محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831224092
گفت و گو با شهاب حسینی درباره ی سینما
واضح آرشیو وب فارسی:55 آنلاین: شهاب حسینی می گوید که مثل هر آدمی دلش می خواسته از مراحل مختلف کاری عبور کند؛ چون یک جایی می رسد که باید محدودیت را از میان برداری تا به فعالیت هایت توسعه دهی.55آنلاین: شهاب حسینی بازیگر توانایی است، اما همه ی هنر او محدود به جلو دوربین و نقش آفرینی در فیلم ها و سریال ها نمی شود، او دغدغه های دیگری را هم دارد و بخشی از عمر و وقتش را صرف این دغدغه ها می کند. حسینی که نخستین فیلمش را هم در مقام کارگردان ساخته، در سال ۱۳۹۴ حجم فعالیت های جانبی اش را در حوزه های مختلف بالا برد. هم خیریه راه انداخت و هم با حضور در شهر فرش امکانی را برای فیلم سازی چهره های جوان فراهم کرد. با او که به خاطر فیلم «آشغال های دوست داشتنی» عطای مشاور دبیر جشنواره ی فیلم فجر بودن را به لقای آن بخشید، درباره ی این وجه از کارش مصاحبه ای کرده ایم که می خوانید: امسال متفاوت ترین سال برای شهاب حسینی بود. خیلی تغییر دیدیم، در واقع پر کارترین سال شما بود. از بازی درچند فیلم و تهیه کنندگی و سرمایه گذاری تا شروع فعالیت در خیریه، ایجاد موقعیت کاری برای سینماگرها و ...، چطور شد که این حجم از فعالیت جانبی را در سینما شروع کردید؟ مثل هر آدمی دلم می خواست از مراحل مختلف کاری عبور کنم. یک جایی می رسد که باید محدودیت را از میان برداری تا به فعالیت هایت توسعه دهی. می خواستم فعالیت های زیربنایی تر داشته باشم. همیشه احساس می کنم اگر خدا این لطف را به من داشته است و در سرنوشتم این طور قرار داده که نامی از من شناخته شود، باید زکاتی هم داشته باشد. این که من بروم فیلم های مختلف بازی کنم، یکجا موهایم را بور کنم، یکجا از ته بزنم، یکجا ریش بگذار، یکجا نگذارم و... به تعالی نرسیدم. باید زکات اقبالی که دارم را به نوعی ادا کنم. تا امروز چند طرح داشتم که هنوز همراهی برایش پیدا نکردم که به یک حرکت تبدیل شود. تا چند سال پیش از دستمزد بازیگران پنج درصد مالیات کم می شد. بعد مشمول معافیت مالیاتی شدیم. در این خصوص ایده ای را برای انجمن بازیگران بردم و گفتم درست است که پنج درصد مالیات ما بخشیده شده است ولی ما سال ها عادت داشتیم که آن را پرداخت کنیم. چه فرقی می کند، به جای اینکه آن را به عنوان مالیات پرداخت کنیم، یک صندوق برای حمایت از بازیگران سالخورده، گرفتار، یا نیازمند تاسیس کنیم و آن پول را به صندوق دهیم. این پیشنهاد مربوط به چه سالی است؟ همان اوایل که ما از مالیات معاف شدیم، یعنی هفت، هشت سال پیش. اما با پیشنهادم موافقت نشد. کسی حاضر نشد از پنج درصد دستمزد خودش به نفع همکارانش بگذرد. ایده دیگری در سه، چهار سال پیش مبنی بر ایجاد مراکز مشاوره هنری در شاخه های مختلف مطرح کردم. می دیدم که افراد علاقه مند به بازیگری بسیار زیادند و بازار سوءاستفاده از دختر و پسرهای جوان داغ است. ما همه جور مرکز مشاوره داریم، مرکز مشاور خانواده، اعتیاد، تحصیلی و ... یک مرکز مشاوره تحت نظارت انجمن بازیگران راه بیندازیم که اعضاء انجمن موظف باشند در ازای گرفتن حق ویزیت، علاقه مندان، جوان ها، دانشجویان و ... را مثل مرکز مشاوره، راهنمایی کند و بر اساس توانایی هر شخص راه و چاه را از همان اول به آنها نشان دهد. وقتی این را مطرح کردم، آقای خمسه به من گفتند که فکر کنم باید این کار را تنهایی اجرا کنی. ظاهرا همیشه آرزوهای دورودراز مدینه فاضله ام را مدنظر داشتم، همیشه دلم می خواست به وسعت دانشگاه تهران با همان تعداد ساختمان و دپارتمان، مرکزی وجود داشته باشد که بتواند بچه های بی سرپرست و بد سرپرست را آموزش دهد و استعدادهای نهفته در وجودشان را استخراج کند. قطعا اگر موقعیت درست وجود داشت از بین همین بچه های کار کلی متخصص بیرون می آمد. این شد که خودتان دست بکار شدید و یک خیریه راه اندازی کردید؟ نمی توانم بگویم که من این خیریه را شخصا راه انداختم. با خانواده و دوستانم تیمی تشکیل دادیم و با همفکری فعالیت های خیرخواهانه را شروع کردیم. هدف ما از این خیریه جمع کردن اعانه نیست. کارهایی که ازنظر اقتصادی انجام می دهیم که سود آن به نفع کودکان سرطانی خیریه ی مهیار خواهد بود. ما انجمن های خیریه ی سرطانی بسیاری داریم که خیلی خوب کار کردند و آنقدر معروف شدند که همه فقط به آنها کمک می کنند. اما مگر یک بیمارستان می تواند همه ی کودکان مبتلا به سرطان ایران را پوشش دهد؟ بیماران دیگری هم هستند که تحت پوشش این خیریه های معروف نیستد. به هرحال ما اولین نفر نیستیم که این کار را می کنیم و قاعدتاً آخرین نفر هم نخواهیم بود ولی من فکر می کنم «به عمل کار برآید به سخنرانی نیست». گفتن خوب است و اگر کسی می تواند حرکتی را انجام دهد خوب تر است. من خودم را در وقت بیکاری موظف می کنم که بروم با شهرداری و یا وزارت علوم صحبت کنم تا فضایی را در جهت تاسیس مدارس هنری، برای بچه های بی سرپرستی که از سلامت جسمانی برخوردارند در نظر بگیرند. این طوری بار بهزیستی هم کم می شود. بهزیستی هم توانش را بگذارد برای بچه هایی که استثنایی هستند. طبیعتاً همت عالی مردم باید حضورداشته باشد که این مدرسه ها ایجاد شود. خوشبختانه بزرگ ترین سرمایه من در زندگی دوستان خوبی هستند که دارم؛ و تمام افکار و آرزویی که دارم باوجوداین دوستان می توانم پیش ببرم ، به تنهایی نمی توانم قدم از قدم بردارم. اجرای تصمیم عجیب و غریب تان درمورد شکل همکاری با شهر فرش از کجا آمد؟ تبلیغات لازمه هر برندی است، شما تبلیغات متفاوتی را وارد این حوزه کردید که با کارآفرینی و کمک به چرخه ی گردان سینما همراه بود. راستش من هیچ برنامه ی خاصی برای خرج کردن این پول نداشتم. ولی احساس می کنم با یک مدیریتِ درست همه میتوانند در این موقعیت ذی نفع شوند. ما برای هر حرکتی به نیروی انسانی احتیاج داریم، وقتی چنین سرمایه ای برای تبلیغات متفاوت یک برند درنظر گرفته می شود، می توان با آن اشتغال زایی کرد. در هر فیلم سینمایی که کلید می خورد حداقل پنجاه نفر مشغول به کار می شوند، در جهت رشد فرهنگ سرمایه ای می آید و درست تقسیم می شود. یکی از فیلم های سینمایی که ما برای شهر فرش کارکردیم«برادرم خسرو» ساخته ی احسان بیگلری است که در جشنواره ی فجر امسال بسیار مورد توجه قرار گرفت و در رشته ی بهترین کارگردانی هم کاندید شد. فیلم خورشید نیمه شب اثر دیگری است که خودم آن را تهیه کردم و جوانان زیادی اولین تجربه ی سینمایی شان را با آن تجربه کرده اند. برای فیلم «چهارشنبه» ساخته ی سروش محمدزاده هم در حال مذاکرده هستیم که خودم هم در آن بازی کردم، محمدزاده برای این فیلم که از چند روز دیگر اکران می شود، از جشنواره ی فیلم فجر جایزه ی بهترین کارگردانی بخش هنر و تجربه را گرفت. آرمان درویش هم چهره ی جدیدی است که در این فیلم معرفی می شود. این اتفاق ها و ساخته شدن چند اثر هنری به قدری حس خوبی در من ایجاد می کند که اگر الان در حسابم چند میلیارد پول بود چنین حسی نداشتم. دغدغه ی اشتغال نباید فقط در حوزه ی فرهنگ باشد. بزرگترین مشکل خیلی از مردم ما اشتغال خود یا فرزندانشان است. هر کسی باید تلاش کند در راه حل این قبیل مشکلات به وسع خود تاثیرگذار باشد. مثلا یک هنرمند می تواند به هر شکلی که امکان پذیر بود دست کم از اعتبار خود برای اشتغال زایی خرج کند. از عوامل چند فیلم سینمایی شنیده ایم که بدون طلب دستمزد در آن فیلم ها بازی کردید. ظاهرا برای هر کدام هم هدفی داشتید و می خواستید از هنرمندن جوان بتوانند کارشان را در سینما آغز کنند و اثرشان دیده شود. این شیوه ی کار مربوط به سال های اخیر است یا پیشتر هم به این صورت کار کرده اید؟ اتفاقا این حرکت یک مقدار خودخواهانه هم هست. من هم برای آینده ام می خواهم سرمایه گذاری کنم اما همه ی سرمایه گذاری ها مالی نیست. اگر امروز از یک کارگردان خوش قریحه حمایت کنم. سال ها بعد وقتی خودم در سراشیبی بیفتم ممکن است آن کارگردان با یک فیلم، مرا زنده کند. بده بستان است دیگر. من که رابین هود نیستم! به نظرم بازی با خیر است. وقتی که خیر را به جریان بیندازید. حرکت می کند، می چرخد و دوباره به خودت برمی گردد. اصالت منابع انسانی برای من به هر چیزی ارجح بوده است. یکی از ناراحتی های من این است که معدن منگنز بیشتر از منابع انسانی ارزش دارد درحالی که همیشه نیروی انسانی باید وجود داشته باشد تا یک چیز با ارزش استخراج شود. الان همه سینما را یک قلعه و یک دژ مستحکم غیرقابل نفوذ کرده ایم و فکر می کنیم هر کسی که در سینماست ممتاز است ، آدم خاصی است و اگر نیست آدم عامی است. اصلاً این طور نیست. سینما محصول سینماگر است. سینماگر محصول سینما نیست. به شدت اعتقاددارم که هیچ انسانی بیخودی به دنیا نیامده است؛ و هیچ کسی نیست که استعدادی نداشته باشد. اگر یک نفر می گوید که من کلاً آدم بی استعدادی هستم حتماً خودش، خودش را هنوز نشناخته و آدم های اطرافش هم تلاش نکردند او را بشناسند. نمونه ی بارز آن جهان پیشرفته و تکنیکی و صنعتی است که با اصالت دادن به نیروی انسانی ، همه توانایی اش را در راستای آن استفاده می کند و به آن «جهان سرمایه داری» می گویند. روی هنرمند سرمایه گذاری می کند و از آن بهره می برد. در دنیای امروز که سرمایه و پول حرف اول را در همه مناسبات می زند باید متوجه باشیم که تربیت کردن نیروی انسانی درست می تواند برد دوطرفه باشد. ظاهرا شما به اصطلاح دلی کار می کنید و دلی تصمیم می گیرید! یعنی کاری را انجام می دهید که کنار آن حالتان هم خوب باشد. با یک نگاه به فیلم های کارنامه ی کاری شما و پیگیری کارهایتان کاملاً مشخص است که در فیلم هایی که بازی می کنید هم این شکل از تصمیم گیری را هم لحاظ می کنید. مثلا فیلم امام حسین(ثارالله) را بازی می کنید، هم آشغال های دوست داشتنی. این شکل از کار ریسک نیست؟ فیلم امام حسین ثارالله هنوز سرمایه ی ساختش فراهم نشده و داریم برای آن تلاش می کنیم. وقتی یک محصول درباره ی انسانیت ساخته می شود باید سعی کنیم نیمه پر قضیه را ببینیم در مورد فیلم هایی که می خواهم بازی کنم در وهله اول به این فکر می کنم که این اثر روی خودم چه تأثیری دارد. من همیشه اول به عنوان تماشاگر فیلم نامه را می خوانم و اگر احساس کنم که وسط فیلم از سالن بیرون خواهم آمد سر آن کار نمی روم. من هم یکی از مردم هستم. بیست وپنج سال پیش یکی از همان مردمی بودم که در خیابان ها دیده می شوند، هیچ کس هم مرا نمی شناخت، هنوز هم همانم با این تفاوت که مردم من را می شناسند. مثلاً در سریال «تب سرد» نقش منفی بازی می کنم. نقش مردی که ورشکست شد و به جای اینکه غرور و تکبرش را در برابر پدرزنش کنار بگذارد و کمک بخواهد، طرح یک نقشه ی احمقانه می ریزد و در آخر به تباهی مطلق می رسد. از طرفی سریال «شهید بابایی» را هم بازی می کنم به خاطر اینکه میدانم چه تأثیری دارد. این سریال بزرگوار و بزرگ نگر را نشان می دهد که نمی دانسته که در تاریخ ماندگار خواهد شد. «آشغال های دوست داشتنی» را هم بازی می کنمبه دلیل اینکه از وحدت و گفتگو و تأمل حرف می زند. هیچ کس در نهاد خودش نمی پذیرد که جزء اقلیت است. همه «بودن» را حق خودشان می دانند و کسی نمی تواند این حق را از آدم سلب کند. ملیت چیزی است که با آدم دنیا میاید، مانند رنگ پوست و چهره. مهم اتحاد و کنار یکدیگر بودن در عین تفاوت سلیقه است. شما و بنده اعتقادداریم که باید دنیا را بهتر کرد، ولی شما از منظر خودت حرف می زنی و من از منظر خودم حرف می زنم. ممکن است که ما اختلاف نظر صد درصد باهم داشته باشیم ولی هر دو یک هدف داریم. این نباید دلیل درستی برای نفی یکدیگر باشد. تاریخ نشان داده اشخاصی که هدفی غیر و منفی دارند خد به خود حذف می شوند. محسن امیریوسفی در فیلمش یک نگاهی به گذشته می اندازد که در هر دوره تاریخی همواره یک تنش هایی بین سلیقه های مختلف وجود داشته است، اتفاقی که در همه ی کشور های دنیا رایج و طبیعی است تماشاگر عاقل است و شاهد این ماجراست خودش می رود و فکر می کند و نتیجه درست را می گیرد. مردم خیلی باهوش هستند. فیلم به هیچ عنوان نخواسته است موج سواری کند، فیلم به هیچ عنوان مثل بعضی فیلم های دیگر از شرایط برای فروش بیشتر سوءاستفاده نکرده است. من فکر می کنم«آشغال های دوست داشتنی» در فیلم باید اجازه دفاع از خودش را پیدا می کرد، باید اجازه می دادند یک بار اجازه نمایش داده می شد. همه ی ما خطوط قرمزمان را میدانیم. همه ما ساکن یک خانه هستیم. باسلیقه ها و اشکال مختلف در کسوت آفریده می شویم و درنهایت اناالله و انا الیه راجعون... اگر خدای نکرده در یکی از شهرهای ایران زلزله بیاید، این پدیده ی طبیعی طرفداران طیفی را مستثنی قائل می شود؟ نه. زلزله که می آید از هر طیف و سلیقه ای را می برد. همانطور هم وقتی جنگ ایران-عراق اتفاق افتاد از همه اقشار جامعه، با هر اعتقاد و سلیقه ای برای دفاع از کشور رفتند. چرا مانتوانیم به یک روشن اندیشی برسیم که بتوانیم با همدیگر تعامل کنیم. فروشنده سومین فیلمی است که با اصغر فرهادی همکاری داشتید. این همکاری چطور شکل گرفت؟ درباره ی فیلم فروشنده باید بگویم من آقای فرهادی را دوست دارم. همین. به شخصیتش خیلی زیاد احترام می گذارم. ایشان به نظر من ورای همه توانایی های کاری و کارگردانی، انسان خوبی است. انسانی است که به موفقیت های بسیاری هم رسید. صبور است، خوددار است و بسیار در کنترل خشم خود تواناست. مطمینم «فروشنده» هم فیلم خوبی می شود. این بار هم این شانس را داشتم که در کنار ترانه علیدوستی در فیلم ایشان بازی کنم. فیلم های اخیر اصغر فرهادی همه موفق بودند. این در حالی است که هربار معلوم نیست که این موفقیت در فیلم بعدی هم تکرار می شود یا نه، ضمن اینکه هر بار انتظار ها هم از او بیشتر می شود. فکر می کنید فیلم فروشنده در ادامه ی موج موفقیت های فرهادی قرار می گیرد؟ حتماً همینطور خواهد شد. به خاطر اینکه اصغر فرهادی ازنظر منش همان اصغر فرهادی است که من با او «درباره الی» را کارکردم. شما بازتاب گلدن گلوب و اسکار را اصلاً در او نمی بینید. این مساله در فیلمسازی او هم نمود پیدا کرده است. منبع: خبرآنلاین
شنبه ، ۱۵اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 55 آنلاین]
[مشاهده در: www.55online.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
گوناگون
پربازدیدترینها