تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804624640
پیشنهاد طالبی نژاد برای برگزاری جشنواره فیلمسازان مهاجر افغانستانی
واضح آرشیو وب فارسی:ذاکرنیوز: منتقد سینما گفت: خوب است سفارت افغانستان جشنواره ای از فیلم های فیلمسازان افغان برگزار کند تا ما نیز هرچه بیشتر با آنها آشنا شویم و نگاه مردم نیز دگرگون شود.به گزارش ذاکرنیوز در ادامه سلسله برنامه های انجمن تهیه کنندگان سینمای مستند سه شنبه 18 اسفند فیلم مستند «من یک بازیگر شادم» ساخته سامره رضایی در تالار استاد شهناز خانه هنرمندان ایران به روی پرده رفت. در ادامه نیز نشست نقد و بررسی فیلم با حضور احمد طالبی نژاد، سامره رضایی و فرخ سیّدی برگزار شد. در ابتدای این نشست فرخ سیّدی ضمن اشاره به مشکلات موجود در راه ساخت فیلم مستند گفت: همه ی مستندسازان از کمبود بودجه رنج می برند و چاره ای ندارند جز اینکه مشکلات را تحمل کنند و در صورت لزوم از جیب خود نیز خرج کنند. «من یک بازیگر شادم» به عنوان اولین اثر سامره رضایی، فیلمی پذیرفتنی و برای ما تماشاگران ایرانی که اشراف کاملی به زندگی مردم افغان نداریم، جذاب است. در ادامه طالبی نژاد به بیان ویژگی های فیلم پرداخت و گفت: در این فیلم شاهد بُعد جدیدی از زندگی افغان ها هستیم؛ تصور ما ایرانی ها از همسایگان هم زبان و هم کیش افغان، با دیدن «من یک بازیگر شادم» دچار تغییر می شود. این گام ها باید به همت دوستان افغان برداشته شود تا قضاوت های نادرست در مورد آنها از بین برود. ایده ی فیلم، ایده ی جذابی است؛ رویا و جذابیت سینما فارغ از جغرافیا، برای تمام مردم وجود دارد. این رویا برای سوژه های این فیلم نیز آن قدر جذاب بوده که آنها را با وجود تمام مشکلاتشان، از مناطق حاشیه ای و دوردست تهران به قلب پایتخت می کشاند. این منتقد سینمایی ادامه داد: لوکیشن های فیلم خیلی خوب انتخاب شده اند، اما ایکاش این قدر آبستره و خلوت تصویر نمی شدند. تاکید بر انزوا و تنهایی «سکینه» درست است، اما در عمل برای تماشاگر باورپذیر نیست. شاید بهتر بود در فضایی زنده تر شاهد تلاش او برای حرکت در مسیری بودیم که می خواهد به همان کوره پزخانه ها ختم نشود. در تصاویر چیزی دال بر ناامنی مسیرهای طی شده توسط سوژه فیلم وجود ندارد. اگر هم چیزی به ذهن بیننده خطور کند، در واقع از بیرون به او القا می شود، نه از خود تصاویر. اولین وظیفه فیلم مستند فارغ از فرم و جهت گیری اش، اطلاع رسانی و ارائه سند است. پرهیز از کلیشه ها کار درستی است، اما باز هم راه هایی برای ارائه اطلاعات به مخاطب وجود دارد. طالبی نژاد افزود: مخاطبی که اهل تهران نیست و جغرافیای تهران را نمی شناسد، احتمالا در بخش هایی از فیلم دچار سردرگمی می شود. ایده های فیلم باید از حد گزارش فراتر رفته و عمیق تر شود. چرا که اثری که واجد ارزش های هنری نباشد، در عمل ماندگار نیز نخواهد شد. البته این ایرادات به معنای نادیده گرفتن ارزش های فیلم نیست، به خصوص که اولین فیلم کارگردان آن به شمار می آید. خوب است سفارت افغانستان جشنواره ای از فیلم های فیلمسازان افغان برگزار کند تا ما نیز هرچه بیشتر با آنها آشنا شویم و نگاه مردم نیز دگرگون شود. پس از آن رضایی به بیان دیدگاه های خود پرداخت و گفت: درست است که شاید با دیدن فیلم تصور ما از مردم افغانستان تغییر کند، اما فیلم را با چنین نیتی نساخته ام؛ قصدم از ساخت فیلم، به تصویر کشیدن سه نسل از مهاجران افغان بوده که در دوره های مختلف به ایران مهاجرت کرده اند و مانند تمام مهاجران در دنیا، آرزوهایی در سر داشته اند؛ آرزوهایی که به وقوع نمی پیوندد. در ابتدای فیلم می بینیم «حکیمه» امید دارد و تلاش می کند. اما خشونت اجتماعی وارده بر مهاجرین در نهایت باعث می شود که به زیرزمین برود و با خودش خلوت کند. او دو راه پیش روی خود می بیند؛ تبدیل شدن به بازیگری مشهور، یا مرگ. این سوال وجود دارد که یک کودک 12 ساله چرا به این نتیجه می رسد و به مرگ می اندیشد؟ کارگردان فیلم ادامه داد: «سکینه» نیز قصد دارد بازیگر شود تا بتواند روایت گر سختی های وارده بر مهاجرین باشد. اما او نیز از لحظه ای که پای حیثیت خانوادگی به میان می آید، قید بازیگری را می زند. از این جهت موضوع فیلم یعنی بازیگری، تنها ظاهر قضیه و بهانه ای برای ورود به دنیایی عمیق تر محسوب می شود. ضمن اینکه به شخصه به سینماحقیقت اعتقاد دارم و از این جهت در فیلم اجازه دادم سوژه های فیلم خودشان باشند و صحبت های آنها را جهت دهی نکردم. پس از آن محمد افسر رهبین رایزن فرهنگی افغانستان در ایران نیز که در میان تماشاگران حاضر بود در خصوص فیلم گفت: از خانه هنرمندان ایران که فرصت نمایش فیلم را فراهم آورد، تشکر می کنیم. ایران بیش از سه دهه پذیرای مهاجران افغان بوده و میراث فرهنگی مشترک دو کشور نیز امری بدیهی ست. افغان ها در دوران دفاع مقدس شهید داده اند و اکنون نیز در جبهه های دیگری در حال نبرد هستند. در عین حال واقعیات تلخی نیز در جامعه وجود دارد که نافی فرهنگ مشترک دو کشور نیست. «من یک بازیگر شادم» توانسته به دقت بخشی از دردهای مشترک جامعه مهاجر افغان را به کمک نمادها به تصویر بکشد. وی در پایان گفت: گمان می کنم این فیلم به عنوان اولین اثر یک کارگردان ، فیلمی قابل قبول به شمار می آید. اما از نظر سینمایی شاید شخصیت سوژه های فیلم و دگرگونی آنها در مراحل مختلف، آن طور که باید نمایان نشده است. حمایت از ساخت چنین فیلم هایی، اساسا وظیفه سفارت است. اما متاسفانه وضعیت مالی ما در اثر جنگ طولانی مدت در افغانستان، درهم ریخته است. از این رو توان مالی کافی برای حمایت از این سینماگران را نداریم. امیدواریم بتوانیم هم زمان با برگزاری هفته فرهنگی افغانستان در ایران، فیلم های تولیدی کارگردانان افغان را نیز به نمایش بگذاریم.
چهارشنبه ، ۱۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ذاکرنیوز]
[مشاهده در: www.zakernews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها