محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831091152
صحنه ای که بازی روزگار را به هم می ریزد
واضح آرشیو وب فارسی:اندیمشک جوان: اندیمشک جوان ؛ غزاله باغستانی «وقتی یکی از دوستانم قطع نخاع شد، پای من هم باز شد به مراکز نگهداری معلولان. آنجا بود که دیدم معلولان چه قابلیت ها و استعدادهایی دارند و از آن همه استعداد هیچ استفاده ای نمی شود. لااقل برای بهبود وضعیت خود معلول. آنها انسان هایی هستند که می توانند مولد باشند اما در اثر […]اندیمشک جوان ؛ غزاله باغستانی «وقتی یکی از دوستانم قطع نخاع شد، پای من هم باز شد به مراکز نگهداری معلولان. آنجا بود که دیدم معلولان چه قابلیت ها و استعدادهایی دارند و از آن همه استعداد هیچ استفاده ای نمی شود. لااقل برای بهبود وضعیت خود معلول. آنها انسان هایی هستند که می توانند مولد باشند اما در اثر غفلت و احیاناً ترحم بی جا به مصرف کننده صرف تبدیل می شوند یا تا زمان مرگ اسیر تخت می مانند. همان موقع متوجه شدم که می توان با افرادی با محدودیت های حرکتی هم کار کرد. با یکی از مراکز مشهد ارتباط برقرار کردم و به مدت یک سال پیگیر بودم که به طور رایگان با افراد مرکز کار کنم اما اجازه ندادند. بعد با مرکز دیگری شروع به کار کردم که از دل آن گروه تئاتر درمانی باران متولد شد.» حمید کیانیان، بازیگر مشهدی تئاتر را در دفتر باران می بینم؛ بنیانگذار گروه تئاتر درمانی در مشهد که به تازگی توانسته اند ابوالفضل موسوی، بیمار مبتلا به فلج مغزی را به زندگی عادی برگردانند، طوری که او برای همیشه با ویلچر خداحافظی کند. البته این تنها مورد از درمانگری هنری این گروه نیست. خودش می گوید: «خوشبختانه این گروه توانست دختر ۲۴ ساله ای را که به طور کامل فلج بود، به زندگی برگرداند طوری که با کمک ویلچر راه برود. او حالا ترم دوم دانشگاه است. تئاتر درمانی تقریباً روی تمام بچه هایی که با ما کار کرده اند این تأثیر را داشته که بدون قرص و دارو حرکت کنند.» او که تجربه کار با زندانیان و کودکان بزهکار را هم در کارنامه خود دارد، در تعریف تئاتر درمانی می گوید: «تئاتر درمانی در اصل شیوه ای است که در آن با کمک نمایش، مشکلات روحی و روانی انسان ها بخصوص معلولان جسمی حرکتی را درمان می کنند. این کاری است که در دنیا به صورت آکادمیک انجام می شود و در دانشگاه تا دوره دکتری ادامه دارد ولی در ایران ناشناخته است و دوستان اندکی از جمله دکتر امرایی این زحمت را می کشند که البته مخصوص معلولان جسمی و حرکتی نیست. کار اصلی ایشان ترجمه است و بعد از جنگ برای جانبازان کارهایی در این زمینه انجام داده اند. همچنین خانم چیستا یثربی که تجربه هایی در این زمینه دارند. اما در کل این حرکت های کوچک هم پیگیری نشده و متأسفانه از بین رفته. بهزیستی و ارگان های مربوطه هم پیگیری نکرده اند.» زندگی و نمایش کیانیان اعتقاد دارد تئاتر یک زندگی بدون بازخورد است. به این معنا که اگر کسی در زندگی معمولی کاری انجام دهد بازخورد آن را هم خواهد دید و مورد قضاوت قرار خواهد گرفت که این قضاوت در مورد معلولان چند برابر است: «ما آنها را به صحنه می آوریم و اعتماد به نفس از دست رفته شان را برمی گردانیم. وقتی معلولی به عنوان یک بازیگر روی صحنه حاضر می شود و جمعیتی در برابر او بلند می شوند و او را تشویق می کنند اعتماد به نفسش دوباره بر می گردد. داستان ها یا مستنداتی تاریخی از چنین فعالیت هایی در گذشته هم هست. بویژه در مورد ابن سینا که می گویند فعالیتی شبیه تئاتر درمانی انجام می داده.» قاعدتاً تئاتر درمانی به عنوان یک روش علمی برای پالایش ذهن و روان و بهبود حرکت در دنیا شناخته شده است اما آیا در ایران هم بر پایه اصول این علم و هنر عمل می شود یا نه؟ کیانیان در این باره می گوید: «متأسفانه در ایران، روش آکادمیک و دانشگاهی وجود ندارد. چیزهایی که ما در ایران داریم تلفیق علم روانشناسی و علم تئاتر است که این ها را هم از طریق تجربه و مطالعه به دست آورده ایم. البته نتایج به دست آمده نشان می دهد که کار بسیار موفق بوده است.» افراد وقتی روی صحنه با موقعیتی بدون قضاوت رو به رو می شوند، خود را در نقش رها می کنند و یک زندگی بدون بازخورد منفی را از سر می گذرانند. آنها برای شناخت از نقش خود مثلاً نقش یک آدم خجالتی یا دارای یک نقص جسمی باید در مورد آن شخصیت مطالعه کنند، فکر کنند، بپرسند و در نهایت بازی کنند و مورد تشویق قرار گیرند. ملیحه همایونی سه سالی هست که وارد گروه باران شده و توانسته جلوی پیشروی بیماری اش را بگیرد. او می گوید: «نخستین کارم تئاتر «پرنده و فیل» بود که در واقع جایگزین یکی از بچه ها شدم و در جشنواره کویر یزد روی صحنه رفتم.بعد ازآن در بعضی از میان پرده ها بازی کردم. آقای کیانیان خیلی به ما کمک کردند تا نقش های مان را درک کنیم و به بهترین نحو انجام دهیم. از طریق یکی از دوستانم بود که با مؤسسه آشنا شدم.مشکل من ضعف عضلانی پیشرونده است که تئاتر جلوی پیشروی آن را گرفته است.» مریم شمس نیز دو سالی هست که با این گروه کار می کند: «با میان پرده شروع کردم و در «پرنده و فیل» جایگزین بازیگر قبلی شدم. این کار اعتماد به نفس من را بالا برد. از زمانی که وارد صحنه شده ام، تماس بیشتری با جامعه دارم و حالا عصاهایم را پذیرفته ام. تا قبل از این عصاها را چیز زائدی می دانستم. من دوست داشتم وارد این گروه شوم و آخرین بار هم تئاتر آنها را در سالن مصلی نژاد دیده بودم و دلم می خواست من هم بازی کنم اما پیگیر نشدم. بعد هم که با گروه بیشتر آشنا شدم و چند باری با آقای کیانیان صحبت کردم، اعتماد به نفس بیشتری پیدا کردم و حالا هم خوشحالم که با باران کار می کنم.» درواقع یکی از کارکردهای تئاتر درمانی پذیرش جسم با هر نقصی و کنار آمدن با آن است. در مواردی شخص، معلولیت مادرزادی دارد و تا حدود زیادی نمی توان برای معلولیت او کاری انجام داد اما همین که فرد جسم خود را می پذیرد، بسیاری از استعدادهای او هم شکوفا می شود. هرچند در مواردی وضع او بهبود نیز پیدا می کند. چراکه بخش مهمی از نقص، به برخورد خانواده با فرد معلول برمی گردد. کیانیان می گوید: «خانواده از سر دلسوزی تمام کارهای یک معلول را انجام می دهد اما او وقتی وارد جامعه می شود، می بیند چندان هم خبری از این سرویس ها نیست و به پیله تاریک و تنهایی خود برمی گردد. درواقع معلول در جریان سرویس دادن خانواده دچار معلولیت مضاعف می شود که این ها را می شود با تئاتردرمانی درست کرد.» زهرا باباجانی که سابقه همکاری او هم با گروه باران به ۲ سال می رسد درباره تأثیر تئاتر روی خودش می گوید: «از وقتی عضو گروه شدم، اعتماد به نفسم بالا رفته. قبل از این حتی تنها بیرون نمی رفتم، از نگاه های مردم خجالت می کشیدم. اما تئاتر کمک کرد تا در جامعه زندگی کنم.» ریحانه دشتکی، یکی از قدیمی ترین اعضای گروه است. یعنی ۸ سال سابقه دارد. درست همزمان با تأسیس «باران» او کارش را از بازی در «پرنده و فیل» شروع کرد: «من توانستم با جامعه و حتی خانواده، رابطه ام را بیشتر و بهتر کنم. با توانایی های خودم بیشتر آشنا شدم. معلولیت خودم را پذیرفته بودم اما نمی توانستم به توانایی هایم دست پیدا کنم. فکر می کردم دیگر همین است که هست و جایی برای پیشرفت نمی دیدم. الان تنیس روی میز را حرفه ای کار می کنم و دانشجوی حسابداری هم هستم. زندگی در باران گروه باران ۸ سال پیش با نمایش «پرنده و فیل» نوشته داوود کیانیان و کارگردانی حمید کیانیان آغاز به کار کرد و در ادامه توانست این نمایش را در ۲۱ شهر به روی صحنه ببرد. ها گویا همگی اهل هنر هستند. رضا، بازیگر شاخص سینما به تهران آمده است اما داوود و حمید در مشهد مانده اند. حمید کیانیان، سرپرست گروه از سختی سفر معلولان به شهرهای مختلف می گوید: «به معلولان بیمه کار و مسئولیت تعلق نمی گیرد. از این گذشته برای حمل و نقل، محل اسکان، بهداشت و خدمات پزشکی هم همواره مشکلاتی وجود دارد. با این همه مردم استقبال خوبی داشتند و حدود ۱۰ هزار نفر از نخستین کار ما دیدن کردند. این اجراها روی فرهنگ مردم هم تأثیر خوبی داشته و تا حدودی نگاه ها را تغییر داده است. وقتی نمایش ما اجرا می شود کسی دیگر یک معلول را روی صحنه نمی بیند. بلکه هنرمندی با قابلیت های خودش را می بیند. بعد از تئاتر است که هنرپیشه ها با عصا و ویلچر روی صحنه برمی گردند یا خودشان را روی زمین می کشند.» گروه باران از طریق اجرا و فروش بلیت، تا کنون روی پای خود ایستاده و به حمایت های مالی افراد و نهادها وابسته نبوده است. کیانیان می گوید: «بهزیستی استان خراسان در نامه نگاری به ارگان های دیگر برای برخی از هماهنگی ها، همواره از ما حمایت کرده است. آنها بودجه ای برای حمایت از برنامه هایی مثل برنامه های ما ندارند و تاکنون هم حمایت مالی نداشته اند. ضمن اینکه خیلی از مراکز و نهادهای دیگر در همین حد هم از ما پشتیبانی نکرده اند و گاه مانع تراشی هم کرده اند. گاهی برای اجرا به شهر دیگری می رویم و بچه ها انتظار دارند لااقل مسئولی از آن شهر به دیدن نمایش بیاید که حتی این اتفاق ساده و بی هزینه هم نمی افتد. در یکی از شهرها به ما اجازه نمی دادند بلیت بفروشیم؛ می گفتند مگر آدم معلول بلیت می فروشد یا مگر آدم معلول نمایش بازی می کند؟ مجبور شدیم از مسئولان بالاتر کمک بگیریم و مشکل را حل کنیم.» برگزاری سمینارهای علمی و سخنرانی اعضای گروه، آموزش صنایع دستی و تفریح و ایرانگردی در کنار تئاتر از جمله کارهای دیگر گروه «باران» است. این گروه امسال در رکوردی باورنکردنی به «قلعه رودخان» فومن صعود کرد و با بالا رفتن از هزار پله پای در قلعه گذاشت. تا یادم نرفته بگویم که گاهی هنرمندان تئاتر مخصوصاً تئاتری های تهران که رابطه خوبی با این گروه دارند، برای سفر به شهرستان ها از گروه حمایت مالی می کنند یا به آنها پول قرض می دهند تا بعد از اجرای نمایش یا فروش صنایع دستی شان مبلغ را برگردانند. تئاتری های تهران برای نوشتن نمایشنامه ها نیز به آنها کمک می کنند. سایت اندیمشک جوان، انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
پنجشنبه ، ۲۰اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیمشک جوان]
[مشاهده در: www.andimeshkjavan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها