تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835238310
حرف و حدیث پشت سرم زیاد است
واضح آرشیو وب فارسی:ملیت: نایب رئیس دوم مجلس شورای اسلامی و نماینده فعلی تهران البته با ته لهجه کرمانی، از سیاستمداران اصولگراست که در سالی که گذشت، تصمیم گرفت فعلا به خود استراحت دهد و کمی از بهارستان دور باشد. هرچند بسیاری از گفت وگوهای رسانه ای با باهنر اختصاص به مسائل سیاسی دارد، اما او در گفت وگویی متفاوت با جام جم ، از دغدغه های غیرسیاسی خود سخن گفته است؛ مثلا این که پدر شش فرزند و پدربزرگی برای چهار نوه است یا این که در میان خوانندگان، صدای شجریان ها و شهرام ناظری را به دیگران ترجیح می دهد.باهنر در آستانه 64 سالگی و با داشتن 28 سال سابقه نمایندگی، از علاقه مندی به موسیقی سنتی و مشغله کاری می گوید. او تاکید دارد که از خانه و خانواده دور نیست و در شبکه های اجتماعی هم سرکشی می کند و زمانی که تلفن همراهش را به ما نشان می دهد تا بدانیم در چند گروه تلگرامی عضو است، 45 هزار و 407 پیام نخوانده دارد که به گفته خودش فقط می تواند به بخش های مورد علاقه اش مثل گروه های تخصصی گرافیک یا موسیقی سرکشی کند. این سیاستمدار در گفت وگوی نوروزی با جام جم به سوالاتی تقریبا شخصی پاسخ داده و البته مقداری نیز از رفتارهای کاری و سیاسی در مجلس برای مخاطبان سخن گفته است. در مجالس هفتم، هشتم و نهم، شما با دو رئیس مجلس یعنی آقایان حداد و لاریجانی کار کردید و نایب رئیس مجلس بودید؛ در مدیریت جلسات مجلس چه کاری سخت تر از همه بود و چرا برخی موارد، نمایندگان مجلس به مدیریت شما در اداره جلسات انتقاد شدید وارد می کنند؟ من با پنج رئیس مجلس کار کردم. بگذارید برای این که به سوال شما پاسخ دهم، خاطره ای طنزآمیز تعریف کنم. در مجلس هفتم، نایب رئیس اول بودم و در یکی از جلسات، اداره جلسه را برعهده داشتم؛ یکی از نمایندگان محترم تهران، آقا سیدمهدی طباطبایی که چهره ای مشهور و رسانه ای هستند، نطق قبل از دستور داشتند. ایشان وقتی می خواست از مدیریت مجلس هفتم یعنی آقای حداد عادل انتقاد کند، گفت ما با مجلسی درگیر هستیم که یکی از روسا، جلسه را فیلسوفانه، یکی متواضعانه و دیگری مستبدانه اداره می کند. اشاره اول ایشان به آقای حداد عادل، دومی به آقای ابوترابی فرد و سومی به بنده بود. یعنی نمایندگان فکر می کنند شما مستبدانه جلسات را اداره می کنید؟ هرچند ایشان اسمی نبرد ولی خوب، ضمیر مرجعش را پیدا می کند. خودتان بر این باور هستید که استبدادی عمل می کنید؟ تجربه به من می گوید که نمایندگان از مدیریت قاطعانه و سخت در کوتاه مدت ناراضی هستند، اما در بلندمدت این مدیریت را دوست دارند. بارها بوده نمایندگان به رفتار من نقد داشتند، اما در سال های بعد مشخص شد این رفتار بد هم نبوده؛ برای اثبات این تغییر نگرش دلیل دارم. در مجلس نهم وقتی برای نایب رئیسی نامزد شدم، رای من از دوره قبل هم بیشتر شد. می توانم بگویم این نتیجه علاقه نمایندگان است. این قاطعیت در اداره جلسات که می گویید، به چه معناست؟ اگر نماینده ای پنج دقیقه وقت صحبت دارد و بخواهد هفت دقیقه صحبت کند، بقیه روسای جلسه معمولا خواهش می کنند که تو را به خدا بس است، اما من با قاطعیت اجازه نمی دهم. شاید در آن لحظه، نماینده از این رفتار ناراحت شود، اما 150 نفر دیگر احسنت می گویند. ممکن است از این 150 نفر، 140 نفر دیگر از نمایندگان وقتی نوبتشان شود، از این رفتار ناراحت شوند. به نظر من، وجدان عمومی مجلس قاطعیت را بهتر می پذیرد، مخصوصا در جلساتی مثل جلسات بودجه و بخصوص در ساعات آخر که ردیف ها در حال بررسی و زمان رو به اتمام است و باید برخی پیشنهادها دور بخورد تا از گردنه خارج شود. بارها دیده ام، وقتی اداره جلسات کمی سخت می شود، دوستان به من می گویند، باهنر تو بیا و جلسه را تحویل می دهند. حتی یک دفعه یکی از همکاران قدیمی وقتی اداره جلسه کمی مشکل شده بود و من در جایگاه ریاست قرار گرفتم، آمد و پشت سرم شعار داد بلدوزری باهنر (با خنده). واقع قضیه این است که اگر صبر برادران بزرگوارم چون آقای حداد یا لاریجانی و ابوترابی نباشد، ممکن است مجلس از دست در برود. چرا نخواستید تجربه های شما در بهارستان به دوره بعدی منتقل شود؟ درباره نامزد نشدن شما در انتخابات مجلس دهم، حرف و حدیث زیاد زده شده. واقعا چرا به غایب این دوره از انتخابات تبدیل شدید؟ دلایل متنوعی وجود داشت که این بار تصمیم گرفتم نامزد نشوم. من به شوخی به برخی دوستان می گویم، شما بیایید 28 سال یک راه را بروید؛ ببینید حوصله دارید که سال بیست و نهم هم همین راه را بروید! یعنی بعد از این دوره دیگر هیچ وقت نمی خواهید نامزد مجلس شوید؟ نه، این طور نگفتم چون تضمینی برای آینده نداریم. یعنی فقط این دوره نیامدید؟ من تصمیم گرفتم فقط این دوره نباشم و دوره بعد را بعد تصمیم می گیرم، اما در این دوره در شرایطی که می توانستم مسئولیت بگیرم، داوطلبانه جاخالی دادم. درباره شایعات چه می گویید؟ شایعات زیاد است. از نامزد شدن من برای انتخابات ریاست جمهوری گرفته تا این که می گفتند دولت وعده یک پست به من داده است. جالب است که برخی هم می گفتند، فلانی ترسید رای نیاورد! ازجمله حرف های دیگر هم این بود که ترسید صلاحیتش به دلیل داشتن پرونده تائید نشود! خلاصه حرف زیاد بود. به قول معروف، در دروازه را می شود بست، اما در دهان مردم را نه، چه برسد به رسانه ها که این یکی را اصلا نمی شود بست. (با خنده) حالا کدام یک از این شایعات به واقعیت نزدیک تر بود؟ همه اینها، چه مثبت و چه منفی، واقعیت ندارد. من اصلا قصد نامزد شدن برای ریاست جمهوری ندارم، چه برسد که با دولت قرار و مداری داشته باشم، چون پستی بالاتر از نایب رئیسی مجلس وجود ندارد که دولت بخواهد به من بدهد. آنها هم که گفتند که فلانی می ترسد رای نیاورد، انگار یادشان رفته ما در مجلس ششم در حالی نامزد شدیم که احتمال زیادی می دادیم فهرست ما رای نیاورد، اما عقب نشینی نکردیم و حضور پیدا کردیم و البته رای نیاوردیم. پس باید بگویم از رای نیاوردن نمی ترسیم، چون هم بلدیم رای بیاوریم و هم بلدیم شکست را تحمل کنیم. این ماجراهای پرونده داشتن چه بود؟داستان پرونده ها هم طولانی بود... بله، درباره دادگاه و پرونده قضایی و اینها، ضمن تکذیب ادعاها باید بگویم، کل داستان دروغ است. چندی قبل در سایتی خواندم که گفتند باهنر سلطان چای ایران است. رفتم در پایین این خبر کامنت گذاشتم، حداقل از این سلطان چای، ماهانه یک بسته چای به ما بدهید که ما نرویم مغازه سر کوچه خرید کنیم. البته به این شایعات عادت دارم. حدود 20 سال قبل هم گفتند، پسر باهنر یک کت می پوشد که 1000 دلار قیمت دارد. این در حالی بود که آن موقع پسر من چهار ساله بود! این حرف و حدیث ها متاسفانه هست و البته باید اخلاق و ادب رعایت شود. شاید چون نامزد نشدن شما کمی غیرمنتظره بود، به شایعات دامن زد؟ بله، شاید دلیل این شایعات دیر تصمیم گرفتن بنده برای نامزد نشدن بود، اما این اولین باری نبود که تصمیم گرفتم نامزد نشوم. در مجلس هفتم هم قاطعانه تصمیم گرفته بودم، نامزد مجلس هشتم نشوم و این نظرم را رسانه ای کردم، اما ظرف سه ماهی که از اعلام این تصمیم گذشت، خیلی ها با صحبت یا حتی دعوا، خواهش و استدلال با من صحبت کردند که باید بیایی. حتی جناب دکتر حداد که رئیس مجلس هفتم بودند و من نایب رئیس ایشان بودم، آنقدر تواضع به خرج دادند که گفتند «اگر امر دایر شود که بین من و تو یک نفر باید به مجلس بیاید، من می گویم تو باید بیایی نه من.» خلاصه هر چند در آن دوره تصمیم قاطع گرفتم که نیایم ولی در ساعت های آخر، اتفاقی که نمی خواهم مشروح آن را رسانه ای کنم، رخ داد و مجبور شدم ثبت نام کنم، اما در این دوره ثبت نام نکردنم را مدیریت کردم و تا روز جمعه که ثبت نام ساعت به ساعت تمدید می شد، هر کس سوال می کرد ثبت نام کردی یا نه، می گفتم دارم بند کفشم را می بندم که بروم یا دارم خودروام را استارت می زنم. نزدیک ساعت 10:30 شب بود که دوستان مطمئن شدند من ثبت نام نکردم. تازه به در منزل آمدند و با اعتراض گفتند چرا این کار را کردی؟ من هم در سرما و هوای باز ایستادم و استدلال کردم که چرا نرفتم ثبت نام کنم. این حرف ها آنقدر طولانی شد که زمان ثبت نام تمام شد و خلاصه تصمیم خود را عملی کردم. واکنش های روز بعد پایان مهلت ثبت نام چه بود؟ صبح شنبه که تلفن ها را جواب دادم، گلایه های زیادی شنیدم. حتی دکتر لاریجانی هم گفت، آقا چرا مشورت نکردی، چرا نگفتی نمی خواهی ثبت نام کنی. این جمله را گفتم چون دیدم برخی رسانه ها نوشتند که چرا آقای لاریجانی به تو نگفت ثبت نام کنی که در پاسخ گفتم اصلا بنده خدا آقای لاریجانی تصور نمی کرد که من ثبت نام نکنم. صبح شنبه آقای لاریجانی به شوخی و به جدی گفت «آقا یک مشورتی! اجازه ای!»... به هر حال انگیزه من در ثبت نام نکردن، گردش نخبگان بود، چون از مجلس هفتم تصمیم گرفته بودم که نیایم و گفتم پنج دوره نمایندگی دیگر بس است؛ کارهای دیگری هم هست که باید انجام دهم و عمدتا تشکیلات سیاسی برایم مهم است. شما سابقه زیادی در نمایندگی و نیز فعالیت حزبی دارید. در یک نگاه کلی، از نظر شما در دوره نهم مجلس و یازدهمین دوره ریاست جمهوری، بهترین و بدترین وزیر یا نماینده مجلس چه تیپ افرادی بودند؟ به طور کلی بگویم، اگر کسی در نظام جمهوری اسلامی پست ها را طعمه بداند، مذموم ترین کار را کرده است. متاسفانه گاهی افراد حضور خود را در پستی ضروری می دانند و در این چندین دوره نمایندگی بیش از هزار نفر را دیدیم که با این خصلت آمدند و رفتند. باید تاکید کنم که در کشور ما متوسط دوره نمایندگی خیلی کوتاه است، یعنی حدود 1/5 دوره و این زمان کمی به شمار می رود، مخصوصا برای نمایندگانی که حزبی بالا نمی آیند و نردبان ترقی را پله پله طی نمی کنند. عزیزانی که به مجلس می آیند آدم های خوبی هستند، اما بر فرض یکی معلم خدوم، محبوب و خوش اخلاقی هم باشد. با این صفات به مجلس می آید ولی این خصلت ها برای نمایندگی مجلس کافی نیست، چون کسی که به مجلس وارد می شود بعد از سه چهار سال تازه می فهمد که چه باید بکند، و به قول مرحوم آقای پرورش، بعضی ها بعد از نمایندگی تا بیایند اسم خیابان های تهران را یاد بگیرند دوره نمایندگی شان تمام شده و دوره بعد هم رای نمی آورند. ما الان حوزه های انتخابیه ای درکشور داریم که در 9 دوره مجلس، 9 نماینده به مجلس فرستادند. یعنی حاضر نشدند حتی یک بار به نماینده قبلی خود رای دهند؛ چرا؟ چون بعد از رای دادن دیدند که خواسته هایشان عملی نشده و ترجیح دادند دور بعد به فرد دیگری رای دهند. اینجاست که جای خالی حزب مشخص می شود. لذا بدترین نماینده و مسئول از نظر من کسی است که مقام و پست را طعمه بداند و از کار تیمی با سایر نمایندگان پرهیز کند. وزرا چطور؟ آن هم همین است. اگر کسی بین خود و خدایش تشخیص دهد که نمی تواند کاری انجام دهد خیانت است که مسئولیت بپذیرد. اگر در ذهنم بخواهم مرور کنم، باید بگویم که متاسفانه چنین افرادی در میان مقامات دولتی در دوره های مختلف داشته ایم. الان هم داریم؟ الان هم داریم، ما در دوره های مختلف افرادی داشتیم که می دانستند کاری از آنها برنمی آید، اما به خاطر این که دوست داشتند وزیر شوند، پست مهمی را پذیرفتند. بنا این نبود که این گفت وگو خیلی سیاسی باشد، اما گویا شخصیت سیاسی شما، ما را هم به همان سوالات معمول کشاند. حالا می خواهم چند سوال خصوصی مطرح کنم. ممکن است کمی از خانواده خودتان بگویید و بفرمایید چند فرزند دارید؟ ان شاءالله برای هیچ خانواده ای پیش نیاید. خانم اول بنده، حدود 10 سال پیش مرحوم شد و از ایشان پنج فرزند دارم که چهار فرزندم ازدواج کرده اند و چهار نوه دارم که الحمدلله بچه ها درس و مشقشان را هم خوب خوانده اند. البته بعضی ها از بیرون فکر می کنند که نکند این نمایندگان سهمیه دانشگاه دارند ولی ما بدون این که سهمیه دانشگاه داشته باشیم، بچه هایمان از دانشگاه تهران، امیرکبیر و علم و صنعت فارغ التحصیل شدند. واقعا برای فرزندانتان هیچ وقت توصیه نامه ننوشتید؟ نه، اصلا، چون خودشان تنها این سه دانشگاه را قبول داشتند. البته یکی از دخترهایم یک سال دانشگاه سراسری قبول نشد و دانشگاه آزاد کرمان رشته مهندسی عمران قبول شد. بعد اعلام نتیجه آمد و گفت بابا اگر ثبت نام کنم، به تهران منتقلم می کنی؟ گفتم اگر ثبت نام کنی، باید عین چهار سال را کرمان باشی و مطمئن باش قدمی برای انتقال تو برنمی دارم. فارغ از درس، واقعا هیچ توصیه ای برایشان نکردید؟ دختر اولم فوق لیسانس مدیریت آی تی از دانشکده مدیریت دانشگاه تهران است. دختر دومم فوق لیسانس مهندسی عمران از دانشکده فنی دانشگاه تهران، دختر سومم لیسانس نساجی از دانشگاه امیرکبیر و فوق لیسانس آی تی از دانشگاه تهران دارد و پسرم که چهارمین فرزندم است، فوق لیسانس مکانیک از دانشگاه تهران دارد و پنجمی هم در حال گرفتن لیسانس عمران از دانشگاه تهران است. ما حضرت عباسی سهمیه ای نداریم و توصیه ای هم نمی کنیم. برای همین هم هست که از چهار فرزندم که فارغ التحصیل شدند، عملا سه نفر آنها بیکار هستند و یکی هم در یک شرکت خصوصی کار می کند. پس شما هم با بحران بیکاری در خانواده مواجه هستید؟ نه، چون خیلی هم نیاز به کار ندارند. مثلا دخترهای من که فوق لیسانس دارند، هر کدام دو بچه دارند و من چهار نوه دارم. دخترها می گویند، فعلا بچه ها را از آب و گل دربیاوریم، بعد می رویم دنبال کار؛ لذا الان خیلی دنبال کار نیستند. قصد نداشتند با این درجه علمی از کشور خارج شوند و به ادامه تحصیل بپردازند؟ نه، دنبال این چیزها نبودند. خودشان نبودند یا شما مانع شدید؟ نه، نیازی به ممانعت نبود. خودشان نمی خواهند، چون خانواده با هم خیلی جمع هستیم. پس مجموعا پنج فرزند دارید؟ نه، بعد از فوت مرحوم همسرم، با خانم دیگری ازدواج کردم و یک فرزند دارم که کلاس سوم دبستان است. نوه من سه سال از فرزندم بزرگ تر است. چقدر نوه هایتان را دوست دارید؟ این که می گویند نوه شیرین تر از بچه است در مورد شما هم صادق است؟ نوه خیلی شیرین است. جنس ما هم جور است و دو پسر و دو دختر داریم. بیشتر عکس نوه هایم را داخل موبایلم دارم. اگر بخواهید به تعطیلات بروید، ترجیح می دهید با خانواده باشید یا اوقاتتان را به تنهایی می گذرانید؟ از این جهت روحیه جمع گرایی دارم. حتی زمانی که سه بچه من مهد کودکی بودند و پشت سرهم به دنیا آمده بودند، خیلی وقت ها پیش می آمد که صبح جمعه ساعت 9 یا 10 غذا را می گذاشتیم عقب ماشین و می رفتیم بیرون. البته جایی هم نداشتیم ولی می رفتیم زیر درختی یا کنار جوی آبی می نشستیم. برای سفر، کدام شهر را بیش از همه دوست دارید؟ همه ساله سفر به کرمان، سر جایش است و اگر توفیق شود برای زیارت امام رضا(ع) به مشهد هم می رویم. سفر خارجی چطور؟ شما از آن دست نماینده هایی نیستید که خیلی به سفر خارجی علاقه مندند؟ توفیق نداشتیم خانوادگی به سفر خارج برویم. البته نمی گویم سفر خارج نرفتیم. طی 30 سال گذشته یکی دوبار رفتیم. اگر بخواهید همین حالا چمدان سفر ببندید، ترجیح شما کرمان است؟ من همه جا می روم. از یک جهت وضعم خوب است چون در هیچ یک از شهرستان های کشور نیست که آشنا نداشته باشم. بالاخره می روم، می گردم و یکی را پیدا می کنم. موسیقی گوش می کنید؟ بله، گوش می دهم. به صدای کدام هنرمند علاقه مند هستید؟ حالا بماند. چه سبکی گوش می دهید، سنتی یا پاپ؟ شجریان گوش می دهم، صدای همایون شجریان را هم دوست دارم. ناظری را هم از آن بکوب بکوب هایش خوشم می آید. البته از این خواننده های جدید هم گوش می دهم، اما اسمشان را نمی دانم. صدایشان را دوست دارم. بچه ها اسمشان را می دانند. پس شما هم جزو پدرهایی هستید که سلیقه بچه ها رویشان تاثیر می گذارد؟ من البته جزو پدربزرگ ها هستم (با خنده). بگذارید خاطره ای بگویم؛ یکی از آقایان وزرا تعریف می کرد، یکی از مدیران ژاپنی چند سال قبل یک نوت بوک به او هدیه داده و به او گفته بود: این وسیله را خودت بلد نیستی کار کنی، اما پسرت می تواند با آن کاری انجام دهد و نوه ات به آن مسلط است. تلویزیون نگاه می کنید؟ بله، نگاه می کنم. ماهواره می بینید؟ نه اصلا، خانه ماهواره نداریم. یعنی اخبار شبکه های خارجی را نگاه نمی کنید؟ بچه ها گاهی می گویند حالا بابا چه اشکال دارد، ببینیم و این حرف ها؛ ولی به آنها گفته ام هر چه را می خواهید از اینترنت نگاه کنید؛ ولی ماهواره نه! فیلم های روز را می بینید؟ مثلا فیلم های هالیوودی یا اسکاری نگاه می کنید؟ می بینم، اما بیشتر از تلویزیون، فیلم های خارجی را دنبال می کنم. البته سینما هم می روم. سریال تلویزیونی نگاه می کنید؟ بله، نگاه می کنم. چه شخصیتی در ذهن شما از قهرمانان سریال ها باقی مانده است؟ سریال های همین حالای تلویزیون را می بینم. کیمیا، در حاشیه، پشت بام تهران، اینها را می بینم. همیشه در صحبت هایتان می گویید من دکتر نیستم، مهندس هستم. چقدر از مدرک مهندسی که دارید استفاده کردید؟ مهندس هم نیستم. شما معماری خوانده اید. اگر مهندسی نخوانده اید، پس دقیقا چه مدرکی دارید؟ الان عرض می کنم. چندی قبل سازمان نظام مهندسی تهران جلسه بزرگی داشت و در آنجا وقتی خواستند مرا پشت تریبون دعوت کنند، اعلام کردند «جناب دکتر باهنر»؛ من هم وقتی پشت تریبون رفتم، گفتم بنده اصلا دکتر نیستم و کسی هم به من مدرک دکترا ی نداده است. بعد گفتم علاوه بر این مهندس هم نیستم. من سال 50 وارد دانشگاه علم و صنعت شدم و سال 54 مدرک مهندسی معماری گرفتم و بعد از دو سه سال کار کردن در این زمینه، این تخصص را رها کردم. الان تاریخ انقضای مدارک دانشگاهی از یک سال هم کمتر شده و اگر یک سال از تخصص تحصیلی جدا بشوید، دیگر کارایی ندارد. برای همین تردید ندارم اگر امروز بخواهم خانه یا ویلایی برای خودم بسازم، قطعا از بیرون یک مهندس را دعوت به کار می کنم و خودم طرحش را نخواهم داد. اقتصاد خانواده دست شماست یا همسرتان؟ اقتصاد خانواده دست من است. یعنی حتی خرید منزل را خودتان انجام می دهید؟ نه، ولی سعی می کنم عدد ثابتی را در خانه خرج و آن را با نرخ تورم تنظیم کنم. اصولا سعی دارم در اوج و فرود درآمد مالی، تعادل حفظ شود. نه این که خساست در بیاورم ولی این که بگویم مثلا ماشین را بفروشیم و به تور اروپا برویم، از این کارها نمی کنیم. اگر بخواهید برای خرید به فروشگاه بروید، چطور خرید می کنید؟ خریدهای عمده را ماهی یکبار به اتفاق همسرم از فروشگاه های زنجیره ای انجام می دهیم و به طور متوسط خرید ماهانه از گوشت و روغن و... حدود 600 هزار تومان می شود. فرزند کوچک شما هم در فروشگاه هر چیزی بخواهد برایش می خرید؟ نه، از قبل می گوییم که مثلا می تواند یک قلم جنس بخرد، حالا یا خوردنی یا وسیله بازی. آیا رابطه شخصی بین شما و رقبای سیاسی تان مثلا اصلاح طلبان وجود دارد؟ واقعا با کسانی که سخت ترین تفاوت های سیاسی را دارم، هیچ وقت قهر نیستم و رفت و آمد داریم، صحبت می کنیم و حتی در بخش هایی که می توانیم، همکاری داریم. مثلا الان پنج سال است انجمنی برای توسعه استان کرمان راه اندازی کرده ایم و کارهایی چون سرمایه گذاری افراد در استان را پیگیری می کنیم. جالب است بدانید، در این انجمن افرادی چون آقایان مجید انصاری، حسین مرعشی و جهانگیری حضور دارند و با هم کار می کنیم، اما موقع انتخابات با هم رقیب هستیم. از این همکاری ها خاطره زیاد دارم. در دولت اصلاحات، روزی در مجمع تشخیص مصلحت نظام پیشنهادی مطرح شد که من و رئیس جمهور وقت هر دو از آن دفاع کردیم و مجمع آن را تصویب کرد. وقتی داشتیم بیرون می رفتیم، رئیس دولت اصلاحات گفت فلانی، ما خیلی خوب می توانیم با هم کار کنیم. من هم جواب دادم بله، می توانیم کار کنیم ولی بعد از هفت سال خیلی دیر است و بماند برای بعد. رابطه شما با شبکه های اجتماعی چطور است؟ شبکه های اجتماعی را می بینم ولی واقعا نمی رسم که پیگیری کنم. همین الان شما ببینید چند پیام روی تلگرام برای من آمده! 45 هزار و 407 پیام... . بله، واقعیت این است که همه را آدم نمی تواند نگاه کند. البته بعضی پیام ها را دوست دارم و نگاه می کنم. مثلا یکی از گروه ها به اسم کافه گرافیک هست که طرح های زیبایی دارد، یا موسیقی اصیل ایرانی را که بعضی ها می دانند دوست دارم و برایم می فرستند، گوش می دهم. به فیس بوک وتوییتر هم سر می زنید؟ نه اصلا؛ چون واقعا نمی رسم، اما دوست دارم و در برابر آنها گاردی ندارم. با این همه مشغله، ورزش هم می کنید؟ بله، اما الان کم شده. معمولا با بچه ها کوه می روم. گاهی هم شنا در حد آب درمانی انجام می دهم. قصد ندارید از دوران طولانی 28 سال نمایندگی، کتاب خاطره ای بنویسید؟ اتفاقا خیلی دوست دارم و در مرکز اسناد انقلاب اسلامی تا حالا 20 ساعت نوار پُر کرده ام و تازه رسیده ام به مجلس دوم. البته مجموعه ای هم در دفتر مقام معظم رهبری در حال تدوین است که بیشتر مسائلی را که حول محور زندگی سیاسی رهبر انقلاب است، دنبال می کند. در باره آن 14 تا 15 ساعت بحث ها و خاطرات را مطرح کرده ام. خاطرات در این رابطه زیاد است و به هر حال یک زمانی حضرت آقا دبیرکل حزب جمهوری اسلامی و من دبیر حزب بودم. با وجود این چون دست به قلمم قوی نیست، باید به من کمک کنند تا خاطرات را گردآوری کنم.
چهارشنبه ، ۴فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ملیت]
[مشاهده در: www.meliyat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]
-
گوناگون
پربازدیدترینها