تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867661675
ستاره ای که خودش را دست کم می گیرد
واضح آرشیو وب فارسی:چهره نیوز: «داستین هافمن» ستاره فیلم هایی چون «پاپیون» و «مرد بارانی» شب مراسم اسکار 2016 به تماشای بازی بسکتبال نشسته و از این کارش راضی است. او اعتقادات جالبی درباره تبعیض نژادی و جنسیتی، مراسم اسکار و بفتا، زن های هنرپیشه و جایگاه خود به عنوان یک بیگانه در هالیوود دارد.به گزارش چهره نیوز، به نقل از خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، پنج دهه از به شهرت رسیدن داستین هافمن در دنیای هنر هفتم می گذرد و او هنوز خود را در قالب یک یهودی با چهره ای خنده دار می بیند. «گاردین» مطلبی را پس از یک گفت وگوی دوستانه با این هنرمند منتشر کرده که در ادامه آن را می خوانید: یکشنبه شب گذشته ، داستین هافمن مانند خیلی از هنرپیشه ها و سینماگران در مراسم اعطای جوایز اسکار حضور نداشت بلکه به «میامی» رفته بود تا مسابقه بسکتبال تیم «نیکس» نیویورک را با «هیت» میامی از نزدیک دنبال کند. از قضا، دوست و همکارش «اسپایک لی» هم آن جا بود. "لی" که از مهم ترین معترضان به «اسکار سفید» و بایکوت کنندگان مراسم اسکار 2016 بود ، با لباس کاملا رسمی در ورزشگاه حاضر شده بود. هافمن وقتی اسپایک لی از جلویش عبور می کرد ، با خنده به او گفت: ما داریم بیانیه می دیم؟ هافمن که همدردی خود با اقلیت ها را با انتقاد از وضعیت نامزدهای جوایز آکادمی اسکار اعلام کرده بود، از شب خود لذت می برد. با این که او دوبار تندیس اسکار را برای بازی در «کرامر علیه کارمر» و «مرد بارانی» به دست آورده ، این جوایز هرگز مورد علاقه اش نبوده اند. او در این باره می گوید: نه دعوت شده بودم ، نه نامزد بودم و من هرگز همین طوری به این مراسم نمی روم. اسکار یکی از بدترین مراسم های موجود است، چون آن ها برنامه را به خاطر پخش تبلیغات قطع می کنند و مراسم همین طور ادامه پیدا می کند اما «بفتا» فوق العاده است. هافمن که حالا 78 سالگی را می گذراند، در لس آنجلس به دنیا آمده اما همیشه همکلاسی هایش از او می پرسیدند آیا اهل نیویورک است. این در حالی بوده که او هرگز رنگ این شهر را تا 20 سالگی ندیده بود. افرادی مثل او ، کوتاه قد و با ظاهری کمی عجیب، قرار نبوده ستاره سینما شوند. او می گوید آن روزها عدم تنوع در عرصه سینما موج می زد و تو اگر شبیه «تب هانتر» یا «تروی دوناهیو» نبودی، شانس کمی برای بازیگر شدن داشتی. هافمن در 20 سالگی اولین بار پا به شهر نیویورک گذاشت تا وارد جامعه کاری شود. به محض این که او از اتوبوس پیاده شد و دید مردی روز روشن کنار یک ماشین، دارد خودش را راحت می کند، فهمید درست آمده! با خود فکر کرد: آره ، دیگه در یک دنیای پلاستیکی نیستم. اما اولین دهه زندگی هافمن در نیویورک خیلی سخت گذشت. او پنج بار تلاش کرد تا بتواند به استودیوی بازیگری «لی استراسبرگ» راه پیدا کند. هافمن پیش از شروع حرفه بازیگری در کنار «رابرت دورال» و «جین هاکمن»، شغل های مختلفی مثل دستیار فروشنده اسباب بازی ، کار در بیمارستان روانی و بافنده حلقه گل های هاوایی را پشت سر گذاشت. هافمن همیشه فضای عرصه بازیگری را مملو از نابرابری دانسته و می گوید: «دو حالت داشت؛ پشت صحنه و جلوی دوربین. این لیست نقش های موجود را تعیین می کرد. آن ها می گفتند: بازیگران مرد نقش های اصلی ، نقش های اصلی زن ، جوان های نقش اصلی ، دختران جوان نقش های اصلی و... این به معنای این بود که من خوش قیافه نبودم و خوش چهره بودن یعنی "پروتستان" و" آنگلو ساکسون" بودن بنابراین "هافمن" رویای نقش های باشکوه را رها کرده و به سراغ نقش های بزرگ روی صحنه تئاتر رفت. اما با وجود تمام این پیش بینی ها و پیش فرض ها، "هافمن" در سن30 سالگی به کلام خودش "به سمت ستاره شدن سرازیر شد". این اتفاق زمانی افتاد که «مایک نیکولز» نقش یک یهودی خوش چهره در «فارغ التحصیل» که مناسب پروتستانی قدبلند بود را به هافمن داد. او هنوز هم با یادآوری این خاطره ، شگفت زده می شود. «فارغ التحصیل» داستان تردیدهای نسل جوان آمریکا در دورانی است که این کشور درگیر جنگ با ویتنام است. در آن دوران سینما به جایی رسیده بود که دیگر لزوما همه نقش اصلی ها شبیه «رابرت ردفورد» نبودند. هافمن اعتقاد دارد که موفقیت «فارغ التحصیل» بیانگر این مطلب است که صنعت سینمای امروز، تصمیمات جسورانه علیه خرد سنتی و ساختن فیلم هایی برای انعکاس زندگی مردم واقعی را ارج می نهند. با این حال او به توانایی سینما برای مبارزه با نژادپرستی شک دارد و با خنده می گوید: فکر نمی کنم این داستان هرگز به جایی برسد. به نظر من همیشه باید نوعی تعصب یا نژادپرستی وجود داشته باشد چون مردم نمی توانند بدون وجود پایین دست خودشان ، احساس قهرمانی کنند. هافمن که هیچ وقت در عرصه سینما آرامش نداشت، تصمیم گرفت دیگر فیلم بازی نکند. او در این باره می گوید: «واقعیت این است که یک عالم نقش آشغالی به من پیشنهاد می شد و من نمی خواستم دیگر بازی کنم. دوست داشتم به تئاتر برگردم.» او یک سال در کارش وقفه انداخت تا این که نقش «راتسو ریزو» در فیلم «کابوی نیمه شب» به او پیشنهاد شد. او درباره شباهت این نقش به خودش می گوید: «در دوران مدرسه بیشتر به «راتسو ریزو» شبیه بودم. آن موقع چنین حسی داشتم. اگر از بیرون نگاه می کردید ، من یک بیگانه بودم و وقتی به نیویورک آمدم، همه جور کاری انجام دادم. اگر برای گذران زندگی توالت ها را تمیز کرده باشی، دیگر خیلی از راتسو دور نیستی. بنابراین نقش سختی برای من نبود.» او درباره نوع شهرتش در میان سینمادوستان می گوید: من هرگز یک بازیگر امضا بده نبودم. بعضی بازیگران واقعا شخصیتی تاثیرگذار دارند. مردم برای دیدن و امضا گرفتن از «جک نیکولسن» می روند، اما فکر نمی کنم تا حالا کسی برای دیدن بازی من در یک نقش، سر صحنه آمده باشد. من همیشه دلم می خواست یک بازیگر امضابده بودم! دوست داشتم جک نیکولسن باشم. ستاره «مرد بارانی» نگرانی خود از آینده سینما را این گونه بیان می کند:« نگرانم که فیلم ها همان مسیری را بروند که روزنامه های چاپی طی می کنند. اگر کارهایی مثل «جنگ ستارگان» نباشند ، یک وقفه طولانی به وجود می آید. به این فرمت های تلویزیونی چه می گویند؟ استریمینگ؟ (پخش آنلاین فیلم) این جایی است که ما داریم می رویم. ما در حال نزدیک شدن به پایانیم. هافمن که سال هاست در هالیوود فعالیت دارد، فرد درستی است برای اظهارنظر درباره رعایت یا عدم رعایت برابری حقوق در این عرصه. او معتقد است: عدم تنوع نقش برای زن ها هم در مقابل هنرپیشه های مرد وجود دارد. همیشه همین طور بوده. هنوز هم فیلم های 35 میلی متری ساخته می شوند و من می دانم که رده پایین ترین دستیار کارگردان که باید مجلات فیلم را حمل کند، همیشه یک زن است. این مجلات خیلی سنگین هستند اما انگار این شغل که بدترین شغل است همیشه به یک زن سپرده می شود. او ادامه می دهد:« اگر زن ها از دید عمومی زیبا نباشند ، کمتر شانس مبارزه پیدا می کنند. این جریان زمان زیادی برده تا رسیده به این جا که فیلم هایی ساخته شوند با هنرپیشه های زنی که تصویرشان روی جلد مجلات چاپ نمی شود.» هافمن در این جا به «جنیفر یو» اشاره می کند که دستیار کارگردان فیلم انیمیشنی «پاندای کونگ فوکار 3» است. او در ادامه به پروژه مستند سال 1973 به نام «دیدگاه های هشت گانه» اشاره کرد. این پروژه که در مسابقات المپیک مونیخ اجرا شد ، دربردارنده هشت فیلم مستند از هشت کارگردان مطرح بود که یکی از آن ها زنی به نام «میا زترلینگ» بود. او روی مسابقات وزنه برداری تمرکز داشت. او در این باره می گوید: وقتی از زترلینگ پرسیدند، از وزنه برداری چه می دانی؟ گفت: هیچی، اما چیزهایی درباره شور و اشتیاق می دانم. و من هرگز این جمله را فراموش نکردم. آن ها فیلمسازهایی درجه اول بودند و موضوع او اصلا جذاب نبود. سوال بعدی این است که چه تعداد از زنان بااستعداد فرصت کارگردان شدن به خاطر جنسیت شان را از دست می دهند؟ احتمالا تعدادشان کم نبوده و سوال بعدی این است که چرا؟ هافمن می گوید که از زمان بازی نقش یک زن در فیلم «توتسی» وجدان فیمنیستش بیدار شده. او در این فیلم مردی است که برای بازی در یک سریال، مجبور می شود، نقش یک زن را برعهده بگیرد. او درباره این تجربه سینمایی اش می گوید: نادیده گرفته شدن به عنوان زنی با قیافه متوسط ، باعث شد متوجه شوم چه بسیار زن هایی بوده اند که به خاطر نرسیدن به استانداردهای زیبایی موجود در جامعه، توسط من تحقیر شده اند. متوجه می شوی که به تو دروغ گفته اند ، تو این دروغ را پذیرفته ای و آن را زندگی کرده ای. این من را عوض کرد. به گزارش گاردین ، به عنوان آخرین سوال از هافمن پرسیدیم ، به نظرت بهترین بازیگر تاریخ سینما کیست؟ او پاسخ داد: من به مفهوم بهترین بازیگر اعتقاد ندارم، اما بهترین بازی چرا. اولین کسی که به ذهنم می آید، بازیگری است که شنیدم امسال اسکار هم گرفته: «مارک رایلنس». بازی او در «اورشلیم»، خدای من! چه بود؟ با بازی او تو چیزی را می بینی که همه آنچه تو یک عمر در حال انجامش بوده ای را متحول می کند. نظرم این است که من هم بازیگرم، اما او فراتر از این است. او دارد کار بزرگتری انجام می دهد. هافمن همچنین به بازی «سایمون راسل بیل» در نقش «هملت» اشاره کرد و گفت: او ژولیده و سنگین بود و نقش را مثل یک بازنده واقعی بازی می کرد، همان طور که به نظر من شکسپیر آن را نوشته بود. فکر می کنم او جوهر این کار را داشت. وقتی نوبت گفتن بودن یا نبودن» رسید ، او لب صحنه آمد و گفت: بودن.. (هافمن می ایستد و برای من نقش بیل را در حال بازی «هملت» ایفا می کند) و بعد جمله را نگه داشت تا دیگر هیچ کس در میان تماشاچیان نفس نکشید. مثل این که توجه همه را به سمت جوهره ی آن چه می گفت، جلب کرد... یا نبودن... با خودم گفتم: وای.. مو به تنم سیخ شد. او هنوز هم وزن متن شکسپیر را نگه می دارد و به چیزی راه پیدا کرده که هیچ کس پیش از او انجامش نداده است. بازی اش فوق العاده است. من واقعا دوستش دارم.
سه شنبه ، ۱۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: چهره نیوز]
[مشاهده در: www.chehrenews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها