تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816270585
دورنمای راهبردی سال ۹۵ی م
واضح آرشیو وب فارسی:هم اندیشی: شاید مهم ترین رویدادی که باید منتظر آن بود این است که آمریکا بالاخره از وضعیت فقدان استراتژی بیرون بیاید و به یک راهبرد درباره منطقه برسد. واقعیت های میدانی به تدریج این تصمیم گیری راهبردی را اجتناب ناپذیر خواهد کرد.پایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: متن یادداشت مهدی محمدی با عنوان «دورنمای راهبردی سال95» به شرح ذیل است: از منظرهای بسیار متفاوتی می توان به سال 1394 نگریست. 1394 سالی پرحادثه و مملو از اتفاقات دارای ریشه های عمیق و تبعات بلند بوده است که مرور آنها هدف این نوشته نیست. یک ویژگی مهم همه آنچه در این سال روی داده، از نهایی شدن برجام و تحولات میدانی تعیین کننده در سوریه گرفته تا انتخابات مجالس خبرگان و شورا، این است که همه تحولاتی از جنس دوران گذار بوده و هیچ کدام از آنها را ــ اگرچه همگی تحولاتی بسیار مهم بوده اند ــ «تمام کننده» نمی توان دانست. اساساً قرار داشتن در دوران گذار، به معنای فاصله گرفتن از یک وضعیت در گذشته ولی نرسیدن به یک وضعیت باثبات در زمان حال، ویژگی راهبردی همه تحولات مهم سال 94 بوده است. این تحولات خود مقدمه تحولات بسیار مهم تری هستند که در آینده از راه خواهد رسید. از آن تحولات مهم تر و بزرگ تر ــ که البته باز هم روشن نیست کدام یک از آنها «تمام کننده» خواهد بود ــ برخی از هم اکنون برنامه ریزی شده اما برخی دیگر حتی برای کسانی که تحولات فعلی را به سود خود ارزیابی می کنند نیز دورنمای روشنی ندارد. در محیط منازعه راهبردی میان ایران و آمریکا دو مسئله بسیار جدی وجود دارد؛ مسئله اول این است که آمریکا تصمیم دارد برجام را بدل به ابزار کنترل رفتار راهبردی ایران در حوزه های غیر هسته ای بکند. بحثهای اخیر درباره برنامه موشکی همه از همین اراده سرچشمه می گیرد و هدف آنها این است که با قدرتمندتر کردن دورنمای احیای تحریم ها، راه هایی برای وارد کردن ایران به دوران «خودکنترلی موشکی» بیابند، ضمن اینکه اساساً دولت آمریکا در پی آن است که به تدریج برجام را به تعهدی یک سویه برای ایران تبدیل کرده و تعهدات مربوط به خودش را که عمدتاً در حوزه تعلیق تحریم هاست، به بهانه های غیرهسته ای، ترک کند. اگر وضعیت فعلی درباره برجام را به مثابه نوعی وضعیت گذار تحلیل کنیم، دورنمای آینده این خواهد بود که آمریکا تلاش خواهد کرد راه هایی پیدا کند که به برجام متعهد نماند در حالی که مطمئن است ایران به آن متعهد خواهد ماند؛ و از این طریق بتواند فشارهایی در حوزه های غیرهسته ای بر ایران تولید کند که خاطرجمع باشد ایران پاسخ هسته ای به آن نخواهد داد. من فکر می کنم این صورت مسئله اصلی منازعه در آینده خواهد بود. مسئله دوم، پاسخی به مسئله اول است، آمریکا چگونه می خواهد رفتار راهبردی ایران را در حوزه های غیرهسته ای کنترل و ایران را وادار به برجامیزه کردن کل محیط امنیت ملی خود (به تعبیر آقای روحانی پذیرش برجام های 2، 3 و ...) بکند؟ تصور من این است که این کار بیش از آنکه با ابزارهای بیرونی انجام شود، از طریق تلاش برای سازمان دادن و شتاب دادن به (کنترل) تغییراتی انجام خواهد شد که در محیط سیاسی و اجتماعی ایران در حال رخ دادن است و آمریکا آنها را به نفع خود ارزیابی می کند. این شتاب دهی و سازمان دهی هم، بیش از همه با تکیه بر توانمندسازی و جرئت بخشی به یک شبکه همکار داخلی انجام خواهد شد که در یکی دو سال گذشته تلاش کرده کارآمدی خود را به دوستانش در آن سوی آب ثابت کند. در واقع، پروژه ایجاد تغییر محاسباتی در ایران قرار است هرچه بیشتر به ابزارهای داخلی و «اجتماعی شده» که عمدتاً در حوزه افکار عمومی عمل می کند و کنترل انتخابات ها را هدف گرفته است، تکیه کند؛ این همان چیزی است که دقت پروژه نفوذ نامیده شده است. در حوزه داخلی، منازعه برای تسخیر جامعه، بسیج افکار عمومی و سازمان دادن به لایه های مختلف اجتماعی و در نهایت آن چیزی که من آن را «سازمان دادن به جامعه برای تغییر در حاکمیت» می نامم، مهم ترین مسئله پیش رو خواهد بود. جریان های اعتدال و اصلاحات، اگرچه تصور می کند لااقل برخی بخشهای اصلی افکار عمومی با آن همراه است، اما به ویژه تا جایی که به تیم آقای روحانی مربوط است، هرچه بیشتر در حال دولتی تر شدن است، به تعبیر دیگر، حفظ بخشهای تسخیر شده از ساختار قدرت به تدریج برای این جریان اولویت مهم تری خواهد بود تا تمرکز بر هدفهای دیگر؛ و این امر در حالی که دولت با بحران شدید کارنامه در حوزه اقتصادی مواجه است، احتمالاً با شتاب بیشتری به سمت عملیات روانی و بازی با افکار عمومی برای فرار از پذیرش مسئولیت وضع موجود گرایش پیدا خواهد کرد. متقابلاً درست است که اصولگرایان ممکن است در این انتخابات ــ البته فقط در مجلس ــ به میزانی که بتوان آن را کاملاً مطلوب نامید، نتیجه نگرفتند اما دورانی از اجتماعی شدن، تمرکز روی مسائل و مشکلات واقعی مردم، گذر از اختلافات بعضاً حاد پیشین، بلوغ سیاسی و تغییر الگوی مبارزه انتخاباتی را آغاز کرده اند که می تواند در زمان کوتاهی معادلات را تغییر بدهد. گرایش جریان اصولگرا به نمایندگی مطالبات اقتصادی مردم، مسلماً نگران کننده ترین اتفاقی است که می تواند برای رقبا بیفتد. این امر به احیای ظرفیت اجتماعی منجر خواهد شد که وقتی به حرکت دربیایند، با هیچ نوعی از بازی افکار عمومی نمی توان آن را متوقف کرد. اگرچه، این هم روشن است که سیستم گسترده و هوشمند چپاول که اکنون در کشور شکل گرفته، و تلاش می کند هم زمان جیب خود و چشم مردم را پر کند، در مقابل این امر مقاومت بسیار جدی خواهد کرد و هزینه های فراوانی به کسانی تحمیل خواهد کرد که می خواهند از منافع عمومی در مقابل آن پاسداری کنند. سال 1395 از یک جنبه بسیار مهم، صحنه رویارویی این دو جریان خواهد بود: جریانی که می خواهد صرفاً با بازی های کلامی و رسانه ای یا از طریق «پیشرفت های صوری» افکار عمومی را با خود همراه کرده اما در عمل صرفاً منافع خود را بیشینه کند، و جریانی که می خواهد این مسیر را متوقف نماید. نهایتاً در حوزه منطقه ای هم تحولات بنیادینی در راه خواهد بود. شاید مهم ترین رویدادی که باید منتظر آن بود این است که آمریکا بالاخره از وضعیت فقدان استراتژی بیرون بیاید و به یک راهبرد درباره منطقه برسد. واقعیت های میدانی به تدریج این تصمیم گیری راهبردی را اجتناب ناپذیر خواهد کرد و دولت آمریکا در وضعیتی قرار خواهد گرفت که باید میان بدل شدن خاورمیانه به سرچشمه صادرات تروریسم به سراسر جهان یا مشارکت مؤثر در مبارزه با تروریسم، یکی را انتخاب کند. البته امیدواری چندانی وجود ندارد که دولت آمریکا قادر به رها کردن جانب تروریست ها، یعنی کسانی باشد که بیش از چند دهه عملاً آنها را حمایت کرده است، اما اگر چنین وضعیتی رخ ندهد، نتیجه اجتناب ناپذیر است: بخشهایی از خاورمیانه که محور مقاومت در آنها فعال است به تدریج امن خواهد شد اما بخشهای دیگر در آشوبی پرشدت و فراگیر فرو خواهد رفت که غرب باید در فاصله های زمانی کوتاه وسط شهرهای خود با نتایج آن مواجه شود.
شنبه ، ۲۹اسفند۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم اندیشی]
[مشاهده در: www.hamandishi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها