محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831203251
احتمال بازگشت یک محمود احمدی نژاد
واضح آرشیو وب فارسی:جنوب نیوز: اگر عرصه کار و رقابت با روحانی بسیار حساس شود، شاید راهی برای آنان باقی نماند؛ البته در میان اصولگرایان شخصیت هایی هستند که تحت هیچ شرایطی (حتی خطر واگذاری مجدد پاستور به روحانی یا یک غیراصولگرای دیگر) حاضر نیستند با احمدی نژاد همکاری کنندبه گزارش جنوب نیوز، صادق زیباکلام، در روزنامه شرق نوشت: سه ماه قبل در گفت وگویی رسانه ای، برای نخستین بار موضوع احتمال بازگشت یک «احمدی نژاد» دیگر در انتخابات سال آینده (خرداد ٩٦) را مطرح کردم. در این نوشتار، خیلی تفاوتی میان آقای محمود احمدی نژاد که همه مان می شناسیم و یک «احمدی نژاد» مفروض قائل نمی شوم. مراد نگارنده «پدیده احمدی نژاد» است؛ یعنی احتمال موفقیت یک چهره پوپولیست راست در انتخابات ریاست جمهوری سال ٩٦. مشابه پدیده ای که در انتخابات ریاست جمهوری سال ٨٤ اتفاق افتاد و محمود احمدی نژاد با وجود آنکه چهره شناخته شده ای نبود، توانست در مرحله دوم انتخابات، راهی پاستور شود. سؤال اساسی این است که چقدر احتمال چنین رویدادی در انتخابات سال آینده وجود دارد که یک جریان پوپولیستی علیه آقای روحانی به راه بیفتد و چهره رأس آن جریان، چه خود محمود احمدی نژاد و چه «احمدی نژاد» دیگری بتواند وارد صحنه شود؟ البته بسیاری از اصولگرایان به همان میزان که رأی احمدی نژاد را می خواهند، خود وی را نمی خواهند! برای بسیاری از اصولگرایان اگر یک معجزه ای می توانست اتفاق بیفتد که آنان می توانستند به آن حدود ١٠ میلیون رأی احمدی نژاد - بدون شخص احمدی نژاد- دست یابند، عالی می شد؛ البته فعلا اصولگرایان با مسئله گزینش احمدی نژاد خیلی فاصله دارند؛ اما با توجه به فقدان محبوبیت چهره های دیگرشان، هیچ بعید نیست یک روز مجبور شوند با وجود تمایل و حتی اعتقادات شان، بروند سمت احمدی نژاد؛ حتی اگر امروز او را نفی کنند. اگر عرصه کار و رقابت با روحانی بسیار حساس شود، شاید راهی برای آنان باقی نماند؛ البته در میان اصولگرایان شخصیت هایی هستند که تحت هیچ شرایطی (حتی خطر واگذاری مجدد پاستور به روحانی یا یک غیراصولگرای دیگر) حاضر نیستند با احمدی نژاد همکاری کنند. برای مثال افرادی مثل دکتر علی لاریجانی؛ اما برخی دیگر، به ویژه جبهه پایداری ها، همچنان به احمدی نژاد به عنوان یک اسوه و یک قهرمان می نگرند و بالاخره تعداد دیگری مانند رهپویان و ایثارگران (علیرضا زاکانی و ...) حاضرند خبط و خطاهای گذشته او را فراموش کنند و یک بار دیگر با او دستِ دوستی و ائتلاف بدهند؛ بنابراین نفس وسوسه بازگشت به قدرت باعث می شود بسیاری از اصولگرایان بلاهای هشت سال احمدی نژاد، هم برای کشور هم برای خودشان را فراموش کنند و در برابر روحانی، حول احمدی نژاد بسیج شوند. اما مسئله مهم، همان طورکه گفتیم، شرایطی است که بازگشت احمدی نژاد را محتمل می کند. این شرایط عبارت اند از القای حساس عدم موفقیت در عملکرد چهارساله آقای روحانی. ارزیابی عملکرد روحانی در تجزیه وتحلیل نهایی در دو وجه خلاصه می شود: سیاسی و اقتصادی. وجوه سیاسی روحانی برای اقشار و لایه های تحصیل کرده تر جامعه مطرح است و وجوه اقتصادی نیز برای لایه های دیگر آیا پیشرفت روحانی در عرصه سیاسی آن طور که انتظار می رفت بوده است. شاید بتوان گفت عمده ترینِ مکان دانشگاه های کشور بوده است. روحانی آن فضای امنیتی را که بعد از حوادث ٢٢ خرداد ٨٨ در دانشگاه های کشور به وجود آمده بود کاملا تغییر داده است. بسیاری از تشکل های مستقل دانشجویی ازجمله انجمن های اسلامی بعد از آن رویدادها تعطیل شدند و فقط برخی تشکل های خاص اجازه فعالیت در دانشگاه ها داشتند. به موازات این تحولات، صدها دانشجو به کمیته های انضباطی و سایر نهادهای مشابه احضار شدند یا از ادامه تحصیل برخی از آنها جلوگیری شد یا در بهترین حالت از آنان تعهد گرفته شد که وارد هیچ گونه فعالیت سیاسی و حتی صنفی نشوند. کمیته های انضباطی فضای سنگینی در دانشگاه ها برقرار کرده بودند و دانشجویان نگران بودند اگر در فعالیت های سیاسی و صنفی دانشجویی مشارکت کنند، ممکن است برای ادامه تحصیل در مقطع بعدی با مشکل «گزینش» روبه رو شوند. روحانی و وزارت علوم آن، آن فضا را به طورکلی از دانشگاه های کشور کنار زد. انجمن های مستقل دانشجویی البته به صورت محدود جان گرفته و به راه افتاده اند. کمیته های انضباطی به مقدار زیادی کم رنگ شده اند و دانشجویان، نگران ورودشان به مقاطع بعدی تحصیلی، به واسطه گزینش نیستند. وضع مطبوعات هم بالنسبه بهتر از دوران احمدی نژاد شده و در کل، فضای سیاسی کشور بازتر شده است؛ بنابراین اگرچه برخی خواسته ها برآورده نشده؛ اما به نظر می رسد که بتوان نمره قبولی به روحانی در «درس سیاسی» داد. پاشنه آشیل روحانی و چیزی که احتمال بازگشت «احمدی نژاد» را جدی می کند، اقتصاد است. وضع اقتصادی کشور آن گونه که باید مناسب نیست. اینکه چه میزان از این وضعیت ناشی از مدیریت دولت روحانی بوده بحث کردنی است ؛ اما به هر حال وضع نامطلوب اقتصادی و تداوم آن باعث می شود احتمال برخاستن یک جریان پوپولیستی در طیف راست علیه روحانی جدی باشد. بدون ورود به جزء سیاست، کشور با چندین معضل اقتصادی اساسی روبه روست. بی کاری به بالای هفت میلیون رسیده. درِ کمتر خانواده ای را می توان گشود که در آن دست کم یک فارغ التحصیل بی کار نباشد. مشکل فقط بی کاری نیست. آنچه وضعیت را وخیم تر می کند آن است که و هیچ روزنه ای در انتهای تونل بی کاری به چشم نمی خورد. دولت یازدهم سال ٩٤ را با شش میلیون بی کار آغاز کرد و در پایان این سال رقم بی کاری بعضا بالای شش میلیون رفته بود و چشم انداز چندانی هم برای سال ٩٥ به چشم نمی خورد. بگذارید این گونه بگویم: هیچ دلیل موجه یا واقع بینانه ای وجود ندارد که امیدوار باشیم یک درصد قابل توجهی از این هفت میلیون در سال ٩٥ برای شان کار پیدا خواهد شد. رکود، معضل بعدی یا در حقیقت مادر همه مشکلات اقتصادی مان است. مانندِ بی کاری، نمره دولت روحانی در به چالش کشیدن رکود خیلی درخشان نبوده و واقع بینانه گفته باشم، او در درس «خروج کشور از رکود» نمره بالایی نگرفته است. برای نشان دادن رکود نیازی به این نیست که انسان کارشناس اقتصادی باشد. بسیاری از صنایع کشور انبارهای شان پر از محصولات و تولیدات شان است و هیچ روزنه ای هم برای فروش شان وجود ندارد؛ زیرا خیلی از صنایع کشور به جای سه شیفت، دو شیفت یا حتی یک شیفته دارند کار می کنند؛ چون خریداری برای تولیدات شان وجود ندارد. درواقع آمار بالای بی کاری دلیل دیگری مبنی بر وجود رکود است. بزرگ ترین صنعت کشور، ساختمان است و کیست که نداند ساختمان یا مسکن در یک رکود بی سابقه به سر می برد. اگر همچنان مقامات دولتی درصدد انکار رکود یا کم اهمیت جلوه دادن آن باشند، می توان همچنان دلیل دیگری ارائه داد. بودجه عمرانی مصوب کشور برای سالی که گذشت (٩٤) بالغ بر ٤٧ هزار میلیارد تومان بود. در شش ماهه اول سال ٩٤ فقط هشت هزارو ٦٠٠ میلیارد تومان از این بودجه تخصیص پیدا کرد؛ یعنی کل اعتبارات عمرانی که در شش ماهه اول سال ٩٤ هزینه شد، هشت هزارو ٦٠٠ میلیارد تومان بود؛ حتی اگر فرض بگیریم در شش ماهه دوم در خوش بینانه ترین حالت، همین مقدار هزینه شود، در آن صورت کل بودجه عمرانی تخصیص یافته در سال ٩٤ اندکی بیشتر از ١٧ هزار میلیارد تومان نمی شود. چرا به جای ٤٧ هزار میلیارد تومان برای بودجه های عمرانی کشور در سال ٩٤، دولت کمتر از نصف آن را تأمین کرده است؟ پاسخ به این سؤال ما را می رساند به معضل اقتصادی دیگر دولت روحانی: نداشتن نقدینگی! با وجود دریافت بخشی از پول های بلوکه شده ایران در یکی، دو ماه پایانی سال ٩٤، دولت روحانی با میراث مانده از دولت احمدی نژاد، به شدت به پیمانکاران بدهکار است و پول هم ندارد. همان طورکه همه ما وقتی بدهکار هستیم و مقروض، از خیلی از برنامه های دیگرمان صرف نظر می کنیم، دولت یازدهم نیز مجبور شده تا برای انجام خیلی از برنامه هایش دست نگه دارد. اینکه به جای ٤٧ هزار میلیارد تومان بودجه عمرانی، کمتر از ٢٠ هزار میلیارد تومان هزینه می کند، به دلیل آن است که دولت پول ندارد. کمتر سازمان، نهاد، بنیاد، اداره، پیمانکار، تولیدکننده، توزیع کننده و ... را می توان سراغ گرفت که از دولت طلبکار نباشد؛ حتی برخی سازمان ها و وزارتخانه های دولتی در پرداخت حقوق و مزایا و اضافه کاری به کارکنان شان با مشکل روبه رو هستند. دکتر طیب نیا، وزیر اقتصاد و دارایی، اواخر سال گذشته اعلام کرد دولت بیش از ٥٠٠ هزار میلیارد تومان بدهی دارد. نیاز به گفتن نیست که با این بدهی سنگین، انتظار سرمایه گذاری و ریخت وپاش برای کارهای عمرانی و توسعه و در نتیجه خروج از رکود و ایجاد اشتغال، یک حسرت و آرزو بیشتر نخواهد بود؛ حتی با نرخ تورم رسمی اعلام شده در حدود ١٥ درصد، دولت رسما اعلام کرده ایجاد یک شغل جدید بین ٣٠ تا ٥٠ میلیون تومان هزینه دارد. می توانیم ضرب و تقسیم کنیم که برای شاغل شدن هفت میلیون نفر، چطور دولت باید هزینه کند. از سوی دیگر هیچ چشم اندازی هم برای افزایش قیمت نفت در بازارهای جهانی مجسم نمی شود. اگر آهسته ترشدن رشد اقتصادیچین که از اواخر سال ٩٣ اتفاق افتاد، ادامه پیدا کند، همچنین صادرات نفت شیل آمریکا و بالاخره رکود نسبی فعلی اقتصاد جهانی، در آن صورت نه تنها چشم اندازی برای بالارفتن بهای نفت در سال ٩٥ وجود ندارد؛ بلکه ممکن است از ٣٠ دلار فعلی هم پایین تر بیاید و به ٢٥ دلار در هر بشکه هم برسد؛ یعنی کمتر از یک سوم متوسط صنعت نفت در دوران «احمدی نژاد»؛ البته دولت تأکید می کند ما برای نفت بشکه ای ٢٠ دلار هم خودمان را آماده کرده ایم یا برخی دیگر از مسئولان شعار «اقتصادی بدون نفت» می دهند؛ اما در عمل وقتی درآمدهای ارزی دولت کاهش پیدا می کند، از یک سو هزینه هایی مانند بهداشت و درمان، آموزش وپرورش، سرمایه گذاری های سنگین توسعه، بودجه های عمرانی و ... خود را نشان می دهد و بودجه این بخش ها هم ناگزیر کاهش پیدا می کند و از سوی دیگر، بدهی های دولت زیادتر می شود و بالاخره آمار بی کاران هم نه تنها پایین نمی آید، بلکه بالاتر هم می رود. همه اینها یک طرف، پرداخت یارانه فله ای به نزدیک به ٧٥ میلیون نفر هم یک طرف. از میان همه مصیبت های دو دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد، پرداخت یارانه فله ای از همه بدتر بود. در طول تاریخ اقتصادهای مدرن، از انقلاب صنعتی در قرن هجدهم به این سو، چنین پدیده ای سابقه نداشته است که یک دولت، به این صورت به همه مردمش، یک مقدار ثابت در ماه بپردازد. خانواده ای که درآمدشان در ماه ٥٠٠ یا یک میلیون تومان است، به اعضای آن ٤٥هزارو ٥٠٠ تومان پرداخت می شود و خانواده ای هم که درآمد آنها سه یا پنج میلیون تومان در ماه است، همان مبلغ را دریافت می کنند. چنین پدیده ای از زمان «آدام اسمیت» تاکنون بی سابقه بوده است. در اینکه درصد قابل توجهی، ازجمله در روستاها و اقشار و لایه های شهری که درآمدی ندارند، یارانه برای شان اهمیت دارد، تردیدی نیست؛ اما سؤال اساسی این است که در مقابل آن درصدی که دریافت یارانه برای شان بسیار مهم است، چه درصدی این مبلغ برای شان عددی و رقمی نیست؟ و بدبختی آن است که در وضعیت فعلی، آنان که واقعا مستحق دریافت یارانه هستند، ناراضی هستند -چون مبلغ یارانه های نقدی خیلی کم است- هم میلیون ها نفر که نباید یارانه بگیرند و آن را دریافت می کنند هم مانند آنها از این مبلغ راضی نیستند! در جوامع توسعه یافته به کسانی که نیاز ندارند، یارانه نمی دهند و در مقابل، بخشی از آن را می دهند به افرادی که واقعا کم درآمد هستند، بخشی دیگر را صرف بهداشت و درمان، آموزش وپرورش، محیط زیست، توسعه حمل ونقل عمومی، ایجاد رفاه بیشتر و ... سایر امور عام المنفعه می کنند. ما به همه یارانه می دهیم. به کسی که خیلی بیشتر از ٤٥هزارو ٥٠٠ تومان نیاز دارد، همین مقدار را می دهیم و به کسی هم که اصلا نیاز ندارد باز همین مقدار را می دهیم. در اواخر سال ٩٤، پرداخت یارانه به مرز ماهی چهار هزار میلیارد تومان در ماه رسید؛ یعنی پنج ماه بودجه یارانه، برابر است با کل بودجه عمرانی در سال ٩٤. یا برای آنکه متوجه شویم یک ماه پرداخت یارانه چه میزان است، آن را می توانیم با بودجه سالانه محیط زیست هم مقایسه کنیم که سال گذشته ٢٧٤ میلیارد تومان بود. می ماند اینکه آقای روحانی چه آلترناتیوی برای خروج کشور از این وضعیت دارد؟
سه شنبه ، ۲۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جنوب نیوز]
[مشاهده در: www.jonoubnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها