انسان‏شناسی و ایدئولوژی اخراجی‏ها۲

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
انسان‏شناسی و ایدئولوژی اخراجی‏ها۲

۱اخراجی های ۲ هم مانند اخراجی های ۱ فرصت درست نقد شدن را پیدا نکرد. فحاشی هایی که از سر حسادت یا کوته بینی به آن شد، مجالی برای ارزیابی های همه جانبه و منصفانه باقی نگذاشت. نمی گویم هیچ نقد درستی بر اخراجی ها وارد نشد؛ سخن بر سر غلبه فضای لجن پراکنی و به قول مسعود فراستی، حسد مبتذل روشنفکری است بر فضای نقادی. ده نمکی با تمام انزجار طبیعی و بایسته اش از لجن پراکنی ها، خود بارها اعتراف کرده است که در حال آموختن است و شایسته نقد شدن. واین وسط باز بر عهده خود حزب اللهی جماعت است که اخراجی ها را و راهی را که ده نمکی دارد طی می کند، همدلانه نقد کنند. نقد اخراجی ها، رفتاری مربوط به حوزه هنر نیست. این توهمات را باید از سر بیرون کرد که «دنیای سینما و هنر ربطی به دنیای سیاست و اقتصاد ندارد»! اقلاً ظهور اخراجی ها و در مرتبه بعد، برخوردهایی که با آن شد به خوبی نشان داد که سالن سینما چقدر به خارج از سالن سینما وابسته است. نقد اخراجی ها هم مانند خود اخراجی ها، امری اجتماعی (اصلاً بخوانید سیاسی) است و البته «باید» که طبق قاعده و دین و اخلاق و عقل و انسانیت باشد. برای من که فقط برای دیدن فیلم های مجید مجیدی حاضرم وقت و پول بگذارم و به سینما بروم، اخراجی هایی که دوبار مرا در تعطیلات نوروزی به سینما کشاند، آن قدر مهم بوده و هست که نقدش هم برایم بحثی جدی -و نه تفننی یا نهایتاً جدلی- باشد . ۲ غالباً اخراجی ها از دو منظر نقد شده است. یکی از منظر فنی و دیگر از منظر مضمون خاصی که دنبال می کند؛ یعنی همان نشان دادن اخراجی ها و افراد شاذّ در جبهه. البته نقدهای دسته دوم، هم کمتر بوده اند و هم گذری تر . درست است که فیلم تا جذابیت دراماتیک و تصویری و موسیقایی نداشته باشد، فیلم نیست، اما به هر حال انکار نمی شود کرد که یک پایه اساسی هر اثر سینمایی و ادبی، پیام های محتوایی آن است. می گویم "هر " و اصرار دارم که حتی آن آثار سینمایی یا ادبی که ادعای پیامداری نداشته اند -یا مسخره تر، ادعای ناپیامداری داشته اند- ناگزیر و هرچند ناخواسته، پیام هایی برای مخاطبشان دارند. چه رسد به اخراجی ها که آفریننده اش -خدا را شکر- قمپز «هنر برای هنر» در نمی کند و پر پیداست که مقاصدی محتوایی از اثرآفرینی هنری اش دارد . علاوه بر پیام هایی که ده نمکی به دنبال القای آن هاست، همچنان پیام هایی ناگزیر و ناخواسته نیز در فیلم موجود و مستترند که انعکاس طبیعی یا وضعی نگاه ده نمکی اند؛ نگاهی که یقیناً تحت تأثیر اندیشه ها و فضاهای پیرامونی نیز هستند. بنابراین، با بی اعتنایی محض به خزعبلاتی مانند این که «اثر هنری را باید فقط از حیث فنی نقد کرد» و ما یُشبـِهُه، مسأله اصلی این یادداشت را نقد و بررسی پیام های اخراجی های ۲ قرار می دهم . ۳ ده نمکی یکی از انسان های انقلاب اسلامی است. قضیه را خیلی فلسفی یا ایده آلیستی نمی کنم؛ اصلاً بگذارید بگوییم ده نمکی یک بچه حزب اللهی است، یک بچه بسیجی. و البته از آن نوعشان که سال ها درگیر چالش های مهم فکری و اجتماعی بوده است. او دوران دفاع مقدس، سازندگی و اصلاحات را لحظه به لحظه تجربه کرده و علی القاعده به یک جریان شناسی فکری و یا تیپ شناسی اجتماعی ویژه درباره عوام و خواص جامعه خود رسیده است . او با لحاظ کردن آرمان هایی که امام و انقلاب پیش روی او گذاشته اند و با جمع بندی تجارب ذهنی و عینی خود، اکنون زیرکانه در صدد بازتعریف مرزبندی های رایج و به بازی گرفتن مفاهیم و کلیشه هایی است که بر جامعه پس از دفاع مقدس عارض شده است. معرفی اخراجی های جنگ، یکی از مصادیق این تلاش ده نمکی است. او در ابعاد مختلف توانسته مرزهایی را بشکند و نقدهایی را به زبان طنز طرح کند. و به نظر می رسد در هر یک از این ابعاد، هم موفقیت های بسیاری به دست آورده و هم ضعف هایی دارد. برخی از این ابعاد را دقیق تر بررسی کنیم . الف) تیپ شناسی بچه های جبهه حرف اصلی اخراجی های ۱، این بود که بچه های جبهه فقط تسبیح به دست ها و بچه مثبت ها و نمازشب خوان ها نبوده اند. اخراجی های ۲ هم تکرار همین مضمون است. طرح چنین سخنی، یقین و جسارت و بعلاوه زبانی مناسب می خواست که ده نمکی درمجموع از عهده اش بر آمد . این که از ده نمکی بخواهیم، این درصد اقلیت در جبهه ها را به اندازه کمتری نشان دهد و همانقدر به اخراجی ها سهم بدهد که واقعاً سهم داشته اند، وسواسی بی مورد و در کار هنری بی معناست. سوژه ی اصلی اخراجی ها هستند و طبعاً باید داستان حول ماجراهای آنان دور بزند. سایر تیپ های جبهه هم در چنین موقعیتی طبعاً در حاشیه داستان اخراجی ها معرفی می شوند.بنابراین کاملاً طبیعی است به لحاظ کمّی تیپ های دیگر رزمنده ها کمتر جلوی دوربین حاضر باشند. اما این نباید دلیلی باشد بر این که به لحاظ کیفی هم سایر تیپ ها مفقود باشند و مضمحل در تیپ اخراجی ها . رزمندگانی که ما در اخراجی های ۲ می بینیم فقط عبارتند از اخراجی ها و کسانی که دربرابر اخراجی ها واکنش نشان می دهند. ارتشی بسیجی اخراجی های ۱ نمونه خوبی بود از معرفی کامل فضای جبهه در حاشیه داستان اخراجی ها. اما در اخراجی های ۲، ما یا با اخراجی ها سر و کار داریم یا با تیپ های کلیشه ای "حاجی-سیّد"ی، که آن ها هم عمدتاً یا مشغول حمایت از اخراجی هایند، یا نکوهش آنان. ده نمکی به عنوان کسی که قرار است کلیشه های ذهنی درباره فضای جبهه را بر هم بزند، می تواند بسیاری از واقعیت های مغفول مربوط به فضای جبهه ها را به بهانه داستان اخراجی ها - ولو مختصر و در حاشیه- ترسیم کند . ب) تیپ شناسی اخراجی ها اخراجی های ۲، تصویر کامل تری از اخراجی های جبهه را نسبت به اخراجیهای ۱ ارائه می کند. ما در اردوگاه، با "بریده"ها هم آشنا می شویم. البته می شود تعریف اخراجی ها را محدود به همان شخصیت های اصلی فیلم کرد و اسی پلنگ و دار و دسته اش را خارج از موضوع نشاند. در هر حال، وجه مشترک اخراجی های ۱ و ۲، معرفی یک رشته شخصیت هاست بدین شرح : اول- دو لات بامرام (مجید سوزوکی و آن شهید دیگرِ اخراجیهای ۱)، که روی حساب غیرت یا معرفت جذب فضای جبهه شدند و زود هم به شهادت هم رسیدند . دوم- یک کفترباز و یک معتاد و یک جیب بُر که در نهایت ساده دلی به جبهه آمده اند و همچنان در عوالم خودشانند. البته جیب بُر داستان، گهگاه بیشتر تحت تأثیر فضا دیده می شود . سوم- یک مطرب که از سر احساساتی مرکب از عذاب وجدان و خلوص و معرفت و جوگیری و ... به جبهه آمده . چهارم- یک دکی مامانی که اخیراً و در جریان اعزام، با سایر شخصیت ها آشنا شده و علی القاعده از سر احساس تکلیف واقعی پا به جبهه گذاشته است . محور اصلی اخراجی های ۱، دسته اول بودند و در اخراجی های ۲، دسته دوم جایگزین آن ها شده اند. در اخراجی های ۲، هر چه شخصیت ها منطقی ترند و احساس تکلیف بیشتری داشته اند، مفقود یا در حاشیه اند (لاتها شهید شده اند و مطرب و دکی کم پیدایند). در مقابل، شخصیت ها هر چه پَرت تر و اوت تر - و به تَبَعش طنزتر-ند (یعنی دسته دوم) بیشتر نقش آفرینی می کنند. فیلمی که قرار بود مجید سوزوکی ها را معرفی کند، روی شخصیت های حاشیه مجید سوزوکی متمرکز شده است . البته تمام مسأله این نیست. حتی در اخراجی های ۱ هم مرز پررنگی میان مجید سوزوکی با سایر رزمنده ها بود. نشان دادن اخراجی ها به عنوان یک تیپ شاخص -بخوانید تابلو- در جبهه با واقعیت جبهه -که طیفی از افراد مختلف با سوابق و درجه تغییرپذیری های مختلف را در خود داشت- تفاوت هایی دارد. به عبارت دیگر، اخراجی های ۱ و ۲، در عوض نشان دادن طیف صفر تا صدی این آدم ها، یک مرزبندی مطلق و آشکار در جبهه ها را نشان می دهد . واقعیت این است که خیلی از رزمنده ها کسانی بودند که قبل از انقلاب لات یا سوسول بودند. خیلی ها با ورود به فضای جبهه تغییر کردند. سیگارشان را هم می کشیدند و رزمندگی شان را هم می کردند. ضرورت طنزپردازی آن چنان خود را بر اخراجی ها تحمیل کرده است که ما سایر تیپ های اخراجی یا شبه اخراجی را نمی بینیم. شاید از اساس اصرار بر "اخراج"ی بودن شخصیت ها باعث شده است بر رفتارها یا تیپی تاکید شود که به اخراج و برخورد و تنش می انجامد و نه تیپی که پیش از جبهه مجید سوزوکی بوده اند و در جبهه به رشد معنوی -نه فقط یک لحظه غیرتی شدن و شهید شدن- دست یافته اند .

ج) تحول انسان ها در جنگ تصویری که ده نمکی از تحول انسان ها در جنگ ارائه می دهد، آن تصویر تکراری و اغراق آمیزی نیست که به نمایشش عادت کرده ایم. ده نمکی «تدریج»، «نسبی بودن» و «رفت و برگشت پذیر بودن» را در فرایند تغییر انسان ها نشان داده . توقعی هم نیست که اخراجی های داستان ما بلافاصله پس از حضور در جبهه، از این رو به آن رو شوند و ره صدساله را لزوماً در اولین فرصت و در خلال همان یکی دو شب اول بپیمایند. اما از این سو هم نباید فراموش کنیم تحولی که الوات یا سوسول ها در جنگ پیدا می کردند، متکی بوده است به داشته های فطری شان، ذخیره های تربیتی سنتی شان در خانواده ها، و نیز تحول فضای جمعی و پیرامونی. اخراجی های ۲ (بویژه به خاطر غیاب دسته اول اخراجی ها)، ما را با شخصیت هایی آشنا می کند که نه تنها نشانه هایی از این چیزها را ندارند، بلکه برای خنده دار بودن، بیش از اندازه کم عقل، دیرفهم، سست عنصر و احساساتی و جوگیرند. گویی نه "اخراجی"، بلکه مانند مسعود شصتچی "اشتباهی " اند ! بنابر این نه تنها تحول دسته اول اخراجی ها در اخراجی های ۱ بسیار گذرا و محدود نشان داده شده و مجید سوزوکی هایی که در فضای جبهه تبدیل به انسان هایی کاملاً جدید شدند به چشم نمی آیند، سایر اخراجی ها (از بایرام بگیرید تا دکی) اصلاً تحول پذیر به چشم نمی آیند. دوباره تکرار می کنم توقع این نبوده اس که تحول این دسته دفعی، کامل یا ظاهری باشد. همان گونه که صحنه روستای شیمیایی شده و نجات دختربچه و برگرداندن زیورآلاتش، تحولی عمیق یا کامل نبود؛ اما به هر حال نشان دهنده ذره ای تأثیرگذاری فضا و احیای ذخایر درونی یک اخراجی ِ اشتباهی بود. سست عنصری ها و احمقانه جلوه کردن های مدام اخراجی ها در اخراجی های ۲ بیش از اندازه فانتزی است و هیچ نویدی از تغییر درونی به ما نمی دهد. تحول ولو به میزان اندک را در اخراجی های ۲ درباره اسی پلنگ (سردسته بریده ها و خبرچین ها ) می بینیم که البته به نظرم مقدماتش به خوبی چیده نشده است. صحنه فداکاری بسیجی برای خوابیدن روی مین، نجات دختر شیمیایی و ... در اخراجی های ۱ مقدمه چینی های مناسبی برای تغییر و تحول روحی اخراجی ها بود، اما مهربانی حاج آقا با اسی پلنگ (کشیدن پتو روی اسی) و مواعظ حاجی و سید به اندازه کافی متقاعد کننده نبود. اسی شخصیتی پیچیده تر از بایرام دارد . د) انسانیت یا دین یا ملیت؟ اسی پلنگ برای خیانت به اسرا چه استدلالی داشت و چگونه متقاعد شد؟ مشکل اسی پلنگ فقط سیگار نبود که با مراسم سیگارباران حل شود. او -هرچند غلط - معتقد بود ایران شکست می خورد و یا حاکمان ایران با کسانی که از اسارت بر می گردند، برخورد بدی خواهند داشت. اسی طوری این استدلال ها را مطرح می کرد که بیننده او را در حال محاجه و استدلال احساس می کرد نه در حال بهانه جویی سطحی برای رسیدن به چهارنخ سیگار خودش. اسی با مجید و اسمال این تفاوت را داشت که در باطل خود تثبیت شده بود. مجید سوزوکی سابقه انقلابی گری نداشت اما سابقه خیانت به دین و میهن را همچون اسی هم نداشت. به نظر من، استدلال بر اساس ملیّت و وسط کشیدن پای عِرق ملی، نهایتاً برای بایرام و مجید سوزوکی مفید خواهد بود (و البته همچنان در حیرتم که چرا دکی هم این همه با اخراجی ها همراهی می کند و فقط به ضرب جوگیری های ملّی دوستانش به راه می آید). استدلالی که برای همه کس و در همه جا قابل طرح است و قابل دفاع، استدلال به ارزش های عام انسانی است . برگردیم به پیام اصلی اخراجی های ۱ و ۲؛ جنگ فقط دست بچه مثبت ها و متدینان خاص نبوده است. خب، بعد؟ اخراجی ها و الوات و سوسول های جبهه آن جا چه می کرده اند؟ پاسخ اخراجی های ۱ و ۲ به این پرسش این است: برای دفاع از میهن شان به جبهه رفتند یا در آن ماندند. بویژه غلظت این جواب در اخراجی های ۲ بسیار بیشتر است. بگذریم از این که حضور دسته دوم اخراجی ها در جبهه همچنان بر این اساس قابل تردید است. آن ها اشتباهی به جبهه امده اند و اشتباهی هم اسیر شده اند. از این مهم تر، تردیدی است که باید در اصل این پاسخ کرد. آیا مسأله ملیت این قدر برای رزمندگان استثنایی ما پررنگ بوده است؟ آیا مسیحیان رزمنده ما بیشتر به عشق ملتشان به جبهه آمدند یا به عشق ارزشهای عام انسانی و دینی که بین اسلام و مسیحیت مشترک بود؟ آیا مجید سوزوکی واقعی روی حساب عِرق ملی رزمنده شده بود یا وجدان الاهی و تربیت دینی خانواده کار خودش را کرده بود؟ اساساً فروکاستن آرمان مشترک رزمندگان و مردم مقاوم از مسأله دین یا انسانیت به مقوله ملیّت، نه آن چنان واقعی است و نه به عنوان یک پیام تبلیغی برای امروز ما شفابخش است. ملیت را به کلی نمی شود نفی کرد؛ اما باید ضریب مناسبش را به آن داد. ده نمکی برای عوام فیلم می سازد و این برخلاف نگاه مغرور روشنفکری، نه بد است و نه در سینما اجتناب پذیر . اما با عوام -به عنوان مخاطبانی که در قبالشان مسئولیت داریم- دو گونه می توان تا کرد: عوام نگه داشتن شان یا رشد دادن شان. غلیظ کردن بحث ملیّت یک پروپاگاندای عوامانه است که به درد تصمیم های احساسی و موقتی می خورد (مثل همان برنامه "ای ایران" خواندن در اردوگاه)، اما تحلیل درستی به کسی نمی بخشد. بله، کلیشه سابق در ترسیم فضای جبهه (که رزمنده ها یکپارچه نماز شب خوان بوده اند، آن هم از نوجوانی!) غلط است. اما برای رفع این تصور غلط، وجه مشترک را می توان فطرت دینی (نه لزوماً رفتار پر و پیمان دینی) و اخلاقیات فطری انسان تعریف کرد. که این هم به واقع نزدیک تر است و هم به جای تخدیر یا تهییج مخاطب، می تواند او را عمق و اعتلا ببخشد و نگاهش را فرازمانی و فرامکانی کند . ده نمکی نباید فراموش کند در قبال آرمان هایی که به عنوان یک شاگرد امام به آن معتقد است و نیز در قبال مخاطب تأثیرپذیر و گسترده ای که به خوبی توانسته پای فیلم های خود بنشاند، مسئول است. او باید برای خط زدن نسخه "انصار حزب الله"ی، نسخه "حزب الله"ی را رو کند، نسخه ای که بر اساس حق و عدل نوشته شده و می تواند جایگاه ملیت را هم به قاعده لازم خودش تعریف کند. البته او تعمداً بر مقوله وحدت "ملّی" تأکید کرده است و اساساً اخراجی های ۲ را فیلمی با محوریت این مضمون و متفاوت از مضمون اخراجی های ۱ می خواند؛ اما ما هم دقیقاً بر روی همین تعمد غلیظ است که نقد داریم . ه) انسان آگاه و فعال یا جماعت توده وار حرف زدن زیاد، یکی از اشکلات اخراجی های ۲ است. یک جمله کوچک "ایرانی که هستید" خطاب به مجید و چند دقیقه حرف زدن های فرمانده و حاجی در اخراجی های ۱، تبدیل شده به موعظه های طولانی در اخراجی های ۲ که مثل خیلی دیالوگ های زائد دیگر، جای نمایش و روایت تصویری را اشغال کرده اند. از این نکته به عنوان اشکال هنری کار که بگذریم، می بینیم این سخنرانی های کش دار مدام از دهان دو سه نفر خاص در می آید. در واقعیت هم معمولاً بین یک جماعت صد دویست نفره، دو سه نفر خطیب و خوش بیان از آب در می آیند. اما نه به این معنا که سایر آن جماعت، دیگر لام تا کام حرف هم نزنند و رفتاری از خود نشان ندهند ! در اخراجی های ۱ ما چند بچه بسیجی را می دیدیم یا از دهانشان کلماتی می شنیدیم (کسی که روی مین پرید، کسی که چای تعارف می کرد، یکی دونفری که در کنار اخراجی ها تمرین نشانه گیری می کردند و ...) اما در اخراجی های ۲، فقط و فقط زعمای قومند که حرفی می زنند (آن هم با آن لحن عاقل اندر سفیه) یا حرکتی می کنند. مابقی، گویی "عوام کالانعام"ی هستند که نه در مقام هیجانی شدن، نه در مقام امر به معروف و نهی از منکر کردن اخراجی ها، نه در مقام پیشنهاد دادن و ... هیچ بارشان نیست و مطلقاً ظهور و بروزی ندارند. حاجی و سید و فرمانده سوارند و بقیه پیاده! اصلاً از بسیجی ها و رزمنده های دارای بصیرت و اراده خبری نیست و همگی متّفقاً شعورشان را داده اند دست سید جواد هاشمی و سایر حضرات. اگر کسی بخواهد تذکری بدهد این دو سه نفرند، حتی اگر کسی بخواهد تکبیری چاق کند باز همین هایند و تمام. بنابراین رزمنده ها یک مشت جوگیر همانند اخراجی ها دیده می شوند که تنها تفاوتشان با اخراجی ها پاستوریزه بودنشان (یا همان به قول مولوی، "بی آلتی" و نه تقوای آگاهانه و اراده مندانه شان) است. برگردیم به نکته الف. یک عده خلافکار تابلو یک طرف، یک عده پاستوریزه اعصاب خردکن هم یک طرف! گمان نکنم آقای ده نمکی چنین تصویری از جبهه ها در ذهن داشته باشند . و) کشمکش مصلحت و حقیقت از نکات دیگری که ده نمکی به حق در فیلم گنجانده و با مطرح کردنش، خط شکنی کرده، مقوله عافیت طلبی ها و سودجویی های متظاهرانه است. برادر نامزد مجید سوزوکی، با بهانه کردن مسأله "توفیق"، از زیر جبهه رفتن در می رود و در هواپیما ضمن ابراز التزام لفظی به "هر طرفی که حق باشد"، در عمل در برابر هفت تیرکشی دو مرغ منافق تسلیم می شود. از او مهم تر، حاجی گرینوف است که می گوید "امروز بزرگترین مصلحت در شکست خوردن است"، از مفهوم "دفع افسد به فاسد" برای توجیه خطاهای تعمدی اش استفاده می کند و از ترس بعثی ها به مفهوم "تقیّه کردن" متوسل می شود. ده نمکی با همین چند دیالوگ زیرکانه، نشان داده است که چگونه می توان پای جدی ترین مباحث فکری و اجتماعی را به یک فیلم طنز با مخاطب عمومی باز کرد. هنوز که هنوز است، برداشت غلط از مفهوم متعالی "دفع افسد به فاسد"، بهانه سیاست بازان متظاهر مملکت ماست برای دفع اصلح در انتخابات مجلس و شوراها و ... . یادمان نرفته که بعضی از حضرات در انتخابات قبلی ریاست جمهوری می خواستند با استناد به همین دفع افسد به فاسد، احمدی نژاد و قالیباف را از گردونه خارج کنند و همگی را بر سر لاریجانی متحد کنند تا مبادا معین رأی بیاورد! بگذریم. ده نمکی با زدن زیرآب این لفظ پردازی های ریاکارانه، خدمت بزرگی به ادبیات اجتماعی و سیاسی کشور کرده است. اما ... مصلحت، تقیه و دفع افسد به فاسد، سه مفهوم مترقی و عمیق در ایدئولوژی ناب اسلامی و شیعی اند. استفاده های غلط از این سه مفهوم و مفاهیم مشابه، مصداق «کلمةُ حقٍّ یُرادُ بــِها الباطل» است و نباید برای نقد این کاربردهای غلط، اعتبار اصل مفهوم را زیر سؤال برد . البته ده نمکی فیلمساز است و نه ایدئولوگ. اما در شرایطی که باید بار دیگران را به دوش بکشد و همزمان -به قول رضا امیرخانی- مشق دیگران را هم بنویسد، باید به ابعاد فکری پیام هایش بیشتر توجه کند. این سه مفهوم انعکاسی از مفهوم «اهمّ و مهم کردن» یا همان «عدل»ند. بیننده اخراجی های ۲ که مدام این مفاهیم را از زبان حاجی گرینوف و به عنوان سخنانی منفی و تخطئه شده می شنود، ممکن است از خود بپرسد "به راستی، این جا تقیه جا نداشت؟"، "مصلحت سنجی درست در این شرایط سخت لازم نبود؟"، "پیشنهاد حاجی گرینوف چه اشکالی داشت؟" و ... . آن جا که روحانی گردان همه را به اتحاد دعوت می کند، یا صحنه هایی که نقشه بعثی ها را برای به جان هم انداختن اسرا نشان می دهند، فرصت نابی بودند برای این که معنای درست مصلحت سنجی و ... ( همان ترجیح اهم بر مهم) تبیین شوند. که نشدند. بیینده نهایتاً تنها با طعن و تمسخر نسبت به مفهوم مصلحت، تقیه و دفع افسد به فاسد مواجه می شود . ۴ ده نمکی با تمام نقدهایی که بر کارش وارد است، خط شکن بوده است. دیکته ننوشته غلط ندارد و بی نقص بودن، شأن بشر جایزالخطا نیست. آن چه مهم است، حرکت رو به رشد است. ده نمکی در شرایطی در حال به دوش کشیدن مسئولیت هنری و تبلیغی خود است که با انبوهی از مخالفان فحاش و عصبانی مواجه است. او باید همچنان نسبت به این واکنش های بی معنی خونسردی پیشه کند و به ظرفیت ها و پشتوانه هایش بیندیشد. او آرمان دارد، جسارت و اراده دارد، مخاطب دارد، تجربه اجتماعی دارد و انبوهی از موافقانی دارد که گرچه ممکن است کم سر و صداتر باشند، اما حاضرند پای کار او بایستند. اخراجی های ۳ یا هر اثر دیگری از ده نمکی به شرطی موفق خواهد بود که او همزمان از همه این ظرفیت ها استفاده کند و به شدت مراقبه داشته باشد تا مبادا به وضع موجود خود و مخاطبانش اکتفا کند. ده نمکی یک انسان انقلاب اسلامی است. گرچه در آزمون های نو به نو، ماندن سخت است، اما او باید خود را قوی تر کند تا همچنان یک انسان انقلاب اسلامی بماند. همین. حزب اللهی گری او عالی است، خدا متعالی گرداند. آمین . نویسنده: محمد جواد میری

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 614]