تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806879001
از خشونت خانگی تا قتل
واضح آرشیو وب فارسی:خبر داغ: خشونت های کلامی، خشونت های اقتصادی و خشونت های جنسی، از دیگر انواع این خشونت است. با این حال رویارویی با همه خشونت های مردان به سادگی مکالمه های تلفنی نیست. زنانی که مورد هجوم واقع می شوند، می گویند از کشته شدن می ترسند، زنان، وقوع خشونت را به پلیس گزارش نمی دهند، زیرا از واکنش مردسالارانه ای که با آن روبه رو خواهند شد، آگاهی دارند. به گزارش سلامت نیوز، اوایل شبی در پاییز سال 1385، ریحانه مثل تمام شب های دیگر، با همسرش درگیری لفظی پیدا می کند: «از اول دلم به این رابطه نبود. ازدواجم تقریباً اجباری بود، فامیل دور بودیم و وقتی برای خواستگاری اومده بودند، همه چیز بریده و دوخته شده بود. فقط من بودم که از هیچی خبر نداشتم. آخرشم یه بله تشریفاتی گفتم و نشون رو دستم کردند. یه ماه بعد چشم باز کردم دیدم خونه شوهرم هستم. سعی کردم از اینجا به بعد زندگیم رو بسازم، اما...» ریحانه حالا در یکی از زندان های زنان، روی تختش خوابیده و با رویای آزادی، شبش را صبح می کند. او یکی از قربانیان خشونت خانگی است، خشونتی که به ضرر خودش تمام شد. ریحانه 30 سال دارد، صدای آرام و کلمات حساب شده اش، نشان می دهد دیگر در زندان جا افتاده است. 9 سالی می شود که در یکی از اتاق های بند مشاوره سکونت دارد و تا به حال با کسی دعوا نکرده است. هنوز وقتی می خواهد از اتفاقی که برایش افتاده، چیزی بگوید، صدایش می لرزد. او را به اتهام قتل شوهرش دستگیر کردند: «ازدواج کردم، اما آه در بساط نداشتیم. شوهرم یک کارگر ساده بود و از صبح تا شب از این کارخونه به اون کارخونه، جون می کند و منم شده بودم یه زن خانه دار که سعی می کردم هر کاری کنم بلکه شوهرم کمتر خستگی به بدنش بمونه. خونه مون نزدیک خونه مادر و پدر خودم بود و هر از گاهی بهشون سر می زدیم، چون فامیل بودیم. علی خدابیامرز رابطه ش با خانواده من خوب بود. رابطه منم با خانواده اونا همین طور بود. راضی بودیم. سال اول خوب و خوش گذشت تقریبا، سختی و مشکل رو که همه دارن. بی پولی و فشار اقتصادی خیلی فشار می آورد اما گذروندیم. علی راضی نبود من برم سرکار. بدم نمی اومد ساعت های بیکاریم رو یه جوری پر کنم و ازش پول هم دربیارم. اما خدابیامرز راضی نبود. نشد دیگه. من شدم یه زن خانه دار و اون مرد خونه.» ریحانه، به جرم قتل عمد علی در زندان است، دادگاه بدوی یک بار حکم به غیرعمدی بودن قتل داد، اما شعبه ای هم عرض رأی دادگاه را نقض کرد: «آن شب، علی از همیشه عصبی تر بود. از سال دوم زندگی مشترکمون، علی مرتب به بهانه های مختلف من رو کتک می زد. چیزی به کسی نمی گفتم. از قانون هم بی خبر بودم. البته یک بار به مادرم گفتم؛ زبونش رو گاز گرفت و گفت دختر نباید مسائل زندگی خصوصیش رو به کسی بگه. لابد تو هم یه کاری کردی که شوهرت کتکت زده. حاشیه های تهران زندگی می کردیم. علی 7 صبح می رفت سرکار و 9 شب برمی گشت و هر روزی که فشار کاریش بیشتر بود، رفتارش با من بدتر. آن شب همین طور بود. علی وقتی به خونه اومد، فهمیدم نباید به دست و پاش بپیچم. واسش چای آوردم و سعی کردم باهاش یه کم حرف بزنم. به موضوعی کوچک پیله کرد و سرش بحث کرد. صداش رو بالا برد، خودم رو برای کتک هاش آماده کردم. لپ تاپ رو به سمتم پرت کرد و جاخالی دادم. بلند شد و درگیری بالا گرفت. دیدم رفت تو آشپزخونه و چاقو رو آورد. خیلی ترسیدم.» هر بار کمربند، این بار چاقو! ریحانه می گوید هیچ وقت سابقه نداشت همسرش به رویش چاقو بکشد. تنها وسیله ای که در خشونت ها از آن استفاده می کرد، کمربند بود: «دستش سنگین بود و همین برایش کفایت می کرد. هر وقت عصبی تر بود کمربندش رو از کمرش درمی آورد. اما این بار وقتی سراغ چاقو رفت، شوکه شدم. چاقو رو برداشت و گفت یا تو رو می کشم یا تو من رو بکش. یکیمون باید از این زندگی راحت شه. بعد از کلی درگیری فیزیکی و لفظی، چاقو رو از دستش کشیدم و یک ضربه به پهلوش زدم. خون میومد. ترسیده بودم و نمی دونستم باید چی کار کنم. صدای دعوامون این بار همسایه ها رو خسته کرده بود و یکیشون اومد دم در. علی حالش سرجاش بود، به من گفت برو و به همسایه بگو موضوعی نیست و عذرخواهی کن. وقتی برگشتم، دیدم علی روی صندلی نشسته و با یکی از پیراهن هایش، محل ضربه چاقو را گرفته است. پیراهنش پر از خون شده بود، اصرار کردم بریم درمانگاه اما قبول نکرد. براش غذا درست کردم و بهش یه کم آبمیوه دادم. رنگ و روش سر جاش اومد و حالش بهتر شد. خیالم راحت شده بود، بازم ازش خواستم بریم درمانگاه اما گفت خونش بند اومده و چیزی نیست. خوابیدیم. من از کارم واقعاً پشیمون بودم. نمی دونم چی شد که بهش ضربه زدم، واقعاً عصبی شده بودم. چند ساعت بعد که بیدار شدم با جسد سرد علی روبه رو شدم.» علی چند ساعت بعد از ضربه خوردن، جانش را از دست داد، بی صدا و آرام. ریحانه بلافاصله ماجرا را به پلیس و همسایه ها خبر می دهد و به قتل همسرش اعتراف می کند. حکم ریحانه در دادگاه بدوی و تجدید نظر، شرکت در قتل عمد است. او این روزها در انتظار رأی دیوان عالی کشور است و هنوز به آزادی اش امیدوار است: «من کسی را کشتم، منکر این نیستم. نمی خوام مظلوم نمایی کنم یا خودم رو بی گناه نشون بدم، با این حال هنوز یک سری مسائل هست که برایم جای سؤاله. من بارها از شوهرم کتک خوردم؛ فهمیدم اسمش «خشونت خانگی» هست، شوهرم بارها من را به رابطه جنسی اجباری مجبور کرده بود. وقتی این ها رو در جلسه دادگاه به قاضی گفتم، به من جواب داد: «اینا مسائل خصوصی زن و شوهره و جاش اینجا نیست.» من این روزها امیدوارم، زندگیم تیره و تاره و با این حال طناب دار رو انتهاش نمی دونم. امید دارم که یا رأی دیوان عالی به نفعم صادر بشه، یا خانواده همسرم من رو ببخشن و اجازه بدن یک بار دیگه بتونم برای خودم زندگی بسازم. یه زندگی آروم و بی دغدغه، یه زندگی که توش استقلال داشته باشم، بتونم برم سرکار، کتک نخورم و درس بخونم.» قربانیان خشونت بخوانند قتل های خانگی مثل همسرکشی، نتایج خشونت های پی در پی محیط خانه و خانواده است. خشونت هایی که اگر کنترل شوند یا دو طرف خشونت زودتر تصمیم بگیرند نزد مشاور بروند و مشکلشان را حل کنند، به چنین مصیبت هایی ختم نمی شود. این فقط داستان ریحانه بود، ریحانه یک نفر نیست. نماینده ای از زنان خشونت دیده و قربانی خشونت خانگی است که اگر از ابتدای زندگی مشترکش، نسبت به رفتارهای آسیب زای همسرش حساسیت نشان می داد، هرگز کارش به قتل نمی کشید و گذرش به دادگاه و زندان نمی افتاد. گرچه در کشور ایران، قوانینی در حمایت از قربانیان خشونت خانگی وجود ندارد، با این حال قربانیان می توانند از راه های دیگر کمی تا اندکی به قانون توسل جویند. لازم به توضیح است در بسیاری از جوامع، از جمله افغانستان، اندونزی، مالزی، تایلند، فرانسه و... قانون منع خشونت خانگی علیه زنان وجود دارد که در آن مزایا و حقوقی خاص برای قربانی در نظر گرفته شده است. وقتی از ریحانه بپرسید چرا تا به حال از تجربه خشونت خانگی اش به اطرافیان و از همه مهمتر به مراجع قانونی چیزی نگفته است، پاسخ می دهد: «از ترس آبرو»، ترس از دست دادن آبرو و پایگاه اجتماعی، تنها توجیهی است که قربانیان به آن اشاره می کنند. این در حالی است که مراجعه به مراجع قضایی و قانونی، نه تنها بی آبرویی که دقیقاً راهی برای حفظ آبرو است. طبق آخرین گزارش سازمان ملل متحد، از هر 3 زن، یک زن مورد اذیت و آزار قرار می گیرد و خشونت خانگی، معمول ترین خشونت علیه زنان در سطح جهان است. سازمان ملل در بخشی از گزارش خشونت علیه زنان خود نوشته است: «از آنجایی که خانواده به منزله پناهگاهی مقدس برای آسایش خاطر، اسطوره شده است، خشونت خانگی حقیقتا با آن همخوانی ندارد و از نظر لغوی با چنین مفهومی از خانواده ناهمگون است. خشونت، تصویر آرام و نیز امنیتی که حاصل خویشاوندی است، در هم می شکند. خشونت خانگی پدیده ای جهانی است و به عنوان یک معضل جهانی در برنامه سلامت سازمان ملل متحد مطرح شده است.» به کجا رجوع کنم؟ قربانیان خشونت خانگی، می توانند با این شماره تلفن ها تماس بگیرند و مورد خود را گزارش دهند: «110: این شماره فوریت های پلیسی است. 115: این شماره اورژانس بیمارستانی است. 129: این شماره خدمات قوه قضائیه و بخش حقوقی است. 123: این شماره اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی است.» همچنین طرح اسکان موقت، سازمان بهزیستی را موظف کرده است تا کلیه زنان و دختران بی سرپناهی را که تحت خشونت خانگی هستند، اسکان دهد. فعالان حقوق زنان همواره به برملاساختن نحوه برخورد دستگاه قضایی و مقامات بهزیستی با زنانی که مورد تهاجم مردان قرار می گیرند، توجه داشته اند. گرچه واکنش نهادهای بهزیستی نیز تحت تأثیر نظرات مردسالارانه خانواده است. آنها با اولویت حفظ نهاد خانواده، در نهایت قربانیان را ترغیب به سوختن و ساختن و بازگشت به خانه می کنند. مدتی قبل مدیر کل آسیب های اجتماعی سازمان بهزیستی اعلام کرد که برای زنان و دختران در معرض خشونت، ١٨ خانه امن در سراسر کشور تأسیس می شود. در بسیاری از کشورها خانه های امن تأسیس شده توسط سازمان های مردم نهاد در مقایسه با سازمان های دولتی، عملکردی قوی تر در ارائه آموزش و مشاوره با رویکردی جنسیت محور به زنان خشونت دیده داشته اند. خانه های امن از سال 1970 تأسیس شدند، زمانی که وسعت دامنه خشونت خانگی زنان شوهردار برملا شد. زنانی که به این دلیل خانه را ترک می کردند، با دشواری تأمین سرپناه و معاش روبه رو بودند. اکثر پژوهش هایی که در خصوص کتک خوردن زنان شوهردار انجام گرفته از طریق مصاحبه با زنان در خانه امن بوده است. شماره تماس خانه امن در ایران: «۰۲۱۸۵۳۱۲۶۰۰» است. خشونت خانگی، انواع مختلفی دارد و درگیری فیزیکی، تنها یک نوع از چند انواع خشونت خانگی است. خشونت های کلامی، خشونت های اقتصادی و خشونت های جنسی، از دیگر انواع این خشونت است. با این حال رویارویی با همه خشونت های مردان به سادگی مکالمه های تلفنی نیست. زنانی که مورد هجوم واقع می شوند، می گویند از کشته شدن می ترسند، زنان، وقوع خشونت را به پلیس گزارش نمی دهند، زیرا از واکنش مردسالارانه ای که با آن روبه رو خواهند شد، آگاهی دارند.
سه شنبه ، ۱۸اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر داغ]
[مشاهده در: www.khabaredagh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها