تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1849921128
سطح علمی ایرانی ها را از آمریکایی ها هم بالاتر دیدم/مایکروسافت و آمازون به من آموختند/به ایران آمدم تا کشور بسازم
واضح آرشیو وب فارسی:هوش نیوز: نشستن پای صحبت های مدیری که راهبری یکی از بزرگترین موتورهای جستجوی جهان را برعهده داشته و نظر بسیاری از کمپانی های بزرگ نظیر فیس بوک، آمازون، گوگل، مایکروسافت، لینکداین و... را برانگیخته، قطعا به اندازه ای جذاب است که مجال زیاده گویی نمی دهد.گروه فناوری اطلاعات و ارتباطات خبرگزاری تسنیم – مجید هدایتی نسب ، گوگل، مایکروسافت، آمازون، فیس بوک و لینکداین جزو برندهای تجاری موفق و پرسود و الگوهای تأثیرگذار دنیای تکنولوژی هستند که شاید کار در آنها آرزوی هر کسی باشد. گوگل به واسطه موتور جستجوی قوی، مایکروسافت به واسطه ویندوز-آفیس و بینگ، آمازون بخاطر بزرگی ویترین تجاری، فیس بوک که دیگر نیازی به توضیح ندارد و لینکداین با برقراری بزرگترین ارتباطات کاری جزو پرمخاطب ترین کسب وکارهای آنلاین در دنیای امروز به حساب می آیند که سهم عظیمی در سودبخشی تالار بورس آمریکا دارند. هیجان درک چنین موقعیت های کاری به اندازه ای است که اغلب جوانان درصدد استخراج اطلاعات بیشتر پیرامون الگوی کسب وکاری این برندهای تجاری که زمانی تنها یک ایده و استارت آپ بوده اند، هستند و سرچ های انجام شده در پایگاه های اطلاعاتی پیرامون چگونگی موفقیت این برندها حاکی از این ماجراست. اما قطعا آشنایی با مدیری که تمامی کمپانی های نام برده شده را از نزدیک می شناسد و در برخی از آنها استخدام بوده و در برخی دیگر پیشنهاد کاری داشته، هیجانی به مراتب بیش از استخراج اطلاعات و تصویرسازی کار در برندهای نام آشنایی چون گوگل دارد. وقتی فرصت بیان سوالاتی از فردی که تجربه کار در برندهای معتبر جهانی ذکر شده را داشته باشید شاید واقعا سخت باشد که از چه چیز بپرسید و از چه مواردی فاکتور بگیرید؛ اما با این حال زندگینامه روح الله رحمانی به عنوان مدیر برنامه های سابق مایکروسافت و آمازون آنقدر جذاب و سوال برانگیز است که بعد از گپی به نسبت طولانی متوجه می شوید ناخواسته به اطلاعاتی دست یافته اید که شاید پاسخ بسیاری از سوالات تان باشد. جوان سی و چهار ساله که با اندیشه ای متفاوت، رزومه ای قوی برای خود می آفریند اما علی رغم تمامی انتظاراتی که از این فرد در ذهن داریم، راهی ایران می شود تا به جای ساختن محصول، کشور بسازد. نخبه ای که اکنون در پایتخت کشورمان با ما زندگی می کند و درصدد خلق ارزش افزوده ای است که دنیا را تغییر دهد و جهانی ایده آل به وجود آورد. • لطف می فرمایید برای آشنایی بیشتر مخاطبان با دکتر رحمانی، ابتدا کمی از خودتان و اینکه شخصیت شما بر چه پایه ای شکل گرفت، بگویید؟ من متولد آمریکا و بزرگ شده این کشور هستم. دوران مهد کودک تا دکترا و نهایتا کارم در بخش صنعت را هم در همین کشور سپری کردم. البته پدر و مادرم ایرانی الاصل و به ترتیب زاده مشهد و تهران هستند؛ پدر و مادری که همواره از دوران کودکی ام، دغدغه این را داشتند تا من خوب پرورش پیدا کنم و با آموزه های اسلام آشنا داشته باشم. واقعا والدینم در این مسیر زحمات زیادی کشیدند و با شیوه رفتاری خود به من آموختند که راه رستگاری و رسیدن به خدا خدمت به مردم است. با این حساب، تعجبی ندارد که اسم و فامیلی ام ایرانی است و با افتخار می گویم مسلمانم. • موضوعی از زمان کودکی به خاطر دارید که بتوان از آن به عنوان دوران طلایی نام برد یا به عبارتی در آن سن کاری کرده باشید که برای خودتان هم جالب باشد؟ خاطرم هست در کودکی همواره نوعی کنجکاوی درباره علوم و تکنولوژی های مختلف دنیا داشتم و این کنجکاوی بعدها به بلوغ خود رسید و در سن چهار سالگی شغلم را انتخاب کردم و به مادرم گفتم که می خواهم مخترع شوم. البته در آن زمان فقط شغلم را انتخاب کرده بودم و واقعا نمی دانستم که می خواهم چه چیزی را اختراع کنم یا حتی قرار است ابداعم در چه زمینه ای باشد؛ اما می دانستم که باید اختراع کنم. این موضوع به قدری شاخ و برگ گرفت که ناخودآگاه مرا به سمت خود کشاند و مسیر زندگی ام را تحت تأثیر خود قرار داد. • شما از آن دست مخترعانی بودید که معتقدند درس و مدرسه مانع بروز و ظهور خلاقیت و ایده های نوآورانه است یا بالعکس در راه رسیدن به آرمان اختراع، تحصیل را هم ادامه دادید؟ به نکته هوشمندانه ای اشاره کردید؛ اتفاقا من به سمت درس و تحصیل رفتم و نبوغی که داشتم باعث شد تا در دوران دبیرستان و در سن 14 سالگی، واحدهای درسی دوره دکترای ریاضی در دانشگاه را هم بردارم و با دانشجویان دکتری هم کلاسی شوم. از آن جهت که چهارده سالم بود و دغدغه هایم بسیار کمتر از دانشجویان دکتری بود، توانستم نفر اول کلاس در آن سن شوم. علاوه بر درس و مدرسه، کار با زبان برنامه نویسی بیسیک را از سیزده سالگی شروع کردم و در چهارده سالگی به سمت C++ رفتم. با این حال بعد از اتمام دوران دبیرستان در موعد مقرر، راهی دانشگاه واشنگتن در شهر سن لوئیس شدم. آمریکا دانشگاه های واشنگتن زیادی دارد که مثلا نمونه هایی از آن جورج واشنگتن در واشنگتن دی سی، دانشگاه واشنگتن در سیاتل و... است اما من دانشجوی Washington University in St. Louis در سن لوئیس بودم. با توجه به اینکه پیش از اتمام دوره دبیرستان با برخی دروس دانشگاهی آشنا شده بودم، توانستم دانشگاه را زودتر از موعد مقرر شروع کنم و حتی بسیار جلوتر از هم دوره ای های خود بوم. • با توجه به اینکه در دوره لیسانس باید دروس و دوره هایی را می گذراندید که موفق به پاس کردن سطوح بالاتر از آن هم با توجه به گذراندن برخی واحدهای دوره دکتری شده بودید، نوعی احساس پوچی، بیهودگی و خستگی نمی کردید؟ من بسیار اهل پژوهش بودم و این روحیه را در دوران ورود به دانشگاه (دوره لیسانس) هم حفظ کردم و همین عاملی شد تا در دومین سال مدرک لیسانس، کار دکتری را شروع کنم. یک سال به طور غیررسمی روی مباحث و متون دوره دکتری فعالیت کردم و سال بعدش رسما به عنوان دانشجوی دکتری توسط دانشگاه پذیرفته و صاحب دفتر و حقوق شدم. • چطور می شود شما که هنوز در ابتدای دوره لیسانس هستید و حتی دوره ارشد را هم نگذرانده اید، یکباره در دوره دکتری به صورت رسمی پذیرفته شوید؟ من اولین نفر در طول تاریخ آن دانشگاه بودم که حوالی سال های 2002 و 2003 موفق به انجام چنین کاری شدم. حالا برای اینکه تعجب تان بیشتر شود، باید بگویم که با توجه به پایه قوی که در ریاضیات و علوم کامپیوتر داشتم، هم زمان با لیسانس ریاضیات و دکتری کامپیوتر، شروع به تحصیل در دوره کارشناسی علوم کامپیوتر در دانشکده دیگری کردم. • چه لزومی بود شما که موفق به ورود در دوره دانشجویی دکتری کامپیوتر شده بودید، به سراغ لیسانس این رشته بروید؟ بالاخره خوب بود که مدرکش را داشته باشم. • شاید از اینجا بتوان به ریشه و ایرانی الاصل بودن شما پی برد زیرا بسیاری از مردم ایران که به دانشگاه می روند، فقط دنبال مدرک هستند تا بعدها بتوانند پُز آن را به دیگران بدهند؛ پس شما هم کلا مدرک دوست داشتید؟ اصلا اینطور نیست و نبود زیرا اگر دنبال پز دادن بودم به دانشجویی پیش از موعدم در دوره دکتری می بالیدم و می توانستم این کار را با مدرک دکترای خودم انجام دهم. این موضوعی که به ظرافت به آن پرداختید، چالش بزرگی است که در ایران با آن مواجه هستیم و دلیل آن هم این است که دانشگاه و صنعت هنوز نتوانسته اند با هم یکی و چِفت شوند. البته این موضوع امری طبیعی است. • از چه لحاظ این چالش را امری طبیعی مطرح می کنید؟ بخاطر تاریخچه ایران؛ شاید اولین کارخانه ای که وارد ایران شد قدمتی صد تا 150 سال داشته باشد و اینطور نبوده که از 500 سال پیش در آن شاهد فعالیت واحدهای صنعتی باشیم. به عبارت دیگر قدمت صنعت در کشورهای دیگر پیشینه ای طولانی تر دارد. از سویی دیگر معمولا کشورهایی که منابع فوق العاده در زیر زمین، هوا یا... دارند به سمت Resource curse (نفرین منابع) که اصطلاحی رایج در اقتصاد است، می روند. یعنی دسترسی آنها به منابع آنقدر زیاد است که دیگر به سمت تولید نمی روند؛ به عنوان مثال منابع نفت و گاز ایران از دیرباز به اندازه ای زیاد بود که رفته رفته به این سمت سوق پیدا کرد و در حال حاضر هم می توانست مانند بسیاری از کشورهای منطقه فقط به استخراج و فروش این منابع بپردازد و تمام نیازهای خود را خریداری کند اما رویه در حال تغییر است. • کسی که دو مدرک لیسانس داشته و دکتری را پیش از موعد شروع کرده، قطعا انسان توانمندی بوده اما جالب است بدانیم تِز دانشگاهی این فرد نخبه راجع به چه موضوعی بوده است؟ تقریبا اواسط دوره دکتری بودم که تصمیم گرفتم لیسانس هایم را کامل کنم و مدارکم را بگیرم؛ بعد از آن دوباره به ادامه و تکمیل دوره دکتری پرداختم. تز دکترای من درباره هوش مصنوعی در موتورهای جستجو و موتورهای جستجوی تصویری بود. هدف از این پروژه این بود که به جای جستجوی کلمات در موتورهای جستجو، تصویری را به جستجوگرها بدهیم و آن موتور هم براساس پیکسل ها قادر به شناسایی تصویر باشد و بتواند اطلاعات در ارتباط با آن شیء را در دیتابیس خود بیابد. • در واقع همان الگویی که گوگل سال هاست به دنبالش می گردد تا جستجوی مبتنی بر تصویر را داشته باشد؟ بله دقیقا همان تز دوره دکترای من بود و اتفاقا در آن پروژه که اشاره کردید هم به طریقی نقش داشتم. • از آن دست دانشجویانی بودید که با گرفتن دو لیسانس و یک دکترا قادر به انتخاب شغل نبودید و از پدر و مادرتان برای اقدامات بعدی کمک گرفتید؟ هیچوقت این موضوع اتفاق نیفتاد. علی رغم اینکه همیشه در مدت تحصیل کارهای پژوهشی و علمی می کردم اما قبل از اینکه تحصیلاتم کاملا تمام شود، یافتن کار را شروع کرده بودم. در همان برهه که دنبال کار می گشتم و هنوز مدرک دکترا نداشتم، به عنوان مدیر برنامه در بخش موتورهای جستجو جذب مایکروسافت شدم. در واقع سال 2007 به استخدام مایکروسافت درآمدم و کارم را از 2008 در این کمپانی آغاز کردم. • در واقع شما جذب پروژه بینگ شدید؟ در آن زمان بینگی هنوز وجود نداشت اما از اولین وظایفی که داشتیم توسعه موتور جستجویی برای مایکروسافت بود که بعدها بینگ نام گرفت و روانه بازار شد. • دلیل اینکه یک سال طول کشید تا رسما فعالیت تان را در مایکروسافت آغاز کنید، به دلیل نوع قرارداد و احیانا سپری کردن دوران آزمایشی بود؟ خیر؛ در آن وقفه زمانی دکترایم را کامل کردم و برای مدت شش ماه به ایران آمدم. • یعنی از میان این همه کشور در دنیا، جایی را بهتر از ایران برای تفریح و آماده شدن برای ورود به مایکروسافت نیافتید؟ شاید این موضوع به همان بحث اصالت بازگردد زیرا بالاخره پدر و مادرم ایرانی بودند و علی رغم اینکه در سنین کودکی و نوجوانی سه مرتبه به ایران سفر کرده بودم اما باز هم انتخاب بعدیم آنجا بود. به ایران بسیار علاقه مند بودم و در آن مدت زمان کوتاه شش ماهی که در آن بودم، یک ترم در دانشگاه تهران نیز تدریس کردم. در همان مدت زمان بهترین انتخاب زندگیم را هم انجام دادم و ازدواج کردم. • در واقع شما به دعوت وارد ایران شدید یا اینکه همه این موضوعات در قالب انتخابی تصادفی صورت گرفت؟ قطعا همه این اتفاقات با تصمیم خودم بود اما اینکه تصمیمی برای ایران آمدن داشته باشم خیر. خیلی برایم مهم بود تا با فردی خوب و مؤمن ازدواج کنم اما واقعا برنامه ای برای این وصلت در تهران نداشتم. در آمریکا انواع گزینه ها برای ازدواج وجود داشت اما قسمت نشد تا اینکه به واسطه دوست خانوادگی مان در ایران، با شریک زندگیم آشنا شدم. واقعا ایده آل من در ارتباط با شریک زندگی، خاص ایرانی بودن آن فرد نبود بلکه دنبال بهترین نفر در دنیا بودم که از قضا آن بهترین در تهران بود و البته هنوز هم بهترین است. باید بگویم که از دیگر اهدافم برای سفر به ایران، کشف فرصت های جدید خدمت بود. • فارسی صحبت کردن را به واسطه پدر و مادرتان آموختید یا اینکه در دوره های آموزشی شرکت کردید؟ مادر و پدرم همیشه در منزل فارسی صحبت می کردند که البته محاوره بود و به بیانات رسمی شباهتی نداشت؛ از این رو همه کلمات در ارتباط با یک مهمانی را خوب یاد گرفتم اما بعدا که به ایران آمدم اکثر کلماتی را که برای مکالمات رسمی نیاز داشتم، نداشتم و از این حیث نیازمند یادگیری دوباره بودم. البته به جز فارسی، نیم رشته ای از عربی و ژاپنی هم خوانده ام اما چون ژاپنی را خیلی تمرین نکردم، از دست دادم. • یادگیری کدام زبان برای شما سخت تر بود؟ سخت ترین زبان برای من ژاپنی بود ولی از نظر قواعد زبانی، به نظرم انگلیسی پیچیده ترین است. • بعد از مدت زمان شش ماه سفر به ایران دوباره به آمریکا بازگشتید با این تفاوت که همسرتان نیز شما را همراهی می کرد، بعد از آن مستقیم به مایکروسافت رفتید؟ همسرم با فاصله زمانی کوتاهی به آمریکا آمد و به من ملحق شد؛ من هم در مایکروسافت مشغول به خدمت شدم. نکته جالبی که ابتدای بحث اشاره کردم و آن هم فعالیت در زمینه جستجوی تصویری در پروژه گوگل بود، در این زمان رخ داد. استاد راهنمای پروژه دکترایم به واسطه تِز من در گوگل استخدام شد. وی دعوت شده بود که تِزم را در ارتباط با جستجوهای تصویری به گوگل ارائه کند و آنها نیز از این پژوهش خوششان آمد و فورا به وی پیشنهاد استخدام دادند. بعد از استخدام هم کلا از دانشگاه بیرون آمد و به گوگل رفت. جالب است که تا چند ماه قبل از ترک دانشگاه، همواره همدیگر را می دیدیم با این تفاوت که وی محقق ارشد گوگل بود و من مدیر برنامه مایکروسافت. با اینکه رقیب هم در بحث صنعت شده بودیم اما هر از گاهی با ایشان تماس می گیرم و ارتباط مان حفظ شده است. • هیچگاه از این موضوع که چرا گوگل پیشنهاد استخدام را به شما که اصل کار پژوهشی را انجام داده بودید، نداد رنجیده خاطر نشدید؟ با توجه به اینکه ایشان استاد راهنمای من بودند، به نوعی کار خودشان هم حساب می شد و لذا خیلی غیرمنطقی نبود که به استخدام گوگل درآمد. البته فرصت بالقوه ای هم برای من بود که به این شرکت بروم و لذا از این جهت به آن فکر کردم اما هیچگاه ناراحت نشدم؛ حتی این موضوع را در بین تیم کاری مایکروسافت هم مطرح کردم و همه به آن خندیدند واقعا چون جالب به نظر می رسید. • شما نمی توانستید آن زمان از بند "پ" (پارتی) که در ایران رواج دارد، استفاده کنید و به استادتان ملحق شوید؟ آنجا این قبیل کارها رایج نیست. البته در مورد ایران هم معتقدم که بحث شناخت وجود دارد نه پارتی... وقتی من، شما را به عنوان بهترین فرد برای انجام یک کار مشخص می شناسم و دعوتتان می کنم تا کمکم کنید، این به معنای پارتی بازی نیست و شناخت است. • بازگردیم به زمان سفر کوتاه شما به ایران؛ مدیر برنامه های مایکروسافت که برای کشف فرصت های جدید خدمت به ایران سفر کرده و درصدد این بود تا محیط کشور ما را بهتر بشناسد، ایران را چگونه دید؟ عجیب ترین نکته سفر من این بود که کیفیت دانشجوهایم در ایران و نوع پروژه هایی که آنها بر می داشتند هم سطح با دانشجوهای فوق لیسانس و دکترای آمریکا بود. دانشجویان ایرانی همان سطح علمی آمریکایی ها را داشتند و حتی بهتر از آنها بودند. بخاطر همین وقتی به ایران آمدم حس آشنایی داشتم؛ انگار محیط کار عوض نشده و تنها زبان محیط تغییر کرده بود. • زمانیکه این همه استعداد را دیدید برایتان عجیب بود یا زمانیکه به اشتیاق دانشجوها برای مهاجرت به آمریکا و کشورهای اروپایی پی بردید؟ واقعا موضوع دوم برایم عجیب تر بود و خیلی از دانشجوها می خواستند به خارج بروند در حالیکه شاید واقعا نمی دانستند برای چه می خواهند این کار را بکنند. البته پیش از سفر به ایران هم شنیده بودم که چنین میلی در دانشجوها وجود دارد اما به قول شماها "شنیدن کی بود مانند دیدن"... تعجبم زمانی زیاد شد که متوجه شدم برخی از آنها ماندن در ایران را مترادف با کسر شأن و آینده سوزی می دانستند. • شما فکر می کنید ماندن در ایران برای دانشجویان نخبه ای که رسیدن به گوگل، مایکروسافت و شرکت های نامدار تکنولوژی محور را حق خود می دانند، کسر امتیاز نیست؟ مهاجرت و این نوع طرز تفکر دانشجویان ایرانی، اشتباه و حتی خطرناک است. این طرز فکر ریشه در افکار استعماری دارد. • وقتی دانشجویی با هزار آرزو مدرکش را می گیرد اما وقتی وارد بازار کار می شود، می بیند که در تقسیم کارها برحسب شایسته سالاری رفتار نشده و تمام آرزوهایش به باد رفته، توقع کمی هست که به فکر مهاجرت و رفتن از کشور باشد؟ جالب است که خیلی خوب نقش آن دانشجوها را بازی می کنید چون دقیقا همین بهانه ها و دلایل را برای رفتن می آورند. دقیقا به همین دلیل عرض کردم که طرز تفکری اشتباه و خطرناک است. دانشجویی که این طرز تفکر را دارد هنوز یک کار را نکرده است؛ هنوز بصیرت به خرج نداده است. دانشجو باید بصیرت به خرج دهد. اولین پیش فرض دانشجویان این است وقتی فارغ التحصیل شوند باید بروند برای کسی یا مجموعه ای کار کنند. آنها کسی را می خواهند که دست بوس شان باشد و تمامی امکانات زندگی نظیر خانه و ماشین را فراهم کند و بگوید خواهش می کنم برای من کار کنید؛ در صورتیکه خود این فکر اشتباه است. کسی که از باهوش ترین دانشجوهای کشور به حساب می آید و زحمت کشیده است، نباید چشم هایش به شرکت های موجود باشد بلکه چشمش باید به شرکت هایی باشد که وجود ندارند. چشم هایش نباید به شغل خودش بلکه باید به مشکلات مردم باشد. اگر چشم هایش را به مشکلات مردم بیندازد، متوجه می شود مشکلات زیادی وجود دارد. برای اینکه متوجه این مشکلات شود باید به بیرون از خودش برود یا به عبارتی از خود بی خود شود. کسی که به درون خودش می نگرد، راهی شکست خواهد شد. • شما چه زمانی از خودتان بیرون آمدید؟ از سه سالگی نگاهم به بیرون شکل گرفت؛ از نوجوانی در مسجد بابت هر برنامه ای اعم از عبادتی، آموزشی، دفاع از حقوق مسلمانان دنیا یا کمک به جامعه غیرمسلمانان برای رسیدن به خدا و... داوطلبانه فعالیت می کردم و آرمان داشتم. حتی در راستای این آرمان و اهداف عالیه، مدیر یک مدرسه اسلامی هم زمان با کار در مایکروسافت بودم. • اگر چشم دانشجویان نباید به درون خود و شغل های مورد علاقه شان باشد، چطور شد که خودتان به مایکروسافت رفتید در صورتیکه می توانستید به فکر حل مشکلات مردم از طرق دیگر باشید؟ وقتی شما به بیرون از خود نگاه می کنید، متوجه می شوید سلسله مهمی وجود دارد که باید طی شود. این نوع نگاه باعث می شود متوجه شوید چه کاری باید انجام دهید، به چه شکلی باید انجام دهید و چه زمان باید آن را رها سازید. مثلا من زمانی در برخی پروژه ها فعالیت کردم و راهبردی چیدم اما بعدا از مایکروسافت بیرون آمدم، از آمازون بیرون آمدم و حتی از آمریکا خارج شدم. اینکه بعضی وقت ها به یک موقعیت می چسبیم بد است و مانع موفقیت می شود. • وقتی دغدغه اصلی شما، خودتان باشید چطور می توانید به بیرون از خود نگاه و مشکلات دیگران را کشف و حل کنید؟ همانطور که گفتم و در دین مبین اسلام هم هست ما مسلمانان بیش از اینکه به فکر خودمان باشیم به فکر همسایه و هم نوع هستیم. منظور از اینکه نگاه به بیرون باشد یعنی اینکه مشکلات را پیدا و حل کنیم و به این واسطه به خدا نزدیک تر شویم. وقتی به دنیا نگاه می کنید، نباید بگویید دنیای امروز چه شکلی است بلکه آن دنیایی که باید ببینید را مجسم کنید. به فرض در نظر بگیرید دنیایی که وجود دارد دنیای A و دنیایی که باید به وجود آید دنیای B باشد؛ بین این دو دنیا فاصله ای وجود دارد که ممکن است تفاوت آن دو زیاد باشد مثلا مردم در دنیای A با فقر روبرو هستند اما در دنیای B بی نیازند. ممکن هم هست که فاصله آنها کم باشد؛ مثلا در دنیای A بازده کار حوزه اداری مالی پایین است اما در دنیای B این راندمان بالاست. حال باید اتفاقی بیفتد تا دو دنیای A و B به یکدیگر برسند که آن اتفاق "مأموریت" است. در مأموریت ها نقش افراد مشخص می شود و هر فرد می تواند انواع نقش ها را داشته باشد تا مأموریت به سرانجام برسد. وقتی مأموریت مشخص شد، استراتژی مشخص می کند که برای رسیدن به هدف وارد مایکروسافت شوید یا گوگل... یا در آمریکا بمانید یا به ایران بیایید. در چنین شرایطی باید برای تأمین منابع مورد نیازتان تلاش کنید و منابعی که نیازی به آنها نیست علی رغم خوشایند بودنشان، رها کنید. وقتی استراتژی و منابع مشخص شد، آنوقت می توان تصمیم گرفت علی رغم حقوق خوب مایکروسافت و برند جا افتاده آن در دنیا، باید از آن جدا شد یا خیر. البته نکته ای را بگویم، قبل از رها کردن برخی امور همواره نوعی ترس وجود دارد اما بعد از رهاسازی شرایط عالی می شود زیرا می دانید که دیگر آزاد هستید و فقط فقط به هر چه برای تحقق دنیای B نیاز است، فکر می کنید. • چند سال در مایکروسافت کار کردید؟ من دو سال و نیم در این شرکت کار کردم. • به نظر خودتان توانستید در این مدت دنیای B را به وجود آورید یا برای ایجاد آن دنیای عالیه، مجبور به ترک مایکروسافت شدید؟ شاید تا تحقق دنیای B که در نظر من است فاصله بسیار باشد اما چیزهایی در آنجا یاد گرفتم مثل اینکه بزرگترین کمپانی نرم افزاری دنیا چطور کار می کند و چطور باید نرم افزار نوشت، که بسیار ارزشمند بود. این شرکت خیلی برنامه نویس دارد و خیلی ها نیز در آن هستند که بد برنامه می نویسند و من حتی یاد گرفتم چطور نرم افزار نسازم. یاد گرفتم چگونه یک جای ضعیف و نوپا مانند بینگ می تواند با غول هایی نظیر گوگل رقابت کند. آنجا یاد گرفتم چطور درباره بازار فکر کنم. در زمان تحصیلات دکترا تصور می کردم باید الگوریتم هایی را بنویسیم که دنیا را عوض کند اما فکر نمی کردم بعضی وقت ها نیاز مشتری بیش از این است و طور دیگری باید آن را حل کرد. • می توانید یک نمونه از همان نیازهای مشتری را بگویید که بدون الگوریتم های پیچیده و شاید با راهکاری پیش پا افتاده قابل حل بود؟ اوایل که وارد مایکروسافت شده بودم، گفتند الگوریتم Spell correction را اجرایی کرده اند که 30 درصد در جستجوهای مردم بهتر عمل می کند؛ در واقع با این الگوریتم کاربران می توانستند اِسپل درست کلمات را بیاموزند. در آن زمان گفتم این همه تکنولوژی باحال وجود دارد چرا باید روی Spell correction سرمایه گذاری کنند و از اجرای آن اینقدر خوشحال باشند؟! در واقع ارزش این کار را نفهمیده بودم. آن زمان متوجه شدم برای حل مشکلات مردم، از دید مدیریتی نیاز نیست حتما روش های پیچیده ای داشته باشیم و بعضی وقتها با روشی ساده هم می توان مشکلات مردم را حل کرد. اصل این نیست که نشان دهیم چقدر باهوش هستیم، مهم این است که چه اندازه می توانیم مشکل مردم را حل کنیم. • معمولا کسانیکه جذب مایکروسافت و گوگل می شوند نخبه هستند؟ حداقل در تئوری اکثرشان باید اینگونه باشند. • در دنیا از چهره هایی نظیر استیو جابز و بیل گیتس بخاطر استقلال فکری، نوآوری و خودباوری به عنوان شخصیت های موفق یاد می شود، شما به عنوان یکی از افراد تیم کاری مجموعه مایکروسافت که براساس بنیان فکری بیل گیتس شکل گرفته چه برداشتی نسبت به وی و استراتژی مدیریتی شان دارید یا به عبارتی تا چه اندازه از سبک ایشان آموختید؟ این افراد قطعا در IT راهبر هستند و در برخی حوزه ها الگوهای عالی دارند اما هر کسی بدی هایی هم دارد که ما به عنوان یک فرد الگوپذیر باید از هر دو مورد درس بگیریم. هر دو شخص نام برده شده بسیاری خصوصیات خوب داشتند و دارند اما به معنی این نیست که همه خصوصیات شان خوب است. به نظر من بیل گیتس فردی فوق العاده متفکر بود. جزییات برای وی بسیار مهم بود؛ معمولا در علم مدیریت می توان بدون در نظر گرفتن جزییات یک مدیر خوب بود اما بدون در نظر گرفتن جزییات هرگز یک مدیر عالی نمی شوید. یک مدیر عالی نیازی ندارد که همه جواب ها را بداند اما باید تمام سوالات را بداند. این موضوع کلیدی بود که بعد از کار کردن در مایکروسافت آموختم. در جلسه ای بودم که آقای گیتس هم حضور داشتند و صحبتی در پایان جلسه با ایشان در ارتباط با یکی از الگوریتم های موتور جستجوی تحت توسعه داشتم. واقعا تعجب کردم که اشراف نظر او را روی الگوریتم ریزی که خیلی ها درباره آن فکر نکرده بودند، دیدم. واقعا عجیب بود که چطور او با این همه دغدغه وارد این موضوع ریز و جزیی شده و حتی قادر به تحلیل کردنش هم هست. بیل گیتس از جمله افرادی بود که می دانست کدام سوال ها را باید بپرسد. مدیر عاملی که بعد از بیل گیتس هدایت این شرکت را به دست گرفت، چنین توانمندی نداشت و بخاطر همین باعث تنزل جایگاه مایکروسافت شد تا اینکه مدیرعامل جدیدی بعد از او گزینش گردید که از قضا این فرد هم می داند کدام سوالات را باید بپرسد. • جالب است که در زمان فعالیت شما در مایکروسافت، پیشنهادات وسوسه برانگیز دیگری هم از کمپانی های دیگر نظیر گوگل، فیس بوک و آمازون داشته اید و حتی گوگل که استاد راهنمای شما را در گذشته به واسطه پروژه تان استخدام کرده بود، درخواست مصاحبه با شما را می دهد؛ گمان می کنید گوگل با این کار دنبال مانع تراشی برای جلوگیری از پیشرفت بینگ بود یا می خواست با چنین کارهایی اطلاعاتی از این پروژه استارت خورده در مایکروسافت به دست آورد؟ در آمریکا یک چیزی رایج هست و آن اینکه اگر در یک شرکت به حداقل موفقیتی دست یابید تمامی شرکت های دیگر به شما زنگ می زنند و می خواهند شما را به استخدام خودشان درآورند. من در اواخر فعالیت هایم در آمریکا دعوت از گوگل، فیس بوک و لینکداین داشتم و چند شرکت دیگر هم بودند که دعوت به مصاحبه کردند. خوبی این پیشنهادات این است که وقتی زیاد می شوند، خودتان می توانید انتخاب کنید. • کدام یکی از این پیشنهادات توانست شما را جذب خود کند؟ بعد از مایکروسافت به مدت دو سال در آمازون مشغول کار شدم؛ شرکتی که در ایران بیشتر به عنوان کتاب فروش شناخته شده است در حالیکه فقط یک کتاب فروش نیست اما بهترین کتاب فروش دنیاست. آمازون یک شرکت تکنولوژی محور شبیه گوگل و مایکروسافت است که زمان ورود من به آنجا بیش از 900 میلیون نوع کالا داشت؛ دنبال بررسی شرایطی بودند تا با بکارگیری تکنولوژی تبدیل به بزرگترین و بهترین فروشگاه اینترنتی دنیا در هر زمینه ای شوند. قطعا زمانیکه شما وارد یک فروشگاه با 900 میلیون نوع کالا شوید، خوشحال نمی شوید و سریعا از آن خارج می شوید زیرا بار فکری روی شما زیاد می شود. چالشی که آنجا داشت این بود که چگونه می تواند از طریق هوش مصنوعی کاربر را بشناسد تا راهنمای خوبی برای رسیدن به محصول مورد نظرش باشد؛ مثلا زمانیکه وارد فروشگاه اینترنتی آمازون می شود حس نکند با 900 میلیون کالا مواجه است. یکی از راهکارها این بود که مطالعات پیشین افراد در بانک داده ای ذخیره شود و برحسب تحلیل خریدها، پیشنهادات بعدی براساس نشرهای جدید به او داده شود تا برای تکمیل سبد کالایی خود در بخش کتاب با هدر رفت زمان مواجه نشود. در آنجا از پیشرفته ترین تکنولوژی ها بهره بردیم و حتی برخی فناوری ها را خلق کردیم تا بتوانیم مأموریت مان را به سرانجام برسانیم. برای اینکه مشتری را عاشق فروشگاه آمازون کنیم، کلی الگوریتم ریاضی و هوش مصنوعی بکار گرفتیم و خلق کردیم. • معمولا تعداد تیم های کاری که پروژه ها را در این شرکت ها انجام می دادند چقدر بود؟ تیمی که بینگ را ساخت مجموعا حدود 1200 نفر بود که به تیم های کوچک تر تا 5-6 نفره نیز تقسیم می شد. از میان این تعداد 300 مدیر پروژه وجود داشت که بنده هم یکی از آنها بودم و از صفر تا 100 بینگ را در پروژه حضور داشتم. • مأموریت اصلی شما در آمازون چه بود؟ استفاده از هوش مصنوعی برای دسته بندی و طبقه بندی اتوماتیک کالاها. • بعد از آمازون بود که دوباره تصمیم گرفتید به ایران بازگردید؟ بله دقیقا بعد از آن پروژه بود که تصمیم گرفتم مجددا به ایران بیایم و لذا خانه و ماشینم را فروختم، با دوستانم خداحافظی کردم و تقریبا سال 2012 بود که راهی ایران شدم. • چرا با این همه سابقه کاری و پیشنهادات فوق العاده ای که داشتید حاضر شدید تمام زندگی تان را رها کنید و به ایران بیایید؟ خواستم به ایران بیایم چون فرصت های فوق العاده ای در این کشور نهفته است و از این طریق به بشر خدمت کنم. تفاوت بزرگی بین کارهایی که در ایران انجام می دهم و در آمریکا می کردم، هست و آن اینکه وقتی در آمریکا بودم محصول می ساختم اما در ایران کشور می سازم. یکی از کارهایی که در ایران می کنم این است که هیات علمی دانشگاه تهران هستم و با دانشجویان در حوزه کارآفرینی کار می کنم؛ با دانشجویان کار می کنم تا بعد از اتمام تحصیلات شان منتظر استخدام نباشند و بتوانند بروند کسب و کار و شرکت خود را بزنند. در واقع دنبال این هستم که در راستای خلق دنیای B، دانشجویانی تربیت کنم که با علم شان بتوانند مشکلات را حل کنند. البته این بسته به خود دانشجویان است که با علم شان و خلق ارزش افزوده، به سمت امور خیریه بروند یا کارآفرینی کنند. همانطور که می دانید وقتی مشکلی حل می شود، ارزش افزوده ای خلق گردیده که با هدیه دادن آن امر خیریه احیا می شود و با کسب وکارش، کارآفرینی ایجاد می شود. • پیش از اینکه صراحتا تصمیم به زندگی در ایران بگیرید، فکر می کردید به کشوری می آیید که در بسیاری از موضوعات فناوری عقب هست اما فکرش را می کردید در زمان ورود به کشورمان با این حجم از استارت آپ ها مواجه شوید؟ هیچگاه دیدم به ایران این نبوده که کشوری عقب افتاده است بلکه با پیشرفت های چشم گیر و پتانسیل آن مواجه گردیدم که راغب به ادامه زندگی در آن شدم اما نیازهای این کشور همچنان بسیار زیاد است. از اول که تصمیم به اقامت در ایران گرفتم، در نظر داشتم تا تجربه و توانایی هایم را در اختیار این کشور جهت پیشرفت آن بگذارم. • دعوت از سوی دانشگاه انگیزه ورود شما به ایران بود یا خودتان هم درصدد بودید؟ خودم که بسیار انگیزه داشتم اما با دانشگاه هم صحبت کردم و آنها هم مرا دعوت کردند. به گزارش هوش نیوز به نقل از تسنیم، در بخش دوم این گفت وگو با فعالیت های مدیر سابق برنامه های مایکروسافت و آمازون در ایران بیشتر آشنا خواهید شد و از دیدگاه های وی پیرامون موفقیت استارت آپ ها و پروژه هایی نظیر شبکه ملی اطلاعات مطلع می گردید.
دوشنبه ، ۲۴اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هوش نیوز]
[مشاهده در: www.hooshnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]
-
گوناگون
پربازدیدترینها