تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833699123
شادی عجیب هانری کربن برای چاپ اصول کافی/ کتابی که در زندان تصحیح شد/چرا روحانیون به سمت نشر کتاب رفتند
واضح آرشیو وب فارسی:هنگام نیوز: مرتضی آخوندی گفت: زمانی که «هانری کُربن» در انستیتوی ایران فرانسه بود، پدرم «کافی» را برای ایشان برده بودند و او از شدت شادی شروع کرده بود به رقصیدن و شادی کردن به خاطر چاپ شدن «کافی». این کتاب خیلی مورد توجه قرار گرفت.سایت خبری تحلیلی هنگام Hengamnews.com: مرتضی آخوندی 18 ساله بود که وارد نشر کتاب شد آن هم به یک دلیل ساده؛ «کمک به پدر». همین اتفاق وی را در این صنعت ماندگار کرد و حالا وی جزو پیشکسوتان این عرصه محسوب می شود و تا امروز بیش از 50 سال است که کار نشر را آغاز و سرپرسی و اداره دارالکتب الاسلامیه را به عهده دارد. انتشارات دارالکتب الاسلامیه در سابقه خود کتاب عظیم و بزرگی را به تاریخ خود دیده است، اصول کافی و المیزان و بحارالانوار تنها بخشی از آثار مهمی مذهبی این ناشر است که در تاریخ نشر ایران ماندگار شده است. بسیاری از شخصیت های دینی و سیاسی مشهور امروز، اولین آثار خود را در این نشر به مخاطب ارائه دادند. *در دوره قاجار اکثر کتاب چاپ شده مذهبی بود در رابطه با آغاز نشر در ایران، سخنان متفاوتی گفته می شود و صاحب نظران مختلف، آغاز نشر ایران را به طرق گوناگونی بیان می کنند. به نظر شما آغاز نشر در کشور ما به چه دوره ای باز می گردد و اولین ناشران چه کسانی بوده اند؟ من فکر می کنم تاریخ نشر ایران به زمان «فتحعلی شاه قاجار» می رسد. در آن زمان، اولین چاپخانه در تبریز تأسیس شد و ظاهراً اولین کتابی هم که چاپ شده، «انجیل» بوده است. البته من از این قضیه مطمئن نیستم. اولین کتابی که در ایران چاپ شده، به صورت «چاپ حروفی» بوده است و این قبل از چاپ سنگی است. جزء اولین کتاب هایی هم که چاپ شد، کتاب «سؤال و جواب حاجی اشرفی» بود که حاوی سؤال ها و جواب های دینی است. این قدیمی ترین کتابی است که من سراغ دارم و به صورت حروفی چاپ شده است. بعد از آن در همان تبریز «چاپ سنگی» به وجود آمد. در دورۀ چاپ سنگی که در زمان «ناصرالدین شاه» است، کتاب های زیادی چاپ شد که اکثریت آن ها کتب دینی بودند. جالب است که اولین روزنامه ها از جمله «وقایع الاتفاقیه» نیز به صورت چاپ سنگی چاپ می شدند. «امین الضرب» اولین کسی بود که برق را وارد ایران کرد. او کارخانۀ برقی را در خیابان امیرکبیر که هنوز هم بعضی ها به آن خیابان «چراغ برق» می گویند، تأسیس کرد و متعاقباً یک چاپخانه به آنجا آورد و کتاب های بسیار مهمی من جمله «بحارالانوار» را در همان چاپخانه منتشر کرد. اکثر کتاب هایی که در آن زمان چاپ می شد، کتاب های حدیث و آثار شیعی بودند. کتاب های بزرگ و سنگین شیعه مانند «کتب اربعه» نیز در همان زمان چاپ شد. برخی کتاب های ادبی و دیوان اشعار و همچنین برخی کتب تاریخی مانند «ناسخ التواریخ» نیز در آن دوره چاپ می شد. این ها همه مربوط به دوران «ناصرالدین شاه» است. البته کتب ادبی در آن زمان، مانند دیوان حافظ و سعدی و ...، بستری برای اشاعۀ مکارم اخلاق بود. نتیجتاً می توان گفت همۀ این ها صبغۀ دینی داشتند. البته همان زمان هم از بعضی فرصت ها برای نشر آثار دگراندیشان استفاده شد که تماماً از خارج می آمد؛ آثاری مثل کتاب های «سرجان ملکم» که فردی غیرمسلمان بود و این کارها را تماماً در ایران چاپ کرد یا کتاب های «آخوندوف» که از روسیه می آمد و در واقع تمسخر مذهب بود. در کل، این ها جریان های روشنفکری ای بودند که همه از خارج نشأت می گرفتند. در داخل کشور چنین چیزهایی وجود نداشت. در نشر هم اگر چنین جریان هایی وارد شد، از طریق همین روشنفکرها آمده است. بعضی از جریان ها هم که بعدها در داخل رنگ و بوی این چنینی داشتند از همین جریان های خارجی رنگ گرفته بودند. اما جریان اسلامی و دینی از همان اول، در نشر مملکت شروع شده بود؛ در همان زمانِ «ناصرالدین شاه»، چاپ قرآن در کشور انجام می شد که این گونه چاپ ها با جنبۀ هنری نیز همراه بود. این چاپ های سنگی تا زمان «رضاخان» در ایران ادامه داشت. در اوایل زمان «رضاخان» و اواخر «قاجاریه»، چاپ حروفی که در زمان «فتحعلی شاه» استفاده می شد، مجدداً مورد استفاده قرار می گیرد. «چاپ افست» در ایران از دهۀ سی آغاز شد. با روی کارآمدن افست تحولی در نشر به وجود آمد و دیگر احتیاجی به تصحیح چندباره نبود، زیرا یک بار که صفحه چینی کرده بودند، کافی بود و نیازی نبود که دوباره حروف را به هم بریزند. در همان دوران«رضاخان»، علاوه بر چاپ سنگی، چاپ «کلیشه» هم به وجود آمده بود. در واقع، کلیشه بین دوران حروف چینی و سنگی به وجود آمد. به این صورت که، برخلاف گذشته که حروف را برای چاپ روی سنگ برجسته می کردند، در این روش، برای چاپ، این حروف را روی صفحۀ فلزی سربی و مواد فلزی برجسته می کردند و سپس به کار می بردند. از قضا اوج زمان خطاطی هم همان زمان بود. در آن زمان، خطاطانی در ایران ظهور کردند که «طاهرخوشنویس» یکی از بزرگ ترین آن ها بود و خود او کتاب های بسیاری نوشت. کارهای او در نوع خود تاریخی است و البته همۀ این ها با چاپ کلیشه بود. «قرآن» و یا مثلاً «مفاتیح الجنان» را نَسخ می نوشت و کتاب هایی مثل «منتهی الامال» را نستعلیق می نوشت. هرچقدر بررسی کنید، خواهید دید که تمام کتاب های «طاهرخوشنویس» دروس حوزوی، حدیث و یا دعاست. این نشان می دهد که نشر در ایران پیوندش با مذهب بوده است و خیلی کم پیش می آمده است که کتابی با موضوع غیرمذهبی چاپ شده باشد. البته پیش از آن، شخصی به نام «عبدالرحیم» هم هست که خطاط خوبی بوده و کتاب های درسی مهم را او می نوشت. البته نسخه های آثار او نیز چاپ سنگی بوده است، اما بعدها از روی خط او چاپ کلیشه ای انجام می شد. خط او از جمله چاپ های معروف بود و آن هایی که برای مثال، دنبال کتاب درسی بودند، به دنبال چاپ «عبدالرحیم» می گشتند. راجع به کتاب های اسلامی باید بگویم زمانی که مرحوم پدرم چاپ آن ها را شروع کردند، اکثراً کتاب ها یا خطی بودند، یا به صورت چاپ سنگی و کلیشه بودند. این ها می خواستند حداکثر استفاده را از کاغذ بکنند، در نتیجه، نوشته ها بسیار ریز و اکثراً صفحات آن جای نفس کشیدن نداشت، چون با حروف ریز و پشت سر هم نوشته می شد. متن ها علامت گذاری نداشتند و معمولاً به «آیه» که می رسیدند، اندازۀ حروف آن را بزرگ تر می کردند، اما از بالای صفحه تا انتهای صفحه همه یکنواخت و پشت سر هم نگارش می شد. *کدام کتاب باعث شهرت استاد غفاری شد؟ در آن دوره، تعداد معدودی تحقیق در ادبیات انجام شده بود. میزان تحقیق ها خیلی کم بود. مثلاً تحقیق و بررسی روی بوستان سعدی را «فروغی» انجام داده بود؛ یا مثلاً چاپ یک سری کتاب های مذهبی مثل «النقض» را مرحوم «محدث اُرموی» با پاورقی، تعلیقات و اضافاتش در دهۀ سی به انجام رساند. در حوزۀ متون میراث مذهبی شیعه، می توان گفت که اولین آن «کتب اربعه» بود و اولین کتاب از بین «کتب اربعه»، کتاب «اصول کافی» بود که توسط مرحوم پدر من و تعلیقات استاد «علی اکبر غفاری» انجام شد. این کتاب اولین کار «استاد غفاری» بود که عجیب کار عالی و خوبی از آب درآمد و همین باعث شهرت ایشان شد. *چرا روحانیون به سمت نشر کتاب رفتند؟ در آن زمان شاهد حضور علماء و روحانیون در کسوت ناشر هستیم. در این باره توضیحاتی می فرمایید؟ معمولاً در زمان قدیم کسانی که به حوزۀ کتاب و نشر وارد می شدند، باید افرادی عالم و مذهبی می بودند. اگر در حوزۀ تاریخ بود، باید دانشمند می بودند، اگر در حدیث و علم بود، باید عالم و روحانی می بودند و اگر هم در مسائل علمی بود باید عالم و دانشمند و باسواد می بودند. کاتب باید فرد باسوادی بود که بتواند بنویسد. خصوصاً برای نوشتن متون عربی، به خیلی از کلمات بر می خورْد که اگر بی سواد می بود، نمی توانست بنویسد و به همین دلیل، حتماً کاتبین باید افراد با سوادی می بودند. *نظارت دقیق علامه امینی بر روند چاپ کتاب الغدیر در اصالت کار نشر و حوزۀ کار کتابت در آن زمان افرادی می آمدند که مقداری درس خوانده باشند، زیرا که این نوشته ها بعد از نوشته شدن زیر دست کارگر می رفت و دیگر جایی برای اصلاح نداشت و به همین سبب از همان ابتدا، باید درست نوشته می شد. در دوران جدید هم نویسنده در حین چاپ بر نوشته هایش نظر دارد و به ویرایش آن می پردازد، برای نمونه مرحوم «علامه امینی» نُه جلد از کتاب «الغدیر» خود را در نجف چاپ کرده بودند. آنجا کیفیت چاپ و کاغذ بسیار بد بود. در نتیجه ایشان به ایران آمدند و با مرحوم پدرم این کتاب را به عربی چاپ کردند. چاپ جلد ده و یازده آن را حدود سال سی ودو یا سی وسۀ شمسی که تا سال سی وچهار، پنج طول کشید، انجام دادند. این کار کاملاً به اشراف خود مرحوم «علامه امینی» بود و خود ایشان نظارت و علامت گذاری کرده و حروف چینی آن را صفحه به صفحه بررسی می کردند. مرحوم علامه یک فرم را که حروف چینی می شد، بعد آن را تصحیح می کردند. در زمانی که داشتند آن را تصحیح می کردند، فرم بعدی حروف چینی می شد. فرم اولی تا مورد تصحیح قرار می گرفت، می رفت زیر چاپ. تا آن برود زیر چاپ، دوباره حروف ها را به هم می ریختند و شروع به حروف چینی بعدی می کردند. اگر در این حین، بعضی حروف کم می آمد، جای آن را خالی می گذاشتند، لذا هم نویسنده می دانست چه چیزی باید جای آن بگذارد و هم کسی که می خواست چاپ کند. این ها را علامت می زدند و بعداً آن را پر می کردند. *اولین کسی که پاورقی بر کتب مذهبی را باب کرد پدر من، مرحوم «شیخ محمد آخوندی»، اولین کسی بود که بررسی کتاب و تعلیقات و پاورقی زدن بر کتب مذهبی را به عنوان تحولی در نشر باب کرد و از آن به بعد، برای نگارش کتاب هایی که می خواستند چاپ کنند، به این سبک تأسّی می شد. البته بعضی از کتاب ها تعلیقی نداشت و برای حاشیه نویسی آن از کسی مثل مرحوم «علامه طباطبایی» استفاده می شد. در همان زمان، مرحوم «علامه طباطبایی» کتاب «تفسیر المیزان» را می نوشتند که برای چاپ، آن را به پدر من دادند. این کتاب دیگر تعلیقی نداشت، چون خود مؤلّف هم زمان به چاپ آن هم نظارت می کرد، لذا تحوّلی شد تا کتاب هایی که قدیمی و یکنواخت شده بودند، با حروف چینی هایی که آن زمان مورد استفاده بود، تجدید چاپ شوند. البته حروف چینی نسبت به قبل خیلی متفاوت شده بود. ذکر این نکته هم ضروری است که این گونه نبود که روشنفکران باعث گسترش نشر شده باشند، بلکه آن ها از موقعیت موجود استفادة خود را کردند. *محدودیت کتاب مذهبی در دوره رضاخان جریان روشنفکری از چه زمانی به صورت جدّی وارد نشر شد و به آن پرداخت؟ در زمان «رضاخان» کتاب هایی که با سلطنت وی و از نظر روشنفکری مشکلی نداشت آزاد بودند، اما کتاب هایی که مذهبی بودند، محدودیت هایی برای چاپ داشتند؛ به این صورت که باید ابتدای آن جملاتی می نوشتند، در باب این که کتاب در عهد وی نوشته شده و به او تقدیم می گردد. این کار به شکلی تشریفاتی انجام می شد که وی به چاپ کتاب ایرادی نگیرد و در واقع نوعی ظاهر سازی برای اینکه کارشان را بتوانند انجام دهند، وجود داشت. از جریان هایی که مرحوم پدرم از ورودشان به حوزۀ نشر بیان می کردند، این بود که مرحوم «شیخ عباس قمی» در نجف مشغول چاپ «سفینة البحار» در سال 1317 بودند. در آن زمان پدر من مشغول تحصیل در نجف بود. جدّ ما هم در مشهد به عنوان یک تاجر و روحانی ساکن بود. مرحوم «شیخ عباس قمی» دنبال چاره ای بود که هم قرض هایشان را پس بدهند و هم کتاب را چاپ کنند. از پدرم درخواست کردند تا مبلغی بدهند که ایشان بتوانند کتاب را به چاپ و فروش برسانند و از فروش کتاب آن مبلغ را جبران کنند و این گونه شد که پدر من وارد کار نشر شدند. اولین کار چاپ «سفینة البحار» بود که توسط «شیخ عباس قمی» شروع و توسط پدر من تکمیل شد. *ماجرای شادی عجیب هانری کربن بابت چاپ اصول کافی/ اصول کافی چه طور به چاپ رسید آن زمان مجبور بودند که کتاب ها را بیاورند به ایران و بفروشند. ایشان تعریف می کردند که آمده بودند به کرمانشاه. در آن جا در منزل بعضی دانشمندان صندوق خانه هایی بود که کتاب ها را در آن می گذاشتند و جلوی آن را تیغه می کشیدند. منظور این است که ایران در آن زمان دارای چنین جو خفقان زده ای بود و از کتاب های مذهبی می ترسیدند. این گونه شد که اکثر کتاب ها در این جو خفقان زده و به واسطۀ مخفی نگاه داشتن کتب، دچار موریانه خوردگی و آسیب می شدند و بخشی از آن ها از بین می رفتند. در حالی که در دوران قاجار چنین خفقانی برای چاپ کتب مذهبی نبود و حتی کتب مذهبی بسیار مورد احترام بود. هنگامی که پدرم کتاب «اصول کافی» را چاپ کردند، به شدت مورد استقبال علماء و دانشمندان قرار گرفت. سال 1333 و 1334، جلد اول و دوم درآمده بود و تدوین بقیۀ جلدها تا سال 1338 طول کشید. ابتدا، جلد اول و دوم «اصول کافی» چاپ شد و بعد جلد هشتم که «روضۀ کافی» بود، بعد جلد سه تا هفت که «فروع کافی» بود. کتاب «بحارالانوار» هم در همان اوقات، یعنی تقریباً سال 1335، چاپش شروع شد. مرحوم «استاد غفاری» هم کارمند مغازۀ کتاب فروشی پدرم بود و هم شب ها به منزل می رفت و به کار تصحیح و تعلیق کارهای زیر چاپ می پرداخت. مثلاً مرحوم آیت الله «سید احمد خوانساری» که از بزرگ ترین مراجع بودند و در قم درس خوانده بودند و به دستور آیت اللّه « بروجردی» به تهران آمده بودند، گاهی که از مغازۀ ما رد می شدند، به داخل می آمدند و از مرحوم «استاد غفاری» تشکر می کردند و یا برای مثال مرحوم آیت اللّه « بهبهانی» از منزلشان «سرپولک» آمده بودند به مغازۀ ما در بازار سلطانی، فقط به این دلیل که «استاد غفاری» را ببینند و از ایشان تشکر کنند. حتی زمانی که «پروفسور هانری کُربن» در انستیتوی ایران فرانسه بود، پدرم «کافی» را برای ایشان برده بودند و او از شدت شادی شروع کرده بود به رقصیدن و شادی کردن به خاطر چاپ شدن «کافی». این کتاب خیلی مورد توجه قرار گرفت. همین کار تعلیقاتی را که بزرگان و دانشمندان دربارۀ کتاب انجام می دادند، ما در مورد «بحارالانوار» انجام دادیم. اوایل آن را مرحوم «علامه طباطبایی» و بعد آیات عظام «ربانی شیرازی»، «مصباح یزدی»، «عابدی زنجانی» به عهده گرفتند و مرحوم استاد «محمدباقر بهبودی» در راه این تعلیقات به ما کمک کردند. کار دیگری که داشتیم، کتابی بود، به عنوان «شرح شواهد مجمع البیان» که در شش جلد باید انجام می شد. امّا دو جلد آن بیشتر بیرون نیامد و کاری بود به تلاش «شهید سید کاظم موسوی»، معاون وزیر آموزش پرورش در زمان وزارت «شهید باهنر» که در روز هفت تیر در حزب جمهوری شهید شد؛ کار ادبی بسیار سنگینی بود. شهید سید کاظم موسوی که کتاب «تعلیم عربی» را هم نوشته بود، یکی از دانشمندانی بود که تسلط بالایی به زبان عربی داشت. *تصحیح کتاب از درون زندان «آیت الله ربانی شیرازی»، در سال های 1342 و 1343، به «بحارالانوار» مشغول بودند. من آن زمان خیلی جوان بودم. در آن دوران، فرم هایی را که شانزده صفحه ای بود، نمونه برداری می کردند؛ یعنی اول به صورت ستونی می نوشتند و از رویش نمونه برداری می کردند و بعد روی همان تصحیح می کردند و پاورقی را هم روی همان می نوشتند. بعد که تمام می شد، من پاورقی ها را برمی داشتم و می بردم به زندان «قزل قلعه» که «آیت الله ربانی شیرازی» در جریان مبارزات علیه رژیم پهلوی، در آنجا زندانی بودند. آقای «ساقی» رئیس آنجا بود. من پاورقی ها را تحویل ایشان می دادم. آقای «ساقی» آن ها را بررسی می کردند که سیاسی نباشد و پس از بررسی، به مرحوم «آیت الله ربانی» می دادند تا آن ها را تصحیح کنند و دوباره هفتۀ بعد تحویل می گرفتیم و یک سری جدید به ایشان می دادیم. خود شما چه سالی و به چه نحوی وارد کار در حوزۀ نشر شدید؟ بنده متولد سال بیست ویک هستم و رسماً پس از اخذ دیپلم درسال سی ونه برای کمک به پدرم وارد کار نشر شدم، چون بار سنگینی روی دوش ایشان بود. برای مثال کتاب «المیزان» را که شش هفت سال قبل چاپ کرده بودیم، از سال 1333 تا 1339 از دوهزار تیراژی که از آن چاپ کرده بودیم، هنوز جلد اولش باقی مانده بود و کامل به فروش نرسیده بود. چاپ کتاب های بزرگی مثل «بحارلانوار» را که صدوده جلد بود و کار سنگین و نفس گیری بود، به سبک جدید شروع کردیم. البته این کتاب با کمک کتابفروشی «اسلامیه» تکمیل شد. ناشرهای مذهبی آن زمان زیاد نبودند. معروف ترینشان کتابفروشی «اسلامیه» بود. «اسلامیه» اکثراً کتاب های قدیمی را چاپ می کرد. در آن زمان کدام ناشران فعال بودند؟ غیر از انتشارات «اسلامیه»، «علمیه اسلامیه» متعلق به مرحوم «کتابچی»، کتابفروشی «علمی» متعلق به «حاج محمد علی علمی» و کتابفروشی «جاویدان» متعلق به «حاج محمدحسن علمی»، بودند که کار چاپ کتاب را انجام می دادند. اما آن ها همان کتاب های قدیمی را به چاپ می رساندند، مثل کتاب های مرحوم «علامه مجلسی» یا کتاب های ادبی مثل دیوان ها، گلستان و... کم تر پیش می آمد که کتب ادبی جدیدی چاپ کنند. کتابفروشی « مرکزی» هم بود که تعداد معدودی کتاب بیشتر چاپ نکرده بود که او هم پسر «مرحوم آشیخ عبدالله صبوحی» بود که خود ایشان هم از سخنوران نامی ایران بودند و برای نمونه، کتاب «تتمة المنتها»ی شیخ عباس قمی را چاپ کرد. البته این ها کتاب های چندان مهمی چاپ نکردند. یکی دیگر از ناشران فعال کتابفروشی «خیام» بود که بیشتر در کارهای جدید فعالیت داشت. البته صبغۀ مذهبی در بین این ناشران کم بود. در قُم هم مرحوم «تهرانی» صاحب انتشارات «مطبوعات دینی» بودند که البته چند سال قبل فوت شدند. دیگری کتابفروشی «دارالعلم»، متعلق به مرحوم «آقای آذری»، بود. «دارالفکر» در قم و کتابفرشی «مصطفوی» متعلق به «میرزاحسن مصطفوی» هم بود که بعدها به «مرکز نشر کتاب» تغییر نام داد. «حاج میرزا حسن مصطفوی» هم نویسنده و هم علامه بود. الآن مصطفوی ها نیستند و فقط یکی از پسرانشان هست که چند کتاب را در قم و بیروت چاپ کرد. برادر دیگری داشتند به نام «علی مصطفوی»که کتابفروشی ای به نام «بوذرجمهری» داشت. البته ایشان سال هاست که دست از چاپ کتاب کشیده اند. کتابفروشی مذهبی زیاد بود، ولی ناشر مذهبی همین تعدادی بودند که عرض کردم. البته کتابفروشان عمدتاً در آن زمان ناشر هم بودند. «شرکت طبع کتاب» در تهران بود که کتاب هایی مثل آثار مرحوم «عمادزاده» را چاپ می کرد. البته بیشتر کتاب های مذهبی و قرآن چاپ می کرد. همچنین کتابفروشی «ابن سینا» و «کلابه خاور» مربوط به برادران رمضانی و انتشارات «امیرکبیر» مربوط به آقای جعفری از انتشارات معروف و مشهور بودند. انتشارات «ابن سینا» و انتشارات «سنائی علمی» بیشتر در کار کتاب های ادبی بودند و تعداد معدودی کتب مذهبی هم داشتند. انتشارات «زوار» نیز بود که آن هم کتاب های ادبی چاپ می کرد. کتاب «حکومت اسلامی» امام هم اولین بار قبل از انقلاب چاپ شد؟ بله، در نجف چاپ شد و هرچه هم بود از نسخۀ نجف بود و از روی آن اُفست چاپ می شد. البته «رسالۀ امام خمینی(ره)» هم زیرزمینی چاپ می شد که «علمیه اسلامیه» هم آن را چاپ کرد. کتاب قبل از انقلاب تیراژ بالا نداشت امام خواهان داشت شمارگان کتاب ها چقدر بود؟ تیراژ کتاب ها قبل از انقلاب از هزار تا دوهزار نسخه بود، اما تدریجاً به انقلاب که نزدیک شدیم، تیراژها خیلی بالا آمد و به نسبت آن، تعداد عناوین و کتاب سازی زیاد شد. ، اگرچه در آن زمان تیراژ کتاب خیلی بالا نبود، اما خواهان خیلی خوب داشت. بعضی کتب مصرف بالایی هم داشت. مثلاً انتشار کتاب «تفسیر نمونه» که از سال 1352 شروع شد، تیراژ اولش در سال های 1352، 1353، سه هزار نسخه بود و در سال های انقلاب به پنج هزار نسخه در هر سال رسید. 5 یا 6 جلد از آن در آن سال ها منتشر شد که با استقبال خوبی هم روبرو شد. در آن زمان قیمت ها براساس تیراژها محاسبه می شد. آن وقت ها اگر تیراژ کتابی دوهزار نسخه بود، قیمت زینک های آن دوتا هزارتا و اگر پنج هزار نسخه بود، 5 تا هزارتا حساب می شد. نتیجتاً ناشر هزار یا دوهزار نسخه و به اندازة مصرف چاپ می کرد. اول انقلاب، تیراژ کتاب ها خیلی بالا رفت و به ده هزار و بیست هزار نسخه هم رسید. دلیل آن هم این بود که مردم فهمیدند باید اطلاعات داشته باشند و اصطلاحاً «درپوشِ دیگِ فشار» برداشته شده بود و مردم می توانستند راحت کتاب های گوناگون را مطالعه کنند. اوایل دهۀ شصت یعنی از 1357 تا حدود 1364 دورۀ اوج و بهار انتشارات و کتاب بود، اما در سال های 1363 و 1364 به دلایل زیادی، من جمله جنگ، این خیزش فروکش کرد.
چهارشنبه ، ۱۲اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هنگام نیوز]
[مشاهده در: www.hengamnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها