محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830155623
سخنی با خادم جدید حضرت رضا (ع)/ حجاریان نماد شکست خشونت یا ترویج وحشی گری
واضح آرشیو وب فارسی:آشنا نیوز: آشنانیوز: تولیت آستان مقدس رضوی و سایر مسئولان، تنها نسبت به امروز این عتبه مقدسه و زائرین نسل حاضر، مسئول نیستند؛ مسئولیت آینده حرم و ایجاد زمینه های لازم برای پذیرایی کریمانه از میهمانان حضرت رضا (ع) در سده ها و نسل های آینده نیز بر دوش نسل فعلی مسئولان سنگینی می کند. به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آشنانیوز، روزنامه ها و جراید در بخش سرمقاله و یادداشت روز به بیان دیدگاه ها و نظریات اصلی و اساسی خود می پردازند؛ نظراتی که بیشتر با خط خبری و سیاسی این جراید همخوانی دارد و می توان آنرا سخن اول و آخر ارباب جراید عنوان کرد که اهمیت ویژه ای نیز دارد. در ادامه یادداشت و سرمقاله های روزنامه های صبح کشور با گرایش های مختلف سیاسی را می خوانید: سخنی با خادم جدید حضرت رضا (ع)/ حجاریان نماد شکست خشونت یا ترویج وحشی گریپله دوم نردبان یا زیرزمین؟! محمد صرفی در یادداشت روزنامه کیهان نوشت: عده ای می گویند برجام هرچه بود گذشت و باید از آن عبور کرد. البته این سخن تازه ای نیست. سه ماه پیش آقای روحانی هم در یک گفت وگوی زنده تلویزیونی اعلام کرده بود؛ دوران نقد برجام تمام شده است. اما شواهد و قرائن نشان می دهد با سیر تحولات فعلی و اتفاقات احتمالی آینده، چاره ای جز رجوع به برجام نیست. البته این رجوع بیش از آن که به گذشته بپردازد، راه و محملی برای شکل دادن به آینده و جلوگیری از تکرار رخدادهای خسارت آفرین است. آقای ظریف در مصاحبه با ویژه نامه نوروزی یکی از روزنامه های زنجیره ای و در پاسخ به سوالی درباره ارتباط خود با جان کری - همتای آمریکای اش- می گوید؛ «برخی اوقات اتفاقاتی در حاشیه مذاکرات می افتد که باعث می شود آن تفاهم و حس مشترک شکل نگیرد. بویژه در مواقعی که دولت آمریکا مجموعه اقداماتی انجام می دهد که با آنچه تعهد کرده بود مغایرت دارد. کماکان هم درباره اجرای تعهدات آمریکا همینطور است. اگر بشود این تعهدات را دو قسمت کرد یک قسمت تعهداتی است که باید با صدور اعلامیه و بیانیه و دستور و مقررات داخلی اجرا می کردند که آنها را انجام دادند اما یک قسمت هست که نیاز است دست کم دولت آمریکا با اراده سیاسی وارد مرحله اجرایی کردن تعهداتی شود که روی کاغذ اعلام کرده است. حالا ما از مجموعه حاکمیت آمریکا از جمله کنگره توقعی نداریم اما این توقع از دولت آمریکا هست.» ظریف در بهمن سال جاری - پس از اجرای برجام - نیز این موضوع را تکرار کرده و از کاخ سفید خواسته بود به بانک ها و طرف های خارجی برای کار تجاری با ایران تضمین بدهد که البته هیچگاه با پاسخی از سوی آمریکایی ها همراه نشد. مضمون این درخواست از آمریکا را هفته پیش آقای روحانی هم مطرح کرد. وی در کنفرانس خبری خود ضمن اشاره به انجام تعهدات برجامی واشنگتن روی کاغذ، گفت؛ «هنوز هم آمریکایی ها باید در اجرای برجام فعال تر باشند؛ خواست ما این است. در برخی موارد آمریکایی ها ممکن است آن مقداری که می بایست تلاش می کردند، نکردند.» موارد فوق تنها شواهد از نوع نگاه و وضعیت بازیگران و روند برجام نیست. آنچه مسئله را حساس و قابل تامل می کند، سخنان دولتمردان و اشتیاق زایدالوصف آنان برای گام نهادن بر پله بعدی برجام است. رئیس جمهور در ادامه سخنان خود در اظهار نظری جالب، عملی نشدن وعده های دولت را -که قرار بود همه مشکلات از جمله آب خوردن مردم و هوا را هم حل کند - به نوعی طبیعی توصیف کرد و آنها را به مذاکره و توافق درباره سایر مسائل منوط دانست! همان چیزی که دولتمردان از آن به عنوان برجام 2 یاد می کنند و دل در گرو آن دارند. اگر بخواهیم وضعیت دولت یازدهم را در این عرصه خلاصه کنیم، این می شود؛ وعده های سنگین برزمین مانده، خواهش و تمنا از حریف برای تبدیل اندک تعهدات کاغذی برجام به تعهد عملی و تلاش برای رفو کردن برجام با برجامی دیگر. اما آن سوی میدان چه می گذرد؟ برای فهم نوع نگاه و طرح آمریکایی ها، سخن آقای ظریف کلیدی است. او درباره محتوای اولین دیدار دوجانبه اش با جان کری درباره موضوع هسته ای می گوید؛ کری موضوعات دیگری را هم مطرح کرد که یکی از آنها سوریه بود. کنار هم گذاشتن این دغدغه و هدف دو سال پیش واشنگتن و برخی شواهد امروزی، گویای برخی واقعیت هاست.هفته پیش ژنرال لوید آستین، بالا ترین مقام نظامی آمریکا در منطقه خاورمیانه - فرمانده سنتکام (سرفرماندهی مرکزی آمریکا)- در نشست استماع کمیته نیروهای مسلح سنا سیاست خارجی ایران در منطقه را تهدید کننده منافع راهبردی آمریکا توصیف کرده و گفت؛ «ما باید توجه داشته باشیم زمانی که گروه داعش شکست داده شد، و ثبات در سوریه ایجاد شد، ما و شرکای ما با نیروهای وابسته به ایران موسوم به شبکه تهدید ایران مواجه خواهیم شد که به شدت تقویت شده اند و تجربه جنگ های زیادی را هم دارند.» اما راه حل این مشکل استراتژیک از نظر آمریکایی ها چیست؟ پاسخ را باید در مقاله چند روز پیش دنیس راس - دستیار پیشین اوباما و یکی از تصمیم سازان آمریکا درباره مسائل خاورمیانه- در نشریه پولتیکو جست؛ «اگر خواهان مشاهده تغییرات مطلوب در ایران و کاهش سیاست های منطقه ای خصمانه هستیم، باید از همان منطقی که در کشاندن ایران به میز مذاکرات هسته ای استفاده کردیم بهره ببریم، اما اگر قاسم سلیمانی بدون هزینه به گسترش نفوذ ایران ادامه بدهد، ممکن است توافق هسته ای هم پایدار نماند.» البته طرح آمریکایی ها صرفا روی کاغذ و پشت تریبون ها نیست. آنها گام های عملی را هم در این باره آغاز کرده اند. اینکه دادگاهی در آمریکا جمهوری اسلامی را به پرداخت حدود 11 میلیارد دلار غرامت به اتهام دست داشتن در ماجرای 11 سپتامبر محکوم می کند - فارغ از اینکه این حکم ابلهانه اجرایی شود یا خیر - یک پیام واضح است. تدارک واشنگتن و رفقای مرتجع منطقه ای آن برای تحریم و اعمال فشار علیه حزب الله لبنان، سیگنال دیگری از این پیام است. از نظر آمریکایی ها دوره پسابرجام نباید دوران تنفس جمهوری اسلامی باشد. آنها نام این دوره را «سختگیری به ایران» گذشته اند که برخی از مختصات و تاکتیک های آن عبارت است از؛ 1- افزایش تحریم ها علیه ایران به بهانه تروریسم و حقوق بشر 2- محدود سازی تمام توان موشکی بالستیک ایران 3- حذف بند پایان توافق برجام و ابدی کردن محدودیت های آن 4- زمینه سازی برای بی ثباتی های داخلی در ایران و آمادگی برای پشتیبانی کامل از آنها 5- تشکیل نیروهای ویژه برای استفاده از فرصت های قومیتی برای ناامن کردن ایران 6- ارائه سیستم گنبد آهنین اسرائیل به اعراب برای مقابله با ایران 7- حمایت از پادشاهی های عربی درمقابل ناراضیان داخلی که ایران بر آنها نفوذ دارد 8- تقویت رابطه با گروه ها و فرقه های مختلف عراق با هدف کاستن از نفوذ ایران توقع از چنین آمریکایی برای «اجرایی کردن تعهدات روی کاغذ» بیشتر شبیه آرزوست تا مسئله ای قابل تحقق. رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار روز پنج شنبه اعضای مجلس خبرگان سه اولویت اصلی دولت را برشمردند؛ 1- اقتصاد مقاومتی۲- ادامه پرشتاب حرکت علمی کشور ۳- مصون سازی فرهنگی کشور، ملت و جوانان. حتی آینده برجام نیز بطور مستقیم و غیرمستقیم وابسته به سه موضوع فوق است. آمریکایی ها عملاً برجام2 را با هدف مهار قدرت منطقه ای ایران کلید زده اند. انتخابات با تمام مسائلش تمام شده و مردم از دولت انتظار کار و تلاش واقعی و نتایج ملموس دارند. تصمیم با دولت است که پا روی پله های نردبان اقتصاد مقاومتی، حرکت پرشتاب علمی و مصون سازی فرهنگی بگذارد یا به امید معجزه ای که برجام یک نکرد، بر پله دوم زیرزمین برجام ها قدم نهد! البته همیشه پایین رفتن از پله کار آسان تری بوده است! سخنی با خادم جدید حضرت رضا (ع)/ حجاریان نماد شکست خشونت یا ترویج وحشی گریسخنی با خادم جدید حضرت رضا (ع) حجت الاسلام دکترحسین زاده بحرینی نماینده مردم مشهد در یادداشت روزنامه خراسان نوشت: مشهد مقدس در این هفته، پس از تودیع خادم قدیمی و صمیمی حضرت رضا (ع)، شاهد معارفه تولیت جدید آستان قدس رضوی بود. علم خدمت گزاری به عتبه مقدسه حضرت ثامن الحجج علیه السلام اکنون بر دوش خادمی جدید، باانگیزه و تازه نفس قرار گرفته است. در این مجال، در پی تبیین خدمات تولیت فقید و نقد و ارزیابی مدیریت آستان قدس رضوی در دوران پس از انقلاب نیستیم. علی القاعده، مدیریت مجموعه ای به وسعت آستان قدس رضوی، آن هم در گستره ای به درازای نزدیک به چهار دهه، می تواند از زوایای متعدد و مختلف، موضوع بررسی های انتقادی قرار بگیرد. هدف این بررسی های انتقادی، که بی تردید، نقطه عزیمت مدیریت جدید آستان خواهد بود، می تواند تعیین و طبقه بندی «کارهای ارزشمند پایان یافته»، «کارهای ناتمامی که باید با جدیت دنبال شود»، «کارهای انجام نشده و بر زمین مانده ای که باید در دستور کار قرار گیرد» و احیاناً، «کارهای شروع شده و فرآیندهای در جریانی که باید متوقف شده یا مورد بازنگری و اصلاح قرار گیرد»، باشد.توسعه تحسین برانگیز عتبه مقدسه، ایجاد صحن ها و رواق های فاخر و اهتمام به رعایت مفاد و مضامین وقف نامه ها از جمله مواردی است که مورد تأیید و تقدیر مقام معظم رهبری قرار گرفته است. این نوشته، در صدد بررسی همه جانبه اقدامات انجام شده در دوره مدیریت گذشته آستان قدس رضوی نیست؛ زیرا لازمه چنین بررسی انتقادی و جامعی، در اختیار داشتن اطلاعات تفصیلی از عملکرد این تشکیلات معظم اقتصادی- فرهنگی است. آنچه انگیزه نوشتن این سطور شد، تذکر نکته ای بسیار مهم به شخصیت خوش نام و فرهیخته ای است که اینک ردای خدمت به آستان نورانی حضرت ثامن الائمة المعصومین – صلوات ا... علیهم اجمعین- را به تن کرده و آماده است تا مسیر خدمت سلف صالح خویش یعنی تولیت فقید را ادامه دهد و ضعف ها و کاستی های احتمالی را در فضای جدید، مدیریت کند. نکته موردنظر این است: تولیت آستان مقدس رضوی و سایر مسئولان، تنها نسبت به امروز این عتبه مقدسه و زائرین نسل حاضر، مسئول نیستند؛ مسئولیت آینده حرم و ایجاد زمینه های لازم برای پذیرایی کریمانه از میهمانان حضرت رضا (ع) در سده ها و نسل های آینده نیز بر دوش نسل فعلی مسئولان سنگینی می کند. سال هاست که راقم این سطور، این واقعیت بدیهی را فریاد کرده و از مسئولان ذی ربط برای توجه ویژه به «منطقه ثامن» -یعنی منطقه شهریِ محیط بر مضجع حضرت رضا (ع)- و جلوگیری از تبدیل آن به یک «منطقه توریستی بی هویت» استمداد نموده است. بیش از دو دهه قبل عملیات بهسازی بافت فرسوده منطقه ثامن با تشکیل کنسرسیومی متشکل از آستان قدس رضوی، وزارت راه و شهرسازی و شهرداری مشهد آغاز شد. با تأسیس «شهرداری منطقه ثامن»، مدیریت بهسازی بافت اطراف حرم در مجموعه شهرداری متمرکز شد و دولت و آستان قدس عملاً در حاشیه قرار گرفتند. التزام مسئولان ذی ربط به «تراز مالی صفر» که در تمام این دو دهه بارها و بارها از زبان آنان شنیده شد، این طرح ذاتاً فرهنگی را به پروژه ای عمدتاً اقتصادی تقلیل داد. تراز مالی صفر به این معنی است که «هزینه های طرح باید از محل درآمدهای آن تأمین شود». این استراتژی نادرست که هزینه های مادی و معنوی زیادی را به شهر مشهد و فضای مشرف بر عتبه مقدسه رضوی تحمیل کرد، محصول و معلول غیبت عملی دولت و آستان قدس رضوی از طرح بهسازی بافت فرسوده اطراف حرم مطهر حضرت رضا (ع) است. امام جمعه محترم و نمایندگان مردم مشهد در مجلس شورای اسلامی و شورای شهر که به اقتضای موقعیت اجتماعی شان بیشتر از سایر مسئولان با مردم در ارتباط هستند، مکرراً شاهد گلایه و ناخرسندی مالکان اراضی و ابنیه اطراف حرم بوده اند. اثبات این واقعیت چندان دشوار نیست که به دلیل اتخاذ همین استراتژی نادرست، در طول دو دهه عملیات عمرانی پیرامون حرم رضوی، بخشی از تحذیرهای مقام معظم رهبری در خصوص نحوه تملک اراضی مردم که صراحتاً به استاندار وقت اعلام، و توسط استاندار، به شهردار وقت ابلاغ شد، مغفول مانده است. آسیب دیگری که به واسطه اتخاذ استراتژی مزبور به روشنی قابل شناسایی است، فقدان نگاه فرهنگی و معنوی لازم در ساخت و سازها و فضای شهری جدیدالاحداث در مجاورت عتبه مقدسه است. حرم مطهر و مضجع شریف امام علیه السلام، مرکز اشعاع نور و کانون دریافت برکات معنوی است.به طور طبیعی، فضای شهری محیط بر حرم باید به گونه ای طراحی شود که زائر به محض خروج از اماکن مقدسه، با نوعی گسست معنوی مواجه نشود و سازه ها و معماری بافت پیرامونی حرم، از تناسب کالبدی و مضمونی متناسب با معنویت عتبه مقدسه برخوردار باشد. چرا اکنون چنین نیست؟ چرا منطقه ثامن در حال تبدیل شدن به یک «منطقه توریستی بی هویت» است؟ مجدداً، پاسخ را باید در استراتژی نادرست «تراز مالی صفر» جستجو کرد. ریشه این معضل بزرگ هم به بی توجهی یا غفلت مسئولان از مأموریتی که نظام جمهوری اسلامی ایران در این مقطع خاص در رابطه با عتبه مقدسه رضوی دارد، برمی گردد. افزایش روزافزون میهمانان حضرت رضا (ع)، پیش بینی توسعه آتی حرم برای عصرها و نسل های بعد را به الزامی قطعی برای نسل حاضر مبدل کرده است؛ ضمن این که منطقه مشرف به عتبه مقدسه نیز باید برای اسکان و پذیرایی کریمانه از میهمانان امام (ع) باز هم با لحاظ کردن افزایش های آتی مهیا گردد. نکته کلیدی و به زعم این جانب، مغفول، این است که اکنون، مناسب ترین زمان ممکن برای تملک منصفانه و همدلانه اراضی و ابنیه موجود در اطراف حرم رضوی است. «ریزدانه بودن اراضی» و «غلبه کاربری مسکونی بر کاربری تجاری» از ویژگی های امروز بافت فرسوده اطراف حرم است؛ ویژگی هایی که به سرعت درحال تغییر است، و دقیقاً همین ویژگی هاست که در زمان حاضر، تملک آسان و ارزان اراضی و ابنیه را برای مسئولان میسر ساخته است. اشتباه تاریخی که در اطراف حرم مطهر رضوی در جریان است این است که مسئولان محترم، منازل مسکونی و مغازه های کوچک را که به قیمت مناسب تملک کرده اند، برای احداث مجتمع های عظیم تجاری و اقامتی به سرمایه گذاران «تملیک» می کنند. لطفاً اشتباه نکنید! منظور نگارنده این نیست که اطراف حرم رضوی، محل حضور سرمایه گذاران نیست، یا هتل و مجتمع تجاری پیرامون حرم مطهر نباید ساخته شود. من در همین جا به عنوان نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی، از همه کسانی که سرمایه خود را به شهر مشهد و به ویژه منطقه ثامن آورده اند، تشکر می کنم. بحث، امّا جای دیگری است: صد سال بعد را در نظر بگیرید. فرض کنید تولیت وقت آستان قدس رضوی در صد یا دویست سال بعد –که علی القاعده جمعیت زائران امام (ع) به شدت افزایش یافته است- تصمیم به توسعه اماکن متبرکه و احداث صحن ها و رواق های جدید بگیرد. تملک اراضی موردنیاز چگونه ممکن خواهد شد؟ آیا آستان قدس رضوی، حتی با استفاده از اعتبارات دولتی خواهد توانست عرصه و اعیان ساختمان های معظم آن روز، شامل هتل ها و مراکز تجاری مدرن و «برند شده» را که جایگزین خانه ها و واحدهای تجاری کوچک امروزی شده اند، مجدداً تملک کند؟ اگر دویست سال بعد، بازگشایی معابر جدید در منطقه پیرامونی حرم ضرورت یابد –که حتماً چنین خواهدشد- شهرداری مشهد، توان خرید زمین هایی که به واسطه اشتمال بر ابنیه گران قیمت، به صورت نجومی ارزش افزوده پیدا کرده است، را خواهد داشت؟ راه دور نرویم: آیا همین امروز شهرداری مشهد قدرت بازتملک اراضی که خود واسطه خرید آن ها از مردم و تملیک آن ها به سرمایه گذاران بوده است را دارد؟ مدل کار در منطقه ثامن این است که اراضی ریزدانه و ابنیه موجود در آن که غالباً کم ارتفاع و غیرتجاری هستند، توسط شهرداری و بعضاً با همکاری دستگاه قضایی تملک شده، بلافاصله به سرمایه گذار «تملیک» می گردد. فقدان برنامه و نظارت جامع هم مانع از آن است که سرمایه گذار را در کاربری و معماری داخلی و خارجی بنا، به ضوابط و اقتضائات فرهنگی و معنوی متناسب با عتبه مقدسه، مقید و ملزم سازد. احداث واحدهای تجاری بیش از حدنیاز، تعبیه تأسیساتی همچون شهربازی و سینمای پنج بعدی و ... در ساختمان ها و هتل های مشرف به حرم مطهر و حذف یا کاهش ابنیه فرهنگی همچون مساجد، تکایا و مدارس علمیه از بافت جدید الاحداث، محصول این مدل اساساً غلط است. چه باید کرد؟نخستین گام، بازگشت مؤثر آستان قدس رضوی و دولت به مدیریت «منطقه ثامن» است. مادامی که آستان قدس رضوی و دولت از مدیریت مستقیم منطقه ثامن غایب باشند، مبنایی جز «تراز مالی صفر» و آمالی جز تبدیل این منطقه به یک «منطقه توریستی بی هویت» قابل تصور نیست. به عبارت دیگر، مادامی که بهسازی بافت فرسوده اطراف حرم، یک مسأله صرفاً شهری –همانند بهسازی سایر مناطق فرسوده در مشهد یا هر نقطه دیگر از کشور- تلقی شود، نباید امید به حل اساسی و پایدار آن داشت. تردیدی در این نیست که ادامه و استمرار مدل فعلی، به مصلحت نیست و علاوه بر انفعال مطلق فرهنگی منطقه ثامن و معنویت زدایی تدریجی از آن، باعث می شود که آینده این قطعه زمین بهشتی، چگونگی توسعه های آتی حرم و اسکان زائران نسل های بعد در معرض ابهام جدی قرار بگیرد.برون رفت از این معضل، مستلزم اتخاذ یک «راه حل سه بخشی» است: بخش نخست این است که اراضی محیط به حرم تا هر شعاعی که ممکن است توسط آستان قدس رضوی خریداری و تملک شود. این کار، تنها از آستان قدس رضوی ساخته است. اراضی فراوانی که در جای جای شهر مقدس مشهد متعلق به آستان قدس رضوی است -البته در حدّ گنجایش وقف نامه موقوفات- می تواند به عنوان معوّض اراضی موردنظر یا منبع تأمین مالی برای خرید آن، مورد استفاده قرارگیرد. این کار می تواند به مرور، به اراضی که در سال های اخیر بدون نظرداشتن به واقعیات و ضرورت های پیش گفته، پس از آزادسازی به سرمایه گذاران «تملیک» شده، تسری یابد. اگر آستان قدس رضوی برنامه انتقال بخشی از اراضی پراکنده خود به منطقه ثامن را در اولویت قرار دهد، علاوه بر ایجاد رضایتمندی در ساکنان و مالکان فعلی منطقه ثامن، می تواند راهبری دو بخش بعدی این راه حل سه بخشی را نیز به دست بگیرد و با ایفای نقش اصلی در بهسازی بافت فرسوده اطراف حرم مطهر، توسعه آتی حرم و میزبانی کریمانه از زائرین حضرت رضا(ع) در نسل ها و سده های بعد را تضمین نماید. تفاوت ماهوی «تملک اراضی پیرامون حرم توسط سرمایه گذار بخش خصوصی» با «تملک اراضی مزبور توسط آستان قدس رضوی» روشن تر از آن است که نیاز به توضیح داشته باشد. گسترش مالکیت بخش خصوصی در منطقه پیرامونی حرم (مدل فعلی) باعث می شود توسعه اماکن متبرکه و اسکان کریمانه و ارزان زائران در دوره های بعد، سخت تر، پیچیده تر و هزینه برتر گردد و چه بسا در نسل های بعد، به امری غیرممکن مبدل گردد! درک این واقعیت ظریف، مستلزم هوشمندی و آینده نگری مسئولان امروز کشور و عتبه مقدسه رضوی است. بخش دوم راه حل، طراحی نقشه جامع منطقه ثامن براساس نیازهای فرهنگی و رفاهی زائران است؛ به گونه ای که اولاً- اصالت و هویت فرهنگی و شیعی منطقه در تزاحم با معیارها و حساب و کتاب های مرسوم اقتصادی، ذبح نشود (چنان که تاکنون شده است) و ثانیاً- معماری داخلی و بیرونی و تأسیسات موجود در منطقه مشرف به حرم مطهر که علی القاعده محل بارانداز و اسکان زائرین و دلدادگان حضرت رضا علیه السلام است، طوری ساماندهی و مدیریت شود که مُعین و مُعدّ زیارت و مکمل آن باشد و زمینه را برای حفظ تحول روحی که به برکت حضور در حریم قدسی برای زائر حاصل می شود، فراهم کند؛ نه این که با افراط در تجاری سازی منطقه و تعبیه تأسیسات نامتجانس، اثربخشی حضور زائر در حریم رضوی را کم کند (که متأسفانه، آثار نامطلوبی از این دست، در نتیجه اصرار بر پی گیری مدل فعلی به وضوح قابل مشاهده است و اگر وضع به همین منوال پیش برود، به زودی با فاجعه غیرقابل جبران اضمحلال فرهنگی منطقه ثامن روبه رو خواهیم شد). محصول این بخش از راه حل، شناسایی ابنیه و فضاهای موردنیاز زائر و جانمایی مناسب آن ها در عرصه باقیمانده طرح، خواهدبود. این کار باید توسط «شورای عالی» متشکل از دولت، شهرداری، آستان قدس و نهادهای فرهنگی همچون دانشگاه و حوزه علمیه کهن مشهد و براساس مطالعه و نیازسنجی دقیق انجام شود. سرمایه گذاران بخش خصوصی در بخش سوم راه حل حضور پیدا می کنند: پس از تملک دائمی اراضی توسط آستان قدس رضوی و تعریف انواع پروژه های خدماتی، رفاهی و فرهنگی موردنیاز توسط «شورای عالی»، سرمایه گذاران بخش خصوصی اجازه می یابند در قالب قراردادهای بلندمدت «ساخت، بهره برداری و انتقال (BOT)» و انواع قراردادهای مشابه (نظیر BOOT و BLT)، پروژه های موردنظر را مطابق با الزامات فنی و فرهنگی تعریف شده، احداث نموده و طبق قرارداد به نفع خود بهره برداری نمایند. در این مدل انتخاب سرمایه گذار براساس «مناقصه مدت بهره برداری» انجام می شود و این امکان برای آستان قدس رضوی وجود خواهد داشت که با افزایش «مدت پایه»، از طریق بالابردن نرخ بازگشت سرمایه (IRR)رغبت سرمایه گذاران را به سرمایه گذاری در پروژه های مصوب شورای عالی افزایش دهد. یکی از امتیازات مهم این مدل این است که چون زمین به سرمایه گذار تملیک نمی شود، سرمایه گذاران غیرایرانی، از جمله شیعیان متمول کشورهای حوزه خلیج فارس نیز فرصت حضور در سرمایه گذاری های اطراف حرم رضوی را خواهندیافت و رقابت بیشتری میان سرمایه گذاران شکل می گیرد.دومین امتیاز این مدل، «آینده نگر» بودن آن است: با اجرای این مدل، پس از اتمام مدت هر قرارداد (مثلاً هر هفتاد، هشتاد یا هر صد سال یک بار) تمامی عرصه و اعیان ابنیه موجود در منطقه ثامن به آستان قدس برمی گردد و تولیت های بعدی این عتبه مقدسه در هر عصر، می توانند به اقتضای نیاز زائران آن عصر در مورد وسعت اماکن متبرکه و نحوه اسکان زائران تصمیم بگیرند.نتیجه اتخاذ این مدل سه بخشی، جلوگیری از غلبه معیارهای اقتصادی بر اقتضائات فرهنگی در منطقه ثامن و تضمین آینده این قطعه زمین بهشتی است. اهتمام ستودنی تولیت فقید به توسعه اماکن متبرکه و «اندرونِ» حرم مطهر باعث شد که آستان مقدس رضوی در زمره بزرگ ترین مکان های مذهبی جهان قرار گیرد و به یکی از باشکوه ترین حرم های اهل بیت علیهم السلام مبدل شود. نگاه به «بیرونِ» حرم و پشت دیوارهای عتبه مقدسه و ساماندهی معنوی فضای مشرف بر آن، که لازمه تأمین توسعه آتی حرم و پذیرایی کریمانه از میهمانان امام رئوف است، کار برزمین مانده ای است که تولیت فقید فرصت پرداختن به آن را نیافت و امیدواریم با دوراندیشی، درایت و پشتکار تولیت جدید، در دوران خدمتگزاری این عزیز، تحقق یابد. سخنی با خادم جدید حضرت رضا (ع)/ حجاریان نماد شکست خشونت یا ترویج وحشی گریانقلاب را با ذکر مثال توضیح دهید! حسین قدیانی در یادداشت روزنامه وطن امروز نوشت: موافقم؛ «فحش نامه» هستند بعضی از این «روزنامه »ها! البته این فقط روزنامه های زنجیره ای نیستند که به موازات تحریف و دروغ، زبان به ناسزا باز می کنند! بددهانی وآلوده کردن زبان به فحش، کار یومیه بعضی دیگر هم هست، آنجا که به جای پاسخ متین به منتقد، یک روز او را «بزدل» و «بی شناسنامه» و «همصدا با اسرائیل» می خوانند، دگر روز «خائن». لذا اگر روزنامه ای علیه شیربچه های مدافع حرم ناسزا بگوید، خودش را از قد و قامت یک روزنامه، تبدیل کرده به یک «فحش نامه»، آن فرد هم که مشهور به درشتگویی در حق دوست و در عین حال، شهره به بزک کردن دشمن است، آنجا که «جلاد تحریم» را با اوصافی آنچنانی می نوازد کأنه اوباما عزیزترین برادر اوست، فی الواقع می شود یک «فحش نامه متحرک»! به جد موافقم؛ «فحش نامه» هستند بعضی از این «روزنامه»ها! همچنان که «ناسزاگو» هستند بعضی که به جای خدمت به ملت، هر چه فریاد دارند، نه بر سر آمریکا، که بر سر «مرگ بر آمریکا» این جهانی ترین شعار بشریت می کشند! شگفتا از میزان بی میزان کدخدا دوستی این جماعت که تو گویی آمریکا را از «پرزیدنت مؤدب و باهوش» هم بیشتر دوست می دارند! تا آن حد که فلان عضو عزیزکرده مذاکرات، یک کلام اگر در باب بدعهدی طرف غربی لب به سخن بگشاید، به جای تصدیق سخن درست او، او را به همان راننده تاکسی و لبوفروشی ملحق می کنند که اساسا از نظر اینان صلاحیت اظهار نظر درباره برجام را ندارند. پس ردصلاحیت، فقط کار شورای نگهبان نیست! صدالبته جناب صالحی در ایام مذاکرات هم «وزیر خارجه» نبود اما لابد آنقدر نقش ممتاز و متمایزی داشت که اندکی بعد، مدال کذا بر سینه اش بچسبد! درباره برجام هم چه کسی بهتر از او برای پاسخگویی، اما وای از آن روز که همین جناب، یک کلام - و نه بیشتر! - درباره بدعهدی غربی ها زبان به سخن باز کند! واقعا خوب شدنمردیم و معنای اعتدال مدنظر حضرات را ملتفت شدیم! تولی در مواجهه با دشمن و تبری از دوست! طرفه حکایت اینجاست که آقای صالحی از بدعهدی اوباما سخن می گوید، این سخن به آقای رئیس گران می آید! و باز هم طرفه حکایت اینجاست که همین جناب صالحی، در صحن بهارستان، وقتی از فلان نماینده شنید که طرف غربی به هزار و یک دلیل غیر قابل کتمان، بدعهد است و در مذاکره با او، این همه نباید خوشبین و خوش خیال بود، قشقرق راه انداخت، مظلوم نمایی کرد، دست آخر هم، من و ما را متهم کرد به خیانت! حالا چرا خیانت؟ چون وقتی آقایان دیپلمات نشسته بودند پای میز دیپلماسی، منتقد خیرخواه، از قضا ناظر بر همین بدعهدی دشمن تمنا می کردند از دوستان وزارت خارجه که حتی المقدور بیشتر امتیاز بگیرند و کمتر امتیاز بدهند، بویژه در شرایطی که اولا خواهان مذاکره، طرف مقابل بوده و نه ما! ثانیا سرمایه - در اینجا یعنی صنعت هسته ای- دست ماست و با وجود این سرمایه گرانقدر که به قیمت جان شهدای هسته ای به دست آمده، حق آن است که از موضع بالا مذاکره کنیم، نه اینکه علی الدوام بگوییم «هر توافقی، بهتر از عدم توافق است»! با چنین گارد مضحکی، طرف مذاکره تو، هر کشوری باشد، نتیجه از قبل معلوم است، چرا که تو طمع آن سوی میز را تحریک کرده ای به فزون خواهی در گرفتن امتیاز! هم الان در بعضی از این ویژه نامه های نوروزی، یک خط مشترک یا به عبارت اصح، یک فحش مشترک همین است؛ «متهم کردن اصحاب نقد به خیانت و خنجر زدن از پشت»! اما براستی! «خائن» چه کسی است؟ و چه کسانی در مقوله مذاکرات مرتکب «خیانت» شده اند؟ آیا جز جماعتی که مدعی بودند خزانه خالی است، آنهم به دروغ؟! و آیا جز جماعت قلم به مزدی که در برابر این دروغ، نه فقط سکوت کردند، بلکه رسالت مطبوعاتی خود را فراموش کرده، مدام پر و بال دادند به این ادعا؟! آیا جز جماعتی که با دست فرمان «عدم توافق، بدتر از هر توافقی است» طمع دشمن طماع را به احسن وجه تحریک کردند که تا می تواند امتیاز را بزرگ و نقد بگیرد و وعده را کوچک و نسیه بدهد؟! و آیا جز جماعت قلم به مزدی که به جای نقد این سخن نسنجیده، دقیقا همان گرای مد نظر را به دشمن دادند که برای این دولت، «اصل توافق» مهم تر از «محتوای توافق» است؟! آیا من و ما که منبعث از تجارب آشکار، بدعهدی های امروز دشمن را می دیدیم و دوستان را تشویق به مذاکره درست تر، اصولی تر و حرفه ای تر می کردیم، خنجر از پشت به آقایان زدیم یا جماعت قلم به مزدی که به جای فروختن قلم به قیمتش، آن را همین طور مفت به آقای ظریف فروختند که «بله! شما راست می گویی. رسیدن به هر توافقی، ولو بدترین توافق، بسی بهتر از عدم توافق است»؟! در اینجا، نهایت تعجب من از رئیس وزیر خارجه است که دشمن را «باهوش» خطاب می کند اما حاضر نیست دعوت منتقد به هوشیاری بیشتر تیم دیپلماسی را وقعی بنهد، - چه می نویسم که به سبب این دعوت، هزار و یک ناسزا هم بار منتقد می شود! - لااقل این هوش را از طرف آمریکایی بیاموزد! طرف آمریکایی مکرر در مکرر ناظر بر هم و غم آن دسته از عناصر آمریکایی که از تیم مذاکراتی خود، امتیاز گرفتن بیشتر و امتیاز دادن کمتر تمنا داشتند، از دیپلمات های ما امتیاز مضاعف که جای خود دارد، رسما باج می خواستند، طرف ایرانی اما نه تنها این چنین نکرد، که مشوقین خود به گرفتن امتیاز بیشتر را یک روز گفت «بی سواد»، یک روز گفت «تندرو»، یک روز گفت «افراطی»، یک روز گفت «بی عقل» و این روزها هم که دارد می گوید «خائن»! لذا اوباما در مذاکرات هسته ای، از عدم هوشیاری، شاید هم بیهوشی بعضی ها سوءاستفاده کرد، نه آنکه ذاتا فرد باهوشی باشد، که اگر بود، این همه در منطقه غرب آسیا سیلی نمی خورد از سردار سلیمانی و شیربچه های حزب الله. حال گمانم معلوم شده باشد خائن در حق منافع ملی چه کسی است! اصحاب قلمی که با نگاه به نفع اتفاقا دنیوی ملت، شعار «هر توافقی بهتر از عدم توافق است» را به نقد عقلی نشستند یا قلم به مزدانی که بوق خوشحالی زدند برای این شعار بی مبنا؟! این که حالا «1+5» بود؛ تو اگر در مذاکره با برادران زپرتی سعودی هم، به جای حرکت بر مبنای عقل و خرد، منافع ملی را در دیپلماسی نفتی مد نظر، مدام خرد و کوچک و حقیر کنی، نفت را می کنی مفت! «مفت» مثل قلم داعیه داران حمایت از آقای روحانی و شرکا در این همه فحش نامه زنجیره ای که در کارنامه کثیف شان حتی اهانت به ساحت مقدس صاحب این ایام هم دیده می شود. بارها شده «فاطمه» را بزنند، بارها شده «فاطمیه» را. حرف دل ما را زدی آقای رئیس! فحش نامه است... و از این هم بدتراست، آن روزنامه ای که به خاطر خوشایند دولت، حاضر باشد حتی مجیزگوی موضع غلط فلان دولتمرد باشد، حاضر باشد منافع ملت را قربانی کند، حاضر باشد تکرار کند ناسزای دولتی ها را و حاضر باشد آنچه سزاوار خودش است، بار اصحاب نقد کند! برخلاف آنچه چندی پیش گفته شد، هم ما حق داریم درباره برجام حرف بزنیم، هم آقای صالحی، هم آن لبوفروشی که از دیشب رسما شد چغاله بادام فروش! «بهار» هم آمد، لیکن هنوز در زمین دل بعضی ها، یک ذره وجدان شکوفه نزده! کارگر و کارمند و استاد و دانشجو و طلبه و مرد و زن و یکی هم آن مادر چند شهید، اگر قرار بود تن به طاغوت و دیکتاتوری و منم منم بدهند، اصلا و اساسا انقلاب نمی کردند! ما این آزادی را از فلان دولت نگرفته ایم که بهمان دولت بخواهد آن را از ما بگیرد! ما میرزابنویس ملت هستیم و مثل بعضی ها نیستیم که مردم را فقط به خاطر رأی دادن به جناح و جریان خودمان بخواهیم! ما از غم و رنج و مشکلات معیشتی مردم مشهد خواهیم نوشت که به اصولگرایان رأی دادند و از غم و رنج و مشکلات معیشتی مردم تهران خواهیم نوشت که به اصلاح طلبان رأی دادند. ما نانجیب نیستیم و با هیچ نانجیبی هم برادر نیستیم! انقلابی با ضد انقلاب و فتنه گر برادر نمی شود! اینکه هم یکی در مایه های فلانی بگوید «من انقلابی ام»، صدالبته هیچ فایده ای ندارد! ما هم تأکید می کنیم هیچ فایده ای ندارد! جمله فاخر «من انقلابی ام»، به مردان انقلابی می آید، به «خمینی» و به «خامنه ای» و به آن بسیجی شهید جبهه شام، این کشته راه وطن، این مانع کشیده شدن جنگ در داخل، این بیرون نگهدارنده دشمن در همان دورها، این مرد بی ادعا، این مظلوم، که حتی پیکرش هم برنگشت، بلکه سندی محکم باشد برای این ادعایی که داشت؛ «من حتی برای یک تشییع جنازه هم حاضر نیستم به انقلاب زحمت بدهم!» آری! «من انقلابی ام» زیبنده این شهید است و رهبر این شهید و الا فردی که ناظر بر بدعهدی طرف غربی هم حاضر نیست علیه دشمن موضع بگیرد - لیکن حاضر است علیه فلان عضو تیم دیپلماسی که به یک گوشه این بدعهدی اشاره داشته، حرف بزند!- اگر بگوید «من انقلابی ام» قطعا و حتما هیچ فایده ای ندارد الا آنکه موجبات انبساط خاطر مردم را فراهم کند! سخنی با خادم جدید حضرت رضا (ع)/ حجاریان نماد شکست خشونت یا ترویج وحشی گریقدرت موشکی پشتوانه دیپلماسی فعال و انقلابی دکتر یدالله جوانی در یادداشت روزنامه جوان نوشت: واکنش های توأم با عصبانیت و نگرانی مقامات امریکایی در قبال رزمایش اقتدار ولایت، بسیار فراتر از حد انتظار و پیش بینی ها بود. دلیل این امر به تحقق صددرصدی اهداف رزمایش موشکی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و انتقال پیام های صریح این رزمایش به دوستان و دشمنان برمی گردد. رزمایش موشکی اقتدار ولایت، آرامش بخش دل ملت ایران و دوستداران انقلاب اسلامی در سراسر جهان از یک طرف و لرزاننده دل بدخواهان و دشمنان انقلاب اسلامی و ملت ایران از طرف دیگر بود. در رزمایش موفق موشکی سپاه، دشمنان و در رأس آنان امریکایی ها با واقعیت هایی آشنا شدند که هرگز تصورش را نمی کردند. دشمنان در این رزمایش، واقعی بودن شهرهای موشکی زیرزمینی، سیلوها و سیستم های پرتاب کننده موشک از اعماق تا 500 متری زمین، حجم بالای موشک های بالستیک بلند برد، میانبرد و کوتاه برد، دقت موشک ها در نقطه زنی و در نهایت قدرت تخریب بالای موشک های ایران را با تمام وجود حس کردند. دشمنان در این رزمایش به واقعی بودن «قدرت بازدارندگی نظامی» جمهوری اسلامی در برابر تهدیدات پی بردند. تلقی پیشین دشمنان، چنین سطحی از پیشرفت های موشکی در ایران نبود. امریکایی ها بر این تصور بودند که با تحریم ها و تهدیدها جلوی پیشرفت برنامه موشکی ایران را خواهند گرفت. براساس همین تصور بود که پس از اطلاع رسانی جمهوری اسلامی در خصوص موشک بالستیک «عماد»، امریکایی ها تحریم هایی جدید را به همین بهانه علیه ایران وضع کردند. تصور آنان اثرپذیری مقامات و مسئولان ایرانی از پیام وضع تحریم های جدید موشکی بود. رزمایش اقتدار ولایت، تمامی تصورات دشمنان را برهم ریخت و سطح توانمندی ها و پیشرفت برنامه موشکی ایران را به نمایش گذاشت. اکنون غربی ها و رسانه های وابسته به استکبار جهانی و صهیونیسم بین الملل، هیاهو و جنجالی را به پا کرده اند، این هدف را دنبال می کنند تا بتوانند تحریم های بیشتری را علیه جمهوری اسلامی وضع کنند و حتی امریکایی ها در تلاشند که اگر بتوانند از طریق شورای امنیت، قطعنامه یا بیانیه ای را علیه ایران تصویب کنند. تصور آنان از حرکت در این مسیر، رسیدن به سازوکاری برای محدودسازی برنامه موشکی ایران است. با توجه به این نقشه دشمنان، نکاتی را باید مورد تأمل و توجه قرار داد: 1- بین برنامه هسته ای و برنامه موشکی جمهوری اسلامی، یک تفاوت ماهوی و اساسی وجود دارد. برنامه هسته ای ایران دارای ماهیت صلح آمیز است و برای مصارف غیرنظامی دنبال می شد، اما برنامه موشکی ایران، دارای ماهیت نظامی و دفاعی بوده، برای تأمین امنیت ملی دنبال می شود. براساس همین تفاوت اساسی برنامه هسته ای ایران ماهیتاً مذاکره پذیر بود و امکان انجام معامله روی کم و کیف آن (نه اصل آن)، وجود داشت. از همین رو بود که جمهوری اسلامی از سال 1382، وارد مذاکرات هسته ای شد؛ مذاکراتی که از همان ابتدا قابل پیش بینی بود، روزی می تواند به یک توافق یا به عبارت دیگر به یک نوع معامله بین طرفین (ایران و 1+5)، منتهی شود. برجام ماهیتی جز این مطلب ندارد، اما برنامه موشکی با توجه به ماهیتی که دارد از همان ابتدا که با مخالفت ها، محدودیت ها، تهدیدات و تحریم ها از سوی غرب و امریکا مواجه شد، جمهوری اسلامی با صراحت اعلام کرد برنامه های دفاعی اش و از جمله برنامه موشکی، غیرقابل مذاکره است. بنابراین دشمنان باید این توهم و تصور را که می توانند از طریق تحریم ها و فضاسازی ها، روزی جمهوری اسلامی را پای میز مذاکره کشانده و همانند برنامه هسته ای، محدودیت هایی را به برنامه موشکی ایران تحمیل کنند، از ذهن خود دور سازند. دشمنان و خصوصاً امریکایی ها باید واقعیت های برنامه دفاعی و قدرت موشکی ایران را هم بفهمند و هم با آن کنار بیایند. سرشاخ شدن با این واقعیت، به طور قطع برای آنان هزینه های سنگینی خواهد داشت. واقعیت آن است که هیچ ملت عاقل و قدرتمندی بر سر ابزارهای دفاعی خود با دشمنانش مذاکره و توافق نمی کند. 2- در موضوع هسته ای، این دشمنان بودند که تن به مذاکره و توافق با ایران دادند. فراموش نشود که غربی ها از ابتدا با هسته ای شدن ایران و برخوردار شدن جمهوری اسلامی از چرخه سوخت و غنی سازی به شدت مخالف بودند، اما جمهوری اسلامی با تأکید بر ماهیت صلح آمیز برنامه هسته ای اش، از همان ابتدا میز مذاکره را انتخاب کرد.غربی ها در ابتدا تصور می کردند که از طریق میز مذاکره با ایران می توانند با سیاست و راهبرد فشار- مذاکره، جمهوری اسلامی را به یک عقب نشینی کامل هسته ای وادار کرده، به برنامه های هسته ای ایران پایان دهند، اما در عمل فشارها و تهدیدهای آنان با عبارت تکراری «همه گزینه ها روی میز است»، ناکارآمدی اش آشکار شد. مهم ترین ابزار دشمنان استفاده از قدرت نظامی برای از بین بردن تأسیسات هسته ای ایران از طریق بمباران هوایی و یا پرتاب موشک بود. امریکایی ها و صهیونیست ها به درستی دریافتند که هر نوع اقدام آنان با واکنش جدی و ضربه متقابل ایران مواجه خواهد شد و از این طریق به اهدافشان دست نخواهند یافت. بنابراین سیاست و راهبرد فشار - مذاکره امریکایی ها، به دلیل اقتدار موشکی و قدرت بالای دفاعی ایران با شکست مواجه شد و آنان مجبور شدند در پای میز مذاکره اصل غنی سازی در ایران را بپذیرند. بنابراین در دوره مذاکرات هسته ای، قدرت دفاعی و توان موشکی جمهوری اسلامی، پشتوانه دیپلماسی جمهوری اسلامی در این عرصه بود. 3- براساس آنچه گفته شد دستگاه دیپلماسی کشور و مردان این عرصه، از وزیر امور خارجه گرفته تا پایین تر افراد فعال در زیرمجموعه های این دستگاه در داخل و خارج، باید به این واقعیت توجه مستمر داشته باشند که نیروهای مسلح و از جمله سپاه پاسداران با مجموعه ای از توانمندی های دفاعی و از جمله قدرت موشکی، پشتوانه عظیم و قدرتمندی برای دیپلماسی کشور هستند. دیپلمات های ایران در سطوح مختلف باید با استفاده از این قدرت عظیم و اطمینان بخش، به دیپلماسی فعال و انقلابی در تمام عرصه ها به دفاع از حقوق ملت ایران و تأمین منافع ملی، همت گمارند. آثار قدرت دفاعی و توانمندی های موشکی جمهوری اسلامی باید در هر مذاکره و گفت وگو میان مقامات ایران با دیگر کشورها و خصوصاً با کشورهای مستکبر و زورگوی جهان، آشکار شود. دست اندرکاران امور اجرایی کشور و خصوصاً دست اندرکاران دیپلماسی باید بدانند در فضایی که نیروهای مسلح با توانمندی های خود ایجاد کرده اند، دشمنان راهی جز تعظیم در برابر عظمت ملت ایران و حقوق این ملت ندارند. بنابراین انتظار می رود آنان برای تأمین این حقوق، انقلابی و فعال عمل کنند. سخنی با خادم جدید حضرت رضا (ع)/ حجاریان نماد شکست خشونت یا ترویج وحشی گریآسیب دروغ، در سفره گویندگان محمدکیانوش راد در یادداشت روزنامه آرمان نوشت: آنچه روشن است انتقاد از دستگاه های اجرایی نه تنها مضر نیست بلکه فواید بی شماری برای نقدشونده و مردم به دنبال دارد اما ارائه اخبار دروغ و مطالب مبتنی بر تهمت می تواند در مرحله اول موقعیت نشریه موردنظر را در ذهن عقلا و توده های مردم مخدوش کرده و از بین ببرد. دروغ شاید در کوتاه مدت و توسط کسانی که دستیابی به اهداف خود را به هر وسیله دنبال می کنند، تاثیر داشته باشد، اما این رویه با گذشت زمان و فروافتادن پرده از واقعیت ها اثری منفی در جامعه و برای تهمت زنندگان به دنبال دارد. اصولا در رفتار برخی فعالان امور اجتماعی، سیاسی و... استفاده از تهمت و افترا و نشر دروغ ابزاری برای دستیابی به اهداف تلقی می شود. از دیدگاه این تئوری پردازان مهم نیست دروغ تا چه اندازه کوچک یا بزرگ باشد، مهم آن است که بتوان مردم را به مرحله ای رساند که آن را باورکنند اما در جوامع رشدیافته که مبنا شنیدن سخنان مختلف و قضاوت کردن میان آنها و پذیرفتن سخن بر تر است، قاعدتا به شیوه ای اتوماتیک نسبت به پس زدن شخصیت های دروغ پرداز و نشریات اینچنینی اقدام می شود. سطح مخاطبان واقعی برخی نشریات حاضر گویای آن است که مردم به شیوه ای خودخواسته و بدون تحلیل رسمی، نسبت به عدم قبول شایعات اقدام می کنند. برخی نشریات که گاه از بیت المال هم ارتزاق می کنند سناریوهایی می نویسند که نوع رویکرد مردم در انتخابات اخیر، با وجود لیست انگلیسی خواندن اصلاح طلبان، نشان داد آنها به چنین شبهه افکنی هایی بها نمی دهند و چه بسا در وهله اول این دروغ ها دامن اتهام زنندگان را گرفته و خواهد گرفت. به این سبب توصیه می شود دولت نسبت به چنین مسائلی نباید واکنش بیش از حد از خود نشان دهد اما روشنگری نسبت به حوادثی که منجر به تخلفاتی در دولت های نهم و دهم شد و همچنین روشنگری نسبت به زمینه هایی که برخی نشریات را به سقوط اخلاقی می کشاند، امری است که باید توسط روشنفکران و محافل فکری مورد بحث و بررسی قرار گیرد تا با خشکاندن زمینه های چنین روش های غیرحرفه ای بتوانیم جامعه پرنشاط خویش را از گزند آسیب دروغ و افترا هرچه دورتر سازیم و جامعه ای اخلاقی تر به وجود آوریم. نقشی خوش بر دفتر سیاست مهدی نیاکی در یادداشت روزنامه ابتکار نوشت: سپهر سیاست در ایران، عرصه مطعون و مطرودی است. مردمان همدیگر را از نزدیکی به این عرصه، بر حذر می دارند؛ و این برآمده از عقیده ای قدیمی است که وقتی به صحنه سیاست نظر می کند، در آن جز عبوسی و خشکی و سختی و عدم انعطاف و جدیتی آزارنده نمی یابد. مناسبات درونی این عرصه را دائر مدار منفعت می بیند و لاجرم به این گمان می رسد که لابد نباید از اخلاق و خوش خویی و رعایت و ارادت سراغی در این عرصه گرفت. اگرچه کم نیستند مشاهداتی که این ظن رایج تاریخی را تایید می کند، اما بسیارند لحظه ها و صحنه هایی که چنین نیستند؛ و در همین سال رو به پایان می توان از آن ها سراغ گرفت.می توان به یاد آورد دقیقه های التهاب آور مذاکرات هسته ای را که گویی ملتی را در لحظه های بلوغ و غرور خود نشان می داد. طایفه ای در میدان مذاکره و جمعیتی بزرگ، نفس به نفس همراه آنان؛ و از آن لحظه های هول و دلهره، سرانجام خنده های سرخوشانه بر لب مردمانی خوش خو نشست که گویی با آن عقیده قدیمی تاریخی درباره سیاست وداع کرده بودند. کمتر کسی ، دیگری را از پیگیری مذاکرات، منع می کرد و گویی ملتی آمده بود تا نشان دهد که مناسبات جاری در میدان سیاست و در ابعاد جهانی را به خوبی می شناسد؛ خود را صاحب حق می داند و دیگری را نیز شکست خورده و خفیف نمی خواهد و اگر بر رعایت اخلاق و اصول در این عرصه تاکید می ورزد، آن را از دیانت و ملیت خود آموخته است. سرخوشی های آن جشن همگانی البته اثبات کرد که در سیاست، خوش دلی و خوش خویی و اخلاق را می توان خواست و می توان ساخت. تلخی از دست رفتن عزیزانمان در سرزمین وحی هم البته در همین سال رخ داد. پیکر دردانه گان مان را از صحرای منا تحویل گرفتیم و بر آن همه بی تدبیری و بی کفایتی آل سعود، نفرین فرستادیم؛ با هم به سوگ نشستیم و آموختیم ملتی که رسم با هم به سوگ نشستن را می دانند، می توانند با هم سرودهای شادمانه نیز بخوانند. آخرین رویداد بزرگ این سال نیز، پیام امید و شادمانی آورد. مردمان از هر مسلک و هر جناح، مشارکتی شادی بخش را رقم زدند و در این فتح، البته همه شریکند. چه آنان که قرعه فال پیروزی به نامشان رقم خورده و چه بازماندگان. صحن خانه ملت را باید از صدای همه ملت پر کنیم و فراموش نکنیم که آن چه رقم خورد، به خط و ربط فعالیت ملتی خوش خو و امیدار رقم خورد. پیام آن خطوط که بر برگ های رای نوشته شد، دوری از عصبیت و پرهیز از عبوسی و خشکی بود. فاتحان هفتم اسفند، اکنون علاوه بر وفادار ماندن به شعارها و التزام به مطالبات ملت، می توانند نقشی خوش بر دفتر سیاست بزنند و در روزهای بهاری از تلخی و خشکی و عبوسی پرهیز کنند. می توان سیاست را به رسم اخلاق و با چهره شادمان و صورت خندان ورزید. می توان این رسم را رواج داد که عرصه سیاست، عرصه منازعات و مناسبات کسانی نیست که خط خود را می خوانند و بر مرکب منافع جناحی و گروهی خود می رانند. سیاست را باید از محفل ها و محمل های محدود بیرون کشید و به مردمان این پیام را داد که این جا، صحنه حضور همه ملت است. چرا که حق و نفع همه ملت در آن رقم زده می شود و عرصه فعالیت برای برآوردن مطلوب های مردمان و امید افزودن به قلب امیدواران و لاجرم شادمان کردن همگان است جامعه مدنی، جامعه مردمان شاد و امیدوار است؛ وگرنه از تنگ حوصلگی و خشکی و عبوسی، جز تلخی و عصبیت نمی زاید. مردمان نقش امید بر دفتر سیاست زدند و کار خود کردند. اینک نوبت سیاست مداران است که بر آن دفتر ، نقش خوش �
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آشنا نیوز]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها