریک اول ایران در همکاری های هسته ای بوده است، از مرداد ماه آغاز شد. در ابتدا مذاکرات بسیار سخت و پیچیده بود. بدیع بودن موضوع و وقوع آن برای نخستین بار، پیچیدگی آن را دو چندان کرده بود. طرف روسی، تأکید داشت که ابتدا باید در داخل ایران نمونه گیری انجام شود تا پس از آزمون این نمونه ها در روسیه، نسبت به ارزش مواد غنی شده ایران، اعلام نظر نمایند. اما بازه زمانی که برای این قرارداد و به دنبال آن برای خود تبادل مواد پیشنهاد می داد، به هیچ وجه با برنامه کشور برای تحقق روز اجرا (یعنی تا پایان دی ماه) تطابق نداشت و روز اجرا را تا بهار 1395 به تعویق می انداخت. با وجود بن بستی که بر سر نمونه گیری، آزمون نمونه ها و تعیین کیفیت به عنوان پیش شرط تعیین قیمت و تبادل اصلی وجود داشت، روی چند اصل اساسی توافق حاصل شده بود. مهم ترین این اصول همزمانی تبادل به عنوان کف شرط ایران بود و دیگری دریافت اورانیوم طبیعی به شکل کیک زرد علاوه بر مقدار اورانیوم مصرف شده برای تولید مواد غنی شده ارسالی بود. به عبارت دیگر قرار شد ما به جای پول، در ازای حق العمل تبدیل کیک زرد به UF6 و غنی سازی آن تا تولید این مقدار ماده غنی شده نیز کیک زرد تحویل بگیریم. در همین اثنا، رهبر معظم انقلاب (مدّظله العالی) نیز طی نامه 9 ماده ای خود، کف خواست ایران را انجام موضوع به دفعات تعیینفرمودند. برای برون رفت از معضل زمان، با یادآوری نکاتی در خصوص حجم همکاری های پیش رو بین دو کشور ایران و روسیه و توجه دادن طرف روسی به اهمیت این تبادل در آینده همکاری ها، ورق کاملاً برگشت. بدین ترتیب که ابتدا ایران کیک زرد را به همراه میزان بیشتر از معادل (که مربوط به معادل هزینه فرآوری و غنی سازی مواد غنی شده بود) دریافت و پس از چند هفته، بر اساس گواهینامه کیفیت و کمیت ارائه شده از سوی شرکت ایرانی، مواد غنی شده به روسیه تحویل و سپس نمونه گیری و آزمون مواد در روسیه انجام شود. توافقی که فراتر از کف شروط تعیین شده برای تبادل بود. همزمان متخصصان متبحر سازمان انرژی اتمی ایران در چند جبهه دیگر در حال انجام سایر اقدام ها داوطلبانه کشور برای تحقق روز اجرا بودند. اقدام هایی که هر یک با هوشمندی و ظرافت خاص طراحی شده بود و خط به خط مطابق برنامه تدوین شده پیش می رفت. به اذعان تمام طرف های مقابل، ایران در کمتر از نصف زمان پیش بینی شده، اقدامات خود را به انجام رساند و بالاخره روز موعود در تاریخ برجام، یعنی روز اجرا فرا رسید. به این ترتیب روز 26 دی ماه (برابر با 16 ژانویه سال 2016 میلادی) نیز خود را در تقویم جلاله سال 1394، به عنوان روز اجرا، از سایر روزهای این سال ویژه، متمایز کرد. روزی که قانون لغو تمامی تحریم های مالی، اقتصادی و بانکی مرتبط با هسته ای که چند ماه قبل به تصویب رسیده بود، به طور عملی اجرایی شد. هنوز گرد و غبار سفر روز اجرا را از چهره نزدوده بودیم که باید برای فروش آب سنگین مازاد بر ذخیره 130 تن کشور اقدام می کردیم. این موضوع نیز مانند تبادل اورانیوم غنی شده در مقابل کیک زرد برای نخستین بار در تاریخ صنعت هسته ای به وقوع می پیوست و البته چند دشواری بیشتر در بر داشت، زیرا برخلاف بازار خرید و فروش اورانیوم طبیعی و غنی شده، حجم بازار آب سنگین به نسبت محدود (حدود 200 تن در سال) و نیز تولیدکنندگان آن بسیار معدود بودند. این شرایط موجب شفافیت نبودن قیمت در بازار شده بود. از طرف دیگر، سهم بزرگی از این بازار در اختیار یک کشور دنیا است که خرید و فروش با آن کشور نیز مشکلات خاص خود را دارد. با این همه کیفیت خیره کننده محصول تولیدی توسط فرزندان این مرز و بوم، هر بازاری را به خود جلب می کرد. این همه اتفاق که برخی از آنها در تاریخ ملل و برخی در تاریخ کشور و صنعت هسته ای کشور نادر و منحصر به فرد بودند، موجب شد تا سال 1394 از دیگر سال های تاریخ انقلاب و ایران متمایز شود. کشوری که به دلیل استفاده از حق خود در غنی سازی اورانیوم و تولید آب سنگین و ساخت رآکتورهایی که از آب سنگین استفاده می نمایند، تحت شدیدترین و (به ظن طرف مقابل) فلج کننده ترین تحریم های تاریخ 100 سال گذشته قرار گرفته بود، امروز علاوه بر ادامه این فعالیت ها، به فروش یا تبادل این مواد با کشورهای مختلف و حتی کشورهایی می پرداخت که خود معمار برخی از این محدودیت های بی اثر بودند. پس از لطف باری تعالی و توجه ولی عصر(عج)، اتفاقات سال 1394 که بخش عمده جامعه آن را میمون و عده قلیلی آن را نامیمون می دانند، مرهون ایستادگی و مقاومت ملت، وجود خرد، تدبیر، استقلال و آزادی در تصمیم گیران، تصمیم سازان و متخصصان کشور و در نهایت مدال شجاعت، امانتداری، غیرت و تدینی است که رهبر فرزانه انقلاب بر سینه تک تک اعضای تیم مذاکره کننده نصب کردند. در این میان، از خانواده اعضای تیم مذاکره کننده که دو سال متوالی با صبر و تحمل دشواری های فراوان، همگام و پشتیبان تک تک اعضای تیم مذاکره کننده بودند و در تمام این افتخارات شریک و سهیم هستند، نیز نباید غافل شویم. *خبرآنلاین
پنجشنبه ، ۵فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیک]
[مشاهده در: www.tik.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]
-
گوناگون
پربازدیدترینها