تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833632125
حاج سعید هزاران فعالیت ناگفته دارد
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): "او در ابتدای اعزامش به مشکلاتی برخورد ولی همیشه برای مشکلات راه حلی داشت و ناامید نمی شد. با اصرارهای مکرر خود را به سوریه رساند. وقتی خبر اعزامش را شنیدم به یاد عملیات بدر افتادم که امکان حضور نیروهای زرهی در عملیات نبود و حاج سعید به عنوان نیروی پیاده شرکت کرد."دفاع مقدس با رفاقت و دوستی های رزمندگان پیش می رفت. این دوستی ها بود که جنگ را پیش می برد و رزمندگان برای جلب رضایت خداوند و امام راحل از جان و دل مایه می گذاشتند. در بحبوحه جنگ گاهی آشنایی ها چند ساعت یا چند روز بیشتر طول نمی کشید ولی برخی آشنایی ها به دوستی هایی تبدیل می شد که تا سال ها دوام می یافت. برای ثبت خاطرات "حمید حکیم الهی" دوست و همرزم شهید مدافع حرم سعید سیاح طاهری به نزدش رفتیم تا برایمان از شوخی ها و خاطرات تلخ و شیرینی که با حاج سعید داشت، برایمان بگوید. او نیز با روی باز پذیرایمان شد و گفت "نمی دانم از رشادت های حاج سعید و یا خوش رویی او شروع به تعریف کنم. او بهترین دوستم بود. بارها در دوران جنگ و پس از آن از او خداحافظی کرده بودم ولی در آخرین دیدارمان می دانستم که دیگر او را نخواهیم دید، به همین دلیل با او عکس یادگاری نگرفتم! دوستی های ماندگار، هرگز از خاطره ها نمی رود خصوصاً اگر آن رفیقت، شهید هم شده باشد." سیر زندگی "حمید حکیم الهی" راوی کتاب "اَم کاکا" نیز ماجراها و داستان های زیادی دارد. او نیز هم پای فرماندهان و رزمندگان، هشت سال از بهترین دوران زندگی خود را در جنگ گذراند. تنها برادرش در عملیات خیبر به شهادت رسید. او معتقد بود باید یاد و خاطره شهدا و تجربیاتی که در دوران دفاع مقدس بدست آوردیم را زنده نگه داریم. در ادامه ماحصل گفت و گوی ما را می خوانید: *** سال 43 در خوزستان متولد شدم. اواخر انقلاب با برادرم که دو سال از من کوچک تر بود جذب فعالیت های انقلابی شدم. 13 سال داشتم و کار چندانی از دستم برنمی آمد انجام بدهم ولی با آن سن و سال کم احساس می کردم که من هم باید همپای ملت ایران در راهپیمایی ها و تظاهرات شرکت کنم. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، جذب کمیته انقلاب شدم. در اوایل تشکیل سپاه پاسداران، جزو نخستین افرادی بودم که به عضویت سپاه درآمدم. در تکاپوی پاسدار شدن بودم که مادر مطلع شد. با مخالفت های او به عنوان پاسدار ذخیره خدمت کردم. در کنار فعالیت هایم درس هم می خواندم. جنگ که شروع شد دیگر نمی توانستم در بهبهان بمانم، تمام فکرم در جبهه بود. بخاطر کم بودن سنم به مناطق عملیاتی اعزامم نمی کردند. تعدادی از دوستانم در نخستین روزهای جنگ تحمیلی به بستان رفتند. تعدادی از آنها شهید و مجروح شدند. به همین جهت اعلام نیاز به امدادگر کردند. از این فرصت استفاده کردم و دوره امدادگری را گذراندم. اما بی فایده بود و باز اعزام نشدم. روزی یکی از دوستانم به نام طهماسبی را دیدم که مجروح بود. جویای حالش شدم. در میان صحبت هایش گفت که فرمانده عملیات سپاه شوش است. مجید بقایی هم در آنجا بود. مدت ها بود که منتظر چنین فرصتی بودم تا بتوانم خودم را به مناطق عملیاتی برسانم. حالا فرصتش پیش آمده بود، بدون اینکه به کسی بگویم کوله پشتیم را برداشتم و راهی شوش دانیال شدم. از اوایل دی ماه 59 تا پایان جنگ تحمیلی در مناطق عملیاتی ماندم. ** اولین روز آشنایی با شهید سیاح طاهری 1 خرداد 60 به عضویت رسمی سپاه درآمدم. پس از آن، برای گذارندن دوره آموزش عمومی (عقیدتی - نظامی) سپاه، به پادگان شهید غیوراصلی (اهواز) اعزام شدم. 179 نفر پاسدار دیگر از سراسر استان خوزستان به آن پادگان برای فرا گرفتن و گذراندن آن دوره به آنجا اعزام شده بودند. افراد اعزامی در دو گروهان سازمان یافتند. طبق تقسیم بندی، من در گروهان یکم سازمان یافتم. همان روز افراد گروهان یکم در حسینیه جمع شدند و فرمانده گروهان آموزش، از همه خواست که یکی یکی از جای خود بلند شده خودشان را کاملاً معرفی کنند و بگویند از کجا اعزام شده اند؟ جمع باصفایی بود. یکی یکی خودمان را معرفی کردیم. در آن جمع با چند جوان آبادانی آشنا شدم و با آنها رفاقتم را ادامه دادم. یکی از آن افراد، جوانی بسیار محجوب، کم حرف، آرام و خنده رویی بود که سعید طاهری نام داشت. ردیف اول از سمت راست: نفر دوم: شهید احمدرضا آذر مهر - نفر سوم: شهید سعید سیاح طاهری بعد از اتمام دوره، همه به شهرها و یگان های خدمتی خود بازگشتند. من نیز در یگان و گردان های مختلف فعالیت کردم و در سال 63 در تیپ امام حسن(ع) آغاز به خدمت کردم. چند سال بعد دست تقدیر من را دوباره در کنار سعید قرار داد، دو سال در تیپ امام حسن(ع) در کنار هم بودیم و بعد از انحلال تیپ هر دو به تیپ ضد زره 201 ائمه(ع) پیوستیم. من در طرح و عملیات و آقا سعید هم فرمانده گردان امام حسین(ع) آن تیپ بود. حاج سعید در عملیات کربلای پنج با گردانش به مصاف نابرابر با تانک های دشمن رفت و با شکار تانک های دشمن (یازده تانک در یک روز) امانشان را برید. ** به یکدیگر می گفتیم چرا شهید نشدی؟ در عملیات کربلای 5 جانشین طرح و عملیات تیپ ضد زره بودم. 22 دی ماه به همراه کلاه کج به محور کاظم فرامرزی رفتیم. ساعاتی بعد به پنج ضلعی برگشتیم. حاج سعید پیغام داد که اوضاع خیلی بد است و درخواست کمک دارد. او به همراه نیروهایش در زیر آتش سنگین دشمن گیر افتاده بودند. دشمن بر منطقه مسلط بود. گفتیم که تا یک ساعت دیگر خودمان را به آنها می رسانیم. چند ساعتی را در کنار حاج سعید ماندیم. در حین بازگشت، گلوله توپی در کنارم به زمین اصابت کرد و دستم آسیب جدی دید. البته پزشکان با چند عمل جراحی دستم را پیوند زدند. حاج سعید در حین آرام بودن، شخصیت شوخ طبعی داشت. پس از مجروحیتم با شوخی و خنده گفت "چرا ترکش به سرت نخورد و شهید نشدی." فردای آن روز، خبردار شدم که احمد آذرمهر شهید شد و سعید از ناحیه چشم راست مورد اصابت ترکش قرار گرفت و آن را از دست داد. به او پیغام دادم که ترکش به سرت خورد. چرا شهید نشدی؟! سال های بعد از جنگ هم همیشه سر این موضوع با هم شوخی می کردیم که چرا در آن عملیات شهید نشدیم. ** با یک دست و یک چشم تا بانه رانندگی کرد پس از گذراندن دوران نقاهت، در سال 66 با ابلاغ شد که به مناطق عملیاتی غرب برویم. من و حاج سعید هم راهی بانه شدیم. دستم بهتر شده بود و می توانستم رانندگی کنم. در جاده اندیشمک یک حیوان به میان جاده آمد و باعث شد که تصادف کنیم. در نزدیکی های شوش هم صبحانه فاسدی خوردیم. نزدیک های کرمانشاه حالم بد شد و توان ادامه رانندگی را نداشتم. حاج سعید با یک دست و یک چشم تا بانه رانندگی کرد. ساعت یازده و نیم شب به بیمارستانی در بانه رسیدیم. تا نیمه های شب هم در کنارم ماند. سپس به مقر برگشتیم. تا پایان سال 66 با حاج سعید در مناطق عملیاتی غرب ماندیم. پس از آن به لشکر 7 ولی عصر(عج) رفتم و دورادور با سعید ارتباط داشتم. جنگ که تمام شد از سعید کاملا بی خبر بودم تا اینکه به لطف گردهمایی های تیپ امام حسنی ها دوباره او را دیدم. خیلی پیر و شکسته شده بود ولی همچنان همان روحیه و اخلاق گذشته اش را حفظ کرده بود. شهید حسن باقری - حمید حکیم الهی ** حاج سعید هزاران فعالیت ناگفته دارد پس از اتمام جنگ سعید در کنگره خوزستان فعالیت داشت. پس از مدتی هم به عنوان بازرس نیروی زمینی سپاه به تهران آمد. سعید پس از بازنشستگی به فعالیت های فرهنگی روی آورد. اکثر مردم با فعالیت های پس از جنگش، او را می شناسند. اما حاج سعید در دوران دفاع مقدس نیز حماسه های زیادی آفرید. حالا پس از شهادتش فعالیت هایش بازگو می شود. حتی خانواده اش هم از برخی فعالیت های حاج سعید بی خبر بودند. حاج سعید پایه گذار و دبیر دلسوز جشنواره های مردمی و خودجوش دانش آموزی فیلم دفاع مقدس، مسابقات کتابخوانی در مناطق محروم و زندان ها و جشن کشتی دوستی در بین کودکان ایرانی و عراقی دو سوی اروند و هزاران کار ناگفته دیگر است. او تا آخرین لحظات زندگی خود، دست از فعالیت های فرهنگی برنداشت. حاج سعید به همراه چند تن از دوستانش در آخرین فعالیت فرهنگی خود مسئولیت جمع آوری اسناد و مدارک در خصوص مقاومت مردم در آبادان را بر عهده داشت. در آخرین خداحافظی چندین بار تاکید کرد که اگر من به دلیل مشغله های کاری نتوانستم این پروژه را تمام کنم دیگر دوستان پروژه را به اتمام برسانند. ** آخرین دیدار عکس یادگاری نگرفتم یک ماه قبل از شهادتش جلسه تیپ ذوالفقار بود که من نرفتم. پس از جلسه به نزدم آمد و پس از عذرخواهی برای شرکت نکردن در مراسم رونمایی کتابم، از من خواست تا کتابی را با یادداشت و امضا به او هدیه بدهم. تمام خصوصیات نیکویی که از او سراغ داشتم نوشتم و امضا کردم. هنگامی که صفحه نخست کتاب را باز کرد با خنده گفت "این چیه نوشتی؟" متعاقبا با خنده جوابش را دادم و گفتم که حرف های دلم را نوشتم. به تمام حرف هایی که برایش نوشته بودم، یقین داشتم. هر بار که از ماموریت می آمد برای دیدن من و دیگر دوستان به موزه اسناد ملی می آمد. آخرین دیدارمان به یک روز قبل از اعزامش برمی گردد. آن روز چند ساعت پیش ما ماند. از ناحیه سر مجروح شده بود. برایمان از سوریه تعریف می کرد و می گفت "از دوستانی که احساس کردم تجربیاتشان در سوریه می تواند کمک حالمان باشد درخواست کرده ام که برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) به سوریه بیایند." هنگام خداحافظی تمام دوستان با او خداحافظی کردند به جز من. می دانستم که این بار که به سوریه برود شهید می شود. از طرفی شهادت را حق حاج سعید می دانستم و از طرف دیگر دلم نمی خواست بهترین دوستم را از دست بدهم. به همین خاطر با او عکس یادگاری ننداختم. ** با وجود مشکلات برای اعزامش به سوریه ناامید نشد حاج سعید 70 درصد جانبازی داشت. می توانست از امتیازات جانبازیش استفاده کند و یا درگیر زندگی روزمره شود. اگر در سوریه هم به شهادت نمی رسید. باز هم شهید محسوب می شد اما نتوانست بی حرمتی به حرم حضرت زینب(س) را تحمل کند. او جزو نخستین نیروهایی بود که به سوریه رفت. حاج سعید برای ساماندهی و آموزش نیروهای بسیجی به آنجا اعزام شد. او در ابتدای اعزامش با مشکلاتی برخورد ولی همیشه برای مشکلات راه حلی داشت و ناامید نمی شد. با اصرارهای مکرر خود را به سوریه رساند. وقتی خبر اعزامش را شنیدم به یاد عملیات بدر افتادم که امکان حضور نیروهای زرهی در عملیات نبود و حاج سعید به عنوان نیروی پیاده شرکت کرد. در نهایت حاج سعید در جاده حلب، هدف خمپاره تکفیری ها قرار گرفت و به آرزوی دیرینه خود رسید. منبع: دفاع پرس
شنبه ، ۱۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها