تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835276053
رمز و راز محبوبیت بی نظیر استاد مسلم بهادری، استاد پاتولوژی و چهره ماندگار پزشکی
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>جامعه پزشکی> آدم های خاص هر کاری کنی باز هم خاص و دوست داشتنی اند، مثل یک رمان شیرین و دل چسب اند، شعر می شوند، قهرمان داستانی نانوشته در ذهن ات می شوند که نمی توانی دوست شان نداشته باشی.به گزارش شفا آنلاین ؛به نقل از سپید استاد مسلم بهادری از آن آدم های خاص روزگار است. مردی که حالا در آستانه 90 سالگی همچنان با عشق و شور از زندگی می گوید. استادی که 80 سال است درس می خواند و درس می دهد و به قدمت تمام این سال ها دانشجویانش او را عاشقانه دوست دارند. مسلم بهادری از استادان نامدار و پیشکسوتان پزشکی ایران است. او در روستایی در اطراف تنکابن به دنیا آمد وتحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به پایان رساند و از دانشکده پزشکی دانشگاه تهران در سال 1333 فارغ التحصیل شد. در سال های 1349 و 1352 به عنوان استاد مدعو به دانشگاه کالیفرنیا سن دیه گو دعوت و پس از یک سال به ایران بازگشت که نتیجه آن دو جایزه و اخذ لوح تقدیر از مقامات داخلی و خارجی بود.او در مجامع معتبر بین المللی پزشکی داخلی و خارجی نیز عضویت دارد. او در جوانی به جایگاه استادی کامل دانشگاه تهران رسید. هم اکنون مسلم بهادری استاد ممتاز دانشگاه تهران است و ریاست فرهنگستان علوم پزشکی در بخش دانش های بنیادین را بر عهده دارد. من یک دهاتی ام! در روستای زنگی شاه محله از توابع شهرستان تنکابن (شهسوار) در استان مازندران متولد شدم. برحسب شناسنامه در سال 1305 به دنیا آمدم. تا سن 8- 7 سالگی در روستا بودم. در این 7 سال زندگی من جریان خاصی داشت. من آخرین فرزند یک خانواده پرجمعیت بودم. چند تا خواهر و برادر بودید؟ ما نه تا بچه بودیم که 2 تا از بچه ها در بچگی مرده بودند و 7 نفر مانده بودیم و در حال حاضر فقط من و یک خواهرم ماندیم و بقیه فوت کرده اند... سه تا برادر و سه خواهرم فوت کردند و چون من به اصطلاح ته تغاری حساب می شدم و قبل از من یک برادری هم به دنیا آمد و فوت کرده بود از وقتی به یاد دارم خیلی به من توجه می کردند و کارهایی که بقیه بچه های خانواده های روستایی باید انجام دهند از کار روی زمین و کمک های دیگر من معاف بودم و همیشه من را تر و خشک می کردند. هنوز خاطره های کودکی یادتان هست؟ بیشتر دوران کودکی ام را به یاد دارم. چه زمانی که در لشت محله تنکابن زندگی می کردم و چه بعدها که به تهران آمدم. چطور شد آمدید تهران؟ من خیلی اتفاقی سر از تهران درآوردم و ماندگار شدم. خواهرم با پسرعمویم ازدواج کرده بود و تهران زندگی می کردند. در همان زمان ها من با بقیه بچه ها می رفتیم مکتب و یک معلمی بود که از شهر می آمد و به ما درس می داد. ازآنجایی که پدر من شخصیت محترمی داشت و به نوعی بزرگ خانواده محسوب می شد، این معلم زمستان ها که می آمد در خانه ما می ماند و تابستان ها به شهر خودش برمی گشت. ما یک خانواده گسترده و شلوغی داشتیم با بچه های عمو و عمه باهم بزرگ می شدیم و سر همین کلاس ها من از همه بهتر و با اشتیاق تر درس می خواندم. یادم هست 5 یا 6 سالم بود که کلی از سوره های قرآن را حفظ بودم و همین سبب شده بود تا این معلم به پدرم سفارش من را بکند. پدرم چندان علاقه ای به درس خواندن بچه ها نداشت و معلم مان به پدرم گفته بوده که این بچه بااستعداد است و حیف است که درس نخواند. سپید: پدرتان کار کشاورزی می کردند؟ بله. این داستان مربوط به 85 سال پیش است. پدرم آدم سرشناس و معتبری بود و بزرگ خانواده محسوب می شد اما مالک و زمین دار نبود. سیستم آن زمان های تنکابن ارباب ورعیتی نبود کشاورزها زمین را اجاره می کردند و خودشان تمام کارهای کاشت و برداشت را انجام می دادند برای همین بچه ها باید در کارها کمک می کردند، برادر بزرگ من فقط تا ششم درس خوانده بود. بچه ها تا کلاس ششم و هفتم بیشتر درس نمی خواندند؛ اما من پسرعمویی داشتم که آن زمان درس خوانده بود و بعد رفته بود حوزه و بعدها در قم مجتهد شد. ایشان در زندگی من نقش بسیار زیادی داشت و درواقع من را بزرگ کرد و واقعاً برای من پدری کرد. و پدرتان راضی شد که شما بروید؟ در همان مقطع خواهرم و همسرش که همان پسرعموی من بود، بعد از سه سال از تهران آمده بودند دیدن ما و خواهرم تا آن زمان بچه دار نشده بود و به پدرم اصرار کرد که حالا که این بچه ذوق و علاقه دارد و من هم که تهران تنها هستم و شما هم که سرتان شلوغ است اجازه بدهید این بچه را ما با خودمان ببریم تهران، هم من از تنهایی درمی آیم و هم این به مدرسه می رود. من همیشه مدیون این دو نفر در زندگی ام هستم. و تقدیر برایتان رقم خورد؟ بله دقیقاً تقدیر و سرنوشت بود که مسیر من را در زندگی تغییر داد. من از سال 1315 آمدم تهران و تا الان نزدیک 80 سال است که تهرانم و تمام این سال ها را درس خواندم و درس دادم. دوره دبستان را در دبستان خیام تهران گذراندم. اواخر دوره دبستان بودم که جنگ جهانی دوم رخ داد و تهران اشغال شد. جنگ جهانی دوم، ماجرای مبارزات دکتر مصدق برای ملی کردن نفت و مبارزه با توده ای ها و بعد مبارزه با شما تمام زندگی من از سال 1319 تا 1340 را شکل داد تا زمانی که وارد دانشکده پزشکی شدم. همیشه خودکار درس خواندید؟ بله. زمان ما که مثل الان نبود پدر و مادرها مدام دنبال بچه ها باشند. من اصلاً پدرم که هیچ حتی شوهر خواهرم هم نمی دانست من کلاس چندم هستم. اولش که به تهران آمدیم خیلی من را حمایت کرد و من را در مدرسه یکی از آشناهایی که داشت ثبت نام کرد، ولی بعدها خودم سرخود درس می خواندم و نظارت لحظه به لحظه نبود. من درمجموع استعداد عجیبی داشتم .یادم است از 5 سالگی تمام سوره های کوچک قرآن را حفظ بودم. همان مکتب که می رفتیم هر سوره ای را معلم مان می خواند من حفظ می کردم. همین معلم جرقه درس خواندن شمارا زد و استعداد شمارا کشف کرد؟ بله دقیقاً. چون می دید که فقط من خیلی ذوق و شوق دارم و درس می خوانم به پدرم خیلی تاکید کردند که به من اجازه درس خواندن بدهد. ده ما مدرسه نداشت و یک مکتب خانه داشت و به دلیل شرایط اقتصادی خیلی از بچه ها هم علاقه و شرایط درس خواندن نداشتند. سال های حدود 1310 که ما حرفش را می زنیم در شهرهای مازندران خیلی درس خواندن متداول نبود. دخترها که اصلاً درنهایت فقط می توانستند یک قرآنی بخوانند و پسرها هم خیلی به ندرت درس می خواندند. یادم هست وقتی کلاس نهم را تمام کردم و به ده مان رفته بودم، در تمام ده تنها کسی بودم که نه کلاس سواد داشتم و کلی سرشناس شده بودم برای خودم، البته همین الان در همان ده ما چند پزشک و مهندس و فارغ التحصیل مختلف داریم. هنوز با زادگاهتان در ارتباط هستید؟ بله خیلی هم زیاد. فامیل من و بچه های خواهر و برادرهایم هنوز آنجا هستند. یعنی در تمام سال های تحصیل تشویق و حمایت نمی شدید؟ نه به معنی آن چیزی که شما امروز می بینید. شوهر خواهرم واقعاً لطف بزرگی در حق من کرد. برای من در تمام این سال ها پدری کرد و تا وقتی که ازدواج کنم باهم زندگی کردیم، اصلاً آن زمان ها تشویق معنی نداشت. یادم هست سالی که آمدم تهران 1315 بود و بر اساس سن شناسنامه ای ام من ده سالم بود و مدیر مدرسه گفت برای ثبت نام کلاس اول مشکل دارد و باید به اکابر برود ولی به واسطه آشنایی با شوهر خواهرم من را به صورت مشروط ثبت نام کرد و گفت اگر بتواند نمره خوبی بگیرد ثبت نام قطعی می کنم. یک مشکل دیگری هم که داشتم این بود که وقتی آمدم فارسی هم بلد نبودم حرف بزنم؛ اما همان سال اول ثلث اول شاگرد چهارم کلاس شدم، ثلث دوم شاگرد دوم و ثلث سوم شاگرداول کلاس شدم و مدیرمان با میل و رغبت ثبت نامم کرد برای کلاس دوم. مدرسه ما در محله سنگلج و خیابان خیام بود. ما در مدرسه نظامی وارو با اصول تربیت می شدیم. با توجه به اینکه مدرسه را از ده سالگی شروع کرده بودید و بااستعداد هم که بودید جهشی نخواندید که جبران شود؟ هیچ وقت این کار را نکردم چون نیازی نمی دیدم. نمی خواستید آن چند سالی که عقب مانده بودید جبران شود؟ آن فقط سن شناسنامه ای من بود و سن واقعی من و حتی جثه و هیکلم متناسب همان سنی بود که مدرسه را شروع کردم. در همان دوران کودکی آرزو داشتید در آینده چه کاره شوید؟ من اصلاً به آینده فکر نمی کردم. من آمده بودم تهران که پیش خواهرم باشم و اصلاً مدرسه رفتن و درس خواندن من تفریحی شروع شده بود. حتی وقتی ششم تمام شد مطمئن نبودم که به دبیرستان می روم. مدیر مدرسه مان من را برد و دبیرستان ثبت نام کرد و 8 تومان هم از جیب خودش هزینه مدرسه را داد که من درسم را ادامه بدهم. یعنی به هیچ شغلی فکر نمی کردید؟ واقعاً به چیزی فکر نمی کردم. ببینید شما باید برگردید به 80 سال پیش تهران و شرایط آن روز را ببینید. آن زمان بچه هایی که به دبیرستان می رسیدند مستقل تر از بچه های امروزی بودند و خیلی کم به خانواده هایشان متکی بودند. شاید به ندرت اتفاق می افتاد پدر و مادری به مدرسه بروند مگر در شرایط خاص. شوهر خواهر من باوجودی که از علمای تهران بود ولی نمی دانست دبیرستان من کجاست؟! کسی که لباس مقدس طبابت به تن می کند حق ندارد و نباید به این حرفه به چشم تجارت نگاه کند. یک پزشک باید تمام فکر و ذهن اش بر دو اصل متمرکز باشد، یکی اینکه هرروز به میزان دانش و علم اش اضافه کند و دوم اینکه صادقانه و خالصانه در خدمت مردم باشد و بی ریا و چشم داشت تلاش کند. من به عنوان پزشکی که 60 سال است طبابت می کنم فقط یک توصیه دارم و اینکه اگر لباس پزشکی می پوشید فقط به آن مدرک و کاغذی که به شما می دهند اکتفا نکنید تمرین انسان بودن و حکیم بودن کنید و از رفتار و منش پزشکانی که هم طبیب بودند و هم حکیم درس بگیرید و آن ها را سرلوحه رفتار خود کنید کسانی مثل رازی ها و ابوعلی سیناها که فخر پزشکی ما محسوب می شوند. با توجه به این توصیه و تاکیدی که دارید شما در حال حاضر اخلاق در جامعه پزشکی را چگونه ارزیابی می کنید؟ به نظر من 60 درصد پزشکان ما متعهد به اخلاق و منش انسانی هستند، نه اینکه بقیه نباشند آن ها هم هستند ولی نمره شان نزول کرده. بیشتر کسانی که در کسوت پزشکی طبابت می کنند نه آنهایی که فقط یک اسم و مدرک دارند. پس شما به جامعه پزشکی نمره قبولی می دهید؟ قبولی با نمره خوب می دهم. چرا این قدر همه دوستتان دارند؟ من فکر نمی کنم همه دوستم داشته باشند. به قدمت تمام این سال ها شاگردان و همکارانتان دوستتان دارند. اینکه نظر لطف دوستان است ولی نکته ای که هست اینکه من هیچ وقت در تمام این سال ها سعی کردم کسی را ناراحت نکنم و شاید دلیل این نگاه این است که کسی از من صدمه ندیده نه اینکه صرفاً من را دوست داشته باشند کسی از من ناراحت و دلخور نشده است. من همیشه سعی کردم به کسی بدی نکنم. حتی اگر کسی در حق شما بدی کرده باشد؟ کسی به من بدی نکرده. من چندین مزیت بزرگ در زندگی داشته ام. من همیشه دوستان خوب داشتم آشناهای خوب، همکارهای خوب، خانواده خوب، زن خوب بچه های خوب پس دلیلی نداشته کسی به من بدی کند که من بخواهم با بدی جبران کنم. در تمام این سال ها کسی من را اذیت نکرده. شاید من بی احتیاطی هایی کرده باشم ولی آنقدر نبوده که کسی را برنجانم. بدی نبوده یا شما بدی را ندیدید؟ کسی به من بدی نکرده و بی ادبی یا برخورد ناشایست نداشته است. خیلی کم تر از سن شناسنامه ای تان به نظر می رسید، فکر می کنید چرا این قدر خوب ماندید؟ من دو یا سه سالی با سن شناسنامه ای ام فرق می کنم و کوچک ترم ولی دلیل اینکه هنوز در این سن سرپا ماندم این است که تعادل را در زندگی ام حفظ کرده ام. نه زیاد خوردم نه زیاد نوشیدم و در استراحت و خواب تعادل داشتم. تمام وقت کار می کردم و کارم را عاشقانه دوست داشتم و همین ها خیلی تاثیرات مثبتی در روحیه آدم دارد. همیشه کمی ورزش سبک می کردم. همچنان هفته ای دو روز شنا می کنم. در حال حاضر آرتروز دارم، قلب و چشمم را جراحی کردم اما به این چیز ها اهمیت نمی دهم من زندگی و کارم را دوست دارم و همیشه از زندگی ام لذت بردم. صبح زود از خواب بیدار می شوم و بعد از نماز صبح نمی خوابم. شب هم زود می خوابم. این دو در حفظ سلامتی بسیار تاثیر دارد که البته جوانان این کار را نمی کنند. یکی از مشکلات این است که تلویزیون تا دیروقت برنامه پخش می کند و مردم را بیدار نگه می دارد که این برای سلامت جامعه خطرناک است. به خصوص افراد شاغل که صبح زود از خواب بیدار می شوند باید ساعت 9 شب بخوابند و در خوردن همیشه رعایت میانه روی کنند. من هیچ وقت به دنبال چیزی نرفتم که احتمال می دادم به دست نیاورم. قبل از اینکه به سمت چیزی بروم فکر می کنم که چقدر احتمال وجود دارد که به آن برسم اگر ممکن است به چیزی به بهترین شکل برسم به سمتش می روم وگرنه اصلاً سمت هدف های دست نیافتنی نمی روم. وقتی قناعت و اعتدال در زندگی داری می توانی شاد زندگی کنی. همیشـه در زندگـی تان این طـوری هدف گذاری می کردید؟ بله تقریباً. وقتی حرص و ولع نداشته باشید، پا تو کفش دیگران نکنید و به دنبال ثروت های دست یافتنی نباشد با آرامش زندگی می کنید. آدمی که این طوری نباشید همیشه ناراحت و ناراضی است. یک چیز دیگری که باعث آرامش من در زندگی ام شده این است که من هر خطایی را ببینم گناهش را به گردن دیگران نمی اندازم و کسی را متهم نمی کنم، همیشه به خودم برمی گردم با خودم می گویم شاید جایی من کم کاری و قصوری داشتم که به این مشکل مبتلا شدم. من هیچ وقت شخص ثالثی را در زندگی ام گناه کار نمی بینم. دوران مدرسه شمامصادف شد با جنگ جهانی؟ شهریور 1320 می خواستم به کلاس ششم بروم که جنگ جهانی شد. از جنگ چه تصوری داشتید؟ خیلی سر در نمی آوردم ولی خوب می دیدم خواهرم و همسایه ها آذوقه جمع می کنند و مدام حرف جنگ و قحطی و این چیزهاست و بعد شنیدم که می گفتند شاه رفته. دوره دبیرستان را در مدرسه ادیب واقع در کوچه نکیسا حدفاصل فردوسی و لاله زار و بعد مدرسه مروی مقابل سبزه میدان تمام کردم. سال دوازدهم که بودم بدترین شرایط اجتماعی و سیاسی بود. متفقین در حال تخلیه ایران بودند یک طرف روس ها یک طرف انگلیسی ها و بحث نفت و شکل گیری حزب توده بود. از 1320 تا کودتای علیه مصدق از بدترین برهه های تاریخی بود و در تمام این سال ها وسط آتش بودم و از سران دانش آموزی تشکل های طرفدار دکتر مصدق بودم. پس فقط بچه درس خوانی نبودید، اهل سیاست هم بودید؟ بله به شدت. اصلاً شرایط سیاسی و اجتماعی آن روزها و روحیه ای هم که من داشتم زمینه ساز بود. فعالیت های جانبی به درس و مدرسه لطمه نمی زد؟ من بعد از کلاس اصلاً کتاب را بازهم نمی کردم سر کلاس که معلم می گفت درس را کامل می فهمیدم و اصلاً نیازی نداشتم که مدام تمرین کنم، استعدادم زیاد بود و از طرفی به من امکانات و شرایط دادند. به من این فرصت را دادند که از استعدادهایم استفاده کنم، شاید اگر این شرایط برای بقیه خواهرها و برادرهایم هم مهیا می شد آن ها هم درس می خواندند. شرایط مهیا بود ولی شما هم خوب از آن استفاده کردید. بله خوب ممکن بود من یک ولگرد خیابانی شوم. خواهرم و شوهرش خیلی مومن و مقید و مذهبی بودند ولی بازهم ممکن بود من نتوانم از شرایطم استفاده کنم. باوجوداین توصیفات چطور سر از دانشکده پزشکی و طبابت درآوردید؟ داستانش طولانی است. ببینید من از سال 1315 که آمدم تهران از سال بعدش یک مشکلی برای ما پیش آمد و اینکه خواهرم و شوهرش دوست نداشتند من تابستان ها بیکار بمانم و با بچه های کوچه و خیابان خیلی قاطی شوم. اولین تابستانی که تهران بودم شوهر خواهرم سفارش من را به بقالی سر کوچه مان کرد که من بروم و آنجا مشغول شوم و سرم گرم شود سال دوم رفتم کفاشی و بعد رفتم نجاری و خلاصه هرسال یک مغازه ای می ایستادم و کار می کردم تا رسیدیم سال نهم. وضع مالی خواهرم کمی بهتر شده بود و در سید نصرالدین خانه ای خریده بودند که کنارش یک داروخانه بود که دنبال شاگرد می گشت شوهر خواهرم که همیشه مراقب من بود با مدیر دواخانه صحبت کرد و من شاگرد دواخانه شدم. آن زمان ها دواخانه ها یا همین داروخانه های امروزی تزریقات و آمپول زنی هم داشتند، من چون سواد داشتم به من تزریقات هم یاد دادند و نزدیکی های خانه ما یک دکتری مطب داشت که بعدها تبدیل شد به استاد و همه کاره من، به نام مرحوم دکتر آرمین که معرفی شدم به ایشان برای همین کارهای تزریقات. دکتر آرمین یک امتحانی از من گرفت و من شدم آمپول زن محله و به من آقای دکتر می گفتند و منم یک روپوش سفیدی می پوشیدم و کلی ژست هم می گرفتم، خلاصه تا کلاس دوازده همین کار را می کردم تا ویزیتور یک شرکت دارویی هم شدم. همزمان با این ها من فعالیت سیاسی هم می کردم و یک روزنامه ای هم چاپ می کردیم. همین کارها باعث شده بود که من با پزشکان زیادی آشنا شوم. پس تحت تاثیر این شرایط پزشکی را انتخاب کردید؟ اول می خواستم داروسازی بخوانم اما دکتری که من برایش در دواخانه کار می کردم و همچنین دکتر آرمین من را برای شرکت در پزشکی تشویق کردند، در سال 1327 در کنکور دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شرکت کردم و نفر بیستم شدم. سال دوم دانشکده بودم که مسئول چاپ مجلات دانشکده شدم. در سال 1333 دانشکده پزشکی را تمام کردم. به مدت کمتر از یک سال دوران خدمت را در سازمان شاهنشاهی درمانگاه کاخک گناباد خراسان گذراندم. سپس در امتحان دستیاری شرکت کردم و در دستیاری آسیب شناسی پذیرفته شدم. اگر به گذشته برگردید بازهم پزشک می شوید؟ اگر به گذشته برگردم هر خدمتی که از دستم بر بیاد انجام می دهم حتی پزشکی و البته بستگی به شرایط دارد. من الان هم از پزشکی خیلی راضی ام چون فکر می کنم معلم نسبتاً موفقی در پزشکی بودم. با این علاقه بچه ها را هم تشویق می کردید که پزشکی بخوانند؟ بچه هایم را به بهترین مدارس فرستادم ولی برای انتخاب، هیچ رشته ای را به آن ها تحمیل نکردم. تنها چیزی که برایم مهم بود این بود که بچه ها درس بخوانند. شما پزشک ثروتمندی هستید؟ من از ثروت بدم می آید و هیچ وقت در قیدوبندش نبودم. من نیازی به اندوختن پول ندارم. جمع کنم که چه کارکنم؟ یک زمین 15 هزار متری در کنار دریا دارم که سال ها پیش خیلی باقیمت کمی خریدم که مانده ام با آن چه کنم و دلم می خواهد یک موسسه خیریه تاسیس کنم. همین یک ملک هم که دارم مانده بیخ ریش خودم. من زندگی ام را از صفر ساختم. زمانی که باهمسرم ازدواج کردیم حقوق هرکدام مان 1600 تومان بود یک خانه ای اجاره کرده بودیم در بلوار کشاورز ماهی 800 تومان و از همین جا زندگی مان را ساختیم و هیچ وقت حرص مال دنیا را نزدم. به تهران آمدم و دوره دستیاری را که آن زمان 2 سال و نیم بود طی کردم. پس ازآن رئیس درمانگاه دانشکده پزشکی شدم. آن زمان به جای استادیار از عنوان رئیس درمانگاه استفاده می کردند. ضمن این که رئیس درمانگاه شدم در بورس شورای فرهنگی بریتانیا شرکت کردم و خوشبختانه نفر اول شدم. در سال 1337 به انگلستان رفتم و 18 ماه در آنجا بودم. در دو بیمارستان بزرگ کاردیف ولز و همراسمیت لندن فوق تخصص آسیب شناسی قلب و ریه را اخذ کردم. در ضمن به علت فعالیت هایم موفق شدم به عضویت شورای پزشکان سلطنتی انجمن پاتولوژی بریتانیای انگلستان درآیم. در سال 1339 به ایران بازگشتم. دو سال بعد یعنی در سال 1342 و در زمان ریاست دکتر فرهاد در امتحان دانشیاری شرکت کردم و دانشیار شدم. سپس به عنوان رئیس بخش آموزش آسیب شناسی دانشکده پزشکی فعالیت کردم. در سال 47-1346 به مقام استادی رسیدم. در این مدت علاوه بر اینکه در دانشکده پزشکی عهده دار آموزش دانشجویان بودم در آزمایشگاه مرکزی نیز کار می کردم. در این سال ها فعالیت های دیگری هم داشتید؟ در بیمارستان سینا بخش آسیب شناسی را راه اندازی کردم. تا سال 1347 بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران بخش آسیب شناسی نداشت و همه نمونه ها به دانشکده پزشکی مرکزی ارسال می شد و زیر نظر استاد دکتر آرمین و همکارانشان مورد بررسی قرار می گرفت. همین امر باعث می شد که نمونه ها خراب شود، بنابراین پیشنهاد دادم که همه بیمارستان ها به بخش آسیب شناسی تجهیز شود که مورد موافقت دکتر صالح رئیس دانشکده و دکتر آرمین قرار گرفت. لذا اولین بخش را در بیمارستان سینا تاسیس کردم و ریاست آن رابرعهده گرفتم. در بیمارستان های دیگر مانند زنان، امیرعلم، بهرامی و... بخش پاتولوژی تاسیس شد و از استادانی که در بخش آسیب شناسی دانشکده بودند دعوت کردم که مسئولیت آن را برعهده بگیرند. در نتیجه استاد رئیس بهرامی در بیمارستان امیرعلم، استاد کریمی نژاد در بیمارستان زنان، استاد پیشوا دربیمارستان فارابی واستاد حجازی در بیمارستان رازی مسئول بخش آسیب شناسی شدند. راه اندازی این بخش ها خوشبختانه خیلی مفید بود و ثمرات زیادی داشت. همچنین علاوه بر معاونت دانشکده پزشکی، مسئول دوره های تخصصی شدم. تا زمان دکتر مژدهی در سال 1350، دوره های تخصصی مدون و مشخصی در ایران وجود نداشت و به دستور ایشان، مسئول شدم که دوره های تخصصی را با تدوین برنامه به کمک استادان دانشگاه تهران ساماندهی کنم. خوشبختانه همان زمان وزارت علوم و آموزش عالی تشکیل شد و دعوت شدم برای ایجاد دوره های تخصصی با آنها همکاری کنم. در زمان انقلاب استعفا دادم و در بیمارستان سینا کار آسیب شناسی را دنبال کردم و از آن به بعد در دانشگاه فعالیت داشتم تا زمانی که بازنشسته شدم. علاوه بر آن در وزارت علوم آن زمان و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی فعلی به عنوان کارشناس امور پزشکی در دبیرخانه آموزش پزشکی همکاری کرده و می کنم. از سال 1370 در زمان ریاست دکتر محمود طباطبایی رئیس دانشگاه شهید بهشتی و به درخواست دکتر ولایتی با دانشگاه شهید بهشتی همکاری دارم. در آن زمان بخش تحقیقات ریه بیمارستان مسیح دانشوری، تازه تاسیس شده بود که از من خواستند به عنوان پاتولوژیست با آ نها همکاری کنم. البته هنوز هم با آن ها همکاری دارم. ابتدا به عنوان پاتولوژیست مدعو، بعد عضو شورای علمی و سپس به عنوان عضو شورای عالی همکاری ام با آن ها ادامه دارد. ابتدا هفته ای یکی، دو روز به آنجا می رفتم و پس از بازنشستگی هفته ای سه روز به آنجا می روم.
چهارشنبه ، ۱۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]
-
گوناگون
پربازدیدترینها