واضح آرشیو وب فارسی:دیارآفتاب: به گزارش دیار آفتاب ؛وبلاگ"وبلاگ" هستن؛مخمل آبی "نوشت: در علوم شناختی می گوییم «دروغگویی یکی از توانایی های ویژه انسان است؛ یعنی هیچ حیوانی قادر به دروغگویی نیست.» انسان وقتی سخنی را می شنود، به طور غریزی فرض می گیرد که آن سخن درست باشد. این فرض اساس تشکیل جامعه و تشریک مساعی انسان ها در آن است؛ زیرا اگر کسی در جامعه راست نگوید؛ اصولا به هیچ چیزی نمی شود اعتماد کرد و اصطلاحا سنگ روی سنگ بند نمی شود. در سال های اخیر اما دروغگویی به اندازه ای همه گیر شده که دیگر به راست بودن هیچ حرفی نمی شود به آسانی اعتماد کرد. هر کسی از این وضعیت نالان و گلایه مند است. با این حال کسی برای رفع این معضل تلاشی نمی کند. هر کسی مسئولیت را گردن دیگران به خصوص دولت و حاکمیت و... می اندازد؛ در حالی که یکایک مردم جامعه در این وضع سهیم و دخیل هستند. دروغ گویی در کودک در زبانشناسی بحث تازه و مبسوطی به نام «تحلیل گفتمان تربیت کودک» داریم که در آن می گوییم نحوه سوال پرسیدن والدین از کودکان می تواند باعث دروغگو شدن کودک شود. مثلا هنگامی که کودکتان گلدانی را شکسته است؛ اگر بگویید "تو گلدان را شکستی؟" به نوعی پاس گل به کودک داده اید که واقعیت را انکار کند و به دروغ بگوید «نه، خودش شکسته است!» اما اگر بگویید:"نگاه کن، گلدان شکسته است." راه را برای دروغگویی او باز نگذاشته اید. اگر شما از همان اول به کودکتان اتهام وارد کنید او حالت تدافعی به خود گرفته و حتما به شما دروغ خواهد گفت. کودکان نوپا اغلب خرابکاری های خود را انکار می کنند تا چیزی را که می خواهند به دست آورند. چرا کودک دروغ می گوید؟ بر اساس نظر پیاژه، بچه ها تا 4 سالگی رفتاری را که به خشنودی والدینشان بینجامد؛ به این معنا که «هر چیز مامان و بابا رو خوشحال کنه، خوبه و هر چه آنها را عصبانی کنه، بده» و با این تفکر ذهنی و رشدی، امکان دارد کودک 3 ساله شما در حالی که دور دهانش آغشته به مرباست؛ به چشمانتان زل بزند و بگوید نمی داند این شیشه مربا چرا شکسته و اصلا از وجود مربا در کابینت بی خبر بوده است! او می داند بی تردید شکستن ظرف مادر را عصبانی می کند و رفتار درست از نظر او، نگفتن علت واقعی این اتفاق است. بچه ها برای درک تفاوت بین حقیقت و دروغ به زمان نیاز دارند بنابراین باید در درک بهتر حقیقت و دروغ یاری شان کنید. بررسی ها نشان داده فقط 18 درصد از کودکان 6 ساله می توانند تفاوت داستان های واقعی و تخیلی را درک کنند و بقیه بچه ها تا 9 سالگی قدرت درک تخیلی بودن داستان هایی مانند دیو و پری را ندارند. بچه ها در 7 سالگی از دروغ گفتن حس بدی پیدا می کنند و از مجازات می ترسند و در 12 سالگی که طبق نظریه دکتر پیاژه به بلوغ می رسند؛ می فهمند اگر نتوانند با گفتن حقیقت اعتماد مردم را جلب کنند، شکست خواهند خورد. دروغ گویی در کودکان پیش دبستانی این کودکان معمولا در مورد دوستان خیالی، هیولاهای شاخ دار و رنگین کمان صحبت می کنند. کودکان در این سن افکار فانتزی خود را دارند. هنگامی که کودکان در مورد دوست خیالی خود با جزییات تمام صحبت می کنند، آن ها قصد دروغ گویی ندارند و فقط دوست دارند تخیلات خود را به شما انتقال دهند. به یاد داشته باشید که والدین با برخوردهای ناصحیح خود می توانند به پرورش تخیلات کودک آسیب وارد کنند. دروغ گویی در کودکان مدرسه ای کودکان در این سن دست به کارهایی می زنند و گاهی دسته گل هایی را به آب می دهند که بعد از سوال پرسیدن والدین از آن ها، آن عمل را انکار می کنند. بعد از سوال پرسیدن مداوم والدین آن ها اعتراف کرده و دلیل خود را توضیح می دهند. کودکان و نوجوانان به دلیل ترس از مجازات دست به دروغ گفتن می زنند. کودک باوجود مشکلات متعدد و تکالیف زیاد در یک درس، بازهم ادعا می کند که تکالیفی برای انجام دادن ندارد. قبل از محروم کردن کودک از تلویزیون و تفریحات به دلیل متوجه شدن دروغ گویی کودکتان، سعی کنید دلایل را کشف کرده و با در نظر گرفتن آن ها او را مجازات کنید. دروغ های گاه به گاه در مورد مشق شب و یا مسواک زدن خیلی غیرمعمول نیست. کودکانی که در برخورد با مسایل دچار اضطراب می شوند؛ سعی می کنند به دروغ گفتن متوصل شوند تا اینکه حقیقت را به والدینشان بگویند. "دکتر برگر" عنوان می کند دروغ گویی کودکان نشان دهنده تنش آن ها و گاهی نیز بیانگر هوشمندی کودک است؛ زیرا او در برخورد با مسایل از تاکتیک های مختلف استفاده می کند. چه باید کرد؟ بهترین برخورد والدین با این گونه کودکان این است که با او به صحبت نشسته و دلایل این کار را از او بپرسند و به کودک توضیح دهند که با دروغ گویی چه صدمات جبران ناپذیری به خود و دیگران وارد می کند. البته مهم ترین و بهترین عامل پیشگیری از دروغگویی کودک این است که خود والدین دروغ نگویند. کودکان از رفتار والدین الگو می گیرند و زمانی که پدر یا مادر به کودک می گوید پشت تلفن بگو فلانی خانه نیست؛ نباید انتظار داشته باشند که فرزندشان بعدها یکی از همین دروغ ها را به خودشان تحویل ندهد. وقتی پدر یا مادری به کودک قول می دهند در صورت مثلا قبول شدنش فلان چیز را برایش می خرند و بعد زیر قولشان می زنند و فراموش می کنند؛ نباید انتظار داشته باشند که فرزندشان بعدها به آنان وعده های راست بدهد و حتی در جواب سوالاتشان پاسخ درستی تحویل دهد. ک
پنجشنبه ، ۱۳اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دیارآفتاب]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]